Kaszmir pod podszewką

styl d&w
3
2styl d&w
Kaszmir
pod podszewką
tekst Arletta Liro zdjęcia Michał Mutor????
Wnętrze zaprojektowane emocjonalnie, z kolorystyczną
wrażliwością, kobiecą zmysłowością i ciepłym, ludzkim podejściem
do kształtowania przestrzeni. Ale także z inżynierską precyzją.
W salonie motywy
etniczne przeplatają się
z klasycznymi
i współczesnymi.
Poduchy ubrane
w marokańskie hafty,
egoztyczny puff,
nad oprawą kominka
z przełomu XIX i XX
wieku zabytkowe lustro.
Nad kanapą dwa
XIX-wieczne sztychy.
D&W wrzesień 2014
D&W wrzesień 2014
styl d&w
5
4styl d&w
Galeria barwnych
unikatowych naczyń
w kredensie żyje codziennym
życiem, tylko kryształowe
kieliszki czekają
na specjalne okazje.
XIX-wieczny obraz,
pamiątka rodzinna
Marii, doskonale
odnajduje się
w towarzystwie
współczesnego designu.
D&W wrzesień 2014
Otwarty kredens
z kolekcją kryształowych
kieliszków przytulony
do ściany między
kuchnią a salonem.
Na stole unikatowa
współczesna sycylijska
ceramika z tradycyjnym
motywem.
D&W wrzesień 2014
styl d&w
7
6styl d&w
Zabytkowy drewniany
stół dostał nowy blat
z lakierowego MDF-u,
pasuje do niego
eklektyczny zestaw
krzeseł. Lampa
przerobiona przez
właścicielkę z „duszka”
firmy Kartell. Na ścianie
obok kunsztownych
wyrobów słynnych
europejskich
manufaktur wisi
kolekcja sycylijskich
talerzy.
Kto tu mieszka?
Maria Thiel-Roman, projektantka wnętrz, wieloletnia
redaktorka i stylistka polskiego wydania „Elle Decoration”
wraz z mężem Jackiem oraz trójką dzieci: 16-letnią Elżbietą,
13-letnim Kazimierzem i 11-letnim Stefanem.
Gdzie? Warszawa, Górny Mokotów.
Metraż: 120 m2.
P
rawdziwy dom! – pomyślałam, gdy oglądałam mieszkanie Marii
na zdjęciach. – Z dużą kuchnią, która zamiast gładkiej zabudowy
ma otwarty kredens; z salonem wypełnionym kanapami i z pięknie oprawionym kominkiem. Ciepłe, przyjazne wnętrze, w którym buzuje życie. Ale żeby dom wypełnił się treścią w sposób równie naturalny
i spójny, pomimo wielu wątków, które splatają się tu w jedną, barwną opowieś, ć potrzeba lat, a może pokoleń zakorzenienia w rodzinie i w kulturze. Wydaje się, że coraz mniej jest takich domów…
Zatrzymuję się przed drzwiami kamienicy i patrzę w górę. Odnowiona elewacja robi wrażenie. Układ, proporcje, rytmy, wykończenie
– funkcjonalizm do dziś zachował powab. Kolorystyka fasady jest z tej samej palety, co wnętrza ze zdjęć: przymglona szarość i zgaszony beż. Na
balkonie pierwszego piętra, za zasłoną zbrązowiałych, ozdobnych traw
rozpoznaję spłowiały od słońca orientalny parasol.
– Dzień dobry! – z zapatrzenia wyrywa mnie lekko zdyszany, wesoły głos Marii Thiel. Projekt, który właśnie opracowuje z zespołem architektów dłużej zatrzymał ją w biurze. – Dom zaprojektował Lucjan Korngold w połowie lat 30. – opowiada, gdy wchodzimy po schodach.
– Uchodził za luksusowy, bo jako jeden z nielicznych miał podziemny garaż – dodaje. Stajemy na piętrze przed szerokimi drzwiami. Na gładkiej
powierzchni drewna odcinają się kolorowe ptaki-naklejki. – To moje dzieci... – przekręcając klucz wyjaśnia pochodzenie oryginalnej dekoracji.
Z niewielkiego przedsionka przechodzimy do większego przedpokoju, który z jednej strony otwiera się na kuchnię, z drugiej na sypialnię.
