Emile Jaques-Dalcroze i jego Metoda Rytmiki

Emile Jaques-Dalcroze i jego Metoda Rytmiki
Emile-Henri Jaques-Dalcroze, 6 lipca 1865, Wiedeń - 1 lipca 1950, Genewa
Rodzice:
Ojciec
Jules-Louis-Lucien-Auguste Jaques (1835-1904), pochodził z rodziny od wielu pokoleń (dokumenty
sięgają 1397 roku) zamieszkałej w romandzkim (francuskojęzycznym), szwajcarskim kantonie Vaud
Matka
Julie Jaques (1840 -1903), z domu Jaunin (Jaunin-Bérager) pochodziła z Yverdon. Niektóre źródła
podają, że przez pewien czas była nauczycielką w szkole Pestalozziego
Rodzeństwo
Hélène Jaques (Hélène Brunet-Lecomte) ur. w Wiedniu, 10 stycznia 1870, autorka biografii Emila
(Hélène Brunet-Lecomte, Jaques-Dalcroze, sa vie – son œuvre)
Rodzice czasowo przebywają w Austrii. Ojciec reprezentuje dwie słynne zegarmistrzowskie
manufaktury, które do dziś posiadają bardzo wysoką renomę, jako producenci ekskluzywnych
zegarków: Mermod frères (Bracia Mermod) z Sainte- Croix oraz Audemars z Sentier. Jako
przedstawiciel tych manufaktur odbywa częste podróże służbowe m. in. do Polski i Rosji.
Kalendarium
1865 - 1875
- Wiedeń - początki edukacji muzycznej, prywatne lekcje fortepianu (1871-1875)
1875
- (lipiec) - rodzina Jaques opuszcza Wiedeń i powraca do Genewy, Emil kontynuuje prywatną naukę
gry na fortepianie
1877
- (10 kwietnia) –Neapol, przychodzi na świat Anna-Maria Starace, przyszła żona Emila, znakomita
śpiewaczka, wykonawczyni większości jego pieśni (rodzice: Giosuè Starace i Maria, z d. Bozzelli)
- (jesień) – Emil wstępuje do Collegu, (w którym założy zespół instrumentalny La Musigena),
kontynuuje też edukację muzyczną w konserwatorium genewskim (przyjęty na drugi rok nauki)
- początki przyjaźni ze szkolnym kolegą, Philippem Monnier, który stanie się librecistą wielu jego
utworów scenicznych (pierwszym owocem tej współpracy jest operetka La Soubrette).
1981
- zaczyna komponować pierwsze piosenki, jest członkiem studenckiego stowarzyszenia Belle-Lettres
(Koło Młodych Literatów), które publikuje te piosenki (Refrains belletriens)
1883
- kończy naukę w Gimnazjum i Konserwatorium
- rozpoczyna krótkotrwałe studia na Uniwersytecie genewskim
- przestaje być członkiem zwyczajnym Stowarzyszenia Belles-Lettres, uczestniczy jednak w
organizowanych przez nie przedstawieniach teatralnych, jako aktor
- za namową kuzyna, Samuela Jaques, znanego jako Bonarel, dyrektora teatru w Lozannie i reżysera
w teatrze w Aix-les-Bains, odbywa z nim i jego zespołem teatralnym tournée po Francji
1884
- na jesieni podejmuje studia w Paryżu – muzyczne (u Alberta Lavignaca) i aktorskie (u aktora teatru
Comédie Française, występującego pod pseudonimem Talbot (Denis-Stanislas Montalant)
1885
- zostaje członkiem SACEM (Société des Auteurs, Compositeurs et Editeurs de Musique),
francuskiego stowarzyszenia autorów, kompozytorów i wydawców muzycznych i będzie nim do
czasu powołania w Szwajcarii (w styczniu 1946 roku) podobnej organizacji – SUISA
1886
- w okresie letnim zatrudnia się w hotelu, w kurorcie Sainte-Gervais-les-Bains, w charakterze
organizatora wieczorów muzycznych (spotyka Léo Delibesa)
