FULL TEXT

Z KRAJU I ZE ŚWIATA
te wrodzonym zespołem niedoboru jodu,
zwanym ówcześnie kretynizmem).
Na ich tle Édouard Séguin wyróżnia się
jako ten, którego koncepcje miały najbardziej pedagogiczny charakter, tzn. największą rolę w poprawie stanu funkcjonowania
podopiecznych przyznawał stymulowaniu
rozwoju, kształceniu poszczególnych funkcji
i zdolności. Ponadto objął terapią znacznie
większą liczbę dzieci, stosując swoje metody
w ośrodkach różnego typu (zakładach leczniczych, przytułkach, szkołach publicznych
i prywatnych) i działając w kilku krajach.
Poza tym zawarł swoje przemyślenia w największej liczbie publikacji prezentujących
przemyślaną, usystematyzowaną i rozbudowaną koncepcję edukacji i terapii, którą
nazwał metodą fizjologiczną (szerzej o niej
w kolejnym artykule).
Wszystkie te okoliczności przemawiają za
słusznością tezy, że Édouard Séguin zasłużył
na miano twórcy pedagogiki osób niepełnosprawnych intelektualnie, a co najmniej na
to, by uznać go za najważniejszą, niejako
sztandarową postać procesu jej narodzin.
Bibliografia
Balcerek, M. (1981). Rozwój wychowania i kształcenia dzieci upośledzonych umysłowo – zarys historyczny. Warszawa: WSiP.
Fetzki, T. (2011). Koncepcje Édouarda Séguina i ich
znaczenie dla rozwoju pedagogiki osób niepełnosprawnych intelektualnie. [Praca doktorska]. Poznań: UAM, WSE.
In memory of Edouard Seguin, M.D. (1880). New
York: Proceedings of the Association of Medical
Officers of American Institutions for Idiotic and
Feeble-Minded Persons.
Martin, J. (1981). Une Biographie française (1812–
1850) d’Onésime Édouard Séguin (20 janvier
1812–28 octobre 1880): premier thérapeute des enfants arriérés, d’après ses écrits et les documents
historiques. Paris: Faculte de Medecine Saint-Antoine.
Mauersberg, S. (red.). (1990). Dzieje szkolnictwa
i pedagogiki specjalnej. Warszawa: PWN.
Pelicier, Y., Thuillier, G. (1996). Un pionnier de la
psychiatrie de l’enfant: Édouard Séguin (1812–
1880). Paris: Comité d’histoire de la Sécurité
sociale.
Séguin, É. (1847). Jacob-Rodrigues Péreire, Notice sur
sa vie et ses travaux, et analyse raisonnée de sa
156
méthode, par Édouard Séguin, précédées de l’éloge
de cette méthode par Buffon. Paris: J.-B. Baillère.
Séguin, É. (1895). Rapports & mémoires sur l’éducation des enfants normaux et anormaux. Paris:
Progrès médical.
Séguin, É. (1997). Traitement moral, hygiène et éducation des idiots et des autres enfants arriérés ou
retardés dans leur développement. Paris: Comité
d’histoire de la Sécurité sociale.
Thuillier, G. (2004). Le Premier écrit d’Édouard
Séguin, De la critique d’art (1836). Mémoires de
la Société Académique du Nivernais. Nèvers: Société Académique du Nivernas.
Trent, J. W. (1997). Inventing the Feeble Mind. Los
Angeles: University of California Press.
KATARZYNA MIROSŁAW
KAMIL MISZEWSKI
APS, Warszawa
SPRAWOZDANIE Z V KONGERSU
PENITENCJARNEGO MODERNIZACJA
POLSKIEGO WIĘZIENNICTWA.
WARSZAWA – POPOWO,
23–25 MAJA 2011
V Kongres Penitencjarny został zorganizowany przez Centralny Zarząd Służby Więziennej oraz Instytut Profilaktyki Społecznej
i Resocjalizacji UW. Jest to niezwykle prestiżowe wydarzenie naukowe, odbywające się
co cztery lata. Tegoroczne spotkanie przebiegało pod hasłem Modernizacja polskiego
więziennictwa. Obrady rozpoczęło uroczyste odczytanie listu honorowego patrona
kongresu marszałka Sejmu RP Grzegorza
Schetyny. Następnie głos zabrali: minister
sprawiedliwości Krzysztof Kwiatkowski,
przewodniczący Rady Naukowej Kongresu prof. Andrzej Rzepliński, wicemarszałek
Senatu Zbigniew Romaszewski oraz dyrektor generalny Służby Więziennej gen. Jacek
Włodarski.
Ze względu na rozbudowany zakres tematyczny kongresu ustanowiono cztery
sekcje tematyczne: Więziennictwo w systemie
SZKO£A SPECJALNA 2/2012
Z KRAJU I ZE ŚWIATA
bezpieczeństwa a bezpieczeństwo w więzieniach,
Więziennictwo w społeczeństwie informacyjnym,
Zarządzenie więziennictwem, Uniwersalizacja
standardów postępowania z więźniami na świecie.
