Słynne podjazdy rowerowe

Słynne podjazdy rowerowe
Imię Nazwisko
Łańcut, marzec 2015
Spis treści
Spis treści .......................................................................................................................... 2
Francja .............................................................................................................................. 3
Col de l'Iseran................................................................................................................ 3
Col du Galibier .............................................................................................................. 4
Col de la Madeleine ....................................................................................................... 5
Mont Ventoux................................................................................................................ 6
Col du Tourmalet .......................................................................................................... 8
L'Alpe d'Huez ................................................................................................................ 8
Włochy ............................................................................................................................ 10
Passo dello Stelvio ....................................................................................................... 10
Passo di Gavia .............................................................................................................. 11
Monte Zoncolan ...........................................................................................................12
Inne ..................................................................................................................................14
Alto del Angliru (Hiszpania) ........................................................................................14
Trollstigen (Norwegia) ................................................................................................. 15
Grossglockner Hochalpenstrasse (Austria) ................................................................. 15
Szosa Transfogaraska (Rumunia) ................................................................................16
Wielka Przełęcz Świętego Bernarda (Col du Grand Saint Bernard - Szwajcaria) ........ 17
Profile.............................................................................................................................. 18
Fotografie .........................................................................................................................19
2
Francja
Col de l'Iseran
Col de l'Iseran (2770 m n.p.m.) – przełęcz w Alpach Graickich, we Francji. Oddziela grupę
górską Vanoise (na zachodzie) od Alp Graickich (na wschodzie), stanowiąc jednocześnie
połączenie między źródłowymi odcinkami dolin rzek: Isère na północy i Arc na południu.
Przełęcz stanowi używane od dawna przejście z regionu Tarentaise w dolinie Isère do
regionu Haute Maurienne w dolinie Arc. W 1937 r. Prezydent Republiki Albert Lebrun
uroczyście otworzył drogę przez przełęcz Iseran (dziś droga D 902 z Bourg-Saint-Maurice do
Lanslebourg-Mont-Cenis). Przejazd nią stał się szybko jedną z głośnych atrakcji
turystycznych w tej części Alp i celem wielu automobilistów. Stanowi ona najwyższy punkt
wielkiej trasy turystycznej, wiodącej wzdłuż najpiękniejszych pasm Alp Francuskich, tzw.
(franc.) Route des Grandes Alpes.
Tuż pod siodłem przełęczy wznosi się przysadzista, wybudowana z kamienia w 1939 r.
kaplica pod wezwaniem Notre Dame-de-l'Iseran.
Profil 1 Profil Col de l'Iseran
Do chwili obecnej Col de l'Iseran to najwyżej położona przełęcz drogowa we Francji i w
całych Alpach, przez którą wiedzie publiczna droga o nawierzchni bitumicznej. Jest
wprawdzie w Alpach wiele wyżej poprowadzonych dróg, są to jednak drogi bite lub
niepubliczne. Jest także wyżej poprowadzona droga asfaltowa na stokach Col de la Bonette
3
Francja
(2860 m n.p.m.) w grupie górskiej Mercantour w Alpach Nadmorskich, jednak jej najwyższy
punkt (2802 m n.p.m.) nie wypada na przełęczy.
Droga przez Col de l'Iseran jest otwarta od początku czerwca do września, jednak
praktycznie przez cały rok na jej poboczach leżą pryzmy śniegu. Podziwianiu widoków
(ograniczonych zresztą tylko do najbliższych szczytów) przeszkadza tu też zwykle wiejący
porywisty, zimny wiatr z północy. Dobre punkty widokowe znajdują się nieco poniżej
przełęczy, po obu jej stronach: Belvédère de la Tarentaise (2528 m n.p.m.) po stronie
północnej oraz Belvédère de la Maurienne (2503 m n.p.m.) po stronie południowej.
Col du Galibier
Przez przełęcz Galibier prowadzi ważna komunikacyjnie droga nr 902 z Saint-Michel-deMaurienne w dolinie Arc przez przełęcz Télégraphe i miejscowość Valloire na przełęcz
Lautaret, gdzie łączy się z drogą nr 91 Vizille - Briançon.
