zapewnienie interoperacyjności systemów łączności służb

ZAPEWNIENIE INTEROPERACYJNOŚCI
SYSTEMÓW ŁĄCZNOŚCI SŁUŻB
BEZPIECZEŃSTWA PUBLICZNEGO I
RATOWNICTWA
1
Wojciech Wojciechowicz, ITTI Sp. z o.o., ul. Rubież 46, 61-612 Poznań; Instytut Informatyki,
Politechnika Poznańska, ul. Piotrowo 2, 60-965 Poznań
Joanna Modławska, ITTI Sp. z o.o., ul. Rubież 46, 61-612 Poznań; Uniwersytet im. Adama
Mickiewicza, ul. Umultowska 85, 61-614 Poznań
Andrzej Adamczyk, ITTI Sp. z o.o., ul. Rubież 46, 61-612 Poznań
Maciej Szulejewski, ITTI Sp. z o.o., ul. Rubież 46, 61 – 612 Poznań
Abstrakt— Efektywna komunikacja jest elementem niezwykle
istotnym podczas każdej akcji ratowniczej. Duża różnorodność
rozwiązań dostępnych na rynku i powszechnie używanych
obecnie technologii skutkuje utrudnieniami, a czasem nawet
brakiem komunikacji między zaangażowanymi w akcję
ratowniczą podmiotami. Problem z efektywna wymianą
informacji bardzo często jest podkreślany w materiałach
faktograficznych dużych sytuacji kryzysowych zarówno na
arenie krajowej jak i międzynarodowej. Dlatego tak istotne jest
rozważenie tego problemu.
W niniejszym artykule przedstawiono interoperacyjną
platformę komunikacyjną dla operacyjnego zarządzania
kryzysowego. Celem budowanej platformy jest dostarczenie jej
przyszłym użytkownikom zarówno środków technicznych, jak i
pozatechnicznych
mających
zapewnić
interoperacyjność
systemów łączności. Budowana platforma zostanie oparta na
zastosowaniu koncepcji generycznej bramy tłumaczącej ruch z
poszczególnych systemów do otwartego protokołu komunikacji, i
składać się będzie z modułu społecznościowego, sieci
zunifikowanej
komunikacji,
generycznej
bramy
oraz
dostosowywalnego adaptera.
Słowa kluczowe: Interoperacyjność, systemy łączności,
FREESIC, służby bezpieczeństwa publicznego i ratownictwa.
I. WSTĘP
fektywna komunikacja jest podstawowym środkiem
skutecznych działań ratowniczych. Potrzeba ta jest
szczególnie widoczna podczas dużych sytuacji kryzysowych,
gdzie zaangażowanych jest wiele współpracujących ze sobą
podmiotów. Dostępne obecnie na rynku szerokie spektrum
środków łączności – od analogowych, poprzez analogowocyfrowe, aż do cyfrowych – posiada różny zakres
funkcjonalny. Rozwiązania te zapewniają komunikację
rozmówną, która to uznawana jest za podstawową usługę dla
Służb Bezpieczeństw Publicznego i Ratownictwa (SBPiR).
Ponadto na popularności zyskują usługi oparte na transmisji
danych (np. wiadomości tekstowe, dostęp do map czy
zewnętrznych źródeł danych).
Różnorodność obecnie dostępnych technologii skutkuje
brakiem
lub
utrudnieniami
komunikacji
pomiędzy
poszczególnymi
infrastrukturami.
W
materiałach
E
PWT 2013 - Poznań - 13 grudnia 2013
faktograficznych po dużych akcjach ratowniczych często
uwypuklony jest problem z efektywną wymianą informacji
pomiędzy zaangażowanymi służbami. Sytuacja ta ma miejsce
nie tylko w Polsce, ale także na arenie ogólnoeuropejskiej oraz
światowej (np. USA). Warto zwrócić uwagę także na fakt, że
efektywna wymiana informacji nawet pomiędzy sieciami w tej
samej technologii nie zawsze jest możliwa. Przykładowo,
interfejs ISI (ang. Inter System Interface) został opracowany
by wspomóc łączenie sieci standardu TETRA. Pomimo, że
standard ten ma ponad 10 lat (pierwszy standard ISI
opublikowany został przez ETSI w 2000 roku) to w dalszym
ciągu nie zapewnia on funkcjonalności przenoszenia pełnego
zakresu usług.
