OPIS PRAC - Gdańska Galeria Miejska

Filippo Berta
Urodził się w 1977 we Włoszech, mieszka i pracuje w Bergamo.
„Homo Homini Lupus”
HD wideo, 3:00 min
2011
Tytuł „człowiek człowiekowi wilkiem” jest cytatem z rzymskiego komediopisarza Tytusa Makcjusza Plautusa. Na
rozległej równinie grupa wilków walczy między sobą o flagę. Walka ujawnia władzę najsilniejszego i
jednocześnie konieczność wymuszenia podległości u pozostałych. Sfora wilków symbolizuje homogeniczne
społeczeństwo ludzkie, podtrzymywane przez kilka jednostek o odmiennych, a nawet sprzecznych charakterach,
w którym każdy myśli wyłącznie o sobie i jest skazany na nieustanną demonstrację siły i władzy. Flaga
symbolizować ma ludzkie dążenie do zawłaszczania terytorium oraz – w czym ludzie podobni są wilkom –
uczynienia tych terytoriów sceną bratobójczej walki.
Poprzez tę metaforę Berta tworzy bardzo silny przekaz: o ile nie napotka na żadną interwencję, zachowanie
zwierząt zaczyna toczyć się własnym torem i tworzy więź między poczuciem własnej tożsamości, a państwem,
do czego bezpośrednio nawiązuje tytuł pracy.
Élise Florenty
Urodziła się w 1978 r. w Pessac we Francji.
Marcel Türkowsky
Urodził się w 1978 we Wschodnim Berlinie w Niemczech. Mieszkają i pracują w Paryżu i Berlinie.
„Shut up like a telescope” / „Złożony jak teleskop”
Instalacja, media mieszane
2013
Ten franko–germański duet artystyczny działa od 2005r. i tworzy projekty wykorzystujące technikę storytelling’u
w obszarze kina i instalacji. Ich artystyczne poszukiwania dotyczące tego co irracjonalne, utrzymywania się
pewnych mitów oraz mechanizmów oporu w Starym i Nowym Świecie znajdują następnie wyraz w tworzonych
przez nich filmach, publikacjach oraz wystawach. Fizyczne przemieszczanie się przez poszczególne kraje stanowi
centralna część ich działań artystycznych i dostarcza kontaktu osobami doświadczającymi marginalizacji.
Świadectwa historyczne, archiwa oraz rozmowy składają się na mozaikę rozmaitych wizji, patchwork idei, który
zdaje się odpowiadać dewizie Heinera Müllera: „Jedna z funkcji dramatu jest wywołanie duchów zmarłych;
dialog z nimi powinien trwać tak długo, dopóki nie przekażą przyszłości, jaka wraz z nimi została pogrzebana.”
Katarzyna Gumowska | [email protected] | +48 693 660 004 | Gdańska Galeria Miejska |
www.ggm.gda.pl |
Podczas swojej rezydencji artyści stworzyli instalację opartą na opowieści i nawiązującą do napisanej przez nich
krótkiego opowiadania. Łączy ona wątki różnych znanych europejskich bajek, które zdradzają zarówno marzenia
jak i koszmary Europy.
In Gdansk they display the fairytale at the gallery window, like an invitation to the audience to enter their world
reflecting ideas on Europe.
Marco Godoy
Urodził się w 1986 w Madrycie, mieszka i pracuje w Madrycie i w Londynie.
„Claiming the Echo” / „Domagając się echa”
HD wideo, 5:30 min
2012
„Devaluing an Image” / „Dewaluacja obrazu”
Instalacja
2011
Solfónica to nazwa chóru założonego w 2011 na bazie ruchu 15-M, który śpiewał na ulicach podczas wielu
hiszpańskich demonstracji, i to chór właśnie jest głównym bohaterem „Claiming the Echo”. Chórzyści, śpiewając
do partytur Henry Purcella, tworzą przekaz, niepozbawiony swoistego piękna: „Aby nie, nie reprezentowali nas”,
„Wkrótce minie społeczny pokój” czy „Nazywają to demokracją, ale nią nie jest”. Pieśń jest bronią, pozbawionym
przemocy środkiem służącym do zwrócenia uwagi na nasze bolączki. W instalacji „Devaluing an Image” Godoy
posługuje się walutą euro jako środkiem artystycznym będącym najważniejszym symbolem Unii Europejskiej,
który symbolizuje eliminację granic i wiarę we wspólną przyszłość. A jednak, każdy z krajów europejskich znaczy
„swoje” euro własnym symbolem. Godoy pozbawił monety śladów tych przynależności. Wszystko inne co
pozostaje, jest pozbawioną znaczenia walutą.
