Wdzięczni bez względu na okoliczności

N I E D Z I E L N A S E S J A P O R A N N A | 6 k w i e t ni a 2 0 1 4 r.
Prezydent Dieter F. Uchtdorf
Drugi Doradca w Radzie Prezydenta Kościoła
Wdzięczni bez
względu na
okoliczności
Czy nie mamy powodu, aby być przepełnieni wdzięcznością
bez względu na okoliczności, w których się znajdujemy?
W
ciągu minionych lat miałem okazję spotkać się z
wieloma ludźmi, których
smutki wydawały się sięgać w głąb ich
duszy. To były dla mnie uświęcone
chwile. W takich momentach słuchałem moich ukochanych braci i sióstr
i ubolewałem nad ciężarem, który
przyszło im nieść. Zastanawiałem się,
co powinienem im powiedzieć, gdyż
nie wiedziałem, jak ich pocieszyć
i wesprzeć podczas prób, których
doświadczali.
Często smutek jest spowodowany
tym, co wydaje się być końcem. Niektórzy stoją przed końcem cennego
związku, którym jest śmierć ukochanej
osoby lub odrzucenie przez członka
rodziny. Inni uważają, że nadszedł
koniec dla ich nadziei — nadziei
na zawarcie związku małżeńskiego,
posiadanie dzieci lub przezwyciężenie choroby. Inni mogą stać w
obliczu końca wiary, kiedy to mylące
i sprzeczne głosy świata kuszą ich,
70
Liahona
by podważali, a nawet zrezygnowali
z tego, w prawdziwość czego kiedyś
wierzyli.
Myślę, że prędzej czy później,
każdy z nas doświadczy chwil, kiedy
to jego świat będzie rozsypywał
się, jak domek z kart, pozostawiając nas samotnych, sfrustrowanych i
zagubionych.
To może przydarzyć się każdemu.
Nikt nie jest na to odporny.
Możemy być wdzięczni
Sytuacja każdego z nas jest inna,
a szczegóły życia są niepowtarzalne.
Niemniej dowiedziałem się, że istnieje
coś, co może usunąć gorycz, która
pojawia się w naszym życiu. Jest jedna
rzecz, jaką możemy zrobić, aby nasze
życie było słodsze, radośniejsze, a
nawet wspaniałe.
Możemy być wdzięczni!
Być może jest to wbrew mądrości
świata, jeśli zasugeruję, że ten, kto
jest obarczony smutkiem, powinien
dziękować Bogu. Ci, którzy odstawiają
na bok dzban goryczy i zamiast tego
wznoszą kielich wdzięczności, odnajdują oczyszczający napój uzdrowienia,
pokoju i zrozumienia.
Przykazano nam, jako uczniom
Chrystusa, abyśmy „[dziękowali]
Panu, [naszemu] Bogu, za wszystkie
rzeczy” 1, „[śpiewali Mu] pieśń dziękczynną” 2 i aby „[nasze serca przepełniała] wdzięczność do Boga” 3.
Dlaczego Bóg przykazał nam, abyśmy byli wdzięczni?
Wszystkie Jego przykazania są po
to, abyśmy mogli otrzymać błogosławieństwa. Dają nam możliwość
do działania zgodnie z wolną wolą
i otrzymania błogosławieństw. Nasz
kochający Ojciec Niebieski wie, że
poprzez rozwijanie w sobie ducha
wdzięczności doświadczymy prawdziwej radości i wielkiego szczęścia.
Bycie wdzięcznym za coś
Niektórzy mogą powiedzieć: „Za co
mam być wdzięczny, kiedy mój świat
legł w gruzach?”.
Być może skupienie się na tym,
za co mamy być wdzięczni, nie jest
dobrym podejściem. Trudno jest
rozwijać w sobie ducha wdzięczności,
jeśli nasza wdzięczność jest współmierna do liczby błogosławieństw,
które możemy zliczyć. To prawda, że
ważne jest częste „liczenie naszych
błogosławieństw” — i każdy, kto tego
próbował, wie, że jest ich wiele —
ale nie wierzę, że Pan oczekuje, iż
będziemy okazywać wdzięczność w
mniejszym stopniu w chwilach próby
niż w czasach obfitości i spokoju. W
rzeczywistości większość odniesień do
pism świętych nie mówi o wdzięczności za określone rzeczy, lecz raczej
wskazuje na ogólnego ducha lub
postawę.
