Program studiów

Transkrypt

Program studiów

Załącznik nr 2
do zarządzenia nr 171 Rektora Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach
z dnia 7 listopada 2012 r.
LITERATURA
I TREŚCI
PROGRAMOWE
STUDIÓW
PODYPLOMOWYCH
SZTUKI RETORYKI
I KREOWANIA
WIZERUNKU DLA
PRAWNIKÓW
1
ZAŁOŻENIA ORGANIZACYJNO-PROGRAMOWE
Opis zakładanych efektów kształcenia na studiach podyplomowych
Nazwa studiów: Studia Podyplomowe Sztuki Retoryki i Kreowania Wizerunku dla
Prawników
Typ studiów: kwalifikacyjne/doskonalące: doskonalące
Forma studiów: niestacjonarne
Efekty kształcenia dla studiów podyplomowych
WIEDZA
Absolwent posiada wiedzę interdyscyplinarną z zakresu retoryki stosowanej, erystyki,
argumentacji, komunikacji interpersonalnej i społecznej, zasad etyki wypowiedzi,
mnemotechniki, logopedii, psychologii, coaching’u, public relations, które to dziedziny
nauki spełniają funkcje stymulującą, rozwijającą, regulującą oraz korekcyjną. Wpływają
one również na sferę motywacyjno-emocjonalną, poznawczą, motoryczną i estetyczną jej
uczestników. Nabytą wiedzę absolwent z powodzeniem może wykorzystać w pracy
zawodowej, w kontaktach z mediami oraz w środowisku pracy, przyczyniając się tym
samym do osiągnięcia sukcesu zawodowego w wymiarze indywidualnym
i instytucjonalnym.
UMIEJĘTNOŚCI
potrafi poprawnie argumentować
potrafi skuteczne przekonywać
potrafi we właściwy sposób posługiwać się środkami retorycznymi w wystąpieniach
publicznych
potrafi umiejętnie komponować teksty mówione i pisane
potrafi umiejętnie prowadzić dyskusję, debatę i negocjacje
potrafi diagnozować typowe błędy logiczne i rozpoznawać chwyty erystyczne
potrafi umiejętnie posługiwać się głosem, gestem, mimiką i panować nad stresem
w wystąpieniach publicznych
2
zna zasady i potrafi kreować własny i zawodowy wizerunek
potrafi stosować zasady etykiety w konwersacjach i wystąpieniach publicznych
zna zasady stylizacji osoby
zna i potrafi stosować metody coaching’u w rozwoju osobistym i zawodowym
KOMPETENCJE SPOŁECZNE
potrafi dostosować swoje postawy, sposób zachowania, swój wizerunek do oczekiwań
i preferencji odbiorcy/ów
potrafi zachować asertywność w komunikacji społecznej i interpersonalnej
posiada świadomość bycia podmiotem uwagi innych
posiada zdolności samodyscypliny i samokontroli zachowania w różnych sytuacjach
społecznych
3
Moduł: Retoryka
Nazwy przedmiotów:
Nazwa
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
Język
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
1.
2.
3.
4.
5.
6.
Teoretyczne podstawy retoryki
Dobór argumentów
Topika
Erystyka
Figury retoryczne
Etyka wypowiedzi
Język polski
Efekty kształcenia:
Efekty kształcenia dla
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
(wiedza, umiejętności,
kompetencje społeczne)
Wiedza: Słuchacz posiada wiedzę z zakresu retoryki klasycznej. Rozumie
znaczenie retoryki w kształtowaniu kultury humanistycznej, w tym kultury
prawniczej. Zna i potrafi wykorzystać toposy inwencyjne jako źródło
dowodzenia. Potrafi umiejętnie dostrzegać, analizować i wykorzystywać tropy i
figury stylistyczne w pracy zawodowej.
Umiejętności: potrafi zastosować konkretne techniki argumentacyjne w
praktyce prawniczej. Zna i potrafi zastosować metody perswazji językowej.
Kompetencje społeczne: zna zasady odpowiedzialności za słowo w komunikacji
interpersonalnej i społecznej.
Semestr, w którym
przedmiot/moduł*) jest
realizowany
Forma realizacji zajęć
Wymagania wstępne i
dodatkowe
Rodzaj i liczba godzin
zajęć dydaktycznych
wymagających
bezpośredniego udziału
nauczyciela
akademickiego i
słuchaczy*
Liczba punktów ECTS
przypisana
przedmiotowi/modułowi*
Stosowane metody
dydaktyczne
Sposób weryfikacji
efektów kształcenia
uzyskanych przez
słuchaczy
Pierwszy i drugi
Wykłady, ćwiczenia
Brak wymagań
28 godzin wykładów i 20 godzin ćwiczeń
12 punktów ECTS za moduł
Wykład informacyjny z wykorzystaniem prezentacji multimedialnej, praca
w grupach
Czynny udział w zajęciach ćwiczeniowych.
Wykorzystanie nabytej wiedzy w trakcie egzaminu dyplomowego.
4
Forma i warunki
zaliczenia
przedmiotu/modułu*), w
tym zasady
dopuszczenia do
egzaminu, zaliczenia
Zaliczenie
Treści programowe modułu: Retoryka
Program przedmiotu: Teoretyczne podstawy retoryki
1.
2.
3.
4.
Narodziny retoryki,
Sofistyka i platońska krytyka retoryki,
Arystoteles – próba teoretycznego ujęcia retoryki,
Retoryczne tradycje demokracji ateńskiej, pisma retoryczne i działalność
Cycerona,
5. Miejsce retoryki w rzymskim systemie edukacji – Institutio oratoria
Kwintyliana;
6. Średniowieczne zastosowania retoryki, recepcja antycznej retoryki i
kształtowanie się renesansu, cyceronianizm, reforma systemu nauk P.
Ramusa, rola retoryki w jezuickim systemie kształcenia, kryzys klasycznej
retoryki: od sztuki mówienia do sztuki pisania.
Program przedmiotu- Topika
Treści programowe
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
1. Definicje toposów,
2. Główne rodzaje toposów,
3. Identyfikacja toposów, zasady użycia toposów.
Program przedmiotu: Figury retoryczne
1. Pojęcie i zakres retorycznej elokucji,
2. Tropy stylistyczne,
3. Reguły użycia figur myśli, rozpoznawanie figur słów i myśl oraz ich
skutecznego użycia.
