MODUŁ VI

Transkrypt

MODUŁ VI

CZĘŚĆ 2.E
specjalność: dziennikarstwo
(dla studentów bez specjalizacji nauczycielskiej)
MODUŁ VI
spis przedmiotów:
Numer 1: Nauka o komunikowaniu ..……………………………………………..……
2
Numer 2: Gatunki dziennikarskie ………….…………………………………………..
3
Numer 3: Retoryka i erystyka .…………………………………………………………. 7
Numer 4: Podstawy prawa prasowego …..……………………………………………... 8
Numer 5: Podstawy warsztatu dziennikarskiego – dziennikarstwo prasowe …………... 10
Numer 6: Edytorskie redagowanie tekstu ………………………………………………
13
Numer 7: Emisja głosu ………………………………………………………………… 15
Numer 8: Podstawy warsztatu dziennikarskiego – dziennikarstwo telewizyjne …..…..
17
Numer 9: Komunikacja niewerbalna ..…………………………………………………. 19
Numer 10: Podstawy fotografii artystycznej……………………………………………
20
Numer 11: Ortofonia........................................................................................................
21
Numer 12: Społeczna rola mediów………………………………………………………... 23
Numer 13: Podstawy warsztatu dziennikarskiego – dziennikarstwo radiowe ……..….… 24
Numer 14: Media w Unii Europejskiej ……….………………………………………..
26
Numer 15: Etyka dziennikarska ………………………………………………………..
27
Numer 16: Język wypowiedzi dziennikarskiej …………………………………………… 29
Numer 17: Media regionalne i lokalne …………………………………………………… 30
Specjalność ta została wprowadzona w roku akademickim 2008/2009. Wciąż trwa
kompletowanie obsady
i przygotowywanie programów dla nowej specjalności.
W związku z tym ta część Katalogu zawiera niekiedy wykaz przedmiotów, dane dotyczące
ilości godzin, sposobu zaliczania przedmiotów i punktacji ECTS. Programy i spisy lektur
sukcesywnie są uzupełniane.
1
Numer 1.
1. Nazwa przedmiotu: Nauka o komunikowaniu
2. Kod przedmiotu:
3. Formuła przedmiotu: wykład
4. Typ przedmiotu: obowiązkowy, zakończony egzaminem
5. Rok: I, semestr 1.
6. Liczba punktów ECTS: 6
7. Poziom przedmiotu: średnio zaawansowany
8. Liczba godzin w tygodniu: 2
9. Liczba godzin w semestrze: 20+10* [18]
10. Język nauczania: polski
11. Wykładowcy: pracownicy Zakładu Języka Polskiego
12. Wymagania wstępne: podstawowa wiedza o języku polskim nabyta na poprzednich etapach
edukacyjnych
13. Cel nauczania:
Zapoznanie studentów z podstawowymi zagadnieniami komunikacji językowej, jak:
• pojęcie teorii komunikacji,
• bariery i pomosty w komunikacji językowej,
• zachowania komunikacyjne we współczesnej kulturze.
Uświadomienie potrzeby sprawnego posługiwania się polszczyzną do osiągania celów
komunikacyjnych i umiejętności poprawnego zachowania się językowego w różnych
sytuacjach komunikacyjnych.
14. Program nauczania:
 Proces komunikacji językowej – podstawowe pojęcia
 Partnerzy komunikacji i ich intencje
 Funkcje języka w komunikacji
 Strategie nadawczo-odbiorcze w komunikacji
 Różne aspekty komunikacji językowej:
 Bariery komunikacji: indywidualne, grupowe, społeczne
 Kultura języka w komunikacji
15. Metody i formy oceny pracy studenta: treści programowe wykładów będą wymagane na
egzaminie
16. Zalecane lektury i materiały pomocnicze:
 Bariery i pomosty w komunikacji językowej Polaków, pod red. J. Bartmińskiego, Lublin
2005.
 Grabias J., Język w zachowaniach społecznych, Lublin 1994.
 Język w komunikacji, pod red. G. Habrajskiej, t. I, II, III, Łódź 2001.
 Język a kultura, t. 4, Funkcje języka i wypowiedzi, pod red. J. Bartmińskiego, Wrocław 1991.
 Pisarek W., Podstawy nauki o komunikowaniu, Kraków 2009.
 Przybylska R., Wstęp do nauki o języku polskim. Podręcznik dla szkół wyższych, Kraków
2003, s. 9-39.
 Żydek-Bednarczuk U., Wprowadzenie do lingwistycznej analizy tekstu, Kraków 2005.