Klara Hobza
Urodzona w 1975 w Pilźnie w Republice Czeskiej, mieszka i pracuje w Berlinie.
„Diving Through Europe” / „Nurkowanie przez Europę”
Początek projektu 2010, spodziewane zakończenie – 2040
Trylogia wideo
Katarzyna Gumowska | [email protected] | +48 693 660 004 | Gdańska Galeria Miejska |
www.ggm.gda.pl |
W 2010 roku artystka postanowiła zanurkować w Europę, planując trasę podróży od Rotterdamu, w dół do
Renu, a następnie wzdłuż Menu do kanału Men – Dunaj, kończąc na ujściu rzeki do Morza Czarnego. Na cel
projektu artystka wzięła udział w trzech kursach nurkowania, w której uczyła się życia pod wodą. Ustalany jest
20 – 30 dniowy harmonogram projektu, chociaż autorka nie wykluczała możliwości porażki całego
przedsięwzięcia. Już przy pierwszej próbach wejścia do wody w porcie w Rotterdamie, między Morzem
Północnym a Renem spotkał ją szereg tragikomicznych, slapstickowych sytuacji. Chwalebny cel stawiany sobie
przez Hobzę – podjęcia prawdopodobnie pierwszej w historii próby przepłynięcia przez Europe pod wodą – ma
znaczenie drugorzędne. Artystka w pierwszym rzędzie koncentruje się na samej próbie, która … ją do granic
tego, co jest możliwe do osiągnięcia. Europę można zwiedzić znacznie szybciej innymi środkami lokomocji niż
nurkowanie. Jednak Hobza podąża naturalnymi korytami meandrujących rzek przemierzając europejski krajobraz
i nie porzuca swojego fantastycznego planu. Jest to prawdopodobnie najgłębsze z możliwych doświadczanie
Europy.
Lukas Hofer
Urodził się w 1979 w Niemczech, mieszka i pracuje w Berlinie i w Nowym Jorku.
„Melonflesh monument” / „Pomnik: Melonflesh”
Instalacja, media mieszane
2013
Prace Lukasa Hofera oscylują między sztuka i architekturą. Jego instalacje, nierzadko ogromnych rozmiarach i
zajmujące w związku z tym duże przestrzenie wypełniają liczne szczegóły. Można się im przyglądać z bliska.
Hofer odnosi się do historii, społeczeństwa i indywidualnej tożsamości. Do swoich projektów wykorzystuje
przezroczysty, jasny plastik, światło i obrazy, które tworzą urzekające światy jednocześnie drażniące zmysły.
Podczas programu rezydencyjnego Hofer stworzył „Melonflesh Monument” – instalację przedstawiającą delikatną
wieżę spełniającą funkcje użytkowe. Wykorzystał do niej zarówno elementy nowe, jak i pochodzące z
wcześniejszych prac. Wewnątrz konstrukcji powstałej z różnorodnych i często nieprzystających do siebie
elementów, umieścił wizualnie reprezentowane tożsamości, walczące o dominację i uwagę oglądającego. Praca
przypomina kształtem Wieżę Babel, przeklętą konstrukcję, zniszczona wskutek konfliktu tożsamości i
pomieszania języków. W pracy „Melonflesh Monument” również dochodzi do schizmy spowodowanej
antagonizmami pomiędzy poszczególnymi elementami. Instalacja Hofera jest „konstrukcja skonfliktowaną”, ale
też „konstrukcją w tworzeniu”, Wydaje się na, że na zawsze pozostanie nie-skończonym modelem chwiejnej
rzeczywistości.
Francis Hunger
Urodził się w 1976 w Dessau w Niemczech, mieszka i pracuje w Lipsku.
Katarzyna Gumowska | [email protected] | +48 693 660 004 | Gdańska Galeria Miejska |
www.ggm.gda.pl |
„Willkommen in der Überproduktionskrise” / „Welcome to the Crisis of Overproduction” / „Witamy w kryzysie
nadprodukcji”
Plakat, 59,4 x 42 cm, limitowana edycja
2013
Do wzięcia bezpłatnie
W centrum poszukiwań i refleksji tego artysty konceptualnego leżą zapomniane i groteskowe wydarzenia
historyczne, uważane za mniej ważne. Bada on wydarzenia społeczne i polityczne oraz teorie ekonomiczne a
następnie, nadając im wymiar artystyczny, sprawia, by stały się bardziej zrozumiałe i przystępne.