Łatwo jest być wdzięcznym za coś,
gdy życie wydaje się iść po naszej myśli. Ale co w sytuacji, kiedy to, czego
pragniemy, wydaje się być daleko
poza naszym zasięgiem?
Pragnę zasugerować, abyśmy
traktowali wdzięczność jako pewną
skłonność, sposób na życie, który jest
niezależny od naszej obecnej sytuacji.
Innymi słowy, zamiast być „wdzięczni
za coś”, skupiajmy się na byciu
„wdzięcznym bez względu na okoliczności” — jakie by one nie były.
Istnieje stara opowieść o kelnerze, który zapytał klienta, czy ten był
zadowolony z posiłku. Gość odpowiedział, że wszystko było w porządku,
ale byłoby lepiej, gdyby podawali
więcej chleba. Następnego dnia, kiedy
mężczyzna wrócił, kelner podwoił
porcję chleba, dając mu cztery kromki
zamiast dwóch, ale człowiek ten nadal
był niezadowolony. Następnego dnia
kelner ponownie podwoił porcję
chleba, ale bez powodzenia.
Czwartego dnia był bardzo zdeterminowany, aby uszczęśliwić tego
gościa. Wziął więc bochenek chleba
— a liczył on 3 metry — przekroił go
na pół i podał klientowi. Z niecierpliwością czekał na reakcję mężczyzny.
Po posiłku człowiek spojrzał na
niego i powiedział: „Jak zawsze
smaczne. Ale widzę, że z powrotem podajecie jedynie dwie kromki
chleba”.
Bycie wdzięcznym bez względu
na okoliczności
Moi drodzy bracia i siostry, wybór
należy do nas. Możemy okazywać
wdzięczność w mniejszym stopniu
ze względu na błogosławieństwa,
których nam brakuje. Lub możemy
być jak Nefi, którego wdzięczne serce
nigdy nie osłabło. Kiedy jego bracia
związali go na statku — który zbudował, aby zabrać ich do ziemi obiecanej
— jego kostki i nadgarstki były tak
obolałe, że „były […] ogromnie spuchnięte”, a straszliwa burza groziła mu
pochłonięciem przez głębiny morza.
„Jednakże — powiedział Nefi — nie
szemrałem przeciwko Panu z powodu
moich cierpień, ale ufałem mojemu
Bogu i wielbiłem Go przez cały czas” 4.
Możemy być jak Job, który wydawał się mieć wszystko, lecz później to
utracił. Mimo to powiedział: „Nagi wyszedłem z łona matki mojej i nagi stąd
odejdę […]. Pan dał, Pan wziął, niech
będzie imię Pańskie błogosławione” 5.
Możemy być jak mormońscy pionierzy, którzy pozostawali wdzięczni
pomimo ich powolnej i bolesnej wędrówki w kierunku Wielkiego Jeziora
Słonego, a nawet śpiewali i tańczyli,
wychwalając dobroć Boga 6. Wielu z
nas byłoby skłonnych do wycofania
się, narzekania i cierpienia z powodu
trudności podróży.
Możemy być jak Prorok Józef
Smith, który będąc więźniem w nędznych warunkach w więzieniu Liberty,
napisał te natchnione słowa: „Przeto
gorąco, ukochani bracia, czyńmy
radośnie wszystko, co leży w naszej
mocy; a potem możemy stać spokojnie, z największą pewnością, aby ujrzeć zbawienie Boga, i aby objawione
było Jego ramię” 7.
Możemy być wdzięczni bez
względu na okoliczności.
Ten rodzaj wdzięczności przewyższa wszystko, co dzieje się wokół nas.
Przewyższa rozczarowanie, zniechęcenie i rozpacz. Kwitnie tak samo pięknie w lodowatym krajobrazie zimy, jak
i w przyjemnym cieple lata.
Kiedy jesteśmy wdzięczni Bogu,
pomimo otaczających nas okoliczności, możemy doświadczyć łagodnego
spokoju pośród ucisku. W smutku możemy podnieść nasze serca, wychwalając Pana. W bólu możemy wychwalać
Zadośćuczynienie Chrystusa. W chłodzie gorzkiego żalu możemy poczuć
objęcia niebios, ich bliskość i ciepło.
