Plik pdf Detroit - materiał konferencyjny

Plik pdf Detroit - materiał konferencyjny

1
2
3
„Detroit. Historia ręki” to spektakl, dla którego ramą jest słynny mural Diego Rivery
namalowany w The Detroit Institute of Arts. Fresk ten rozpościera się na czterech
ścianach muzealnego dziedzińca. Wchodząc na dziedziniec, wkraczamy
jednocześnie do przemysłowego miasta sportretowanego przez Riverę w 1933
roku., w chwili swego największego rozkwitu, gdy Detroit było nie tylko
najważniejszym centrum przemysłowym, ale także miastem-ikoną nowoczesności.
Janiczak i Rubin, korzystając z motywów i tematów zawartych w muralu,
opowiedzą ponownie historię Detroit, miasta, które zbankrutowało.
4
Detroit, kiedyś najbogatsze miasto USA i symbol amerykańskiej potęgi
przemysłowej, 19 czerwca 2013 roku ogłosiło upadłość. To największe tego typu
bankructwo w historii Stanów Zjednoczonych.
Problemy Detroit narastały od dziesięcioleci. W latach 50. Detroit było jednym z
najbogatszym miast w USA, które swą potęgę zawdzięczało głównie gigantom
samochodowym takim jak Ford, General Motors oraz Chrysler. W Detroit
produkowano też samoloty, czołgi i amunicję, dzięki którym aliantom udało się
pokonać hitlerowskie Niemcy w II wojnie światowej.
Przez wiele lat było symbolem amerykańskiego sukcesu. Dzięki fabrykom Forda,
General Motors i Chryslera zyskało przydomek Motor City i było jednym z
najbogatszych miast w USA. Dziś po tym bogactwie nie ma śladu, część fabryk
upadła, zwolniono ludzi, a miasto kurczy się w oczach - jeszcze w latach 50.
zeszłego wieku mieszkało w nim ponad 2 mln mieszkańców, obecnie - tylko 701
tys. osób. W mieście straszą opuszczone i zniszczone budynki - w granicach miasta
jest ich ponad 78 tys.
Detroit jest też najbardziej niebezpiecznym miastem w USA - w ubiegłym roku
popełniono w nim ponad 15 tys. przestępstw. Tylko 8,7 proc. policyjnych śledztw
kończy się sukcesem. Średni czas oczekiwania na radiowóz policyjny po zgłoszeniu
przestępstwa to... 58 minut, podczas gdy średnia dla USA to 11 minut. Od kilku lat
centrum Detroit jest wyludnione. Od kilku miesięcy miasto wyłącza na noc światło
na ulicach. Większość ludzi mieszka na przedmieściach. Mało kto jeździ do
centrum miasta, bo jest tam po prostu niebezpiecznie.
Ponad 40 proc. miejskich latarni nie działa, a tylko jedna trzecia karetek pogotowia
jest sprawna i może jeździć do potrzebujących. W mieście kwitnie też korupcja jeden z byłych burmistrzów Kwame Kilpatrick siedzi w więzieniu za łapówki,
nielegalne podsłuchy i nadużywanie stanowiska. Stopa bezrobocia wynosi około
20 proc. i jest dwa razy wyższa od średniej w USA.
5
Henry Ford zapytany o źródło sukcesu legendarnego modelu Forda T,
odpowiedział: „Nie korzystaliśmy z badań marketingowych – gdybyśmy zapytali
klientów, czego potrzebują, to powiedzieliby, że szybszego konia, ponieważ nie
wiedzieli czym właściwie jest samochód. Historia to bzdura. To tradycja. Nie
chcemy tradycji. Chcemy żyć w czasie dzisiejszym…”
„Ruiny są w istocie stanem tymczasowym, który może się przydarzyć materii ulotnym rezultatem zmiany ery i upadku imperiów”
6
Reżyser, absolwent socjologii na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz Wydziału
Reżyserii Dramatu krakowskiej PWST; na Uniwersytecie Jagiellońskim studiował
również filozofię. Debiutował w 2006 polską prapremierą MOJO MICKYBO O.