Do kogo należy Europa? Hunger stworzył bardzo wyrazistą pracę: plakat w limitowanej edycji, który każdy
zwiedzający może zabrać ze sobą. Zarówno obraz, jak i tytuł stanowią odwołanie do Romantyzmu i strategii
pop-artowych. Autor sugeruje, by raczej niż o kryzysie finansowym mówić o kryzysie nadprodukcji. Sposobem
wyjścia z kryzysu jest jego zdaniem zmiana systemu wartości, a nie rozdawanie kredytów.
Cécile Ibarra
Urodziła się w 1984 r. w Tarbes we Francji, mieszka i pracuje w Brukseli w Belgii.
„The residents” / „Stali mieszkańcy”
Instalacja, media mieszane
2013
Prace artystki odnoszą się zazwyczaj do miejsca i jego historii i charakteryzuje je niezwykła wrażliwość na
środowisko, w którym powstają. Dlatego stara się wybierać materiały znajdowane in situ, nierzadko noszące
ślady zużycia. Ibarra podnosi kwestie społeczno – polityczne dotyczące społeczeństwa. Robi to w sposób
poważny, ale też niepozbawiony humoru i dowcipu.
Podczas programu rezydencyjnego w Matadero w Madrycie, Ibarra skonstruowała instalację z materiałów
zgromadzonych w okolicy, które włączyła do cyfrowej wersji swojego wcześniejszego rysunku. Wykorzystała
wideo, ukazujące nocny widok okna jednego z biurowców w Brukseli. Widzimy, że ktoś porusza się nieświadom
tego, co się dzieje. Wszystko zależy od naszej wyobraźni. Podczas pobytu w Madrycie wraz z kilkoma innymi
artystami zagranicznymi, Ibarra opracowała także wywiad podejmujący pytania dotyczące sytuacji artysty
pracującego na polu międzynarodowym. Całości towarzyszy fragment audio-wizualny. Plakat w wersji cyfrowej
powstał z rysunku będącego częścią większego badania, w którym śledziła proces współczesnego formowania
się teorii o „tożsamości europejskiej”. Wybrała słowa klucze szczególnie dla niej znaczące i próbowała oddać ich
znaczenie w zgrafizowanej formie.
Instalacja Ibarry stawia również pytania o granice między fikcją, a rzeczywistością, a także próbuje stworzyć
nowe metody produkcji, w które angażuje innych rezydentów kreśląc tym samym projekt gospodarki opartej na
współpracy.
Katarzyna Gumowska | [email protected] | +48 693 660 004 | Gdańska Galeria Miejska |
www.ggm.gda.pl |
Alicja Karska
Urodzona w 1978 roku w Malborku.
Aleksandra Went
Urodzona w 1976 roku w Gdańsku.
Duet artystyczny współpracujący od ukończenia studiów na gdańskiej Akademii Sztuk Pięknych (2002).
Mieszkają i pracują w Gdańsku i w Warszawie.
„Obieg zamknięty”
Wideo 1:08 min
2006
Praca wideo duetu Karska/Went to w zasadzie nieruchomy kadr ukazujący lustrzane odbicie zbiornika
betonowego wybudowanego wśród zieleniących się traw, z wolna napełniającego się wodą. Tytuł pracy
nawiązuje do nowoczesnych rozwiązań ekologicznych mających na celu zrównoważoną gospodarkę wodą, której
nadrzędnym celem jest oszczędność poprzez wielokrotne zużycie, a w efekcie redukcja eksploatacji i zasobów
wodnych. Jest jednak w tej pracy coś niepokojącego, coś uwierającego. Zbiornik wodny, symbolizujący postęp
rozwiązań technologicznych nowoczesnego świata, tu zdaje się być jedynie jego reliktem, w swojej zmurszałej
odrapanej formie. Deterioracja konstrukcji współczesnej inżynierii być może stanowi metaforę przemijania
prymatu cywilizacji nad naturą, ulotności narzuconego przez człowieka porządku wobec sił przyrody. Woda,
powoli acz systematycznie opanowująca wnętrze zbiornika symbolizuje niejako wkraczanie natury na nowo,
odbieranie zawłaszczonych przez człowieka miejsc w ramach tej koegzystencji przeciwieństw.