Profil 2 Profil Col du Galibier
Pierwotny przebieg drogi na południowym stoku przełęczy Galibier, opadającym ku
dolinie Guisane, był zdecydowanie odmienny od obecnego. Odgałęziała się ona od drogi z
Briançon na wysokości 1970 m n.p.m., ok. 2 km przed przełęczą Lautaret i ciasnymi zakosami
wiodła w górę ponad dolinką niewielkiego potoku, pokonując na długości 6 km aż 586 m
różnicy wzniesień. Dzisiejsza trasa powstała w 1947, kiedy to przebudowano znaczne odcinki
drogi nr 91 Briançon - przełęcz Lautaret, wyposażając je w osłony przeciwlawinowe. Należy
4
Francja
również zaznaczyć, że pierwotnie szosa nie wspinała się na samo siodło przełęczy,
przedostając się na drugą stronę grzbietu wydrążonym na wysokości 2556 m n.p.m. tunelem
długości 370 m. Z uwagi na konieczność remontu tunelu w 1976 oddano do użytku odcinek
drogi, omijający tunel i pokonujący grzbiet kilkoma wąskimi zakosami na stromych stokach
(po ok. 1 km z każdej strony tunelu). Od 2002 można wybierać jedną z dwóch dróg (przez
siodło przełęczy lub przez tunel), pamiętając o tym, że w tunelu szerokości zaledwie 4 m
obowiązuje ruch wahadłowy! Kierują nim sygnalizatory świetlne i jest to najwyżej położona
instalacja tego typu w Europie.
Droga przez przełęcz ma znaczne nachylenia. Podjazd południowy, od przełęczy
Lautaret, długości ok. 8,5 km, ma średnie nachylenie profilu podłużnego ok 7,4%
(maksymalnie 12,1%). Dawna trasa podjazdu południowego (przed 1947) miała nachylenie aż
9,76%! Podjazd północny, od strony Valloire, długości ok. 18 km, ma nachylenie średnie ok.
7,2% (maksymalnie 11,8%). Z uwagi na znaczną wysokość i potężne opady śniegu droga przez
przełęcz jest zamknięta zwykle od października do początku czerwca (a tunel jest zamknięty
również "fizycznie": zamykane są drewniane bramy na jego obu wylotach!). Pryzmy śniegu
przy szosie leżą tu często przez całe lato.
Col de la Madeleine
Col de la Madeleine (2000 m n.p.m.) – przełęcz we francuskich Alpach w departamencie
Sabaudia. Oddziela masyw Lauzière (fr. Massif de la Lauzière), zaliczany do grupy górskiej
Belledonne, od grupy górskiej Vanoise. Stanowi połączenie między regionami:Tarantaise w
dolinie rzeki Isère (na północy) oraz Maurienne w dolinie rzeki Arc (na południu). Szerokie,
halne siodło otwiera się pomiędzy szczytami Gros Villan w masywie Lauzière oraz Cheval
Noir (2832 m n.p.m.)
Droga, otwarta w 1969 r., łączy La Chambre koło Saint-Jean-de-Maurienne w regionie
Maurienne (na południu) z la Léchère koło Moutiers w dolinie rzeki Isère (na północy).
Podjazd od strony południowej (od La Chambre) liczy 19,3 kilometrów o średnim nachyleniu
8 procent. Podjazd północny to 28,3 kilometrów o średnim nachyleniu 5,4 procent. Przełęcz
jest zamknięta dla ruchu od listopada do początku czerwca.
5
Francja
Profil 3 Profil Col de la Madeleine
Mont Ventoux
Mont Ventoux (1912 m n.p.m., w innych źródłach 1909 m n.p.m.) – najwyższy szczyt grupy
górskiej Baronnies we francuskich Prealpach Południowych, ok. 35 km na wsch. od Orange,
we francuskim departamencie Vaucluse.