17. Uwagi dodatkowe: Kartę przedmiotu oprac. pracownicy Zakładu Języka Polskiego.
2
Numer 2.
1. Nazwa przedmiotu: Gatunki dziennikarskie
2. Kod przedmiotu:
4. Typ przedmiotu: obowiązkowy, zakończony zaliczeniem
9. Liczba godzin w semestrze: 15 [9]
11. Wykładowcy: dr W. Furman oraz pracownicy Zakładu Współczesnego Języka
Polskiego
12. Wymagania wstępne: 13. Cel nauczania: Celem kursu jest nauczenie identyfikowania poszczególnych gatunków
dziennikarskich oraz poznanie zasad ich konstruowania i pisania.
1 Przegląd gatunków dziennikarskich
2 Informacja dziennikarska
3 Komentarz i analiza
4 Felieton
5 Wywiad
6 Reportaż
7 Dziennikarstwo śledcze
8 Internetowe gatunki dziennikarskie
15. Metody i formy oceny pracy studenta:
Do otrzymania zaliczenia na ocenę dostateczną lub dobrą wymagany jest aktywny udział w
ćwiczeniach. Ocena bardzo dobra wymaga dodatkowo poprawnego napisania trzech materiałów
dziennikarskich, każdy o objętości od l/2 do l strony maszynopisu: informacji, komentarza i
felietonu - na temat tego samego, aktualnego i rzeczywistego wydarzenia, którego świadkiem
był autor.
W o l n y - Z m o r z y ń s k i Kazimierz, K a l i s z e w s k i Andrzej, F u r m a n Wojciech,
Gatunki dziennikarskie. Teoria, praktyka, język, Wydawnictwa Akademickie i
Profesjonalne, Warszawa 2006.
Literatura zalecana
A d a m o w s k i Janusz (red.), O warsztacie dziennikarskim, Aspra-JR, Warszawa 2002.
A d a m s Sally, H i c k s Wynford, Wywiad dziennikarski, Wydawnictwo Uniwersytetu
Jagiellońskiego, Kraków 2007. B a u e r
Zbigniew, C h u d z i ń s k i
Edward (red.),
Dziennikarstwo i świat mediów. Nowa edycja, Universitas, Kraków 2008. B o r t n o w s k i
Stanisław, Warsztaty dziennikarskie, Stentor, Warszawa 1999.
F r a s Janina, Dziennikarski warsztat językowy, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego,
Wrocław 1999.
Hennessy
Brendan, Dziennikarstwo publicystyczne, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2009.
3
K a p u ś c i ń s k i Ryszard, Autoportret reportera (wyb. K Strączek), Znak, Kraków 2003.
L i s Tomasz, S k o w r o ń s k i Krzysztof, Z i o m e c k i Mariusz, ABC dziennikarstwa, Axel
Springer Polska, Warszawa 2002.
M a g d o ń Andrzej, Reporter i jego warsztat, Universitas, Kraków 2000.
M r o z i e w i c z Krzysztof, Dziennikarz w globalnej wiosce, Oficyna Wydawnicza Branta,
Bydgosz-Warszawa 2006.
O l s z a ń s k i Leszek, Dziennikarstwo internetowe, Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne,
Warszawa 2006
P a l c z e w s k i Marek, W o r s o w i c z Monika (red.), Dziennikarstwo śledcze. Teoria i
praktyka w Polsce, Europie i Stanach Zjednoczonych, Wydawnictwo Wyższej Szkoły
Humanistyczno-Ekonomicznej, Łódź.
P i s a r e k Walery, Nowa retoryka dziennikarska, Universitas, Kraków 2002.
S p o d e n k i e w i c z Paweł, Brukowiec. Warsztat reporterski w praktyce, Wydawnictwo
Hobo, Łódź 2006.
W o j t a k Maria, Gatunki prasowe, Wydawnictwo UMCS, Lublin 2004.
Wolny-Zmorzyński
Kazimierz, F u r m a n Wojciech (red.), Internetowe gatunki
dziennikarskie, Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne, Warszawa 2010.
17. Uwagi dodatkowe:
Kartę przedmiotu oprac. dr Wojciech Furman.
3.
Formuła przedmiotu: ćwiczenia
4.
Typ przedmiotu: obowiązkowy, zakończony zaliczeniem z oceną
5.
Rok: I, semestr 1.
6.
Liczba punktów ECTS: 2
7.
Poziom przedmiotu: średnio zaawansowany
8.
Liczba godzin w tygodniu: 1
9.
