Konflikt izraelsko-palestyński po konferencji w Annapolis

Transkrypt

ZESZYTY NAUKOWE WSOWL
Nr 3 (149) 2008
ISSN 1731-8157
Szymon NIEDZIELA
KONFLIKT IZRAELSKO - PALESTYŃSKI1
PO KONFERENCJI W ANNAPOLIS
Konferencja międzynarodowa w Annapolis (stan Maryland) z 27-28 XI 2007 r.
rozbudziła nadzieję na wznowienie procesu pokojowego na Bliskim Wschodzie2. Impas
w stosunkach izraelsko-palestyńskich spowodowany wybuchem tzw. drugiej Intifady 28
IX 2000 r. groził trwałym odejściem od stołu negocjacyjnego w kierunku rosnącej konfrontacji. Rzeczywistość po raz kolejny zweryfikowała tę optymistyczną wizję. Analiza
wydarzeń politycznych w regionie w 2008 r. potwierdza słowa premiera Ehuda Olmerta
- ,,nawet 50 konferencji i spotkań między mną a Mahmudem Abbasem nie wystarczy, by
wygasić zarzewie wojny”3.

1
-
-
-
-
-
2
3
mgr Szymon NIEDZIELA
Określenie ,,konflikt izraelsko-palestyński” jest najczęściej stosowaną przez analityków i komentatorów formą nazewnictwa. Nie jest ona jednak całkowicie adekwatna do przedstawianego problemu.
Antagonizm rozgrywa się bowiem na linii: Izrael – Autonomia Palestyńska (Zachodni Brzeg Jordanu i
Strefa Gazy) oraz Żydzi (obywatele państwa Izrael) i Palestyńczycy (obywatele Izraela mieszkający
np. w Jerozolimie lub w Galilei). Bardziej precyzyjnym i wyczerpującym określeniem jest konflikt
żydowsko – palestyński.
Przez konflikt bliskowschodni w nauce o stosunkach międzynarodowych najczęściej rozumiemy
wojny izraelsko-arabskie oraz kwestię palestyńską. Istnieją jednak różne wersje zasięgu geopolitycznego pojęcia Bliski Wschód. W polskiej nomenklaturze geograficzno – politologicznej Bliski Wschód
oznacza takie państwa jak: Izrael, Egipt, Syrię, Liban, Jordanię. W nauce brytyjskiej i amerykańskiej
używa się wtedy pojęcia Near East (francuska wersja Proche Orient, hiszpańska Oriente Próximo).
To, co my nazywamy Środkowym Wschodem (region Zatoki Perskiej, Afganistan) to Middle East
(odpowiednio w innych językach Moyen Orient i Medio Oriente). Bardzo często na Zachodzie specjaliści posługują się pojęciem łącznym Middle East and North Africa co zawiera w sobie przestrzeń
geopolityczną od Maroka po Iran. Subregiony tego obszaru to Maghreb (Maroko, Algieria, Tunezja,
Libia), Maszrek (Egipt, Syria, Jordania, Irak, Półwysep Arabski), Azja Mniejsza, region Zatoki Perskiej. W kontekście planu rozwiązania konfliktu palestyńskiego znanego pod nazwą „Mapa drogowa”
Amerykanie posługiwali się terminem Greater Middle East (od Maroka po Pakistan i Azję Środkową). Nomenklatura stricte geograficzna posługuje się pojęciami: Afryka Północna i Azja Zachodnia.
W publikacjach polskojęzycznych jako Middle East rozumiemy Bliski Wschód i Środkowy Wschód.
D. Dombey, T. Buck, Bush sees Mideast peace deal this year, [w:] “Financial Times” z 06.01.2008r.
Szymon NIEDZIELA
1. Narastanie kryzysu politycznego w Strefie Gazy4
Premier Izraela Ehud Olmert w wywiadzie udzielonym dziennikowi „Jerusalem
Post” stwierdził, że warunkiem niezbędnym ostatecznego porozumienia pokojowego
będzie podział Jerozolimy między Izrael a przyszłe państwo palestyńskie. Premier podkreślił też, że Państwo Żydowskie będzie musiało wycofać się do granic sprzed 5 VI
1967 r. z wyjątkiem największych kolonii (Maale Adumim) w Cisjordanii. Olmert zaznaczył, że alternatywą dla koncepcji niepodległej Palestyny jest tylko perspektywa
dwunarodowego Izraela, w którym Palestyńczycy z czasem byliby żywiołem dominującym, stawiając pod znakiem zapytania istnienie Państwa Żydowskiego 5. Atmosfera panująca w społeczeństwie izraelskim i w Cisjordanii wskazywała stan oczekiwania na
przełomowy akt w trudnym i żmudnym procesie pokojowym. Nadzieje te pobudzały
kolejne enuncjacje George’a Busha. Prezydent Stanów Zjednoczonych zapowiedział
w wywiadzie dla „Jedijot Ahronot”, że ostateczne rozwiązanie nastąpi pod koniec
2008 r.6. Strona żydowska jeszcze raz przypomniała, że pokój jest wprost proporcjonalny do stopnia opanowania przez władze Autonomii Palestyńskiej ruchów ekstremistycznych (Hamas i Islamski Dżihad)7.
Tymczasem utrzymywał się stan dualizmu władzy w Palestynie. Cisjordania zarządzana przez Fatah Mahmuda Abbasa w większości opowiedziała się za podjęciem
próby kolejnej rundy wysiłków pokojowych po konferencji w Annapolis. Strefa Gazy
coraz bardziej stawała się corpus separatum pod zarządem Hamasu. Obszar nazywany
„największym więzieniem świata”8 ze względu na blokadę gospodarczą i tranzytową
zarządzoną przez Izrael pogrążał się w katastrofie humanitarnej. Dodatkowo narastał
antagonizm między Fatahem a Islamskim Ruchem Oporu Hamas. Niestety skutecznie
uniemożliwiał on rozwiązanie problemu blokady. Mahmud Abbas zgadzał się na rozmieszczenie w Strefie zagranicznych obserwatorów i przejęcie kontroli nad ekstremistami. Kategorycznie odrzucił te koncepcje Hamas9. Na początku stycznia w starciach
4
5
-
6
7
-
8
-
9
-
-
84
Strefa Gazy obejmuje obszar ok. 360km² zamieszkały przez 1,5mln ludzi. Dzieli się na pięć jednostek
administracyjnych: Północna Gaza, miasto Gaza, Deir El-Balah, Khan Yunis i Rafah. W starożytności
kontrolowana przez Egipt, Asyrię, Babilonię, Persję, Arabów i Turcję Osmańską. Po I wojnie światowej jako mandat Wielkiej Brytanii z ramienia Ligii Narodów. W l. 1918-1967 Strefę Gazy zajął Egipt.
Region znajdował się w ciągłej zapaści gospodarczej i był niedoinwestowany. Dodatkowo sytuację
ekonomiczną pogarszał napływ ogromnej ilości uchodźców palestyńskich po wojnie izraelskoarabskiej 1948-1949. Po wojnie sześciodniowej (5-10 VI 1967r.) Gazę anektował Izrael. Rozpoczęła
się kolonizacja ziem przez osadników żydowskich. Permanentny zastój ekonomiczny, bezrobocie oraz
brak perspektyw na zmianę były gruntem, na którym dojrzewał ekstremizm palestyński. W 1987r.
szejk Ahmed Yassin utworzył Islamski Ruch Oporu Hamas (Harakat al.-Mukawama al.-Islamiyyah).
Wycofanie kolonii żydowskich w 2005r. nie oznaczało dla Gazy rozpoczęcia szczęśliwego okresu.
Zob. szerzej: D. Kuttab, Gaza hier et aujourd’hui, [w:] „Association France Palestine Solidarité”
z 29.01.2008r., [online]. [dostęp: 29.01.2008]. Dostępny w Internecie: http://www.francepalestine.org/article7990.html.
“Jerusalem Post” z 01.01.2008r. Za: M. Bôle-Richard, Ehoud Olmert présente comme inéluctable un
partage de Jérusalem avec les Palestiniens, [w:] “Le Monde” z 02.01.2008r.
“Financial Times” z 06.01.2008 r., op. cit.
T. Buck, Israel rejects easing of West Bank curbs, [w:] “Financial Times” z 30.12.2007 r.
L. Jiménez, Israel destruye el Ministerio del Interior de Hamás en Gaza, [w:] „El País” z 19.01.2008r.
T. Hocine, Territoires palestiniens: Des promesses sans lendemain, [w:] „El Watan” z 29.01.2008r.,
[online]. [dostęp: 29.01.2008]. Dostępny w Internecie:
http://www.elwatan.com/spip.php?page=article&id_article=85820.
KONFLIKT IZRAELSKO – PALESTYŃSKI PO KONFERENCJI W ANNAPOLIS
frakcyjnych zginęło 7 Palestyńczyków, a 40 zostało rannych. Śmierć poniósł lider Hamasu z Khan Yunis Mahmoud Abu Taha i jego 10-letni syn. Eskalacja konfliktu uzmysłowiła walczącym podmiotom, że krwawy owoc ich waśni działa na korzyść Izraela.
Skłoniło to przywódców stron do wypracowania jakiejkolwiek formy dialogu. Lider
Hamasu Mahmoud Zahar zapowiedział gotowość do konstruktywnych negocjacji pod
auspicjami państw arabskich10. W styczniu doszło też do uderzeń powietrznych lotnictwa izraelskiego na wybrane cele w Gazie. Były to represalia za ostrzał terytorium Państwa Żydowskiego rakietami „Kassam”11. Tylko w czasie jednej takiej akcji śmierć poniosło 8 Palestyńczyków12.