Adi Matei
Urodził się w 1980 w Galati (pol. Gałacz) w Rumuni, mieszka i pracuje w mieście Kluż – Napoka.
„Jars jaws” / „Słoiki szczęki”
Słoiki o różnych rozmiarach, wideo w b&n, dźwięk, 7:33 min
2010
Adi Matei prowadzi refleksję nad własnym miastem i otoczeniem korzystając przy tym z różnych mediów.
Instalacja video „Jars Jaws” odwołuje się do osobistych doświadczeń artysty: odkąd rozpoczął studia, był
obdarowywany przez rodziców słoikami z własnoręcznie marynowanymi warzywami. Zawsze przy tym prosili go
o zwrot pustych słoików. Na przestrzeni lat wytworzył się swoisty proces, w którym słoiki stały się środkiem
Katarzyna Gumowska | [email protected] | +48 693 660 004 | Gdańska Galeria Miejska |
www.ggm.gda.pl |
komunikacji między artystą, a jego rodzicami oraz miejscem urodzenia. W instalacji video rozmaici ludzie
konserwują w słoikach swój krzyk wyrażający ich frustrację i osobiste niezadowolenie – obie te emocje nie mogą
być w Rumunii ujawniane publicznie. Tymczasem zakonserwowane w słoikach wspomnienia oraz współczesność
pozostają niezależne od wpływów zewnętrznych i może się zdarzyć, że zostaną tam przez całe dziesięciolecia.
Eléonore de Montesquion
Urodziła się w Paryżu w 1970, mieszka i pracuje w Berlinie oraz w Tallinnie w Estonii.
„NAINE”
Wideo, 15:00 min
2009
Czarno-biały film „NAINE” (w języku estońskim: „kobieta”) pokazuje kobiety, mężczyzn i dzieci kąpiących się w
rzece Narva, która wytycza obecnie granicę między Estonia a Rosją. Przenikają go archiwalne ujęcia,
przedstawiające kobiety biorące udział w lokalnym wydarzeniu sportowym z czasów sowieckich.
Pięćdziesięcioletnia Olga, legitymująca się zarówno estońskim, jak i rosyjskim paszportem, opowiada o swoim
życiu. Urodziła się w czasach ZSRR w miejscowości o nazwie Narva-Ivangorod, która na fali przemian
wywołanych hasłami pierestrojki i głasnosti, przekształciła się w dwa miasta: estońskie i europejskie po jednej
stronie rzeki oraz rosyjskie – po drugiej. Olga mówi wyłącznie po rosyjsku, ale codziennie przekracza granicę
europejską w jej najbardziej wysuniętym na północny wschód odcinku. Pokonuje ją w drodze do pracy, po
zakupy i we wszelkich innych sprawach wiążących się z życiem samotnej kobiety dwójką dzieci. Opowiada o
sobie, jako o kobiecie, której nie jest potrzebny jest feminizm, ponieważ w jej pokoleniu, to właśnie kobiety
wiązały koniec z końcem w codziennym życiu. Olga opowiada o tym, jak wygląda życie na skraju Europy, o tym,
jak udaje jej się przetrwać żyjąc nie tylko między byłymi republikami sowieckimi i Rosją, ale także w ciągle
zmieniającej się sytuacji.
Antonio R. Montesinos
Urodził się w 1979 w mieście Ronda w Hiszpanii, mieszka i pracuje w Madrycie.
„Nuestros reinos estaban vivos en la imaginación de cada uno” / „Nasze królestwa były żywe w wyobraźni
każdego”
Instalacja
2013
Katarzyna Gumowska | [email protected] | +48 693 660 004 | Gdańska Galeria Miejska |
www.ggm.gda.pl |
Prace artysty stanowią zazwyczaj interwencje w przestrzeń wystawienniczą przy pomocy materiałów pośledniej
wartości, takich jak taśma klejąca lub znalezione gdzieś przedmioty. W swoich pracach posiłkuje się zawsze
różnymi narzędziami geograficznymi, takimi jak modele, statystyki czy tabele. Wyniki naukowe dostarczają
artyście wiedzy o faktach, ale równocześnie służą jako narzędzia – w obszar tych dokładnych opracowań
wprowadza elementy fikcyjne albo żartobliwą improwizację. Podczas rezydencji w Montesinos artysta zajmował
się badaniem konfliktu różnych tożsamości w skali narodowej i ogólnoeuropejskiej. Odnosi się do aktualnej
sytuacji panującej w Europie i zagadnień takich, jak kryzys europejski, podział Północ – Południe, subwencje i
kraje określone mianem PIGS. Poprzez skonfrontowanie oddolnych i odgórnych modeli politycznych artysta
definiuje konstrukcję tożsamości europejskiej oraz tych współistniejących modeli. Jego projekty, dotyczące
niezwykle złożone przedsięwzięć rozgrywających się współcześnie w Europie, są czytelne wizualnie i dostarczają
możliwości wejścia w bezpośrednie doświadczenie.