Liczba godzin w semestrze: 15 [9]
11. Wykładowcy: dr W. Furman oraz pracownicy Zakładu Współczesnego Języka Polskiego
12. Wymagania wstępne:
13. Cel nauczania:
Celem kursu jest nauczenie identyfikowania poszczególnych gatunków dziennikarskich oraz
poznanie zasad ich konstruowania i pisania.
 Identyfikowanie gatunków dziennikarskich w wybranym wydaniu dziennika,
 Napisać lub wybrać i omówić informację,
 Napisać lub wybrać i omówić komentarz,
 Napisać lub wybrać i omówić felieton,
 Zaproponować pięć najważniejszych pytań do wywiadu z wybraną osobą,
 Napisać lub wybrać i omówić reportaż,
 Wybrać i omówić materiał dziennikarza śledczego,
 Wybrać i omówić blog.
Do otrzymania zaliczenia na ocenę dostateczną lub dobrą wymagany jest aktywny udział w
ćwiczeniach. Ocena bardzo dobra wymaga dodatkowo poprawnego napisania trzech materiałów
dziennikarskich, każdy o objętości od !/a do l strony maszynopisu: informacji, komentarza i
felietonu - na temat tego samego, aktualnego i rzeczywistego wydarzenia, którego świadkiem
był autor.
4
Jak przy wykładzie.
17. Uwagi dodatkowe.
Kartę przedmiotu oprac. dr Wojciech Furman.
Numer 3.
1. Nazwa przedmiotu: Retoryka i erystyka
2. Kod przedmiotu:
4. Typ przedmiotu: obowiązkowy, zakończony egzaminem
5. Rok: II, semestr 3.
11. Wykładowcy: dr E. Błachowicz oraz pracownicy Zakładu Języka Polskiego
13. Cel nauczania:
Program oraz warunki zaliczenia przedstawia Prowadzący przedmiot podczas
pierwszego spotkania.
3. Formuła przedmiotu: ćwiczenia
4. Typ przedmiotu: obowiązkowy, zakończony zaliczeniem z oceną
11. Wykładowcy: pracownicy Zakładu Języka Polskiego
13. Cel nauczania:
17. Uwagi dodatkowe.
Numer 4.
1. Nazwa przedmiotu: Podstawy prawa prasowego
2. Kod przedmiotu:
5
7. Poziom przedmiotu: podstawowy
11. Wykładowcy: mgr Michał Brzuchowski
zainteresowanie funkcjonowaniem prawa prasowego
13. Cel nauczania:
Celem wykładu w zakresie podstaw prawa prasowego jest wyposażenie słuchaczy
w orientację w zakresie głównych pojęć i zasad funkcjonowania prawa prasowego w
Polsce.
LP.
Treści merytoryczne przedmiotu
1
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
10.
11
12.
LICZBA GODZIN
Zajęcia informacyjne. Literatura przedmiotu.
Przepisy ogólne prawa prasowego. Prawo prasowe a prawo
autorskie.
Prawa i obowiązki dziennikarzy
– organizacja działalności
prasowej
Sprostowania i odpowiedzi. Komunikaty i ogłoszenia.
Odpowiedzialność prawna. Postępowanie w sprawach prasowych.
Ustawa o KRRiT- zagadnienia ogólne- KRRiT.
Programy radiowe i telewizyjne
Publiczna radiofonia i telewizja
Koncesje-sieci kablowe
Odpowiedzialność prawna
Sprawdzian wiadomości w formie testu
Zaliczenie przedmiotu
1
2
2
2
2
2
2
2
2
1
1
1
Ocena uzależniona od frekwencji na zajęciach i wyniku testu.
1.E. Aronson, A. Pratkanis Wiek propagandy, Warszawa 2003.
2.J. Barta J., Dobosz I.: Prawo prasowe. Wyd. 2 zm. Kraków: Wydaw. UJ 1989.
3.J. Brat , J. Dobosz , Prawo prasowe. Kraków: Wydaw. UJ 1986.
4.P. Ekman, Kłamstwo i jego wykrywanie, Warszawa 2003.
5.T. Goban-Klas, Media i komunikowanie masowe, PWN 1999.
6.A. Magoń , Reporter i jego warsztat, Kraków 2000.
7.S. Piątek, Ustawa o radiofonii i telewizji. Komentarz. Warszawa 1993.
8.Polskie prawo prasowe. Poznań: Oficyna Wydawnicza Book Service 1993.
6
9.Poradnik prawny dla ludzi twórczych. (Prawo autorskie, prasowe, wynalazcze,
o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji). Warszawa 1995.
10.Prawo autorskie i prasowe dla dziennikarzy. Warszawa 1996.