17 I 2008 r. Izrael zarządził całkowitą blokadę Strefy Gazy. Premier Ehud Olmert tłumaczył tak drastyczne posunięcie rządu ciągłymi atakami terrorystycznymi ze
strony ultrasów hamasowskich z południa. Waszyngton wezwał Jerozolimę do minimalizacji odwetu oraz unikania celów cywilnych. Amerykanie wyrazili jednak zrozumienie
dla decyzji rządu izraelskiego kwalifikując ją jako „suwerenne prawo do obrony”13. Na
obszarze Strefy zamieszkałej przez 1,5mln ludzi zaczęło brakować najbardziej elementarnych produktów: gazu, ropy naftowej, prądu, medykamentów, pieczywa, nabiału,
wody pitnej, cukru i oleju. Doprowadziło to do zakłóceń w pracy szpitali i ośrodków
zdrowia. Zdesperowana ludność pragnąc za wszelką cenę wydostać się z zamkniętego
obszaru przedostała się na teren sąsiedniego Egiptu dokonując wyłomów w granicznym
murze w Rafah. Prezydent Hosni Mubarak powiedział – „Kazałem ich wpuścić. Niech
się najedzą, zrobią zakupy i wracają. Pod warunkiem, że nie mają przy sobie broni”14.
17 I miał miejsce zmasowany nalot sił powietrznych Izraela na Gazę w odwecie za wystrzelenie rakiet „Kassam” na miasta Sderot i Aszkelon. Południowy Izrael znalazł się
w podobnej sytuacji jak północne miasto Hajfa będące celem rakietowych ataków Hezbollahu w 2006 r. Bilans strat wśród Palestyńczyków był bardzo duży. Zginęło 19 osób
w tym 13 bojowników brygad Izz ad-Din al.-Kassam15 oraz syn Mahmuda Zahara.
Pierwszego syna Zahar stracił w 2003 r. na skutek zbombardowania domu przez myśliwce F-16. Rozgoryczony powiedział później – „Oto rezultat wizyty Busha. Zachęcił
Izraelczyków do niszczenia narodu palestyńskiego”16. Palestyńczycy z Gazy w relacjach udzielanym zagranicznym reporterom wielokrotnie powtarzali, że nie wszyscy
popierają Hamas. Potwierdzali jednomyślnie, że od 1967 r. nie było dla mieszkańców
Strefy gorszych dni17. Bezwzględne retorsje Izraela w stosunku do Palestyńczyków
10
11
12
13
14
-
-
15
16
-
-
-
17
T. El-Khodary, Leaders call for talks after Gaza clashes, [w:] „International Herald Tribune”
z 01.01.2008r.
W celu obrony przed rakietami „Kassam” i „Grad” armia izraelska zaopatrzyła się w dwa systemy:
,,Nautilus” – polegający na użyciu wiązki laserowej do zestrzelenia pocisków oraz „Phalanx” – szybkostrzelne działko przeciwlotnicze.
Tropas israelíes matan al menos a ocho palestinos en una incursión en Gaza, „El País” z 03.01.2008r.
La Bande de Gaza placée sous blocus général, [w:] „Le Monde” z 18.01.2008r.
M. Kazimierczak, Gaza uciekła na zakupy, [w:] „Gazeta Wyborcza” z 24.01.2008r.
Izz ad-Din al.-Kassam to zbrojne ramię Hamasu (Brygady Męczenników Al.-Aqsa to zbrojne ramię
Fatah a Brygady Al.-Quds to wojskowe skrzydło Islamskiego Dżihadu). Za: S. Niedziela, Konflikt
izraelsko-palestyński: geneza, przebieg, inicjatywy pokojowe, [w:] „Przegląd Historyczno-Wojskowy”
4/2004.
Razzi contro Israele ieri strage a Gaza, [w:] „Corriere della Sera” z 18.01.2008r.
S. Emerqui, Cualquier lugar es mejor que esta zona podrida de Gaza, [w:] „El Mundo”
z 23.01.2008r.
85
Szymon NIEDZIELA
z Gazy mogą doprowadzić do ich masowego exodusu w kierunku półwyspu Synaj. Być
może o to chodzi politykom z Jerozolimy. W podobny sposób po 1967 r. pozbyto się
setek tysięcy Palestyńczyków z Zachodniego Brzegu Jordanu, którzy uciekli do sąsiedniej Jordanii18. Zamknięcie dopływu produktów spożywczych, nośników energii i medykamentów oraz ataki powietrzne jednoznacznie kwalifikują te czyny jako zbrodnię
wojenną – twierdzili specjaliści z kairskiego „Al - Ahram Hebdo”19. Specjalny wysłannik ONZ ds. ochrony praw człowieka John Dugard w komunikacie ogłoszonym w Genewie potwierdził doniesienia, że lotnictwo izraelskie atakowało cele należące do bojowników Hamasu oraz obiekty cywilne.
2. Wizyta George’a Busha w Autonomii Palestyńskiej
Prezydent Stanów Zjednoczonych George Bush od dłuższego czasu występował
na arenie międzynarodowej w charakterze inicjatora i protagonisty wznowienia procesu
pokojowego na Bliskim Wschodzie ze szczególnym uwzględnieniem kwestii palestyńskiej. Należy podkreślić duży osobisty wkład przywódcy Ameryki w zorganizowanie
konferencji w Annapolis. G. Bush chciałby zapewne przypieczętować swoją drugą kadencję (upływa w styczniu 2009 r.) pozytywnym akcentem międzynarodowym w sytuacji impasu w Iraku i stagnacji gospodarczej. W podobnych okolicznościach znalazł się
premier Ehud Olmert. Potrzebował sukcesu w sprawach palestyńskich by przyćmić niekorzystne dla niego wyniki śledztwa „Komisji Winogradowa” wskazujące na liczne
i rażące błędy popełnione w czasie interwencji w Libanie w 2006 r.20.
Już w Annapolis prezydent zapowiedział swoją wizytę w Izraelu i w Autonomii
Palestyńskiej. Rozpoczęła się ona 8 I 2008 r. Już na lotnisku Bush powiedział – „To
historyczny moment i historyczna szansa. Jednak nie jestem naiwny. To będzie bardzo
trudne przedsięwzięcie. Ameryka nie będzie narzucać wizji przyszłego państwa palestyńskiego”21. Przywódca Stanów Zjednoczonych w licznych enuncjacjach wykazywał
ogromny optymizm. Wyrażał przekonanie, że ostateczny traktat podpisany zostanie do
stycznia 2009 r. i w tym czasie powinno ukonstytuować się niepodległe państwo palestyńskie. Zwrócił też uwagę, że dłużej może potrwać uregulowanie i rozwiązanie konfliktu w Gazie22. „Naród palestyński zasługuje na niepodległość” – powiedział prezydent23. W trakcie wizyt i spotkań z kolejnymi prezydentami Bliskiego Wschodu potwierdziła się teza, że kwestia palestyńska może być tak naprawdę dyplomatycznym
parawanem rzeczywistego celu, jakim okazała się próba zmontowania sojuszu państw
18
19
20
21
-
-
22
-
23
-
-
86
M. Salmawy, Faut-il ouvrir les frontières avec Gaza?, [w:] “Al-Ahram Hebdo” z 30.01.–05.02.2008r.
Crimes de guerre israéliens, [w:] “Al.-Ahram Hebdo” z 23-29.01.2008r., [online].
[dostęp: 29.01.2008]. Dostępny w Internecie:
http://www.hebdo.ahram.org.eg/arab/ahram/2008/1/23/marab2.html.
S. Erlanger, S. Lee Myers, Bush gets a warm welcome in Israel, [w:] „International Herald Tribune”
z 09.01.2008r.
Ibidem.
Analitycy z dziennika „Haaretz” słusznie przestrzegali, że jeżeli George Bush chce postępu na Zachodnim Brzegu Jordanu, musi skoncentrować się na Strefie Gazy. za: A. Benn, Analysis: Bush can
spur peace talks but can’t solve Gaza issue, [w:] “Haaretz” z 09.01.2008r., [online]. [dostęp:
09.01.2008]. Dostępny w Internecie: http:/www.haaretz.com/hasen/spages/943151.html.
M. Bôle-Richard, Selon George Bush l’Etat palestinien sera créé avant javier 2009, [w:] ”Le Monde”
z 09.01.2008r. Zob. też: Israele – Palestina, presto accordo di pace, [w:] „Corriere della Sera”
z 10.01.2008r.
arabskich przeciwko Iranowi. Podczas rozmów w Egipcie, Kuwejcie, Zjednoczonych
Emiratach Arabskich, Bahrajnie i Arabii Saudyjskiej prezydent USA często nawiązywał
do sprawy zagrożenia ze strony posiadającego technologię nuklearną Iranu. W czasie
spotkania z Szimonem Peresem temat irański był ważniejszy od problemu palestyńskiego.
3. Koncepcje rozwiązania konfliktu
Sytuacja polityczna w Strefie Gazy od wielu miesięcy charakteryzowała się silnym antagonizmem wewnętrznym między dominującym na tym obszarze Hamasem
a zwolennikami rządzącego Autonomią Fatahu. Coraz częściej dokonywano ataków
terrorystycznych na sąsiednie miasta izraelskie Aszkelon i Sderot. Wystrzeliwane
z prowizorycznych wyrzutni naziemnych rakiety „Kassam” stanowiły ciągłe zagrożenie
dla bezpieczeństwa Południowego Izraela. Władze żydowskie przeprowadziły serię
uderzeń odwetowych. Znany izraelski pisarz Amos Oz słusznie zauważył na łamach
hiszpańskiego dziennika „El País”, że metoda „atak za atak” do niczego nie prowadzi.