1886/1887
- pełni funkcję II-go dyrygenta orkiestry w Théâtre des Nouveautés. w Algierii
Emile Jaques przyjmuje dwuczłonowe nazwisko Jaques-Dalcroze
1887 - 1889
- okres studiów w wiedeńskiej Akademii Muzycznej, w zakresie fortepianu, harmonii, kontrapunktu i
kompozycji, jego nauczycielami są m. in. Anton Bruckner, Adolf Prosnitz, Hermann Graedener
1889
- w lutym powraca do Genewy
1889 - 1891
- odbywa studia w Paryżu, u Mathisa Lussy, Léo Delibesa i Gabriela Fauré, prezentuje publiczności
swoje utwory, m. in. w Sali Erarda
- od 1890 roku prowadzi w Szwajcarii i poza jej granicami spotkania z muzyką, prezentuje literaturę
klawesynową i fortepianową Bacha, Beethovena oraz utwory innych, współczesnych mu
kompozytorów takich jak: César. Franck, Gabriel Fauré, Vincent dʼIndy, ubarwiając te spotkania
improwizacjami fortepianowymi
1891
- powraca do Genewy
- udziela lekcji dykcji, solfeżu, harmonii i kompozycji, na zamówienie Konserwatorium genewskiego
prowadzi cykl wykładów z historii muzyki w kilku miastach Szwajcarii romandzkiej
1892
- 14 kwietnia podejmuje pracę nauczyciela w Konserwatorium genewskim, gdzie przez pierwszy rok
uczy Harmonii teoretycznej - poziom zaawansowany (postać Emila Jaques-Dalcrozeʼa, jako nauczyciela
przedstawiona zostanie w II części pracy Szwajcarskie Trio, której cz. I jest już dostępna w naszym markecie)
1893
- od maja prowadzi zajęcia z Solfeżu, według własnego, autorskiego programu
1895
- przystępuje do grupy teatralnej Sapajou, stworzonej przez genewskich malarzy, podczas
przedstawień teatru cieni improwizuje, charakteryzując muzyką występujące w nich postaci
- na estradach koncertowych pojawia się śpiewaczka Anna Maria Starace, występująca pod
pseudonimem Nina Faliero (edukację muzyczną rozpoczęła w Genewie, kontynuowała w Paryżu, u
Gabrieli Krauss, pochodzącej z Austrii wybitnej solistki Opery Paryskiej)
1896
- jest redaktorem Gazety muzycznej Szwajcarii romandzkiej
1899
- 26 grudnia – ślub z Anną-Marią Starace
1900
- zostaje członkiem - założycielem Stowarzyszenia Muzyków Szwajcarskich
1901
- jest redaktorem periodyku Stowarzyszenia Muzyka w Szwajcarii
- czas, w którym zaczyna interesować się problematyką percepcji muzycznej - zdolności słuchowych i
w którym krystalizują się idee koncepcji kształcenia muzycznego poprzez rytmikę
1902
- Lozanna –wykład w Konserwatorium, gdzie prezentuje założenia Metody Rytmiki (w początkowym
okresie nazywanej gimnastyką rytmiczną)
- Aarau - Kongres muzyków szwajcarskich, podczas którego prezentuje założenia swojej koncepcji
kształcenia
- (jesień) - od władz Konserwatorium genewskiego otrzymuje zgodę na prowadzenie zajęć z
gimnastyki rytmicznej, ze specjalnie utworzoną grupą
- od władz kantonu Vaud otrzymuje propozycję zorganizowania uroczystości upamiętniających 100 lecie przystąpienia kantonu Vaud do Konfederacji Szwajcarskiej, które odbędą się w lipcu 1903 r.
(Było to bardzo ważne przedsięwzięcie, ponieważ zapoczątkowało znacząca część twórczości
Jaques-Dalcrozeʼa, jaką jest muzyka, pisana dla różnego rodzaju spektakli muzycznych, w tym także i
teatralnych).