Czasami myślimy, że bycie
wdzięcznym jest czymś, co robimy
po rozwiązaniu naszych problemów.
Jakże to krótkowzroczne! Ileż możemy przegapić z życia, jeśli będziemy
Maj 2014
75
czekać na tęczę, by móc podziękować
Bogu za deszcz?
Bycie wdzięcznym w czasie niedoli
nie oznacza zadowolenia z danej
sytuacji, lecz oznacza, że oczami
wiary patrzymy poza nasze bieżące
wyzwania.
To nie jest wdzięczność ust, lecz
duszy. Jest to wdzięczność, która leczy
serce i rozjaśnia umysł.
Wdzięczność jest aktem wiary
Bycie wdzięcznym bez względu na
okoliczności, jest aktem wiary w Boga.
Wymaga zaufania Bogu i pokładania
wiary w to, czego nie widzimy, a co
jest prawdą 8. Okazując wdzięczność,
naśladujemy przykład naszego umiłowanego Zbawiciela, który powiedział:
„Nie moja, lecz twoja wola niech się
stanie” 9.
Prawdziwa wdzięczność jest wyrazem nadziei i świadectwa. Pochodzi
z uznania, że nie zawsze rozumiemy
próby życia, ale ufając, pewnego dnia
je zrozumiemy.
Raymond w prowincji Alberta w
Kanadzie
76
Liahona
Bez względu na okoliczności, naszą
wdzięczność rozwija wiele świętych
prawd, które znamy: że nasz Ojciec
dał Swoim dzieciom wielki plan
szczęścia; że poprzez Zadośćuczynienie Jego Syna, Jezusa Chrystusa,
możemy żyć wiecznie z naszymi
bliskimi; że na koniec będziemy mieć
wspaniałe, doskonałe i nieśmiertelne
ciała, nieobciążone przez choroby
lub niepełnosprawności; że nasze łzy
smutku i straty zostaną zastąpione pełnią szczęścia i radości; i że otrzymamy
„miarę dobrą, natłoczoną, potrzęsioną
i przepełnioną” 10.
To musiało być tego rodzaju
świadectwo, które przekształciło
Apostołów Zbawiciela z ogarniętych
strachem, wątpiących mężczyzn w
nieustraszonych, przepełnionych
radością wysłanników Mistrza. Po tym,
jak Go ukrzyżowano, znaleźli się oni
w otchłani smutku i rozpaczy — nie
byli w stanie zrozumieć, co się właśnie
stało. Ale jedno wydarzenie wszystko
zmieniło. Ich Pan im się ukazał i
oświadczył: „Spójrzcie na ręce moje
i nogi moje, że to Ja jestem” 11.
Kiedy Apostołowie rozpoznali
zmartwychwstałego Chrystusa —
kiedy doświadczyli chwalebnego
Zmartwychwstania ich ukochanego
Zbawiciela — stali się innymi ludźmi.
Nic nie mogło ich powstrzymać przed
wypełnieniem wyznaczonej im misji.
Z odwagą i determinacją przyjęli tortury, poniżanie, a nawet śmierć, której
doświadczyli z powodu składanego
świadectwa 12. Nic nie mogło ich powstrzymać przed wielbieniem Pana i
służeniem Mu. Zmienili życie ludzi na
całym świecie. Zmienili świat.
Nie musicie ujrzeć Zbawiciela, aby
tak, jak Apostołowie, doświadczyć tej
samej przemiany. Wasze świadectwo o
Chrystusie, otrzymane poprzez Ducha
Świętego, pomoże wam nie skupiać
się na rozczarowujących zakończeniach w doczesności, ale wypatrywać
świetlanej przyszłości, którą przygotował Odkupiciel świata.
Koniec nie jest dla nas
Biorąc pod uwagę to, co wiemy
o naszym wiecznym przeznaczeniu,
czy to takie dziwne, że gdy mamy
do czynienia z gorzkim zakończeniem życia, wydaje się ono dla nas
nie do przyjęcia? W każdym z nas
siedzi coś, co stawia opór, kiedy coś
się kończy.
