Sprawozdanie Rady Zarządzającej - 2011

Polski Komitet Energii Elektrycznej
Polish Electricity Association
Sprawozdanie Rady Zarządzającej
z działalności
Polskiego Komitetu Energii Elektrycznej
za rok 2011
Warszawa, czerwiec 2012
Spis treści:
1. Skład osobowy Polskiego Komitetu Energii Elektrycznej: Rady Zarządzającej, Komisji
Rewizyjnej i Przedstawicieli w Eurelectric.
a)
b)
c)
d)
e)
f)
g)
Skład Rady Zarządzającej PKEE (01.01.2011 – 08.08.2011)
Skład Rady Zarządzającej PKEE (08.08.2011 – 31.12.2011)
Skład Prezydium Rady Zarządzającej PKEE (01.01.2011 – 08.08.2011)
Skład Prezydium Rady Zarządzającej PKEE (08.08.2011 – 31.12.2011)
Skład Komisji Rewizyjnej PKEE (01.01.2011 – 08.08.2011)
Skład Komisji Rewizyjnej PKEE (08.08.2011 – 31.08.2011)
Przedstawiciele PKEE w strukturach Eurelectric.
2. Prace Rady Zarządzającej Polskiego Komitetu Energii Elektrycznej w 2011 r. i Walne
Zebranie PKEE.
a)
b)
c)
d)
e)
Głosowanie na Odległość uchwał RZ PKEE w dniu 4 lipca 2011 roku.
Rada Zarządzająca PKEE 13 września 2011 roku.
Rada Zarządzająca PKEE 24 listopada 2011 roku.
Walne Zebranie PKEE 8 sierpnia 2011 roku.
Prezydium PKEE 17 października 2011 roku.
3. Działalność Polskiego Komitetu Energii Elektrycznej.
a) Folder PKEE „Common Vision – A Solidary Approach”
b) Struktura ekspercka PKEE Komitety Studiów.
c) Stanowiska PKEE.
1. Skład osobowy Rady Zarządzającej, Komisji Rewizyjnej i Przedstawicieli
w Eurelectric.
1 a. Skład Rady Zarządzającej PKEE (01.01.2011 – 08.08.2011)
1)
2)
3)
4)
5)
6)
7)
8)
9)
10)
11)
12)
13)
14)
15)
16)
17)
18)
19)
20)
21)
22)
Marek Kulesa,
Jerzy Topolski,
Tomasz Wieczorek,
Paweł Smoleń,
Kazimierz Szynol,
Jerzy Łaskawiec,
Marian Strumiłło,
Zbigniew Zakrzewski,
Jan Kurp,
Sławomir Krystek,
Janusz Ryk,
Marian Babiuch,
Artur Rózycki,
Jerzy Andruszkiewicz,
Andrzej Pazda,
Mirosław Bieliński,
Stanisław Tokarski,
Dariusz Lubera,
Tomasz Zadroga,
Marek Trawiński,
Maciej Olejniczak,
Marek Malinowski.
1b Skład Rady Zarządzającej PKEE (08.08.2011 – 31.12.2011)
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
10.
11.
12.
13.
Marian Babiuch
Bartosz Fedurek
Sławomir Krystek
Dariusz Lubera
Tomasz Lubicki
Artur Różycki
Janusz Ryk
Paweł Skowroński
Dariusz Stolarczyk
Kazimierz Szynol
Stanisław Tokarski
Tomasz Zadroga
Mariusz Zawisza
1c. Skład Prezydium Rady Zarządzającej PKEE (01.01.2011 – 08.08.2011)
1)
2)
3)
4)
5)
6)
Tomasz Zadroga
Dariusz Lubera
Jan Kurp
Marian Babiuch
Artur Różycki
Maciej Olejniczak
- Prezes PKEE
- Wiceprezes PKEE
-Wiceprezes PKEE
- Wiceprezes PKEE
- Wiceprezes PKEE
- Sekretarz PKEE
1d. Skład Prezydium Rady Zarządzającej PKEE (08.08.2011 – 31.12.2011)
1)
2)
3)
4)
5)
6)
Tomasz Zadroga
Dariusz Lubera
Stanisław Tokarski
Marian Babiuch
Artur Różycki
Bartosz Fedurek
- Prezes PKEE
- Wiceprezes PKEE
-Wiceprezes PKEE
- Wiceprezes PKEE
- Wiceprezes PKEE
- Sekretarz PKEE
1e. Skład Komisji Rewizyjnej PKEE (01.01.2011 – 08.08.2011)
1) Roman Kuczkowski – Przewodniczący
2) Krzysztof Żmijewski – Wiceprzewodniczący
3) Waldemar Gochnio – Członek
1f. Skład Komisji Rewizyjnej PKEE (08.08.2011 – 31.08.2011)
1. Jerzy Janikowski
2. Jan Kurp
3. Maciej Burny
1g. Przedstawiciele PKEE w strukturach Eurelectric
w 2011
( kadencja 2012-
2013)na koniec 2011 roku:
PRZEDSTAWICIELE PKEE
W STRUKTURACH EURELECTRIC
Tomasz Zadroga (PGE SA) – Wiceprezes Grupy Eurelectric
RADA DYREKTORÓW
Przedstawiciel
Dariusz Stolarczyk (Tauron Polska Energia SA)
Zastępca
KOMITET ds. POLITYKI ENERGETYCZNEJ i WYTWARZANIA
(Energy Policy & Generation Committee)
Przedstawiciel
Stanisław Tokarski (Tauron Polska Energia S.A.)
Zastępca
Monika Morawiecka (PGE SA)
Grupy robocze (WG) / Sieć ekspercka (NE)
WG Energy Policy
Jerzy Janikowski (Tauron Polska Energia S.A.)
WG Prospective
Maciej Burny (PGE S.A.)
WG Renewables & DG
Zbigniew Peszt (Vattenfall Heat Poland)
WG Nuclear
Olgierd Skonieczny (PGE S.A.)
WG Thermal
Kazimierz Szynol (TGPE/PKE S.A.)
WG Hydro
Andrzej Tersa (ENERGA Hydro Sp. z o.o.)
TF Biomas
Krzysztof Krajewski (PGE S.A.)
TF CCS
Kazimierz Szynol (TGPE/PKE SA)
KOMITET ds. SIECI
(Networks Committee)
Przedstawiciel
Adrian Orzechowski (PGE SA)
Zastępca
Piotr Ordyna (ENION SA)
WG Distribution/Regulation&Policy
Andrzej Rejner (Vattenfall Distribution Poland SA)
WG Customers&Operations
Grzegorz Widelski (ENERGA Operator SA)
WG Smart Grid/Network of the Future
Rafał Czyżewski (Energa Operator SA)
Grupy robocze (WG)
NE Transmission
vacat
NE Standarisation
Konrad Tyrajski (Energa Operator SA)
TF Electric Vehicles
Stefan Zimmer (PGE SA)
WG Transtec/WG Systint
Michał Smyk (PGE SA)
NE T&D Interface
vacat
KOMITET ds. RYNKÓW
(Markets Committee)
Przedstawiciel
Paweł Prządka (PGE SA)
Zastępca
Andrzej Różycki (ENEA Operator SA)
WG Wholesale Markets & Trading
Krzysztof Zamasz (Tauron Polska Energia SA)
WG Retail Market
Tadeusz Markowski (ENEA SA)
TF MDRI
Karolina Modlińska (PGE SA)
Grupy robocze (WG)
SG Balancing & Intra Day Markets
vacat
WG Gas
Łukasz Nagrodkiewicz (PGE SA)
TF Adaptation to Climate Change
Maciej Burny (PGE SA)
KOMITET ds. ŚRODOWISKA NATURALNEGO
i ZRÓWNOWAŻONEGO ROZWOJU
(Environment & Sustainable Development Committee)
Przedstawiciel
Mirosław Niewiadomski (PGE GiE S.A.)
WG Environmental Protection
Krzysztof Ebro-Prokesz (PTEZ/EC KRAKÓW S.A.)
WG Waste & Residues
vacat
Grupy robocze (WG)
SG Health
WG Climate Change
Maciej Burny (PGE S.A.)
WG Energy Efficiency
Katarzyna Fraś (Tauron Polska Energia SA)
WG Environment & Society
Wiesław Jamiołkowski (Vattenfall Heat Poland)
SG CHP
Ryszard Popowski (PGE SA)
KOMITET ds. ZARZĄDZANIA
(Management Committee)
Przedstawiciel
Artur Różycki (ENEA Operator Sp. z o.o.)
Zastępca
Katarzyna Zalewska-Wojtuś (PTPiREE)
Grupy robocze (WG) / Sieć ekspercka (NE)
WG Legal Affairs
Daniel Sierakowski (TGPE/PKE S.A.)
WG Social Affairs & HR
Artur Chmura (ENERGA SA)
NE Fiscal
Maciej Burny (PGE S.A.)
FG Finance & Economics
Przemysław Brzywcy (ENERGA SA)
TF EU Bugdet
Paweł Cygan (ENION SA)
NE Communication Manager
Magdalena Burny (PKEE)
2. Prace RZ PKEE w 2011 r. i Walne Zebranie PKEE.
W roku 2011 Rada Zarządzająca PKEE obradowała na posiedzeniach: lipiec, wrzesień i
listopad, a także podejmowała uchwały na odległość.
Głosowanie Rady Zarządzającej PKEE w trybie głosowania na odległość uchwał RZ
PKEE w dniu 4 lipca 2011roku.
W dniu 4 lipca 2011 odbyło się głosowanie w (trybie głosowania na odległość) Rady
Zarządzającej Polskiego Komitetu Energii Elektrycznej w sprawie podjęcia uchwał
dotyczących przyjęcia sprawozdań za 2010 rok i przyjęcia planów merytorycznych i
finansowych na rok 2011 oraz innych uchwał w trybie art.19 ust.8 Statutu Stowarzyszenia.
W wyniku głosowania podjęto następujące uchwały:
1) Przyjęto do PKEE trzynastu nowych członków zwyczajnych.
2) Zgodnie z treścią art. 15 ust.2 Statutu Stowarzyszenia, w związku z nieopłaceniem
składek członkowskich i bezskuteczności pisemnych wezwań do wniesienia opłaty
stwierdzono wygaśnięcie członkostwa zwyczajnego trzydziestu pięciu osób w PKEE.
3) Rada Zarządzająca PKEE zgodnie z treścią art. 15 ust.1a. I art. 15 ust.2 Statutu
Stowarzyszenia, w związku z wygaśnięciem członkostwa spółki ENEA SA, jako członka
wspierającego wobec pisemnej rezygnacji złożonej w dniu 31 marca 2010 roku
potwierdziła wygaśnięcie mandatu do zasiadania w Radzie Zarządzającej Pana Marka
Malinowskiego.
4) Rada Zarządzająca PKEE zgodnie z treścią art.19 Statutu Stowarzyszenia przyjęła
Informację Rady Zarządzającej z działalności PKEE w 2010 rok i podjęła decyzję o
przekazaniu dokumentdokumentów u do Komisji Rewizyjnej w celu realizacji przez
Komisję Rewizyjną zadań wynikających z art. 20.2.a i 20.2.d Statutu PKEE oraz
przedłożenia dokumentu Walnemu Zebraniu.
5) Rada Zarządzająca PKEE zgodnie z treścią art. 19 Statutu Stowarzyszenia przyjęła
Sprawozdanie Finansowe za rok 2010 oraz zaproponowała, aby strata bilansowa roku
obrotowego 2010 w kwocie 34.935,12 została pokryta z niepodzielonego wyniku lat
ubiegłych. RZ PKEE podjęła decyzję o przekazaniu dokumentu do Komisji Rewizyjnej w
celu realizacji przez Komisję Rewizyjną zadań wynikających z art. 20.2.a i 20.2.d Statutu
PKEE .oraz przedłożenia
6) Rada Zarządzająca PKEE działając zgodnie z treścią art. 19 Statutu Stowarzyszenia
przyjęła „Program i obszary działania Polskiego Komitetu Energii Elektrycznej z zakresu
działań merytorycznych przewidywanych na okres 2011-2012” oraz postanowiła o
przedłożeniu dokumentu Walnemu Zebraniu.
7) Rada Zarządzająca PKEE działając zgodnie z treścią art. 19 Statutu Stowarzyszenia
przyjęła „Propozycję Planu Finansowego Polskiego Komitetu Energii Elektrycznej na
2011” oraz postanowiła o przedłożeniu dokumentu Walnemu Zebraniu.
Rada Zarządzająca PKEE w dniu - 13 września 2011 roku.
W dniu 13 września 2011 odbyło się posiedzenie Rady Zarządzającej Polskiego Komitetu
Energii Elektrycznej.
