Telewizja - metoda przekazywania ruchomego obrazu oraz dźwięku

Telewizja - metoda przekazywania ruchomego obrazu oraz dźwięku na
odległość. W jednym miejscu za pomocą kamery i mikrofonu rejestruje się
sygnał, który następnie jest transmitowany do dowolnego miejsca w zasięgu
transmisji. Sygnał odbierany jest przez odbiornik telewizyjny i przetwarzany na
obraz oraz dźwięk.
Współcześnie, telewizja to - obok internetu - jeden z najpopularniejszych środków
masowego przekazu.
Telewizja cyfrowa - metoda transmisji sygnału telewizyjnego w postaci cyfrowej do
odbiorników indywidualnych. Dzięki cyfrowej kompresji obrazu i dźwięku (w
standardzie MPEG-2 oraz MPEG-4) umożliwia przesłanie od 4- do 16-krotnie więcej
programów telewizyjnych niż w przypadku telewizji analogowej przy wykorzystaniu
podobnego pasma.
Transmisja cyfrowa umożliwiła łatwe dodanie szeregu usług dodatkowych jak:
● informacje o nadawanych programach (EPG),
● automatyczne wyszukiwanie programów,
● kilka kanałów dźwiękowych z różnymi wersjami językowymi,
● napisy,
● kodowanie kanałów w celu ograniczenia kręgu odbiorców (telewizja płatna),
● telewizja interaktywna,
● Przeprowadzania ankiet, dzięki kanałowi zwrotnemu,
● kontrola rodzicielska.
W zależności od wykorzystywanego medium transmisyjnego telewizja cyfrowa może
być nadawana jako telewizja satelitarna (DVB-S, DVB-S2), telewizja naziemna
(DVB-T), telewizja kablowa (DVB-C) lub jako telewizja komórkowa (DVB-H).
telewizja analogowa
Tradycyjna telewizja charakteryzująca się podatnością na zakłócenia. Dotychczasowe
sposoby transmisji słabo wykorzystują przydzielony nadawcom telewizyjnym zakres
częstotliwości. Przestrzeń nadawczą dzieli się na pasma. Aby zapewnić odbiór na
dużym obszarze (np. terytorium Polski), program tej samej stacji nadawany jest w
sąsiadujących obszarach na kilku pasmach. Stąd, choć większość krajów dysponuje
ok. 50 pasmami do nadawania programów telewizyjnych, ogólnokrajowych
nadawców jest znacznie mniej.
Systemy emisji programu telewizyjnego możemy podzielić na systemy analogowe i systemy
cyfrowe.
Każdy system telewizyjny charakteryzuje się następującymi podstawowymi parametrami:
● Ilość linii tworzących obraz. Obecnie używane systemy analogowe używają 625 lub 525
linii. Im większa liczba linii, tym lepsza jakość obrazu, ale też konieczne jest przydzielenie
szerszego pasma.
● Kierunek przebiegu linii. We wszystkich dziś stosowanych systemach telewizyjnych stosuje
się poziomy przebieg linii, zaczynając od lewego górnego rogu ekranu. Stąd częstotliwość
rysowania linii to częstotliwość odchylania poziomego, a częstotliwość przesyłania obrazów
to częstotliwość odchylania pionowego.
● Częstotliwość odchylania pionowego (popularnie zwana częstotliwością odświeżania).
Obecnie używane systemy analogowe używają 50 lub 60 Hz w zależności od częstotliwości
sieci energetycznej. Im wyższa częstotliwość odchylania pionowego, tym płynniejszy ruch
obiektów na ekranie. Zrównanie częstotliwości odchylania pionowego z częstotliwością
sieci energetycznej powoduje, że zakłócenia sieciowe pokazują się jako poziome,
nieruchome pasy, przez co są mniej widoczne dla oka ludzkiego. W systemach bez
wybierania międzyliniowego równoznaczna z ilością obrazów na sekundę, w systemach z
wybieraniem międzyliniowym – ilością pól na sekundę.
● Wybieranie międzyliniowe (popularnie zwane przeplotem). W systemach bez wybierania
międzyliniowego przekazuje się linie po kolei (1, 2, 3, 4, …, 311, 312, 313, 314, …, 622,
623, 624, 625), w systemach z wybieraniem międzyliniowym każdy obraz dzieli się na p
pól, do i-tego pola należą linie o numerze i+n×p gdzie n to liczba naturalna. Wszystkie
obecnie stosowane systemy analogowe stosują podział obrazu na dwa pola (tzw. przeplot
2:1), w tym wypadku najpierw przekazuje się linie o numerach nieparzystych (1, 3, …, 311,
313, …, 623, 625), a następnie parzystych (2, 4, …, 312, 314, …, 622, 624). Dzięki
zastosowaniu wybierania międzyliniowego uzyskuje się znaczne zmniejszenie efektu
migotania ekranu. W przypadku podziału obrazu na dwa pola synonimem terminu „pole”
jest „półobraz”.
●
Stosunek długości boków obrazu. Obecnie stosowane systemy używają stosunku 4:3 i 16:9
(coraz bardziej powszechny).