Dlaczego tak jest? Ponieważ zostaliśmy stworzeni z wiecznego materiału.
Jesteśmy wiecznymi istotami, dziećmi
Boga Wszechmogącego, którego imieniem jest wieczność 13 i który obiecuje
nam niezliczone błogosławieństwa
wieczności. Koniec nie jest naszym
przeznaczeniem.
Im więcej uczymy się o ewangelii Jezusa Chrystusa, tym bardziej
zdajemy sobie sprawę, że koniec,
który ma miejsce w śmiertelności, nie
stanowi prawdziwego końca. Stanowi
on jedynie przerwę — tymczasowy
przestój, który kiedyś wyda się mały w
porównaniu z wieczną radością, która
czeka wiernych.
Jak bardzo jestem wdzięczny mojemu Ojcu Niebieskiemu, że w Jego
planie nie ma prawdziwych zakończeń, a są jedynie wieczne początki.
Ci, którzy są wdzięczni, otrzymają chwałę
Bracia i siostry, czy nie mamy powodu, aby być przepełnieni wdzięcznością bez względu na okoliczności,
w których się znajdujemy?
Czy potrzebujemy lepszego powodu, by nasze serca „[przepełniała]
wdzięczność do Boga” 14?
„Czyż nie mamy więc powodu do
radości?” 15.
Jak wielce będziemy błogosławieni,
jeśli rozpoznamy rękę Boga w cudownym gobelinie życia. Wdzięczność
do naszego Ojca w Niebie poszerza
nasze postrzeganie i wyostrza nasz
wzrok. Budzi w nas pokorę i rozwija
empatię wobec naszych bliźnich i całego Bożego stworzenia. Wdzięczność
jest katalizatorem wszystkich cech
Chrystusowych! Wdzięczne serce jest
koroną wszystkich cnót 16.
Pan dał nam Swoją obietnicę, że ci,
którzy „[przyjmują] wszystko z wdzięcznością, [otrzymają chwałę]; i dodane
[im] będą […] rzeczy tej ziemi” 17.
Obyśmy „[dziękowali] [Bogu]
codziennie” 18 — zwłaszcza w obliczu
pozornie niewytłumaczalnych zakończeń, które są częścią doczesności.
Pozwólmy, aby w naszych duszach
rozwinęła się wdzięczność wobec naszego miłosiernego Ojca Niebieskiego.
Obyśmy zawsze i stale wznosili nasz
głos i okazywali zarówno słowem, jak i
czynem wdzięczność naszemu Ojcu w
Niebie i Jego Umiłowanemu Synowi,
Jezusowi Chrystusowi. O to modlę się
i pozostawiam z wami moje świadectwo oraz błogosławieństwo, w imię
naszego Mistrza, Jezusa Chrystusa,
amen. ◼
PRZYPISY
1. Nauki i Przymierza 59:7; zob. także List do
Efezjan 5:20; I List do Tesaloniczan 5:18;
Mosjasz 26:39; Alma 7:23; Nauki i Przymierza 98:1.
2. Ks. Psalmów 147:7.
3. Alma 37:37.
4. Zob. 1 Nefi 18:10–16.
5. Ks. Joba 1:21.
6. W celu zapoznania się z przykładami
pionierów, którzy zachowali radosne
nastawienie pomimo ogromnych trudności,
zob. Andrew D. Olsen, The Price We Paid:
The Extraordinary Story of the Willie and
Martin Handcart Pioneers (2006), str. 10,
366–367.
7. Nauki i Przymierza 123:17.
8. Zob. Alma 32:21.
9. Ew. Łukasza 22:42.
10. Ew. Łukasza 06:38.
11. Ew. Łukasza 24:39.
12. Zob. List do Rzymian 5:3; II List do Koryntian 4:17; 12:10.
13. Zob. Mojżesz 1:3.
14. Alma 37:37.
15. Alma 26:13.
16. Zob. Marcus Tullius Cicero, Oratio Pro
Cnæo Plancio, XXXIII, rozdział 80;
cytowane w: Joseph B. Wirthlin, „Live in
Thanksgiving Daily”, Ensign, wrzesień
2001, str. 8.
17. Nauki i Przymierza 78:19; kursywa dodana.
18. Alma 34:38.
Maj 2014
77