Podgląd

WYPŁYŃ
NA GŁĘBIĘ
Gazetka parafialna
ul. Fr. Ryxa 35, 05-505 Prażmów, tel 227270595; parafia.prazmow.pl
Nr konta 87 800 2000 400 371 953 202 600 01
12 NIEDZIELA ZWYKŁA
21 czewrca
188’15
LITURGIA SŁOWA
Czytanie I: Job 38, 1.8-11 * Ps: 107* Czytanie II: 2Kor 5,14-17
Ewangelia: Mk 4, 35-41
Gdy
zapadł wieczór owego dnia, rzekł do nich:
Przeprawmy się na drugą stronę. Zostawili więc tłum,
a Jego zabrali, tak jak był w łodzi. Także inne łodzie
płynęły z Nim. Naraz zerwał się gwałtowny wicher. Fale
biły w łódź, tak że łódź już się napełniała. On zaś spał
w tyle łodzi na wezgłowiu. Zbudzili Go i powiedzieli do
Niego: Nauczycielu, nic Cię to nie obchodzi, że giniemy?
On wstał, rozkazał wichrowi i rzekł do jeziora: Milcz, ucisz
się! Wicher się uspokoił i nastała głęboka cisza. Wtedy
rzekł do nich: Czemu tak bojaźliwi jesteście? Jakże wam
brak wiary? Oni zlękli się bardzo i mówili jeden do drugiego: Kim
właściwie On jest, że nawet wicher i jezioro są Mu posłuszne?
Oto słowo Pańskie.
BOŻE, GDZIE JESTEŚ?
Wielkim problemem człowieka jest doświadczenie samotności w
obliczu cierpienia. Pojawia się wówczas pokusa, która uderza w istotę
wiary czyli zaufanie do Boga. Człowiek stawia sobie pytanie; „Gdzie jesteś
Boże, skoro spotyka mnie to doświadczenie?”. Dzisiejsza Ewangelia jest
kapitalnym zobrazowaniem tej sytuacji. Oto wielka burza i łódź bliska
zatonięcia. Bezradni rybacy wobec szalejącego żywiołu i śpiący w tyle
łodzi Chrystus. „Zbudzili Go i powiedzieli do Niego: Nauczycielu, nic Cię
to nie obchodzi, że giniemy?” Człowiek zagrożony, bezradny wobec
różnych nawałnic wielokrotnie na przestrzeni dziejów zanosił do Boga
modlitwę wyrzutu i skargi. Modlił się znękany psalmista „„Boże mój,
Boże mój, czemuś mnie opuścił? /Daleko od mego Wybawcy słowa mego
jęku. Boże mój, wołam przez dzień, a nie odpowiadasz, /wołam i nocą, a
nie zaznaję pokoju. A przecież Ty mieszkasz w świątyni,/Chwało Izraela!
/Tobie zaufali nasi przodkowie, zaufali, a Tyś ich uwolnił; / do Ciebie
wołali i zostali zbawieni, Tobie ufali i nie doznali wstydu./Ja zaś jestem
robak, a nie człowiek, pośmiewisko ludzkie i wzgardzony u ludu. /Szydzą
ze mnie wszyscy, którzy na mnie patrzą, rozwierają wargi, potrząsają
głową: /Zaufał Panu, niechże go wyzwoli, / niechże go wyrwie, jeśli go
miłuje”. (Ps 22,2-9) Zauważmy, że cytowany Psalm 22 Pan Jezus czyni
swoją modlitwą w chwili największego cierpienia na Kalwarii.
Najważniejsze i fundamentalne przesłanie dzisiejszej Ewangelii dotyczy
najpierw obecności Boga we wszystkich doświadczeniach życia
cierpiącego człowieka. Apostołowie mają pretensje do Chrystusa, że jest
obojętny i nic nie robi. A przecież On jest w tej samej łodzi, w centrum tej
samej nawałnicy. To jest znak największej miłości: wierność w zdrowiu
i w chorobie, w dobrej i złej doli, podczas pogody i nawałnicy. Jezus
uciszając śmiertelny żywioł zapowiada ostateczne zwycięstwo nad
śmiercią. Ale dokona tego już nie wyciągniętą ręką Wszechmogącego
Boga a przybitą do Krzyża dłonią samotnego skazańca. Apostołowie w
Wielki Piątek doświadczyli o wiele większej nawałnicy niż ta opisana w
dzisiejszej Ewangelii. Byli bezradni, załamani i smutni, gdy konał ich
Nauczyciel. Smutek, w którym trwali od śmierci Mistrza, był nie tylko
bólem żałoby po stracie kogoś bliskiego. Było to doświadczenie
najgłębszej porażki, dotyczącej spraw najważniejszych – sensu życia. Na
takie przeżycie nie można się zawczasu przygotować. Śmierć jest
doświadczeniem definitywnym i wymaga definitywnej odpowiedzi. W
każdym doświadczeniu jest z nami Ten, który za nas umarł i
zmartwychwstał. Jezus nie usunął krzyża z naszego życia ale nadał
ostateczny sens cierpieniu i śmierci. Wciąż przychodzi do ciebie i do mnie,
pośród różnych burz i przeciwności z orędziem nadziei: „Czemu tak
bojaźliwi jesteście? Jakże wam brak wiary... Nie lękajcie się. Jam
zwyciężył świat”.
