Gdy jedno z Was straci pracę Utrata pracy dla

Gdy jedno z Was straci pracę
Utrata pracy dla każdego z nas jest bardzo stresującym wydarzeniem. Najgorzej jednak
odczuwamy brak pracy, kiedy mamy obowiązek utrzymania dzieci, spłaty kredytu lub innych
zobowiązań. Zmniejszenie zasobów, które mieliśmy na spłatę wszystkich zobowiązań powoduje,
że czujemy presję, by jak najszybciej podjąć pracę i sytuację przywrócić do poprzedniego stanu.
Chęć pomocy bliskiej osobie często powoduje podejmowanie działań nieodpowiednich do jej
potrzeb. Może to powodować skutek odwrotny do zakładanego. Zastanówmy się, jak wspierać
siebie nawzajem, by sobie pomóc?
Co się dzieje kiedy tracimy pracę? Wraz z utratą miejsca pracy tracimy poczucie bezpieczeństwa i stabilizacji.
Dodatkowo, pozostawanie bez zatrudnienia wpływa na obniżenie poczucia własnej wartości i pewności siebie. Po
utracie pracy czujemy się niepotrzebni i niewiele warci. To z kolei powoduje obniżenie nastroju i ogólne złe
samopoczucie. Wysłane oferty, które zostają bez odpowiedzi, wzmagają poczucie bezsensu, brak motywacji i
unikanie kolejnych działań, a w efekcie negatywne myślenie o sobie. I tak koło się zamyka. Potrzebujemy drugiej
osoby, która będzie nas wspierała w działaniach, by móc osiągnąć cel, którym jest znalezienie zatrudnienia.
Możemy wyróżnić kilka etapów, które mogą wystąpić w przypadku przykrego doświadczenia, jakim jest utrata
pracy:


w pierwszej kolejności może wystąpić niedowierzanie i zaprzeczanie,
potem może ogarnąć nas gniew, żal, pretensje a nawet rozpacz; może się również pojawić poczucie pustki,
krzywdy, beznadziei i przekonanie, że nic już nie ma sensu,


inne osoby zaczynają zauważać, że jesteśmy załamani, przygnębieni, apatyczni,
ostatnim etapem powinna być akceptacja i pogodzenie się z sytuacją, co da nam możliwość efektywnego
podejmowania działań w kierunku rozwiązania sytuacji zawodowej.
Kiedy jedna z osób w rodzinie straci pracę, odbija się to na każdym członku rodziny. Istnieje jednak
różnica pomiędzy kobietą a mężczyzną w przeżywaniu utraty pracy i radzeniu sobie z tą sytuacją. Co
powinniśmy wiedzieć wspierając partnera lub partnerkę?
Jeśli kobieta straci pracę. Obserwując reakcje kobiet przeżywających tę trudną sytuację, stwierdzam, że
posiadają chęć do opowiedzenia o wszystkim co czują, zwierzenia się, wyżalenia i wypłakania. Czują się
porzucone, nieatrakcyjne, niepotrzebne. Oczekują, że zostaną uważnie wysłuchane i dzieki otwartej rozmowie
pozbędą się nagromadzonych negatywnych emocji. Potrzebują poczucia bezpieczeństwa i stabilności,
zapewnienia, że nie zostają same z problemem i mają osobę, na której można polegać.
Czego nie należy robić wspierając partnerkę. Nie należy kobiety „klepać po plecach" i mówić, że „wszystko
będzie dobrze". Zachowując się w ten sposób, sprawimy partnerce zawód, a w efekcie doprowadzimy do
pojawienia się poczucia, że bagatelizujemy sprawę. Unikajmy zachęcania bycia twardą i pocieszania typu „czas
leczy rany". Nie starajmy się jej uciszyć, jeżeli kobieta płacze lub okazuje inne gwałtowne emocje. Należy
pozwolić jej na przeżywanie uczuć i ich okazywanie.
Jak okazać jej wsparcie? Warto partnerce pokazać, że jesteśmy z nią i damy radę przejść przez to
razem. Należy ją doceniać np. w podejmowaniu obowiązków domowych. Dajemy jej tym do zrozumienia, że jest
wyjątkowa i wartościowa, co może się przyczynić do zmotywowania jej do pracy nad sobą i poprawy
samooceny. Powinno się kobietę otaczać opieką i czułością. W ten sposób pokazujemy, że jest dla nas kimś
ważnym i ma w nas oparcie. Przytulać i rozmawiać o uczuciach, pokazać pozytywne strony tego zdarzenia, np.
że może to jest czas, który wykorzysta na dokształcenie się i podwyższenie swoich kwalifikacji.
Jeśli mężczyzna straci pracę. W przypadku mężczyzn sytuacja wygląda inaczej. Pracując jako doradca
zawodowy zauważyłam, że mężczyźni bardziej przeżywają utratę pracy niż kobiety. Może to wynikać z tego, że w
większej liczbie przypadków oczekuje się od mężczyzny, że zapewni on rodzinie stabilność finansową. Kiedy
więc straci pracę, nie wie co ze sobą zrobić. W związku z tym, iż również rzadko uczestniczy w pełnieniu
obowiązków domowych, nie potrafi się odnaleźć w takiej sytuacji. Czuje się bezwartościowy, niepotrzebny.
Zaczyna być przekonany o tym, że nie nadaje się do niczego, że nie jest w stanie sprostać wymaganiom rodziny,
ponieważ nie potrafi zapewnić niezbędnych zasobów finansowych. Mając tego typu obawy i odczucia pozostaje
sam z tym problemem, chociażby dlatego, że się tego wstydzi i o tym nie mówi. Ukrywa to co przeżywa, często
oszukując samego siebie, że nic złego się nie dzieje. Jakiego typu zachowania mogą wskazywać na przeżywany
przez niego stres lub nawet zaczynającą się depresję:
 nagłe okazywanie gniewu i niechęci,