Program przedmiotu: Dobór argumentów
1. Repetytorium podstawowych pojęć z dziedziny wykładni prawa i
charakterystyka podstawowych metod wykładni (językowa, systemowa,
celowościowa, historyczna);
2. Wykładnia językowa w prawie: znaczenie definicji legalnych, kłopoty z
definicjami legalnymi, trzy rejestry językowe – język potoczny, prawny i
prawniczy oraz konflikty między nimi, słowniki językowe jako narzędzie
interpretacyjne;
5
3. Poprawne i wadliwe sposoby formułowania argumentów na gruncie
wykładni;
4. Strategie preferencji – strategia priorytetu wykładni językowej a
strategia wykładni kompleksowej;
5. Przeniesienie ogólnej wiedzy o wykładni prawa na płaszczyznę
argumentacyjną i ukazanie sposobu wykorzystywania tej wiedzy przez
sądy;
6. Perswazyjna wartość argumentacji interpretacyjnej – słabe i mocne
argumenty perswazyjne; Analiza pojęć „błędna wykładnia” i „rażące
naruszenie prawa”;
7. Obalenie błędnych przekonań co do zakresu stosowania i rangi
określonych metod wykładni prawa podatkowego;
8. Wnioskowania prawnicze jako narzędzie argumentacji prawniczej;
9. Prawo jako środek komunikacji;
10.Teoretyczne podstawy argumentacji prawniczej
− argumentacja, mówca i jego audytorium
− przesłanki argumentacji
− wybór, obecność i prezentacja argumentów
− strategie argumentacyjne
− techniki argumentacyjne
− argumenty quasi-logiczne
− argumenty oparte na strukturze rzeczywistości
− argumentacja przez przykład (ilustracja i wzór)
− rozległość argumentacji a siła argumentów
− kolejność argumentów w mowie
11.Dyskurs argumentacyjny w praktyce prawniczej
− wprowadzenie do zagadnienia dyskursu argumentacyjnego
− reguły ogólne
− reguły prawnicze
− argumenty i topiki prawnicze
12. Stosowanie konkretnych technik argumentacyjnych w praktyce na
wybranych przykładach z zakresu orzecznictwa sądowego.
Program przedmiotu: Erystyka .
1. Dialog, dialog perswazyjny, dyskusja.
2. Cele stawiane przed dyskusją. Dyskusja krytyczna i zasady jej
prowadzenia.
3. Podstawowe elementy dyskusji: określenie stanowisk, onus probandi,
argument, kontrargument, obrona, atak.
4. Identyfikowanie i korygowanie posunięć dyskusyjnych.
5. Typowe lojalne i nielojalne chwyty erystyczne.
6. Zasady sprawnego prowadzenia walki na argumenty: taktyka, strategia,
planowanie, ekonomia prowadzenia sporu.
7. Elementy teorii perswazji, typowe taktyki perswazyjne.
8. Rozpoznawanie argumentów i ich wyodrębnianie spośród innych
6
rodzajów wypowiedzi.
Standaryzacja argumentu.
Diagramy obrazujące strukturę argumentu.
Różne metody oceny argumentu.
Szczegółowa analiza wybranych typów argumentów (m.in. argumentów
z analogii,
z autorytetu, ad hominem, „równi pochyłej”, ad
ignorantiam itp.)
13. Analiza tekstu pod kątem zastosowanych w nim środków
perswazyjnych.
14. Manipulacyjne wykorzystanie niektórych zjawisk językowych (np.
implikatur i presupozycji).
15. Nielojalne chwyty erystyczne i obrona przed nimi.
9.
10.
11.
12.
Program przedmiotu: Etyka wypowiedzi
1.
2.
3.
4.
5.
Kształtowanie się pojęcia prawdy w aspekcie komunikowania
Erystyka a retoryka
Perswazja a manipulacja – ustalenia definicyjne
Podstawowe techniki manipulacji
Manipulowanie informacją we współczesnych mediach - przykłady
Literatur obowiązkowa:
Wykaz literatury
obowiązkowej i
uzupełniającej
I. Teoretyczne podstawy retoryki: J. Lichański, Co to jest retoryka. Kraków
1996; J.Z. Lichański: Retoryka. Od renesansu do współczesności – tradycja i
innowacja. Warszawa 2000; J. Ziomek, Retoryka opisowa. Wrocław 1992; H.
Cichocka, J.Z. Lichański: Zarys historii retoryki: od początku do upadku
cesarstwa bizantyjskiego; R. Volkmann: Wprowadzenie do retoryki. Tłum. L.
Bobiatyński. Warszawa 1993; B. Bogołębska: Tradycja retoryczna w stylistyce
polskiej: narodziny dyscypliny. Łódź 1996; Wybór, np: Platon: Faidros. Tłum.
L. Regner. Warszawa 1993; Gorgiasz; Arystoteles: Retoryka. Tłum H.
Podbielski Warszawa 1988; Kwintylian: Kształcenie mówcy. [ks. I, II, X] Tłum.
M. Brożek. Wrocław 1951; Erazm z Rotterdamu: Wybór pism. Wrocław
1992; Retoryka. Red. M. Barłowska, A
Budzyńska-Daca, P. Wilczek. Warszawa 2008.
II. Topika: J. Bralczyk (i in.), Wymowa prawnicza, Warszawa 2002; A.
Budzyńska-Daca, J. Kwosek, Erystyka, czyli sztuka prowadzenia sporów,
Warszawa 2009; J. Jabłońska-Bonca, Prawnik a sztuka negocjacji i retoryki,
Warszawa 2002; M. Korolko, Retoryka i erystyka dla prawników, Warszawa
2001; Leksykon retoryki prawniczej, pod red. P. Rybińskiego, K. Zeidlera,
Warszawa 2010; A. Schopenhauer, Erystyka, czyli sztuka prowadzenia
sporów (liczne wydania, zalecane najnowsze); J. Stelmach, Kodeks
argumentacyjny dla prawników, Warszawa 2003; Retoryka. Red. M.
7
Barłowska, A. Budzyńska-Daca, P. Wilczek. Warszawa 2008.
III. Figury retoryczne: J. Bralczyk ( i in.), Wymowa prawnicza, Warszawa 2002; J.
Jabłońska-Bonca, Prawnik a sztuka negocjacji i retoryki, Warszawa 2002; M.
Korolko, Retoryka i erystyka dla prawników, Warszawa 2001; M. Korolko,
Sztuka retoryki. Przewodnik encyklopedyczny. Warszawa 1990 lub wyd.
nast.); Leksykon retoryki prawniczej, pod red. P. Rybińskiego, K. Zeidlera,
Warszawa 2010; J. Ziomek, Retoryka opisowa. Wrocław 1992.
IV.Dobór argumentów: Ch.Perelman, Imperium retoryki, Warszawa 2004r.;
J.Stelmach, Kodeks argumentacyjny dla prawników, Kraków 2003,; L.
Morawski, Zasady wykładni prawa, Toruń 2006.
V. Erystyka: Cialdini R.B. [2003] Wywieranie wpływu na ludzi Gdańskie
Wydawnictwo Psychologiczne, Gdańsk; Govier T. [2005], A Practical Study of
Argument. Wadsworth Publishing Company, Belmont; Hołówka T. [1998],
Błędy, spory, argumenty. Szkice z logiki stosowanej Wydział Filozofii i
Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa; Mulholland J. [1994]
Handbook of Persuasive Tactics. A practical language guide. Routledge,
London and New York; Pratkins, A., Aronson E. [2008] Wiek propagandy
Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa; Schopenhauer A. [1973], Erystyka,
czyli sztuka prowadzenia sporów Wydawnictwo Literackie, Kraków;
Szymanek K. [2008] Argument z podobieństwa. Wydawnictwo UŚ, Katowice;
Szymanek K. [2001], Sztuka argumentacji. Słownik terminologiczny.