x. Proboszcz
Z DZIENNICZKA ŚW. FAUSTYNY
1050-1052
24 III 1937. Środa Wielka.
Serce moje tęskni za Bogiem, pragnę się z Nim połączyć;
lekki lęk przeszywa mi duszę i zarazem jakiś płomień
miłości rozpala mi serce. Miłość i cierpienie zespolone
są w sercu moim.
Odczułam wielkie cierpienie w ciele swoim, ale czuję, że
mnie Pan podtrzymuje, bo inaczej nie zniosłabym tego.
2
O Jezu mój, proszę Cię za Kościół cały, udziel mu miłości i światła
Ducha swego, daj moc słowom kapłańskim, aby serca zatwardziałe
kruszyły się i wróciły do Ciebie, Panie. Panie, daj nam świętych
kapłanów, Ty sam ich utrzymuj w świętości. O Boski i Najwyższy
Kapłanie, niech moc miłosierdzia Twego towarzyszy im wszędzie i
chroni ich od zasadzek i sideł diabelskich, które ustawicznie zastawia na
dusze kapłana. Niechaj moc miłosierdzia Twego, o Panie, kruszy i
wniwecz obraca wszystko to, co by mogło przyćmić świętość kapłana —
bo Ty wszystko możesz.
Z NAUCZANIA ŚWIĘTEGO JANA PAWŁA II
Dlatego ja, Jan Paweł, syn polskiego narodu, który
zawsze uważał się za naród europejski ze względu
na swe początki, tradycje, kulturę i żywotne więzy,
syn narodu słowiańskiego wśród Latynów i
łacińskiego pośród Słowian, ja, następca Piotra na
Stolicy Rzymskiej, stolicy, którą Chrystus zechciał
umieścić w Europie i którą kocha za jej trud
szerzenia chrześcijaństwa na całym świecie, ja,
biskup Rzymu i pasterz Kościoła powszechnego, z
Santiago kieruję do ciebie, stara Europo, wołanie
pełne miłości: Odnajdź siebie samą! Bądź sobą! Odkryj swoje
początki. Tchnij życie w swoje korzenie. Tchnij życie w te
autentyczne wartości, które sprawiały, że twoje dzieje były pełne
chwały, a twoja obecność na innych kontynentach dobroczynna.
Odbuduj swoją jedność duchową w klimacie pełnego szacunku dla
innych religii i dla prawdziwych swobód. Oddaj cesarzowi to, co
cesarskie, Bogu zaś to, co Boskie. Nie chełp się swoimi podbojami,
pomna na ich możliwe negatywne konsekwencje. Nie zniechęcaj się z
powodu zmniejszania się twojego znaczenia w świecie czy też z
powodu kryzysów społecznych i kulturalnych, które cię dotykają.
Możesz jeszcze być latarnią cywilizacji i bodźcem postępu dla świata.
Inne kontynenty patrzą na ciebie i spodziewają się po tobie tej samej
odpowiedzi, jaką święty Jakub dał Chrystusowi: „Mogę”.
(św. Jan Paweł II, Akt Europejski, Hiszpania, 9.XI.1982 r.)
3
Z OGŁOSZEŃ
15
 Dzisiaj Nabożeństwo Czerwcowe o godz. 17
.
 Dzisiaj święcenie pojazdów po Mszach św. (z wyjątkiem wieczornej) na
pętli przy cmentarzu.
 Dziękuję mieszkańcom Wilczej Wólki za posprzątanie naszej świątyni
i ofiarę na kwiaty. Proszę mieszkańców Nowych Raciborów
o przygotowanie kościoła na przyszłą niedzielę.
 Dzisiaj po Mszy wieczornej spotkanie dla kandydatów do Bierzmowania
obu grup. Obecność obowiązkowa.
 W środę Uroczystość Narodzin św. Jana Chrzciciela.
 W sobotę pielgrzymka autokarowa z Nowego Prażmowa do Lichenia.
Wyjazd o godz. 6 rano. Zbiórka przy remizie.
 W piątek (26.06) poświęcenie odnowionego Krzyża na Wągrodnie o godz.
1915.
 Z naszej wspólnoty parafialnej odeszli do Pana Ś.P. Jan SZCZEPANIAK
(l. 66) z Koryt. Ś.P. Władysław KACPRZAK z Gościeńczyc; Ś.P. Piotr
GRZYB (l. 33) z Mirowic; Ś.P. Jan MATULKA (l. 92) z Jaroszowem
Woli. Wieczny odpoczynek ….
4