1903
- (24 sierpnia) - umiera matka Emila
1904
- (23 kwietnia) - umiera ojciec Emila
1904 - 1905
- obserwacje wyniesione z prowadzonych zajęć z gimnastyki rytmicznej pozwalają na stawianie
pierwszych wniosków dotyczących odczuwania przez człowieka aspektu rytmu i formułowanie
założeń Metody Rytmiki, nie mając jednak możliwości kontynuowania ich w Konserwatorium
genewskim, z powodu zastrzeżeń niektórych członków władz, wyrażanych wobec tej metody,
wynajmuje sale – kolejno - w Victoria-Hall, w budynku Reformacji a na koniec - w Casino de
Saint-Pierre, gdzie prowadzi regularne zajęcia w grupach dzieci, dziewcząt jak również kursy
pedagogiczne. Asystuje mu w tych zajęciach Nina Gorter, holenderska nauczycielka, pracująca
wcześniej w konserwatorium w Berlinie. Wielką jej zasługą było uporządkowanie i redakcyjne
opracowanie ćwiczeń, które zostały umieszczone w materiałach dydaktycznych, wydanych pod
wspólnym tytułem Méthode Jaques-Dalcroze (podręczniki i materiały dydaktyczne, wydawane w
ramach tej serii, zostaną omówione i częściowo przetłumaczone w osobnym opracowaniu).
- 1 lipca, w Soleure, odbywa się Kongres Stowarzyszenia Muzyków Szwajcarskich, poświęcony
kształceniu muzycznemu, podczas którego Jaques-Dalcroze wygłasza swoje memorandum na temat
reformy kształcenia muzycznego w szkołach i założeń Metody Rytmiki. Mathis Lussy (nauczyciel
Jaques-Dalcrozeʼa i członek honorowy Stowarzyszenia) wygłasza referat poświęcony zjawisku
anakruzy (tu odsyłam Państwa do I części publikacji Szwajcarskie Trio)
1906
- Adolphe Appia i Jaques-Dalcroze nawiązują kontakt, znajomość ta - początkowo listowna –
zainicjowana przez Appię, przerodzi się w wielką przyjaźń, która trwać będzie aż do 1923 roku
(współpraca obu twórców będzie m. in. tematem III części Szwajcarskiego Tria)
- opublikowany zostaje I zeszyt Gimnastyki Rytmicznej, jako I część 5-tomowej Metody (Méthode
Jaques-Dalcroze). Planowane były 2 części Gimnastyki, druga z nich nie ukazała się, pierwsza została
przez samego autora wycofana, później ukazały się 2 zeszyty nowego podręcznika, już pod tytułem
Rytmika (Tom I w 1916 roku, Tom II w 1918 roku)
- w Berlinie, podczas Kongresu pedagogicznego Jaques-Dalcroze prezentuje założenia swojej
Metody, skutkiem czego wielu nauczycieli konserwatoriów Europy przyjeżdża do Genewy, by się z
nią zapoznać, także uczestnicząc w kursach
- otrzymuje propozycję pracy nauczyciela w Musikschule w Bâle, którą odrzuca (Paul Boepple
prowadzi w tej szkole kurs gimnastyki rytmicznej)
1907 – 1909
- seria pokazów gimnastyki rytmicznej w Niemczech (Stuttgard, Drezno), w Holandii, Belgii, Anglii,
Austrii, Rosji (Ryga, Petersburg, Moskwa), Francji
- Jean dʼUdine (Albert Cozanet), muzykolog, uczestnik kursu rytmiki w Genewie, otwiera w Paryżu
szkołę gimnastyki rytmicznej
1909
- 22 sierpnia przychodzi na świat Gabriel-Emile Jaques-Dalcroze (1909 -1993), jedyne dziecko Emila
(poślubi córkę słynnej malarki, Zofii Stryjeńskiej – Magdalenę)
- Wolf Dohrn zaprasza Jaques-Dalcrozeʼa do Hellerau, gdzie powstaje miasto-ogród, na wzór innych
miast-ogrodów budowanych wg koncepcji brytyjskiego urbanisty Ebenezera Howarda (koncepcja
Howarda i Hellerau będzie tematem III części Szwajcarskiego Tria)
- Paul Boepple wydaje I zeszyt pisma Le Rythme
1910
- w czerwcu, Konserwatorium genewskie wyraża zgodę na wprowadzenie do programu zajęć z
gimnastyki rytmicznej (dla dzieci do 12 r.ż.), jednak stawiane warunki, na jakich Jaques-Dalcroze
może je realizować zniechęcają go, w rezultacie rezygnuje ze współpracy z Konserwatorium, które w
