przedstawia W kinach od 2 maja 2015 Czas trwania: 86 min

przedstawia
W kinach od 2 maja 2015
Czas trwania: 86 min
Produkcja: Niemcy / Luksemburg / Belgia / Irlandia 2014
1
OBSADA DUBBINGOWA:
DAVE – DERMOT MAGENNIS
FINI – CALLUM MALONEY
HAZEL – TARA FLYNN
IDA – AVA CONNOLLY
MOBY – PAUL TYLAK
SZAŁAPUT – PAUL TYLAK
LEW – ALAN STANFORD
PANI GRYF – AILEEN MYTHEN
PAN GRYF – DERMOT MAGENNIS
SZYMPANS – PAUL TYLAK
FLAMING – AILEEN MYTHEN
NIEŚWISZCZUK – DERMOT MAGENNIS
PLĄCINÓŻEK – PATRICK FITZSYMONS
STRAŻNICZKA – AILEEN MYTHEN
STRAŻNIK – PATRICK FITZSYMONS
MAŁGOCHA – AILEEN MYTHEN
TYGRYS SYBERYJSKI – PATRICK FITZSYMONS
POLSKA OBSADA DUBBINGOWA:
DAVE – OLAF LUBASZENKO
FINI – BERNARD LEWANDOWSKI
HAZEL – MAŁGORZATA FOREMNIAK
IDA – MAJA KONKEL
MOBY – CEZARY ŻAK
SZAŁAPUT – ARTUR BARCIŚ
LEW – TOMASZ BORKOWSKI
PANI GRYF – JULIA TREMBECKA
PAN GRYF – DARIUSZ BŁAŻEJEWSKI
SZYMPANS – STEFAN KNOTHE
STRAŻNICZKA – JOANNA DOMAŃSKA
STRAŻNIK – ADAM BAUMAN
MAŁGOCHA – MAŁGORZATA KLARA
TYGRYS SYBERYJSKI – MICHAŁ KONARSKI
TWÓRCY FILMU:
REŻYSERIA – TOBY GENKEL
WSPÓŁREŻYSERIA – SEAN MC CORMACK
SCENARIUSZ – MARK B. HODKINSON /
RICHARD CONROY / TOBY GENKEL
MONTAŻ – REZA MEMARI
SCENOGRAFIA – HEIKO HENTSCHEL
KIEROWNICTWO ARTYSTYCZNE – FLORIAN WESTERMANN
MUZYKA – STEPHEN MCKEON
2
DŹWIĘK – STEVE FANAGAN
KIEROWNICTWO PRODUKCJI – ANNE-SOPHIE PRESCH-GACON /
PAULINE BULINCKX / IMOGEN DENTITH / EMMA OWEN
PRODUCENCI – EMELY CHRISTIANS / MOE HONAN
KOPRODUCENCI – JEAN-MARIE MUSIQUE / MARK MERTENS /
CHRISTINE PARISSE / JAN GOOSEN / SIÚN NÍ RAGHALLAIGH
POLSKA WERSJA JĘZYKOWA – BARTEK FUKIET
REŻYSERIA POLSKIEJ WERSJI JĘZYKOWEJ – DARIUSZ BŁAŻEJEWSKI
PRODUKCJA POLSKIEJ WERSJI JĘZYKOWEJ – STUDIO PRL
(NAGRANIE – KAMIL SOŁDACKI; ZGRANIE – ALEKSANDER CHERCZYŃSKI;
KIEROWNICTWO PRODUKCJI – MACIEJ JASTRZĘBSKI)
KRÓTKO O FILMIE
Najnowsza animacja twórców przebojowej serii „Renifer Niko”, przygotowana
przez twórców polskich wersji językowych przebojów „Kumba”, „Zambezia” i „Disco Robaczki”. Pełna humoru i przygód historia zwierzaków, które nie załapały się
na Arkę Noego, bo nie było ich na liście i teraz mają… przechlapane.