W języku oksytańskim góra nazywana była "Ventor" lub "Ventour". Nazwa ta nawiązuje
do preceltyckiego rdzenia went (późn. mont - góra) i obecna forma ventoux (z fr. wietrzny)
jest językowo niczym nieuzasadnioną reinterpretacją. Popularnie znany jest pod nazwą
„Géant de Provence” (z fr. Olbrzym Prowansji).
W 1951 roku po raz pierwszy poprowadzono trasę Tour de France przez Mont Ventoux.
Mimo że do dnia dzisiejszego tylko 15 razy kolarze podjeżdżali na szczyt tej góry (ostatnio w
latach 2009 i 2013), stała się ona legendarnym podjazdem i razem z Col du Galibier, Col du
Tourmalet oraz L'Alpe d'Huez należy do „świętych gór“ Wyścigu Dookoła Francji.
Najcięższą z trzech możliwych dróg prowadzących na szczyt jest droga z Bedoin od
strony pd-zach. Podjazd liczy ok. 21 km, z różnicą wysokości ponad 1600 m, o średnim
nachyleniu 7,6%. Poza dużym kątem nachylenia dużą trudnością dla kolarzy na Mont
Ventoux jest to, że wierzchołek jest pozbawiony roślinności, co powoduje że latem panuje tam
duży skwar i wieje silny wiatr.
6
Francja
Profil 4 Profil Mont Ventoux
W 1967 roku doszło na Mont Ventoux do tragicznego wydarzenia: 13 lipca angielski
kolarz, mistrz świata Tom Simpson na krótko przed wierzchołkiem opadł z sił, spadł z roweru
i zmarł na miejscu, mimo akcji lekarzy i ratowników medycznych. Ciało kolarza
przetransportowano do szpitala w Awinionie. Jak się okazało, w kieszonce koszulki miał
puste opakowanie po amfetaminie, a w krwi znaleziono także niewielkie ilości alkoholu.
Trzy lata później, w 1970, Eddy Merckx na drodze do swojego drugiego zwycięstwa w
Tourze wygrał etap kończący się podjazdem na Mont Ventoux. Na podjeździe jednak tak
wyeksploatował organizm, że po przejechaniu linii mety zemdlał i musiano mu podać tlen.
Przez szczyt prowadzi także trasa innego wyścigu kolarskiego - Critérium du Dauphiné
Libéré. 11 czerwca 2009 roku V etap tego wyścigu z metą na Mont Ventoux wygrał Polak
Sylwester Szmyd z grupy Liquigas. Było to jego pierwsze zwycięstwo w dotychczasowej
karierze.
7
Francja
Col du Tourmalet
Profil 5 Profil Col du Tourmalet
Col du Tourmalet – przełęcz w Pirenejach Centralnych położona na wysokości 2115 m. n.p.m.
w południowej Francji, w departamencie Hautes-Pyrénées. Najbliżej położoną na wschód
większą miejscowością jest Sainte-Marie-de-Campan, a na zachód Luz-Saint-Sauveur. Po
wschodniej stronie przełęczy znajduje się ośrodek narciarski La Mongie.
Droga przez przełęcz jest najwyżej położoną asfaltową drogą w Centralnych Pirenejach.
Podjazd od strony Luz-Saint-Sauveur ma długość 19 km i średnie nachylenie rzędu 7,4%, przy
różnicy poziomów wynoszącej 1404 m[1]. Od strony Sainte-Marie-de-Campan podjazd ma
długość 17,2 km i takie samo średnie nachylenie, przy nieco mniejszej różnicy poziomów
wynoszącej 1268 m[2].
L'Alpe d'Huez
L'Alpe d'Huez jest miejscowością górską w Alpach francuskich (Departament Isère).
Niedaleko stąd wznoszą się górskie masywy Écrins oraz Grandes Rousses. Obok Val d'Isère,
Tignes, Courchevel i Les Arcs L'Alpe d'Huez jest jedną z największych stacji narciarskich w
północnych Alpach francuskich. Należy ona do dużych centrów sportów zimowych drugiej
generacji, które rozwijały się sukcesywnie wokół małych miejscowości górskich. Do trzeciej
generacji należą wielkie centra turystyki, takie jak Courchevel, z ogromnym zapleczem
hotelowym i niszczącym wpływem na naturalne otoczenie. Dzięki organizacji igrzysk
olimpijskich w Grenoble l'Alpe d'Huez przeżyło wielki rozwój.
