Z „KAZANIA NA NARODZENIE PAŃSKIE”

Św. Fulgencjusz
Z „KAZANIA N A N A R O D ZEN IE PAŃSK IE”
(PL 65, 727- 729)
4. Chrystus-Dzień wieczny, będąc bogatym (2 Kor 8, 9), nas stworzył,
Chrystus w dniu objętym czasem stał się ubogim, aby nas odkupić. Dzień
wieczny to Chrystus Bóg z Boga Ojca. Chrystus w dniu objętym czasem
narodził się jako Bóg-Człowiek z Dziewicy-Matki. Chrystus-Dzień wiecz­
ny to Słowo wydane z serca Ojca, Chrystus w dniu objętym czasem jest
Słowem, które stało się ciałem (J 1, 14) z łona Dziewicy-Matki. Chrystus
jest Dniem wiecznym, Bogiem prawdziwym z Boga prawdziwego. Chrystus
w dniu objętym czasem jako „Oblubieniec wychodzi ze swej komnaty”
(Ps 19, 6). Chrystus-Dzień wieczny jest Stwórcą aniołów. Chrystus-Dzień
wieczny posila w niebie świętych aniołów. Chrystus-Dzień wieczny objęty
czasem jest Zbawicielem łudzi. Chrystus-Dzień objęty czasem odnawia lu­
dzi na ziemi. Stwórca aniołów stał się człowiekiem, aby chleb anielski
pożywał człowiek (Ps 78, 25). Pan żywi duchy niebieskie i ludzi, sam nie
ponosząc uszczerbku.
5. Wszakże tu, bracia najmilsi, zważcie wielkość łaski i uznajcie to,
czego Bóg raczył udzielić człowiekowi. Bo Chrystus, Syn Boży, z Boga
prawdziwego Bóg prawdziwy i z Ojcem jeden Bóg z natury zawsze samym
sobą posila świętych aniołów. Syn Boży jednak nie przyjął natury aniel­
skiej. Bóg zaś, chcąc swoją miłość w nas objawić, sprawił, że Syn Jego
przyjął od nas naszą naturę. Bóg Jednorodzony – Chleb aniołów, przyjął
zarazem duszę i ciało ludzkie, aby się stać chlebem dla człowieka. Chrys­
tus przyjął prawdziwą duszę i prawdziwe ciało, jaśniejące świętością i czys­
tością. Przyjął naszą duszę bez nieprawości, przyjął nasze śmiertelne ciało.
Przyjął duszę sprawiedliwą, aby naszym duszom przywrócić sprawiedli­
wość. Dlatego raczył mieć ciało śmiertelne, aby umierając odpowiednio
do cielesnej natury pokonać śmierć. Przybrał ciało, aby także wskrzesić
ciało, przez które miał wskrzesić nasze ciała.
154
6. Najmilsi bracia, to wielka tajemnica, wielka wskazówka boskiej mi­
łości. Człowiek gardząc Bogiem odszedł od Niego. Bóg, miłując człowieka,
przyszedł do ludzi. Pan umiłował bezbożnego, aby go uczynić sprawiedli­
wym. Umiłował chorego, aby go uzdrowić. Co mam więcej powiedzieć?
[…] Natura, która w pierwszym człowieku, czyli w Adamie, skalała świat
grzechem, w drugim człowieku, to jest w Chrystusie, oczyściła świat z grze­
chu. „Pierwszy człowiek z ziemi – ziemski, a drugi Człowiek – z nieba”
(1 Kor 15, 47). Kobieta ze znieprawionym umysłem oszukała pierwszego
mężczyznę, Dziewica poczęła drugiego Człowieka z nietkniętym dziewic­
twem. Złość diabła znieprawiła skłonny do złego umysł żony pierwszego
mężczyzny. Łaska Boża zachowała nieskażony umysł i ciało Matki dru­
giego Człowieka. Łaska przyniosła Jej umysłowi najmocniejszą wiarę,
a ciało uchroniła przed pożądliwością. Ponieważ więc grzech spowodował
godne pożałowania potępienie człowieka, dlatego Bóg-Człowiek narodził się
przedziwnie bez grzechu.
7. Zwróćcie uwagę, bracia, na cel łaski leczącej, ukazany nam przez
boską łaskawość. Ongiś zły anioł przystąpił do Ewy, aby przez nią czło­
wiek będąc stworzeniem Bożym, oddalił się od Boga. Obecnie zaś dobry
anioł przybył do Maryi (Łk 1, 28), aby w Niej Bóg Jednorodzony, Syn
Ojca, zjednoczył się z naturą ludzką. Diabeł przybył do Ewy, aby w swej
złości odebrać nam życie (Rdz 3, 4, 19). Gabriel przybył do Maryi, aby
zwiastować, że ludzie na nowo otrzymają życie. Diabeł z powodu winy
pierwszego człowieka zaczął władać człowiekiem, dzięki zaś łasce, jakiej
drugi Człowiek udzielił ludziom, diabeł zaczął ponosić klęskę, zadawaną
mu przez człowieka. Zły duch w swej pysze wynosił się ponad pierwszego
człowieka. Zły duch stał się jeńcem drugiego Człowieka. Duch ciemności
z powodu pierwszego człowieka trzymał nas w niewoli, a z powodu dru­
giego Człowieka utracił nas wyzwolonych. Pierwszy Adam był dla nas
sprawcą winy, a drugi Adam stał się dla nas sprawcą łaski. Pierwszy czło­
wiek stworzony „z mułu” (Rdz 2, 7) zrodził ludzi ziemskich, których drugi
Człowiek, narodzony z Ducha Świętego, uczynił niebiańskimi. Przez Ada­
ma utraciliśmy pierwszą łaskę, którą odzyskaliśmy przez Chrystusa w więk­
szej obfitości. Adam spowodował w nas skazę grzechu, z którą mieliśmy
się rodzić, aby ponieść karę. Chrystus przyniósł łaskę usprawiedliwienia,
abyśmy się odrodzili, aby posiąść królestwo.
3. Bracia, jest rzeczą godną, abyście uroczyście obchodzili dzień Bo­
żego Narodzenia, a także Zmartwychwstanie Pańskie. Bo Jednorodzony
155
Bóg, jak raczył dla nas się narodzić, tak raczył dla nas według ciała umrzeć
i zmartwychwstać. Dzisiejsza uroczystość jest dniem Jego nawiedzin, a Wiel­
kanoc jest świętem odkupienia. Bóg Jednorodzony poczęty w łonie zaczął
dzieło łaski. Zbawiciel poczęty w łonie stał się uczestnikiem naszej śmierci,
wstając z grobu uczynił nas uczestnikami swego życia. Przeto teraz wszyscy
błagajmy Pana, aby jak w dniu swego narodzenia rozradował swój lud,
tak wszystkich z pokojem i radością doprowadził do dnia zmartwych­
wstania i zachował lud swój w wierze i miłości.
Tłum. ks. Wacław Eborowicz