Nadciąga potop i wkrótce całą Ziemię zaleje woda. Jedynym ratunkiem dla zwierząt jest
miejsce na Arce Noego, której kapitanem został wyniosły Król Lew. Niestety, paru
nieboraków nie znalazło się na liście upoważniającej do wejścia na pokład i teraz mają…
przechlapane. Uroczy stwór o imieniu Fini, przedstawiciel tajemniczego gatunku
pluszczaków, wspierany przez trójkę innych pechowców bez biletu wstępu na Arkę,
zmaga się z nadciągającą powodzią oraz parą gryfów-głodomorów, które… mają smaka
na pluszczaka.
W polskiej obsadzie dubbingowej: Olaf Lubaszenko („Gdzie jest Nemo”), Małgorzata
Foremniak („Pocahontas”), Tomasz Borkowski („Madagaskar 3”), Cezary Żak
(„WALL-E”) i Artur Barciś („Auta”).
**************************************************
Czy zastanawiałeś się kiedykolwiek, co stało się ze zwierzętami, które spóźniły się na
arkę?
Oto koniec świata. Nadciąga ogromna powódź, która zaleje całą Ziemię i wszystkie
stworzenia, które na niej żyją.
Na szczęście Dave i Fini, dwa gapowate pluszczaki, nie muszą się martwić – sympatyczny
brodacz o imieniu Noe zbudował wielką arkę, która pomieści wszystkie zwierzęta i
uchroni je przed potopem. Niestety, okazuje się, że pluszczaki nie znalazły się na liście
stworzeń zaproszonych na arkę, skrupulatnie sprawdzanej przy wejściu przez
3
świtę Króla Lwa, wyznaczonego przez Noego na kapitana statku… Za sprawą sprytnego
fortelu Dave’a, pluszczakom udaje się dostać na pokład.
Wkrótce potem niesforny Fini, razem z Idą - przedstawicielką gatunku drapieżnych
grimpów, pakuje się w kłopoty, niefortunnie opuszczając pokład arki tuż przed jej
odpłynięciem. Fini i Ida, zmuszeni do współpracy, starają się przetrwać i wspiąć na
szczyt pobliskiej góry. Po drodze przyjdzie im stawić czoła licznym niebezpieczeństwom
– zagrażają im potwory-głodomory i woda, której z każdą godziną jest coraz więcej.
Tymczasem ich rodzice, roślinożerny Dave i mięsożerna Hazel, muszą odrzucić
wzajemne uprzedzenia, by połączyć siły i zawrócić arkę, żeby uratować zaginione dzieci.
To z pewnością nie będzie spokojny rejs…
SYNOPSIS
Dave jest pluszczakiem, trochę niezdarnym i niepoważnym z wyglądu stworkiem,
z futrem w żywych kolorach i trąbą zamiast nosa. Pluszczaki posiadają dwie nietypowe
umiejętności: potrafią budować wspaniałe, wygodne gniazda, a w sytuacji zagrożenia
życia wydzielają chmurę błękitnego gazu, który odstrasza napastników brzydkim
zapachem. Dave ciągle szuka miejsca, w którym mógłby zamieszkać ze swoim synem
Finim i stworzyć mu prawdziwy, bezpieczny dom. Jedyne, o czym marzy Fini, to osiąść
gdzieś na stałe i znaleźć przyjaciół.
Gdy do uszu Dave’a dociera plotka o zbliżającej się ogromnej fali, kolejny raz pakuje
dobytek i wyrusza z Finim na wielkie zgromadzenie zwierząt. Okazuje się, że jedyną
nadzieją na ratunek jest arka, na tyle wielka, że jest w stanie pomieścić wszystkie
zwierzęta. Buduje ją pewien sympatyczny brodacz o imieniu Noe.
Niestety, okazuje się, że Dave i Fini nie zostaną wpuszczeni na arkę, bo nie ma ich na
liście, którą posiada Lew. Jednak trzeba czegoś więcej, niż jakaś lista i groźna mina króla
zwierząt, żeby zniechęcić pluszczaka. Kreatywne myślenie, odrobina pluszczakowego
rzemiosła oraz wymuszona pomoc dwójki grimpów – Hazel i jej córki Idy – no i Dave i
Fini wślizgują się ukradkiem na arkę.
