von Zanthier und Schulz

von Zanthier & Schulz
Iu§letter
Wydanie Nr. 45 / 9. Lipiec 2013
Drodzy Czytelnicy,
W dniu 16 marca 2011
r. weszła w życie
Dyrektywa Parlamentu
Europejskiego i Rady
2011/7/UE z dnia 16
lutego 2011 r. w
sprawie zwalczania
opóźnień w
płatnościach w
transakcjach
handlowych.
Problematyka
przedstawiona w
Dyrektywie wskazuje na
fakt, iż wiele płatności
w transakcjach handlowych dokonywanych jest po terminie
uzgodnionym w umowie lub określonym w ogólnych
warunkach handlowych. Pomimo, iż towary zostały
dostarczone, a usługi wyświadczone, wiele faktur płaconych
jest długo po terminie. Takie opóźnienia w płatnościach mają
negatywny wpływ na płynność finansową i komplikują
zarządzanie finansami przedsiębiorstw. Poza tym zmniejszają
one konkurencyjność i rentowność firm, gdy z ich powodu
wierzyciel zmuszony jest sięgać do zewnętrznych źródeł
finansowania.
Zasadniczo dyrektywy wiążą bezpośrednio tylko państwa
członkowskie UE, a nie ich obywateli, co powoduje
konieczność wdrożenia ich postanowień przez poszczególne
państwa członkowskie do swoich systemów prawnych.
Również wymieniona wyżej dyrektywa skierowana jest do
państw członkowskich i reguluje m. in. jakie działania należy
podjąć w celu przyspieszenia płatności w transakcjach
handlowych między przedsiębiorstwami oraz między
przedsiębiorstwami a organami publicznymi.
Przykładowo w przypadku transakcji handlowych, w których
dłużnikiem są organy publiczne termin płatności nie powinien
przekraczać 30 dni kalendarzowych od daty otrzymania przez
dłużnika faktury lub równoważnego wezwania do zapłaty, a
tylko w stosunku do specjalnych instytucji może on zostać
przedłużony do 60 dni kalendarzowych.
Wdrożenie postanowień Dyrektywy pociągnęło za sobą
zmianę polskiego prawa podatkowego. Więcej informacji
dostarczy Państwu nasz artykuł „Rozliczenie podatku w
odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności”.
Życzymy Państwu przyjemnej lektury naszego biuletynu
prawniczego.
Z wyrazami szacunku
Henning von Zanthier, LL.M. (Rechtsanwalt/radca prawny)
oraz Magdalena Stawska-Höbel (Rechtsanwältin)
Treść
Drodzy Czytelnicy,
PRZEKSZTAŁCENIE PRAWA
UŻYTKOWANIA WIECZYSTEGO
W PRAWO WŁASNOŚCI
NIERUCHOMOŚCI
KSIĘGA UDZIAŁÓW W SPÓŁCE
Z OGRANICZONĄ
ODPOWIEDZIALNOŚCIĄ
ROZLICZENIE PODATKU W
ODNIESIENIU DO
NIEŚCIĄGALNYCH
WIERZYTELNOŚCI
ORZECZNICTWO SĄDÓW
POLSKICH
AKTUALNOŚCI Z KANCELARII
Newsletter
Odmów abonament
Przesłać dalej
Czytać w przeglądarce
Kancelaria
Kancelaria von Zanthier &
Schulz z siedzibami w Berlinie i
Poznaniu świadczy usługi w
zakresie doradztwa prawnego i
podatkowego oraz kontroli
gospodarczej przez biegłych
rewidentów. Naszym celem jest
zapewnienie kompleksowej
obsługi prawnej i podatkowej
inicjatyw i zamierzeń
inwestycyjnych oraz
gospodarczych, które są
podejmowane przez naszych
klientów w Niemczech i w
Polsce.
www.vonzanthier.com
do góry
PRZEKSZTAŁCENIE PRAWA UŻYTKOWANIA
WIECZYSTEGO W PRAWO WŁASNOŚCI
NIERUCHOMOŚCI
Użytkowanie
wieczyste to instytucja
charakterystyczna dla
polskiego prawa
cywilnego. Zgodnie z
art. 232 § 1 K.c.,
grunty stanowiące
własność Skarbu
Państwa a położone w
granicach
administracyjnych miast
oraz grunty Skarbu
Państwa położone poza
tymi granicami, lecz
włączone do planu
zagospodarowania
przestrzennego miasta i przekazane do realizacji zadań jego
gospodarki, a także grunty stanowiące własność jednostek
samorządu terytorialnego lub ich związków, mogą być
oddawane w użytkowanie wieczyste osobom fizycznym i
osobom prawnym.