Ponowna okupacja Gazy nie uchroni Żydów przed rakietami „Kassam”. Poza tym rozwiązanie siłowe może sprawić, że w oczach opinii światowej zostanie to przedstawione
jako pojedynek Dawida (Palestyńczycy) z Goliatem (Żydzi). Gaza stanie się wtedy palestyńską Masadą, w której czołgi i śmigłowce toczą walkę z obozami dla uchodźców.
Przemoc i pogłębiające się ubóstwo zasili bez wątpienia szeregi fundamentalistów24.
Racjonalizm i roztropność Oza nie przełożyły się niestety na rzeczywistość polityczną.
4 II br. zamachowcy-samobójcy wysadzili się w powietrze w miejscowości Dimona
zabijając jedną osobę i raniąc jedenaście25. Był to pierwszy atak samobójczy od stycznia
2007 r., kiedy to trzech Izraelczyków poniosło śmierć w wyniku eksplozji ładunku
w mieście Ejlat. Władze izraelskie wysunęły przypuszczenie, że Palestyńczycy mogli
przedostać się na terytorium Państwa Żydowskiego z obszaru Egiptu26. Zamach w Dimonie został jednoznacznie potępiony przez przywódców Autonomii Palestyńskiej.
Oburzenie wyraził prezydent Mahmud Abbas. Minister spraw wewnętrznych Abdelrazek al-Yehiya w czasie wizyty w Paryżu stwierdził – „Takie akcje oddalają nas od niepodległości. Prowadzą nas do punktu wyjścia – terroryzmu”27.
Tsahal w ramach represaliów przeprowadził dwa ataki na Gazę. Celem była
miejscowość Abbassane w pobliżu Khan Younes. Zginęło sześciu bojowników Hamasu28. Żydowską opinią publiczną wstrząsnęła enuncjacja jednego z działaczy palestyńskich. Dr Abu Osama Abed al-Ma’aki stwierdził, że jest to zaledwie początek zamachów samobójczych. Minister obrony Izraela gen. Ehud Barak wezwał do intensyfikacji
24
25
-
26
-
27
-
-
-
28
A. Oz, No debemos invadir Gaza, [w:] „El País” z 19.02.2008r.
Zamachowcami byli 22-letni Luaj Lagwani i 24-letni Musa Arafat. Obaj mieszkali w Strefie Gazy.
Jeden z nich zdążył zdetonować ładunek, drugiego zastrzeliła policja. Do zamachu przyznały się Brygady Męczenników Al.-Aqsa (zbrojne skrzydło Fatahu). Przed mieszkaniem Lagwaniego zebrał się
tłum ludzi chcących złożyć hołd jemu i jego rodzinie. Ojciec powiedział, że syn przyniósł dumę całej
rodzinie. Za: Samobójczy zamach w Izraelu, [w:] „Gazeta Wyborcza” z 05.02.2008r.
J. Kershner, Israeli is killed by suicide bomber in shopping center, [w:] “International Herald Tribune” z 04.02.2008r.
G. Paris, Le Ministre de l’Intérieur palestinien: pour Israël on n’en fait jamais assez, [w:]
“Le Monde” z 05.02.2008r.
Israel lanza dos ataques en el sur de Gaza y mata ocho milicianos de Hamás, [w:] “El País”
z 05.02.2008r.
87
Szymon NIEDZIELA
uderzeń na Gazę w celu zniszczenia potencjalnych obozów Hamasu skąd wystrzeliwane
są rakiety „Kassam”. Zdaniem Baraka należy uskutecznić trzyelementową strategię:
atak, sankcje i fortyfikacja mieszkań w Aszkelonie i Sderot29. Poza tym strona żydowska wysunęła przypuszczenie, że nasilający się ostrzał z Gazy może świadczyć o tym,
że Palestyńczycy nabyli duże ilości uzbrojenia w Egipcie kiedy w styczniu br. przełamano mur graniczny w Rafah30. Własną propozycję odnośnie częściowego wygaszenia
konfliktu w Gazie złożył były premier Wielkiej Brytanii Tony Blair. Jako przedstawiciel tzw. „kwartetu” (USA, Rosja, Unia Europejska, NATO) złożył wizytę w Jerozolimie na początku lutego br. Blair stwierdził, że pokój jest możliwy, ale wspólnota międzynarodowa winna pomóc władzom Autonomii w zapewnieniu bezpieczeństwa (np.
wyszkolenie pierwszych 700 żołnierzy). Ostateczny sukces – zdaniem premiera – jest
również silnie uzależniony od postawy strony żydowskiej. Izrael musi zrobić wszystko,
by wspomóc gospodarkę palestyńską. Jednym z najtrudniejszych wyzwań będzie próba
neutralizacji Hamasu. Ostracyzm manifestowany w stosunku do tej organizacji utwierdzi ją na pozycjach integrystycznych31. Mniej optymistyczny był premier Autonomii
Palestyńskiej Salam Fayyad. W wywiadzie udzielonym agencji „Reuters” w Teksasie
wyraził przekonanie, że w 2008 r. nie uda się osiągnąć traktatu pokojowego z Izraelem32.
Stan permanentnego zagrożenia ostrzałem z terytorium Gazy wpłynął znacząco
na radykalizację postaw społeczeństwa oraz polityków izraelskich. Minister bezpieczeństwa wewnętrznego Avi Dichter przedstawił niepokojące dane statystyczne mówiące, że 20% mieszkańców miasta Sderot opuściło swoje domostwa w obawie przed rakietami „Kassam”33. Ludzie ci domagają się od rządu natychmiastowych działań prewencyjnych i odwetowych. Podobne enuncjacje wyszły z ust innych polityków. Minister budownictwa Zeev Boïm nazwał Ismaila Haniyeh „głową węża”, którą należy
ściąć. Jego zdaniem likwidując przywódców Islamskiego Ruchu Oporu, rozwiąże się
problem terroryzmu na Bliskim Wschodzie. Stosując podobny algorytm walki z integryzmem palestyńskim, Izraelczycy pozbyli się w 2004 r. dwóch liderów Hamasu (byli
nimi szejkowie Ahmed Jassin i Abdel Aziz ar-Rantissi). Najbardziej radykalny plan
w stosunku do Gazy przedstawił minister spraw wewnętrznych Izraela Meir Sheetrit.
Proponuje on całkowite wymazanie tych regionów Strefy, skąd wystrzeliwane są rakie-
29
30
31
-
32
-
-
33
-
-
88
A. Harel, Barak vows harsher IDF response if Qassam fire continous, [w:] “Haaretz” z 07.02.2008r.
http://www.haaretz.com/hasen/spages/952154.html.
Pomoc Hamasowi mogą udzielać co najwyżej integrystyczne ugrupowania egipskie. Rząd Hosni
Mubaraka zwalcza u siebie fundamentalistów islamskich, więc nie wspiera takich samych organizacji
poza granicami państwa. Wsparcie materialne może być adresowane do społeczeństwa palestyńskiego.
P. Saint-Paul, Blair: la paix est possible cette année au Proche Orient, [w:] “Le Figaro”
z 07.02.2008r.
Palestinian PM says he sees no peace accord with Israel in 2008, [w:] “Haaretz” z 08.02.2008r.,
http://www.haaretz.com/hasen/spages/952490.html
Od 2001r. na Sderot spadło ponad 4tys rakiet „Kassam”. Spowodowały one 10 ofiar śmiertelnych,
setki rannych i tysiące dotkniętych psychozą strachu. Na 22tys. mieszkańców 3,5tys leczy się z tego
powodu w poradniach psychiatrycznych. Za: S. Amar, Sdérot: ville blessée sous le feu de Gaza, [w:]
„Libération” z 20.02.2008r.
ty. Wcześniej powinno się ewakuować z tych obszarów ludność cywilną34. Bardzo często w dyskusjach nad zagrożeniem ze strony Hamasu pojawia się motyw irański.
Tel Awiw od dawna wskazuje Persów jako protektorów wszystkich ugrupowań integrystycznych na Bliskim Wschodzie35. Rzecznik izraelskiego rządu Mark Regev oświadczył, że Hamas podobnie jak libański Hezbollah jest szkolony przez specjalistów z Iranu36. Doniesienia te zostały częściowo potwierdzone w enuncjacjach jednego z liderów
ugrupowania „Izz ad-Din al-Qassam” (zbrojne ramię Hamasu) na łamach londyńskiego
dziennika „The Sunday Times”. Stwierdził on, że w ciągu dwóch ostatnich lat Hamas
wysłał na przeszkolenie z zakresu obsługi broni i materiałów wybuchowych do Iranu
150 bojowników i do Syrii 65037.
Powyższe zapowiedzi „zduszenia” Hamasu nie były tylko werbalną groźbą.
15 II br. w wyniku eksplozji ładunku wybuchowego w obozie dla uchodźców El Bureidż w Gazie śmierć poniósł jeden z przywódców Islamskiego Dzihadu Ayman Fayed.
Zginęła też jego żona i dwóch synów. Około 50 osób było rannych, w tym wiele dzieci.
Hamas wskazał jednoznacznie na Izrael jako sprawcę tragedii. Jerozolima zdementowała te oskarżenia. Korespondenci donosili też, że przyczyną wybuchu mógł być magazyn
rakiet „Kassam” znajdujący się w mieszkaniu Fayeda38.
Kolejnym politykiem europejskim, który udał się na Bliski Wschód na początku
br., był francuski minister spraw zagranicznych Bernard Kouchner. Paryż pragnie zamanifestować swoją obecność i wolę czynnego uczestnictwa w sprawach regionu. Kouchner rozpoczął swoją podróż (16-17 II) od spotkania z Palestyńczykami w Betlejem.
