Pobierz pdf - Prószyński i S-ka

Przełożył
Robert Kędzierski
Tytuł oryginału
OVERSEAS
Copyright © 2011 by Beatriz Williams
All rights reserved
Projekt okładki
Izabela Surdykowska-Jurek, Magdalena Muszyńska/Czartart
Zdjęcie na okładce
© Fotolia
Redaktor prowadzący
Grażyna Smosna
Redakcja
Renata Bubrowiecka
Korekta
Agnieszka Ujma
Łamanie
Ewa Wójcik
ISBN 978-83-7839-419-8
Warszawa 2013
Wydawca
Prószyński Media Sp. z o.o.
ul. Rzymowskiego 28, 02-697 Warszawa
www.proszynski.pl
Druk i oprawa
OPOLGRAF Spółka Akcyjna
45–085 Opole, ul. Niedziałkowskiego 8–12
Mojemu mężowi i dzieciom,
bez których reszta nic nie znaczy.
5
6
Amiens, marzec 1916
Deszcz padał miarowo przez całą noc aż po nędzny
świt.
Mój płaszcz już dawno przemókł, a uporczywe kropelki
opadały mi na twarz i dłonie, odbite od pobliskiego bruku,
wystukiwały rytm minut, podczas gdy wierni zgromadzeni
w katedrze po drugiej stronie placu śpiewali jutrznię.
W jakimś odległym zakątku świadomości musiałam
odczuwać dyskomfort. Ale reszta mnie ledwie to zauważała. Siedziałam skulona na ławce kawiarenki, pod skąpą osłoną markizy w zielone pasy, i z przypominającym
trans oddaniem studiowałam zachodnią fasadę świątyni.
W środku tej strzelistej przestrzeni kapitan Julian Laurence Spencer Ashford stał z innymi oficerami brytyjskiej
armii, recytując psalmy i modlitwy, pochylając głowę
przed Panem. Wkrótce powstanie na nogi i wyjdzie przez
otoczone workami z piaskiem wrota na ponury, mokry
plac, który nas dzielił. Co powinnam mu powiedzieć?
7
Gwałtowna fala deszczu uderzyła w markizę nade
mną i przetoczyła się po bruku, chłoszcząc wieże katedry. W tej samej chwili na placu rozległy się niskie
dźwięki dzwonu, obwieszczając koniec nabożeństwa.
Wstałam z sercem szaleńczo łomoczącym mi w piersi.
Zza wrót zaczęły się wyłaniać pierwsze sylwetki spowite
całunem ulewy i stłumionym światłem poranka i na jedną krótką chwilę się zawahałam. Wyobraziłam sobie
nasze spotkanie i moje mięśnie zwiotczały, gdy ogarnęła
mnie nowa fala zwątpienia.
Ale wtedy przez głowę przemknęła mi inna, straszniejsza myśl: A co, jeśli się z nim rozminęłam?
W panice wybiegłam spod markizy i szybkim krokiem
przeszłam przez plac. Nie pomyślałam o tym. Nie przyszło mi do głowy, że mogłabym przeoczyć jego znajomą
sylwetkę. Ale gdy pojawiali się kolejni ludzie, zdałam sobie sprawę, że brytyjscy oficerowie wyglądali tak samo:
wszyscy ubrani w identyczne trencze w kolorze khaki,
w spiczastych czapkach, wysokich płóciennych owijaczach
i ciemnych skórzanych butach. Byli niczym postaci z obrazków w książce historycznej, bohaterowie wojennego filmu.
Żaden z nich nie przypominał mężczyzny, którego znałam.
Ale Julian tam był. Musiał być. Tego dnia w tym mieście, w tej katedrze uczestniczył w porannym nabożeństwie z innym oficerem, a potem wrócił na swoją kwaterę w pobliżu stacji kolejowej. To był fakt historyczny.
Chwyciłam się tej myśli: dodawała mi odwagi.
8
Omiotłam wzrokiem przesuwające się przede mną
sylwetki i z determinacją ruszyłam w stronę mężczyzny
w stroju w kolorze khaki.