W wyniku głosowania podjęto następujące uchwały:
•
RZ PKEE na posiedzeniu w dniu 13 września 2011 roku na podstawie Art. 19 pkt.3 dokonała
wyboru Prezesa PKEE w osobie Tomasza Zadrogi.
•
RZ PKEE na posiedzeniu w dniu 13 września 2011 roku na podstawie Art. 19 pkt.3
ustaliła liczbę Wiceprezesów PKEE w ilości 4 osób.
•
RZ PKEE na posiedzeniu w dniu 13 września 2011 roku na podstawie Art. 19 pkt.3
wybrała Wiceprezesów PKEE w składzie: Dariusz Lubera, Stanisław Tokarski, Marian
Babiuch, Artur Różycki.
•
RZ PKEE na posiedzeniu w dniu 13 września 2011 roku na podstawie Art. 19 pkt.3
wybrała Sekretarza PKEE w osobie Bartosza Fedurka.
•
RZ PKEE na posiedzeniu w dniu 13 września 2011 roku na podstawie Art. 19 pkt.1f
przyjęła w poczet członków zwyczajnych PKEE - 5 osób.
•
RZ PKEE na posiedzeniu w dniu 13 września 2011 roku przyjęła na podstawie Art. 21
w ramach kooptacji do składu RZ PKEE Tomasza Lubickiego.
•
Rada Zarządzająca PKEE na posiedzeniu w dniu 13 września 2011 roku na podstawie
Art. 19 ust. Statutu PKEE, podjęła decyzję zobowiązującą przedstawicieli PKEE
pracujących w Grupach Roboczych Eurelectric do przygotowywania pisemnych
sprawozdań w terminie do dwóch tygodni od daty posiedzenia i przekazywania ich
do Biura PKEE w celu udostępnienia Członkom Wspierającym PKEE.
•
Podjęto uchwałę w sprawie udzielenia upoważnienia do reprezentowania PKEE w
Board of Directors Union of the Electricity Industry w – Eurelectric.
•
Podjęto decyzjeę o konieczności dokonania zmiany na stanowisku przedstawiciela w
Board of Directors w związku z nominacją Prezesa PKEE do Prezydium Eurelectric.
Rekomendację otrzymał Pan Dariusz Stolarczyk.
•
Rada Zarządzająca PKEE przyjęła Informacje dotyczącą zmiany funkcjonowania strony
internetowej Polskiego Komitetu Energii Elektrycznej. Rada Zarządzająca przyjęła
informacje przedstawioną przez Dyrektora Biura i udzieliła zgody co do sposobu
dalszego działania.
Rada Zarządzająca PKEE - 24 listopada 2011 roku.
W dniu 24 listopada 2011 odbyło się posiedzenie Rady Zarządzającej Polskiego Komitetu Energii
Elektrycznej.
W wyniku głosowania podjęto następujące uchwały oraz dyskutowano następujące kwestie:
1) Przedstawiono propozycję uszczegółowienia planu działań PKEE w IV kw. 2011 oraz I–IV kw.
2012. Materiał wyjściowy stanowiła tabela, której treść została omówiona na posiedzeniu
Prezydium PKEE w dniu 17 października 2011 roku.
2) Dokonano prezentacji Komitetu Studiów Wytwarzanie PKEE. Pan Marian Augustyn
Elektrociepłownia Kraków przypomniał o konieczności wsparcia prac nad aktualizacją Polityki
Energetycznej Polski do 2030 i wnioskował aby wystąpić w tej kwestii do Ministerstwa
Gospodarki. Odnośnie opracowania Energsys większość zebranych była zdania, iż praca Firmy
Energsys powinna być wzmocniona przez inną firmę rozpoznawalną w UE, dzięki której
materiał można by prezentować na forum zagranicznym.
3) Uzgodniono, iż w zakresie Energy Roadmap 2050 (po jej opublikowaniu) wg Komitetu
Wytwarzanie należy wypracować wspólne stanowisko i przekazać je administracji rządowej.
4) Dokonano prezentacji dot. „Uwarunkowania rozwoju Kogeneracji” - Skojarzona Gospodarka
Energetyczna - Janusz Ryk PTEZ. Zgodnie z propozycja zgłoszoną na Radzie Zarządzającej Pan
Janusz Ryk przedstawił prezentację na temat Kogeneracji.
5) Omówiono formułę dalszego funkcjonowania Komitetów Studiów: Sieci i Rynek. Dyrektor
Biura przedstawił sposób funkcjonowania poszczególnych Komitetów Studiów wchodzących
w skład Polskiego Komitetu Energii Elektrycznej. Członkowie Rady Zarządzającej uznali, iż
Komitet Wytwarzanie działa prawidłowo, a jego pracę i kierownictwo ocenili bardzo
pozytywnie. Ponadto wskazali na potrzebę usprawnienia funkcjonowania Komitetów Sieci i
Rynek, zwłaszcza w kontekście zadań wynikających z zakresu działań przedstawionych w
tabeli w punkcie 4. Zobowiązano li Biuro PKEE do ustalenia aktualnego składu osobowego
Komitetów jak również ustalenia miejsca pracy zawodowej poszczególnych członków.
6) Rada Zarządzająca PKEE wyraziła pogląd ,aby ponownie wrócić do dyskusji nad
wzmocnieniem Biura PKEE w osoby merytoryczne, tak aby z jednej strony wzmocnić prace
Komitetów Studiów, z drugiej aby a także wzmocnić zintensyfikować działania PKEE w
Brukseli. Zobowiązano Biuro Polskiego Komitetu Energii Elektrycznej do przygotowania
wstępnych założeń nowego schematu organizacyjnego Biura PKEE.
Propozycja uszczegółowienia planu działań PKEE w IV kw. 2011oraz I–IV kw. 2012
Lp.
Temat
1.
Aktywne wsparcie
prac nad Aktualizacją
Polityki
Energetycznej Polski
2030
1.
2.
Ustawa OZE - nowy
system wsparcia dla
OZE
1. Zlecenie Komitetowi wytwarzania PKEE
wypracowania rekomendacji dot. racjonalizacji
systemu wsparcia inwestycji w nowe aktywa
OZE, z uwzględnieniem szczegółowej dyskusji
1
założeń do analiz LCOE – w podziale na
poszczególne rodzaje nowych źródeł.
2. Udział w konsultacjach społecznych projektu
ustawy przy wykorzystaniu ww. rekomendacji.
Sposób realizacji spraw
Wystąpienie do MG z propozycją włączenia się
PKEE w prace nad aktualizacją Polityki
Energetycznej
Polski
–
deklaracja
oddelegowania
zespołu
roboczego.
Zaangażowanie m.in. w zakresie weryfikacji
kluczowych
założeń
do
prognozy
zapotrzebowania na energię el. oraz prognozy
podaży.
Priorytet
(skala 1-3)
1
1
Termin realizacji
Uzasadnienie
IV kw. 2011 r.
Rozpoczęcie procesu rewizji PEP 2030 planowane jest
przez MG na początek 2012 r. Opracowanie m.in.
wiarygodnych prognoz zapotrzebowania na energię i
scenariuszy jej podaży leży w żywotnym interesie firm
energetycznych, szczególnie w kontekście planowania
inwestycji rozwojowych.
IV
kwartał
br.-I
kwartał 2012 (w
zależności
od
terminu publikacji
projektu ustawy)
Nowy system wsparcia dla OZE będzie miał kluczowe
znaczenie dla opłacalności planowanych inwestycji.
Wskazane jest wypracowanie rekomendacji PKEE w
zakresie optymalnego systemu wsparcia inwestycji w
nowe moce CHP (certyfikaty, mechanizm feed-in?).
j.w.
1
Z ang. LevelisedCosts of Electricity – cena energii elektrycznej wymagana aby zapewnić inwestorowi pokrycie wszystkich nakładów inwestycyjnych i operacyjnych (kapitał, paliwo,
koszty stałe i zmienne pozapaliwowe) związanych z inwestycją w daną technologię wytwarzania w całym cyklu życia.
3.
Nowy system
wsparcia dla
kogeneracji
1. Zlecenie Komitetowi wytwarzania PKEE
weryfikacji
założeń
i
rozwiązań
zaproponowanych
w
Programie
dla
kogeneracji.
od zaraz, jako punkt
wyjściowy konieczna
prezentacja
Programu
przez
PTEZ.
IV kw. 2011
2. Zlecenie Komitetowi wytwarzania PKEE
wypracowania rekomendacji dot. optymalnego
systemu wsparcia istniejących oraz nowych
aktywów kogeneracyjnych, z uwzględnieniem
szczegółowej dyskusji założeń Programu dla
kogeneracji oraz własnych analiz typu LCOE – w
podziale na poszczególne typy technologii.
Przekazanie stanowiska PKEE administracji
rządowej.
od zaraz - do czasu
rozpoczęcia prac w
MG
(obecnie
wstrzymane)
4. Udział w konsultacjach społ. projektu
rozporządzenia przy wykorzystaniu ww.
rekomendacji.
Energetyczna mapa
drogowa 2050
Komisji Europejskiej
1. Zlecenie Komitetowi wytwarzania PKEE
wypracowania ogólnego stanowiska jako
reakcji na opublikowaną mapę drogową 2050 i
przekazanie dokumentu do administracji
rządowej, do wykorzystania przy opracowaniu
Stanowiska Rządu.
2. Rozważenie przez Prezydium / Radę
Zarządzającą realizacji drugiego etapu prac
Energsys w zakresie oceny wpływu mapy
Wskazane jest wypracowanie rekomendacji PKEE w
zakresie optymalnego systemu wsparcia inwestycji w
nowe moce CHP (dotacje inwestycyjne, certyfikaty,
mechanizm feed-in) – w oparciu o propozycje zawarte w
Programie dla kogeneracji.
Istotna
jest
stymulacja
prac
nad
nowym
rozporządzeniem
kogeneracyjnym.
Nowe
Rozporządzenie musi zostać przyjęte do końca 2012 r.
(obecne wsparcie wygaśnie w marcu 2013).
3. Lobbing w celu wszczęcia prac nad nowym
rozporządzeniem kogeneracyjnym.
4.
Nowy system wsparcia dla kogeneracji będzie miał
kluczowe znaczenie dla opłacalności planowanych
inwestycji.
po przedstawieniu
projektu przez MG.
1
Listopad-grudzień
br.
W zależności od
terminu publikacji
przez
KE
Energetyczna mapa drogowa KE i wnioski z niej
wynikające mogą służyć jako podstawa do przyszłych
regulacji UE w zakresie polityki klimatycznoenergetycznej.
Jest
to więc kluczowy dokument, który przy
odpowiedniej rekomendacji ze strony Rady Europejskiej
może być krokiem w kierunku nowych aktów prawnych
lub rewizji obecnych.
szczegółowego
planu działań dla
elektroenergetyki
(orientacyjnie pod
koniec 2011)
drogowej 2050 – po jej publikacji przez KE –
2
pod wspólnym szyldem PKEE i KIG . Do
rozważenia ponadto rozszerzenie zespołu
wykonawczego
o
renomowaną
międzynarodową firmę doradczą i opracowanie
raportu w języku angielskim .
5.
Derogacja – art. 10 c
dyrektywy ETS
6.
Dyrektywa dot.
efektywności
energetycznej –
proces legislacyjny
3. Opracowanie folderu informacyjnego PKEE
ilustrującego skutki wdrożenia mapy dla Polski
(przed i opcjonalnie po jej publikacji przez KE)
oraz dystrybucja do decydentów w kraju i w
UE.
1. Działania Komitetu wytwarzania PKEE zostaną
podjęte w przypadku odrzucenia przez KE listy
nowych inwestycji we wniosku derogacyjnym.
1. Przygotowanie przez Komitet wytwarzania
PKEE konkretnych zapisów zmieniających
obecny projekt dyrektywy EED w kluczowych
obszarach dla sektora – CHP, BAT, akty
delegowane, obligo 1,5%.
2. Przekazanie propozycji do MG i Stałego
Przedstawicielstwa RP przy UE.
3. Merytoryczne wsparcie dla Prezydencji.
Do końca 2011
1
1
W zależności od
informacji o decyzji
KE
PILNIE! Prace w
grupie
roboczej
rozpoczęte
Październik br.
od zaraz-grudzień br.
koniec br.
7.
Proces decyzyjny w
UE
1. Przygotowanie materiału informacyjnego przez
PGE S.A. nt. poruszania się w procesie
decyzyjnym w Brukseli.
2
IV kwartał br.
8.
