Dziewictwu Konsekrowanemu na Świecie

Przemówienie Papieża na Kongresie poświęconym
„Dziewictwu Konsekrowanemu na Świecie”
Città del Vaticano, czwartek, 15 maja 2008.
Publikujemy przemówienie wygłoszone przez Benedykta XVI podczas przyjęcia w ten
czwartek uczestników Kongresu „Ordo Virginum” poświęconemu: „Dziewictwu
konsekrowanemu na świecie: dar dla Kościoła i w Kościele”.
Drogie siostry!
1. Przyjmuję i pozdrawiam z radością każdą z was, konsekrowaną podczas „uroczystego
obrzędu zaślubin Chrystusowi” (Obrzęd Konsekracji Dziewic, 30), z okazji
Międzynarodowego Kongresu-Pielgrzymki Ordo Virginum, który odbywał się w tych dniach
w Rzymie. Pozdrawiam szczególnie kard. Franza Rodé za jego serdeczne słowa i wielką
gorliwość we wspieraniu tej inicjatywy, dziękuje również z całego serca Komitetowi
Organizacyjnemu.
Wybierając temat przewodni tych dni inspirowaliście się moimi słowami, które są syntezą
tego, co miałem okazję mówić o rzeczywistości kobiet, które są dziewicami konsekrowanymi
w świecie: Dar w Kościele i dla Kościoła. W tym świetle pragnę utwierdzić was w waszym
powołaniu i zaprosić do wzrastania dzień po dniu w zrozumieniu charyzmatu tak jasnego i
płodnego, gdy patrzymy nań oczyma wiary, a tak ciemnego i niepotrzebnego z punktu
widzenia świata.
2. „Bądźcie z nazwy i z faktów służebnicami Pana na wzór Matki Bożej” (OCV, 29). Stan
Dziewic stanowi szczególny wyraz życia konsekrowanego, rozkwitłego w Kościele po
Soborze Watykańskim II (por. Adhort. Ap. Vita Consecrata, 7). Jego korzenie są jednak
bardzo stare; sięgają aż do początków życia ewangelicznego, kiedy to w sercach niektórych
kobiet pojawiło się, jako nadzwyczajna nowość, pragnienie dziewictwa konsekrowanego: to
znaczy pragnienie oddania Bogu całego swego istnienia, a które po raz pierwszy zrealizowało
się w Dziewicy z Nazaretu i w jej „tak”. Ojcowie Kościoła widzieli w Maryi wzór dziewic
chrześcijańskich, uwydatniając nowość tego nowego stanu życia, do którego się wchodzi
poprzez wolny wybór z miłości.
3. „Niech w Tobie Panie posiądą wszystko, ponieważ tylko Ciebie wybrały ponad
wszystko” (OCV, 38). Wasz charyzmat musi wyrażać intensywność, lecz także świeżość
początków. Oparty jest na prostym słowie ewangelicznym „Kto może pojąć, niech pojmuje!”
(Mt 19,12) i na zaleceniach św. Pawła odnośnie dziewictwa dla Królestwa Bożego (1 Kor
7,25-35). Rozbrzmiewa w tym przecież cała tajemnica chrześcijaństwa. Po waszych
narodzinach, wasz charyzmat nie ujawnił się w jakimś szczególnym sposobie życia, lecz
potem, powoli kształtował się, aż do momentu prawdziwej i uroczystej konsekracji
oblubienicy Chrystusa, obrazu Kościoła oblubienicy.
4. Najdroższe siostry, wasze powołanie jest głęboko zakorzenione w Kościele lokalnym,
do którego należycie: zadaniem waszych Biskupów jest rozpoznanie w was charyzmatu
dziewictwa, dokonanie konsekracji i podtrzymywanie was w drodze, aby nauczyć was bojaźni
Bożej, jak to zobowiązali się czynić podczas uroczystej liturgii konsekracji.