Gdy rodzice wreszcie oddychają z ulgą, sądząc, że cudem uniknęli niebezpieczeństwa,
orientują się nagle, że ich dzieci zniknęły. Ciekawskie maluchy opuściły pokład chwilę
przedtem, nim potężna fala uderzyła w arkę i porwała ją w głąb morza.
Rozpoczyna się rozpaczliwy wyścig z czasem. Ida, urodzony myśliwy, który potrafi
przetrwać w każdych warunkach, ma sporo kłopotów z ciapowatym i powolnym Finim.
Jednak udaje im się uciec przed nadciągającą wodą i żarłocznymi gryfami, które widzą w
nich główne danie w swoim menu. W trakcie ucieczki drużyna powiększa się o kolejnych
członków – do ekipy rozbitków dołączają Szałaput i Moby, dwa przedziwne zwierzaki,
które również nie dostały się na arkę. Wspierany przez nowych przyjaciół, niezdarny
Fini wykazuje się odwagą prawdziwego bohatera.
4
W tym samym czasie roślinożerny Dave i mięsożerna Hazel muszą przełamać wzajemne
uprzedzenia i połączyć siły, by przejąć kontrolę nad arką. Tylko wspólnie mają szansę na
to, żeby przechytrzyć goryle z obstawy próżnego kapitana lwa i uratować dzieci.
Tymczasem woda wzbiera nieubłaganie, konsekwentnie zalewając kolejne fragmenty
lądu. Sytuacja Finiego i Idy wygląda beznadziejnie. Ale czasami, żeby odnaleźć swoje
miejsce na Ziemi, trzeba przeżyć koniec świata. A nic, co zaplanował Noe, nie jest
przypadkowe.
OPISY POSTACI
FINI (Bernard Lewandowski)
Mistrz przytulania. Ma dobre serce. Jest bardzo otwarty
na innych i ufny. Może nawet nieco zbyt ufny. Na co
dzień dosyć strachliwy, ale gdy jego przyjaciele znajdą
się w niebezpieczeństwie, potrafi wykrzesać z siebie
wyjątkową odwagę. Finny jest zapatrzony
w starsze dzieci – trochę im zazdrości, chciałby być taki
fajny i sprytny jak one, zwłaszcza jak grimpka Ida. Jego
największym problemem jest to, że razem z ojcem
często zmienia miejsce zamieszkania, przez co nie ma
przyjaciół. Nigdzie nie zagrzewa miejsca na tyle długo,
by nawiązać bliższe relacje. Jest wiecznym outsiderem, przybyszem z kosmosu w
świecie zwierzaków. I trochę tak wygląda. Ida, patrząc na jego niezdarne i powolne
ruchy, nie może się nadziwić, jak temu koleżce udało się przetrwać choć jeden dzień?
IDA (Maja Konkel)
Mama wychowuje ją według surowych zasad: grimpy żyją
samotnie i polegają tylko na sobie. Ida stara się
dostosować do życzeń rodzicielki – warcząc i z groźną
miną udając twardego jak skała grimpa, ale tak naprawdę
jest zagubiona i niepewna siebie. Jednak nie dajcie się
zmylić. Geny grimpów zrobią swoje. Gdy Ida znajdzie się w
niebezpieczeństwie, będzie wiedziała jak sobie poradzić.
Nauki matki nie poszły w las.
DAVE (Olaf Lubaszenko)
5
Dave to przemiły gość, słodki jak lukier. Niektóre zwierzaki, jak na przykład grimpkę
Hazel, potrafi swoją naturą doprowadzić do szaleństwa. Cóż, nadmiar słodyczy nie jest
najlepszy dla zdrowia. Dave może się wydawać prostolinijny, ale kiedy zachodzi
potrzeba, potrafi być bardzo sprytny. Pluszczaki w świecie zwierząt uchodzą za gatunek
słaby i łagodny, prawdziwi twardziele mają ich za tchórzy. Nic bardziej mylnego –
sprowokowany Dave jest gotów stawić czoła nawet lwu, a natura obdarzyła go groźną
bronią
– miotanym z trąby błękitnym dymem, po którego dawce nawet największe drapieżniki
podkulają ogony i wieją z piskiem w siną dal. Pluszczaki mają jedną cudowną, ale też
bardzo irytującą cechę: urządzają dom w każdym miejscu, w którym zatrzymują się na
dłużej niż dwie godziny, są bardzo wyczulone na wszystko, co dotyczy estetyki i
wystroju wnętrz. To, że właśnie doświadczasz końca świata, nie oznacza przecież, że nie
możesz robić tego w komfortowych warunkach.