Zostało to bardzo pozytywnie odczytane przez gospodarzy. Miesiąc wcześniej G. Bush
nie spotkał się z merem Betlejem (Victor Bataresh) z powodu jego członkostwa w Ludowym Froncie Wyzwolenia Palestyny (Amerykanie wpisali tę organizację na listę
ugrupowań terrorystycznych). Plan zaproponowany przez francuskiego polityka przewidywał: natychmiastowe i nieodwołalne zamrożenie kolonizacji Zachodniego Brzegu
Jordanu i wschodniej Jerozolimy przez Żydów39, zaprzestanie ostrzału Izraela rakietami
34
35
36
37
38
-
-
-
-
-
39
M. Bôle-Richard, Le Gouvernement israélien veut frapper la direction du Hamas, [w:] „Le Monde”
z 12.02.2008r.
Bush dice que existe una nueva oportunidad para la paz a su llegada a Israel , [w:] “El Mundo”
z 09.01.2008. Zob. też: M. Naïm, C. Lesnes, Visite de George Bush: l’Iran éclipse le dossier
palestinien, [w:] “Le Monde” z 09.01.2008r.
M. Bôle-Richard, Le Hamas en renforçant son armement a ouvert à Gaza un second front pour Israël,
[w:] “Le Monde” z 05.03.2008r.
R. Margalit, Report: Hamas leader says hundreds of militants trained in Iran and Syria, [w:]
“Haaretz” z 09.03.2008r., [online]. [dostęp: 09.03.2008]. Dostępny w Internecie:
http://www.haaretz.com/hasen/spages/962279.html) oraz Iran hoduje wilki Hamasu, [w:] „POLSKA
The Times” z 11.03.2008r.
J. M. Muñoz, Hamás y Yihad acusan a Israel de una matanza en Gaza, [w:] “El País” z 16.02.2008r.
W lutym br. premier Ehud Olmert zapowiedział wstrzymanie ,,dzikiego” osadnictwa na Terytoriach
Okupowanych jednak z wyłączeniem wschodniej Jerozolimy. Jak donosił libański dziennik „L’Orient
le Jour”, w latach 2000-2007 władze izraelskie odrzuciły 94% wniosków palestyńskich o pozwolenie
na budowę (Cisjordania i wschodnia Jerozolima). Palestyńczycy otrzymali 91 pozwoleń, żydowscy
osadnicy 18 472. Nakaz zburzenia nielegalnych nieruchomości dotknął 4 993 Palestyńczyków i 2 900
Żydów. Obecnie na Zachodnim Brzegu Jordanu mieszka 283tys Izraelczyków i we wschodniej Jerozolimie 200tys. Zob. szerzej: J. M. M. Muñoz, La colonización sigue en Cisjordania, [w:] „El País”
z 20.02.2008r. oraz L’État hébreu favorise les colons au détriment des Palestiniens accuse la Paix
89
Szymon NIEDZIELA
,,Kassam”, likwidację posterunków wojskowych Tsahalu na terytoriach palestyńskich,
zniesienie blokady Strefy Gazy oraz utrzymanie jedności Palestyńczyków z Cisjordanii
i Gazy40. Na początku marca br. w Paryżu gościł nestor polityki izraelskiej Szimon Peres. Prezydent Nicolas Sarkozy wypowiedział wtedy bardzo znamienne słowa, które
w prostej formie zawierają chyba klucz do rozwiązania konfliktu bliskowschodniego –
„Jestem przekonany, że największą gwarancją dla bezpieczeństwa Izraela będzie utworzenie niepodległego państwa palestyńskiego przed 2009 r.”41.
Z inicjatywą pokojową wystąpił również premier Kataru szejk Hamed bin Jassem al-Thani. Na spotkaniu z Yossi Beilinem w Doha podkreślił, że dyplomacja Kataru
może pełnić rolę pośrednika w rozmowach izraelsko-palestyńskich. Szejk al-Thani nawoływał stronę żydowską do wysiłku wypracowania jakiegokolwiek modus vivendi
z Hamasem, gdyż do ustanowienia pokoju nie wystarczy Zachodni Brzeg Jordanu i Mahmud Abbas, lecz również Strefa Gazy42.
Bardzo niekorzystnym zjawiskiem z punktu widzenia przyszłej, niepodległej Palestyny są pogłębiające się scysje na linii Autonomia-Gaza (Hamas-Fatah; Mahmud
Abbas-Ismail Haniyeh). Antagonizm ten jest coraz częściej przedstawiany w mediach
jako spór manichejski: postępowy i liberalny Zachodni Brzeg Jordanu oraz integrystyczna i pełna terrorystów Gaza. Jest to woda na młyn tych wszystkich podmiotów,
które dążą do siłowego rozwiązania problemu palestyńskiego. Ucierpiałoby wtedy
1,5 mln cywilów w Gazie, a nie tylko bojownicy Hamasu. Analiza wewnętrznego kryzysu w Autonomii oraz polityki amerykańskiej pozwala wysnuć przypuszczenie, iż Stany Zjednoczone oraz Izrael prowadzą strategię uprzywilejowanego traktowania Cisjordanii jako przyszłego państwa palestyńskiego, wspierania umiarkowanego Fatahu na
czele z prezydentem Mahmudem Abbasem oraz zasilania nowego państwa dotacjami.
Waszyngton i Tel Awiw chcą w ten sposób doprowadzić do całkowitej izolacji Gazy
i Hamasu oraz odwrócenia się Palestyńczyków z Zachodniego Brzegu Jordanu od
swych braci ze Strefy43. Pośrednio strategia ta została wyartykułowana przez wiceprezydenta USA Dicka Cheneya w czasie jego wizyty w Izraelu w marcu 2008 r. Powiedział on, że największym zagrożeniem dla pokoju na Bliskim Wschodzie jest Hamas
wspierany przez Iran i Syrię. By ograniczyć rosnący wpływ tych organizacji, należy –
zdaniem amerykańskiego dygnitarza – popierać Fatah Mahmuda Abbas44.
18 III 2008 r. pojawiła się szansa na zawieszenie broni i tymczasowy pokój
w łonie ruchu palestyńskiego. Rolę pośrednika spełniał prezydent Jemenu Ali Abdallah
Saleh. W stolicy państwa Sanie do stołu rokowań zasiedli jeden z liderów Hamasu Musa Abu Marzuk i przedstawiciel Fatahu Azzam al-Ahmed. Zabrakło głównych przy-
40
41
-
-
42
43
-
44
-
-
90
maintenant, [w:] „L’Orient le Jour” z 22.02.2008r, [online]. [dostęp: 22.02.2008]. Dostępny w Internecie: http://www.lorientlejour.com/page.aspx?page=article&id=365402.
C. Hennion, Bernard Kouchner mesure les limites du dialogue israélo-palestinien, [w:] „Le Monde”
z 19.02.2008r.
A. Barluet, Sarkozy souhaite un État palestinien dès cette année, [w:] „Le Figaro” z 10.03.2008r.
B. Ravid, Qatar willing to broker cease-fire agreement between Israel and Hamas, [w:] “Haaretz”
z 25.02.2008r. [online]. [dostęp: 25.02.2008]. Dostępny w Internecie:
Incontournable Hamas, [w:] “Le Monde” z 05.03.2008r.
Hamas Trying to torpedo Mideast talks, Cheney says, [w:] “International Herald Tribune”
z 24.03.2008r.
wódców: Chaleda Meszala (Hamas) i Mahmuda Abbasa (Fatah). Udało się jednak podpisać 23 III tzw. „Deklarację z Sany”. Zawierała ona dwustronne wyrażenie woli powrotu na drogę dialogu i współpracy na bazie wcześniejszych porozumień z Kairu
(2005r.) i Mekki (2007 r.). Proponowano również przeprowadzenie przyspieszonych
wyborów parlamentarnych i prezydenckich w Autonomii oraz utworzenie rządu pojednania narodowego. Zapowiedziano wznowienie negocjacji w najbliższym terminie45.
Wewnętrzne pęknięcie w ruchu palestyńskim jest czynnikiem utrudniającym walkę
o niepodległe państwo. W społeczeństwie zaszły bardzo niebezpieczne procesy zaniku
ogólnonarodowej tożsamości. Były szef „Brygad Męczenników Al-Aqsa” z Dżeninu
Zakariya Zubeidi stwierdził z goryczą, że dzisiaj więcej ludzi powie: jestem z Hamasu
lub z Fatahu niż jestem Palestyńczykiem. Zwolennicy tych ugrupowań identyfikują się
bardziej z flagami i emblematami własnych partii niż ze sztandarem Palestyny. To zapowiedź naszego upadku – mówi Zubeidi. Politycy Autonomii są skorumpowani. Nie
potrafią zamienić krwi szahidów na korzyści polityczne. Intifada umarła wraz ze śmiercią Jasira Arafata46.
Tymczasem publicity Palestyńczyków z Gazy ulegało dalszemu pogorszeniu.
27 II br. w wywiadzie udzielonym arabskiemu dziennikowi ukazującemu się w Londynie „Al-Hayat” prezydent Autonomii Palestyńskiej Mahmud Abbas stwierdził, że Hamas ma powiązania z Al-Kaidą. Szef wywiadu armii izraelskiej gen. Amos Yadlin potwierdził te doniesienia, dodając, że to eksperci „Al-Kaidy” z Iranu i Syrii szkolili Palestyńczyków w obsłudze rakiet „Kassam”. Udało się zidentyfikować dwie grupy posiadające kontakty z „Bazą”: „Miecz Islamu” i „Armia Islamu”. Założone zostały przez
członków wpływowego klanu palestyńskiego Dogmouch47.