Użytkownik wieczysty ma prawa zbliżone do właściciela.
Korzysta on z gruntu z wyłączeniem innych osób. Może on
swoim prawem rozporządzać, czyli sprzedać je lub obciążać.
Przez cały okres obowiązywania umowy właścicielem
pozostaje jednak Skarb Państwa lub jednostka samorządu
terytorialnego bądź ich związek. Nabywca jest użytkownikiem
wieczystym gruntu, natomiast ma on pełne prawo własności
do budynków i innych urządzeń wzniesionych na gruncie. W
umowie o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste określa
się, w jaki sposób nabywca będzie korzystał z przekazanego
mu gruntu.
Oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do
jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków w
użytkowanie wieczyste następuje na okres dziewięćdziesięciu
dziewięciu lat. W wypadkach wyjątkowych dopuszczalne jest
oddanie gruntu na okres krótszy, conajmniej jednak na lat
czterdzieści.
Za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste
pobiera się pierwszą opłatę i opłaty roczne. Opłaty z tytułu
użytkowania wieczystego ustala się według stawki
procentowej od ceny nieruchomości gruntowej. W przypadku
nieruchomości gruntowych oddanych pod cele mieszkaniowe
roczna opłata z tytułu użytkowania wieczystego wynosi - 1%
ceny, za nieruchomości gruntowe oddane na działalność
turystyczną – 2% ceny, a za pozostałe nieruchomości (w tym
oddane na cele komercyjne) – 3% wartości nieruchomości.
Wzrost wartości gruntów powoduje lawinowe podwyżki
rocznych opłat z tytułu użytkowania wieczystego. Zgodnie z
obowiązującymi przepisami wysokość opłaty rocznej z tytułu
użytkowania wieczystego nie może być aktualizowana częściej
niż raz na 3 lata (aktualizacja następuje jeżeli wartość
nieruchomości ulegnie zmianie). Często zdarza się jednak tak,
że zaktualizowana opłata za użytkowanie wieczyste jest nawet
kilkaset procent wyższa od poprzedniej.
Warto w takiej sytuacji rozważyć przekształcenie prawa
użytkowania wieczystego w prawo własności, co umożliwia
ustawa z dnia 29.07.2005 roku o przekształceniu prawa
użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości.
Przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo
własności może być bowiem bardziej opłacalne dla
dotychczasowego użytkownika wieczystego z ekonomicznego
punktu widzenia oraz może ustrzec go przed kolejnymi,
niespodziewanymi podwyżkami rocznej opłaty z tytułu
użytkowania wieczystego.
Z żądaniem przekształcenia prawa użytkowania wieczystego
w prawo własności nieruchomości mogą wystąpić osoby
fizyczne i prawne (a więc również przedsiębiorcy), które były
użytkownikami wieczystymi (lub współużytkownikami)
nieruchomości w dniu 13.10.2005 roku.
Z powyższym żądaniem nie mogą jednakże wystąpić
użytkownicy wieczyści nieruchomości:
oddanych w użytkowanie wieczyste Polskiemu Związkowi
Działkowców,
oddanych w użytkowanie wieczyste państwowym i
samorządowym osobom prawnym, a także spółkom
handlowym, w odniesieniu do których Skarb Państwa lub
jednostka samorządu terytorialnego jest podmiotem
dominującym,
wobec których toczy się postępowanie administracyjne,
mające na celu nabycie nieruchomości lub jej części pod
inwestycję celu publicznego.