–Przepraszam – wychrypiałam i odkaszlnęłam.
– Przepraszam, czy może mi pan powiedzieć, czy kapitan Julian Ashford był dziś rano na mszy?
Wydawał się zdumiony – albo z powodu samego pytania albo też nowoczesnego amerykańskiego akcentu,
z jakim je zadałam.
–Proszę – dodałam. – To naprawdę ważne. Mam dla
niego wiadomość. Pilną.
–Tak, był tutaj – potwierdził w końcu mężczyzna
i odwrócił się, żeby spojrzeć na drzwi. – Siedział z przodu. Zaraz powinien wyjść.
Obejrzał się na mnie i otworzył usta, jakby chciał
powiedzieć coś jeszcze, ale zamiast tego pospiesznie
odszedł.
Chłodny deszcz spływał po mnie, a ja rytmicznie zaciskałam pięści schowane w fałdach płaszcza i czekałam.
Wyszło kilku francuskich oficerów, potem grupka pielęgniarek, jakiś samotny brytyjski oficer, ale nie Julian.
A potem go zobaczyłam.
Wyglądał dokładnie tak, jakim go znałam zaledwie
tydzień temu, mimo to nieco obco. Jego świetlista twarz,
szerokie silne ramiona, lekki uśmiech wykrzywiający kąciki pełnych ust, spojrzenie w górę na płaczące chmury,
dłoń sięgająca do czapki, by zsunąć ją bardziej na czoło
9
– wszystkie te szczegóły były mi bliskie. Ale teraz miał
na sobie ten mundur, bezbarwny i w niczym nieprzypominający nowoczesnych ubrań, w jakich go widywałam.
Wydawało mi się, że mój mózg się rozszczepi, niezdolny
do połączenia tych dwóch obrazów w całość.
Zdałam sobie sprawę, że odchodzi wraz z dwoma
innymi oficerami.
–Julian! – zawołałam więc, ale słabo i ochryple. Ledwie sama byłam w stanie siebie usłyszeć. – Kapitanie
Ashford! – krzyknęłam tym razem głośniej. – Kapitanie
Ashford!
Odwrócił się, ze zmarszczonymi brwiami wyszukując mnie wzrokiem w tłumie. Jego towarzysze również
przyglądali się twarzom wokół, ale to on znalazł mnie
pierwszy. Przekrzywił głowę i patrzył, jak się zbliżam, nie
poruszając się ani o cal i mierząc mnie wzrokiem. Jego
skóra lśniła od deszczu w zamglonej poświacie rzucanej
przez pobliską lampę łukową.
Nie poznał mnie.
Powtarzałam sobie, że tego właśnie powinnam się
spodziewać, ale widok jego zdumionej twarzy wstrząsnął
mną. Nie było na niej ani śladu rozpoznania. Byłam dla
niego obcym człowiekiem.
–Kapitanie Ashford – powiedziałam, próbując zignorować swój smutek i jego urok, jego magnetyzm
i druzgocącą miłość, jaką do niego czułam. – Ma pan
chwilę?
10
Otworzył usta, żeby coś odpowiedzieć, zapewne
zażądać więcej informacji, ale w ostatniej chwili jego
podejrzliwość ustąpiła miejsca trosce.
–Proszę pani, dobrze się pani czuje?
–Tak, nic mi nie jest – odparłam, lecz dokładnie w tej
samej chwili uświadomiłam sobie, że cała krew odpłynęła mi z twarzy, w uszach zaczęło mi dzwonić, a kolana
ugięły się pode mną. Nie zemdlej, myślałam ze zgrozą,
nie zemdlej. Ale już leciałam naprzód.
Prosto w jego zdumione ramiona.