Kwestia palestyńska stała się znów obecna w debacie międzynarodowej za
sprawą proklamowania niepodległości Kosowa (17 II 2008 r.). Stany Zjednoczone
i Unia Europejska wystąpiły jednoznacznie po stronie Kosowarów argumentując, że
w tym regionie stanowią 90% populacji. Podobnie rzecz ma się od 1948 r. z Palestyńczykami. W Cisjordanii i w Gazie jest ich zdecydowana większość, mimo to nie mają
swojego państwa. Dlatego coraz częściej słyszało się pytanie: skoro Kosowo, dlaczego
nie Palestyna? Zachód uznał niepodległość nowego tworu geopolitycznego na Bałkanach. Jednak gdy 15 XI 1988 r. ogłoszono deklarację niepodległości Palestyny, Amerykanie przyjęli pozycję całkowicie odmienną – broniąc zasady nienaruszalności granic48.
45
-
46
-
47
-
-
-
48
Difficult mediation Yemenite entre le Fateh et le Hamas, [w:] ,,L’Orient le Jour” z 19.03.2008r.,
[online].
[dostęp:
19.03.2008].
Dostępny
w
Internecie:
http://www.lorientlejour.com.1b/page.aspx?page=article&id=367575 oraz Fatah delegates to leave Yemen without Hamas deal, [w:] “Haaretz” z 20.03.2008r., [online]. [dostęp: 20.03.2008]. Dostępny w Internecie:
http://www.haaretz.com/hasen/spages/966622.html) Zob. też: A. Meddi, Les divisions interpalestiniennes perdurent, [w:] “El Watan” z 24.03.2008r., [online]. [dostęp: 24.03.2008]. Dostępny w Internecie: http://www.elwatan.com/spip.php?page=article&id_article=90288.
Marching toward total ruin, [w:] “Haaretz” z 04.06.2008r., [online]. [dostęp: 04.06.2008]. Dostępny
w Internecie: http://www.haaretz.com/hasen/spages/971604.html.
M. Bôle-Richard, Mahmoud Abbas accuse le Hamas d’aider al.-Qaida à s’implanter à Gaza, [w:]
“Le Monde” z 29.02.2008r.
J. Whitbeck, If Kosovo why not Palestine?, [w:] “Al-Ahram” z 27.02.2008r., [online]. [dostęp:
27.02.2008]. Dostępny w Internecie: http://weekly.ahram.org.eg/2008/885/op140.htm.
91
Szymon NIEDZIELA
Na początku marca br. Izrael i Autonomia Palestyńska stanęły na progu kolejnej
wojny. W odpowiedzi na wystrzeliwane wciąż rakiety „Kassam” i „Grad” Tsahal wtargnął do Strefy Gazy. Ponad 2 tys. żołnierzy wspieranych przez broń pancerną i lotnictwo rozpoczęło krwawą operację „Gorąca zima”. Niestety zawarty w tej nazwie środek
literacki – oksymoron okazał się trafiony. W czasie „czarnej soboty” i „czarnej niedzieli” zginęło 70 Palestyńczyków49, w tym wiele kobiet i dzieci. Prezydent Autonomii Palestyńskiej zawiesił proces pokojowy rozpoczęty w Annapolis50. ,,To, co się dzieje
w Gazie jest gorsze od Holokaustu – powiedział Abbas”51. 2 III br. na specjalnej sesji
Rady Bezpieczeństwa ONZ sekretarz generalny Ban Ki-Moon potępił agresję Izraela
jako nieproporcjonalnie duży odwet, w którym giną cywile i dzieci 52. Wydarzenia
z początku marca 2008 r. można nazwać masakrą. Cmentarze w Strefie Gazy zapełniły
się nowymi mogiłami i setkami opłakujących swych bliskich. Premier Ehud Olmert
utrzymuje, że atak miał charakter prewencyjny. Zniszczono infrastrukturę terrorystyczną, która byłaby wykorzystana przeciwko Izraelowi. Należy jednak zaznaczyć, że na
Zachodnim Brzegu Jordanu też giną Palestyńczycy, choć z tego obszaru nie są odpalane
rakiety na terytorium Izraela53.
Od wielu miesięcy antagonizm żydowsko-palestyński ogniskował się przede
wszystkim na obszarze Strefy Gazy. Jednak już na początku marca br. terroryzm islamski powrócił na teren Izraela. 6 III zamachowiec o niezidentyfikowanej przynależności
wdarł się do jesziwy Merkaz Harav w zachodnio jerozolimskiej dzielnicy Kiryat Moshé.
Strzelając z broni automatycznej zabił 8 osób, a 9 zranił. Terrorystę zastrzelił jeden ze
studentów. Gmach jesziwy (jednej z najznamienitszych w Izraelu) był wypełniony rozmodlonymi i zagłębionymi w lekturze ludźmi. Trwało święto Purim. Studenci myśleli
początkowo, że strzały to fajerwerki odpalone z okazji 84-lecia szkoły. Za chwilę przekonali się, że to zaplanowana masakra. Prezydent Autonomii Palestyńskiej Mahmud
Abbas kategorycznie potępił zamach jako akt ślepej przemocy skierowanej przeciwko
49
50
-
-
51
52
-
53
-
-
92
Powiększa to i tak krwawy bilans walk od początku roku. Według obliczeń izraelskiej Organizacji
Obrony Praw Człowieka B’Tselem od 1 stycznia do 27 lutego 2008 zginęło 150 Palestyńczyków. Za:
L’armée israélienne intensifie ses raids à Gaza, [w:] „Le Monde” z 29.02.2008r.
Należy mieć nadzieję, że tak kategoryczne enuncjacje ze strony polityków palestyńskich i izraelskich
częściowo podyktowane są presją ze strony społeczeństwa. Całkowite odejście od ducha Annapolis
cofnęłoby Bliski Wschód do początków II Intifady.
„Najdłuższym holokaustem historii” nazywa okupację Gazy i Cisjordanii Aly El-Ghatit na łamach
egipskiego tygodnika „Al.-Ahram Hebdo”. Zob. szerzej: En Palestine c’est la plus longue shoah de
l’histoire, [w:] „Al-Ahram Hebdo” z 12.03.2008r., [online]. [dostęp: 12.03.2008]. Dostępny w Internecie: http://hebdo.ahram.org.eg/arab/ahram/2008/3/12/eve4.htm. W kwietniu 2008r. żydowską opinią publiczną wstrząsnął artykuł, który ukazał się na łamach amerykańskiego dziennika „The Washington Post”. Jego autor, jeden z liderów Hamasu Mahmud al.-Zahar porównał sytuację Palestyńczyków w Strefie Gazy odciętej od świata blokadą ekonomiczną oraz bombardowaną przez izraelskie
lotnictwo do tragedii Żydów w warszawskim getcie 1943r. Zahar pisał, że żydowscy żołnierze zachowują się podobnie jak Niemcy pod dowództwem Jürgena Stroopa. Tezy te zostały poddane bardzo
ostrej krytyce przez wielu przedstawicieli izraelskiego życia publicznego. Paralelizm taki nie został
jednak nakreślony po raz pierwszy. W 2007r. niemiecki biskup Gregor Maria Hanke po powrocie
z Bliskiego Wschodu powiedział wstrząśnięty, że palestyńskie miasto Ramallah przypominało mu
warszawskie getto. Za: P. Zychowicz, Hamas: Gaza jak Warszawa 1943, [w:] „Rzeczpospolita”
z 19-20.04.2008r.
M. Zawadzki, Wielka wojna w Gazie?, [w:] „Gazeta Wyborcza” z 03.03.2008r.
M. Bôle-Richard, L’armée israélienne s’est retirée de Gaza sans avoir mis fin aux tirs palestiniens,
[w:] „Le Monde” z 03.03.2008r.
ludności cywilnej. Przedstawiciele Hamasu wydali oświadczenie, w którym informują,
że ta organizacja nie ma nic wspólnego z tragedią w Jerozolimie. Światowe mass media
pokazywały jednak zdjęcia z Gazy, na których tysiące ludzi wyrażało radość z powodu
kolejnego ciosu zadanego syjonistom54. Trudno było ustalić organizację, która zaplanowała zamach w Jerozolimie. Kontrolowana przez libański Hezbollah telewizja
,,Al-Manar” podała, że atak przeprowadziła nieznana dotąd formacja „Galilee Freedom
Battalions – the Martyrs of Imad Mughniyeh”. Analitycy i komentatorzy wskazywali na
fakt, że Mughniyeh został zabity 12 II br. w Damaszku wskutek eksplozji samochodupułapki. Hezbollah wskazał na służby specjalne Izraela jako sprawcę jego śmierci.
W konsekwencji lider Partii Boga Hassan Nasrallah ogłosił 14 II otwartą wojnę z Państwem Żydowskim55.
Strefa Gazy może okazać się detonatorem procesu pokojowego na Bliskim
Wschodzie. Na razie strony konfliktu (Izrael, Autonomia, Hamas) tkwią na swoich pozycjach. Niewiele zmieniły wizyty i rozmowy polityków i dyplomatów (C. Rice,
B. Kouchner, inicjatywa katarska). Do stołu negocjacyjnego Żydów i Palestyńczyków
na pewno nie przybliży mur, który władze Izraela zamierzają wybudować na granicy
z Egiptem. Jego pierwszy odcinek powstał w pobliżu portu Ejlat56. Palestyńska młodzież utworzyła inny mur. Na granicy Strefy z Izraelem (tzw. szlak Saladyna) powstał
pod koniec lutego br. 40-kilometrowy żywy ludzki łańcuch. Czy będzie to wystarczająca bariera dla pocisków „Kassam” oraz izraelskich śmigłowców? Trudno w to uwierzyć, jedno jest jednak pewne. Dwa narody żyjące w klinczu paroksyzmu wojny pragną
normalnie żyć. Trzeba wierzyć, że słowa: „szalom” i „salaam” będą jeszcze powszechnie słyszalne na Ziemi Świętej. Władze Izraela wstrząśnięte rozmiarem zbrodni zapowiedziały ustami premiera Ehuda Olmerta kontynuację zdecydowanej walki w celu
identyfikacji i destrukcji każdego gniazda islamskiego terroryzmu. Nie zamknięto jednak furtki do rokowań. Rzecznik izraelskiego ministerstwa spraw zagranicznych powiedział – „Zamachowcy chcą zniszczyć niepowtarzalną szansę na pokój. My będziemy
kontynuowali rozmowy z Abbasem”57. Za pozytywny symptom polityki Izraela uznać
też należy zapowiedź zamrożenia nowych, żydowskich inwestycji mieszkaniowych na
Zachodnim Brzegu Jordanu. Minister Spraw Zagranicznych Tzipi Livni w czasie wizyty
na Uniwersytecie Harvarda 12 III 2008 r. powiedziała do studentów – „Zdecydowaliśmy się na wstrzymanie nowych osiedli”58. Determinizm w utrzymaniu za wszelką cenę
54
55
56
-
-
-
-
-
57
58
I. Lis, Y. Ettinger, A. Havel, Eight killed when terrorist opens fire in library at Jerusalem, [w:]
http://www.haaretz.com/hasen/spages/961696.html)oraz S. Erlanger, I. Kershner, 8 killed in Jerusalem school attack, [w:] “International Herald Tribune” z 07.03.2008r.