unikanie kontaktów z bliskimi,
zły nastrój, milczenie, izolowanie się,
działania destrukcyjne – np. nadmierne jedzenie lub jego jedzenia, popadanie w różnego rodzaju nałogi i
uzależnienie od komputera,

unikanie obowiązków domowych.
Czego nie należy robić wspierając partnera. Kobiety często mają tendencję do podejmowania działań
nadopiekuńczych. Ważne by nie były one zbyt przesadne, by nie pogłębiać jego słabości i poczucia winy. Na
polepszenie sytuacji na pewno nie wpłynie powiedzenie „weź się w garść". Mężczyzna utwierdzi się w
przekonaniu, że nie spełnia oczekiwań, że nie daje sobie rady i może pogorszyć jego uczucie beznadziejności.
Nie można go wyręczać w poszukiwaniu pracy. Takim zachowaniem doprowadzimy do odebrania mężczyźnie
jedynej rzeczy, którą może się zająć a tym samym i kontroli nad swoim życiem.
Jak okazać mu wsparcie? Warto partnerowi pokazać, że jesteśmy obok i jesteśmy gotowe do pomocy,
dopingować, wysłuchać jeśli tego potrzebuje. Wskazywać, ale nie pouczać, gdzie można szukać ofert pracy, w
jaki sposób mógłby napisać dokumenty aplikacyjne itd. Trzeba wykazać się cierpliwością, nie można osądzać,
drwić i wyśmiewać, krytykować lub obwiniać. Warto zachęcać go do aktywności (spacer, czytanie, wysyłanie
ofert, odwiedzanie pracodawców/agencji zatrudnienia i składanie u nich swoich aplikacji lub nawiązywanie
kontaktu telefonicznego). Nie należy oczekiwać natychmiastowej poprawy, nie wymuszać od niego podejmowania
ważnych decyzji życiowych. Upewniać swojego partnera, że to stan przejściowy. Starać się ograniczać
sytuacje stresujące, powodujące spięcia między Wami. Wskazane jest dbać również o siebie i swoje potrzeby, nie
podporządkowywać wszystkich spraw partnerowi. Pamiętaj, że jego zachowanie wynika z sytuacji, w której
się znalazł, a nie złej woli.
Zachęcam więc do tego, by w tych trudnych chwilach, gdy jedno z was straci pracę, starać się być blisko
siebie okazując sobie ciepło i wsparcie oraz słuchać siebie nawzajem, by rozumieć potrzeby najbliższych.
Helena Ziębicka
Doradca zawodowy