„dowód uznania” nadaje mu honorowy tytuł profesora i złoty medal (zajęcia te prowadzić będzie
dyplomowana dalcrozistka Anne Morand)
- otrzymuje tytuł doctor honoris causa Uniwersytetu w Genewie
- na jesieni Instytut w Hellerau rozpoczyna działalność, jako „Rhythmische Bildungsanstalt
Hellerau” (Zakład Nauczania Rytmiki Hellerau)
1911
- Jaques-Dalcroze jest obecny na przedstawieniu Orfeusza Glucka w Thèâtre du Jorat, w Mézières i
od tego czasu planuje opracowanie własnej wersji utworu, którą zrealizuje w 1913 roku, w Hellerau
(opis tego spektaklu znajdzie się w III części Szwajcarskiego Tria)
- pokazy zajęć z rytmiki w Szwecji
- w październiku rodzina Jaques-Dalcroze przenosi się do Hellerau
1912
- pokazy zajęć w Londynie, Cheltenham, Leeds, Manchester
1913
- pokazy zajęć w Rosji
- ponowne pokazy zajęć i konferencje w Anglii, Percy i Ethel Ingham powołują w Londynie
dalcrozowską szkołę rytmiki - London School of Dalcroze Eurhythmics, istniejącą do 1935 roku
1914
- powrót rodziny Jaques-Dalcroze z Hellerau do Genewy
- otwarcie w Paryżu Klubu Gimnastyki Rytmicznej Jaques-Dalcrozeʼa, stanie się on szkołą (École de
Vaugirard) a w roku 1924 roku - Instytutem (Institut Jaques-Dalcroze de Vaugirard)
- pokaz zajęć w Austrii i na Węgrzech
- we wrześniu prowadzi (w Genewie) kurs zajęć z rytmiki, otrzymuje też propozycję powrotu do
Konserwatorium genewskiego, którą odrzuca
1915
- 14 października, otwarcie Instytutu Jaques-Dalcrozeʼa w Genewie i podpisanie porozumienia
pomiędzy Instytutem i Konserwatorium genewskim, wykład inauguracyjne wygłasza słynny
szwajcarski psycholog Edouarde Claparède
- Marie Eckhard powołuje w Londynie The Dalcroze Society of Great Britain and Northern Ireland
-Jaques-Dalcroze składa pierwszą wizytę w London School of Dalcroze Eurythmics (jeszcze
wielokrotnie będzie odwiedzał tę szkołę i prowadził zajęcia i kursy, m. in. wakacyjne, a także
uczestniczył w egzaminach)
- w Nowym Jorku powstaje The New York School of Dalcroze Eurhythmics
1916
- Instytut Jaques-Dalcrozeʼa publikuje 1 numer periodyku Le Rythme
- grupa nauczycieli - dalcrozistów, pod kierunkiem Winifredy Houghton powołuje w Anglii swój
związek (Dalcroze Teachers’ Union)
1917
- w Genewie, Angèle Porta rozpoczyna prowadzenie zajęć z rytmiki dla dzieci opóźnionych w
rozwoju
1918
- w Barcelonie, Joan Llonguerras rozpoczyna prowadzenie zajęć z rytmiki dla dzieci niewidomych
oraz upośledzonych
1919
- w Paryżu zaczynają być wprowadzane zajęcia z rytmiki w szkołach
- w Londynie, zajęcia podobne jak w Barcelonie prowadzi Marguerite Meredyll
- Jacques Rouché, dyrektor Opery paryskiej wprowadza rytmikę do zajęć dla artystów, trwać będą w
takiej formie do października 1925 roku (do jego dymisji z funkcji dyrektora)
1920
- lekcje i pokazy rytmiki w Paryżu, w Thèâtre Antoine i w Salle Gaveau oraz w Belgii
- w Genewie, Jaques-Dalcroze prezentuje studium poświęcone możliwości zastosowania rytmiki w
edukacji dzieci niewidomych, opierając się na wynikach obserwacji zajęć prowadzonych w Londynie
i Barcelonie
1924
- prowadzi letni kurs w Westfield College w Londynie
1924
- w kwietniu, rodzina Jaques-Dalcroze przenosi się na 2 lata do Paryża, zamieszkuje w pobliżu École
de Vaugirard. Jaques-Dalcroze prowadzi zajęcia w różnych placówkach, m. in. w szkole (Lycée
Fénelon), w szpitalu (l’hôpital de la Salpêtrière), dla personelu medycznego jak i pacjentów
(niewidomych, inwalidów, inwalidów wojennych). Rytmika, jako przedmiot, coraz powszechniej
wprowadzana jest do zajęć szkolnych, lub prowadzona w formie kursów w kilku miastach Francji, m.
in. w Strasburgu, Mulhouse, Besançon, Lyonie, Marsylii.