Obecnie, zarówno polskie, jak i zagraniczne służby
ratownicze, dysponują swoimi systemami łączności, które
często są rozwiązaniami dedykowanymi i wykorzystywanymi
jedynie na potrzeby danej jednostki. Za główne przyczyny
takiego stanu rzeczy uważa się m.in.:
różnice w wymaganiach na system pomiędzy
różnymi służbami,
niezależność budżetową jednostek,
brak
odgórnego
ciała
propagującego
interoperacyjność,
ogromne
różnice
techniczne
systemów
utrudniające proces integracji, szczególnie w
obszarze usług zaawansowanych i złożonych.
Technologie łączności najczęściej wykorzystywane w
wybranych krajach Unii Europejskiej przedstawiono w postaci
tabelarycznej na Rysunek 1. Jak można zauważyć w
przedstawionej tabeli, poszczególne kraje używają różnych
technik
łączności,
ponadto
nawet
dwa
systemy
wykorzystujące tą samą technologię nie gwarantują
interoperacyjności, gdyż często standaryzacji podlegają tylko
pewne komponenty systemu, co prowadzi do realizacji przez
producentów własnych i przez to niekompatybilnych ze sobą
konstrukcji.
39
Grecja
Broadband
Satellite
UMTS/Cellular
PMR (cyfrowy)*
PMR (analogowy)*
TETRAPOL
Kraj
TETRA
2
Legenda:
Hiszpania
Francja
W użyciu
Holandia
Częściowo w użyciu
Polska
W fazie testów/wdrażania
Portugalia
Używane nieoficjalnie
Słowenia
Nie analizowano
Wielka
Brytania
* technologie inne niż od TETRA i TETRAPOL
Rysunek 1 Wykaz technologii łączności używanych w wybranych
krajach UE [Źródło: opracowanie własne]
II. INTEROPERACYJNOŚĆ
stnieje wiele definicji terminu interoperacyjność, spośród
których to warto przytoczyć następujące dwie:
Interoperacyjność – to możliwość współdziałania
różnych, odrębnych organizacji na rzecz osiągnięcia
uzgodnionych i korzystnych dla wszystkich stron
celów, przy jednoczesnym dzieleniu się informacjami
i wiedzą pomiędzy tymi organizacjami, poprzez
wspierane przez nie procesy biznesowe, za pomocą
wymiany danych za pośrednictwem odpowiednich
systemów [1]
Interoperacyjność sieci – to zdolność sieci
telekomunikacyjnych do efektywnej współpracy w
celu
zapewnienia
wzajemnego
dostępu
użytkowników do usług świadczonych w tych
sieciach [2].
W celu zapewnienia interoperacyjności systemów łączności
możliwe są trzy scenariusze rozwiązania, a mianowicie:
1. budowa jednego wspólnego systemu, zdolnego do
pokrycia potrzeb wszystkich służb;
2. wykorzystanie terminali Software Defined Radio
(SDR), zdolnych do pracy w różnych sieciach;
3. wykorzystanie bram do łączenia już istniejących
sieci, m.in. FREESIC.
Mimo, iż pierwsze z podejść dotyczące budowy jednego
wspólnego systemu wydaje się być podejściem oferującym
największe możliwości techniczne, to jednak praktycznie jest
ono bardzo trudne do realizacji. Tego typu inwestycja
wymagałaby ogromnych nakładów, które w obecnej sytuacji
ekonomicznej służb są bardzo trudne do pozyskania; jest to
istotna przeszkoda dla realizacji tego scenariusza. Ponadto
interoperacyjny system krajowy wciąż nie rozwiązywałby
problemów w zakresie interoperacyjności na poziomie
międzynarodowym.
Z
kolei
budowa
systemu
ogólnoeuropejskiego wydaje się być w obecnej chwili
niemożliwa, nie tylko ze względów ekonomicznych – lecz
także m.in. z powodu braku dostępnego wspólnego pasma
radiowego dla rozwiązań szerokopasmowych.