Wydawnictwo Naukowe PWN. Warszawa; Szymanek K, Wieczorek K. A.,
Wójcik A. S. [2003], Sztuka argumentacji. Ćwiczenia w badaniu argumentów.
Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa; Tokarz M. [2006], Argumentacja,
perswazja, manipulacja. Wykłady z teorii komunikacji. Gdańskie
Wydawnictwo Psychologiczne, Gdańsk; Waller B. N. [1988], Critical Thinking.
Consider the verdict. Prentice Hall, New Jersey; Walton D. N. [2006],
Fundamentals of Critical Argumentation. Cambridge University Press, New
York;
VI. Etyka wypowiedzi: Manipulacja w języku, red. P. Krzyżanowski,
P. Nowak, Lublin 2004.
P. Hahne, Siła manipulacji, Warszawa 1997; A. Lepa, Świat
manipulacji, Częstochowa, 2007.
Literatura uzupełniająca
I. Etyka wypowiedz: G. Beck, Zakazana
retoryka.Podręcznikmanipulacji,HelionGliwice,2005;J. Bralczyk, O języku
propagandy i polityki, Warszawa 2007.
II. Dobór argumentów: M. Zieliński, Wykładnia prawa. Zasady. Reguły.
Wskazówki, Warszawa 2006; Agnieszka Bielska – Brodziak, Interpretacja tekstu
prawnego na podstawie orzecznictwa podatkowego, Warszawa 2009; S. Fish,
Interpretacja, retoryka, polityka. Eseje wybrane, Kraków 2002; A.Schopenhauer
Erystyka czyli sztuka prowadzenia sporów, Warszawa 2005; J.Stelmach,
8
Współczesna filozofia interpretacji prawniczej, Kraków 1995, (rozdział IV „Teoria
argumentacji prawniczej”); A. Bielska – Brodziak, Z. Tobor, Zmiana w przepisach
jako argument w dyskursie interpretacyjnym, Państwo i Prawo nr 9/2009.
Moduł: Kultura wypowiedzi
Nazwy przedmiotów:
Nazwa
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
Język
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
1.
2.
3.
4.
Kompozycja wypowiedzi ustnej i pisemnej
Poprawność gramatyczna i ortograficzna
Normy frazeologiczne
Dobór leksykalny
Język polski
Wiedza: absolwent ma wiedzę na temat istoty różnic między odmianą mówioną
i pisaną polszczyzny;
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
Umiejętności: potrafi konstruować wypowiedź pisaną i mówioną; zna
podstawową terminologię z zakresu kultury języka; umie stosować reguły
gramatyczne i ortograficzne;
Semestr, w którym
realizowany
Semestr pierwszy i drugi
dodatkowe
wymagających
nauczyciela
akademickiego i
słuchaczy*
przypisana
Stosowane metody
dydaktyczne
Sposób weryfikacji
uzyskanych przez
słuchaczy
Kompetencje społeczne: ma świadomość znaczenia poprawności językowej dla
skuteczności wypowiedzi; ma świadomość funkcji prezentatywnej języka; ma
świadomość aksjologicznego wymiaru komunikacji.
Brak wymagań
16 godzin wykładów i 8 godzin ćwiczeń
Wykłady informacyjne, praca w grupach
Czynny udział w zajęciach.
Wykorzystanie nabytej wiedzy w trakcie egzaminu dyplomowego
9
Forma i warunki
zaliczenia
tym zasady
dopuszczenia do
Zaliczenie
Treści programowe modułu: Kultura wypowiedzi
Przedmiot kształcenia: Kompozycja wypowiedzi ustnej i pisemnej
W ramach przedmiotu realizowane są następujące zagadnienia szczegółowe:
1. Spójność tekstu mówionego i pisanego – zasady konstrukcji wypowiedzi
ustnej i pisemnej
2. Obszary komunikacji niewerbalnej – kinezyka, paralingwistyka,
proksemika; …….. współdziałanie kodów w wypowiedzi
3. Prawidła poprawnej wymowy
Przedmiot kształcenia: Poprawność gramatyczna i ortograficzna
Treści programowe
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
1. System językowy – norma językowa – uzus
2. Norma wzorcowa i użytkowa – poprawność wypowiedzi a funkcje języka
(perswazja, funkcja prezentatywna)
3. Podstawowe zasady pisowni polskiej; szczególnie pisownia wielką i małą
literą; pisownia łączna i rozłączna
Przedmiot kształcenia: Normy frazeologiczne
1. Frazeologia i jej funkcje w komunikacji. Źródła związków
frazeologicznych
2. Innowacje i modyfikacje frazeologizmów (celowe i niezamierzone)
3. Stylistyczne zróżnicowanie zasobu frazeologicznego
Przedmiot kształcenia: Dobór leksykalny
1. Zróżnicowanie słownictwa – poprawność leksykalna (neosemantyzmy,
zapożyczenia ukryte, paronimia, pleonazmy, tautologie, wyrazy modne)
2. Pojęcie łączliwości gramatycznej i semantycznej – właściwe decyzje
stylistyczne (potoczność, neutralność, oficjalność, regionalność)
3. Zasada
stosowności
środków
wartościowanie; peryfrazy, eufemizmy
Wykaz literatury
obowiązkowej i
uzupełniającej
językowych
–
konotacja,
Literatura obowiązkowa: Encyklopedia kultury polskiej XX wieku. T.2:
Współczesny język polski, red. J. Bartmiński, Wrocław 1993, rozdz. K. Ożóg,
Ustna odmiana języka ogólnego, s. 87-100.
10
Skudrzyk A., Współczesny język polski mówiony i pisany. [w:] Kultura polska.
Silva rerum, red. R. Cudak, J. Tambor, Katowice 2002, s. 45-66.
Andrzej Markowski, Kultura języka polskiego. Teoria. Zagadnienia leksykalne.
Warszawa 2005.
Polański E., Skudrzyk A., Jak pisać? Razem czy osobno? Poradnik ze słownikiem,
PWN, Warszawa 2010.
Skudrzyk a., Urban K., Wielką czy małą literą? Mały słownik użycia wielkich liter
w polskich tekstach, TMJP, Warszawa-Kraków 2009.
Encyklopedia kultury polskiej XX wieku. T.2: Współczesny język polski, red. J.
Bartmiński, Wrocław 1993, rozdz. A.M. Lewicki, A. Pajdzińska, Frazeologia, s.
307-327.
Bąba S., Liberek J., Słownik frazeologiczny współczesnej polszczyzny, Warszawa
2002.
Hanna Jadacka, Kultura języka polskiego. Fleksja, słowotwórstwo, składnia.
Warszawa 2005.
Zagadnienia leksykalne i aksjologiczne. Język a kultura, t.2, red. J.Puzynina, J.
Bartmiński. Wrocław 1991. (tom dostępny w wersji elektronicznej)
Literatura uzupełniająca:
Formy i normy, czyli poprawna polszczyzna w praktyce. Red. K.
Mosiołek-Kłosińska. Warszawa2001.
Zagadnienia leksykalne i aksjologiczne. Język a kultura, t.2, red. J.Puzynina, J.