8
Francja
Miejsce to ma duże znaczenie także dla kolarstwa. Podjazd z 21 zakrętami prowadzący z
Le Bourg-d'Oisans do L'Alpe, jest jednym z najsłynniejszych na Tour de France.
Profil 6 Profil L'Alpe d'Huez
Po raz pierwszy trasę Wielkiej Pętli poprowadzono przez l'Alpe d'Huez w 1952 roku.
Pierwszym zwycięzcą w historii został tutaj włoski Campionissimo Fausto Coppi. Dopiero po
24 latach Tour zawitał tutaj po raz drugi i od tej pory 21 zakrętów gości kolarzy prawie co
roku. Każdy zakręt nosi imię zwycięzcy z poszczególnych lat, począwszy od 21. zakrętu, który
nazwany został imieniem pierwszego zwycięzcy. Ponieważ po zwycięstwie Armstronga w roku
2001 liczba zwycięzców przekroczyła liczbę zakrętów, zaczęto dostawiać tabliczki i tym
samym zakręt nr 21 nosi imię Coppiego i Armstronga.
9
Włochy
Passo dello Stelvio
Królowa przełęczy - tak właśnie w literaturze nazywa się przełęcz w północnych Włoszech na
pograniczu ze Szwajcarią. A chodzi tu o Passo dello Stelvio, czyli Stilfser Joch.
Nie bez powodu Stelvio nazywa się „Królową Alp" albo „ Królową Przełęczy". Jest to coś
niepowtarzalnego z racji piękna gór, oraz architektonicznej sztuki budowy dróg w wysokich
Alpach. Zwłaszcza słynna ściana południowa, ze swoimi imponującymi 48, ponumerowanymi
od góry do dołu serpentynami robi przytłaczające wrażenie i wzbudza respekt wobec natury i
ogromu gór.
Profil 7Profil Passo dello Stelvio
Droga przez przełęcz zbudowana została przez włoskiego inżyniera Carlo Donegani w
rekordowo krótkim czasie. Od 1820 roku, a więc od momentu zlecenia budowy przez
ówczesnego cesarza Franciszka Józefa I do jej zakończenia upłynęło zaledwie 5 lat. Drogę
budowało około 2.000 ludzi. Zaprojektowana i zbudowana wówczas ma niezmieniony do
dnia dzisiejszego przebieg. Dlatego też ta górska droga jest dowodem niezwykłej sztuki
inżynierskiej, a niektórzy mówią nawet o genialności włoskiego inżyniera.
Droga ta wybudowana była dla wozów konnych, głównie pocztowych. Odkrycie jej dla
kolarzy nastąpiło dopiero w 1953 roku, kiedy organizatorzy Giro d´Italia właśnie tam
zaplanowali trasę jednego z etapów alpejskich. Dodatkowej sławy samej przełęczy przyniosła
słynna walka Campionissimo Fausto Coppi ze Szwajcarem Hugo Koblet o żółta koszulkę
lidera Giro. Droga przez przełęcz ma 2 strony. Wspomniana już strona południowa oraz
10
Włochy
strona północna. Trasa północna, mająca tylko 34 serpentyny prowadzi do Bormio lub przez
przełęcz Umbreil do Szwajcarii i następnie znowu do Włoch. Stelvio jest najwyższą przełęczą
włoską, ale co do wysokości 3 przełęczą alpejską. Pierwszą jest sięgająca 2.802 m RestefondBonette, a drugą Przełęcz d´Iseran 2.770 m. ( Lodowiec Rettenbach w Südtirol ma wysokość
2.829 m, ale nie jest przełęczą, tylko ślepo kończącą się drogą górską ).