W Gdańsku zaprezentowane są w formie diagramów wyniki sondażu, w którym Montesinos pytał uczestników
ruchu społecznego, aktywnego od kilku lat w Madrycie, o ich pochodzenie, pracę, wiek itp.
Ciprian Muresan
Urodził się w 1977 w mieście Kluż w Rumunii, mieszka i pracuje w Kluż.
„I'm Protesting Against Myself” / „Protestuję przeciwko sobie”
(współautorka: Gianina Carbunariu)
HD wideo, 30:35 min
2011
Artysta posługuje się różnymi środkami wyrazu artystycznego, takimi jak rzeźba, video, fotografia, papier oraz
instalacja. Należy do młodszego pokolenia artystów pamiętających czasy komunistycznej Rumunii. W swojej
pracy zajmuje się najnowszą historią swojego kraju, próbując odnosić ją do globalnej sytuacji społeczno–
gospodarczej. Projekt „I'm Protesting Against Myself” / „Protestuję przeciwko sobie” jest wynikiem współpracy
ze scenarzystą i lalkarzem. Kukiełka umieszczona w ruchomym śmietniku i ubrana w prosty strój roboczy
protestuje przeciw samej sobie i zachęca widza do przyłączenia się do tego protestu. Sednem tego sprzeciwu
jest jej tożsamość, myśli oraz działania. W ironiczny sposób Muresan bada powiązania między jednostką,
społeczeństwem i władzą. Jego praca analizuje zjawisko masowych protestów, które w przeszłości wywarły
ogromny wpływ na jego kraj, ale obecnie zostały całkowicie wyparte z repertuaru strategii rewolucyjnych,
ponieważ współczesne akty niezadowolenia społecznego wykorzystują odmienne środki. I dlatego protest
kukiełki wydaje się być skazany na tragiczną porażkę.
Dorota Nieznalska
Urodzona w 1973 roku w Gdańsku. Artystka wizualna identyfikowana z nurtem sztuki krytycznej, tworzy obiekty
rzeźbiarskie, instalacje, wideo i fotografie.
Katarzyna Gumowska | [email protected] | +48 693 660 004 | Gdańska Galeria Miejska |
www.ggm.gda.pl |
„Europejskie miejsca pamięci”
„Kult pamięci! Tannenberg-Denkmal”
czarno biały film z dźwiękiem, 7:19 min/pętla
2014
muzyka: Richard Wagner, Siegfried Funeral March-Götterdämmerung,
Sir Georg Solti & Wiener Philharmoniker,
Marsz żałobny na śmierć Zygfryda z III aktu Zmierzchu Bogów.
„Europejskie miejsca pamięci”
„Macht urlaub" z serii "kult pamięci!”
film kolorowy z dźwiękiem, 6:29 min/pętla
2013
archiwalny dźwięk - kompilacja tekstów, przemówień Roberta Leya przywódcy Niemieckiego Frontu Pracy, z
1936 r. z - okazji położenia kamienia węgielnego pod ośrodek w Prorze, oraz z 1937 r. podczas uroczystości
wodowania MS Wilhelma Gustloffa.
„Europejskie miejsca pamięci”
„Schlesier Ehrenmal – Pomnik ku czci Ślązaków w Wałbrzychu”
z serii „kult pamięci!”