Bartmiński. Wrocław 1991. (tom dostępny w wersji elektronicznej)
Tannen D., To nie tak! Jak styl konwersacyjny kształtuje relacje z innymi, Poznań
2002.
Wartości w języku i tekście. Język a kultura, t.3, red. J.Puzynina, J. Anusiewicz,
Wrocław 1991. (tom dostępny w wersji elektronicznej)
Moduł: Praktyka wystąpień publicznych
Nazwy przedmiotów:
Nazwa
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
Język
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
1. Dyskusja, debata
2. Negocjacje
3. Udzielanie wywiadu
4. Psychologiczne aspekty komunikacji
Język polski
Wiedza: : Słuchacz posiada wiedzę z zakresu technik negocjacyjnych, zna zasady
11
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
prowadzenia dyskusji i debaty.
Umiejętności: potrafi w profesjonalny sposób udzielić wywiadu, umie brać
czynny udział w dyskusji i debacie.
Kompetencje społeczne: Zna psychologiczne aspekty komunikacji.
Semestr, w którym
realizowany
dodatkowe
wymagających
nauczyciela
akademickiego i
słuchaczy*
przypisana
)
Stosowane metody
dydaktyczne
Sposób weryfikacji
uzyskanych przez
słuchaczy
Forma i warunki
zaliczenia
tym zasady
dopuszczenia do
Brak wymagań
6 godzin wykładów, 12 godzin ćwiczeń
Wykład z prezentacja multimedialną, dyskusja, debata, ćwiczenia w
grupach
Zaliczenie
Treści programowe modułu: Praktyka wystąpień publicznych
Przedmiot kształcenia: Negocjacje
Treści programowe
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
1.
Problematyka szczegółowa: W ramach przedmiotu realizowane są
następujące zagadnienia szczegółowe:
1. Definicja negocjacji i ich przedmiot
2. Formy i charakter prowadzenia negocjacji
3. Etapy procesu negocjacji
4. Zasady i techniki negocjacji kryzysowych
5. Metodyka i psychologia negocjacji według Fishera i Ury’ego
12
6. Zastosowanie technik wpływu społecznego w mediacjach
7. Sposoby przeciwdziałania trudnościom w negocjacjach
8. Autodiagnoza i budowanie kompetencji negocjatora. Kształtowanie
umiejętności:
•
•
•
umiejętność oceny sytuacji
umiejętność słuchania
umiejętność planowania negocjacji i radzenia sobie z presją
zewnętrzną
9. Rola komunikacji niewerbalnej w negocjacjach i mediacjach.
10. Techniki argumentacji wg H. Lemmermanna
11. Chwyty erystyczne wg A. Schopenhauera
Przedmiot kształcenia: Psychologiczne aspekty komunikacji
Problematyka szczegółowa: W ramach przedmiotu realizowane są następujące
zagadnienia szczegółowe:
1. Pojęcie efektywnego porozumiewania się
2. Charakterystyka zachowań komunikacyjnych
3. Skuteczne słuchanie, style słuchania i odpowiadania
4. Udzielanie informacji zwrotnych
5. Bariery skutecznej komunikacji
6. Doskonalenie komunikacji
Przedmiot kształcenia: Dyskusja, debata
1. Pojęcie dyskusji; rodzaje dyskusji: ujęcie historyczne i funkcjonalne
2. Zasady dyskutowania; strategie polemiczne; erystyka - sztuka
prowadzenia sporów, 3.
3. Dialog jako gatunek
4. Polemika i debata we współczesnym dyskursie publicznym
5. Uwarunkowania komunikacyjne, nowe tendencje
Przedmiot kształcenia: Udzielanie wywiadu
1. Style przekazywania i odbioru informacji
2. Sposoby selekcji i przekazu informacji
3. Przygotowanie się do wywiadu; struktura wywiadu
13
4. Kształcenie umiejętności udzielania wywiadu
5. Wyznaczniki wiarygodności - studia przypadków
6. Trening modelowych zachowań podczas udzielania wywiadu;
kontakty
z dziennikarzami, organizowanie
konferencji prasowych
7. Komunikacja w sytuacjach kryzysowych, prawne podstawy
wywiadów
Literatura obowiązkowa:
1. Negocjacje: Bieniok H., 2005: Sztuka komunikowania się, negocjacji i
rozwiązywania problemów. Katowice.
Cialdini R., 1996: Wywieranie wpływu na ludzi. Gdańskie Wydawnictwo
Psychologiczne.
Cichobłaziński L., 2008: Techniki negocjacji i mediacji. Częstochowa.
Coleman P. T., Deutsch M., (red.) 2005, Rozwiązywanie konfliktów.
Teoria i praktyka.
Collins A., 2001: Mowa ciała. Co znaczą nasze gesty? Warszawa.
Cybulko A., 2009: Konflikt. W: Mediacje. Teoria i praktyka. Red. E. Gmurzyńska,
R. Morek. Kraków, 51 – 67.
Dana D., Rozwiązywanie konfliktów, Warszawa 1993.
Doliński D., 2005: Techniki wpływu społecznego. Warszawa.
Myśliwiec G., 2007: Techniki i triki negocjacyjne, czyli jak negocjują
profesjonaliści. Warszawa.
Słaboń A., 2008: Konflikt społeczny i negocjacje. Kraków.
Wykaz literatury
obowiązkowej i
uzupełniającej
Tabernacka M., 2009: Negocjacje i mediacje w sferze publicznej. Warszawa.
2. Psychologiczne aspekty komunikacji: B. Kożusznik: Zachowania człowieka w
organizacji. PWE, Warszawa 2011
3. Dyskusja, debata: J. Bralczyk (i in.), Wymowa prawnicza, Warszawa 2002; A.
Budzyńska-Daca, J. Kwosek, Erystyka, czyli sztuka prowadzenia sporów,
Warszawa 2009; J. Jabłońska-Bonca, Prawnik a sztuka negocjacji i retoryki,
Warszawa 2002; M. Korolko, Retoryka i erystyka dla prawników, Warszawa
2001; Leksykon retoryki prawniczej, pod red. P. Rybińskiego, K. Zeidlera,
Warszawa 2010; A. Schopenhauer, Erystyka, czyli sztuka prowadzenia sporów
(liczne wydania, zalecane najnowsze); J. Stelmach, Kodeks argumentacyjny dla
prawników, Warszawa 2003; T. Hołówka: Błędy, spory, argumenty. Szkice z logiki
stosowanej.
Warszawa 1998; M. Tokarz: Argumentacja, perswazja,
manipulacja. Gdańsk 2006; Rytualny chaos: studium dyskursu publicznego. Red.
