Magdalena Idzik

Magdalena Idzik
mezzosopran
Solistka Teatru Wielkiego – Opery Narodowej
w Warszawie.
Jest absolwentką Akademii Muzycznej
im. Fryderyka Chopina w Warszawie w klasie śpiewu
solowego prof. Małgorzaty Marczewskiej. Studia
kontynuowała w Mediolanie pod kierunkiem Vittorio
Terranovy i w Londynie u Joy Mammen. Otrzymała
stypendium Promocja Talentu przyznawane przez
Fundację Ewy Czeszejko-Sochackiej. W 2001 roku
ukończyła we Włoszech Akademię Rossiniowską
pod kierunkiem znakomitego dyrygenta Alberta Zeddy.
Na scenie Teatru Wielkiego – Opery Narodowej
zadebiutowała w spektaklu Śpiewnik domowy
Stanisława Moniuszki w reŜyserii Marii Fołtyn.
W swoim bogatym repertuarze artystka ma
wiele partii mezzosopranowych, między innymi w takich
operach jak: Eugeniusz Oniegin Piotra Czajkowskiego,
Jaś i Małgosia Engelberta Humperdincka, Straszny dwór,
Hrabina Stanisława Moniuszki, Wesele Figara,
Czarodziejski flet Wolfganga Amadeusa Mozarta, Krakowiacy i Górale Karola Kurpińskiego, Łucja
z Lammermoor Gaetano Donizettiego, Magiczny Doremik Marty Ptaszyńskiej, Janek Władysława
śeleńskiego, Jaskółka, Madame Butterfly Giacomo Pucciniego, PodróŜ do Reims Gioacchino
Rossiniego, Salome Richarda Straussa, Carmen Georgesa Bizeta, Rigoletto Giuseppe Verdiego.
Śpiewała takŜe rolę Hudel w musicalu Skrzypek na dachu. Maddalenę w PodróŜy do Reims
kreowała takŜe w Pesaro na zaproszenie Rossini Opera Festival.
Z zespołem Opery Narodowej uczestniczyła w występach gościnnych na Cyprze, w Japonii
i Hiszpanii.
Bogaty i nieustannie poszerzany jest równieŜ repertuar oratoryjno-kantatowy i pieśniarski
artystki, który z powodzeniem wykonuje na estradach filharmonicznych w kraju i za granicą.
Oklaskiwała ją publiczność sal koncertowych w Amsterdamie, Brukseli, Kolonii, Kopenhadze,
Luksemburgu, ParyŜu, Walencji, Nowym Jorku, Toronto i Tokio. Współpracowała z takimi
dyrygentami jak: Łukasz Borowicz, Tomasz Bugaj, Jacek Kaspszyk, Kazimierz Kord, Michał
Nestorowicz, Marcin Nałęcz-Niesiołowski, Tadeusz Wojciechowski, Mirosław Jacek Błaszczyk,
Alberto Zedda, Marcello Rota, Will Crutchfield, Antonino Fogliani, Valery Gergiev, Tiziano Severini
oraz z cenionymi reŜyserami, są to między innymi: Mariusz Treliński, Marta Domingo,
Janusz Józefowicz, Achim Freyer, Martin Ottava, Emilio Sagi.
WaŜnym wydarzeniem w karierze śpiewaczki był udział w wykonaniu Requiem Mozarta
podczas uroczystego koncertu dla królowej belgijskiej Fabioli w piątą rocznicę śmierci króla
Baudouina. Wystąpiła w słynnym koncercie galowym Andrea Bocellego w Teatrze Wielkim
w Łodzi. Wzięła takŜe udział w koncercie poświęconym pamięci Giuseppe Sinopoliego (Piza)
oraz w uroczystej gali Gwiazdy dla Europy pod batutą argentyńskiego tenora i dyrygenta
José Cury.
Andrzej Kostrzewski
baryton
Jest absolwentem Akademii Muzycznej w Łodzi
w klasie śpiewu solowego prof. Zofii Stefańskiej. JuŜ jako
student, 1984 roku, debiutował na scenie Teatru Wielkiego
w Łodzi w partii Wagnera w operze Mefistofeles Arrigo
Boito. Od tamtego czasu jest czołowym solistą tego teatru.
Stworzył tam wiele znakomitych ról, wysoko ocenionych
przez krytykę teatralną i muzyczną oraz docenionych
przez publiczność.
W swoim bogatym repertuarze artysta ma wiele
partii barytonowych, między innymi w takich operach jak:
Wesele Figara Wolfganga Amadeusa Mozarta, Cyrulik
sewilski Gioacchino Rossiniego, Carmen Georgesa Bizeta,
Straszny dwór, Halka Stanisława Moniuszki, Eugeniusz
Oniegin Piotra Czajkowskiego, Falstaff, Trubadur, Bal maskowy Giuseppe Verdiego, Kawaler
srebrnej róŜy Richarda Wagnera, Porgy and Bess George’a Gershwina, Madra Carla Orffa,
Diabły z Loudun, Król Ubu Krzysztofa Pendereckiego oraz operetkach i musicalach: Orfeusz
w piekle Jacquesa Offenbacha, Zemsta nietoperza Johanna Straussa, Ptasznik z Tyrolu Karla
Zellera, KsięŜniczka czardasza Imre Kálmána, Wesoła wdówka Ferenca Lehára, Wiktoria i jej
huzar Paula Ábraháma, Człowiek z La Manchy Mitchella Leigh, Zorba Johna Kandera, Can-Can
Cole Portera, My Fair Lady Frederica Loewe, Błękitny zamek Romana Czubatego.