film jednokolorowy z dźwiękiem, 10:15 min/pętla
2014
Artystka w swoich filmach wskazuje trzy miejsca pamięci – nieistniejące mauzoleum niemieckiego bohatera
narodowego - marszałka Paula von Hindenburga w Tannenbergu (obecnie Stębark); nieukończony ośrodek
wczasowy Prorze dla ludu robotniczego III Rzeszy budowany pod szyldem nazistowskiej organizacji animacyjnej
Kraft durch Freude oraz popadłe w ruinę Mauzoleum Totenburg (obecnie Wałbrzych) kojarzone z obrzędami
nazistowskimi. Są to miejsca newralgiczne, czasem podupadające i pozostawione same sobie, czasem zaś
adaptowane na nowe cele. Czyją pamięć kultywują i czy nowi użytkownicy tych miejsc utożsamiają się z ich
historią. Czy może zmieniają ją, zawłaszczając i dostosowując do własnych potrzeb? W swoich filmach
Nieznalska zwraca uwagę na momenty przenikania się kultur i narracji, na geo-polityczne zmiany, wpływające na
tożsamość miejsc, budowaną na zasadzie palimpsestu tak pokoleniowego, jak i kulturowego. Utrwalanie,
archiwizowanie pamięci za pomocą obiektów, takich jak mauzolea czy pomniki, konstruowanie inwentarza miejsc
tworzących dziedzictwo kulturowe jest w pewnym stopniu subiektywne. Kto bowiem ma ostatecznie wpływ na
to, co i w jaki sposób zostało upamiętnione – czyli zapisane w zbiorowej pamięci? Czy i w jakim stopniu ten
subiektywizm ma znaczący wpływ na kształt i formę spuścizny materialnej poszczególnych narodów?
Katarzyna Gumowska | [email protected] | +48 693 660 004 | Gdańska Galeria Miejska |
www.ggm.gda.pl |
Virgile Novarina
Urodził się w 1976, mieszka w Paryżu.
„Ecrits et dessins de nuit” / „Nocne Pisma i rysunki”
Performance oraz przedmioty
Wszystkich nas łączy fakt, że przesypiamy jedna trzecią naszego życia. Novarina, który z zawodu jest
matematykiem i fizykiem, chciał dowiedzieć się czegoś więcej w tej materii i dlatego piętnaście lat temu
rozpoczął systematyczną analizę swoich snów. Nocami, pozostając w stanie nieświadomości, tworzył rysunki i
fragmenty tekstów, które były następnie pokazywane podczas spływu kajakiem po całej Europie. Dowodziły one
że język, jakim posługujemy się za dnia, przenika do prac tworzonych nocą. Można stąd wywnioskować, że część
naszej tożsamości jest określana przez język, którym się posługujemy. Novarina poddał się bezpośredniemu
doświadczeniu, ponieważ przez dziesięć lat wielokrotnie udawał się w podróże po krajach położonych nad
Dunajem. W tym czasie usłyszał wiele języków, z których niektóre zostawiały swój ślad nocą. Novarina sypiał w
miejscach publicznych: w witrynach sklepowych, galeriach i na festiwalach w ten sposób włączając wszystkich w
uczestnictwo w swoim projekcie badawczym. Z okazji tej wystawy będzie spał w oddziale GGM2 w dniu
rozpoczęcia wystawy.
Julian Öffler
Urodził się w Niemczech w 1985, mieszka i pracuje w Bremie.
Paida Larsen
Urodził się w Norwegii w 1984, mieszka i pracuje w Berlinie oraz w Tinn w Norwegii.
„Mr. Emigrant” / „Pan emigrant”
Wideo, 4:50 min
2013
We francuskim Calais zatrzymywane są tysiące imigrantów w drodze do Wielkiej Brytanii. Nie posiadają oni
pozwolenia wjazdu na wyspę, ale każdej nocy, bez względu na panujące warunki, podejmują próby przedostania
się na drugą stronę Kanału La Manche. Podczas pobytu w Calais mieszkają w „Dżungli” - prowizorycznych
lepiankach z plastiku i gruzu, zlokalizowanej na polach przeznaczonych pod uprawę w pobliżu portu. Gehenna
tych ludzi zaczyna się jeszcze w rodzinnych krajach i trwa, w drodze do wymarzonej wolności.
Prezentowane video muzyczne dotyczy kwestii europejskiej polityki migracyjnej i opisuje rozpaczliwe próby
poprawy warunków życia podejmowane przez ludzi, których sytuacja nie budzi należytego społecznego
zainteresowania. Chwytliwa piosenka opowiada o podróży dwóch artystów, którzy przez tydzień dogłębnie badali
Katarzyna Gumowska | [email protected] | +48 693 660 004 | Gdańska Galeria Miejska |
www.ggm.gda.pl |
warunki życia imigrantów z Calais i udało im się odkryć przyczyny, dla których tak zależy im na dotarciu do
Londynu. Zbudowanie tratwy ze znalezionych odpadów, nie zda się na wiele.