M. Czyżewski, S. Kowalski. Kraków 1997; Dialog a nowe media. Red. M. Kita, J,
Grzenia. Katowice 2004; Porozmawiajmy o rozmowie. Lingwistyczne aspekty
dialogu. Red. M. Kita, J. Grzenia. Katowice 2003; W. Marciszewski: Sztuka
dyskutowania. Warszawa 1969; M. Kochan: Pojedynek na słowa. Techniki
erystyczne w publicznych sporach. Kraków 2005;
14
4. Udzielnie wywiadu: J. Bralczyk ( i in.), Wymowa prawnicza, Warszawa 2002;
J. Jabłońska-Bonca, Prawnik a sztuka negocjacji i retoryki, Warszawa 2002; M.
Korolko, Retoryka i erystyka dla prawników, Warszawa 2001; A. Drzycimski,
Sztuka kształtowania wizerunku. Warszawa 1996; T. Goban-Klas, Public relation,
czyli promocja reputacji. Warszawa 1996; H. Pietrzak, J.B. Hałaj, Rzecznik
prasowy. Teoria i praktyka. Rzeszów 2003: Rzecznicy prasowi a public relations.
Red. K. Gajdka, J. Legomska. Katowice 2007; I. Martela, D. Rott, Rzecznik
prasowy. Kompetencje interpersonalne – wybrane problemy i zagrożenia.
Sosnowiec – Trnawa 2011.
Literatura uzupełniająca;
1. Negocjacje: Benedikt A., 2006: Negocjacje i mediacje w administracji.
Wrocław.Chełpa S., Witkowski T.: , 2004: Psychologia konfliktów:
Praktyka radzenia sobie ze sporami. Wrocław: Moderator. Chełpa S.,
Witkowski T., 2000: Psychologia konfliktów.Wrocław 2000. Haman W.,
Gut J., 2001: Docenić konflikt. Od walki i manipulacji do współpracy.
Warszawa.Tusznio S., Wojtkowiak M., 2004: Mediacje i negocjacje jako
formy rozwiązywania konfliktu. Kielce.
2. Psychologiczne aspekty komunikacji: Alan Peace, Barbara Peace: Mowa ciała.
Wyd. Rebis, 2007; S. Hamlin: Jak mówić, żeby nas słuchali, Wyd. PETiT 2004;E.
Hall: Poza kulturą. PWN 2001; E. Sujak: ABC Psychologii komunikacji Wyd. WAM,
2010
Moduł: Technika wypowiedzi
Nazwy przedmiotów:
Nazwa
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
Język
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
Semestr, w którym
realizowany
1.
2.
3.
4.
5.
Operowanie głosem, dykcja (ćwiczenia z logopedą)
Operowanie głosem, dykcja (ćwiczenia z aktorem)
Techniki wykonywania mowy (ćwiczenia z logopedą)
Techniki wykonywania mowy (ćwiczenia z aktorem)
Mnemotechniki (wykład z aktorem)
Język polski
Efekty kształcenia: Słuchacz posiada wiedzę i potrafi świadomie posługiwać się
aparatem mowy.
Umiejętności: potrafi posługiwać się aparatem mowy wykorzystując techniki
aktorskie.
Kompetencje społeczne: pozytywna autoprezentacja.
Wykład, ćwiczenia
15
dodatkowe
wymagających
nauczyciela
akademickiego i
słuchaczy*
przypisana
Stosowane metody
dydaktyczne
Sposób weryfikacji
uzyskanych przez
słuchaczy
Forma i warunki
zaliczenia
tym zasady
dopuszczenia do
Brak wymagań
Wyklady 2 godziny, ćwiczenia 16 godzin
Czynny udział w zajęciach
Wykorzystanie nabytej wiedzy w trakcie egzaminu dyplomowego.
Zaliczenie
Treści programowe modułu: Technika wypowiedzi
Nazwa przedmiotu: Mnemotechniki (wykład z aktorem)
Wykład obejmuje zagadnienia wstępne z zakresu sztuki żywego słowa: od
świadomego używania aparatu mowy (anatomia, fizjologia, fizyka) i
nabycia wiedzy dotyczącej zespołu środków wyrazu takich jak: rytm,
intonacja, barwa, modulacja, aż po konstrukcje wypowiedzi.
Treści przedmiotu: Operowanie głosem, dykcja (ćwiczenia
z
aktorem) oraz Techniki wykonywania mowy (ćwiczenia z aktorem).
Treści programowe
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
Uzupełnieniem strony teoretycznej w realizacji przedmiotu będą
ćwiczenia, w których słuchacze sprawdzą nabyte wiadomości poprzez
prezentacje mów oskarżycielskich i obrończych w sprawach sądowych.
Treści programowe przedmiotu: Operowanie głosem, dykcja (ćwiczenia z
logopedą)
1. Anatomia narządów mowy.
a. ośrodki mowy w mózgu
b. mięśnie oddechowe (przepona) – czemu służą, funkcja
c. krtań – budowa, funkcja
d. nasada czyli przestrzenie nadkrtaniowe – budowa i rola (gardło,
podniebienie miękkie, języczek, jama nosowa, zęby, żuchwa,
czaszka)
16
2. Działanie narządów mowy. Jak powstaje głos. Proces powstawania
dźwięku.
3. Ośrodek Broca → mięśnie oddechowe → generacja tonu podstawowego
w krtani → rezonans w przestrzeniach ponadkrtaniowych → wyjście
dźwięku na zewnątrz → odbiór fali dźwiękowej przez narząd słuchu →
ośrodek Wernickiego
4. Rodzaje oddechu
a. szczytowy
b. piersiowy
c. brzuszno przeponowy
5. Rola oddechu w procesie powstawania dźwięku. Rola przepony w
uzyskaniu prawidłowego ciśnienia podkrtaniowego.
Treści programowe przedmiotu: Techniki wykonywania mowy (ćwiczenia z
logopedą)
Problematyka szczegółowa:
Wykaz literatury
obowiązkowej i
uzupełniającej
1. Mówienie a myślenie intencjami
2. Wykorzystanie technik aktorskich w pracy nad głosem i oswajaniem
emocji
3. Rodzaje akcentu w języku polskim, rola pauzy, intonacji i emocji
Literatura obowiązkowa: Mnemotechniki, Operowanie głosem, dykcja, techniki
wykonywania mowy; 1. Kolarczyk M.: „Podstawy sztuki żywego słowa”.
Warszawa 1961; Wieczorkiewicz Br.: „Sztuka mówienia”. Wydawnictwo RTV
1997; Mariański H.: „Kult żywego słowa”. Warszawa 1929. Kotlarczyk M.:
Podstawy sztuki żywego słowa, Warszawa 1964; Toczyska B.: Kama makaka ma,
Gdańsk 1992; Toczyska B.: Elementarne ćwiczenia dykcji, Gdańsk 1994,
Stanisławski K.: Praca aktora nad sobą ,Warszawa 1954.
Literatura uzupełniająca: Kochański W., Koszutska O., Listkiewicz Z.: Sekrety
żywego słowa, Warszawa 1974;Kustosik D.: Dykcja – teksty do ćwiczeń
dykcyjnych, Wrocław 1985,Ostaszewska D., Tambor J.: Fonetyka i fonologia
współczesnego języka polskiego, Warszawa 2001,Stanisławski K.: Praca aktora
nad sobą ,Warszawa 1954,Sikorski K.: Instrumentoznawstwo, Warszawa
1975,Book S.:Podręcznik dla aktorów, Warszawa 2006
Moduł: Kształtowanie wizerunku
Przedmioty kształcenia:
Nazwa
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
Język
1. Wstęp do public relations
2. Komunikacja interpersonalna
3. Komunikacja społeczna
4. Stylizacja osoby
Język polski
17
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
Wiedza: Słuchacz posiada wiedzę i zna podstawowe narzędzia public relation.,
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
Semestr, w którym
realizowany
dodatkowe
wymagających
nauczyciela
akademickiego i
słuchaczy*
przypisana
Stosowane metody
dydaktyczne
Sposób weryfikacji
uzyskanych przez
słuchaczy
Forma i warunki
zaliczenia
tym zasady
dopuszczenia do
Umiejętności: Umie w świadomy sposób wykorzystać lub ukryć swoje atrybuty
urody na potrzeby wykreowania własnego i zawodowego wizerunku.