11
12
Rozdział 1
Nowy Jork, grudzień 2007
Tego ranka, gdy po raz pierwszy spotkałam Juliana
Ashforda, obudziłam się zdyszana, tchnięta straszliwą
intensywnością snu, który nie do końca pamiętałam. Nie
miałam wtedy jeszcze żadnych powodów, by wierzyć
w cokolwiek prócz tego, co konkretne i linearne, niepokój ten zrzuciłam więc na karb stresu. Często miewałam
koszmary przed ważnymi spotkaniami biznesowymi, jeśli w ogóle udawało mi się zapaść w drzemkę. Nie były
szczególnie kreatywne: rano byłam spóźniona i biegałam
po mieszkaniu, poruszając się w zwolnionym tempie,
jakby moje ręce i nogi były z drutu. Albo też usiłowałam
zagrać główną rolę w sztuce, do której w ogóle się nie
przygotowywałam. Oczywiście nago.
Ale ten sen był inny. Przesycony nie tyle niepokojem,
ile jakąś formą paniki tak bolesnej, że niemal przyjemnej.
13
Rozmawiałam z kimś, wiem, z mężczyzną. Na którym
bardzo mi zależało. I któremu zależało na mnie. Próbowałam mu wyjaśnić coś ważnego, coś o kluczowym
znaczeniu, ale nie mógł mnie zrozumieć.
Zacisnęłam oczy, próbując przywołać szczegóły.
Szybkie bicie mojego serca uderzało rytmicznie w bębenki uszu. Kim był? Nie ojcem, przyjacielem ani kolegą.
Raczej nie potrafiłabym go zidentyfikować. Zresztą jego
wspomnienie już blakło, pozostawiając mnie jak rozbitka
na bezludnej wyspie.
Otworzyłam oczy i przez chwilę wpatrywałam się
w sufit. Potem odrzuciłam kołdrę, wzięłam prysznic,
ubrałam się i pobiegłam do pracy, ale złe przeczucie pozostało, jak imadło zaciskając się wokół mojego mózgu
nawet wtedy, gdy wydostałam się z zatłoczonej stacji
metra na skrzyżowaniu Broadway i Wall Street i jechałam windą w górę oświetlonego słońcem fallusa, siedziby
Sterling Bates, gdzie na dwudziestym piątym piętrze
czekała na mnie Alicia Boxer.
Alicia wcześnie wstawała. To była jej jedyna zaleta.
–Kurwa! Co jest grane, Kate? – spytała tytułem
przywitania. – Skąd się, kurwa, wzięły takie dochody?
Dziewiętnaście procent w piątym roku?
Siedziała na drugim końcu najlepszej sali konferencyjnej banku. Dzięki boazerii, bambusowym roletom i spokojnemu niskonapięciowemu światłu tworzyła elegancki kontrast wobec stylu współczesnych
14
amerykańskich boksów na piętrze Działu Rynków Kapitałowych poniżej, gdzie obecnie pracowałam. Katalogi
na dzisiejsze spotkanie leżały przed nią ułożone w stos
na mahoniowym stole. Duży, świątecznie czerwony
kubek ze Starbucksa stał niebezpiecznie blisko niego,
przesycając pomieszczenie zapachem waniliowej latte.
Opadłam na puste krzesło po jej prawej stronie
i spróbowałam zebrać myśli.
–Wydawało mi się, że omawiałaś z Charliem wysokość dochodów w piątek wieczorem? Zanim wyjechałaś
na weekend? – podnosiłam intonację pod koniec każdego zdania, żeby brzmiało jak pytanie. Z Alicią nie idzie
się na konfrontację, jeśli nie chce się wylądować w funduszu emerytalnym w International Falls w Minnesocie.
Podniosła oczy i mimo wszystko spiorunowała mnie
wzrokiem. Miała okrągłą, niemal dziecinną twarz, tak
kompletnie niepasującą do jej osobowości, jakby Bóg
chciał sobie z niej zażartować. Na swój sposób była
nawet ładna, zwłaszcza ten uderzający błękit oczu
o ciężkich powiekach. Ale jej obecna fryzura – krótka
i postrzępiona, prawdopodobnie mająca wywołać chłopięcy efekt – sprawiała, że jej rumiane policzki wyglądały jak u Dzwoneczka przechodzącego poważną reakcję
alergiczną. Nie żeby moja opinia była cokolwiek warta.
Według Charliego sypiała z Paulem Bannerem, dyrektorem Działu Rynków Kapitałowych i moim obecnym
szefem.