Attentato a Gerusalemme, otto morti, [w:] “Corriere della Sera” z 07.03.2008r.
Israël va construire des tronçons de barrières fortifiées à sa frontière avec l’Egypte, [w:] “L’Orient
Le Jour” z 07.02.2008r., [online]. [dostęp: 07.02.2008]. Dostępny w Internecie:
http://www.lorientlejour.com/page.aspx?page=article&id=364084)
J. M. Muñoz, Ocho muertos en un atentado contra una escuela religiosa judía en Jerusalén, [w:]
„El País” z 06.03.2008r.
Livni: Israel to halt West Bank settlement activities, [w:] „Haaretz” z 13.03.2008r., [online]. [dostęp:
13.03.2008]. Dostępny w Internecie: http://www.haaretz.com/hasen/spages/963691.html. Oświadczenie Tzipi Livni złożone na Uniwersytecie Harvarda jest tylko werbalną deklaracją dobrej woli nie mającą poświadczenia w rzeczywistych aktach rządu izraelskiego. Premier Ehud Olmert zgodził się na
budowę 750 budynków mieszkalnych na osiedlu Givat Zeev w Cisjordanii, 8 km od wschodniej Jerozolimy na gruntach odebranych Palestyńczykom. W ten sposób Żydzi realizują koncepcję „Wielkiej
93
Szymon NIEDZIELA
„ducha Annapolis” okazali również decydenci Autonomii. W wywiadzie udzielonym
arabskiej telewizji „Al-Arabiya” Mahmud Abbas stwierdził, że zawarte zostało nieoficjalne porozumienie między Izraelem a Hamasem. Integryści palestyńscy z Gazy zobowiązali się do zaprzestania ostrzeliwania Izraela. Tel Awiw oświadczył, że nie będzie
dokonywał ataków odwetowych59. Negocjacje odbyły się dzięki pośrednictwu egipskiemu. Od wielu miesięcy władze w Kairze obserwują u siebie rosnące wpływy importowanego z Gazy integryzmu islamskiego60. Reżim Hosni Mubaraka dąży do ograniczenia wpływu ugrupowań fundamentalistycznych w życiu politycznym Egiptu. Według doniesień prasowych strony negocjacji postanowiły ustanowić monitorowanie granicy Izraela ze Strefą oraz wzmożoną kontrolę samej Gazy. Funkcja ta ma być powierzona żołnierzom Gwardii Prezydenckiej Mahmuda Abbasa. Miejscami rozmieszczenia
będą: Karni, Sufa, Kerem Shalom i Rafah. Bardzo ważnym warunkiem artykułowanym
przez Hamas było izraelskie moratorium na aresztowanie Palestyńczyków w Cisjordanii61. Czynnikiem mobilizującym strony konfliktu do ponownego zainicjowania rozmów pokojowych była wizyta amerykańskiej sekretarz stanu Condoleezy Rice na Bliskim Wschodzie na początku marca 2008 r. Między 8 a 12 III udało się zminimalizować
napięcie na linii Izrael-Autonomia pomimo wstrząsu, jakim był zamach na jerozolimską
jesziwę. Zaczęto mówić o niejawnym zawieszeniu broni. Jednak już 12 III dopiero co
zawiązana nić dialogu pękła. Siły specjalne Izraela zastrzeliły w Tulkarem i w Betlejem
5 bojowników Islamskiego Dżihadu i Brygad Męczenników al-Aqsa. W ramach retorsji
Palestyńczycy wystrzelili 12 rakiet na Sderot62. Mimo niesprzyjających okoliczności
nadal podtrzymywano szanse na pokój. 14 III doszło do negocjacji, których stronami
byli: minister obrony Izraela gen. Ehud Barak, premier Autonomii Palestyńskiej Salam
Fayyad oraz emisariusz amerykański William Fraser. Niestety spotkanie odbywało się
pod presją bieżących ataków odwetowych Tsahalu na Gazę. Prezydent Mahmud Abbas
59
-
60
-
61
-
62
-
-
94
Jerozolimy” polegająca na otaczaniu jej wschodniej części osiedlami kolonów w celu uzyskania korzystnego bilansu demograficznego. Izrael dąży do połączenia w zwartą całość osiedla: Givat Zeev,
Gosh Etzion, Maale Adumim, Pisgat Zeev i French Hill. Strona palestyńska odbiera tę „politykę faktów budowlanych” jako chęć całkowitej inkorporacji Jerozolimy przez Izrael. 31.03.2008r. organizacja „Pokój Teraz” opublikowała raport, w którym stwierdzono, że od czasu konferencji w Annapolis
(27-28.11.2008) do marca 2008r. strona izraelska wybudowała 495 nowych budynków mieszkaniowych. Minister Obrony zaakceptował plany oddania w najbliższym czasie 946 mieszkań, a mówi się
o zakrojonej na szeroką skalę strategii inwestycyjnej zwłaszcza wokół wschodniej Jerozolimy zakładające powstanie 3 648 obiektów. Polityka budowlanych „faktów dokonanych” może doprowadzić do
odcięcia Jerozolimy od przyszłego państwa palestyńskiego Zob. szerzej: La colonisation se poursuit
activement en Cisjordanie, [w:] „Le Monde” z 01.04.2008 oraz J. Baker, Le Grand Jérusalem implique un petit nombre de Palestiniens, [w:] „Association France Palestine Solidarité” z 18.03.2008r.,
[online].
[dostęp:
18.03.2008].
Dostępny
w
Internecie:
http://www.francepalestine.org/article8427.html.
Doniesienia telewizji „Al.-Arabiya” zostały zdementowane przez stronę izraelską. Zob. szerzej:
B. Ravid, A. Harel, Abbas: Israel has agreed to cease-fire with Hamas, [w:] “Haaretz” z 11.03.2008r.,
A. Howeidy, More than Gaza, [w:] “Al.-Ahram Weekly”, [online]. [dostęp: 27.02.2008]. Dostępny
w Internecie: http://weekly.ahram.org.eg/2008/887/fr1.htm.
A. Issacharoff, Hamas – Israel deal would put Abbas’s men at Gaza crossings, [w:] “Haaretz”
z 12.03.2008r., [online]. [dostęp: 12.03.2008]. Dostępny w Internecie:
M. Bôle-Richard, La reprise des violences interrompt la trêve tacite entre le Hamas et Israël, [w:]
“Le Monde” z 14.03.2008r.
stwierdził, że Izrael prowadzi czystkę etniczną we wschodniej Jerozolimie. Przypomniano też, że jednym z warunków trwałej normalizacji stosunków politycznych będzie
uwolnienie z izraelskich więzień tysięcy w dużym stopniu bezprawnie przetrzymywanych Palestyńczyków63. Rzecznik izraelskiego rządu Mark Regev oskarżył Abbasa
o podżeganie opinii publicznej do konfliktu. Pod koniec marca inicjatywa negocjacyjna
wyszła z Kairu. Egipcjanie od lat starają się pełnić rolę mediatora w konflikcie bliskowschodnim. 27 III 2008 r. przedstawiciel egipskich służb specjalnych Omar Sulejman
spotkał się delegatami Hamasu i Islamskiego Dżihadu. Propozycja zakładała stopniowe
i strefowe łagodzenie sytuacji na obszarze Strefy Gazy. Odsunięto na przyszłość pełną
normalizację sytuacji w Cisjordanii. Plan ten nie uzyskał akceptacji dyplomatów palestyńskich żądających kompleksowego rozwiązania wszystkich kwestii spornych na całym terytorium przyszłego państwa palestyńskiego (Gaza, Zachodni Brzeg Jordanu
i Wschodnia Jerozolima). Wysiłki pokojowe znów nie powiodły się64.
Porozumienie z Annapolis przewidywało cykliczne spotkania bilateralne AbbasOlmert. Do pierwszych rozmów doszło 19 II. Niestety już 2 III z powodu narastającej
akcji odwetowej Izraela na Strefę Gazy Palestyńczycy nałożyli moratorium na dalsze
rokowania. Strony zasiadły po raz drugi do stołu rokowań 7 IV 2008 r.65. Wyrażono
determinację do zespolenia wysiłków, by przed końcem 2008 r. osiągnąć finalne porozumienie. Mahmud Abbas i Ehud Olmert wezwali, by bieżące utrudnienia (zamachy
terrorystyczne i uderzenia armii izraelskiej) nie zatrzymały procesu pokojowego 66.
Najważniejszym pozytywnym osiągnięciem szczytu było oświadczenie o kontynuowaniu podobnych konferencji dwustronnych w celu wypełnienia postanowień z Annapolis.