Umiejętności społeczne: Zna zasady efektywnej komunikacji interpersonalnej.
Wykłady
Brak wymagań
12 godzin wykładów
Wykład informacyjny z wykorzystaniem technik multimedialnych
Zaliczenie
Treści programowe modułu: Kształtowanie wizerunku
Przedmiot kształcenia: Wstęp do public relations
Treści programowe
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
1.
2.
3.
4.
5.
Definicja public relations
Public relations a marketing, public relations a reklama
Zadania public relations
Podstawowe narzędzia public relations – omówienie
Public relations w polityce, gospodarce; czy istnieje czarny PR (PR a
propaganda)
6. Omówienie przykładowych kampanii PR.
18
Przedmiot kształcenia:: Komunikacja społeczna
zagadnienia szczegółowe
1. Pojęcie i definicje komunikacji społecznej/masowej/publicznej
2. Omówienie najważniejszych schematów komunikacyjnych (Shannona i
Weavera, Jakobsona, Katza Lazersfelda);
3. Określenie ich przydatności w komunikacji masowej
- pojęcie kodu, informacji
- komunikacja informacyjna i komunikacja perswazyjna – charakterystyka
- podstawowe modele perswazyjności: model Arystotelesa – omówienie
- pojęcie skutecznej komunikacji perswazyjnej
Przedmiot kształcenia: : Komunikacja interpersonalna
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
Definicje i elementy składowe komunikacji interpersonalnej.
Komponenty aktywnego słuchania.
Bariery komunikacyjne i sposoby ich przezwyciężania.
Zasady konwersacji według P. Grice’a i G. Leech.
Komunikacja z trudnym partnerem
Schemat komunikacji językowej Jakobsona
Zasady efektywnej
komunikacji
(zdolność
rozumienia,
ukierunkowanie na pożądany efekt, etyczność komunikacji)
8. Natura komunikacji niewerbalnej. Ekspresja twarzy. Zachowania
wzrokowe. Komunikacja ciałem. Komunikacja proksemiczna.
Natura dotyku. Komunikacyjne funkcje wyglądu fizycznego.
Sygnały niewerbalne w percepcji interpersonalnej.
9. Międzynarodowe podobieństwa i różnice w komunikacji
niewerbalnej
Przedmiot kształcenia: Stylizacja osoby
1. Wyjaśnienie pojęć związanych ze specyfiką przedmiotu.
2. Znaczenie barw pod względem temperaturowym, a korekta proporcji
ciała w odniesieniu do roli światła.
3. Znaczenie rysunku walorowego.
4. Istota i rodzaje kompozycji plastycznych.
5. Tło – znaczenie światła i barwy w odbiorze całościowym postrzeganego
obrazu.
6. Rodzaje tła, a zmiana w podstawowych założeniach odbioru obrazu.
19
7. Pojęcie równowagi a idealne proporcje ciała.
8. Treść i forma przekazu na podstawie syntezy i analizy problemu.
9. Kontrasty barwne i ich zastosowanie w zamierzonym tworzeniu złudzeń
optycznych.
10. Podział sylwetki – idealne proporcje ciała.
11. Typy sylwetek i ich ogólna charakterystyka.
12. Sposoby doboru garderoby na podstawie analizy proporcji ciała oraz jej
przeznaczenia.
13. Rodzaje i typy stylizacji.
14. Różnice pomiędzy korektą kobiecego i męskiego ciała.
15. Sposoby i triki związane z poprawą wyglądu.
16. Złote zasady w stylizacji.
17. Dodatki a ich znaczenie dla ostatecznego wyglądu.
18. Harmonia i umiar jako podstawowa dewiza w stylizacji.
19. Profesjonalne materiały pomocnicze.
20. Znaczenie barw i dodatków w psychologii jako istota kreowania
wizerunku.
21. Tkaniny oraz ich nasycenie względem odcieni a wpływ na ostateczny
wygląd.
22. Podsumowanie wiadomości – praktyczne wykorzystanie wiedzy na
potrzeby wykreowanie własnego wizerunku.
Literatura obowiązkowa
1. Wstęp do public relations:
K. Wojcik, Public relations od A do Z, t. I, II, Warszawa 1997.
Public relations. Znaczenie społeczne i kierunki rozwoju, red. J.
Olędzki, D. Tworzydło, Warszawa 2006.
D. Tworzydło, P. Kuca, Relacje z mediami w samorządach. Teoria i praktyka,
Rzeszów 2010
2. Komunikacja społeczna:
Wykaz literatury
obowiązkowej i
uzupełniającej
J. Fiske, Wprowadzenie do badań nad komunikowaniem, Wrocław
1999.
B. Dobek-Ostrowska, R. Wiszniewski, Teoria komunikowania
publicznego i politycznego, Wrocław 2001.
Ch. Balon, X. Mignot, Komunikacja, Kraków 2008.
T. O’Sulivan, J. Hartley, D Saunders, M. Montgomery, J. Fiske, Kluczowe
pojęcia w komunikowaniu i badaniach kulturowych, Wrocław 2005
3. Komunikacja interpersonalna
Bieniok H., 2005: Sztuka komunikowania się, negocjacji i rozwiązywania
konfliktów.
Katowice: Wyd. Akademii Ekonomicznej.
Czarnawska M. 2003: Podstawy negocjacji i komunikacji. Pułtusk: Wyższa
Szkoła
20
Humanistyczna im. Aleksandra Gieysztora.
Hausner J., 1999: Komunikacja i partycypacja społeczna. Kraków McKay M.,
2007: Sztuka skutecznego porozumiewania się. Gdańsk : Gdańskie
Wydawnictwo Psychologiczne.
Nęcki ., 2000: Komunikacja międzyludzka, Wyd. Antykwa, Kraków
Schulz von Thun F., 2003: Sztuka rozmawiania, t. 1, Kraków.
Stewart, John (red.). 2005. Mosty zamiast murów : podręcznik komunikacji
interpersonalnej.
Warszawa : Wydawnictwo Naukowe PWN.
Thompson P.1998: Sposoby komunikacji interpersonalnej. Poznań: Zysk i Ska.
1. Wstępu do public relations:
A. Ries, L. Ries, Upadek reklamy i wzlot public relations, Warszawa 2004.
B.
2. Komunikacja społeczna:
M. Knapp, J. Hall, Komunikacja niewerbalna w interakcjach międzyludzkich,
Wrocław 2000.