Udział w pracach nad
nowym modelem
rynku energii
1. Zlecenie Komitetowi rynku nawiązania
współpracy z PSE-Operator w zakresie prac nad
modelem (współdziałanie z Komitetami
1
jak najszybciej
2
W zależności od zawartości SIWZ dla tego zlecenia.
Optymalizacja rozwiązania derogacyjnego dla sektora
pod kątem ilości darmowych uprawnień w okresie 20132020.
Akt prawny o strategicznym znaczeniu dla sektora. Przy
odpowiedniej modyfikacji może prowadzić do zmiany
kierunku polityki klimatycznej w UE – konkurencja dla
ETS.
W sektorze często brakuje praktycznej wiedzy nt.
procesu przyjmowania prawa w UE, podziału
kompetencji decyzyjnych pomiędzy Komisją Europejską,
Radą UE, Parlamentem Europejskim, czy Radą
Europejską.
Prace nad modelem rynku bilansującego prowadzone
przez PSE-Operator mają istotne znaczenie dla kształtu
całego obszaru handlu energią, ponadto obecne prace
9.
10.
11.
12.
Ujednolicenie
Network code
I etap opracowanie
Kodeksu
dotyczącego alokacji
mocy i zarządzania
ograniczeniami
Smart grids and
smart metering–
ujednolicony
standard dla
projektów
Włączenie się w
prace w zakresie
aktów
wykonawczych do
ustawy o
efektywności
energetycznej
Zapewnienie
właściwego wsparcia
administracyjnego
wytwarzania i sieci)
2. Przygotowanie opinii o projekcie modelu i
przekazanie uwag do PSE – Operator i MG
1. Zlecenie Komitetowi sieciowemu
wypracowania stanowiska PKEE w sprawie
wszystkich Network Codes
2. Włączenie w prace w ramach Eurelectric
Network Commitee (WG TRANSTEC)
3. Rozpoczęcie współpracy z PSE Operator
(Komitet sieci + ew. doradcy w sprawie wyboru
standardów)
1. Zlecenie komitetowi sieciowemu wypracowanie
stanowiska PKEE w sprawie standardów smart
grid i metering
2. Stworzenie Zespołu ds. wymiany informacji o
wynikach projektów pilotażowych –platforma
wymiany doświadczeń pomiędzy grupami
energetycznymi
3. Włączenie w prace w ramach Eurelectric
Network Commitee (WG Standarization I WG
Smart Grids / Network of the Future Meeting)
4. Rozpoczęcie współpracy z URE (Komitet
sieci+ew. doradcy w sprawie wyboru
standardów)
1. Lobbing w celu wszczęcia prac nad nowym
aktami wykonawczymi do ustawy (Komitet
wytwarzania).
2. Udział w konsultacjach społ. projektów
rozporządzeń.
1. Zapewnienie przez Biuro szybkiej i dobrze
skierowanej informacji o pracach Eurelectric
(przekaz dokumentów do osób zajmujących się
od zaraz do połowy
2012
2
Na bieżąco
j.w.
od zaraz przez ok. 12
m-cy
1
IV.kw.2011 do I kw.
2012
2
I kw. 2012 r.
dotyczą wprowadzenia ujednoliconych rozwiązań
organizacyjnych w krajach członkowskich co ma
umożliwić połączenie rynków energii już 2014.
19.09.11r. ENTSO-E zostałopoproszoneprzez KE o
opracowanie Network Code on Capacity Allocation and
Congestion Management (CACM). Zgodnie z www.
ENTSO-E chce w ciągu najbliższych 12 m-cy we
współpracy z interesariuszami opracować ten dokument.
ENTSO-E planuje opracować draft do kwietnia 2012 , a
ostateczną wersję do września 2012
Standardy mają być opracowane na poziomie UE do
końca 2012 r. To jakie standardy zostaną przyjęte w UE
decyduje o celowości obecnie prowadzonych projektów
pilotażowych (jeśli standardy będą inne to są to
wyrzucone pieniądze)
od zaraz
1
od zaraz
1
1
od zaraz
Akty powinny zostać
wydane w IV kw.
2011 jeśli system ma
ruszyć
2
od zaraz
Akty wykonawcze do ustawy są niezbędne do
uruchomienia systemu białych certyfikatów, ustawa
zawiera ogólne rozwiązania, które można różnie
interpretować, odpowiednia treść aktów wykonawczych
może być korzystna dla wszystkich uczestników procesu i
zmniejsza ryzyko regulacyjne.
Lobbing może być realizowany poprzez spotkania PKEE z
MG oraz przygotowanie uwag lub propozycji
legislacyjnych.
Biuro obsługi powinno zwiększyć swoją funkcję
wspierającą, nie tylko administracyjną ale także
merytoryczną, dla zapewnienia skutecznej realizacji
oraz merytorycznego
PKEE przez Biuro
organizacji
planu działań.
danymi tematami, czuwanie nad obiegiem
informacji, czuwanie nad wywiązywaniem się przez
reprezentantów z obowiązków sprawozdawczych,
obsługa systemu wymiany informacji).
2. Zatrudnienie kadr merytorycznych w biurze PKEE
(np. 2 etaty – dla wytwarzania i łącznie dla sieci i
rynku) koordynujących prace Komitetów nad daną
tematyką i prezentujących stanowisko PKEE na
zewnątrz.
3. Aktualizacja wyglądu i zwiększenie funkcjonalności
strony internetowej PKEE. Całość strony musi być
dostępna w języku angielskim.
Wygląd strony internetowej oraz funkcjonalność systemu
wymiany informacji między członkami wymaga poprawy,
wzorcem w tym zakresie powinna być strona Eurelectric.
od zaraz
od zaraz
Walne Zebranie PKEE - 8 sierpnia 2011 roku.
W dniu 8 sierpnia 2011 roku w Warszawie odbyło się Walne Zebranie PKEE. Porządek obrad
przewidywał mięedzy innymi:
• Prezentacja „Informacji Rady Zarządzającej z działalności w 2010 r.” oraz
„Sprawozdania finansowego za rok 2010”.
• Prezentacja Sprawozdania Komisji Rewizyjnej za rok 2010.
• Prezentacja Projektu programu działalności i preliminarza wpływów i wydatków PKEE
na rok 2011.
• Dyskusja i podjęcie uchwał w sprawach zatwierdzenia;:
• zatwierdzenia sprawozdania Rady Zarządzającej za rok 2010.
• zatwierdzenia sprawozdania finansowego za rok 2010.
• zatwierdzenia sprawozdania Komisji Rewizyjnej za rok 2010.
• udzielenia absolutorium członkom Rady Zarządzającej z wykonania obowiązków w
roku 2010,
• udzielenia absolutorium członkom Komisji Rewizyjnej z wykonania obowiązków w
roku 2010,
• zatwierdzenia programu działalności PKEE na rok 2011,
• zatwierdzeniai oraz preliminarza wpływów i wydatków na rok 2011,
• Podjęcie uchwały o skróceniu kadencji Rady Zarządzającej PKEE.
• Podjęcie uchwały w sprawie ustalenia ilości członków Rady Zarządzającej nowej
kadencji.
• Podjęcie uchwały o wyborze Rady Zarządzającej PKEE.
• Podjęcie uchwały o wyborze Komisji Rewizyjnej PKEE.
W wyniku podjętych uchwał zmienił się skład rady Zarządzającej PKEE oraz skład Komisji
Rewizyjnej. Szczegółowy skład po zmianach przedstawiony został w punkcie prezentującym
składy osobowe RZ i RR PKEE.
d) Prezydium PKEE - 17 października 2011 roku.
W dniu 17 października odbyło się zebranie Prezydium PKEE w Warszawie. Na spotkaniu
prezentowana była tabela zadań ,stojących które stoją przed PKEE. Powyższa tabela została
przedstawiona członkom Rady Zarządzającej PKEE w dniu 24 listopada 2011 roku.
Sprawozdanie Rady Zarządzającej z działalności
Polskiego Komitetu Energii Elektrycznej
za rok 2011
3. Działalność PKEE
W programie planowanych na 2011 rok zadań zostały uwzględnione tematy wynikające z objęcia
przez Polskę Przewodnictwa w Radzie Unii Europejskiej. Pierwszego lipca 2011 roku Polska objęła
Przewodnictwo w Radzie Unii Europejskiej. Zadania jakie postawiono przed PKEE w 2011 roku to
merytoryczne reprezentowanie branży, tak aby po objęciu w celu zdobycia Prezydencji posiadać
projekty korzystnych dla nas rozwiązań podczas Polskiej Prezydencji..
Program planowanych działań pokrywał się z zaakceptowanymi przez Radę Ministrów w dniu 15
marca 2011 roku priorytetami polskiej Prezydencji, a w szczególności z punktem „Bezpieczna
Europa”. Podstawowym zadaniem miało być wzmocnienie zarządzania gospodarczego w UE. Polska
Prezydencja miała przeprowadzić analizę aktualnego stanu zewnętrznej polityki energetycznej UE
oraz przyspieszyć prace nad nową strategią energetyczną na najbliższą dekadę.
Poniżej przedstawiono propozycje postulatów PKEE, które miały być podjęte przez polską
Prezydencję w obszarach polityki energetycznej :.
• Derogacja od obowiązku zakupu uprawnień na aukcjach w latach 2013-2020 przez polską
elektroenergetykę.
•
Negocjacje w kontekście osiągnięcia porozumienia w zakresie redukcji emisji gazów
cieplarnianych;
•
Rozpoczęcie procesu zmieniającego dyrektywy 2004/8/WE oraz 2006/32/WE;
•
Polityka klimatyczno-energetyczna ej w UE po 2020 r.
Bezpieczeństwo dostaw – postulaty Polskiej Prezydencji
•
Zapewnienie zharmonizowanego rozwoju infrastruktury energetycznej w państwach
członkowskich oraz połączeń z krajami trzecimi, w celu zapewnienia nieprzerwanych dostaw
energii w ramach wspólnego rynku.
•
Poparcie UE dla rozwoju energetyki jądrowej jako bezpiecznej technologii niskoemisyjnej;
•
Dążenie do niezależności energetycznej Europy poprzez promowanie zużycia energii pochodzącej
z własnej bazy surowcowej oraz ponowne rozważenie znaczenia paliw kopalnych, jako tanich i
bezpiecznych źródeł energii.
•
Wprowadzenie mechanizmów wspomagających właściwe planowanie oraz rozwój sieci
przesyłowej krajów członkowskich i połączeń transgranicznych w celu przygotowania się do
połączenia rynków. Niezbędna jest współpraca i koordynacja operatorów na poziomie
europejskim.
•
Dofinansowanie budowy nowych połączeń energetycznych dla przesyłu energii elektrycznej i gazu
w celu usprawnienia jej pracy oraz zapewnienia konkurencyjnych dostaw dla odbiorców.
•
Jednoznaczne określenie wymagań wobec operatorów systemów, różnych na poziomie sieci
przesyłowej i dystrybucyjnej, ze szczególnym uwzględnieniem warunków certyfikacji kandydatów
na operatorów systemów przesyłowych z krajów członkowskich i krajów trzecich.
Sprawozdanie Rady Zarządzającej z działalności
Polskiego Komitetu Energii Elektrycznej
za rok 2011
•
Sprawna realizacja planowanych przez operatorów inwestycji przesyłowych w celu zwiększenia
rzeczywistego potencjału wymiany transgranicznej, w szczególności opracowanie systemu
wsparcia z budżetu UE oraz stworzenie transparentnych warunków regulacyjnych
umożliwiających realizację inwestycji przesyłowych przez firmy komercyjne.
Rynek – postulaty Polskiej Prezydencji
Najważniejszymi kwestiami do podjęcia przez polską Prezydencję w kontekście budowy wspólnego
rynku miały być:
Postępująca integracja rynków energii elektrycznej i gazu ziemnego;
Świadomy udział konsumentów w realizacji polityki energetyczno-klimatycznej w UE.
Intensyfikacja prac nad rozbudową zdolności importu i magazynowania skroplonego gazu
ziemnego (LNG).
WspieranieNależy wspierać rozbudowy ę połączeń transgranicznych,
jest dywersyfikacja źródeł zaopatrzenia w gaz.
których głównym celem
• Stworzenie stabilnych regulacji wspierających rozwój energetyki odnawialnej, mając
na uwadze ich efektywność kosztową oraz minimalizację obciążeń dla odbiorców, unikając
jednocześnie zniekształcenia mechanizmów rynkowych.