Kuchnia łączy się z salonem, za nim jest wąski korytarz, do którego
D&W wrzesień 2014
Od lewej: Maria na swoim balkonie w cieniu parasola – jednego z licznych w tym
domu wyjątkowych znalezisk z TKMaxx'a. Nad błękitną, współczesną komodą,
która linią nawiązuje do dawnych mebli portret przodka. – To niejaki Psarski,
uczestnik Sejmu Wielkiego – wyjaśnia Maria – wytarty nad czołem, bo jako
dziecko umyłam mu głowę detergentem, chciałam, by było ją lepiej widać.
przylegają łazienki i sypialnie dzieci. – Te przedwojenne mieszkania
– mówi Jacek, mąż Marii – są tak zrobione, że człowiek wszędzie czuje
się dobrze: w kuchni, korytarzu i w łazience. Funkcjonalnie podzielona
przestrzeń, wysokie sufity, duże, foremne pomieszczenia…. – Nikt dotąd
nie wymyślił lepszego rozkładu wnętrz niż te w mieszkaniach z lat 30.
– wtrąca Maria. – Zaprojektowane przez architektów korzystających z odręcznych rysunków i modeli. Uwielbiam tę dbałość o szczegóły, odczucie
zaangażowania zmysłów w proces tworzenia. Tylko w ten sposób, a nie
posługując się wyłącznie komputerową, odhumanizowaną wizualizacją,
można budynek naprawdę poczuć – przekonuje. – To mieszkanie jest tak
dobrze wymyślone, że kiedy się wprowadziliśmy nie było czego przestawiać – dodaje. Rozległe mieszkanie zostało po wojnie podzielone, a
amfiladowe przejścia między pokojami zamknięte, ale to akurat jest zaletą
w przypadku pięcioosobowej rodziny. Dopiero kilka lat temu właściciele
dokupili jeden z dwóch brakujących pokoi, w którym urządzili własną
sypialnię, przy czym w oryginalnym kształcie całość była jeszcze większa
– ostatnie pomieszczenie nadal należy do mieszkania sąsiadów.
Zatrzymujemy się w kuchni, gdzie Maria przyznaje, że raczej nie
powtórzyłaby historii z kafelkami na blatach. – Są niepraktyczne – kwituje. – Za to bardzo lubię otwarty kredens. Chociaż był czas, że chciałam pozamykać szafki. Ale tak bardzo lubię patrzeć na te przedmioty! Pomyślałam, że wtedy w ogóle nie będę ich widziała. Trochę się tu kurzy, ale
naczyń na okrągło się przecież używa. Uważam, że przyjemnie jest obcować z pięknem. Otaczać się ładnymi przedmiotami. Życie jest zbyt krótkie, żeby sobie tej przyjemności odmawiać – mówi z przekonaniem.
D&W wrzesień 2014
styl d&w
9
8styl d&w
Stylowe meble nie kłócą się
z prostotą współczesnych
sprzętów, spaja je wspólna
gama kolorów.
Na ścianie w sypialni
Maria zaaranżowała
jeden ze swoich
wielowątkowych
kolaży. Tymi
kompozycjami
projektantka nie tylko
dekoruje otoczenie,
często w ten właśnie
sposób rozpoczyna
pracę nad projektem
kolejnego wnętrza.
D&W wrzesień 2014
Pokój córki Elżbiety
z odrestaurowanym,
wiekowym łóżkiem
„Z czasów, gdy
fascynowałam się
różnymi ludwikami”
– mówi mama, Maria.
Na podłodze stary
dębowy parkiet.
D&W wrzesień 2014
10styl d&w
Akcenty cytrynowej żółci ożywiają
monochromatyczną sypialnię,
a strumień światła wydobywa
kolorystyczne niuanse.
D&W wrzesień 2014
styl d&w
11
Sypialnia z ogromnym
łóżkiem w stylu retro.
Przytulności dodają
poduszki, dywany
i dekoracyjna tkanina
za wezgłowiem
– wszystko po
mistrzowsku zgrane
w kolorach i fakturach.
D&W wrzesień 2014
styl d&w
13
12styl d&w
Łazienka jest w tej samej
gamie kolorów co reszta
mieszkania. Uchwyty
szafek w formie
jaszczurek upolowane
w Zara Home. Drobna
mozaika na ścianie
koresponduje z fakturą
dywanika na podłodze.
Kompozycja luster
o opływowych
kształtach w korytarzu.
Po prawej: łazienka
z „trofeum” – głową
bawoła (TKMaxx).
Ażurowe lampiony
z Sycylii prowadzą
grę światła i cieni.
– Miałaś wpływ na barwę fasady domu? – pytam, gdy Maria parzy
dla nas zieloną, japońską herbatę. – Owszem – uśmiecha się. – Zapragnęłam, budząc się rano oglądać przez okno ten sam kolor, co na ścianach.
I wymusiłam na kolektywie sąsiadów alternatywne rozwiązanie dla proponowanej pastelozy. Zresztą pierwotnie budynek miał podobną kolorystykę – zaznacza.