McCafferty'ego. Od tego czasu przygotował blisko 20 spektakli w teatrach w Polsce,
m.in. w Bydgoszczy, Wrocławiu, Wałbrzychu, Krakowie, Kielcach, Gdańsku. W
ostatnim czasie wystawiał dramaty Jolanty Janiczak: „James Bond: świnie nie widzą
gwiazd” (2010), Joannę Szaloną; Królową” (2011), „Ofelie” (2011) „Tak powiedział
Michael J.” (2012) Karzeł, Down i inne żywioły” (2012), „Carycę Katarzynę” (2013),
„Towiańczycy królowie chmur” (2014). Jego spektakle są regularnie pokazywane na
najważniejszych festiwalach w Polsce, gdzie zdobywają nagrody, m.in. Grand Prix
(2006) i Nagroda Główna festiwalu Kontrapunkt, Grand Prix Festiwalu Prapremier
Bydgoszcz 2006 oraz wyróżnienie na festiwalu Sztuk Przyjemnych i
Nieprzyjemnych 2007 i Opolskich Konfrontacjach Teatralnych „Klasyka Polska"
2009, Grand Prix Festiwalu Raport 2014. W 2014 został laureatem Paszport
Polityki.
Absolwentka
psychologii
Uniwersytetu
Jagiellońskiego,
dramaturg
i
dramatopisarka. Od 2007 roku („Drugie zabicie psa” Marka Hłaski) pracuje jako
dramaturg z Wiktorem Rubinem, z którym zrealizowała także „Cząstki
elementarne” Michela Houellebecqua (2008) i „Lalkę” Bolesława Prusa,
wyróżnioną na Opolskich Konfrontacjach Teatralnych „Klasyka Polska" w 2009
roku. Razem przenieśli też na scenę „Orgię” Paolo Pasoliniego (2010) i
„Emigrantów” Sławomira Mrożka (2011). Jest autorką m.in. dramatów „James
Bond: świnie nie widzą gwiazd” (prapremiera w Teatrze im. J. Szaniawskiego w
Wałbrzychu, 2010); „Joanny Szalonej; Królowej” (prapremiera w Teatrze im. S.
Żeromskiego w Kielcach); „Ofelii” (prapremiera w Teatrze im. W. Horzycy w
Toruniu, 2011); „Tak powiedział Michael J.” (prapremiera w Teatrze Wybrzeże w
Gdańsku, 2012); „Karzeł, Down i inne żywioły” (prapremiera w Teatrze Nowym im.
K. Dejmka w Łodzi, 2012) i „Caryca Katarzyna” (prapremiera w Teatrze im. S.
Żeromskiego w Kielcach, 2013) – wszystkie wyreżyserował Wiktor Rubin. W 2011
roku na Międzynarodowym Festiwalu Boska Komedia otrzymała wyróżnienie za
dramat „Joanna Szalona; Królowa”; w 2012 ten sam tekst znalazł się w finale
7
Gdyńskiej Nagrody Dramaturgicznej, a w 2013 r. opublikował go miesięcznik
„Dialog". W 2014 została laureatką Paszportu Polityki.
Studiowała dramaturgię na Wydziale Reżyserii Dramatu w krakowskiej
Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej oraz filozofię i wiedzę o teatrze na
Uniwersytecie Jagiellońskim. Studentka na Wydziale Intermediów na Akademii
Sztuk Pięknych w Krakowie. Dramaturżka i autorka scenariusza przy m. in.:
„Poszerzeniu pola walki” wg Michela Houellebecqa w reż. Tomasza
Węgorzewskiego (Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy im. G. Holoubka, 2010),
„Hamlecie” Williama Shakespeare’a w reż. Jana Peszka (spektakl dyplomowy PWST
w Krakowie, 2010), „Hansie, Dorze i Wilku” Michała Borczucha i Aśki Grochulskiej,
inspirowanym Sigmundem Freudem (Teatr Polski we Wrocławiu, 2012) oraz
„Królowej Śniegu” Michała Borczucha i Aśki Grochulskiej (Teatr Dramatyczny im.
Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu, 2012). W listopadzie 2013 roku wraz z
Lucyną Sosnowską przygotowała słuchowisko radiowe „Człowiek, który śpi” w
Narodowym Starym Teatrze w Krakowie. Reżyserka dokumentalnego spektaklu
„Fotoplastikon” w Teatrze Dramatycznym w Wałbrzychu. Zajmowała się także
dramaturgią i przestrzenią dźwiękową spektaklu „Koncert życzeń” Franza Xaviera
Kroetza w reż. Yana Ross (TR Warszawa w koprodukcji z Łaźnią Nową w Krakowie
i Festiwalem Boska Komedia). Koordynatorka (wraz z Barbarą Hanicką) projektu
Dramaturg/Kurator/Storyteller oraz projektu miejskiego Akcja Forum (wraz z Igą
Gańczarczyk). Kuratorka (również z B. Hanicką) wystawy „Opowieść. Przebudowa”
w krakowskim Muzeum Książąt Czartoryskich (2011). W okresie 11.2012 – 06.2013
roku współpracowała jako kuratorka projektów artystycznych z krakowską
Fundacją na Rzecz Rozwoju i Sztuki Współczesnej Pauza.