Obszary działania Polskiego Komitetu Energii Elektrycznej wynikające z kontynuacji „Projektu
2050”
W programie planowanych na 2011 rok zadań uwzględniono potrzeby kontynuowania
programów działań rozpoczętych w poprzednich latach funkcjonowania Polskiego Komitetu Energii
Elektrycznej. W szczególności istotne miało być kontynuowanie prac dotyczących oszacowania
skutków realizacji celów „Raportu Projektu 2050” dla polskiego sektora elektroenergetycznego. Na
przełomie 2009 i 2010 roku Ddecyzją Rady Zarządzającej PKEE zostało przekazane do realizacji
zlecenie pt. „Ocena skutków ustanowienia celów głębokiej redukcji emisji gazów cieplarnianych w UE
do roku 2050, ze szczególnym uwzględnieniem skutków dekarbonizacji produkcji energii elektrycznej
dla Polski” zostało przekazane do realizacji.. Od początku prac nad przedmiotowym ”Raportem
Projektem 2050”, pojawiały się wątpliwości., które nie zostały wyjaśnione wraz z ogłoszeniem
końcowych rezultatów. PKEE zwróciło uwagę, iż w wyznaczeniu ambitnych celów redukcji emisji
pominięto kwestię kosztów, jakie będą musiały zostać poniesione przez poszczególne państwa UE,
aby przystosować własny sektor energetyczny do nowych wymagań. Nie ma również odniesienia
wydatków do poziomu PKB na mieszkańca danego kraju. Nie wiadomo zatem jak rygorystyczne
obostrzenia emisyjne wpłyną na rozwój gospodarczy poszczególnych państw członkowskich. W
„Raporcie Projekcie 2050” posłużono się danymi wykorzystywanymi przez Komisję Europejską w
zakresie ścieżki wzrostu PKB w poszczególnych krajach. PKEE uważa, iż sporo wątpliwości dostarczają
również nowe technologie. W „Raporcie 2050” przyjęto, że zostaną one stosunkowo szybko
wprowadzone na skalę przemysłową, choć dotychczasowa praktyka na to nie wskazuje. Najwięcej
kontrowersji związanych jest z technologią wychwytywania i składowania dwutlenku węgla (CCS).
Elektrownie wyposażone w instalacje CCS, poprzez zastąpienie starych jednostek spalania, mają być
ratunkiem dla energetyki węglowej, jednakże jak dotąd technologia ta znajduje się w fazie wczesnej
demonstracji, ponadto wciąż trwają dyskusje na temat bezpieczeństwa składowania dużych ilości
CO2 pod ziemią, a wiele niejasności dotyczy również ich ekonomicznej opłacalności. Dodatkowo, aby
zaplanowane cele obniżenia emisji mogły zostać zrealizowane, w założeniach do obliczeń przyjęto, że
głębokie redukcje osiągane będą dzięki ogromnej poprawie efektywności energetycznej.
Sprawozdanie Rady Zarządzającej z działalności
Polskiego Komitetu Energii Elektrycznej
za rok 2011
Zadania Polskiego Komitetu Energii Elektrycznej z zakresu współpracy ze strukturami EURELECTRIC
Jednym z celów powstania Polskiego Komitetu Energii Elektrycznej była możliwość pracy w
strukturach Eurelectric. W 2011 roku PKEE kontynuował prace w Eurelectric, co stworzyło realny
dostęp do informacji o proponowanych i przewidywanych zmianach w unijnych regulacjach już na
etapie przygotowawczym – analiz, modelowana i konsultacji w branży energetycznej. Umożliwiło to
nam reagowanie i wpływanie na niekorzystne zmiany po dokonaniu krajowych konsultacji
środowiskowych, a w ostateczności może dać nam szanse na wynegocjowanie okresów
przejściowych i dostosowawczych.
W 2011 roku doprowadzono do bardziej przejrzystego sposobu wymiany informacji. Od
przedstawicieli PKEE w Grupach Roboczych w Eurelectric u, Biuro PKEE decyzjąa Rady Zarządzającej
zobligowało członków PKEE zaczęło wymagać do składania sporządzenia notatek ki w terminie
dwóch tygodni od powrotu z delegacji, eluw c celem udostępnienia jej pozostałym Członkom tak aby
informacje były powszechnie dostępne dla Członkom ów Wspierającm. hyc zawartych w
sprawozdaniach informacji.
Zadania Polskiego Komitetu Energii Elektrycznej z zakresu współpracy z administracją rządową i
innymi stowarzyszeniami branżowymi – kontynuacja zadań i działania w roku 2011
PKEE kontynuowało współpracę z organami rządowymi i parlamentarnymi oraz ośrodkami
naukowymi. Reprezentowane były interesy członków PKEE wobec organów administracji publicznej,
innych stowarzyszeń oraz podmiotów uczestniczących w rynku energii. Polski Komitet Energii
Elektrycznej przedstawiał swoje opinie w zakresie projektów ustaw i ich zamian (w tym w
nowelizowanej ustawie Prawo Energetyczne) i opracowywaniu stanowiska polskiego Rządu w
stosunku do instytucji zewnętrznych, głownie unijnych.
Dyrektywa IED.
Dyrektywa IED jest nowelizacją dyrektywy IPPC (Integrated Pollution Prevension and Control
oznaczonej jako Directive 2008/1/EC) i
zastępuje dotychczasowe 7 dyrektyw z zakresu
zanieczyszczeń przemysłowych i integrująca zagadnienia zapobiegania emisjom, udzielania zezwoleń,
kodyfikowania limitów, monitoring. Obecnie trwają prace nad implementacją tego dokumentu do
polskiego prawa. Ponieważ wprowadzone dyrektywą zmiany bardzo silnie dotkną polski sektor
energetyczny opierający się w przeważającej części na wykorzystywaniu węgla kamiennego i
brunatnego konieczne było aktywne uczestnictwo we wspomnianych pracach, aby możliwie jak
najszerzej wykorzystać możliwości takiego sformułowania treści polskich regulacji, aby w jak
najszerszym stopniu uwzględniały sytuację naszego sektora.
Folder PKEE „Common Vision – A Solidary Approach - Impact assessment of the EU
decarbonization policy by 2050 on the Polish power sector”.
W związku z zakończeniem prac nad opracowaniem „Ocena skutków ustanowienia celów głębokiej
redukcji emisji gazów cieplarnianych w UE do roku 2050, ze szczególnym uwzględnieniem skutków
dekarbonizacji produkcji energii elektrycznej dla Polski” w wyniku inicjatywy przedstawicieli Grup
Energetycznych stowarzyszonych w PKEE przygotowano „Streszczenie Decyzyjne” na potrzeby
administracji publicznej oraz dla polskich europarlamentarzystów. Dokonano tłumaczenia
streszczenia decyzyjnego na język angielski.
PKEE przygotowało folder „Common Vision – A Solidary Approach - Impact assessment of the
EU decarbonization policy by 2050 on the Polish power sector”, który został rozesłany do
Sprawozdanie Rady Zarządzającej z działalności
Polskiego Komitetu Energii Elektrycznej
za rok 2011
administracji publicznej, państw członkowskich UE oraz pozarządowych organizacji europejskich,
mających wpływ na kształtowanie polityki energetycznej UE.
Stanowiska PKEE.
8 marca 2011
Treść stanowiska Polskiego Komitetu Energii Elektrycznej wobec propozycji „Mapy drogowej 2050”
przedstawionej przez Komisję Europejską.
Cytat
„ Polski Komitet Energii Elektrycznej (PKEE) z dużym niepokojem obserwuje kolejne kroki,
podejmowane przez organy Unii Europejskiej w kierunku ustanowienia ambitnej polityki ochrony
klimatu, wyizolowanej z międzynarodowego otoczenia. Opublikowana przez Komisję Europejską
„Mapa drogowa 2050” przedstawia wizję przejścia do niskoemisyjnej gospodarki w perspektywie
2050 roku, zgodnie z którą UE ma do tego czasu obniżyć emisję gazów cieplarnianych o 80%
w porównaniu z 1990 r. W dokumencie tym zawarte są równie ambitne pośrednie cele redukcyjne
dla lat 2020, 2030 i 2040. Istotnym elementem tej koncepcji jest praktycznie całkowite
wyeliminowanie emisji CO2 z sektora elektroenergetycznego (o 93 – 95% do roku 2050).
Określenie długookresowych celów polityki jest niezwykle ważne dla gospodarki i przedsiębiorców.
Pozwala bowiem z odpowiednio dużym wyprzedzeniem przygotowywać strategie rozwoju i zmniejsza
ryzyko podjęcia nietrafionych decyzji gospodarczych. Ważne jest jednak, aby formułowanie celów
poprzedzała analiza skutków, jakie niosą one ze sobą, a nie odwrotnie. Ustanawianie celów,
wiążących się z radykalnym, ale kosztownym, przekształceniem całej gospodarki unijnej na
niskoemisyjną, przy równoczesnym braku porównywalnych jakościowo i kosztowo działań
globalnych, grozi pogorszeniem warunków konkurencyjności przedsiębiorstw europejskich na
światowym rynku.
Problem ten dostrzegła Rada Europejska (European Council), która w lutym 2011 r, ale również we
wcześniejszych dokumentach, mówi o opracowaniu unijnej strategii niskoemisyjnej do 2050
w kontekście podjęcia działań na rzecz ograniczenia redukcji emisji gazów cieplarnianych o 80 – 95%
do roku 2050 przez wszystkie kraje rozwinięte na świecie. Także w Pakiecie Klimatyczno –
Energetycznym zastrzeżono, że zobowiązania do redukcji emisji gazów cieplarnianych, ponad
ustalone 20% w roku 2020 w stosunku do roku 1990, Unia Europejska może przyjąć wówczas, gdy
inne duże światowe gospodarki podejmą porównywalne działania u siebie. Podejście takie jest
w pełni usprawiedliwione i powinno być nadal stosowane. W przeciwnym wypadku istnieje ryzyko
zakłócenia warunków konkurencyjności i pogorszenia warunków funkcjonowania przemysłu
unijnego, a w konsekwencji ucieczka inwestorów z Unii Europejskiej.
Warto w tym miejscu przypomnieć, że dotychczasowe próby przekonania innych krajów – w tym
w szczególności Chin, Indii, USA, Rosji czy Brazylii – do podjęcia wiążących celów głębszej redukcji
emisji gazów cieplarnianych spełzły na niczym i na szczycie klimatycznym w Kopenhadze w grudniu
2009 roku nie przyjęto żadnych zobowiązań, podobnie zresztą jak rok później w Cancun. Nie
zaistniały zatem przesłanki, które uprawniałyby do podejmowania zobowiązań przez UE, zarówno
w perspektywie 2050 roku, jak i w latach pośrednich.
W kontekście uwarunkowań międzynarodowych niepokoi nas ciągłe podejmowanie przez Komisję
Europejską działań na rzecz doprowadzenia do zwiększenia jednostronnych zobowiązań redukcyjnych
przez Unię Europejską. Taką próbę zwiększenia celu redukcyjnego na rok 2020 do 30% podjęła
w maju ubiegłego roku komisarz ds. klimatu Connie Hedegaard. Został on zaproponowany po bardzo
selektywnych konsultacjach z sektorem przemysłowym, przeciwko czemu protestował polski rząd.
Propozycja komisarz Hedegaard nie uzyskała poparcia, czytając jednak „Mapę drogową 2050” trudno
oprzeć się wrażeniu, że wraca ona ponownie – tym razem po kosmetycznej korekcie i rozciągnięciu
Sprawozdanie Rady Zarządzającej z działalności
Polskiego Komitetu Energii Elektrycznej
za rok 2011
horyzontu czasowego do roku 2050. Ponieważ Unia Europejska odpowiada za nieco ponad 10%
światowej emisji gazów cieplarnianych, nawet całkowite wyeliminowanie jej w państwach Unii w
praktyce nie ma większego przełożenia na sytuację globalną (nie mówiąc nawet o próbach obniżenia
wzrostu temperatury na świecie). Postulujemy zatem za zwiększeniem zaangażowania KE w
wypracowanie światowego porozumienia na rzecz obniżania emisji gazów cieplarnianych. Im szybciej
takie porozumienie uda się osiągnąć, tym łatwiej będzie wypracować długoterminową strategię UE,
wpisującą się w pakiet działań wszystkich znaczących gospodarczo państw świata.
Przedstawiony przez KE dokument nie został oparty na rzetelnych, szczegółowych wyliczeniach
kosztów i korzyści w rozbiciu na wszystkie kraje Unii Europejskiej i z uwzględnieniem specyfiki
gospodarek poszczególnych krajów członkowskich, spadek tempa wzrostu PKB, bezpieczeństwo
energetyczne, obciążenia budżetów gospodarstw domowych, utratę i powstawanie miejsc pracy
z analizą nie tylko ich liczby, ale także jakości. Nie przeanalizowano również pośrednich konsekwencji,
wynikających z szerszego kontekstu, np. wpływu zamknięcia kopalń węgla na lokalny rynek
dostawców i usług oraz na poziom dochodów samorządów, a co za tym idzie ograniczenia możliwości
rozwoju całego regionu. Brak takich szczegółowych analiz świadczy o tym, że dokument ma charakter
politycznych deklaracji, oderwanych od realnych możliwości technologicznych i ekonomicznych, co
przy formułowaniu długoterminowej strategii, drastycznie zmieniającej funkcjonowanie gospodarek
niektórych krajów jest działaniem niebezpiecznym. Inne, skuteczne regulacje unijne jak np.