Udział i zaangażowanie Mahmuda Abbasa zostało silnie skrytykowane przez liderów
Hamasu. Oskarżono go o niedotrzymanie obietnicy, że Palestyńczycy nie będą rozmawiali dopóty, dopóki nie ustaną zbrojne ataki wojsk izraelskich w Gazie i na Zachodnim
63
64
-
-
65
-
-
-
66
Od początku 2008r przez więzienia izraelskie przeszło bądź nadal przebywa 11tys Palestyńczyków.
W tej grupie jest 355 dzieci oraz 98 kobiet. Od rozpoczęcia wojny sześciodniowej (5-10.06.1967r.)
władze żydowskie uwięziły ponad 700tys Palestyńczyków. 195 zmarło wskutek stosowanych tortur
lub zaniedbań medycznych. W Izraelu pretendującym do grona państw należących do cywilizacji zachodniej tortury są prawnie dozwolone w procesie penitencjarnym. Dla porównania w ciągu ostatnich
lat Hamasowi udało się pojmać jednego Żyda. Był to żołnierz Galaad Shalit. Za: Prisonniers Palestiniens, [w:] „El Watan” z 05.03.2008r., [online]. [dostęp: 05.03.2008]. Dostępny w Internecie:
La trêve tacite israélo-palestinienne vole en éclats, [w:] „L’Orient le Jour” z 14.03.2008r., [online].
http://www.lorientlejour.com/page.aspx?page=article&id=367178) oraz Le Hamas et le Jihad islamique rejettent la trêve proposée par l’Egypte, [w:] „L’Orient le Jour” z 28.03.2008r., [online]. [dostęp: 28.03.2008]. Dostępny w Internecie:
http://www.lorientlejour.com/page.aspx?page=article&id=368175.
Prezydent Autonomii Palestyńskiej Mahmud Abbas i premier Izraela Ehud Olmert spotkali się roboczo 13 IV 2008r w Jerozolimie. Nastąpiło to na krótko przed wyjazdem Abbasa do Rosji USA. Być
może atmosfera rozmów i podjęte tam zobowiązania miały wpływ na decyzję rządu izraelskiego
o przyznaniu kolejnych 5tys pozwoleń na legalną pracę na obszarze Izraela i osiedli żydowskim Palestyńczykom z Zachodniego Brzegu Jordanu. Za: Nouvelle rencontre Olmert-Abbas à Jérusalem, [w:]
„L’Orient le Jour” z 14.06.2008r., [online]. [dostęp: 14.06.2008]. Dostępny w Internecie:
http://www.lorient-lejour.com.Ib/page.aspx?page=article&id=369638.
I. Kershner, Israeli and Palestinians revive peace talks, ,,International Herald Tribune” z 07.04.2008r.
oraz Olmert y Abbas expresan su inquietud pero seguirán negociando un acuerdo de paz, [w:]
“El País” z 07.04.2008r.
95
Szymon NIEDZIELA
Brzegu Jordanu67. Tymczasem już 9 IV w aktach przemocy na obszarze Strefy Gazy
śmierć poniosło 9 Palestyńczyków i 3 Izraelczyków68. Niestety prawie każda inicjatywa
pokojowa torpedowana jest podobnymi akcjami, których efektem jest tylko wzmocnienie skrzydeł ekstremistycznych po obu stronach.
Problem palestyńsko-żydowski oraz stosunki między Hamasem a Fatahem stały
się tematem obrad szczytu Ligi Państw Arabskich, który odbył się pod koniec marca
2008 r. w Damaszku. Prezydent Autonomii Mahmud Abbas w pełnym ekspresji przemówieniu oskarżył rząd izraelski o hipokryzję mówiąc, że Żydzi z jednej strony wykazują wolę kontynuowania procesu pokojowego, a z drugiej strony wznoszą nowe osiedla na ziemiach wykraczających poza granicę sprzed 5 VI 1967 r. (była to granica Izraela i Jordanii przed wybuchem wojny sześciodniowej). Konsekwencją tych poczynań
jest tworzenie zamkniętych enklaw palestyńskich na Zachodnim Brzegu Jordanu otoczonych murem Szarona. W kończącej szczyt ,,Deklaracji z Damaszku” zaznaczono, iż
państwa arabskie wzywają Izrael do zaakceptowania strategii pokojowej zakładającej
wycofanie się z terytoriów okupowanych w zamian za całkowite zaprzestanie ataków
palestyńskich na obszar Izraela69. W ostatnich dniach marca z kolejną wizytą na Bliskim Wschodzie gościła amerykańska sekretarz stanu Condoleezza Rice. Pomimo braku
widocznych postępów na drodze do ostatecznego uregulowania konfliktu wyraziła
przekonanie, że uda się utworzyć niepodległe państwo palestyńskie do 2009 r. Rice
przestrzegła Izrael przed dalszymi, nielegalnymi inwestycjami budowlanymi na obszarach palestyńskich, gdyż będzie to stanowiło ogromną przeszkodę dla dalszych wysiłków pokojowych. Widocznym i odczuwalnym efektem wizyty sekretarz stanu było
uzgodnienie z rządem izraelskim zlikwidowanie 50 checkpoint’ów na Zachodnim Brzegu Jordanu, co ułatwi Palestyńczykom poruszanie się po obszarze Autonomii zwłaszcza
pomiędzy miastami: Dżenin, Tulkarem, Kalkilją i Ramallah. Strona żydowska zapowiedziała również liberalizację reżimu kontrolnego w innych 500 punktach na obszarze
Cisjordanii70. Jednak zdaniem palestyńskiego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych jest
to czysto ,,propagandowa zagrywka” na użytek światowej opinii publicznej. Najważniejsze przejścia mające kluczowe znaczenie dla normalnego funkcjonowania gospodarczego i komunikacyjnego Zachodniego Brzegu Jordanu są nadal ściśle pilnowane71.
Żydzi i Palestyńczycy oddalili się od stołu negocjacyjnego z przeświadczeniem,
że tylko konfrontacja siłowa w sposób chirurgiczny zlikwiduje problem. Dowódca sił
67
68
69
-
-
70
-
71
-
-
96
F. Chahine, Les Palestiniens sans illusion, [w:] “El Watan” z 09.04.2008r., [online]. [dostęp:
09.04.2008]. Dostępny w Internecie:
Do zamachu przyznały się: Islamski Dżihad, Komitety Oporu Ludowego i Brygady Mudżahedinów
(frakcja w łonie Brygad Męczenników Al.-Aqsa). Za: Flambée de violences à Gaza après une attaque
palestinienne, [w:] “Le Monde” z 10.04.2008r.
Les dirigeants de la Ligue arabe pressent Israël d’accepter leur plan de paix, [w:] “Le Monde”
z 30.03.2008r.
Mideast talks moving in the right direction Rice says, [w:] “International Herald Tribune”
z 31.03.2008r. oraz De la poudre aux yeux, [w:] “Al-Ahram Hebdo” z 02-08.04.2008r., [online].
http://hebdo.ahram.org.eg/arab/ahram/2008/4/2/marab2.htm.
Création d’un État palestinien L’Optimisme de Abbas n’est pas partagé, [w:] “El Watan”
z 02.04.2008, [online]. [dostęp: 02.04.2008]. Dostępny w Internecie:
powietrznych Izraela gen. Ido Nehushtan stwierdził, że obecność militarna Tsahalu
w Strefie Gazy zapewni bezpieczeństwo Izraelowi. Porównanie Zachodniego Brzegu
Jordanu, objętego reżimem kontrolnym oraz Libanu i Gazy skąd Hamas i Hezbollah
ostrzeliwują Izrael pozwala wysunąć jednoznaczne wnioski – uważa Nehushtan72. Nasuwa się pytanie: po co Żydzi wycofali się z Gazy w 2005 r., realizując ,,Plan Szarona”?
By móc wrócić w 2008 r.? Rację przyznać należy analitykom z algierskiego dziennika
,,El Watan” - „Izrael dąży do tego, by ogólny chaos i trudna sytuacja ekonomiczna
doprowadziły do przejęcia władzy w całej Autonomii przez Hamas. Stanowiłoby to pretekst dla Państwa Żydowskiego do generalnego rozprawienia się z fundamentalistami”73.
W marcu 2008 r. światowa opinia publiczna poruszona została enuncjacjami
przywódcy Al-Kaidy Usamy Ibn Ladina, który wezwał Palestyńczyków do walki o niepodległość ,,ogniem i żelazem”. Podkreślił, że strategia negocjacji i ustępstw prowadzi
donikąd. Tylko konfrontacja zbrojna z użyciem wszystkich dostępnych środków i metod zakończy się sukcesem. Ibn Ladin zauważył też, że warunkiem pomyślnego rozwiązania ,,kwestii palestyńskiej” będzie zakończenie amerykańskiej okupacji Iraku 74. Pesymizmem napawa również radykalny wzrost postaw ekstremistycznych wśród społeczeństwa palestyńskiego. Sondaż przeprowadzony przez ,,Palestinian Center for Policy
and Survey Research” potwierdza, że 75% respondentów twierdzi, że negocjacje do
niczego nie prowadzą i należy raczej używać argumentu siły i przemocy75. Niestety
wydarzenia i procesy polityczne oraz socjologiczne zachodzące w narodzie palestyńskim potwierdzają przypuszczenia, że Hamas nigdy nie był taki silny jak w czasie najcięższych ataków represyjnych Izraela. Paradoksalnie czynnikiem stymulującym popularność tego ruchu były sankcje i blokada Gazy76.