15
–Hm. Zapomniałaś dziś zrobić sobie makijaż, Kate?
– spytała.
W każdy inny poranek tego rodzaju uwaga – tak typowa dla Alicii, doprowadzającej swą małostkowością
podwładnych do bezsilnej wściekłości – wywołałaby
we mnie furię. Ale dziś ledwie wzruszyłam ramionami.
–Pisałaś w mailu, że mam się pospieszyć, a Charlie
i ja siedzieliśmy wczoraj do późna, by skończyć prezentację.
Spróbowała jeszcze raz:
–Masz może, no nie wiem, jakiś puder w torebce?
Mogę ci pożyczyć tusz do rzęs. To najwyższy poziom
– poklepała stos prezentacji. – Southfield Associates to
fundusz wart dwadzieścia miliardów dolarów. Najwyższa
półka.
–Mam pomadkę do ust.
–Dobrze. I tak zapewne nieprędko znajdziesz się
w jednym pokoju z Julianem Laurence’em...
–Tak, no cóż… Wracając do tych dochodów. Sama
miałam w ich sprawie kilka pytań, ale Charlie powiedział…
–Charlie gówno wie. Powinnaś mieć tego świadomość. Przyrost zysków w piątym roku nie powinien być
mniejszy niż dwadzieścia trzy, dwadzieścia cztery procent. ChemoDerma to firma rozwojowa, Kate. Wiesz, ile
serum do twarzy sprzedali w ubiegłym roku?
Wiedziałam aż do ostatniej sztuki, ale pytanie
w oczywisty sposób było retoryczne.
16
–Dużo – powiedziałam. – Ale patent wygasa…
–Pieprzyć patent. Chcę, żebyś przerobiła arkusz tak,
by przyrost dochodów wynosił dwadzieścia pięć procent
w czwartym i piątym roku. Wydrukuj to w kilkunastu
kopiach i wymień tę stronę we wszystkich folderach.
– Wstała z krzesła.
–Ale to nie tylko ta strona. Kilka wykresów również
odnosi się do tych prognoz…
–Wymień je wszystkie.
Zerknęłam na zegar wiszący na ścianie.
–Eee… Czy Southfield nie ma tu być przed jedenastą? Banner chce się jeszcze spotkać o dziesiątej czterdzieści pięć.
Przesunęła językiem po górnej wardze.
–No, dalej, Kate. Gdzie się podział ten duch, że
wszystko da się zrobić? Przecież to dlatego cię zatrudniliśmy. Po prostu znajdź jakiegoś stażystę.
Wzięła swoje latte i wyszła z sali.
–Dzięki, że się zjawiłeś – warknęłam do Charliego,
gdy wtoczył się do sali konferencyjnej dwie godziny później.
Siedziałam nad laptopem, przerzucając kilka ostatnich slajdów prezentacji i mając nadzieję, że nie przeoczyłam żadnych treści odnoszących się do starych prognoz dochodów.
17
–Przykro mi, ale mój BlackBerry wpadł pod łóżko.
Wszystkie poprawiłaś? – Wskazał głową na plazmowy
ekran na ścianie podłączony do mojego komputera.
–Ledwie się wyrobiłam.
Wróciłam do slajdu tytułowego i wyprostowałam się.
Plecy i szyję miałam sztywne od napięcia. Podniosłam
rękę, żeby pomasować sobie kark.
–Jesteś świetna! – Postawił na stole dwa kubki. – Zawrzyjmy pokój. Miętowa mocca, supergorąca. Zgadza
się? – Spojrzał na kubek.
–Dzięki – powiedziałam, unosząc go i delektując się
miętowo-czekoladową wonią. Napięcie odrobinę zelżało.
– No to gdzie jest Banner?
–Nie ma go tu jeszcze?
–Oczywiście, że nie.
Drzwi się otworzyły i chwiejnym krokiem wszedł
stażysta przygnieciony stosem prezentacji. Doskoczyłam
do niego i wzięłam jedną. Przerzuciłam strony, na których
wprowadzałam zmiany. Wszystko było tak jak trzeba.
–Dzięki, stary – powiedziałam.