Dyrektywa IPPC w swoich założeniach obliguje do wzięcia pod uwagę „….technicznych aspektów
ekonomicznie uzasadnionych w warunkach funkcjonowania…”. Natomiast przedstawiana w „Mapie
drogowej…” ocena wpływu proponowanej strategii na rozwój gospodarek każdego z państw Unii,
szczególnie ich konkurencyjność, tempo wzrostu gospodarczego i skutki społeczne w późniejszym
terminie (deklarowana druga połowa 2011 roku) jest bardzo dyskusyjna, nosi wręcz znamiona
wyszukiwania argumentów do z góry przygotowanych tez.
Ponadto Komisja Europejska opiera techniczne możliwości dekarbonizacji energetyki w Unii
Europejskiej do 2050 r. na technologii CCS, którą uznaje już za dostępną. Tymczasem obecne trendy
wskazują, że technologia ta z powodów technicznych i ekonomicznych nie zostanie
skomercjalizowana przed 2030 r. jak pokazują chociażby analizy Międzynarodowej Agencji
Energetycznej. W związku z powyższym, Unia Europejska nie ma obecnie narzędzi, aby
zdekarbonizować sektor, w którym udział paliw kopalnych w wytwarzaniu energii elektrycznej –
zgodnie z danymi Eurostatu – stanowi 54%. A zatem Komisja Europejska podchodzi do problemu
irracjonalnie. Prawidłową ścieżką działania jest w pierwszej kolejności rozwinięcie technologii na
skalę komercyjną, a dopiero potem na tej podstawie można zacząć rozmowy o ustanowieniu celów
redukcyjnych.
Podstawą merytorycznej dyskusji dotyczącej długoterminowej strategii energetyczno-klimatycznej
Unii Europejskiej powinna być uczciwa wizja równomiernego rozwoju wszystkich tworzących ją
państw. Naturalną tendencją winno być dążenie do wyrównania w tak odległej perspektywie
czasowej zarówno poziomu zużycia energii na głowę mieszkańca, jak też poziomu produktu
krajowego per capita wyliczonego w wartościach bezwzględnych. Musi ona uwzględniać także
kwestie bezpieczeństwa energetycznego i autonomiczne decyzje poszczególnych państw w zakresie
wykorzystywanego przez nie „energy mix”, do podejmowania których mają one prawo na mocy
Traktatu Lizbońskiego. Kolejnym niezwykle istotnym warunkiem, wymagającym uwzględnienia, jest
zachowanie przez gospodarki wszystkich państw unijnych ich konkurencyjności. Przy takich
założeniach można dopiero zacząć rzeczywiste rozważania co do kierunków przyszłej unijnej strategii
energetyczno-klimatycznej.
Musi ona bezwzględnie zawierać mechanizmy, które sprawiedliwie dzielą koszty realizacji nowych
celów, jak również wypływające z nich korzyści pomiędzy wszystkich członków Unii. Jeżeli z jakichś
powodów obniżenie emisji można zrealizować taniej w jednym państwie, to oczywiście należy to
zrobić. Działania te nie mogą być jednak finansowane wyłącznie przez państwo, na którego obszarze
realizowana będzie redukcja. Wszystkie konieczne koszty powinny zostać odniesione do wspólnie
Sprawozdanie Rady Zarządzającej z działalności
Polskiego Komitetu Energii Elektrycznej
za rok 2011
wypracowanego PKB wyliczonego w tej samej walucie i podzielone proporcjonalnie do jego wartości
przypadającej na głowę mieszkańca we wszystkich zainteresowanych krajach. W ten sposób
równomiernie dzieli się obciążenia. Podobnie należy postępować przy podziale korzyści, tutaj
należałoby jednak w pierwszej kolejności uwzględnić liczbę powstających nowych miejsc pracy
w przeliczeniu na tysiąc mieszkańców. Oczywiście wcześniej trzeba odjąć te miejsca pracy, które
zostaną zlikwidowane i dopiero nadwyżkę dzielić między poszczególne kraje. Sam podział winien
mieć charakter nie tylko ilościowy, ale i jakościowy, tzn. tyle samo nowych miejsc pracy dla
naukowców, inżynierów, robotników i rolników przypadających proporcjonalnie na tysiąc
mieszkańców w każdym zainteresowanym kraju.
Szczególnej ocenie powinny podlegać następujące kwestie:
- konsekwencje dla poziomu wzrostu PKB dla poszczególnych krajów (jego zaniżanie zmniejsza
sztucznie również wielkość emisji i co za tym idzie koszty jej redukcji),
- czy koszty realizacji celów długoterminowych w % PKB przypadającym na głowę mieszkańca
w poszczególnych krajach wyliczono w oparciu o wartości bezwzględne, zgodnie z kursem
walutowym, ustalanym na rynkach kapitałowych, a nie wielkość siły nabywczej (to drugie rozwiązanie
zaniżałoby rzeczywiste koszty w krajach o niższym poziomie dochodów),
- czy podawane wyniki są uśredniane do poziomu całej Unii Europejskiej (znaczna deformacja
rzeczywistych kosztów w poszczególnych krajach), czy podawane w rozbiciu na kraje
i z uwzględnieniem przełożenia na inne sektory gospodarki oraz sytuację gospodarstw domowych
(zmiana poziomu ubóstwa energetycznego),
- czy jako korzyści nie wskazuje się wzrostu długości życia ludzkiego o kilka miesięcy bądź
zmniejszenie absencji chorobowej o konkretną liczbę roboczodni (przyjmując odpowiednio wysoką
wartość życia ludzkiego – na co wszyscy chętnie się godzą, co zresztą oczywiste – zawsze uzyskuje się
potwierdzenie słuszności podejmowanych działań, podobnie jest w przypadku absencji – zapomina
się jednak, że praca i tak będzie wykonana być może później, być może przez kogoś innego),
- czy uwzględniono rzeczywiste, uzasadnione technicznie i ekonomicznie możliwości wykorzystania
energii ze źródeł odnawialnych na poszczególnych obszarach Europy oraz konieczność zapewnienia
dla nich odpowiedniej ilości mocy (ok.95%) w tzw. gorącej rezerwie w źródłach konwencjonalnych
i określono, kto będzie za to płacił,
- czy uwzględniono rozbudowę systemów przesyłowych oraz dystrybucyjnych i precyzyjnie określono,
kto będzie ponosił koszty tego rodzaju działań,
- czy uwzględnione zostały zmiany emisji w poszczególnych krajach członkowskich od 1990 roku i jak
przełożono ich wzrost bądź obniżenie na koszty długoterminowej polityki energetyczno-klimatycznej
nakładane na te państwa.
Wydaje się, że ze względu na ogromne nakłady, jakie według szacunków wynikających
z przeprowadzonych dotychczas w Polsce analiz byłyby nałożone na polski sektor energetyczny,
a pośrednio na całą polską gospodarkę i gospodarstwa domowe, zaakceptowanie „Mapy drogowej
2050” w kształcie zaproponowanym w komunikacie Komisji Europejskiej jest niemożliwe. Jego prostą
konsekwencją byłby wzrost cen energii elektrycznej do najwyższego poziomu w regionie, utrata
konkurencyjności przez gospodarkę oraz obniżenie tempa rozwoju gospodarczego i powiększanie,
a nie zmniejszanie dystansu dzielącego nas od średniego poziomu rozwoju krajów „starej” Unii.
Oznaczałoby to także konieczność odpływu z polskiej gospodarki ogromnych środków na zakup
preferowanych technologii (energetyka jądrowa, energetyka odnawialna) w innych krajach.
Zaprezentowana w komunikacie Komisji Europejskiej wizja drastycznych redukcji emisji w sektorze
energetycznym (93 - 99%) wymaga też rzetelnej odpowiedzi na pytanie, jakimi technologiami i przy
jakich kosztach, UE chce ją zrealizować, aby zaspokoić przyszłe zapotrzebowanie Europy na energię
elektryczną. Na to pytanie należy odpowiedzieć przed przyjęciem jakichkolwiek zobowiązań
w perspektywie długoterminowej, zwłaszcza jeżeli podejmowane są obecnie próby
zakwestionowania rozwoju energetyki jądrowej w Europie w związku z awarią w elektrowni
atomowej Fukushima I w Japonii po trzęsieniu ziemi i tsunami.
Sprawozdanie Rady Zarządzającej z działalności
Polskiego Komitetu Energii Elektrycznej
za rok 2011
Mając świadomość, że dokument przedstawiony przez Komisję Europejską nie jest jeszcze wiążącym
aktem prawnym, apelujemy o jak najszybsze podjęcie prac analitycznych, uwzględniających
przedstawione wyżej uwarunkowania, które pozwolą na ocenę realności przedstawionych propozycji
i powstrzymanie się przed przyjmowaniem deklaracji politycznych w tej kwestii do czasu
przedstawienia konkretnych szczegółowych danych i przeprowadzenia poważnej, merytorycznej
dyskusji na temat długoterminowej strategii gospodarczej i klimatycznej Unii Europejskiej.
Pomocnym dokumentem w rozmowach Rządu z Komisją byłaby szczegółowo przeprowadzona
analiza ukazująca wpływ „Roadmap 2050” na ceny energii i rozwój gospodarki oraz pokazująca
konsekwencje dla polskiego sektora energii. Jednocześnie, jako członkowie PKEE, pragniemy
zaznaczyć swoją gotowość do służenia radą i pomocą w trakcie podejmowanych przez Rząd działań
w tej kwestii.”
12 września 2011 roku.
Treść komentarza do Dyrektywy o efektywności energetycznej (Energy Efficiency Directive).
22 czerwca 2011 r. Komisja Europejska zaprezentowała propozycję nowej dyrektywy o efektywności
energetycznej (Energy Efficiency Directive - EED). Ma ona połączyć i jednocześnie zastąpić dwa
dotychczas obowiązujące dokumenty: dyrektywę w sprawie efektywności końcowego wykorzystania
energii i usług energetycznych (2006/32/EC) oraz dyrektywę w sprawie promowania kogeneracji
(2004/8/EC). Głównym bodźcem do powstania EED jest dążenie Komisji do osiągnięcia w 2020 r.
przez Unię Europejską 20% celu poprawy efektywności energetycznej (nieobligatoryjnego celu
założonego w pakiecie klimatycznym). Zapisami przedmiotowego dokumentu Komisja zamierza
zmotywować kraje członkowskie do racjonalnego zużycia energii – począwszy od wytwarzania, przez
dystrybucję, po jej wykorzystanie u odbiorców końcowych. Położenie większego nacisku na kwestie
efektywności energetycznej jest jak najbardziej słuszne, ponieważ oszczędzanie energii jest
działaniem, dzięki któremu można zredukować emisje CO2 w sposób najbardziej efektywny
kosztowo, jak wskazują stosowne analizy3. Dodatkowo poprawnie skonstruowane mechanizmy
proefektywnościowe pozytywnie wpłyną na funkcjonowanie sektora, jak również poprawią
bezpieczeństwo energetyczne kraju. Jednakże pomimo tego, że Dyrektywa EED ma w głównej mierze
wyzwolić potencjał oszczędności energii po stronie konsumentów (m.in. ułatwiać racjonalne
gospodarowanie energią poprzez wprowadzenie szczegółowych rachunków za energię, czy smart
meteringu) i minimalizować obciążenia dla gospodarki UE związane z redukcją emisji CO2, znalazło
się w niej kilka zapisów, które mogą mieć szczególnie negatywne konsekwencje dla polskiego sektora
energetycznego.
W artykule 10 pt. „Promocja efektywności w ogrzewaniu i chłodzeniu” Komisja wymaga od
krajów członkowskich zapewnienia, aby „każda instalacja wytwarzająca energię o mocy większej niż
20MW była jednocześnie przystosowana do produkcji ciepła (w znaczeniu wysokosprawnej
kogeneracji) i była usytuowana w miejscach, gdzie możliwy jest odbiór ciepła”. Nie wzięto tu jednak
pod uwagę, że budowa źródeł kogeneracyjnych w wielu miejscach nie jest możliwa ze względu na
fizyczny brak odbioru ciepła, a sam dobór lokalizacji dla nich nie jest podyktowany wyłącznie
odległością od punktów odbioru tegoż ciepła, ale również jest zależny od wielu innych czynników
(m.in. możliwości podłączenia do sieci, transportu paliwa, otrzymania stosownych pozwoleń na
3
Przykładem może być „Ocena potencjału redukcji emisji gazów cieplarnianych w Polsce do
roku 2030” wykonana w 2009 r. przez McKinsey&Company dla polskiej administracji rządowej.