Passo di Gavia
Gdzie należy się wybrać, aby zdobyć jakąś porządną wysokość na rowerze? Najlepiej w Alpy,
najwyższe góry Europy ze świetnie przygotowanymi drogami i oferujące niezwykłe bogactwo
przeróżnych podjazdów. A gdzie dokładnie? Można spróbować podążyć śladami słynnego
wyścigu Giro d'Italia i wjechać na jeden z najwyższych asfaltowych podjazdów - Passo di
Gavia (Przełęcz Gavia) - wznoszący się na wysokość 2621 m n.p.m.
Passo di Gavia usytuowana jest w połowie drogi z Ponte di Legno do Bormio, czyli ok 1
000 km od granicy Polski. Autem można tam dotrzeć o wiele szybciej niż np. ze Szczecina do
Zakopanego.
Tymczasem zaczynamy podjazd w miejscowości Edolo, malowniczym miasteczku
położonym na wysokości 690 m n.p.m. Jedziemy drogą asfaltową o sporym natężeniu ruchu
przez miejscowość Vezza de'Oglio aż do Ponte di Legno. Droga wije się między kolejnymi
zboczami górskimi. Po 10 km widzimy osnieżony masyw górski Adamello, który robi
ogromne wrażenie.Z każdym kilometrem robi się odrobinę chłodniej.
Profil 8 Profil Passo di Gavia
11
Włochy
Na 22 kilometrze w Ponte di Legno zjeżdżamy z głównej drogi i kierujemy się prosto na
słynną przełęcz. Musimy sie najpierw upewnić czy droga jest otwarta tzn. czy pozwalają na to
warunki atmosferyczne. Tutaj samochody zdarzają się już rzadko, ale znacznie wzrasta ruch
motocyklów.
Droga jest przepiękna pełna serpentyn zza których wyłaniają się zapierające dech w
piersiach alpejskie widoki. Początkowo nachylenie wynosi ok 5%, ale momentami wzrasta
nawet do 16%. Średnie nachylenie całego podjazdu wynosi ok 8%.
4 km przed przełęczą trzeba przejechać przez pół kilometrowy i nieoświetlony tunel.
Dziwnie się jedzie nie widząc własnego nosa. Na przełęczy można odpocząć sobie w
schronisku (kawa, herbata - 2 euro, posiłki do 5 euro). Można tam zostawić rower i piechotą
zdobyć okoliczne 3tysięczne szczyty.
Monte Zoncolan
Profil 9 Profil Monte Zoncolan
Zoncolan od trudniejszej strony kolarze na Giro pokonywali jak dotąd trzykrotnie
(2007,2010, 2011) i jedynym Polakiem, który brał udział w każdym z tych etapów, jest
Sylwester Szmyd. - Przyznam się szczerze, że wymieniłbym kilka podjazdów, na których
czułem się gorzej, ale na pewno Zoncolan to wyjątkowe miejsce. Pamiętam, że w 2007 roku
właśnie na etap kończący się tam przyleciała specjalnie z Polski moja siostra. I my się wtedy
nawet nie spotkaliśmy, taki tam był tłum! Organizatorzy wyliczyli, że na tych ostatnich 10
12
Włochy
kilometrach ustawiło się aż 100 tysięcy osób. Nawet nie widziałeś trawy przy drodze, nie
podziwiałeś widoków, bo praktycznie cały czas towarzyszył ci ludzki szpaler – opowiada
Szmyd.
Na odcinku nieco ponad 10 km pokonujesz 1205 metrów do góry, więc łatwo wyliczyć,
że średnie nachylenie podjazdu na Zoncolan to prawie 12%. Daniel Marszałek pokonał na
rowerze wiele europejskich podjazdów, a na stronie danmarszal.nazwa.pl dzieli się swoimi
wrażeniami z kolejnych miejsc. - Pamięta pan wtorkowy podjazd do Val Martello? Kolarze
mieli dosyć, a tam tylko miejscami nachylenie dochodziło do 12%. To teraz proszę sobie
wyobrazić, że na Zoncolanie między drugim a szóstym kilometrem jest średnio 15%, a
momentami nawet 20 – mówi nam Marszałek, by chwilę później opisać jak wygląda cała
wspinaczka: - Już sam początek podjazdu jest ciężki, bo przez 1,5 km masz 10%, potem
skręcasz w prawo i jest kilkaset metrów wypłaszczenia. Chwilę później droga się zwęża z
sześciu do mniej więcej trzech metrów i trzeba pokonać tę ścianę, o której mówiłem. Od
siódmego kilometra jest kilka krótkich względnie płaskich odcinków, ale średnie nachylenie
to wciąż z 10 procent. Nie można też zapominać o kilku tunelach pod koniec trasy. Były tak
ciemne, że gdy wjeżdżałem do nich skrajnie zmęczony, traciłem orientację.