11.J.Sobczak Prawo prasowe Komentarz. Poznań 1992.
12. Zasady i techniki dziennikarstwa .......Pod red. Malcolma L. Malette Warszawa 1996
Artykuły :
1.J. Barta. I . Dobosz : Prawo prasowe. Komentarz do ustawy. [w:]
Dziennikarstwo i jego konteksty. Pod red. Z. Bauera i E. Chudziñskiego. Kraków 1991.
2.J. Barta J., I. Dobosz , T. Trafas . : Realizacja prawa do informacji i krytyki prasowej.
„Zesz. Prasozn”,1987 z. 3, s. 11-22,
Barta, R. Markiewicz .: Nieuczciwa konkurencja w środkach masowego przekazu.”
3.J
Rzeczpospolita” 1996 nr 260.
4. Decyduje sumienie dziennikarza. Co to jest rzetelna informacja. „Rzeczpospolita” 1995 nr
243.
5.A.M. Dereń, A. Kudłaszyk: Polskie prawo prasowe. [w:] Mass media w systemie
komunikacji społecznej w Polsce. Pod red. A. Kudłaszyka [i in.]. Wrocław 1995.
6. Prawo prasowe - charakterystyka g³ównych założeń. „Monitor Praw.” 1995 nr 8 s. 228230.
7. Reklama a prawo autorskie. „Palestra” 1994 nr 1-2, s. 10-17.
8. Sprostowania prasowe - realia prawne i perspektywy nowej regulacji. „Zesz. Prasozn”
1983, z. 3, s. 5-24.
9. Tajemnica postępowania przygotowawczego a prawo do informacji o jego przebiegu.
„Stud. Praw” 1990 z. 3, s. 3-28.
10.Tajemnica zawodowa dziennikarza a art. 163 K. p. k. „Państwo. i Prawo”.1988 z. 6, s. 7781.
17. Uwagi dodatkowe: -Kartę przedmiotu oprac. mgr Michał Brzuchowski.
Numer 5.
1. Nazwa przedmiotu: Podstawy warsztatu dziennikarskiego
- dziennikarstwo prasowe
2. Kod przedmiotu
7
3. Formuła przedmiotu: ćwiczenia warsztatowe
5. Rok I, semestr 2
11. Wykładowcy: dr Mariusz Chrostek oraz dziennikarze prasowi
12. Wymagania wstępne: zainteresowanie współczesnymi problemami kraju i regionu,
umiejętność redagowania tekstów, poprawność i kultura języka mówionego
i pisanego, znajomość teoretyczna i praktyczna podstawowych gatunków
dziennikarskich (wiadomości zdobyte w I semestrze)
13. Cel nauczania:
- zapoznanie studentów z teoretycznymi podstawami dziennikarstwa prasowego (historią
polskiej prasy, współczesnym podziałem czasopism wedle różnych kryteriów, budową
tekstów prasowych, etyką dziennikarską i cechami stylu dziennikarskiego)
- wyrabianie i doskonalenie praktycznych umiejętności adeptów sztuki dziennikarskiej.
Dotyczą one zarówno poprawności i kultury językowej, jak i umiejętności napisania tekstów
odzwierciedlających cechy typowych gatunków prasowych: informacji, newsa, wywiadu,
felietonu, reportażu, eseju, recenzji, listu, porady dla czytelników.
- Organizacja pracy na zajęciach warsztatowych. Zasady oceniania, propozycja założenia
segregatora i gromadzenia materiałów prasowych, zestaw lektur do samodzielnego czytania.
- Historia polskiej prasy – przegląd najważniejszych zjawisk (prasa w dobie oświecenia, rola
czasopism pod zaborami, dziennikarstwo prasowe w Dwudziestoleciu Międzywojennym,
konspiracja lat 1939-1945, rozwój prasy powojennej). Rozwój technik drukarskich.
- Współczesny podział prasy – klasyfikacja czasopism. Prasa ogólna, centralna, prasa
regionalna, specjalistyczna. Prasa kobieca, młodzieżowa, dziecięca, bulwarowa. Czasopisma
literackie, medyczne, naukowe, popularnonaukowe, sportowe, techniczne. Czasopisma
satyryczne.
- Funkcja tekstu w gazecie. Obserwacja graficznych wyznaczników tekstów: leadów, tytułów,
podtytułów, śródtytułów, ilości i rodzajów czcionek, podpisów pod zdjęciami itp. Przydatne
pojęcia prasoznawcze: adiustacja, agencja prasowa, autoryzacja, biuletyn, copyright, czcionka
i jej rodzaje, justowanie, kolegium redakcyjne, kolumna, łam, matryca, nadbitka, pagina,
rubryka, skład, szpalta, tabloid, wiersz, wierszówka, wkładka.