Sprawozdanie Rady Zarządzającej z działalności
Polskiego Komitetu Energii Elektrycznej
za rok 2011
budowę, itp.) . W rezultacie, przy takim sformułowaniu zapisów, wymusza się na wytwórcach
budowę jednostek tam, gdzie niejednokrotnie jest to nieuzasadnione pod względem technicznym,
bądź ekonomicznym. Ponadto wymagania zawarte w Aneksie VIII („Wytyczne dla lokalizowania
instalacji cieplnych i przemysłowych”) wymuszają – przy uzyskaniu pozwolenia na budowę nowych
mocy w CHP, bądź odnowienia pozwolenia dla istniejących instalacji – przeprowadzenie kosztownych
i czasochłonnych analiz lokalizacji elektrociepłowni w odległości nawet do 100km od odbioru ciepła.
Dyrektywa zakłada również wprowadzenie priorytetowego przyłączenia dla jednostek
kogeneracyjnych. Trzeba zaznaczyć, że już wcześniej takie pierwszeństwo otrzymały odnawialne
źródła energii. W rezultacie po wprowadzeniu podobnego przywileju dla CHP, oprócz konfliktu z OZE
(które źródło ma pierwszeństwo przed którym, choć z technicznego oraz ekonomicznego punktu
widzenia źródła kogeneracyjne powinny otrzymać pierwszeństwo przed OZE, ponieważ zapewniają
stabilną pracę systemu, podczas gdy praca OZE zależy od zmiennych czynników zewnętrznych),
powstanie kolejny mechanizm regulujący rynek. Trzeba w tym miejscu zaznaczyć, iż każde
priorytetowe traktowanie określonych instalacji jest zabiegiem antyrynkowym.
Na skutek w/w zapisów projektu Dyrektywy pojawią się kolejne przeszkody dla inwestorów.
Zawarte wymogi nakładają na nich bowiem obowiązki zwiększające koszty inwestycji i wydłużające
realizację przedsięwzięć w czasie. Z uwagi na to należałoby więc rozważyć wprowadzenie
mechanizmów ułatwiających proces inwestycyjny oraz poprawiający jego opłacalność, np. poprzez
ustanowienie obowiązku udziału samorządów lokalnych w finansowaniu sieci ciepłowniczych lub
wprowadzenie przez państwo zachęt do zwiększania sprawności wytwarzania energii na szczeblu
krajowym. Co więcej, należy także liczyć się z poważnymi problemami wynikającymi z ograniczonej
możliwości zapewnienia bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej po przystępnych cenach oraz
braku dostępności mocy zabezpieczających rosnący udział OZE w strukturze paliwowej. Sektor
elektroenergetyczny zajmuje istotne miejsce w polskiej gospodarce, dlatego problemy energetyki
wynikające z powyżej przedstawionych postanowień Dyrektywy (zatrzymanie inwestycji w sektorze,
osłabienie bezpieczeństwa energetycznego) mogą poważnie naruszyć funkcjonowanie krajowej
gospodarki oraz samego społeczeństwa. Zwlekanie z interwencją w tym zakresie może natomiast
spowodować, że na odwrócenie negatywnych skutków będzie za późno.
W artykule 6 przedmiotowego dokumentu Komisja Europejska proponuje, aby sprzedawcy
oraz dostawcy energii „corocznie uzyskiwali oszczędności energii równe 1,5% ich wolumenu
sprzedaży”. Proponowany zapis nie bierze pod uwagę proefektywnościowych działań
przeprowadzonych dotychczas, jak również nie uwzględnia aktualnego technicznego
i ekonomicznego potencjału oraz zewnętrznych czynników (wzrost zapotrzebowania na energię w
wyniku rozwoju gospodarczego, postęp techniczny), które mogą prowadzić do wzrostu zużycia
energii. Warto zatem stworzyć mechanizm biorący pod uwagę wcześniejsze przedsięwzięcia
oszczędzające energię, co byłoby dodatkową zachętą do racjonalnego nią gospodarowania, i
uwzględniający potrzebę większego zużycia energii zwłaszcza w państwach UE nadrabiających
zaległości w poziomie rozwoju gospodarczego.
Dodatkowo Komisja chce, aby w krajach członkowskich zostały ustanowione obowiązkowe
systemy oszczędzania energii (np. białe certyfikaty). Ważne jest, że Komisja Europejska pozostawia w
gestii krajów członkowskich dobór odpowiednich narzędzi. W interesie państw unijnych leży
natomiast wybór mechanizmów dopasowanych do specyfiki danego kraju. Powinny być one również
wsparte dokładną analizą przedstawiającą ewentualne koszty i korzyści oraz oceniającą rzeczywistą
skuteczność mechanizmu. Należy przy tym pamiętać, aby zredukować do minimum wszelkie wymogi
formalne napędzające rozwój biurokracji.
Przedstawiona w artykule 19 propozycja Komisji dotycząca „wprowadzenia
efektywnościowych odnośników do BAT jako kryterium do uzyskania pozwolenia na budowę nowych
jednostek o mocy większej niż 50 MW, jak i przy odnawianiu pozwoleń dla istniejących instalacji”
mogłaby mieć swoje uzasadnienie tylko w przypadku benchmarków paliwowych. Oznacza to, że dla
każdego rodzaju paliwa powinny być wskazane oddzielne wartości odniesienia (osobno dla instalacji
Sprawozdanie Rady Zarządzającej z działalności
Polskiego Komitetu Energii Elektrycznej
za rok 2011
opalanych węglem kamiennym, osobno dla gazu, osobno dla biomasy), a nie jak to obecnie ma
miejsce – wyłącznie w porównaniu do jednostek gazowych. Pozostawienie jednego benchmarku
może wpłynąć na osłabienie bezpieczeństwa energetycznego niektórych państw członkowskich, w
tym Polski.
Komisja Europejska zapowiada również, że w przypadku, gdy z analizy przeprowadzonej do
30 czerwca 2014r. wyniknie, iż Unia Europejska nie wypełni założonego 20% celu oszczędności energii
pierwotnej do 2020 roku, wówczas zostaną ustalone obligatoryjne cele krajowe (art. 3, pkt. 2).
Wychodząc z takim pomysłem, Komisja Europejska powinna dostarczyć szczegółowy raport (impact
assessment) analizujący wpływ tak ustanowionych celów na poszczególne kraje członkowskie.
Kluczowym rozdziałem powinna być analiza kosztów niezbędnych do poniesienia przez państwa
unijne.
Podsumowując, zapisy propozycji Dyrektywy o efektywności energetycznej stanowią dużą
szansę dla zmniejszenia kosztów wytwarzania dóbr w polskiej gospodarce, pod warunkiem
wyeliminowania niektórych ww. zapisów stanowiących spore ryzyko dla polskiej energetyki. Mogą się
bowiem pojawić poważne utrudnienia związane z budową i rozbudową nowych jednostek
kogeneracyjnych, co wpłynie na osłabienie bezpieczeństwa energetycznego kraju. Trzeba
równocześnie pamiętać, że najbardziej efektywne pod względem kosztowym i ekonomicznym
działania są przez przedsiębiorców automatycznie wdrażane, dlatego jakiekolwiek nowe
obligatoryjne cele w tym zakresie dodatkowo zaburzają rynek i destabilizują warunki inwestycyjne.
Wynikające z przyjęcia dyrektywy „tworzenie nowych miejsc pracy, wzrost gospodarczego oraz walka
z ubóstwem energetycznym” (punkt 1.2 „Kontekst ogólny”)” powinno być powiązane z realnymi
możliwościami poszczególnych krajów i uwarunkowaniami w zakresie wykorzystywanych przez nich
źródeł energii. Nie można dopuścić do sytuacji, że kraje biedniejsze, będą dodatkowo obciążane
kolejnymi wymogami.
Komisji Europejskiej zależy na szybkim przyjęciu Dyrektywa EED, nawet do końca 2012 roku.
Jednocześnie do końca roku planowanych jest wiele spotkań w tej sprawie (najbliższe podczas
wrześniowego zebrania Rady Unii Europejskiej). Polska Prezydencja, przewodnicząc grupie roboczej
Rady UE ds. Energii, powinna zatem dążyć do sprawnego procedowania nad projektem dyrektywy
efektywnościowej. Wdrożenie dokumentu z poprawkami uwzględniającymi naszą sytuację (według
punktów poniżej) powinno doprowadzić do znacznego zmniejszenia popytu na uprawnienia do emisji
CO2, a w efekcie do obniżenia kosztów wytwarzania dóbr w gospodarce unijnej. Analiza wpływu
regulacji przeprowadzona przez KE wskazuje, że wskutek jej wdrożenia ceny uprawnień mogą
oscylować w granicach 0-16 EUR/tonę w 2020 r., w zależności od przyjętego scenariusza. Taki rozwój
wydarzeń promowałby szczególnie polską gospodarkę opartą na węglu. Kluczowe będzie zwłaszcza
powstrzymanie obecnych tendencji w KE do „odstawienia” z rynku (tzw. set-aside) ekwiwalentu
zaoszczędzonych uprawnień (ok. 500 mln) w celu sztucznego podniesienia ich ceny, aby zniwelować
wpływ zmniejszonego popytu na uprawnienia w sytuacji wypełnienia celu 20% poprawy efektywności
energetycznej. W projekcie nowej dyrektywy o efektywności energetycznej, właśnie w pkt. 34
Preambuły formalnie dopuszczono możliwość interwencji KE na rynku handlu uprawnieniami do
emisji dwutlenku węgla, co może prowadzić do dodatkowego ograniczania dostępnych w systemie
aukcyjnym liczby uprawnień.
Dla lepszej orientacji wskazujemy na najważniejsze – zdaniem Polskiego Komitetu Energii
Elektrycznej – zapisy Dyrektywy EED, które powinny zostać skorygowane:
1) Art.6 – „Energy efficiency obligation schemes” - PKEE jest przeciwne wprowadzeniu obligatoryjnych celów efektywnościowych dla sprzedawców
oraz dystrybutorów energii, ze względu na to, że jest to działanie regulujące rynek,
- PKEE popiera zachowanie elastyczności systemów proefektywnościowych (dobór narzędzi oraz
mechanizmów oszczędności energii pozostawiony w gestii państw członkowskich),
- zdaniem PKEE ustanowiony próg efektywnościowy powinien być dostosowany do realnego
potencjału oszczędzania w danym kraju (poparcie analizą kosztową).
Sprawozdanie Rady Zarządzającej z działalności
Polskiego Komitetu Energii Elektrycznej
za rok 2011
2) Art. 10 oraz Aneksy VII i VIII – Promotion of efficiency in heating and cooling
- PKEE zdecydowanie sprzeciwia się obowiązkowi budowy w technologii CHP nowych jednostek oraz
modernizowaniu pod tym kątem starych instalacji (pod uwagę muszą być brane tylko czynniki
techniczne i ekonomiczne, w przeciwnym razie dodatkowy wymóg może powstrzymać nowe
inwestycje w energetykę konwencjonalną),
- PKEE popiera ograniczenie biurokracji (szczególnie związanej z analizami lokalizacji elektrowni od
odbioru ciepła) do niezbędnego minimum.
3) Art. 19 - Review and monitoring of implementation
- PKEE jest przeciwne wprowadzeniu efektywnościowych wymagań przy uzyskiwaniu pozwolenia na
budowę nowych i po modernizacji starych jednostek o mocy większej niż 50MW. Najbardziej
efektywne pod względem kosztowym i efektywnościowym rozwiązania bez jakichkolwiek wymagań
są automatycznie wdrażane przed przedsiębiorców. W przypadku wprowadzania jakichkolwiek
benchmarków bezwzględnie należy pamiętać, że mają one uzasadnienie wyłącznie w aspekcie
wszystkich wykorzystywanych rodzajów paliwa, tzw. benchmarki paliwowe.
listopad 2011
Treść stanowiska Polskiego Komitetu Energii Elektrycznej ws. przyszłości polityki klimatycznoenergetycznej UE przed Konferencją UNFCCC w Durbanie.
Dokument ten zawiera najważniejsze kwestie, które zdaniem PKEE powinny być brane pod uwagę w
kreowaniu strategii klimatycznej UE w obliczu nadchodzącej konferencji UNFCCC w Durbanie.