4. Wizyta byłego prezydenta USA Jimmy’ego Cartera na Bliskim Wschodzie
Były przywódca Stanów Zjednoczonych i laureat Pokojowej Nagrody Nobla
Jimmy Carter cieszy się dużym autorytetem zarówno na Bliskim Wschodzie jak
i w całej wspólnocie narodów demokratycznych. Należy przypomnieć jego wielkie zasługi w doprowadzeniu do stołu rokowań Egiptu i Izraela w Camp David w 1978 r. Jego
misja w kwietniu 2008 r. złagodzenia rosnącego napięcia wokół kwestii palestyńskiej
i próba ponownego zainicjowania rozmów bilateralnych przy rozszerzonym o Hamas
i Syrię spektrum negocjacyjnym. Jednak przyjęcie Cartera przez władze izraelskie było
bardzo chłodne. Były prezydent od lat stara się wskazać na nieprawidłowości i nadużycia Państwa Żydowskiego na terytoriach okupowanych. Duże wzburzenie wśród Żydów
wywołała zwłaszcza jego książka „Palestyna-pokój nie apartheid”, w której napiętnował
72
-
73
-
74
-
-
-
75
76
A. Harel, Y. Azoulay, Next IAF chief: IDF’s entry into Gaza will stop rocket manufacture, [w:]
F. Chahine, Conflit israélo-palestinien vers une nouvelle escalade, [w:] El Watan” z 15.03.2008r.,
http://www.elwatan.com/spip.php?page=article=89577.
Un segundo mensaje de Bin Laden insta a usar la violencia con Israel, [w:] “El Mundo”
z 20.03.2008r.
E. Bronner, Most Palestinians favor violence over talks, poll shows, [w:] “International Herald Tribune” z 18.03.2008r.
T. Buck, Hamas rides wave of support despite Gaza’s woes, [w:] “Financial Times” z 23.03.2008r.
97
Szymon NIEDZIELA
reżim okupacyjny w stosunku do ludności palestyńskiej. Pierwszym przystankiem
w podróży Cartera na Bliski Wschód był Izrael. Niestety z powyższych względów nie
chcieli się z nim spotkać: premier Ehud Olmert, minister spraw zagranicznych Tzipi
Livni i przywódca opozycji Beniamin Netanyahu. Służby bezpieczeństwa Shin Bet odmówiły zapewnienia prezydentowi ochrony. Władze Izraela nie zgodziły się na to, by
Jimmy Carter mógł odwiedzić w więzieniu jednego z liderów palestyńskich Marwana
Barghutiego77. Wizytując Zachodni Brzeg Jordanu, były prezydent USA gościł również
w mauzoleum Jasira Arafata w Ramallah, co pogłębiło dezaprobatę ze strony Tel Awiwu i oficjalnych czynników amerykańskich. Carter podkreślał w swych enuncjacjach,
że w proces pokojowy na Bliskim Wschodzie zaangażowane muszą być takie podmioty
jak: Syria i Hamas. Izolowanie tego ugrupowania – jego zdaniem – wpłynie na dalszą
radykalizacje postaw78. Szczególnie gorące przyjęcie zgotowano Carterowi w Egipcie.
W czasie wykładu na Amerykańskim Uniwersytecie w Kairze były przywódca Ameryki
powiedział – „To, co Izrael robi w Palestynie jest ohydą”. Powtórzył zaprezentowaną
wcześniej tezę o niezbędnym zaangażowaniu w wysiłki negocjacyjne wszystkich nurtów i ruchów politycznych gdyż posiadają oni demokratyczny mandat swojego narodu
wyrażony w wyborach. Na pytanie jednego ze studentów amerykańskich dlaczego rozmawia z terrorystami, Jimmy Carter odpowiedział lapidarnie – „W ciągu 7 lat w wyniku
ostrzału terytorium Izraela rakietami ze Strefy Gazy zginęło 7 Żydów, co uważam za
ogromną tragedię. Jednak wskutek akcji odwetowych za jednego Żyda śmierć poniosło
30-40 Palestyńczyków”79. W podobnej atmosferze przebiegała wizyta w Damaszku.
Carter spotkał się z prezydentem Syrii Baszarem al-Assadem oraz przywódcą Hamasu
na uchodźctwie Khaledem Meshaalem. Po raz kolejny amerykański polityk powtórzył
idée fixe swojego planu wznowienia procesu pokojowego – rozszerzenie podmiotów
negocjacyjnych o Hamas i Syrię. Rozmawiano również w sprawie uwolnienia izraelskiego zakładnika Gilada Shalita więzionego przez ekstremistów palestyńskich. Pozytywnym wynikiem tych spotkań było późniejsze oświadczenie Chaleda Meshaala –
„Akceptujemy utworzenie państwa palestyńskiego w granicach z 4 VI 1967 r. ze
Wschodnią Jerozolimą jako stolicą i prawem uchodźców do powrotu”. Jednak w enuncjacji tej nie było słowa o uznaniu państwa Izrael. Choć postawa taka zawiera w sobie
dużo nieprzejednania i konfrontacji, to jednak za sukces dyplomatyczny uznać należy
fakt, że Hamas zgodził się współuczestniczyć w procesie pokojowym zainicjowanym
w Annapolis w listopadzie 2007 r. Na częste zarzuty Izraela i administracji USA Carter
odpowiedział - „Problem polega na tym, że Żydzi i Amerykanie nie chcą rozmawiać
z Hamasem, a nie na tym , że ja to robię”80.
Kilkudniowy pobyt Jimmy’ego Cartera miał bardzo pozytywny wpływ na sytuację polityczną w regionie Bliskiego Wschodu. Amerykański prezydent potrafił wyperswadować swoim rozmówcom, iż jedyną szansą na kompleksowe porozumienia pokojowe będzie multilateralna płaszczyzna negocjacyjna: Izrael, Autonomia Palestyńska,
Hamas, Syria i Egipt. Doprowadziło to do pierwszych pojednawczych gestów ze strony
-
77
78
-
79
-
80
-
-
98
J. M. Muñoz, Carter el apestado, [w:] “El País” z 16.04.2008r.
Carter meets with a leading member of Hamas, [w:] “International Herald Tribune” z 15.04.2008r.
D. Dridi, Jimmy Carter accueilli comme une star au Caire, [w:] “El Watan” z 19.04.2008r.
M. Bôle-Richard, Jimmy Carter dresse un bilan positif de son dialogue avec le Hamas, [w:]
“Le Monde” z 22.04.2008r. oraz P. Saint-Paul, Le Hamas accepte un État palestinien dans les
frontières de 1967r., [w:] “Le Figaro” z 21.04.2008r.
ugrupowań integrystycznych. Szef rządu hamasowskiego w Gazie Ismail Haniyeh zapowiedział gotowość do zawarcia rozejmu z Izraelem pod warunkiem całkowitego zaprzestania uderzeń armii izraelskiej na obszarze Strefy i Cisjordanii. Równocześnie
stwierdzono, że Islamski Ruch Oporu popiera ideę przyszłego państwa palestyńskiego
w granicach z 4 VI 1967 r. i prawem uchodźców do powrotu. W wypowiedzi Haniyeh
znalazły się również słowa o nieuznaniu prawa Izraela do istnienia81. Nadzieja na pokój
pojawiła się również w stosunkach izraelsko-syryjskich. W kwietniu 2008 r. premier
Turcji Recep Tayyip Erdogan poinformował Syryjczyków o gotowości premiera Ehuda
Olmerta do kompromisu w myśl zasady ,,ziemia za pokój”. Tel Awiw godził się na
przywrócenie syryjskiej suwerenności na obszarze Wzgórz Golan w zamian za zaprzestanie wspierania przez Damaszek fundamentalistów islamskich w Libanie i Palestynie.
Oficjalne czynniki żydowskie nie potwierdziły tych rewelacji82.
Jeżeli frakcje fundamentalistyczne zdominują życie polityczne Autonomii i Izraela, nadzieja na pokój w regionie Bliskiego Wschodu, która narodziła się po konferencji w Annapolis, okaże się kolejną deklaracją polityczną bez pokrycia. Potrzebna jest
być może zmiana mentalności wielu przywódców po obu stronach barykady. Przykładem jest więziony w Izraelu lider Tanzimu Marwan Barghouti. Napisał on list, którego
treść mogłaby się stać fundamentem pojednania i pokoju - ,,Ja Marwan Barghouti
oświadczam, że podobnie jak większość Palestyńczyków jestem gotowy do zawarcia
historycznego porozumienia, które doprowadzi do pokojowego i stabilnego współistnienia państwa Izrael i Palestyny na bazie decyzji podjętych przez wspólnotę międzynarodową”83.
Artykuł recenzował: mjr dr Mariusz CIEŚLA
81
83
-
-
-
82
Une trêve doit être appliquée à Gaza et en Cisjordanie, affirme le Hamas, [w:] “L’Orient Le Jour”
z 24.04.2008r.
Israël serait prêt à des ouvertures sur le Golan, selon la Syrie, [w:] “Le Monde” z 24.04.2008r.
Warto przytoczyć oryginalną wersję - ,,I Marwan Barghouti am telling you that I and the majority of
the Palestinian people are ready for a historic agreement based on international decisions that will
allow a Palestinian and Israeli state to coexist side by side in peace and stability”. Za: H. Hualem,
Barghouti peace overture to be read at Peace Now rally, [w:] “Haaretz” z 08.04.2008r., [online]. [dostęp: 08.04.2008]. Dostępny w Internecie: http://www.haaretz.com/hasen/spages/972871.html.
-
-
99

Konflikt izraelsko-palestyński po konferencji w Annapolis

Transkrypt

Podobne dokumenty

15. Wykonanie budżetu za 2008 Miejskie Centrum Kultury.

Wakacyjny obóz w Langenbergu Nowy projekt…

Od wykluczenia do usamodzielnienia

Wniosek o zawieszenie internetu. - Net-Bis

Sprawozdanie z kontroli przeprowadzonej w Ośrodku Szkolno