–Żaden problem. Wspomnij tylko o mnie Bannerowi.
–Ta, jasne.
Rzuciłam prezentacje na stół, zbywając go, ale nie
wyszedł od razu. Zawahał się i zatrzymał między stołem
a drzwiami, z zażenowaniem kręcąc głową.
–Zaczekaj! – zawołałam za nim. – Przepraszam.
Możesz powtórzyć, jak się nazywasz?
18
–Doyle. David Doyle.
–Będę cię wychwalać pod niebiosa, obiecuję – poprawiłam się, przywołując na twarz uśmiech.
–No, no! To było super – powiedział ze śmiechem
Charlie, gdy David Doyle zniknął za drzwiami. – Normalnie go zabiłaś!
–Eee tam. No więc, gdzie poszedł Banner? – powtórzyłam pytanie. – Jest za dziesięć jedenasta.
–Och, pewnie jest zajęty powitankiem z Alicią. Nie
ma mowy, żeby zrezygnował z pokazania swojej gęby
pieprzonemu Julianowi Laurence’owi.
–Tak, no cóż. Powinien bardziej się martwić prezentacją.
Charlie opadł na krzesło i zaczął się na nim obracać.
–Kate, nikt z naszej firmy nawet nie widział
Laurence’a. Ten gość nigdy nie odbiera telefonów biznesowych ani nie czyta analiz z Wall Street.
–To pewnie zwykły dupek. Znasz przecież tych kolesi od funduszy hedgingowych. – Wstałam i podeszłam
do monitora na ścianie, żeby wyregulować obraz.
–Kate, Laurence nie jest jakimś tam gościem od funduszy hedgingowych. Jest tym gościem. Rozwinął South­
field od zera do dwudziestu w jakieś siedem lat. To jakiś
pierdolony mityczny samiec alfa. Naprawdę.
Słuchałam rytmicznego skrzypienia fotela, na którym Charlie kręcił się w tę i z powrotem, i uśmiechnęłam
się do monitora. Charlie był przystojnym facetem, choć
19
tak naprawdę tego już nie zauważałam, gdyż w ciągu
ostatnich niemal trzech lat mojego życia widywałam go
właściwie codziennie, często przez całą dobę, czasem
zalanego w trupa, a raz z przerażającą w swych objawach
grypą żołądkową. Był przystojny w ten nijaki sposób:
regularne eleganckie rysy, gęste, proste brązowe włosy,
które nosił ulizane do tyłu jak jakiś mały klon Gordona
Gekko.
–No, dobrze. Ale co z tego? – Odwróciłam się dokładnie w tej chwili, by przyłapać Charliego, jak gapi się
na mój tyłek w wąskiej spódnicy. – Czyli nie po prostu
jakiś dupek, tylko ten dupek.
–Daj spokój, Kate. – Wyciągnął z kieszeni piłeczkę
i zaczął ściskać ją lewą dłonią. – Facet jest żywą legendą.
Z pierdoloną perfekcją wyczuł w czasie hossę na giełdzie
po jedenastym września i dokonał pewnych inwestycji
w akcje. Ryzykowne gówno, ale się opłaciło. Pozbyli się
wszystkiego, kiedy były na topie. Na samym topie, stara.
Gość ma nerwy ze stali. A teraz jest miliarderem. – Charlie pokręcił głową. Jego oczy świeciły z podziwu. – Nie
ma nawet trzydziestu pięciu lat i zgarnął wszystko. Cały
pierdolony sklep.
–Imponujące.
–Och, daj spokój. Spójrz tylko na siebie. Cała jesteś
zestresowana. Choć raz pokaż, że masz jaja. – Przełożył
piłeczkę do prawej ręki i potoczył ją po dłoni, uśmiechając się chytrze. – Jesteś bystrą dziewczynką.
20
–Dzięki.
Znów wróciłam do pierwszego z przejrzanych slajdów i zmarszczyłam brwi. Dwadzieścia pięć procent.
Pójdziemy na rzeź.
–Nie, poważnie. Poza tym masz sporą przewagę nad
resztą z nas.
–Niby jaką?