Z żądaniem przekształcenia prawa użytkowania wieczystego
w prawo własności mogą również wystąpić osoby fizyczne i
prawne będące właścicielami lokali, których udział w
nieruchomości wspólnej obejmuje prawo użytkowania
wieczystego, jak również spółdzielnie mieszkaniowe będące
właścicielami budynków mieszkalnych lub garaży.
Z żądaniem przekształcenia prawa użytkowania wieczystego
w prawo własności nieruchomości mogą ponadto wystąpić
osoby fizyczne i prawne będące następcami prawnymi osób,
którym przysługiwało takie żądanie.
Przekształcenie użytkowania wieczystego w prawo własności
nieruchomości następuje w wyniku wydania przez właściwy
organ decyzji administracyjnej. W decyzji o przekształceniu
organ ustala opłatę z tytułu przekształcenia, która jest
różnicą między aktualną wartością prawa własności do gruntu
a wartością prawa użytkowania wieczystego. Od wniosku o
przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo
własności nieruchomości uiszcza się opłatę skarbową w
kwocie 10,00 PLN. Warto podkreślić, że przekształcenie prawa
użytkowania wieczystego nieruchomości w prawo własności
nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności
cywilnoprawnych.
Na wniosek użytkownika wieczystego organ rozkłada opłatę z
tytułu przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w
prawo własności na niskooprocentowane raty (stopa
redyskonta weksli stosowana przez NBP), na czas nie krótszy
niż 10 lat i nie dłuższy niż 20 lat, chyba że wnioskodawca
wystąpi o okres krótszy niż 10 lat. Wierzytelność z tytułu
opłaty za przekształcenie podlega zabezpieczeniu hipoteką
przymusową na nieruchomości objętej przekształceniem.
Przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo
własności nieruchomości stanowi dla przedsiębiorców
alternatywę dla użytkowania wieczystego, umożliwia im
bowiem nabycie często atrakcyjnie zlokalizowanych
nieruchomości stanowiących dotychczas własność Skarbu
Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego bądź ich
związków, a jednocześnie umożliwia „ucieczkę” przed
często drastycznymi podwyżkami opłat rocznych z tytułu
użytkowania wieczystego.
Sabina Guzenda – radca prawny
do góry
KSIĘGA UDZIAŁÓW W SPÓŁCE Z
OGRANICZONĄ ODPOWIEDZIALNOŚCIĄ
(K.s.h.).
Jednym z obowiązków
spoczywających na
zarządzie spółki z
ograniczoną
odpowiedzialnością lub
likwidatorze (w
przypadku likwidacji
spółki) jest
prowadzenie księgi
udziałów oraz
sprawowanie kontroli
nad aktualizacją
znajdujących się w niej
danych. Stanowi o tym
art. 188 § 1 Kodeksu
spółek handlowych
Do księgi udziałów należy wpisywać: nazwisko i imię albo
firmę (nazwę) i siedzibę każdego wspólnika, adres, liczbę i
wartość nominalną jego udziałów oraz ustanowienie zastawu
lub użytkowania i wykonywanie prawa głosu przez zastawnika
lub użytkownika, a także wszelkie zmiany dotyczące osób
wspólników i przysługujących im udziałów. Wymieniony
powyżej zakres informacji ma charakter minimalny i nie ma
żadnych przeszkód ku temu, aby dobrowolnie ujawnić
dodatkowe dane spoza obowiązkowego katalogu informacji.
Księga udziałów to dokument wewnętrzny spółki, który jest
odwzorowaniem aktualnych stosunków w tej spółce. Przepisy
nie precyzują tego, jaką formę powinna mieć księga udziałów.
Przyjmuje się, że może to być albo dokument pisemny albo
zapis elektroniczny (komputerowy).
Wpisy w księdze udziałów mają tzw. charakter deklaratoryjny.
Oznacza to, że sam wpis niczego nie tworzy ani nie zmienia,
a jedynie potwierdza zaistniałe zdarzenia prawne. Wpis w
księdze udziałów ma więc charakter wyłącznie ewidencyjny, a
ewentualne błędy wpisów nie powodują, że wskutek tychże
błędów dany stan prawny zaistnieje lub nie zaistnieje.