Fabian Reimann
Urodził się w 1975 in Bremerhaven w Niemczech, mieszka i pracuje w Lipsku.
„Les anciens premiers”/ „Dawni pierwszy”
Instalacja i projekcja
2013
Artystę, będącym także wydawcą „freeman joural” interesuje wyszukiwanie indywidualnych historii kryjących się
za wydarzeniami historycznymi. Fakty czy aluzje, których nie da się dowieść, zredagowane dokumenty,
częściowo zniszczone dokumenty graficzne lub niekompletne archiwa prowokują do wyczytywania z nich
rozmaitych prawd odzyskanych z tych fragmentów; zachęcają do twórczej ich interpretacji. Reimann porusza się
między dokumentacja a fikcją, interpretacją a rzeczywistością. Pamięć jest postrzegana jako jakość nadająca
tożsamość istocie ludzkiej. „Les anciens premiers” odsyła nas do komentarza poczynionego przez dziecko,
którego matka pochodziła z jednego z „nieistniejących już krajów”. Ta uwaga odnosi się do wielu krajów
europejskich. Państwo jako wspólny organizm jest stosunkowo nową ideą w historii ludzkości. Wymagania i
warunki stawiane przez tę instytucję, jak i sama idea są tylko z pozoru ponadczasowe.
Patricia J. Reis
Urodziła się w 1981 w Lizbonie w Portugalii, mieszka i pracuje w Lizbonie oraz w Wiedniu.
„Cutting the body: Cinematographic Cliché #2” / „Cięcie ciała: stereotyp kinematograficzny #2”
Instalacja, 150x100cm
2013
Praca wykonana na tę wystawę przez Patricię J. Reis wywołuje początkowo wizualny chaos, aby następnie
objawić swoją techniczną pomysłowość. Zastanawiając się nad lingwistyczną reprezentacją Europy jako ciała,
artystka dokonuje obcięcia jej kończyn. W rozmaitych tekstach i przemówieniach, Europa jest nieustannie
definiowana jako ciało, jako suma swoich części składowych. Instalacja video obnaża dysfunkcyjną naturę
całości wobec utraty poszczególnych elementów. Reis udało się stworzyć efektownie metaforyczny obraz, który
robi ogromne wrażenie w warstwie wizualnej z jednej strony, a z drugiej drażni swoją namacalnością i
umiejętnym wywołaniem swoistego odczucia zła.
Katarzyna Gumowska | [email protected] | +48 693 660 004 | Gdańska Galeria Miejska |
www.ggm.gda.pl |
Max Schaffer
Urodził się w 1985 w Santiago de Chile. Mieszka i pracuje w Berlinie i w Wiedniu.
„Specific Vocabulary” / „Specyficzne słownictwo”
Obiekty
2012
Max Schaffer zawsze podróżuje przez kraje i miasta z szeroko otwartymi oczami. Szuka przedmiotów, które
stają się inspiracją dla jego myśli i pomysłów, je na nowo manifestują. Ale w żadnym wypadku nie można
Schaffer’a określić zbieraczem wszystkiego. Obiekty jego pożądania są dokładnie wyselekcjonowane. Nie
zawsze zdobywa je w „legalny“ sposób. Namalowane ręcznie szyldy z cenami oraz przynależny do nich towar
odkupił od sprzedawców na greckim targowisku. Porwany karton, oberwana różowa karta i często mało czytelny
wykonany ręcznie napis podkreślają indywidualny charakter tych obiektów, które można przypisać różnym
osobom. Z nich można wyczytać zarówno tradycję, kulturę i osobowość piszącego. Na pierwszy rzut oka, szyldy
wyglądają bardzo znajomo, liczby i symbole euro są dla większości z nas czytelne. Tylko greckie napisy raczej
nie, dlatego, w przeciwieństwie od Greków, nie wiemy do jakich produktów one należą.
Pablo Serret de Ena
Urodził się w 1975 w Madrycie, mieszka i pracuje w Madrycie i Szwecji.