Andrzej Kostrzewski współpracował z wieloma znakomitymi reŜyserami, są to między innymi:
Adam Hanuszkiewicz, Maciej Prus, Ryszard Peryt, Marek Weiss-Grzesiński, Waldemar
Zawodziński.
Artysta współpracuje z wieloma scenami muzycznymi w całej Polsce, często bierze udział
w koncertach estradowych, ma teŜ na swoim koncie liczne występy zagraniczne – Niemcy,
Francja, Szwajcaria, Holandia, Belgia, Luxemburg.
Andrzej Kostrzewski jest artystą, którego kreacje charakteryzuje znakomite aktorstwo
i wysoki poziom wokalny.
Mirosław Feldgebel
Absolwent Wydziału Instrumentalnego
w klasie fortepianu, studiował takŜe na
Wydziale Teorii, Kompozycji i Dyrygentury
w Akademii Muzycznej im. Fryderyka
Chopina w Warszawie. Ceniony pianista
i kameralista. Partnerował wielu
najwybitniejszym artystom polskim
i zagranicznym. Jest laureatem kilku
międzynarodowych konkursów
pianistycznych (między innymi I nagroda
w Torneo Internazionale di Musica
w Turynie, III nagroda w XII Concorso
Musicale Europeao Citta di Moncalieri).
Od wielu lat zajmuje się równieŜ
wykonawstwem muzyki dawnej na instrumentach historycznych – na klawesynie (szef artystyczny
zespołu Mercurius), na harfach średniowiecznych i renesansowych (współpraca z zespołem
Ars Nova) oraz na pianoforte.
Mirosław Feldgebel występował w wielu prestiŜowych salach koncertowych Europy i Ameryki
(między innymi w Sali Pleyela w ParyŜu, Wiener Musikverein, Vredenburgsaal w Utrechcie,
Studiu im. Witolda Lutosławskiego w Warszawie, Gran Teatre del Liceu w Barcelonie).
Uczestniczył w obchodach 150 rocznicy śmierci Fryderyka Chopina. Brał udział w wielu
międzynarodowych festiwalach muzycznych, między innymi: Wratislavia Cantans, Festiwal
Chopinowski w Dusznikach Zdroju, Warszawska Jesień, Ukraina i Świat Baroku w Kijowie,
Międzynarodowy Śląski Festiwal Muzyczny pod patronatem Kurta Masura, Międzynarodowy
Festiwal Duetów Fortepianowych w Ŝiauliai na Litwie, Holland Festival.
Jako jeden z niewielu pianistów polskich miał zaszczyt koncertować na zabytkowym
fortepianie Pleyel z roku 1860 w koncercie poświęconym pamięci Fryderyka Chopina,
odbywającym się w ramach IX Festiwalu Muzyki Dawnej na Zamku Królewskim w Warszawie.
W październiku 2004 roku wraz ze skrzypaczką Katarzyną Dudą występował z recitalem
w Carnegie Hall w Nowym Jorku, a w marcu 2005 roku w sali słynnej Concertgebouw
w Amsterdamie. Koncerty te zostały owacyjnie przyjęte przez publiczność oraz otrzymały
bardzo pochlebne recenzje.
Od 2006 roku prowadzi autorskie projekty w Warszawskiej Operze Kameralnej.
Andrzej Stanisław Krajewski
aktor i literat
Urodził się w Węgrowie, a więc na Podlasiu,
w inteligenckiej rodzinie, dokładnie nie wiadomo kiedy,
ale na pewno trochę przed wybuchem II wojny światowej.
Od najmłodszych lat, i to absolutnie dziecięcych,
posmakował uroków (czasami słodkich, czasami gorzkich)
teatru, rewii i estrady (oczywiście w wydaniu amatorskim,
u boku swego ojca prawnika, który miał
artystyczno-społecznikowskie ciągoty).
Działalność zawodową rozpoczął w legendarnym
juŜ Kabarecie Stodoła, który powstał (w ramach
popaździernikowych przemian) w baraku po stołówce
dla budowniczych Pałacu Kultury. W Stodole występował
i pisał teksty, będąc jednym z filarów zespołu. Później
współpraca z teatrami, estradami i kabaretami, między innymi z kabaretem ZAKR-u
i Podwieczorkiem przy mikrofonie. Kilka lat intensywnej pracy w warszawskiej telewizji Porion
(głównie w autorskich programach poświęconych popularyzacji muzyki).
UwaŜany jest za jednego z najlepszych konferansjerów w koncertach muzyki popularnej.
Przez cały czas pisał teksty piosenek, skecze i monologi dla wielu wybitnych artystów sceny
i estrady, a takŜe większe formy literackie, między innymi kameralne oratorium Droga krzyŜowa,
zbiór opowiadań Wigilijne okruszki (Wydawnictwo Rytm) i satyryczno-wspomnieniowe Gawędy
starego chałturnika, czyli 100 gram anegdot (Wydawnictwo Rzeczpospolita).
W ksiąŜkach tych znajdziemy zarówno obrazy obyczajów, szczególnie świątecznych,
które nasza burzliwa historia poddaje trudnym próbom, jak i kulisy Ŝycia artystycznego,
ze wszystkimi jego śmiesznostkami. TakŜe galerię znanych postaci, z którymi się spotykał.
Autor posługuje się zróŜnicowanym, często brawurowo stylizowanym, barwnym językiem,
który jeden z recenzentów określił jako finezję słowa.