Artystka wizualna, reżyserka, poetka, aktorka, animatorka, szachistka. Studiowała
mongolistykę z tybetologią, etnologię, kulturoznawstwo, polonistykę w ramach
MISHu na Uniwersytecie Warszawskim, żadnego z kierunków nie ukończyła.
Laureatka olimpiady z Języka Polskiego specjalizacji teatrologicznej. W 2009 roku
trafiła do Nowego Teatru w Warszawie, od tego czasu brała udział w paru istotnych
dla niej projektach. m.in.: „Enter” i „Wyspy” (Nowy Teatr w Warszawie), „Osama
bohater” w Teatrze IMKA, współtworzyła instalacje z Kobasem Laksą, w duecie z
Liubov Gorobiuk poszukiwała różnych form ekspresji wizualnej (Do M., Poison Girl,
Polo kibica), wyreżyserowała dwa shorty dokumentalne (Absztyfikantka,
8
Chromosom X) i krótką fabułę (Normcore4Life). Interesują ją wysypiska popkultury,
maestrzy szaleństwa i mityzacja przyszłości.
Malarz, scenograf, kostiumolog, reżyser. Skończył malarstwo i intermedia na
Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, w 2012 roku. W ostatnich kilku latach stał się
jednym z najbardziej uznanych scenografów w Polsce. Jego debiut przyniósł świeże
powietrze w myśleniu o projektowaniu przestrzeni teatralnej, jako wizualnej
odpowiedzi na idee, nie jako tła do dramatu. Jest laureatem najważniejszych
nagród za scenografię w Polsce. Zajmuje się malarstwem, instalacji wideo,
teledyskami i filmami. Obecnie pracuje nad swoim debiutanckim filmem
pełnometrażowym. Interesuje się sytuacji politycznej i społecznej w Polsce. W
swojej sztuce, opowiada prywatne historie, które uniwersalizuje, tak by
publiczność mogła odnaleźć w nich część sobie. Historie przez niego opowiadane
odnoszą się do skali mikro – jego rodziny, do makro – społeczeństwa.
Reżyser światła. Studiowała na wydziale Wiedzy o Teatrze w Akademii Teatralnej
w Warszawie i na wydziale Polonistyki na Uniwersytecie Warszawskim. Od 2002
roku jest stałym asystentem Krzysztofa Warlikowskiego, m.in. przy spektaklach:
„Dybuk”, „Krum”, „Anioły w Ameryce”, „(A)pollonia”, „Koniec”, „Opowieści
afrykańskie według Szekspira” i „Kabaret Warszawski”. Podróżując z tymi
spektaklami pracowała w ponad 50 teatrach na całym świecie. Reżyserowała
światła do przedstawień w: TR Warszawa, Teatrze Polonia, Teatrze Narodowym,
Teatrze Polskim, Teatrze Ateneum i Nowym Teatrze w W-wie, Teatrze im. S. Jaracza
w Łodzi, Teatrze im. J. Słowackiego w Krakowie i Operze Krakowskiej, Teatrze
Capitol, Teatrze Polskim i Teatrze Współczesnym we Wrocławiu, Małopolskim
Ogrodzie Sztuk i Starym Teatrze w Krakowie, Teatrze Nowym i Teatrze Wielkim w
Poznaniu. Współpracowała również jako projektant oświetlenia z Muzeum
Powstania Warszawskiego przy spektaklach rocznicowych w reż.: M. Grochowskiej,
M. Libera, J. Klaty, P. Passiniego, przy 4edycjach Festiwalu Niewinni Czarodzieje
oraz przy otwarciu Roku Herberta w Teatrze Narodowym w Warszawie. Stale
współpracuje jako projektant oświetlenia z Centrum Nauki Kopernik w Warszawie.
Jako reżyser światła współpracowała m.in. z Agatą Dudą-Gracz (10 spektakli),
Pawłem Pasinnim, Małgorztą Bogajewską, Krystyną Jandą, Bogusławem Lindą,
Szymonem Kaczmarkiem, Claudem Bardouil, Markiem Kalitą, Renate Jett,
Redbadem Klijnstrą, Przemysławem Wojcieszkiem, Marcinem Librem. Michałem
Borczuchem. Odpowiada również za oprawę świetlną koncertów „Nowa
9
Warszawa” Stanisławy Celińskiej, Bartłomieja Wąsika i Royal String Quartet. Na
stałe związana z Nowym Teatrem Krzysztofa Warlikowskiego.
10