Ponadto istotnymi trudnościami przy budowie wspólnego
systemu byłyby kwestie związane ze znaczącymi różnicami w
wymaganiach na system pomiędzy służbami (np. różnice w
podejściu do poufności komunikacji pomiędzy strażą pożarną
I
40
a policją), czy rozliczaniem kosztów późniejszego utrzymania
systemu.
Jeszcze do niedawna duże nadzieje wiązano z drugim z
zaproponowanych podejść, a mianowicie z podejściem
opartym na terminalach SDR. Niestety wydają się być one
niespełnione. Pod koniec lat 90’ Departament Obrony Stanów
Zjednoczonych rozpoczął projekty, które miały na celu
wytworzenie interoperacyjnych środków łączności opartych
na SDR. Przeprowadzone w 2012 roku podsumowanie
osiągnięć nie pozostawia złudzeń, że były to źle wydane
pieniądze [14][15].
Trzecia z alternatyw – w tym momencie uznawana za
najbardziej prawdopodobną – polegać ma na łączeniu obecnie
używanych systemów opierając się na bramach. Zadaniem
bram ma być tłumaczenie ruchu pomiędzy systemami tak, by
istniała możliwość efektywnej wymiany informacji i dostępu
do usług pomiędzy podłączonymi systemami. Podejście to
zakłada wykorzystanie istniejącej infrastruktury, co jest
niewątpliwie największym atutem tego podejścia, gdyż
znacznie może zminimalizować ono koszty wdrożenia
systemu i przeszkolenia użytkowników.
III. WIZJA FREESIC
ak można zauważyć każde z wyżej zaproponowanych
rozwiązań ma swoje wady i zalety. Dlatego, w celu
sprostania wyżej wymienionym problemom powołany
został projekt FREESIC.
J
Głównym celem projektu FREESIC jest zbudowanie
interoperacyjnej platformy komunikacyjnej dla operacyjnego
zarządzania kryzysowego. Idea projektu zrodziła się podczas
realizacji wcześniejszej inicjatywy finansowanej z 7.
Programu Ramowego UE dotyczącej budowy systemu
komunikacji dla zarządzania kryzysowego – SECRICOM
(realizowanej w latach 2008-2012).
Głównym pryncypium projektu FREESIC jest brak
praktycznej możliwości budowy dedykowanej bramy dla
wszystkich kombinacji systemów łączności używanych
obecnie przez służby bezpieczeństwa publicznego i
ratownictwa. Wynika to z różnorodności rozwiązań
technicznych,
dedykowanych
rozwiązań
sprzętowoprogramowych pozwalających na świadczenie pewnych usług,
a także stosowanych protokołów. Ich translacja na potrzeby
innych systemów musiałaby często prowadzić do ingerencji w
te mechanizmy i w efekcie do modyfikacji istniejących
rozwiązań, co z punktu praktycznego i ekonomicznego jest
trudne do uzasadnienia.
Ponadto w trakcie realizacji projektu SECRICOM
zaobserwowano, iż inhibitory interoperacyjności wynikają nie
tylko z kwestii technicznych, lecz także m.in.
organizacyjnych, prawnych i proceduralnych. Dlatego, przy
budowie interoperacyjnego systemu do komunikacji należy
uwzględnić m.in. takie aspekty jak:
różnice w doktrynach i procedurach – zarówno na
poziomie krajowym (np. pomiędzy służbami) jak i
międzynarodowym,
znaczące inwestycje w dziedzinę środków łączności,
które zostały już poczynione,
XVII Poznańskie Warsztaty Telekomunikacyjne
3
ograniczenia finansowe poszczególnych służb,
obecnie aktualne kontrakty na dostawę środków
łączności,
mnogość technologii oraz systemów używanych
obecnie przez różne służby,
zagadnienia związane z bezpieczeństwem oraz
zaufaniem pomiędzy stronami uczestniczącymi w
wymianie informacji,
zagadnienia związane z przetwarzaniem informacji
niejawnych,
zawarte porozumienia,
kwestie prawne.
By umożliwić efektywną wymianę informacji wymienione
zagadnienia muszą być odpowiednio wyartykułowane. W
poniższych rozdziałach przedstawiono koncepcję platformy
zgodną z niniejszą wizją.