Wskutek tego treść księgi udziałów nie przesądza o tym, kto
jest wspólnikiem spółki, decyduje o tym wyłącznie podstawa
prawna uzyskania statusu wspólnika (np. umowa zbycia
udziałów, unieważnienie umowy zbycia udziałów, darowizna,
dziedziczenie) oraz w odniesieniu do spółki - zawiadomienie
o uzyskaniu statusu wspólnika wraz z dowodem uzyskania
takiego statusu.
Księgę udziałów mogą przeglądać: wspólnik, członkowie
organów, zastawnik, użytkownik, poprzednik i następca
prawny wspólnika. Przeglądanie księgi udziałów jest
przykładem prawa kontroli wspólnika i nie może być ono
uchylone ani ograniczone.
Jak wskazano powyżej, obowiązek prowadzenia księgi
udziałów ciąży na zarządzie spółki lub likwidatorze. Nie
oznacza to jednak, że zarząd lub likwidator muszą osobiście
dokonywać czynności związanych z prowadzeniem księgi
udziałów. Faktyczne prowadzenie księgi udziałów może być
bowiem przez nich zlecone podmiotowi zewnętrznemu, np.
kancelarii prawnej. Jednakże to zawsze zarząd lub likwidator
będą odpowiadać za prawidłowość prowadzenia księgi
udziałów, niezależnie od tego, komu zostanie powierzone jej
prowadzenie. W związku z powyższym, ważne jest, aby
prowadzenie księgi udziałów zlecić podmiotowi w pełni
profesjonalnemu.
Niewywiązanie się z obowiązku prowadzenia księgi udziałów
wiąże się dla członka zarządu lub likwidatora zarówno z
odpowiedzialnością cywilną, jak i karną. Zgodnie z art. 293 §
1 K.s.h., członek zarządu oraz likwidator odpowiada wobec
spółki za szkodę wyrządzoną działaniem lub zaniechaniem
sprzecznym z prawem lub postanowieniami umowy spółki,
chyba że nie ponosi winy. Z kolei art. 594 § 1 pkt 2 K.s.h.
przewiduje odpowiedzialność karną za nieprowadzenie księgi
udziałów zgodnie z art. 188 § 1 K.s.h. Naruszenie przez
członka zarządu lub likwidatora obowiązku przewidzianego w
art. 188 § 1 K.s.h. grozi nałożeniem na nich przez sąd
rejestrowy grzywny do 20.000,00 złotych.
Na marginesie wskazać należy, że również w przypadku
spółki akcyjnej jej zarząd obowiązany jest do prowadzenia
księgi akcyjnej dotyczącej akcji imiennych i świadectw
tymczasowych. Stanowi o tym art. 341 § 1 K.s.h., który
określa również, jakie informacje powinna określać księga
akcyjna. Za nieprowadzenie księgi akcyjnej członkowi zarządu
lub likwidatorowi spółki akcyjnej grożą analogiczne sankcje
jak w przypadku członka zarządu lub likwidatora spółki z o.o.
Kacper Czapracki – prawnik, Sabina Guzenda – radca prawny
do góry
ROZLICZENIE PODATKU W ODNIESIENIU DO
NIEŚCIĄGALNYCH WIERZYTELNOŚCI
01.01.2013 roku weszły w życie istotne zmiany w przepisach
podatkowych w zakresie rozliczania tzw. nieściągalnych
wierzytelności.
Zmiany te wprowadzone zostały ustawą z dnia 16.11.2012
roku o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w
gospodarce (Dz. U. z dnia 30.11.2012 roku, poz. 1342 ze
zm.). Celem ustawy jest poprawa płynności finansowej
przedsiębiorstw, ograniczenie zatorów płatniczych,
zwiększenie dyscypliny płatniczej między kontrahentami oraz
likwidacja barier administracyjnych. Wprowadzenie
omawianych zmian wynika z obowiązku wdrożenia do
krajowego systemu prawnego dyrektywy 2011/7/UE
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16.02.2011 roku
(Dziennik Urzędowy UE L 48 z dnia 23.02.2011 roku) w
sprawie zwalczania opóźnień w płatnościach w transakcjach
handlowych.
I. Rozliczenia osób fizycznych
Zgodnie z obowiązującym od 01.01.2013 r. przepisem art.