Obrady otworzyli prelegenci sekcji IV.
Referaty koncentrowały się wokół tematyki
wykonywania kary pozbawienia wolności
w kontekście standardów europejskich oraz
tematyki skazanych ze szczególnymi potrzebami resocjalizacyjnymi, takimi jak kobiety
czy przestępcy seksualni. Wygłosili je m.in.:
dr hab. Monika Płatek, dr hab. Zbigniew
Izdebski, dr hab. Piotr Stępniak, dr Dariusz
Szmidt oraz mgr Emilia Rekosz i kpt. Maciej
Gołębiowski.
Obrady sekcji I obywały się w dniach
23–24 maja. Prelegenci poruszali kwestię
szeroko rozumianego bezpieczeństwa –
więźniów w zakładzie karnym, personelu,
a także całego więziennictwa jako elementu systemu bezpieczeństwa narodowego.
Udział w dyskusji wzięli: prof. dr hab.
Teodor Szymanowski, prof. dr hab. Emil
Pływaczewski, prof. dr hab. Stefan Lelental,
prof. dr hab. Jan Szałański, dr hab. Grażyna
Szczygieł, dr hab. Barbara Stańdo-Kawecka, gen. dr Jacek Pomiankiewicz, dr Maria
Niełaczna, dr Teodor Bulenda, dr Zbigniew
Rau, płk Marian Puszka oraz ppłk Andrzej
Motyba.
Sekcja II prowadziła obrady w dniu
24 maja. Tematem przewodnim była informatyzacja i wykorzystanie nowych technologii w zarządzaniu i organizacji współczesnego więziennictwa. Jak podkreślił prof.
Jerzy Kisielnicki, więziennictwo jest elementem społeczeństwa informacyjnego. Internet we współczesnych systemach penitencjarnych jest wykorzystywany zarówno
przez personel, jak i przez osadzonych, np.
jako e-learningowy sposób podnoszenia
kwalifikacji. W dyskusji głos zabrali również dr Tadeusz Kowalewski, dr Witold
Staniszkis, dr Oskar Szumski, dr Tomasz
Ochinowski, Hubert Skupiński, Marek
Zborowski, Tomasz Karasek oraz Marcin
Kunicki.
W dniach 24–25 maja obradowała sekcja
III. Referaty dotyczyły zarządzania więziennictwem. Zwrócono szczególną uwagę na
SZKO£A SPECJALNA 2/2012
wprowadzoną w 2011 r. reformę więziennictwa, która spowodowała wydzielenie
oddziałów penitencjarnych w zakładach
karnych i aresztach śledczych. Jak podkreślił płk Krzysztof Keller, zmiany mają
zapewnić większą efektywność podejmowanych działań wobec więźniów. Podjęto
także temat pracy funkcjonariuszy Służby
Więziennej, a także optymalizacji działań
resocjalizacyjnych wobec skazanych. Referaty wygłosili: prof. Jan Maciejewski, dr
hab. Beata Gruszczyńska, dr Jerzy Czołgoszewski, dr Robert Poklek, ks. dr Paweł
Wojtas i ks. dr Kazimierz Pierzchała, dr Joanna Felczak, dr Piotr Łapiński, dr Krzysztof Linowski, dr Krzysztof Wójcik, dr Barbara Toroń, mgr Kamil Miszewski, kom.
Sławomir Suwalski, Zbigniew Głodowski
oraz Patrycja Gierszewska.
Ostatniego dnia przedstawiono również
rekomendacje będące wynikiem licznych
dyskusji uczestników kongresu. Do najważniejszych zaliczyć należy:
1. Kontynuowanie procesu dostosowywania
międzynarodowych standardów postępowania z osobami pozbawionymi wolności.
2. Podjęcie inicjatywy ustawodawczej w celu:
a) skreślenia art. 77 par. 2 kk.,
b) obniżenie progów formalnych przy warunkowym przedterminowym zwolnieniu dla osób skazanych na 25 lat pozbawienia wolności oraz na dożywotnie
pozbawienie wolności,
c) zniesienie art. 69 pkt 4 kkw. dotyczącego części wojskowej.
3. Dostosowanie systemu polskiej sprawozdawczości do zasad obowiązujących
w statystykach europejskich.
4. Intensyfikację programów wzmacniających kondycję psychofizyczną funkcjonariuszy służby więziennej (ze szczególnym uwzględnieniem przeciwdziałania
syndromowi wypalenia zawodowego
oraz przeciwdziałania stresowi zawodowemu).
5. Doskonalenie zawodowe funkcjonariuszy
służby więziennej z wykorzystaniem nowoczesnych technologii.
6. Podjęcie prac nad przygotowaniem VI
Kongresu Penitencjarnego w 2014 r.
157