W. Pisarek, Wstęp do nauki o komunikowaniu, Warszawa 2008
3. Komunikacja interpersonalna:
Dobek-Ostrowska B.,
Wrocław: Astrum.
2007
Podstawy
komunikowania
społecznego.
Głodowski, W. 2000: Komunikacja niewerbalna, Gdańsk 2000.
Grice H. P., 1977: Logika a konwersacja. Przekł. J. Wajszczuk, nr 6, 85 – 99.
Kochan M. 2005: Pojedynek na słowa, Kraków 2005.
Meyer R., 2008: Sztuka argumentacji, jak wygrać każdy spór, GWP,
Gdańsk
Mikułowski-Pomorski J., Nęcki Z., Komunikowanie perswazyjne [w:]
tychże, Komunikowanie skuteczne?, Kraków 1983 i nast. wyd.
Tokarz, Marek. 2006. Argumentacja, perswazja, manipulacja. Gdańsk,
Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne.
21
Moduł: Motywacja
Nazwy przedmiotów:
Nazwa
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
Język
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
Semestr, w którym
realizowany
dodatkowe
wymagających
nauczyciela
akademickiego i
słuchaczy*
przypisana
Stosowane metody
dydaktyczne
Sposób weryfikacji
uzyskanych przez
słuchaczy
Forma i warunki
zaliczenia
tym zasady
dopuszczenia do
1.
2.
3.
4.
Trening osobowości, coaching
Automotywacja
Metody walki ze stresem
Asertywność
Język polski
Wiedza: Słuchacz posiada wiedzę i potrafi zapanować nad stresem w
wystąpieniach publicznych. Zna zasady asertywnego zachowania,
Umiejętności: potrafi w odpowiedni sposób motywować siebie do działania.
Kompetencje społeczne: potrafi pracować w grupie
Semestr drugi
Wykłady I ćwiczenia
Brak wymagań
2 godziny wykłady i 8 godzin ćwiczeń
4 punkty ECTS za moduł
Wykład z prezentacja multimedialną, ćwiczenia w grupach
Czynny udział w zajęciach
Wykorzystanie nabytej wiedzy podczas egzaminu dyplomowego
Zaliczenie
Treści programowe modułu: Motywacja
Treści programowe
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
Przedmiot kształcenia: Automotywacja
22
1.
2.
3.
4.
5.
6.
Pojęcie zarządzania sobą
Pojęcie motywacji i automotywacji
Przyczyny naszych działań – pojęcie motywacji i motywu
Proaktywność i podmiotowość jednostki
Motywatory i demotywatory
Praktyczne sposoby skutecznego motywowania siebie do działania
Przedmiot kształcenia: Metody walki ze stresem
1. Pojęcie stresu, stresorów, sytuacji stresowej. Stres jako bodziec, stres
jako reakcja, stres jako proces.
2. Fazy stresu
3. Style radzenia sobie ze stresem
4. Stres konstruktywny verus stres destrukcyjny
5. Radzenie sobie z napięciem emocjonalnym
Przedmiot kształcenia: Asertywność
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
Definicja i omówienie zachowań asertywnych
Asertywne odmawianie
Zachowania asertywne w sytuacji krytyki
Demaskowanie krytyki aluzyjnej
Asertywne krytykowanie
Konsekwencje zachowań asertywnych i nieasertywnych
Możliwości doskonalenia własnej asertywności
Przedmiot kształcenia: Trening osobowości, coaching
Wykaz literatury
obowiązkowej i
uzupełniającej
1. Poznanie skutków długotrwałego stresu (model GAS),
2. Poznanie pozytywnych aspektów stresu,
3. Poznanie oraz trenowanie technik radzenia sobie w sytuacjach
stresowych (model stresu MOZ,
4. Zasad Zdrowego Myślenia wg Maultsby’ego, wizualizacja,
5. Poznanie metod związanych z profilaktyką długotrwałego stresu
(wywiad dotyczący radzenia sobie ze stresem, zasada SMART, ćwiczenia
rozluźniające ciało, hobby, odpoczynek, sen)
Literatura obowiązkowa:
1. Automotywacja:
23
M. Adamiec, B. Kożusznik: Sztuka zarządzania sobą. PWE Warszawa 2001
2. Metody walki ze stresem:
J.Terelak: Stres. Wyd. Branta 2008
3. Asertywność:
1. Król-Filewska, P. Fijewski: Asertywność menedżera. PWE,
Warszawa 2000
2. M. Król-Fijewska: Trening asertywności, wyd. PTP, Warszawa 1993
4.Trening osobowości, coaching
1. Curwen, B., Palmer, S., Ruddell, P. (2006). Poznawczobehawioralna terapia krótkoterminowa. Gdańsk: GWP.
2. Heszen, I., Sęk, H. (2008). Psychologia zdrowia. Warszawa: PWN.
3. Farne, M. (1999). Stres... kiedy pomaga a kiedy szkodzi, jak
zamienić go w sojusznika. Poznań: Księgarnia Św. Wojciecha.
4. Hartley, M. (2002). Dobry Stres. Przewodnik. Kielce: Jedność.
5. Oniszczenko, W. (1998). Stres - to brzmi groźnie. Warszawa:
Wydawnictwo Akademickie Żak.
6. Hobfol, S. (2006). Stres, kultura i społeczność. Psychologia i
filozofia stresu. Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne
GWP.
7. Zimbardo, P. (1999). Psychologia i życie (s. 484-503). Warszawa:
Wydawnictwo Naukowe PWN.
1. Automotywacja:
M. Adamiec: Potencjał ludzki w organizacji. Difin.2011
C.Ingham Automotywacja na 101 sposobów. MFC Press 2000
2. Metody walki ze stresem
R.Templar: Pokonaj stres, Zysk i S-ka 2004
M.Hartley: Stres w pracy. Wyd. Jasność, 2005
N. Ogińska-Bulik: Stres zawodowy w zawodach usług społecznych.
Żródła, konsekwencje, zapobieganie. Wyd. Difin, 2006.
3. Asertywność
A.Townsend: jak doskonalić asertywnośc? Zysk i S-ka Warszawa 2002
M. Giannantonio: Być asertywnym. eSPa Kraków 2011.
24
Nazwa
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
Język
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
Nazwa przedmiotu
Podstawy protokołu dyplomatycznego
Język polski
Wiedza: Słuchacz posiada wiedzę z [odstaw protokołu dyplomatycznego.
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
Umiejętności: Potrafi zorganizować spotkania zawodowe i konferencje z
udziałem różnych delegacji z uwzględnieniem
zasad protokołu
dyplomatycznego.
Semestr, w którym
realizowany
Semestr drugi
dodatkowe
wymagających
nauczyciela
akademickiego i
słuchaczy*
przypisana
Stosowane metody
dydaktyczne
Sposób weryfikacji
uzyskanych przez
słuchaczy
Forma i warunki
zaliczenia
tym zasady
dopuszczenia do
Kompetencje społeczne: Zna zasady dobrych obyczajów w działalności
publicznej.