IV. WIZJA ORGANIZACYJNA
zredukować wielostronne bariery i ograniczenia we
wzajemnej współpracy oraz wymianie informacji, a ponadto w
sposób nieinwazyjny dopełnia istniejące już procesy
wewnętrzne.
V. KONCEPCJA PLATFORMY FREESIC
rojekt FREESIC, oprócz dostarczenia technologii
informatycznej
i
telekomunikacyjnej,
zaoferuje
użytkownikom także środki pozatechniczne, które
wspomogą interoperacyjność.
P
Ze względu na mnogość technologii – oraz używanych
obecnie systemów – praktycznie niemożliwym jest
wytworzenie bram pomiędzy wszystkimi systemami. Dlatego,
w trakcie realizacji projektu FREESIC przyjęto podejście
elastyczne, które zakłada opracowanie platformy opartej na
bramach, gdzie kluczowym elementem jest otwarta i
generyczna brama tłumacząca ruch z poszczególnych
systemów oraz otwartego protokołu komunikacji, który
wykorzystywany byłby do transmisji ruchu w sieci
szkieletowej i dystrybucyjnej. Nadmienić jednak należy, że
brama ta nie jest, tzw. gotowym produktem z półki do obsługi
dowolnej technologii. Zakłada się, że każdorazowe wdrożenie
rozwiązania u użytkownika końcowego wymagać będzie prac
dostosowujących do konkretnego systemu. Jednakże podejście
takie jest zdecydowanie łatwiejsze, szybsze i co nie mniej
ważne – tańsze, niż każdorazowo budowanie bramy od
podstaw.
przypadku zaistnienia sytuacji kryzysowej można
wyróżnić 3 poziomy decyzyjne [11] w strukturze
organizacyjnej służb zarządzania kryzysowego.
Najważniejszym węzłem decyzyjnym jest tzw. poziom
strategiczny. Poziom strategiczny reprezentowany jest przez
osoby, które dysponują odpowiednimi uprawnieniami do
podejmowania strategicznych decyzji oraz ustalania
wiążących wytycznych dla funkcjonowania całej organizacji.
Decyzja o dołączeniu, bądź nie, do platformy FREESIC oraz
zaakceptowanie zasad wielostronnej współpracy będzie miała Platforma FRESSIC składać ma się z czterech głównych
miejsce właśnie na poziomie strategicznym. Kolejnym komponentów funkcjonalnych, takich jak:
węzłem decyzyjnym jest tzw. poziom koordynacyjny, który
moduł społecznościowy,
odpowiedzialny jest za zarządzanie prowadzonymi operacjami
sieć zunifikowanej komunikacji,
oraz koordynację i zarządzanie dostępnymi zasobami. Z
generyczna brama,
punktu widzenia systemów łączności na poziomie
dostosowywalny adapter.
koordynacyjnym spoczywa odpowiedzialność za zarządzanie
Poniżej na Rysunek 2 poglądowo przestawiono poszczególne
oraz umożliwianie efektywnej współpracy w ramach grup
komponenty platformy FREESIC.
roboczych, jak i również zdefiniowanie adresów
funkcjonalnych oraz ich zmapowanie do urządzeń końcowych.
Przewidywane jest, że większość działań podejmowanych w
ramach platformy FREESIC przeprowadzanych będzie
Sieć
Moduł
właśnie na poziomie koordynacyjnym. Platforma FREESIC
zunifikowanej
społecznościowy
będzie również umożliwiała usprawnienie działalności
komunikacji
jednostek terenowych, które reprezentowane są przez
dowódców terenowych oraz jednostki znajdujące się pod ich
bezpośrednim dowództwem. Priorytetem projektu FREESIC Strona serwera
jest usprawnienie komunikacji pomiędzy służbami
bezpieczeństwa publicznego i ratownictwa oraz służbami Strona klienta
zarządzania kryzysowego
przy zachowaniu jednak
istniejących
już
procesów,
procedur,
sposobów
Dostosowywalny
Generyczna
funkcjonowania,
systemów
łączności
czy narzędzi
komunikacyjnych. Dlatego też dołączenie do platformy
adapter
brama
FREESIC oraz implementacja jej możliwości powinna
odbywać się płynnie i bez zauważalnych negatywnych
konsekwencji.