–Twój wygląd, Kate. – Podrzucił piłeczkę i chwycił
ją szybkim, wprawnym ruchem. – To ciebie pierwszą
zauważają goście, kiedy wchodzą na salę. Powinnaś to
wykorzystać.
–Charlie, na litość boską! – powiedziałam widocznie
zbyt ostro, bo wyczułam, jak Charlie sztywnieje i zaciska
palce na piłeczce.
–Och, stara! – jego głos zrobił się cieńszy z przerażenia. – Nie chcesz chyba… To znaczy… zgłosić mnie
czy coś takiego?
–Nie, nie. Jezu, Charlie! Wszystko w porządku. To
tylko zabawa.
Jego dłoń się rozluźniła. Piłeczka znów powędrowała
w powietrze.
–Naprawdę nie uważasz, że dobrze wyglądasz? – naciskał dalej z wyraźną ulgą, że nikt go nie będzie ciągał
po sądach za molestowanie seksualne.
Jeden pełen męczarni dzień na kursie dla analityków trzy lata temu był poświęcony uwrażliwieniu nas
na kwestie płci w pracy, jakbyśmy nie przerabiali już
21
tego tyle razy w college’u. Ale większość moich kolegów
i koleżanek niezbyt się tym przejmowała. Każdy, kto się
obruszał na prostactwo panujące w bankowości inwestycyjnej, nie miał dość jaj, żeby komukolwiek zniszczyć
karierę.
–Niech ci będzie: dobrze wyglądam – powiedziałam
ostrożnie, zerkając na swoje odbicie w niebieskiej poświacie monitora.
–No, daj spokój! Doceń się trochę. Masz w sobie to
coś z seksownej bibliotekarki. Bez dwóch zdań. – Charlie rozparł się w fotelu i położył lśniące czarne buty
na błyszczącym mahoniu. – To znaczy, bez obrazy.
–Z seksownej bibliotekarki?
Wzruszył ramionami.
–Niektórzy faceci uwielbiają to gówno.
–Masz go pełno w głowie.
–Pełno czego? – Pochylił się do przodu z szerokim
uśmiechem. – No dalej. Pełno czego, Kate?
Pierwsza rzecz, której uczysz się na Wall Street: po
prostu graj dalej.
–Pełno łajna, Charlie.
–Kate! Czy ty właśnie użyłaś brzydkiego słowa?
–„Łajno” się nie liczy.
–Pewnie, że się liczy. To tak jak „gówno” dla mięczaków.
–To było głębokie, Charlie. I jakżeż bardzo harwardzkie.
22
–Żartowałem, Kate. Wszyscy uwielbiamy, jak nam
tutaj podnosisz pieprzony poziom.
–Do usług.
–To wymuskane gówno z Wyoming…
–Z Wisconsin. – Uniosłam kubek do ust i pociągnęłam głęboki łyk.
–Mniejsza z tym. Po prostu pamiętaj, co ci mówiłem,
kiedy Laurence… O, kurwa! – Charlie poderwał stopy
z krawędzi stołu, niemal wywracając się z krzesłem.
– Już tu są.
Natychmiast się skoncentrowałam, parząc sobie gardło kawą. Moja dłoń powędrowała ukradkiem do głowy,
żeby ściągnąć gumkę z włosów, zostawiając na nich tylko wąską szylkretową opaskę. Nie do końca wytworna
profesjonalistka, ale przynajmniej – dzięki, Charlie – nie
skromniutka bibliotekarka. Pamiętałam o tej pomadce
do ust? Polizałam wargi. Lekko się kleiły. W porządku.
Alicia weszła pierwsza. Kąciki ust drgały jej z nie­
hamowanej radości, a rozpięty żakiet ukazywał agresywny, mocno opalony dekolt. Jej głos aż ociekał udawanym
żalem.
–Ach, Kate! Tu jesteś. Niestety, muszę cię prosić,
żebyś wyszła.
Zawrót głowy, jakby cała szeroka, wyściełana dywanem podłoga miała się zapaść pod moimi stopami.
–Wyszła? – spytałam, ściszając głos. – Jak to „wyszła”?
23