Maria jest blondynką o klasycznych rysach, muśniętej słońcem
cerze i brązowych oczach. Ubrana prosto, prawie monochromatycznie.
Z klasą, którą zdradzają krój, tkanina i detal. W harmonii z naturalnymi odcieniami, którymi tak chętnie się otacza. Lakierowana torebka ma tę samą
barwę, co szkliwiony imbryczek – jej ulubiony, zimny beż. W identycznym
odcieniu jest blat stołu.
– Nie lubię banalnych rozwiązań, opartych na kontrastach – wyznaje pani domu. – Wolę poruszać się w świecie niuansów. Wychodzę od jednego koloru i pozostaję przy nim, używając w całym mieszkaniu wielu tonów o różnych temperaturach. To sprawia, że z jednej strony wnętrze jest
zróżnicowane, czyli interesujące, a z drugiej niesamowicie spójne – dodaje. Maria, utalentowana kolorystka, która jednak sama nie maluje. Zarówno ona jak i Jacek są inżynierami z rodzin o naukowych tradycjach i szlacheckich korzeniach. Mąż reprezentuje postawę techniczną, jak mówi,
podczas gdy żona na solidnym, politechnicznym fundamencie rozwinęła
artystyczną wyobraźnię. Nie spierają się w kwestiach estetycznych. Aranżacja, od początku ich wspólnego życia, była domeną Marii. Jednak, gdy
fałdy mięsistej tkaniny nieoczekiwanie przysłonią półkę ze sprzętem elektronicznym (nie wolno go przegrzewać!) wówczas Jacek ośmiela się zaprotestować. – Niedawno powiedział, że prosi tylko, żeby w sypialni nie
było kolejnych warstw dywanów, bo nie będzie mógł otworzyć drzwi
– śmieje się projektantka. Jej wyjątkowy smak przejawia się nie tylko
w aranżacjach opartych na zestawieniach motywów klasycznych obok egzotycznych, subtelnych połączeniach faktur, półtonów i półcieni. Maria
tworzy też eklektyczne kolaże, które zdobią ściany mieszkania. Zakochana
D&W wrzesień 2014
w tradycyjnym rzemiośle daje tutaj upust swojej kolekcjonerskiej pasji, ma
okazały zbiór współczesnej ceramiki. – Przez moje ręce w kółko przechodzą rzeczy: pocztówki, kartki, fotografie, szkice, które same w sobie nie
mają żadnej wartości poza tym, że są piękne i właśnie dlatego szkoda mi
je wyrzucić. Układam więc z nich kompozycje. Czasem zachwyci mnie kolor, innym razem detal albo połączenie faktur czy wzorów. Na ścianie składają się w całość i często są początkiem koncepcji wnętrza, która rodzi się
w mojej głowie.
Fascynacje Marii ewoluują, co widać na przykładzie kolorów. Baza
pozostaje niezmienna, ale co jakiś czas wyobraźnię projektantki dominuje jedna barwa. Przeszła już fazę cytrynową i okres bladego błękitu. Przeminęły, lecz pozostawiły ślady. Ten rodzaj zmienności ją inspiruje. Irytują natomiast rzeczy tymczasowe, gdyż tymczasowość nie zgadza się
z wyznawaną przez nią filozofią życia. – We wnętrzach chętnie stosuję
rozwiązania ponadczasowe. Uważam, że mieszkanie powinno być ramą
dla życia mieszkańców, podobnie jak jego aranżacja. Nie ma osoby bardziej niemodnej niż ubrana od stóp do głów w rzeczy z ostatnich pokazów. Człowiek z klasą nigdy się w ten sposób nie wystylizuje. Dotyczy to
również wnętrz – stwierdza z przekonaniem.
Jest wyczulona na sztuczność. Nie toleruje blichtru. – Dla mnie luksus nie ma nic wspólnego z ostentacją – tłumaczy. – Odnajduję go często
w miejscach mało eksponowanych. Zachwycający detal mebla albo kaszmirowa podszewka pod poduszką, która na wierzchu jest lniana. Coś, co
widzi i czuje jedynie właściciel. Wolę płótno, surówkę, cokolwiek byle nie
materiał, który coś udaje. Nasze dzieci podobnie. Gdy patrzę na szesnastoletnią córkę, która jest w stanie wychwycić każdy kolorystyczny niuans, to jakbym widziała siebie w tym wieku. Podobnie synowie – od razu
spostrzegą, że coś jest ze szlachetnego drewna, a coś innego z byle jakiego plastiku. Tego rodzaju wrażliwość i dbałość, którą człowiek w sobie nosi przejawia się w różnych sytuacjach. Ktoś, kto jest wrażliwy na kolory,
zwykle będzie też uwrażliwiony na drugiego człowieka.
D&W wrzesień 2014