W
Architektura organizacyjna projektu FREESIC oparta jest na
bazie wymagań uzyskanych bezpośrednio od użytkowników
końcowych z całej Europy. Architektura systemu uwzględnia
priorytety, dobre praktyki oraz procedury, które pomogą
PWT 2013 - Poznań - 13 grudnia 2013
Rysunek 2 Wizja systemu FREESIC – główne komponenty
[Źródło: FREESIC D3.2 System Architecture interim]
41
4
A. Moduł społecznościowy
Zakres funkcjonalny modułu społecznościowego pokrywa
obszar związany z zarządzaniem interoperacyjnością. Do
typowych zadań realizowanych przez ten moduł zaliczyć
można:
nawiązywanie partnerstw pomiędzy służbami,
definiowanie ról i odpowiedzialności,
tworzenie grup rozmównych,
tworzenie planów komunikacji.
W celu zachowania wysokiego poziomu bezpieczeństwa
platformy FREESIC, część dostosowywalna jest wydzielona z
generycznej bramy, by integratorzy mieli bezpośredni oraz
praktycznie nieograniczony dostęp do niej. By ułatwić prace
dostosowujące, integratorzy będą mieli dostęp nie tylko do
kodu źródłowego rozwiązania, lecz także do dokumentacji,
przykładowych implementacji oraz innych środków mogących
wspomóc ich prace.
Ponadto rozważane są obecnie opcje zastosowań
mechanizmów
znanych
z
współczesnych
sieci
społecznościowych, które to mogłyby wspomóc prace służb
bezpieczeństwa publicznego i ratownictwa. Dla przykładu
informacja o ostrzeżeniu przed tsunami w Indonezji w 2012 r.
pojawiła się w serwisie Twitter już 6 minut i 7 sekund po
trzęsieniu ziemi [13].
ozwój sieci telekomunikacyjnych promuje dziś
rozwiązania heterogeniczne, dla których opracowuje się
urządzenia zapewniające interoperacyjność. Wśród zalet
można wymienić dojrzałość technologiczną istniejących
rozwiązań, a także szeroki wybór dostawców tych systemów.
Wadą jest oczywiście konieczność opracowania i wdrożenia
bram, których zdolność do przenoszenia usług jest ciągle
ograniczona.
B. Sieć zunifikowanej komunikacji
To rozproszona sieć serwerów oraz środków sieciowych
odpowiedzialnych za obsługę komunikacji (przydzielanie
uprawnień użytkowników, równoważenie obciążenia,
zapewnienie mechanizmów kryptograficznych czy rejestracji
działań) oraz sieci transmitujących ruch. Głównym celem tego
modułu jest zarządzanie ruchem sieciowym zgodnie z
konfiguracją utworzoną w module społecznościowym.
Unifikacja ruchu następuje w generycznej bramie. W warstwie
sieci zunifikowanej komunikacji cały ruch sieciowy oparty
jest na standardowym i otwartym protokole (obecnie w fazie
opracowywania).
C. Generyczna bramka
Kluczowym i zarazem najbardziej innowacyjnym elementem
systemu FREESIC jest generyczna bramka. Brama ta jest
sprzętowo – programowym rozwiązaniem, dostosowywalnym
do poszczególnych systemów łączności. To właśnie w
bramkach zaimplementowana będzie logika związana z
tłumaczeniem ruchu pochodzącego od poszczególnych
adapterów oraz przekazywaniem go do sieci zunifikowanej
komunikacji. Bramka także zapewni jakże ważne
bezpieczeństwo komunikacji.
Dzięki takiemu podejściu znacząco redukuje się konieczną do
opracowania liczbę bramek – zamiast opracować n2 rozwiązań
(gdzie n to liczba łączonych systemów) łączących dowolną
parę systemów wystarczy opracować jedynie n dostosowań
(po jednej dla każdego systemu). Ponadto, przy zastosowanym
podejściu dostosowywany będzie jedynie sam adapter, a nie
cała bramka.
D. Dostosowywalny adapter
Jako, że systemy łączności znacznie różnią się pomiędzy sobą,
nie ma fizycznej możliwości stworzenia bramy zdolnej
obsługiwać dowolny typ ruchu i techniki jego przenoszenia.