Rok 1924 obfituje w wiele wydarzeń, pokazujących próby i możliwości zastosowania rytmiki w
terapii:
- w Szwecji, Margaret Thulstrup zaczyna prowadzić zajęcia dla dzieci upośledzonych umysłowo
- w Genewie, dr Weber-Bauler prezentuje, jako lekarz, swoją ocenę możliwości zastosowania rytmiki
w terapii psychomotorycznej
- w Paryżu, dr Jeudon, twórca specjalnej szkoły dla dzieci upośledzonych, wprowadza rytmikę do
zajęć edukacyjnych i terapeutycznych
- w tym samym roku, w Paryżu, w Szpitalu Salpêtrière –w którym leczono m.in. pacjentów chorych
umysłowo - pielęgniarki przechodzą kurs zajęć z rytmiki, Jean Misandeau prowadzi zajęcia z rytmiki
dla osób z zaburzeniami w rozwoju systemu nerwowego i wadami fizycznymi
1925
- Emile Gos, pochodzący podobnie jak Jaques-Dalcroze z kantonu Vaud, znany fotograf i filmowiec
kręci pierwszy film poświęcony rytmice
- Turyn (maj) – wykład Jaques-Dalcrozeʼa, poświęcony Metodzie Rytmiki, która zdobywa coraz
większą popularność we Włoszech
- w Genewie, rytmika zaczyna być stosowana w edukacji dzieci nadpobudliwych
- w Zurichu, Mimi Schaublauer rozpoczyna prowadzenie zajęć z rytmiki dla dzieci głuchych
1926
- w dniach 16 -18 sierpnia, w Genewie odbywa się I Kongres Rytmiki, w którym bierze udział około
250 uczestników i 33 wykładowców z całej niemal Europy (w tym także i z Polski) oraz ze Stanów
Zjednoczonych
- w dniach 19 -29 sierpnia, w Genewie, odbywa się wakacyjny kurs rytmiki, podczas którego
powołany zostaje Międzynarodowy Związek Nauczycieli Metody Jaques-Dalcrozeʼa (on sam zostaje
jego honorowym przewodniczącym)
- definitywnie powraca do Genewy i do Instytutu
1927
- po 13 latach nieobecności w Niemczech, Jaques-Dalcroze entuzjastycznie powitany jest przez
uczestników Międzynarodowej wystawy i Kongresu pedagogów muzyki, we Frankfurcie
- w listopadzie prezentuje swoje zajęcia w Warszawie (przyjęty na audiencji u Józefa Piłsudskiego), a
w Berlinie wygłasza wykład w Hochschule für Musik
- w Glascow, Mac Learn prowadzi zajęcia z rytmiki dla dzieci głuchych
1928
- zajęcia z rytmiki zostają włączone do programu nauczania w genewskich szkołach podstawowych
1929
- otrzymuje od rządu francuskiego Tytuł Kawalera Legii Honorowej i Nauczania Publicznego
- Konserwatorium w Stuttgardzie wprowadza Metodę Rytmiki do programu zajęć
1930
- zostaje członkiem Szwedzkiej Akademii Królewskiej, prowadzi też kurs rytmiki w Konserwatorium
w Sztokholmie
- w Japonii powstaje Towarzystwo dalcrozowskie
- we Wrocławiu (Breslau), Louise von Aulock prowadzi zajęcia z rytmiki w klinice psychiatrycznej
dla schizofreników, psychopatów, pacjentów z depresją i depresją maniakalną, epileptyków oraz
wybranych przez lekarzy pacjentów, z poziomem debilizmu pozwalającym im na uczestniczenie w
tego rodzaju terapii
1934
- Królewski Instytut Gimnastyki Szwedzkiej wprowadza rytmikę do programu zajęć
1935`
- w Genewie odbywają się uroczystości z okazji 70-tych urodzin Emila Jaques-Dalcrozeʼa, który od
swoich uczniów otrzymuje Złotą Księgę, z wpisami ponad 10 000 osób z całego świata
1936
- w Pradze odbywa się I Międzynarodowy Kongres Wychowania Muzycznego
- otrzymuje tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu w Chicago