HAZEL (Małgorzata Foremniak)
Grimpy, przedstawiciele gatunku Drapieżnikus sympatikus,
co można przetłumaczyć jako „bezwzględny zabójca o
miękkim sercu”, są samotnikami. Hazel, jak wszystkie grimpy,
jest pełnokrwistym drapieżcą, który najpierw działa, a potem
myśli. Wkłada dużo wysiłku w wychowanie swojej córki,
którą kocha z całego serca; stara się dobrze ją przygotować
do ciężkiego życia w dziczy. Jak większość zwierząt
drapieżnych, preferuje życie w samotności. Dlatego jej stado
składa się tylko z dwóch zwierzaków. Taki styl życia ma wiele
zalet – na przykład, gdy między matką i córką dochodzi do
kłótni, a zdarza się to dosyć często, ostatnie słowo zawsze
należy do Hazel. Choć ostre kły i pazury grimpów wyglądają groźnie, są to istoty z natury
dobre, a w kosmatej piersi Hazel bije gorące, matczyne serce.
MOBY (Cezary Żak)
Poczciwiec wzbudza zaufanie od pierwszego wejrzenia, bo
jak można się bać kogoś, kto wygląda jak skrzyżowanie
czołgu ze ślimakiem? Najbardziej w życiu doskwiera mu
samotność. Z powodu swojego nietypowego wyglądu żyje na
marginesie zwierzęcej społeczności i trochę się z tego
powodu rozczula nad sobą. Ci, którzy poznają go trochę
bliżej, szybko się przekonują, że Moby jest najwspanialszym
przyjacielem, jakiego można sobie wymarzyć.
SZAŁAPUT (Artur Barciś)
6
Wyjątkowo irytujący pasożyt. Głośny i bezczelny gaduła, drażniący wszystkich wokół.
Powiedzenie „siedzieć komuś na głowie” dopracował do perfekcji. Od wielu miesięcy
gnieździ się, jako pasażer na gapę, na głowie nieszczęsnego Moby’ego, irytując
poczciwego olbrzyma nieustannymi przechwałkami i docinkami. Ale nawet on, w
obliczu niebezpieczeństwa, potrafi przezwyciężyć swą pasożytniczą naturę i stanąć w
obronie przyjaciół.
GRYFY (Julia Trembecka, Dariusz Błażejewski)
Przebiegłe i złośliwe potwory-głodomory.
Zawsze działają razem – polują i dzielą się
zdobyczami. Są bezwzględne – gdy już raz
kogoś wywęszą, nie spoczną w wysiłkach,
żeby go dopaść i spożyć. Bojkotują zakaz
konsumpcji
roślinożerców
przez
mięsożerców, ogłoszony przez Noego, gdyż…
mają smaka na pluszczaka!
TOBY GENKEL (reżyser) i SEAN MCCORMACK (współreżyser) o filmie:
„Ups! Arka odpłynęła…” – już sam tytuł tego filmu zawiera w sobie historię, którą
chciałoby się poznać, dowiedzieć się, co dalej?!
Każdy z nas wie, jak to jest, gdy przegapi się autobus, zwłaszcza ten ostatni, ale
przegapić arkę?! W naszym filmie zwierzaki nieznanego gatunku spóźniają się na statek,
który jest ich jedyną nadzieją na ratunek przed potopem – za chwilę nadejdzie wielka
woda i zaleje cały świat. Chyba każdy zgodzi się, że to sytuacja dosyć problematyczna…
Każdy reżyser marzy o tym, żeby móc nakręcić film, który opowiadałby tak wspaniałą
historię. Żeby samodzielnie stworzyć świat, zamieszkany przez stworzenia, które są
wytworem jego wyobraźni i wysłać je w podróż pełną przygód.