Kwestią o znaczeniu kluczowym jest konieczność pozyskania porównywalnych zobowiązań w zakresie
redukcji emisji CO2 ze strony krajów uprzemysłowionych i największych emitentów, a także wzięcie
pod uwagę technicznego i ekonomicznego potencjału rozwoju technologii niskoemisyjnych.
Należy także zwrócić uwagę na zagadnienia bezpieczeństwa dostaw energii oraz, co równie ważne,
na potrzebę oceny wpływu różnych scenariuszy rozwoju polityki klimatycznej w podziale na
poszczególne państwa członkowskie.
I.
Utrzymanie konkurencyjności Unii Europejskiej – zaangażowanie naszych partnerów
globalnych w działania na rzecz redukcji emisji
1. Dodatkowe zobowiązania UE powinny być uwarunkowane porównywalnymi zobowiązaniami
ze strony innych gospodarek światowych w celu utrzymania konkurencyjności gospodarki
unijnej. Dodatkowo, największe kraje rozwijające się powinny adekwatnie włączyć się w ten
proces, zgodnie z konkluzjami Rady Europejskiej z października 2009 r. i późniejszymi. W
związku z powyższym, nowe porozumienie globalne powinno zawierać obligatoryjne
zobowiązania ze strony wszystkich największych gospodarek świata, zgodnie z zasadą
wspólnej ale zróżnicowanej odpowiedzialności i potencjału redukcyjnego.
2. Konferencja w Durbanie powinna być kamieniem milowym w kierunku osiągnięcia
globalnego porozumienia, poprzez przyjęcie mapy drogowej zawierającej konkretne działania
mające na celu wspólne podejście świata do zmian klimatu w bliskiej przyszłości. Jednakże,
dopóki takie ostateczne porozumienie, w oparciu o obligatoryjne cele dla wszystkich
największych gospodarek, nie zostanie osiągnięte, w naszej opinii nie ma podstaw do
jednostronnego przedstawiania przez UE dodatkowych zobowiązań w zakresie redukcji emisji
gazów cieplarnianych.
3. Tylko wspólne działania mogą pomóc w walce ze zmianami klimatu. Dalsze jednostronne
Sprawozdanie Rady Zarządzającej z działalności
Polskiego Komitetu Energii Elektrycznej
za rok 2011
kroki w zakresie ochrony klimatu doprowadzą do tego, że ceny energii elektrycznej w UE
będą najwyższe na świecie, zwiększy się skala ubóstwa energetycznego, a odbiorcy
energochłonni przeniosą produkcję poza Europę. Dodatkowo, ceny paliw kopalnych na
świecie spadną w wyniku spadku zapotrzebowania ze strony UE, co w efekcie doprowadzi do
niższych kosztów wytwarzania energii elektrycznej i osiągnięcia przewagi konkurencyjnej nad
Europą przez takie państwa jak Stany Zjednoczone, Chiny czy Indie.
4. Biorąc pod uwagę sprzeciw głównych emitentów gazów cieplarnianych na świecie takich jak
Stany Zjednoczone, Japonia, czy Rosja, w stosunku do przedłużenia Protokołu z Kioto –
niezawierającego obligatoryjnych zobowiązań ze strony państw Aneksu I (takich jak Chiny,
Indie, Brazylia) – UE powinna forsować takie rozwiązania przejściowe, które są sprawiedliwe i
nie pogarszają jej pozycji negocjacyjnej, zanim dojdziemy do globalnego porozumienia drogą
Konwencji. Unia Europejska nie powinna godzić się na przedłużenie Protokołu z Kioto bez
włączenia tych kluczowych krajów, gdyż ten scenariusz skutkowałby objęciem jedynie
znikomej części emisji porozumieniem przejściowym. Powinniśmy pamiętać, że emisje Unii
Europejskiej stanowią jedynie 11% emisji globalnych, a więc działania jednostronne nie
zatrzymają zmian klimatycznych, lecz przyczynią się do efektu odwrotnego – poprzez
zjawisko przenoszenia produkcji i związany z nim wzrost emisji w wymiarze globalnym. W
związku z tym, zdolność UE do skutecznego przewodzenia światu w walce ze zmianami
klimatycznymi, będzie w dużej mierze uzależniona od umiejętności skłonienia znacznej ilości
dużych emitentów do przyłączenia się do walki z klimatem w sposób prawnie wiążący.
5. Jednocześnie, już wiadomo, zgodnie z analizami przedstawionymi w najnowszym wydaniu
World Energy Outlook Międzynarodowej Agencji Energetycznej, że biorąc pod uwagę
zakładany trend rosnących emisji w największych państwach rozwijających się w najbliższych
dekadach, zatrzymanie wzrostu temperatur do 2°C, w porównaniu do okresu
przedprzemysłowego może okazać się niemożliwe. W związku z powyższym, ciężar działań
globalnych powinien zostać przeniesiony z działań mitigacyjnych na adaptacyjne. Unia
Europejska powinna wziąć pod uwagę taki scenariusz w planowaniu przyszłej polityki
klimatycznej.
II. Techniczne i ekonomiczne ograniczenia związane z dekarbonizacją
1. Cel na 2050 dla UE powinien być technicznie i ekonomicznie wykonalny, tzn. potrzebna jest
m.in. uprzednia komercjalizacja czystych technologii węglowych. Aby na poważnie myśleć o
dekarbonizacji, musimy mieć do tego odpowiednie narzędzia. W tym kontekście,
powinniśmy
skierować szczególne wysiłki na komercjalizację czystych technologii
węglowych zanim zaczniemy wyznaczać konkretne cele związane z dekarbonizacją sektora
elektroenergetycznego w UE do 2050 r.
2. Powinniśmy mieć na uwadze, że obecna struktura paliwowa wytwarzania energii
elektrycznej w UE jest oparta na paliwach kopalnych w 54% (ok. 30% węgla i 24% gazu
zgodnie z danymi Eurostatu) i nie ma ani technicznych, ani ekonomicznych możliwości
całkowitego zastąpienia tych mocy źródłami zeroemisyjnymi. Jest to spowodowane przede
wszystkim faktem niestabilnej pracy odnawialnych źródeł energii (OZE). Obecnie, wskaźnik
wykorzystania mocy zainstalowanej to ok. 20% i ok. 50% dla pozostałych OZE – należy
pamiętać, że integracja tej energii z systemem energetycznym ma swoje techniczne
ograniczenia. W zakresie energetyki jądrowej należy z kolei podkreślić, że ostatnie
wydarzenia w Fukushimie i rosnąca krytyka społeczna, mogą prowadzić w przyszłości do
rezygnacji z tego typu technologii przez niektóre państwa członkowskie (Niemcy, Francja,
Belgia) – ten trend spowoduje dodatkowe ograniczenia w realizacji dekarbonizacyjnych
Sprawozdanie Rady Zarządzającej z działalności
Polskiego Komitetu Energii Elektrycznej
za rok 2011
ambicji UE.
3. Trudno jest patrzeć 40 lat wprzód i planować pożądany mix paliwowy. W tym kontekście, UE
powinna pozostać otwarta na wszystkie technologie i opcje redukcji emisji – włącznie z
wysokosprawnymi technologiami opartymi o paliwa kopalne – z uwagi na rosnącą
niepewność co do dostępności kluczowych technologii niskoemisyjnych i stopnia akceptacji
społecznej dla nich. Często zapominamy o fakcie, że poprzez zastąpienie starych bloków
węglowych nowymi o wysokiej sprawności, możemy ograniczyć emisje o co najmniej 20%, a
nawet więcej w obliczu komercjalizacji ultra-nadkrytycznych jednostek o sprawności
zbliżonej do 50%. Jest to obecnie z pewnością najbardziej efektywny kosztowo sposób na
redukcję emisji w sektorze energetycznym.
4. Pod względem efektywności ekonomicznej, powinniśmy pamiętać, że dekarbonizacja sektora
energetycznego wiąże się z ogromnymi kosztami, podczas gdy działanie to niekoniecznie
będzie skutkowało zmniejszeniem uzależnienia UE od importu energii. Państwa
członkowskie korzystające z rodzimego węgla najprawdopodobniej zamienią to paliwo na
gaz ziemny, który musi być importowany spoza UE. Taki rozwój wydarzeń spowoduje
zwiększenie uzależnienia UE od importu gazu na dekady – zgodnie z analizami Komisji
Europejskiej4, import gazu ziemnego w UE wzrośnie do ok. 81-90% z obecnego poziomu ok.
70%. Ten trend byłby niezgodny z kluczowym założeniem pakietu klimatycznoenergetycznego dotyczącym potrzeby zwiększenia bezpieczeństwa energetycznego UE
poprzez redukcję importu paliw kopalnych.
III.
Te koszty będą dużo większe dla polskiego sektora energetycznego z uwagi na diametralnie
inny punkt startowy w zakresie udziału paliw kopalnych w energy mix od innych państw
członkowskich takich jak Szwecja czy Francja (emisyjność jednostkowa polskiej energetyki to
ok. 800kgCO2/MWh w porównaniu do emisyjności sektora w Szwecji, czy Francji <100
kgCO2/MWh). W związku z powyższym, zgodnie z analizą PKEE, zakładając dostępność
czystych technologii węglowych i akceptację społeczną dla elektrowni jądrowych, koszt
wdrożenia polityki dekarbonizacji dla polskiej energetyki szacowany jest na 108-160 mld EUR
w okresie 2006-20505.
WWęgiel jako filar bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej w UE i w Polsce
1. Węgiel jest surowcem pozwalającym na wytwarzanie energii elektrycznej w sposób
stosunkowo tani i niezawodny z uwagi na dojrzałość technologii jego konwersji, względną
łatwość wydobycia, transportu (w przypadku w. kamiennego) i składowania. Te właściwości
powodują, że węgiel jest źródłem energii przyszłości w wymiarze globalnym. Zgodnie z World
Energy Outlook 2011 Międzynarodowej Agencji Energetycznej, globalne zapotrzebowanie na
węgiel do 2030 r. wzrośnie o ok. 35% w porównaniu ze stanem dzisiejszym, zakładając
kontynuację obecnej polityki.
4
Źródło: Ocena wpływu do Komunikatu KE „Energy infrastructure priorities for 2020 and
beyond - A Blueprint for an integrated European energy network”, str.19.
5
Źródło: Ocena skutków ustanowienia celów głębokiej redukcji emisji gazów cieplarnianych w
UE do 2050 r., ze szczególnym uwzględnieniem skutków dekarbonizacji produkcji energii elektrycznej
dla Polski, czerwiec 2010.
Sprawozdanie Rady Zarządzającej z działalności
Polskiego Komitetu Energii Elektrycznej
za rok 2011
2. W związku z powyższym, wysokosprawne bloki węglowe powinny być negatywnie
postrzegane przez UE, lecz jako gwarant bezpiecznych dostaw energii o przystępnych cenach,
w odróżnieniu np. od gazu, którego ceny są niestabilne i następuje konieczność jego importu
(często od niepewnych dostawców), czy energetyki wiatrowej o ograniczonej dostępności.
Także, eEnergetyka jądrowa jest ograniczoną alternatywą z uwagi na wysokie koszty
inwestycyjne i problemy z akceptacją społeczną w UE.
3. W związku z tympowyższym , komercjalizacja czystych technologii węglowych w celu
transformacji wytwarzania energii elektrycznej z węgla w rozwiązanie przyjazne klimatowi
staje się kwestią najwyższej wagi. UE powinna stworzyć dodatkowe mechanizmy, aby
wesprzeć proces finansowania inwestycji w demonstracyjne projekty CCS, gdyż obecne
instrumenty wsparcia okazują się niewystarczające w rozwoju tej technologii. Obecnie jest
ona ekonomicznie nieopłacalna – jej ewentualne wdrożenie w najbliższych latach będzie
powodowało znaczne straty operacyjne, które powinny zostać zniwelowane dzięki nowym
mechanizmom wsparcia. Dodatkowo, UE powinna zwiększyć wydatki na R&D w obszarze CCS
i innych technologii węglowych mających szansę na komercjalizację w nadchodzących
dekadach – powinien to być projekt wspólnego zainteresowania całej Europy. Bez osiągnięcia
tych celów przed wyznaczaniem dodatkowych zobowiązań dot. redukcji emisji, w obliczu
polityki odejścia od energetyki jądrowej w części państw, Unii będzie trudno osiągnąć
wyznaczone cele.
IV.