13
Inne
Alto del Angliru (Hiszpania)
Profil 10 Profil Alto de L’Angliru
Alto de L’Angliru jest stromą górską drogą prowadzącą przez Asturię, nieopodal La VegaRiosa, w północnej Hiszpanii. To z pewnością jeden z najtrudniejszych podjazdów na całym
świecie.
W 1999 roku po raz pierwszy pojawił się na trasie Vuelty, będąc odpowiedzią
organizatorów hiszpańskiego touru na francuskie Mont Ventoux i włoski Zoncolan.
Pierwszym zdobywcą stromizny był Jose Maria Jimenez. Dotychczasowi zwycięzcy etapów
kończących się na Angliru: Chava Jiménez (1999), Gilberto Simoni (2000), Roberto Heras
(2002), Alberto Contador (2008) i Juanjo Cobo (2011).
Angliru to podjazd o długości 12,6 km i średnim nachyleniu 10% (maksymalnie 23,5%).
Kolarze wjeżdżają na wysokość 1570 metrów i pokonują 1265 metrów różnicy wzniesień.
„La Gamonal” (tak również nazywany jest Angliru) rozpoczyna się dość spokojnie –
średnie nachylenie 7,6 % na pierwszych pięciu kilometrach – jednak im bliżej szczyt, tym
większe schody. Na trzech ostatnich kilometrach nachylenie dochodzi nawet do 23,6 %.
Właśnie w tym miejscu w 2002 roku, podczas deszczowej wspinaczki, samochody w kolumnie
wyścigowej nie były w stanie wjechać na szczyt. Wszystko przez koła, które ślizgały się na
asfalcie. Tego samego dnia David Millar zaliczył na podjeździe aż trzy upadki.
14
Inne
Trollstigen (Norwegia)
Fotografia 1 Norwegia, Trollstigen
Kolejną rowerową ‘perełką’ jest tzw. ‘Droga Trolli’ w Norwegii. Nazywana jest także ‘Drabiną
Trolli’. W najwyższym punkcie droga osiąga wysokość 852 m n.p.m. Składa się z jedenastu
serpentyn o średnim nachyleniu 9%. Zakręty są naprawdę bardzo ostre i na szczęście dużo
łatwiej jest pokonać je rowerem niż samochodem. Co tu dużo pisać…zachęcam!
Grossglockner Hochalpenstrasse (Austria)
Fotografia 2 Austria, Grossglockner Hochalpenstrasse – widoki na podjeździe od strony północnej
Tuż obok najwyższego szczytu Austrii Grossglockner (3798 m n.p.m.) wiedzie jedna z
piękniejszych dróg widokowych – Grossglockner Hochalpenstrasse. Droga ma długość 48 km
15
Inne
i na każdym kilometrze zachwyca majestatem alpejskiego krajobrazu. Od strony północnej
droga prowadzi przez Fuscher Torl (2428 m n.p.m.) oraz przez przełęcz Hochtor (2504 m
n.p.m.). W najwyższym punkcie trasa osiąga wysokość 2504 m n.p.m., co czyni ją jedną z
najwyżej położonych dróg w Europie. Nie będę ukrywać, że podjazd jest zdecydowanie dla
ludzi kochających wyzwania. Za bramkami od strony północnej średnie nachylenie wynosi
powyżej 10% przez ponad 10 km, na długich odcinkach jest to ok. 11-12%. Startując w Fusch
(805 m n.p.m.) mamy do pokonania ponad 1699 m w pionie. Wjazd jest płatny dla
zmotoryzowanych użytkowników. Dla rowerzystów jest oddzielna bramka i oczywiście wstęp
jest wolny.