1937
- pokaz zajęć z rytmiki w Skandynawii, kurs rytmiki w Turcji – Ankarze (w Szkole Dramatycznej)
- Genewa - odbywa się prezentacja zajęć dla grupy genewskich lekarzy, których celem jest pokazanie
możliwości zastosowania Metody Rytmiki w rozwijaniu zmysłu słuchowego, wzrokowego,
motorycznego i przestrzennego
1939
- pokaz zajęć z rytmiki w ramach tygodnia poświęconego pedagogice, zorganizowanego podczas
krajowej wystawy w Zurichu
1943
- zostaje członkiem honorowym Stowarzyszenia Muzyków Szwajcarskich
1945
- Genewa - uroczystości z okazji 80-tych urodzin Jaques-Dalcrozeʼa
- Uniwersytet w Lozannie nadaje twórcy Metody Rytmiki doktorat honoris causa
1946
- 1 kwietnia umiera żona Emila Jaques-Dalcrozeʼa
- Genewa, jako miasto, po raz pierwszy przyznaje nagrody w dziedzinie literatury, sztuk pięknych i
muzyki, tę ostatnią otrzymuje Jaques-Dalcroze
1947
- rząd Szwecji przyznaje subwencję na działalność Instytutu Jaques-Dalcrozeʼa w Sztokholmie
- rząd Anglii uznaje oficjalnie szkołę dalcrozowską (DalcrozeTraining College)
- dalcrozowska szkoła w Nowym Jorku zostaje uznana za jedną z najlepszych szkół muzycznych w
Stanach Zjednoczonych
- Metoda Rytmiki wprowadzona zostaje do programu zajęć w Hochschule für Musik w Berlinie
- otrzymuje tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu w Clermont-Ferrand (Francja)
1948
- w Genewie powołana zostaje Fundacja im. Jaques-Dalcrozeʼa, którego przewodniczącym zostaje
jego dawny uczeń, kompozytor, Frank Martin, autor m. in. studium Ecrits sur la rythmique et pour les
ryrhmiciens, les pédagogues, les musiciens (Teksty o rytmice i dla rytmików, pedagogów i muzyków,
Ed. Papillon, 1995)
1950
- 1 lipca umiera (w Genewie) Emile Jaques-Dalcroze, władze miasta w dowód uznania dla dokonań
twórcy Metody Rytmiki wykupują budynek Instytutu i przekazują go w darze Fundacji jego imienia,
Dyrektorem Instytutu zostaje dyplomowana dalcrozistka Marguerite Croptier-Lange (dyplom
uzyskała w 1921 roku)
1963
- Centralny Ośrodek Szkolnictwa Artystycznego (w Warszawie) wydaje, w ramach serii materiałów
informacyjno-dyskusyjnych dla nauczycieli szkół i ognisk muzycznych, specjalny Zeszyt (nr 71), w całości
poświęcony Metodzie Rytmiki Rytmika i jej twórca Emil Jaques-Dalcroze
1965
- w Genewie, w 100-lecie urodzin Jaques-Dalcrozeʼa, odbywa się zorganizowany przez jego Instytut,
II Międzynarodowy Kongres Rytmiki
- Centralny Ośrodek Szkolnictwa Artystycznego wydaje z tej okazji kolejny specjalny Zeszyt (nr 87) również w
całości poświęcony Metodzie Rytmiki, Emil Jaques-Dalcroze, w 100-lecie urodzin
1967
- Dyrektorem Instytutu w Genewie zostaje Claire-Lise Dutoit-Carlier
- wprowadza są w Instytucie terapeutyczne zajęcia z rytmiki dla dzieci z zaburzeniami w sferze
psychomotorycznej a także studia podyplomowe w tej dziedzinie
1971
- Dyrektorem Instytutu w Genewie zostaje Dominique Porte
1976
- Związek Nauczycieli Rytmiki Jaques-Dalcrozeʼa staje się Międzynarodową Federacją Nauczycieli
Rytmiki (FIER)
1990
- Dyrektorem Instytutu w Genewie zostaje Marie-Laure Bachmann, autorka wielu prac poświęconych
Metodzie Rytmiki, w tym, wydanej w 1984 roku książki „La Rythmique Jaques-Dalcroze, une
éducation par la musique et pour la musique”