Bardzo ciekawe w pracy nad tym projektem było to, że mieliśmy do czynienia z jednym
absolutnie pewnym założeniem: ziemia zostanie zatopiona. Nasi bohaterowie musieli się
skonfrontować z tym faktem, nie mogli zignorować tej wiedzy, ani przed nią uciec.
Dramatyzmu całej akcji dodaje to, że główne role odgrywają w niej dzieci, ale bez obaw
– ich przygody, z gwarantowanym happy endem, dostarczą widzom dużo rozrywki.
Skoro ma nastąpić koniec świata, śmiejmy się z tego.
Pisanie scenariusza pochłonęło bardzo dużo czasu – dużo więcej, niż zakładaliśmy, choć
nie było to dla nikogo, zaangażowanego w projekt, niespodzianką. Stworzenie zupełnie
nowych gatunków zwierząt, jak pluszczaki i grimpy, wymyślenie nie tylko ich wyglądu,
ale także tego, jakie mają zwyczaje i jak się zachowują było czasochłonne. Trwało to
7
długo, ale obserwowanie, jak nasze zwierzaki ewoluują, nabierają kształtów i
indywidualnych cech było niesamowicie ekscytujące i motywowało nas do jeszcze
większych wysiłków. A gdy wreszcie mieliśmy gotowy scenariusz, poczuliśmy się jak
pluszczaki, które muszą stawić czoła nadciągającej fali pracy, wiedząc, że po pierwszej
nastąpią kolejne…
Uzbrojeni w niewyczerpane zasoby entuzjazmu, świetne projekty graficzne oraz
wspaniały, stawiający przed nami wielkie wyzwania scenariusz, zamknęliśmy się z
naszą ekipą twórców na wiele miesięcy, by poświęcić się pracy nad filmem.
Powróciliśmy do normalnego świata z gotową animacją i przekonaniem, że udało nam
się stworzyć coś, w co wszyscy bardzo wierzymy.
W momencie, w którym uświadomiliśmy sobie gigantyczną skalę tego przedsięwzięcia,
doceniliśmy, z jak wspaniałymi profesjonalistami przyszło nam pracować. Zdolnymi
ludźmi, którym udało się zamknąć wszystkie prace w przewidzianym terminie i w
obrębie założonego budżetu. Twórcy naszego filmu oddali mu się z całą swoją pasją.
Mieliśmy początkowo spore obawy odnośnie tego, jak uda nam się pogodzić współpracę
rozłożoną na cztery kraje („Ups! Arka odpłynęła…” jest koprodukcją niemieckobelgijsko-irlandzko-luksemburską), ale dzięki komunikacji internetowej i ludziom
zaangażowanym w projekt, ten dystans stał się problemem stosunkowo niewielkim.
Mało romantyczna prawda o produkcji filmowej wygląda tak, że spora jej część polega
na bardzo ciężkiej pracy, umiejętności rozwiązywania problemów, które wydają się
nierozwiązywalne i uświadomieniu sobie, że z pewnych pomysłów po prostu trzeba
zrezygnować, nawet jeśli zakochałeś się w nich bez reszty. Gdy, po tym całym długim i
żmudnym procesie produkcji, wreszcie trzymasz w rękach gotowy film, czujesz, że nie
potrafisz się z nim rozstać. Mamy nadzieję, że po naszym filmie widać, z jak wielkim
uczuciem był robiony. Niezliczona rzesza artystów zrobiła wszystko, co w ich mocy,
żeby stał się jak najlepszy. Jesteśmy wdzięczni i dumni, że mogliśmy być częścią tego
zespołu.
