spotanie 12 dla dzieci mlodszych

POSTAW PANA BOGA NA PIERWSZYM MIEJSCU
Ja jestem Pan, twój Bóg, który cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli. Nie
będziesz miał cudzych bogów przede Mną! (...). Nie będziesz oddawał im pokłonu
i nie będziesz im służył (Wj 20,2-5). Panu, Bogu swemu, będziesz oddawał pokłon
i Jemu samemu służyć będziesz (Mt 4,10).
Poproś o pomoc Ducha Świętego i pomyśl
Rozpoczynamy kolejny etap przygody – uczenia się jak wędrować do Królestwa Bożego. Jak już wiesz, pomocą w tej wędrówce są drogowskazy, czyli Przykazania Boże - Dekalog.
Poproś teraz o pomoc Ducha Świętego, aby prowadził cię przez to spotkanie oraz pozwolił dobrze zrozumieć, co Pan Bóg chce ci powiedzieć przez pierwsze przykazanie Dekalogu.
Przeczytaj słowo Boże zamieszczone na początku tego spotkania. Jak zauważasz, są to dwa różne
fragmenty z Pisma Świętego. Pierwszy – z Księgi Wyjścia (ze Statego Testamentu), a drugi z Ewangelii
według Świętego Mateusza (z Nowego Testamentu).
„Nie będziesz miał bogów cudzych przede Mną!”. Co to znaczy? Tymi słowami Pan Bóg zwraca się
do Mojżesza na Górze Synaj. Mówi, że On – Pan Bóg jest pierwszy i najważniejszy. Słowa te są jednocześnie pierwszym przykazaniem w Dekalogu. Pan Bóg mówi, że jest Bogiem każdego człowieka. Jest
Panem, który pragnie zajmować najważniejsze miejsce w naszym sercu. Jest Bogiem, który nas wywiódł
z ziemi egipskiej, z domu niewoli. Czym jest ta ziemia dla nas obecnie? Co oznacza dom niewoli? Są to
takie rzeczy, które uznajmy za ważniejsze od Pana Boga. Gdy wybieramy je, poświęcamy im zbyt dużo
czasu, to one Pana Boga zasłaniają. Sprawiają, że o Nim zapominamy. Nie pozwalają nam być dziećmi w
pełni wolnymi i szczęśliwymi. Każdy z nas ma taką „niewolę”. Może to być na przykład zbyt silne przywiązanie do gier komputerowych albo do gry w piłkę nożną, zbyt długie oglądanie telewizji. Jeśli poświęcasz grom, telewizji, piłce, bajkom, dużo czasu, a przy tym zapominasz o Panu Bogu i o swoich
obowiązkach, to znaczy, że jest to „dom niewoli”. Innym „domem niewoli” może być przywiązanie do
najmodniejszych ubrań, różnych najnowszych sprzętów elektronicznych, a nawet ulubionych idoli –
gwiazd muzyki, czy filmów.
Pan Bóg przychodzi nam z pomocą. Bardzo nas kocha i z miłości do nas daje nam swoje przykazanie.
Chce, abyśmy umieli dostrzec coś najpiękniejszego – że będziemy szczęśliwi, gdy On będzie na pierwszym miejscu, najważniejszy. Ważniejszy od zabawy, telewizji, mody... Pan Bóg pragnie nas wyprowadzać z niewoli - z tego, co trudne, bolesne, czasem niemożliwe do pokonania przez samego człowieka.
Chce, byśmy byli dziećmi żyjącymi z Nim w wielkiej przyjaźni, bo wtedy będziemy dziećmi radosnymi.
Pan Bóg czeka na nas, aż przyjdziemy i powiemy Mu, że chcemy, aby On był najważniejszy, że to na
Niego najbardziej liczymy i Jemu ufamy, bo kochamy Go najbardziej na świecie. Dlatego to przykazanie
stoi na początku Dekalogu. Jest „kluczem” do wszystkich przykazań.
Pomyśl przez chwilę, co jest najważniejsze na świecie. Być może dla kogoś najważniejsza będzie ulubiona lalka albo piłka nożna. Dla kogoś innego ważniejsze od piłki nożnej będzie czytanie książek. A
jeszcze dla kogoś innego najważniejsze będzie jedzenie, bo bez tego nie można żyć. Ale życie dali nam
rodzice i to oni powinni być jeszcze ważniejsi.
Jednak my wszyscy nie możemy żyć bez naszego dobrego Boga Ojca, który nieustannie troszczy się o
nas. To On stworzył naszych rodziców, zwierzęta, rośliny i wszystko co jest na ziemi. Dlatego też
wszystkie rzeczy na świecie są piękne i ważne, ale jeśli cały dzień myślimy tylko o jednej z nich, to staje
się ona zbyt ważna. Ważniejsza od nas, od naszych rodziców i ważniejsza od Pana Boga. Jeśli ktoś lub
coś jest dla nas ważniejsze od Pana Boga, to trzeba się nad tym mocno zastanowić.