Szosa Transfogaraska (Rumunia)
Fotografia 3 Rumunia, Szosa Transfogaraska, słynne serpentyny po północnej stronie trasy
Szosa Transfogaraska jest niewątpliwie jedną z najbardziej widowiskowych dróg w Europie.
Wiedzie ona przez Góry Fogaraskie w Rumunii. Długość drogi 7C wynosi 151 km. W
najwyższym punkcie, tuż przy jeziorze Bâlea, trasa osiąga wysokość 2034 m n.p.m. Podjazd
od strony północnej mierzy 25 km, przewyższenie to 1191 m, licząc od początku podjazdu.
Średnie nachylenie trasy wynosi 4.7%, natomiast maksymalne nachylenie to 9%.
16
Inne
Wielka Przełęcz Świętego Bernarda (Col du Grand Saint
Bernard - Szwajcaria)
Fotografia 4 Szwajcaria, czyli Wielka Przełęcz Świętego Bernarda od strony północnej
Przełęcz ta na pewno dobrze jest znana entuzjastom historii. Przecina ona Alpy z północy na
południe. Na szczycie przełęczy znajduje się przejście graniczne pomiędzy Szwajcarią i
Włochami. Jadąc od strony szwajcarskiej początkowo można się zniechęcić, ponieważ droga
wiedzie przez liczne galerie i tunele. Ale na szczęście pięć kilometrów przed szczytem, po
opuszczeniu ostatniego tunelu, oczom ukazują się najpiękniejsze alpejskie krajobrazy o nieco
księżycowym charakterze. W najwyższym punkcie przełęcz osiąga wysokość 2473 m n.p.m.
Od strony północnej (szwajcarskiej) podjazd jest dość długi, ponieważ od miasteczka
Sembrancher do szczytu przełęczy trzeba pokonać ok. 30.5 km. Startuje się z wysokości ok.
715 m n.p.m. (Sembrancher), tak więc aby dostać się na szczyt trzeba pokonać 1758 m w
pionie. Średnie nachylenie wynosi 5.7% i tylko momentami przekracza 10%, co daje całkiem
przyjemny podjazd. Na zachętę dodam, że na koniec czeka równie długi zjazd do Aosty.
Włoska strona jest zupełnie inna niż szwajcarska, jest dużo bardziej ‘zielona’. Z ciekawostek –
w Aoście jest zwykle niesamowicie gorąco i jednocześnie wietrznie. Bądźcie przygotowani!
Wielka Przełęcz Świętego Bernarda ostatnio w 2009 roku gościła uczestników Tour de France
(etap 16).
17
Profile
Profil 1 Profil Col de l'Iseran ...................................................................................................... 3
Profil 2 Profil Col du Galibier ..................................................................................................... 4
Profil 3 Profil Col de la Madeleine ............................................................................................. 6
Profil 4 Profil Mont Ventoux ...................................................................................................... 7
Profil 5 Profil Col du Tourmalet ................................................................................................. 8
Profil 6 Profil L'Alpe d'Huez ...................................................................................................... 9
Profil 7Profil Passo dello Stelvio .............................................................................................. 10
Profil 8 Profil Passo di Gavia..................................................................................................... 11
Profil 9 Profil Monte Zoncolan..................................................................................................12
Profil 10 Profil Alto de L’Angliru ...............................................................................................14
18
Fotografie
Fotografia 1 Norwegia, Trollstigen ............................................................................................ 15
Fotografia 2 Austria, Grossglockner Hochalpenstrasse – widoki na podjeździe od strony
północnej ................................................................................................................................... 15
Fotografia 3 Rumunia, Szosa Transfogaraska, słynne serpentyny po północnej stronie trasy 16
Fotografia 4 Szwajcaria, czyli Wielka Przełęcz Świętego Bernarda od strony północnej ......... 17
19