24d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
prawo do obniżenia przychodów o koszty ich uzyskania
zostało związane z dokonaniem terminowo zapłaty za
otrzymane świadczenie/ towar. Nowela wprowadziła
zasadniczy obowiązek korekty kosztów uzyskania
przychodów, jeżeli np. wynikająca z faktury zakupowej kwota
nie została uregulowana w terminie 30 dni od daty płatności.
Jeżeli podatnik w terminie późniejszym ureguluje
zobowiązanie, wówczas będzie mógł ponownie zwiększyć
wysokość kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą
z (zapłaconej już) faktury.
II. Rozliczenie osób prawnych
W odniesieniu do osób prawnych odpowiednik wskazanej w
punkcie I regulacji zawarty został w przepisie art. 15b ustawy
o podatku dochodowym od osób prawnych. Regulacja ta,
analogicznie jak w przypadku osób fizycznych, wiąże kwestię
rozliczenia kosztów uzyskania przychodów z terminową
zapłatą za świadczenie/ towar.
Powyższe, odnoszące się do osób fizycznych i prawnych nowe
przepisy podatkowe powodują, że brak terminowej zapłaty za
otrzymane świadczenie/ towar, które służy do wykonywania
działalności gospodarczej, może spowodować większe
obciążenie podatkowe przychodów uzyskiwanych z takiej
działalności (przychody nie zostaną zmniejszone o koszty ich
uzyskania, a zatem zwiększona zostanie podstawa
opodatkowania, od której naliczony zostanie podatek
dochodowy).
III. Nowelizacja przepisów ustawy o VAT
Brak terminowej zapłaty za świadczenie/ towar może mieć
również doniosłe konsekwencje na gruncie podatku od
towarów i usług (VAT). Nowe regulacje przewidują, że
podatnik (wierzyciel) pod pewnymi warunkami jest
uprawniony do obniżenia podstawy opodatkowania VAT oraz
kwoty podatku VAT należnego, jeżeli zapłata za jego usługę/
towar nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek
formie w ciągu 150 dni od dnia upływu terminu płatności
określonego na umowie lub na fakturze (art. 89a ustawy o
VAT, który precyzuje m.in. dodatkowe warunki dokonania
korekty VAT).
Jednocześnie ustawodawca zobowiązał drugą stronę stosunku
zobowiązaniowego – dłużnika – do obowiązkowej korekty
podstawy opodatkowania VAT oraz kwoty podatku VAT
naliczonego, jeżeli dłużnik nie uregulował należności za
wykonaną na jego rzecz usługę/ dostarczony towar w ciągu
150 dni od dnia upływu terminu płatności określonego na
umowie lub na fakturze.
Tym samym podatnik, będący dłużnikiem świadczenia, od
dnia 01.01.2013 r. został obowiązany do samodzielnego
obniżenia kwoty podatku VAT naliczonego z otrzymanych
faktur zakupowych, jeżeli w w/w terminie nie ureguluje
należności wobec wierzyciela (w poprzednim stanie prawnym
dłużnik był zobowiązany do dokonania takiej korekty dopiero
po otrzymaniu od wierzyciela zawiadomienia o zamiarze
dokonania przez wierzyciela korekty VAT z tytułu zwłoki
dłużnika w płatności).
Niedopełnienie obowiązku dokonania korekty może narazić
podatnika, będącego dłużnikiem, na znaczące sankcje, tj.
obciążenie dłużnika dodatkowym zobowiązaniem
podatkowym w wysokości 30% kwoty VAT wynikającego z
nieuregulowanych faktur.
Kacper Czapracki – prawnik
do góry
ORZECZNICTWO SĄDÓW POLSKICH
1. Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 20.02.2013 roku, sygn.
akt III CZP 96/12 orzekł, że zawarcie układu w postępowaniu
upadłościowym z możliwością zawarcia układu nie pozbawia
wierzyciela roszczenia o zapłatę pozostających poza układem
odsetek za opóźnienie w zapłacie wierzytelności objętej
układem za okres po ogłoszeniu upadłości.