Uczestnicząc w życiu diecezji, z jej tradycjami, jej świętymi, jej zaletami, ograniczeniami i
trudnościami, wchodzicie w krąg Kościoła uniwersalnego, przede wszystkim poprzez udział
w modlitwie liturgicznej, która została wam dana aż „będzie rozbrzmiewać bez zakłóceń w
waszym sercu i na waszych wargach” (OCV, 42). W ten sposób wasze modlitewne „ja”
będzie się stale rozszerzać, aż w modlitwie pozostanie tylko wielkie „my”. Taka jest modlitwa
Kościoła i prawdziwa liturgia. Dialogując z Bogiem otwórzcie się na dialog ze wszystkimi
stworzeniami, w odniesieniu do których odnajdziecie się jako matki, matki synów Bożych
(por. OCV, 29).
5. Wasz ideał, sam w sobie naprawdę wielki, nie wymaga jednak jakiejś szczególnej
zmiany zewnętrznej. Każda z konsekrowanych dziewic pozostaje we własnym środowisku
życia. To droga, która wydaje się pozbawiona cech specyficznych dla życia zakonnego,
szczególnie posłuszeństwa. Jednak dla was drogą staje się miłość: wasz charyzmat wymaga
całkowitego poświęcenia się Chrystusowi, upodobnienie się do Oblubieńca, co wymaga
przestrzegania rad ewangelicznych, aby zachować Jemu wierność (por. OCV, 47). Bycie z
Chrystusem wymaga życia wewnętrznego, lecz równocześnie otwiera na komunikację z
braćmi: na tym opiera się wasza misja. „Reguła życia” określa zadania, jakie każda z was
przyjmuje w porozumieniu z Biskupem tak na poziomie duchowym jak i egzystencjalnym.
Chodzi tu o drogę indywidualną. Każda z was ma różny styl i sposób przeżywania daru
dziewictwa konsekrowanego, co widać jasno w trakcie tego międzynarodowego spotkania,
gdy widzę was zebrane w tych dniach. Zachęcam was, abyście poszły dalej, by zrozumieć
misterium czułości Boga, jakie każda z was nosi w sobie, abyście mimo waszych różnic
przyjmowały siebie jako siostry.
6. „Niech wasze życie będzie szczególnym świadectwem miłości i widzialnym znakiem
przyszłego Królestwa” (OCV, 30). Czyńcie tak, aby wasza osoba promieniała zawsze
godnością oblubienicy Chrystusa, wyrażała nowość chrześcijańskiego życia i pogodne
oczekiwanie na życie przyszłe. W ten sposób poprzez wasze proste życie będziecie
gwiazdami wskazującymi drogę światu. Wybór dziewictwa jest w istocie wezwaniem do
pokazania przemijalności rzeczywistości ziemskich i zapowiedzi dóbr przyszłych. Bądźcie
świadkami czujnego i czynnego oczekiwania radości i pokoju, właściwych tym, którzy oddają
się miłości Boga. Bądźcie obecne na świecie jako pielgrzymi zdążający do Królestwa
Bożego. Dziewica konsekrowana identyfikuje się w istocie z tą oblubienicą, która razem z
Duchem Świętym, woła do Pana: „A Duch i Oblubienica mówią: «Przyjdź»” (Ap 22,17).
7. Pozostawiając was powierzam was Maryi. Czynię moimi słowa św. Ambrożego,
piewcy chrześcijańskiego dziewictwa, kierując je do was: „Niech w każdej z was będzie
dusza Maryi, aby wychwalała Pana; niech w każdej z was będzie duch Maryi, aby radowała
się w Bogu. Jeśli jest tylko jedna Matka Chrystusa według ciała, to według wiary Chrystus
jest owocem wszystkich, gdyż każda dusza otrzymuje Słowo Boga, o ile niepokalana i wolna
od wad, strzeże czystości i przyzwoitości. (Komentarz do św. Łukasza 2,26: PL 15, 1642).
Życząc wam tego udzielam wam błogosławieństwa.
tł. B.Żurowska