Tylko Pan Bóg troszczy się o nas i kocha nas w sposób wyjątkowy. Tak bardzo, jak żadna mama i żaden tata kochać nie potrafią. Ale jak to ma wyglądać na co dzień? Jak to ma być widać w naszym postępowaniu? Przykładem tutaj mogą być dla nas święci. W ich życiu wszystko co robili, o czym myśleli,
czym się interesowali, umacniało ich przyjaźń z Panem Bogiem. Oni, tak jak i ty, lubili się bawić i śmiać,
cieszyły ich sukcesy, pokonywali wiele trudności. Aby w tym wszystkim Pan Bóg był najważniejszy,
czytali Pismo Święte, codziennie modlili się, nie opuszczali Mszy Świętej. Często przystępowali do spo-
wiedzi i do Komunii świętej. Ich przyjaźń z Panem Bogiem widoczna była poprzez dobre uczynki i miłość do drugiego człowieka.
Być może uznasz, że to nie jest wcale takie proste. Codziennie jest tyle obowiązków. Na pewno. Ale
pamiętaj, że nie jesteś sam. Jest z tobą Pan Bóg, który kocha cię, czeka na ciebie i pomaga ci. Poza tym
pamiętaj o swoich patronach – o Aniele Stróżu i swoim patronie, którego otrzymałeś na chrzcie świętym.
W tym spotkaniu możesz się zaprzyjaźnić również z innymi mieszkańcami nieba. Są to błogosławiony
José Luis Sánchez del Rio oraz święta Klara i mała Nennolina. Oni bardzo chcą ci pomagać.
José Luis to meksykański chłopak, który urodził się dokładnie sto lat temu, w 1913 r. Jak każde dziecko, chodził do szkoły i lubił grać w piłkę. Oddał swoje życie, gdy miał 16 lat. Namawiano go, aby wyrzekł się wiary. On jednak nie zdradził Pana Boga. Natomiast święta Klara i mała Nennolina żyły w różnych epokach. Klara w XIII, a Nennolina w X wieku. Tym, co je łączy jest wielka miłość do Pana Boga,
który w ich życiu był najważniejszy i pierwszy. Był „wszystkim we wszystkim”. Pomyśl, co to znaczy?
Co należy zrobić?
Pracę z każdym przykazaniem trzeba rozłożyć na dwa tygodnie.
W PIERWSZYM TYGODNIU podczas adoracji Najświętszego Sakramentu podziękuj Panu Bogu
za to, że On troszczy się o ciebie, jak najlepszy Ojciec i daje siebie jako Pana i Boga. Kocha cię w
sposób wyjątkowy i bezinteresowny. Pragnie twojego szczęścia i dobra. Poprzez swoje przykazania
wskazuje ci prostą drogę do królestwa Bożego. Podziękuj za ten pierwszy, najważniejszy drogowskaz –
pierwsze przykazanie Boże. Powiedz Mu, że chcesz, aby to On zajmował najważniejsze miejsce w twoim
sercu. Patrz na Niego tak jak On patrzy na ciebie – z wielką miłością. I powtarzaj: „Boże choć Cię nie
pojmuję, jednak nad wszystko miłuję. Nad wszystko co jest stworzone, boś Ty dobro nieskończone”.
Modlitwę tę postaraj się odmawiać codziennie przez najbliższy tydzień.
Porozmawiaj w domu z rodzicami o tym przykazaniu. Zapytaj, co robią, aby Pan Bóg był najważniejszy w ich życiu oraz w życiu waszej rodziny.
Wytnij drzwi do tego spotkania i na zewnętrznej stronie lewego skrzydła drzwi napisz wskazówkę do
pierwszego przykazania – „Postaw Pana Boga na pierwszym miejscu”.
Przeczytaj z rodzicami „Kartkę dwunastą z pamiętnika Tosi i Franka”.
W DRUGIM TYGODNIU
Przed adoracją przeczytaj „Wspomnienia Anioła Stróża o...”.
Podczas modlitwy przed Najświętszym Sakramentem pomyśl o życiu tych świętych. Podziękuj Panu
Jezusowi za nich. Pomyśl na modlitwie, w czym chciałbyś ich naśladować. Podejmij postanowienie,
nad czym będziesz pracował w tym tygodniu, aby bardziej stawiać Pana Boga na pierwszym miejscu.
Wybierz tylko jedną rzecz. Poproś Pana Jezusa oraz świętych, by pomogli ci wypełnić postanowienie.
Wspólnie z rodzicami przeczytajcie wybrane Listy Nannoliny.
Na zewnętrznej stronie prawego skrzydła drzwi naklej portrety danych świętych (lub jednego wybranego świętego).
Na koniec pracy w tym tygodniu, wewnątrz otwartych drzwi, narysuj serce. W jego środku napisz:
„Panie Boże, jesteś dla mnie najważniejszy”.
Poproś dorosłych, aby:
 przeczytali z tobą „Kartkę dwunastą z pamiętnika Tosi i Franka”; „Wspomnienia Anioła Stróża o...”
„Listy Nannoliny”;
 umożliwili ci adorowanie Pana Jezusa ukrytego w Najświętszym Sakramencie;
 porozmawiali z tobą o treści pierwszego przykazania;
 pomogli ci wydrukować pomoce: „Spotkanie 12”, drzwi do spotkania, portrety świętych do naklejenia
na drzwi oraz znaczki, które naklejasz na klucz.