Wykład
Brak wymagań
4 godziny wykładu
2 punkty ECTS
Wykład informacyjny
Zaliczenie
Treści programowe przedmiotu: Podstawy protokołu dyplomatycznego
Treści programowe
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
1. Protokół a dyscypliny naukowe,
2. Protokół w dobie obecnej,
3. Pierwszeństwo jako podstawowa zasada protokołu dyplomatycznego,
25
4. Ceremoniały ,
5. Wizyty,
6. Przywileje i immunitety,
7. Korespondencja i język dyplomatyczny,
8. Flaga państwowa ,
9. Normy regulujące współżycie,
10. Przyjęcia jako forma pracy dyplomatycznej,
11. Ubiór ,
12. Ordery i odznaczenia,
13. Delegacje zagraniczne i wyjazdy zagraniczne,
14. Święto narodowe oraz inne święta.
Literatura obowiązkowa: Edward Pietkiewicz: Protokół dyplomatyczny.
Warszawa 1998
Wykaz literatury
obowiązkowej i
uzupełniającej
Nazwa
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
Język
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
Literatura uzupełniaj Julian Sutor: Prawo dyplomatyczne i konsularne Warszawa
1997; Julian Sutor Korespondencja dyplomatyczna, Warszawa 1992; Cezary
Ikanowicz, Jan W. Piekarski Protokół dyplomatyczny i dobre obyczaje, Warszawa
2007.
Nazwa przedmiotu
Wykorzystanie technik komputerowych i organizowanie prezentacji
Język polski
Efekt kształcenia:
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
Wiedza: absolwent zna zasady przygotowania i prowadzenia prezentacji.
Umiejętności: potrafi
komputerowych.
przygotować prezentację z wykorzystaniem technik
Kompetencje społeczne: potrafi umiejętnie korzystać z Internetu.
Semestr, w którym
realizowany
dodatkowe
wymagających
nauczyciela
akademickiego i
słuchaczy*
Semestr drugi
Wykład
Brak wymagań
4 godziny wykładu
26
przypisana
Stosowane metody
dydaktyczne
Sposób weryfikacji
uzyskanych przez
słuchaczy
Forma i warunki
zaliczenia
tym zasady
dopuszczenia do
2 punkty ECTS
Wykład z wykorzystaniem techniki multimedialnej
Zaliczenie
Treści programowe przedmiotu: Wykorzystanie technik komputerowych I
organizowanie prezentacji
Treści programowe
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
Wykaz literatury
obowiązkowej i
uzupełniającej
1.
2.
3.
4.
Media wspomagające proces nauczania-uczenia się,
Teorie konstruktywistyczne i kognitywistyczne uczenia się,
Metody i style uczenia się z wykorzystaniem komputera i Internetu,
Style poznawcze, wykład a prezentacja: zasady przygotowania i
prowadzenia prezentacji,
5. Struktura prezentacji.
Literatura obowiązkowa:Adamy D.L., Preparing and Delivering
Effective Technical Presentations. Artech House Publishers,
Boston – London 2001.
Bienvenu S., The Presentation Skills Workshop. Amacon, New York
2000.
Gajda J., Juszczyk S., Siemieniecki B., Wenta K., Edukacja medialna. A.
Marszałek, Toruń 2003.
Gronbeck H. et al., Zasady komunikacji werbalnej. Zysk i S-ka, warszawa
2001.
Hindle T., Sztuka prezentacji. Wiedza i Życie, Warszawa 2000.
Juszczyk S., Komunikacja człowieka z mediami. Śląsk, Katowice 1998.
Juszczyk S. oraz Jańczyk J., Morańska D., Musioł M., Dydaktyka
informatyki i technologii informacyjnej, A. Marszałek, Toruń
2003.
Kraśniewski A., Kalinowski J., O czym powinieneś wiedzieć wygłaszając
referat na konferencji naukowej. Instytut Telekomunikacji
PW. Komunikaty – zeszyt 34, Warszawa 1988.
Łasiński G., Sztuka prezentacji. eMPi2, Poznań 2000.
Mills H.R., Techniques of Technical Training. Macmillan London 1997.
Siemieniecka D., Siemieniecki B., Nilsen H., Bratland E., Język nowej
komunikacji, UMK, Toruń 2010.
Literatura uzupełniająca: Detz J., Sztuka przemawiania. Nie co mówić, ale jak
27
mówić. GWP, Gdańsk 2001; Halin S., Jak mówić, żeby nas słuchali. Petit,
Warszawa 2001; Korolko M., Retoryka i erystyka dla prawników. Wydawnictwo
Prawnicze PWN, Warszawa 2001;Lemmermann H., Komunikacja werbalna.
Szkoła retoryki. Astrum, Wrocław 1997;Lammerman H., Szkoła retoryki.
Astrum, Wrocław 1997; McGee P. P., Przemawianie doskonałe. Rebis,
Poznań 2003; Pease A., Mowa ciała. Jedność, Kielce 2001; Stuart C.,
sztuka przemawiania i prezentacji. KiW, Warszawa 2002; Turk C., Sztuka
przemawiania. Astrum, Wrocław 2002; Wiszniewski A., Jak przekonująco
mówić i przemawiać. Text, Wrocław 1999.
Nazwa
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
Język
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
Seminarium dyplomowe
Język polski
Wiedza: słuchacz posiada wiedze teoretyczna nabyta w trakcie realizacji
modułów kształcenia niezbędną do profesjonalnego przygotowania
wystąpienia publicznego.
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
Umiejętności słuchacz potrafi wykorzystać wiedzę nabytą w trakcie
realizacji poszczególnych modułów i przedmiotów kształcenia w celu
przygotowania wystąpienia publicznego
Kompetencje społeczne: posiada świadomość bycia podmiotem uwagi
innych.
Semestr, w którym
realizowany
dodatkowe
wymagających
nauczyciela
akademickiego i
słuchaczy*
przypisana
)
Stosowane metody
dydaktyczne
Semestr drugi
Zajęcia w grupie ćwiczeniowej
Brak wymagań
8 godzin
6 punktów ECTS
Analiza słowotwórcza przygotowanych przez słuchaczy kazusów lub mów
okolicznościowych pod względem poprawności gramatycznej i logicznej
(ćwiczenia indywidualne).
28
Sposób weryfikacji
uzyskanych przez
słuchaczy
Forma i warunki
zaliczenia
tym zasady
dopuszczenia do
Treści programowe
przedmiotu/modułu
kształcenia*)
Wykaz literatury
obowiązkowej i
uzupełniającej
Zaliczenie
Treści programowe dostosowane do realizowanego tematu na egzaminie
dyplomowym
Wykaz literatury odpowiedni do realizowanego tematu na egzaminie
dyplomowym
*) moduł kształcenia to szeroko rozumiany przedmiot lub grupa przedmiotów.
29

Program studiów

Transkrypt

Podobne dokumenty

Generuj PDF tej strony

Nazwa Wydziału Wydział Wychowania Fizycznego Nazwa jednostki

BZS1_49_ Projektowanie żywności funkcjonalnej

Programowanie Niskopoziomowe

Problemy Indii i Pakistanu wobec współczesności Celem wykładu

Kody i Kaflowanie - Instytut Informatyki UJ

Renault Laguna 2.0dCi 150KM - V