AKTORZY (POLSKA WERSJA JĘZYKOWA)
MAŁGORZATA FOREMNIAK
Absolwentka Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej
i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi (1989). Debiutowała w Teatrze Powszechnym
im. Jana Kochanowskiego w Radomiu w „Tangu” Sławomira Mrożka w reżyserii
Zygmunta Wojdana (1991); w teatrze tym grała do 1993 roku (m.in. w „Onych”
Witkacego i „Pannie Julii” Augusta Strindberga w reżyserii Jacka Zembrzuskiego). W
latach 1993-1999 pracowała w zespole warszawskiego Teatru „Kwadrat” m.in. u boku
Jana Kobuszewskiego, Wojciecha Pokory i Stanisławy Celińskiej. Na dużym ekranie
debiutowała w 1991 roku u boku Bogusława Lindy rolą w „In flagranti” Wojciecha
Biedronia. Po występie w filmie „Daleko od siebie” Feliksa Falka (1995) okrzyknięto ją
polską Michelle Pfeiffer. W 2001 roku zagrała z Willemem Dafoe w dramacie filmowym
Yurka Bogayewicza „Boże skrawki” i u japońskiego reżysera Mamoru Oshiiego w filmie
8
„Avalon”. Wystąpiła w polskiej superprodukcji „Stara baśń. Kiedy słońce było bogiem”
Jerzego Hoffmana oraz w nagrodzonym filmie Andrzeja Jakimowskiego „Zmruż oczy”.
Zagrała także m.in. w „PitBullu” Patryka Vegi (2005), „Krótkiej histerii czasu” Dominika
Matwiejczyka (2006), „Świadku koronnym” Jarosława Sypniewskiego (2007), „Mieście z
morza” Andrzeja Kotkowskiego (2009) czy „Och, Karol 2” Piotra Wereśniaka (2011).
Popularność przyniosły jej role w serialach telewizyjnych: „Odwróceni”, „Bank nie z tej
ziemi”, „Radio romans”, „Matki, żony i kochanki”, „Ekstradycja”, „Sława i chwała”, a
szczególnie rola doktor Zofii Stankiewicz-Burskiej, anestezjolog, bohaterki
telewizyjnego serialu „Na dobre i na złe”, którą zdobyła serca widzów. Trzykrotnie
uhonorowana plebiscytową Nagrodą Telekamery dla Najlepszej Aktorki (2001, 2002,
2003), a w 2004 roku Złotą Telekamerą. W 2005 roku została pierwszym polskim
ambasadorem UNICEF. Uhonorowano ją także szczególnymi nagrodami, Kryształowym
Zwierciadłem „za wrażliwość na potrzeby dzieci dotkniętych chorobą nowotworową i
niestrudzoną pracę na rzecz Fundacji Spełnionych Marzeń” (2004) oraz Nagrodą im.
Świętego Kamila za działalność na rzecz dzieci (2010).
OLAF LUBASZENKO
Polski aktor filmowy, teatralny oraz reżyser. Absolwent IX LO im. Klementyny Hoffmanowej w Warszawie. Studiował na Uniwersytecie Warszawskim (w latach 1986–1987,
socjologię), a później w Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej. Studiów nie ukończył.
Zadebiutował w wieku 14 lat w „Życiu Kamila Kuranta” (1982). Następnie pojawił się w
„Młynie nad Lutynią” oraz w „Sonacie marymonckiej” (1983).
Role, które przyniosły mu popularność, to m.in. początkujący piłkarz Olek Grom jr w
„Piłkarskim pokerze” Janusza Zaorskiego oraz Tomek w „Krótkim filmie o miłości”
Krzysztofa Kieślowskiego (1988). Kreacja w tym ostatnim filmie dała Lubaszence nagrodę na genewskim festiwalu „Gwiazdy Jutra”. Ponadto był asystentem reżysera w produkcji realizowanej przez Krzysztofa Kieślowskiego „Dekalog”, którego częścią jest właśnie
„Krótki film o miłości”. W 1991 roku Olaf Lubaszenko zdał eksternistyczny egzamin aktorski. Grał wtedy w popularnym musicalu „Metro”, reżyserowanym przez Janusza Józefowicza. Do najważniejszych ról tego okresu można zaliczyć Marcina Krolla w „Krollu”
(1991) i Krzyśka „Młodego” w „Psach” (1992) Władysława Pasikowskiego oraz rolę w
spektaklu „Emigranci” u boku Cezarego Pazury.
W 1992 roku był asystentem reżysera przy realizacji filmu Andrzeja Wajdy „Pierścionek
z orłem w koronie”. Wkrótce zadebiutował też jako reżyser filmem „Sztos” (1997). W
1998 roku podczas III Festiwalu Gwiazd w Międzyzdrojach odcisnął swoją dłoń na
Promenadzie Gwiazd, a w 2001 roku został członkiem Europejskiej Akademii Filmowej.