Konieczne jest dostosowanie jej do konkretnych systemów.
Zadaniem adapterów jest obsługa interfejsu pomiędzy
generyczną bramą a poszczególnymi systemami łączności
SBPiR.
42
VI. PODSUMOWANIE
R
Dzięki bramom nowej generacji przyszłe radiowe sieci wąskoi szerokopasmowe będą tworzyć silnie jednorodne środowisko
pozwalające na współpracę między użytkownikami
przynajmniej w zakresie komunikacji rozmównej pomimo
ograniczeń technologicznych cechujących te systemy.
BIBLIOGRAFIA/LITERATURA
[1]
[2]
[3]
[4]
[5]
[6]
[7]
[8]
[9]
[10]
[11]
[12]
[13]
[14]
[15]
[16]
[17]
W kierunku interoperacyjności europejskich usług użyteczności
publicznej, Komunikat Komisji Do Parlamentu Europejskiego, Rady,
Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu
Regionów
Prawo telekomunikacyjne, Dz.U. 2004 nr 171 poz. 1800
Aylward D. et al: Findings and Recommendations for Mobile
Emergency Communications Interoperability, 2007
ETSI TS 102 181, Emergency Communications (EMTEL):
Requirements for communication between authorities/organizations
during emergencies, 2008
National Policing Improvement Agency: Guidance on multi-agency
interoperability. 2009
European Security Research& Innovation – ESRIF Final Report. 2009
Emergency Communications, Vulnerabilities Remain and Limited
Collaboration and Monitoring Hamper Federal Efforts; US Government
Accountability Office; 2009
Baldini G.: Report of the workshop on Interoperable communications
for Safety and Security. Ispra 2010
National Policing Improvement Agency: Standard operating procedure
guide on multi-agency airwave interoperability, 2010
Wojciechowicz W. et al: Seamless Communication for Crisis
Management. Technical Sciences No. 15(1)/2012 2012
O’Neill S. et al: User Requirements for Mission-Critical Application –
the SECRICOM Case. Technical Sciences No. 15(1)/2012 2012
Wojciechowicz W. et al: Information and Communication Technology
and Crisis Management. Technical Sciences No. 15(1)/2012 2012
Hudek V. et al: SECRICOM Silentel – Secure Communication
Infrastructure for Crisis Management. Technical Sciences No.
15(1)/2012 2012
Gierszal H. et al: Zapewnienie interoperacyjności sieci
radiokomunikacji ruchomej, Przegląd Telekomunikacyjny i Wiadomości
Telekomunikacyjne No. 8-9 2012; 2012
Chatfield A.T., Brajawidagda U., Twitter Tsunami Early Warning
Network: A Social Network Analysis of Twitter Information Flows, 23rd
Australasian Conference on Information Systems, 3-5 grudnia 2012,
Geelong
http://arstechnica.com/information-technology/2012/06/how-to-blow-6billion-on-a-tech-project/
http://www.nationaldefensemagazine.org/archive/2012/July/Pages/Tacti
calRadiosMilitaryProcurementGoneAwry.aspx
XVII Poznańskie Warsztaty Telekomunikacyjne
5
Dr Joanna Modławska w 2012 roku na
Wydziale Fizyki im. Adama Mickiewicza w
Poznaniu uzyskała tytuł doktora. W swojej
dotychczasowej karierze otrzymała m.in.
stypendium naukowe miasta Poznania za
dotychczasowy wkład do rozwoju badań w dziedzinie
informatyki kwantowej, Zespołową Nagrodę Rektora UAM IIgo stopnia za „Odkrycie samokorekcji błędu i
nieodwracalności w procesach teleportacji kwantowej i
wymiany splątania”, nagrodę za najlepszą pracę doktorską
„Tech Award”. W 2013 roku otrzymała stypendium naukowodydaktyczne w Centre for Quantum Technologies of National
University of Singapore (Singapur) w ramach projektu
„Zintegrowany program wspierający rozwój Uniwersytetu im.
Adama Mickiewicza w Poznaniu w zakresie nauk
fizycznych”. Dr Modławska jest autorem lub współautorem
ponad 15 publikacji z zakresu fizyki, akustyki, informatyki
oraz telekomunikacji. Obecnie zatrudniona jest na
Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz w
poznańskiej firmie technologicznej ITTI Sp. z o.o.