„Überdrome”
Instalacja
2013
Zachowania społeczeństw są na ogół definiowane w kontekście środowiska ich życia, zarówno naturalnego, jak i
sztucznego. Serret używa tego kontekstu i reorganizuje przedmioty stwarzając nowe sytuacje. Sztuka staje się
jednym wielkim placem zabaw, na którym prawa autorskie podlegają zanikowi. Serret de Ena przemienia swoje
projekty partycypacyjne w obszary laboratorium do zbadania komunikacji, identyfikacji i języka. Używa wideo i
instalacji, do nadania nowego określenia takim pojęciom jak mobilność i turystyka. Na wystawę w w madryckim
Matadero Serret stworzył plac minigolfa, definiując swój kraj jako ulubione miejsce urlopowe. Minigolf staje się
mikrokosmosem, w którym pewne miejsca tracą swoja suwerenność i wartość. W parodiowy sposób podchodzi
do pytania o wewnętrzne i zewnętrzne tworzenie tożsamości. W Gdańsku artysta prezentuje rezygnuje z
prezentacji minigolfa pozostawiając tylko ścieżkę dźwiękową projektu. Piosenka grupy EUROPE „The final
countdown” spowolniona do tempa 33 % przemienia się z pieśni radości w marsz żałobny.
Katarzyna Gumowska | [email protected] | +48 693 660 004 | Gdańska Galeria Miejska |
www.ggm.gda.pl |
Andrzej Wasilewski
Urodzony w 1975 roku polski artysta wizualny.
„Paralizator ideologii”
Inatalacja
2013-2014
Sztuka Wasilewskiego łączy dwa z pozoru skrajne elementy: technologię i humanistykę. Jego instalacje złożone z
układów mechanicznych, paradoksalnie nawiązują do i komunikują treści moralizatorskie o zabarwieniu
politycznym, społecznym i kulturowym.
Paralizator ideologii to przyrządy skonstruowane na bazie głośników plazmowych, działające na zasadach
generatorów wysokiego napięcia wytwarzającego iskrę, stanowiącą źródło fal dźwiękowych. Paralizatory
wypowiadają w wielu językach abstrakty z „Państwa” Platona – dzieła fundamentalnego dla historii filozofii i
polityki zachodniej cywilizacji, którego przesłanie - zwłaszcza w interpretacjach współczesnych - wzbudza
kontrowersje ze względu na predylekcje totalitarne. Paralizator związany z pojęciem przemocy i wymierzania
sprawiedliwości, tu z jednej strony głosi pewną zdefiniowaną ideologię, z drugiej zaś broni dostępu do niej,
grożąc porażeniem. Mechanizm ten niejako powiela niewolne od sprzeczności przesłanie Platona, w toku którego
nie sposób jednoznacznie określić kierunku sympatii autora, będąc przyczynkiem do refleksji nad kondycją
świata, jak również do autorefleksji twórczej.
Krzysztof Wróblewski
Urodził się w 1962 roku w Przasnyszu. Zajmuje się malarstwem i fotografią, a od 1994 r. malarstwem
monumentalnym w przestrzeni publicznej. Od 2000 r. realizuje projekt „Obrzeża”, odnoszący się do obszarów
położonych poza wielkimi centrami, marginaliów, trywiów, wyniesionych do rangi niezwykłej i niepospolitej.
„Obrzeża”
Seria obrazów
Od 2000 – obecnie
„Obrzeża” to kompozycja złożona z obrazów akwarelowych, połączonych w poziomą linię o wysokości 10 cm,
która narasta etapami, ciągle powiększając się. Jest to dość przewrotna opowieść o miejscach, bazująca na
subiektywnej selekcji motywów przestawionych za pomocą realistycznych odwzorowań zestawionych na
zasadzie dyptyku z ich abstrakcyjnymi kontrapunktami. Motywy są z jednej strony rozpoznawalne, ale
jednocześnie zacierają się w pamięci, blikują, nabierając charakteru symbolicznych reprezentacji, pozostając
jedynie siatką trójkątnych pikseli, aby ponownie wyłonić się z podświadomości w pełnej swojej formie i
znaczeniu. Linearność to jedyna zasada porządkująca ten cykl - nie znajdziemy tu chronologii, logiki, początku
Katarzyna Gumowska | [email protected] | +48 693 660 004 | Gdańska Galeria Miejska |
www.ggm.gda.pl |
ani końca. Otwarta jego forma może sugerować ciąg dalszy historii i jej interpretacji. Artysta zaś tworzy rodzaj
kodu malarskiego, którym komunikuje się z widzem wchodzącym w interakcję w momencie rozpoznania i
spersonalizowania ukazanych motywów.
Katarzyna Gumowska | [email protected] | +48 693 660 004 | Gdańska Galeria Miejska |
www.ggm.gda.pl |