Akceptacja społeczna dla technologii niskoemisyjnych
1. Akceptacja społeczna dla nowych technologii będzie jednym z głównych determinantów
przyszłego mixu paliwowego UE – obecnie nie ma całkowitej pewności, że w wymiarze całej
Unii, będzie w przyszłości poparcie społeczne dla kluczowych technologii niskoemisyjnych,
takich jak CCS, czy energetyka jądrowa. Obecnie bardzo trudno jest więc zakładać, jeśli w
ogóle to możliwe, w jakim stopniu te technologie pomogą Unii w dekarbonizacji sektora
energetycznego w perspektywie długoterminowej. Swoboda wyboru optymalnej struktury
paliwowej powinna pozostawać w gestii każdego z krajów, zgodnie z Traktatem Lizbońskim.
2. Wymienione ograniczenia techniczne i społeczne skłaniają do ostrożności w ocenie
wykonalności unijnej strategii dojścia do gospodarki niskoemisyjnej. Sytuacja taka wymaga
sporządzenia rzetelnej analizy ryzyk dla proponowanej przez KE strategii na okres do 2050 r.
V.
Solidarny podział obciążeń pomiędzy państwami członkowskimi
1. Solidarność i równomierny podział zobowiązań redukcyjnych powinny być filarem dalszego
rozwoju polityki klimatycznej w UE.
2. Podkreślamy, że realizacja polityki dekarbonizacji w proponowanym scenariuszu doprowadzi
do nierównych kosztów gospodarczych i społecznych dla poszczególnych państw
członkowskich, z uwagi na różne uwarunkowania krajowe pod względem struktury paliwowej
i poziomu PKB/capita. A więc, powinniśmy ustanowić mechanizm, który zapewni równą
dystrybucją liczby netto6 „zielonych” miejsc pracy w Unii Europejskiej - zarówno pod
względem ich ilości jak i jakości.
6
Z uwzględnieniem liczby miejsc pracy traconych w wyniku preferencji dla gospodarki
niskoemisyjnej.
Sprawozdanie Rady Zarządzającej z działalności
Polskiego Komitetu Energii Elektrycznej
za rok 2011
3. W przeciwnym razie, efektem działań UE mogą być zróżnicowane korzyści gospodarcze w
kontekście transferu zielonych technologii i miejsc pracy. W związku z tym, państwa, które
miały korzystniejszy punkt startowy w zakresie struktury paliwowej, jednocześnie
posiadające nowe technologie, zostaną beneficjentami polityki klimatycznej Unii
Europejskiej. Z drugiej strony, państwa członkowskie o wysokim udziale paliw kopalnych w
energy mix, przy braku kapitału i wiedzy w zakresie zielonych technologii, staną się
importerami tych technologii lub energii elektrycznej z zamożniejszych państw Unii
Europejskiej. Może to prowadzić do scenariusza, którego musimy unikać – Europy „dwóch
prędkości”.
4. W związku z powyższym, KE powinna przeprowadzić dodatkową ocenę wpływu
proponowanych rozwiązań w podziale na poszczególne państwa członkowskie – ze
szczególnym uwzględnieniem wpływu na aktywność gospodarczą i miejsca pracy – zanim
będą proponowane nowe rozwiązania w zakresie polityki klimatycznej UE. Ta ocena powinna
zostać przeprowadzona w bliskiej konsultacji z państwami członkowskimi i interesariuszami
w celu optymalizacji jakości założeń makroekonomicznych.
5. Tylko po takiej analizie, UE powinna proponować dalsze rozwiązania na rzecz redukcji emisji,
przedstawiając jednocześnie mechanizmy wsparcia dla nowych państw UE uzależnionych od
paliw kopalnych.
VI.
Unikanie przeregulowania i zakłóceń konkurencji
1. Powinniśmy unikać politycznych interwencji na rynku uprawnień do emisji, jak proponowane
odstawienie puli pozwoleń z rynku w celu zwiększenia popytu i ich ceny, tzw. „set-aside”. Tego
typu działania nie prowadzą do zrealizowania podstawowego celu systemu handlu
uprawnieniami, jakim jest redukcja emisji w sposób najbardziej efektywny kosztowo.
Dodatkowo, osłabiają one wiarygodność systemu i jego przewidywalność, co kreuje
niepotrzebne utrudnienia dla uczestników rynku.
2. Nie ma także potrzeby wprowadzania dodatkowych zobowiązań zwiększających efektywność
wytwarzania energii elektrycznej, gdyż system ETS oraz nowa dyrektywa o emisjach
przemysłowych (tzw. dyrektywa IED) wprowadzają wystarczający impuls ekonomiczny do
inwestycji w najlepsze dostępne technologie, co widać po nowych inwestycjach w moce
wytwórcze w sektorze energetycznym.
15 grudnia 2011 roku
Treść listu do Posłów do Parlamentu Europejskiego.
Cytat
„W związku ze zbliżającymi się w Parlamencie Europejskim głosowaniami nad projektem dyrektywy o
efektywności energetycznej (Energy Efficiency Directive – EED), pragniemy zwrócić Państwa uwagę
na kwestię szczególnie niebezpieczną dla polskiego sektora energetycznego – i w konsekwencji także
dla całej gospodarki oraz społeczeństwa. Dotyczy ona ostatnich postulatów przedstawianych przez
Komisje ENVI i ITRE dot. zmniejszenia puli uprawnień do emisji gazów cieplarnianych w systemie
handlu emisjami (Emissions Trading Scheme – ETS), w okresie 2013-2020. Chodzi o propozycje tzw.
set-aside, tj. odstawienia puli 600-800 mln uprawnień do emisji z systemu ETS w celu zwiększenia ich
ceny poprzez zmniejszenie podaży i wzrostu atrakcyjności technologii niskoemisyjnych kosztem
Sprawozdanie Rady Zarządzającej z działalności
Polskiego Komitetu Energii Elektrycznej
za rok 2011
przede wszystkim technologii węglowych.
Bezpośrednim efektem tego działania będzie kilkudziesięcioprocentowy wzrost cen energii do 2020 r.
w takim kraju jak Polska (przy dominującym udziale węgla w strukturze paliwowej wytwarzania
energii), ze wszystkimi tego konsekwencjami dla polskiej gospodarki. W dobie poważnego kryzysu
gospodarczego w Unii Europejskiej, proponowanie rozwiązań dodatkowo obciążających kieszenie
odbiorców energii elektrycznej, wymagających ogromnych nakładów finansowych po stronie sektora
energetycznego, przy jednoczesnym pogarszaniu konkurencyjności gospodarki unijnej poprzez
rosnące koszty wytwarzania energii elektrycznej i innych towarów, jest działaniem skrajnie
nieodpowiedzialnym.
W związku z powyższym, Polski Komitet Energii Elektrycznej zwraca się do Państwa z apelem o
głosowanie przeciw proponowanym w PE poprawkom związanym z dodatkowymi ograniczeniami
podaży uprawnień w systemie ETS w okresie 2013-2020, takich jak ww. set-aside, czy zaostrzenie
trajektorii obniżania puli uprawnień (tzw. emissions cap). Listę tych poprawek zawiera załącznik.
Obowiązek nabywania większości pozwoleń na emisję CO2 w systemie aukcyjnym podczas III fazy
systemu handlu emisjami (2013-2020) już sam w sobie jest dla Polski bardzo niekorzystnym
rozwiązaniem. Z racji jednostronnie ukierunkowanej struktury wytwarzania energii elektrycznej
w naszym kraju (wciąż w ok. 90% opartej na węglu) wytwórcy w celu spełnienia środowiskowych
wymogów unijnych zostali zobligowani do zakupu uprawnień, których ceny – mimo zbliżającej się
daty rozpoczęcia kolejnego etapu ETS – są w dalszym ciągu trudne do przewidzenia (różne źródła
podają różne dane). W konsekwencji przyjęcia tych zapisów w Polsce pogorszył się klimat
inwestycyjny w zakresie budowania nowych jednostek węglowych. Dzięki zabiegom polskiej
dyplomacji, udało się wywalczyć dla energetyki okres przejściowy zwalniający istniejące i niektóre
nowe instalacje z obowiązku zakupu wszystkich uprawnień na aukcjach, lecz pomimo tego część
zagranicznych inwestorów zdecydowała się wycofać z planów budowy elektrowni na naszym terenie.
Poprawki ingerujące w funkcjonowanie systemu, które znalazły się wśród propozycji zmian do tekstu
Dyrektywy EED, mogą ten trend pogłębić, co w niedalekiej przyszłości może poważnie zagrozić
bezpieczeństwu dostaw energii elektrycznej w kraju.
Zwolennicy zmian w systemie ETS domagają się zmniejszenia puli uprawnień do emisji (tzw. „setting
aside”) lub zwiększenia współczynnika liniowego corocznej redukcji liczby pozwoleń (z 1,74% nawet
do 2,43%) argumentując swoje propozycje koniecznością stworzenia zachęt dla inwestycji
w energetykę niskoemisyjną. Twierdzą, że Dyrektywa EED spowoduje, iż ceny uprawnień do emisji
CO2 spadną do poziomu, przy którym technologie konwencjonalne uzyskają przewagę
konkurencyjną, co w efekcie zagrozi przyjętym celom klimatycznym. Równocześnie zapominają
jednak, że jednym z głównych filarów polityki energetycznej Unii Europejskiej (obok konkurencyjności
i zrównoważonego rozwoju) jest zapewnienie bezpieczeństwa energetycznego, a zmniejszenie puli
uprawnień mocno zagraża funkcjonowaniu istniejących jednostek węglowych. Ponadto zabieg
zredukowania liczby pozwoleń w aukcjoningu spowoduje wzrost cen uprawnień do emisji,
ostatecznie zniechęcając do inwestowania w technologie węglowe, co stawia energetykę
konwencjonalną na z góry przegranej pozycji na rynku (zaburzenie konkurencyjności). Trzeba
jednocześnie pamiętać, że na chwilę obecną nie ma żadnej dostępnej alternatywy dla węgla w
polskiej energetyce, a ewentualne stosowanie w przyszłości metody wychwytywania i składowania
CO2 (Carbon Capture and Storage – CCS), nieodłącznie wiąże się ze stratami operacyjnymi i znacznym
spadkiem (nawet do 25%) sprawności całej instalacji, co kłóci się z nadrzędnym celem Dyrektywy
EED.
Skutki ograniczenia liczby uprawnień dla polskiej energetyki bardzo mocno odczuje także krajowy
przemysł, ponieważ wyższa cena ich zakupu spowoduje wzrost cen energii elektrycznej. Będzie to
zatem kolejny cios wymierzony w polskie sektory energochłonne, czyli m.in. hutnictwo żelaza i stali,
cementownie, czy przemysł papierniczy. W rezultacie, mimo tego, że zostały one wyłączone
Sprawozdanie Rady Zarządzającej z działalności
Polskiego Komitetu Energii Elektrycznej
za rok 2011
z obowiązku zakupu uprawnień do emisji do poziomu wskaźnika najlepszych dostępnych technologii
produkcji (sektory narażone na „wyciek emisji”), będą zmuszone wydawać znacznie więcej środków
na zakup energii, co spowoduje drastyczny spadek ich – już i tak ich mocno osłabionej –
konkurencyjności.
Wreszcie zmiana „zasad gry” w trakcie jej trwania wprowadza brak przejrzystości i przewidywalności
dla inwestorów w zakresie funkcjonowania całego unijnego rynku. Stabilność regulacji w zakresie
długoterminowym jest wszak kluczowym czynnikiem determinującym decyzje inwestycyjne w
energetyce. Skoro administracja Unii rozważa ingerencję w system ETS na tym etapie działania, to nie
ma pewności, czy w najbliższym czasie zmianie nie ulegną przepisy z innych dziedzin gospodarki
w najmniej oczekiwanym momencie. Szczególnie w dobie kryzysu finansowego Unia Europejska nie
może pozwolić sobie na spadek wiarygodności w oczach zagranicznych partnerów biznesowych, a
także na utratę konkurencyjności gospodarek niektórych państw członkowskich (w tym Polski).
Tym samym kluczowe z polskiego punktu widzenia staje się odrzucenie wspomnianych poprawek
(załącznik) podczas głosowań, które odbędą się 20 grudnia 2011 w komitecie ENVI, a 24 stycznia 2012
w ITRE. Jednocześnie niezwykle istotne jest, aby zyskać sojuszników wśród posłów głosujących z
innych państw. Głosy racjonalizujące ambicje klimatyczne UE w czasach kryzysu gospodarczego
pojawiają się w coraz większej liczbie państw członkowskich (jak Hiszpania, czy Włochy). W razie
jakichkolwiek pytań lub wątpliwości członkowie Komitetu Studiów Wytwarzanie przy Polskim
Komitecie Energii Elektrycznej służą Państwu pomocą.”
Sprawozdanie Rady Zarządzającej z działalności
Polskiego Komitetu Energii Elektrycznej
za rok 2011