Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

Sygnatura
ITPB1/4511-487/16/JŁ
Data
2016.07.27
Autor
Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (Dz.
U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia
2015 roku w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa
podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w
imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 2
czerwca 2016 roku (data wpływu 6 czerwca 2016 roku) o wydanie interpretacji przepisów
prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie
możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności
gospodarczej wydatków na wynajem mieszkania – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 6 czerwca 2016 roku został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów
prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób
fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej
działalności gospodarczej wydatków na wynajem mieszkania.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.
Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą o charakterze usługowym polegającą na
specjalistycznym projektowaniu odzieży, PKD 74.10.Z. Rozlicza się na podstawie podatkowej
księgi przychodów i rozchodów. Siedziba firmy mieści się w miejscowości X, gdzie
Wnioskodawca jest zameldowany i na stałe przebywa. Nawiązał On stałą współpracę z
podmiotem gospodarczym, którego siedziba mieści się w miejscowości Y. W ramach tej
współpracy jest zobowiązany świadczyć usługi w siedzibie kontrahenta. Z powodu znacznej
odległości (ok. 500 km) między siedzibą własnej firmy (miejscowość X) a miejscem świadczenia
usług (miejscowość Y), aby ograniczyć koszty związane z dojazdami i uzyskać możliwość
terminowego wykonywania zleconych czynności, wynajął mieszkanie w miejscowości Y.
Zapłata czynszu za najem jest potwierdzona przelewem bankowym.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.
Czy wynajęcie mieszkania na cele mieszkaniowe w miejscowości, w której Wnioskodawca
na stałe nie przebywa, a w której przebywa wyłącznie w celach związanych ze świadczeniem
usług na rzecz głównego kontrahenta ( w której znajduje się jego siedziba) może być w ramach
prowadzonej działalności gospodarczej traktowane jako koszt uzyskania przychodu?
Źródło: Ministerstwo Finansów
http://sip.mf.gov.pl/
Zdaniem Wnioskodawcy, ponoszone wydatki związane z wynajęciem mieszkania stanowią
na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 roku podatku dochodowym od osób
fizycznych koszty uzyskania przychodów. Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ww. ustawy,
kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub
zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w
art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym
Wnioskodawca uznaje, iż koszt związany z wynajęciem mieszkania jest uzasadnionym i
racjonalnym wydatkiem związanym z prowadzoną przez Niego działalnością i służy
zachowaniu źródła przychodów.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny
prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób
fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty
poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła
przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który
przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że
kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z
prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie
źródła przychodów. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w
bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim,
jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania
przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet
wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty. Przy czym związek
przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem
lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego
wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może
przyczyniać się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła
przychodu.
Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego
przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:



pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być
poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła
przychodu,
nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów,
wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
być właściwie udokumentowany.
Do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej spełniających
powyższe kryteria nie można jednak zaliczyć wydatków osobistych osoby prowadzącej
działalność gospodarczą.
Źródło: Ministerstwo Finansów
http://sip.mf.gov.pl/
Podkreślenia wymaga, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w
prowadzonej działalności decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ
podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania, że dany wydatek spełnia
ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, tj. w szczególności obowiązek
wykazania związku kosztów z działalnością gospodarczą, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia
sporu w tej kwestii.
Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca
prowadzi działalność usługową w miejscowości X, gdzie jest zameldowany i stale przebywa.
Nawiązał współpracę z podmiotem gospodarczym w miejscowości Y. Wnioskodawca
zobowiązał się świadczyć usługi w siedzibie kontrahenta. Ze względu na znaczną odległość (ok.
500 km) między miejscowościami X i Y, Wnioskodawca, aby ograniczyć koszty i uzyskać
możliwość terminowego wykonania zleconych czynności, wynajął mieszkanie w miejscowości
Y.
Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż do wydatków na wynajem mieszkania
dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej znajdują zastosowanie postanowienia art.
22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skoro zatem wydatki z tego
tytułu spełniają kryterium celowości, o którym mowa w tym przepisie to mogą stanowić koszty
uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.
Zwraca się jednakże uwagę na konieczność właściwego udokumentowania wskazanych we
wniosku wydatków. Należy zaznaczyć, że zgromadzone dowody nie mogą się przy tym
ograniczać wyłącznie do faktur lub rachunków wystawionych przez właściciela mieszkania,
które wynajmuje Wnioskodawca, stwierdzających jedynie wysokość poniesionych przez niego
wydatków z tytułu wynajmu tego mieszkania.
Niezbędnym jest bowiem posiadanie dowodów, świadczących o wykonanych w ramach
prowadzonej działalności gospodarczej usługach wymagających pobytu w miejscowości, w
której Wnioskodawca wynajął mieszkanie, umożliwiających w sposób bezsporny ustalenie
związku przyczynowo – skutkowego poniesionych wydatków z uzyskanymi przychodami, a
ponadto potwierdzających racjonalność poniesionych wydatków.
Reasumując stwierdzić należy, że jeżeli poniesione wydatki będą spełniać wszystkie
wymienione powyżej warunki, to będą mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania
przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Przy tym, obowiązek wykazania związku
poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich
poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub
zabezpieczenie źródła przychodów) obciąża Wnioskodawcę.
Należy przy tym zastrzec, iż przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał
wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawione we
wniosku zdarzenie przyszłe (stan faktyczny) będzie różniło się od zdarzenia występującego w
rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie
dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego (stanu faktycznego). Rolą
postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest
bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe (stan faktyczny) będzie
zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę
ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia
w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne
skutki prawne.
Źródło: Ministerstwo Finansów
http://sip.mf.gov.pl/
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa
podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim
wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym
skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa
(art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami
administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch
egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia
odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił
odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania
(art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną
interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być
oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu
wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd
administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są
przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro
Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.
Źródło: Ministerstwo Finansów
http://sip.mf.gov.pl/