2. Sąd Najwyższy zajął w uchwale z dnia 28.02.2013 roku,
sygn. akt III CZP 108/12 następujące stanowisko: „Wspólnik
spółki jawnej, który spełnił świadczenie na rzecz wierzyciela
tej spółki, może żądać od innego jej wspólnika zwrotu
odpowiedniej części tego świadczenia wraz z kosztami
procesu wytoczonego przeciwko niemu, chyba że pozwany
wspólnik skutecznie podniesie zarzut wadliwego prowadzenia
procesu przez wspólnika pozwanego przez wierzyciela”.
3. Sąd Najwyższy w uchwale składu 7 sędziów z dnia
17.01.2013 roku, sygn. akt III CZP 57/12 orzekł, iż
podwyższenie kapitału zakładowego na podstawie
dotychczasowych postanowień umowy spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością może nastąpić przez podwyższenie
wartości nominalnej udziałów istniejących lub ustanowienie
nowych, z tym że nowe udziały w podwyższonym kapitale
mogą być objęte jedynie przez wspólników w stosunku do ich
dotychczasowych udziałów.
4. Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 20.02.2013
roku, sygn. akt III CZP 101/12, roszczenie o ustanowienie
służebności przesyłu przewidziane w art. 3052 § 1 k.c. nie
ulega przedawnieniu.
5. W uchwale z dnia 08.03.2013 roku, sygn. akt III CZP 1/13
Sąd Najwyższy orzekł, że umorzenie postępowania
egzekucyjnego na wniosek wierzyciela powoduje uchylenie
wydanego w jego toku postanowienia o przyznaniu
wierzycielowi od dłużnika kosztów zastępstwa prawnego (art.
826 k.p.c.), zaś komornik nie jest uprawniony do badania
zasadności złożonego przez wierzyciela tytułu, o którym
mowa w art. 7701 k.p.c., tj. prawomocnego postanowienia w
przedmiocie kosztów postępowania egzekucyjnego wydanego
przez innego komornika.
Oprac. Sabina Guzenda – radca prawny
do góry
AKTUALNOŚCI Z KANCELARII
Artykuł na temat telemedycyny
Przygotowaliśmy do newslettera Wydziału Promocji Handlu i
Inwestycji Konsulatu Generalnego w Kolonii artykuł pt.:
„Potencjał transgranicznej telemedycyny pomiędzy Polską i
Niemcami”. Artykuł dostępny jest na stronie:
http://kolonia.trade.gov.pl/pl/aktualnosci/
Uczestnictwo w różnych wydarzeniach
Radca prawny Karolina Barałkiewicz-Sokal wzięła w dniach od
23 do 25.04.2013 udział w konferencji PSEW (Polskie
Stowarzyszenie Energetyki Wiatrowej) w Serocku/Warszawa.
Radca prawny Karolina Barałkiewicz-Sokal oraz
Rechtsanwältin Magdalena Stawska-Höbel uczestniczyły w
corocznej konferencji organizowanej dla członków organizacji
DIRO, która w tym roku odbyła się w Montpellier w dniach 23
– 24.05.2013.
Pani Magdalena Stawska-Höbel brała udział również w 12tym Międzynarodowym Tygodniu Spotkań organizowanym
przez Izbę Przemysłową w dniach od 10 – 13.06.2013 pod
hasłem „Wschodnia Westfalia spotyka region morza
Bałtyckiego“.
do góry
Niniejszy newsletter jest wydawany przez:
von Zanthier & Schulz
Rechtsanwalt Steuerberater Wirtschaftsprüfer
Partnergesellschaft
BERLIN – POZNAŃ
Kurfürstendamm 217 – 10719 Berlin
Tel.: +49 30 88 03 59 0
Fax: +49 30 88 03 59 99
Internet: www.vonzanthier.com
E-Mail: [email protected]
Wszystkie prawa zastrzeżone © von Zanthier & Schulz
Otrzymujecie Państwo ten Newletter, gdyż dokonali Państwo subskrypcji.
Jeżeli nie chcą Państwo otrzymywać Iusletter proszę kliknąć:
odmowa abonamentu
Jeżeli uważają Państwo, że są dobrze poinformowani,
mogą Państwo zamówić tutaj własny abonament.