1991 -1992
- 1991, Zakopane, I polsko-szwajcarskie seminarium dalcrozowskie „Solfeż – Rytmika – Improwizacja w
metodzie Emila Jaques-Dalcrozeʼa”, organizowane we współpracy z Instytutem Jaques-Dalcrozeʼa w Genewie,
wśród wykładowców z Instytutu są: Marie-Laure Bachmann (jego dyrektorka) i Marie-Louise Hatt-Arnold, a
także Karin Greenhead, z Londynu - absolwentka Instytutu
- Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne publikują 2 prace, w całości poświęcone Metodzie Rytmiki:
1. Marzena Brzozowska-Kuczkiewicz Emil Jaques-Dalcroze i jego Rytmika
2. Emil Jaques-Dalcroze, Pisma wybrane (tłumaczenia wybranych tekstów Jaques-Dalcrozeʼa)
1994
- Łódź, I Międzynarodowe Warsztaty Rytmiczne, wśród wykładowców ponownie Marie-Laure Bachmann
1999
- III Międzynarodowy Kongres Rytmiki (Genewa)
2000
- powołanie Fundacji Rodziny Emila Jaques-Dalcrozeʼa
- pierwsze międzynarodowe spotkania rytmiczek, planujący coroczne spotkania z Rytmiką w Hellerau
2001
- ponowne powołanie dawnego Instytutu Rytmiki w Hellerau, jedna z sal Festspielhaus (Domu
widowisk) otrzymuje imię Jaques-Dalcrozeʼa
2002 - 2005
- zajęcia z rytmiki dla chorych, wprowadzane są (w formie pilotażu) w szpitalu uniwersyteckim
Genewy, badane są m. in. możliwości zastosowania rytmiki w terapii osób w podeszłym wieku,
zajęcia z rytmiki dla tej grupy wiekowej prowadzone są zarówno w Genewie (tego typu zajęcia,
prowadzone były w Instytucie m. in. przez słynną Edith Naef, która też już była w wieku mocno
zaawansowanym) jak i innych miastach Szwajcarii.
- miasto Drezno staje się właścicielem Festspielhaus w Hellerau, dotychczasowe Centrum Muzyki
przekształca się w Europejskie Centrum Sztuki (Europäisches Zentrum der Künste Hellerau) i otwiera
swoje podwoje do organizowania spotkań artystów, reprezentujących różne dziedziny sztuki
2003
- IV Międzynarodowy Kongres Rytmiki w Genewie (kolejne Kongresy odbywają się co 4 lata, w
2007, 2011 i ostatni w 2015)
2006
- Dyrektorem Instytutu w Genewie zostaje Sylvia Del Bianco
- prowadzone są studia podyplomowe w zakresie rytmiki dla seniorów
- do Polski sprowadzona zostaje objazdowa wystawa „Emile Jaques-Dalcroze Muzyka w ruchu”,
zorganizowana przez Instytut Jaques-Dalcrozeʼa w Genewie i po raz pierwszy tam pokazana w 2004 roku, w
Polsce wystawa prezentowana była w Warszawie, Wrocławiu, Gdańsku, Poznaniu, Lublinie
2007
- Warszawa - powołanie Stowarzyszenia Pedagogów i Miłośników Rytmiki (SPIMR)
2009
- w Hellerau rozpoczynają się całoroczne spotkania ze sztuką, prezentowane są spektakle muzyczne,
taneczne, teatralne, spotkania o charakterze interdyscyplinarnym
2011
- zakończona jest (po 10 latach) renowacja Festspielhaus i obchodzone 100 –lecie jego powstania
2012
- Hellerau, jako miasto-ogród oraz Festspielhaus wspólnie występują o wpisanie ich na listę
światowego dziedzictwa UNESCO
2014
- (maj) obchody 100-lecia Metody Rytmiki w Polsce, - Festiwal Wymiany Myśli, w Europejskim Centrum
Muzyki Krzysztofa Pendereckiego w Lusławicach
2015
- uroczystości z okazji 100 -lecia istnienia Instytutu Emila Jaques-Dalcrozeʼa w Genewie i 150-lecia
urodzin jego twórcy, w ramach których odbywa się Międzynarodowy Kongres Rytmiki