W 1999 roku aktor ponownie próbował swoich sił jako reżyser i zrealizował kolejny
film „Chłopaki nie płaczą”, a w 2001 roku „Poranek kojota” z Maciejem Stuhrem w roli
głównej. Wystąpił w filmach „Moja Angelika”, „Kiler”, „Słodko gorzki”, „Operacja
Samum”, „Kilerów 2-óch”, „Egoiści”, „Operacja Koza” u boku Ewy Gawryluk, „Bajland”,
gdzie partnerował Karolinie Rosińskiej, „Zakochani” z Magdaleną Cielecką i serialach
telewizyjnych „Ekstradycja 2”, „Sfora”, „Przeprowadzki” i „Barwy szczęścia”. Ostatnio
wystąpił w filmach „Mniejsze zło” Janusza Morgensterna, „Weekend” Cezarego Pazury
oraz „Sztos 2”, który sam wyreżyserował. Aktualnie można oglądać go w serialu TVP
9
„Strażacy”. Chętnie użycza swojego głosu na potrzeby dubbingu. Na swoim koncie ma
następujące tytuły: „Muppety: Poza prawem”, „Samoloty” i „Samoloty 2”, „Strażnicy
Galaktyki”, czy „Ralph Demolka”.
ARTUR BARCIŚ
Na dużym ekranie zadebiutował w obrazie „Do krwi ostatniej”
Jerzego Hoffmana. W 1981 roku pojawił się w kolejnym filmie tegoż reżysera, tym razem
w roli Wasylki w „Znachorze”. Rok później zagrał główną rolę w „Odlocie” w reż. Janusza
Dymka. W 1984 roku po raz pierwszy zagrał u Krzysztofa Kieślowskiego, w „Bez końca”.
Wystąpił potem w znaczących epizodach w niemal wszystkich częściach „Dekalogu”. Do
jego ważniejszych ról należy także kreacja w „Życiu za życie” Krzysztofa Zanussiego oraz
„Braciszek” Andrzeja Barańskiego. W 2003 roku otrzymał nagrodę dla najlepszego
aktora pierwszoplanowego za rolę tytułową w filmie „Kontroler” Petera Vogta na
Międzynarodowym Festiwalu Filmowym Down Under w Australii, a rok później za tę
samą rolę – nagrodę dziennikarzy na przeglądzie filmów kina niezależnego OFFensiva
we Wrocławiu. Publiczności jest także znany z roli Tadeusza Norka w serialu
telewizyjnym „Miodowe lata” oraz Czerepacha w popularnym serialu „Ranczo”, który
miał też swoją kinową wersję – „Ranczo Wilkowyje” (2007). Na swoim koncie ma wiele
ról dubbingowych. Wśród filmów, w których wystąpił, znajdują się m.in.: „Uniwersytet
Potworny”, „Rycerz Blaszka. Pogromca smoków”, „Auta” i „Auta 2”, „Iniemamocni”,
„Asterix i Obelix kontra Cezar”.
CEZARY ŻAK
Urodził się w 1961 roku w Brzegu Dolnym. Jest absolwentem PWST we Wrocławiu.
Przed kamerą debiutował w 1993 roku małą rolą w serialu „Czterdziestolatek – 20 lat
później”. W latach 1990-95 występował w Teatrze Współczesnym we Wrocławiu, w
latach 1995-96 w Teatrze im. Norwida w Jeleniej Górze. W latach 1997-2006 aktor
Teatru Powszechnego w Warszawie. Na swoim koncie ma wiele ról zarówno
telewizyjnych (seriale „Miodowe lata”, „Ludzie Chudego”, „Ranczo”), jak i kinowych:
„Cwał” Krzysztofa Zanussiego, „Pułkownik Kwiatkowski” Kazimierza Kutza, czy „Kiler”
Juliusza Machulskiego. Często użycza swojego głosu na potrzeby filmów animowanych,
ostatnio pojawił się w obsadzie polskiego dubbingu do następujących tytułów: „Rycerz
Blaszka. Pogromca smoków”, „Żółwik Sammy 2”, „Mniam!” i „Shrek Forever”.
10