Andrzej Adamczyk w latach 1991 - 1993
studiował na Politechnice Poznańskiej na kierunku
Telekomunikacja i Elektronika. W latach 1993 1996 kontynuował studia w EFP – FrancuskoPolskiej Wyższej Szkole Technik InformatycznoKomunikacyjnych w Poznaniu, gdzie w 1996 roku uzyskał
stopień magistra inżyniera oraz francuski tytuł ingénieur.
Od 1996 roku jako konsultant w firmie ITTI zajmował się
realizacją i zarządzaniem projektami w zakresie inżynierii
oprogramowania. Specjalizował się w tematyce zdalnego
nauczania i bezpieczeństwa organizacji. W roku 2001 pełniąc
obowiązki Dyrektora ds. Systemów i Aplikacji przygotował
firmę ALMA S.A. do świadczenia nowych usług w zakresie
wdrażania aplikacji biznesowych. Od 2002 roku w ITTI
zajmował się konsultingiem w dziedzinie IT. W latach 20032009 na stanowisku Dyrektora ds. Produkcji zoptymalizował
działanie zespołu konsultantów pod względem procedur
działania i w zakresie zarządzania kompetencjami. Od 2010
roku do dziś zajmuje się projektowaniem rozwiązań
informatycznych oraz kierowaniem projektami. W ITTI, a od
2011 roku także w firmie PENTATECH, koordynował
PWT 2013 - Poznań - 13 grudnia 2013
projekty w zakresie doradztwa inwestorskiego oraz
interdyscyplinarne projekty badawczo-rozwojowe, występując
również jako przedstawiciel firmy w międzynarodowych
konsorcjach projektów europejskich. Posiada certyfikaty m.in.
Prince2 Practitioner, Managing Successful Programmes,
Audytora Wiodącego Systemu Zarządzania Ciągłością
Biznesu BS25999 oraz poświadczenia bezpieczeństwa dostępu
do informacji niejawnych do poziomu „tajne” w Polsce, Unii
Europejskiej oraz NATO. Jest autorem ponad 30 publikacji
oraz wystąpień na konferencjach polskich i zagranicznych.
Maciej Szulejewski jest absolwentem Wydziału Nauk
Politycznych i Dziennikarstwa na Uniwersytecie im. Adama
Mickiewicza w Poznaniu oraz Europejskiej Akademii
Dyplomacji w Warszawie. Aktualnie współpracuje z firmą
ITTI Sp. z o.o. jako konsultant z zakresu zarządzania
kryzysowego. W pracy zawodowej zajmuje się również
aplikacjami symulacyjnymi, innowacyjnymi metodami
nauczania oraz wykorzystaniem multimediów w procesie
dydaktycznym. Posiada doświadczenie w
realizacji projektów europejskich FP7 oraz
projektów krajowych finansowanych m.in. z
Narodowego Centrum Badań i Rozwoju.
Ponadto pracę w ITTI łączy z prowadzeniem
szkoleń oraz imprez masowych.
Wojciech Wojciechowicz absolwent Informatyki Stosowanej
na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Od
2008 roku jako konsultant w firmie ITTI sp. z o.o. zajmuje się
realizacją oraz zarządzaniem projektami w dziedzinie
informatyki oraz telekomunikacji. Od 2009 roku związany
także naukowo z Politechniką Poznańską, gdzie obecnie
przygotowuje rozprawę doktorską. Obszar zainteresowań
naukowych obejmuje zagadnienia związane z szeregowaniem
zadań oraz inżynierią oprogramowania. Jako kierownik bądź
członek zespołów badawczych brał udział w licznych
projektach badawczo-rozwojowych prowadzonych w ramach
6. oraz 7. Programu Ramowego, Programu Operacyjnego
Innowacyjna Gospodarka a także programów European
Defense Agency. Jest autorem oraz współautorem licznych
publikacji
oraz
prezentacji
na
krajowych
oraz
międzynarodowych konferencjach. Posiada certyfikaty m.in.
Prince2,
TOGAF,
ISTQB
oraz
ITIL.
43