- Cechy dobrego dziennikarza. Etyka dziennikarska (Karta etyczna mediów). Granice
wolności mediów – cenzura, autocenzura, obiektywizm, pozacenzuralne formy kontroli
mediów i dziennikarzy. Prasa wobec prawa autorskiego.
- Cechy stylu dziennikarskiego. Kultura i poprawność języka – najczęściej spotykane błędy
językowe. Analiza gramatyczno-stylistyczna i ortograficzna tekstów zawierających błędy.
Rola korekty – znaki korektorskie. Ćwiczenia praktyczne.
- Gatunki dziennikarskie – praktyczne ćwiczenia domowe w pisaniu tekstów i wspólna ich
ocena na zajęciach (wywiad, felieton, reportaż, esej, recenzja). Krótkie formy gatunkowe informacja, news a artykuł informacyjny. Ćwiczenia redakcyjne – skracanie długich
wypowiedzi.
- List od redakcji – cechy tekstu na przykładach ze współczesnych czasopism.
8
Porady dla czytelników – zdrowotne, kulinarne, „sercowe” dla dorastającej młodzieży,
matrymonialne itp. Rola czasopism zajmujących się poradnictwem. Ćwiczenia redakcyjne –
piszemy list, udzielamy pisemnej porady wybranemu czytelnikowi.
- Projektujemy makietę gazetki studenckiej - rozdział tematów, wielkości artykułów, grafika
itp. Praca w grupach – podział obowiązków.
aktywne uczestnictwo w zajęciach, pisemne prace domowe, umiejętność wyszukiwania w
terenie i prezentowania w formie pisemnej wybranych problemów otaczającej
rzeczywistości.
- Stanisław Bortnowski, Warsztaty dziennikarskie, Warszawa 1999
- Michał Kaczmarczyk, Gatunki prasowe w praktyce. Ćwiczenia warsztatowe dla studentów
dziennikarstwa i komunikacji społecznej, Sosnowiec 2006
- Wojciech Furman, Andrzej Kaliszewski, Kazimierz Wolny-Zmorzyński, Gatunki
dziennikarskie: specyfika ich tworzenia i redagowania, Rzeszów 2000
- Encyklopedia wiedzy o prasie pod red. Juliana Maślanki, Wrocław 1976
- Dziennikarstwo i świat mediów pod red. Zbigniewa Bauera i Edwarda Chudzińskiego,
Kraków 1996
- M. Kunczik, A. Zipfel, Wprowadzenie do nauki o dziennikarstwie i komunikowaniu,
Warszawa 2000
- O warsztacie dziennikarskim, pod red. J. Adamowskiego, Warszawa 2002
- Walery Pisarek, Nowa retoryka dziennikarska, Kraków 2002
- Walery Pisarek, Słowa między ludźmi, Warszawa 1985
- Walery Pisarek, Analiza zawartości prasy, Kraków 1983
- Walery Pisarek, Prasa – nasz chleb powszedni, Wrocław 1978
- Walery Pisarek, Słownik języka niby-polskiego, czyli błędy językowe w prasie, WrocławWarszawa 1978
- Bolesław Garlicki, Metodyka dziennikarska, Kraków 1974
- Bolesław Garlicki, Metodyka redagowania gazety, Kraków 1978
- Abecadło dziennikarza pod red. Andrzeja Niczyperowicza, Poznań 1996
- Wademecum dziennikarstwa BBC. Tłum. Joanna Pogorzelska, Kraków 1989
- Krzysztof Mroziewicz, Dziennikarz w globalnej wiosce, Warszawa 2004
- Nowe media a tradycyjne środki wyrazu. Praca zbiorowa pod red. Piotra Drzyzgi, Tychy
2007
- Janina Fras, Dziennikarski warsztat językowy Wrocław 1999
- Język w mediach masowych, pod red. J. Bralczyka, K. Mosiołek-Kłosińskiej, Warszawa
2000
- A. Zagrodnikowa, Język w prasie, „Zeszyty Prasoznawcze” 1991, nr 1-2
- Jadwiga Litwin, Język i styl polskiego reportażu, Rzeszów 1989
- A. Łobos, Język czasopism i programów telewizyjnych dla dzieci, Katowice 2003
- B. Golka, B. Michalski, Etyka dziennikarska a kwestia informacji masowej, Warszawa 1989
- Janusz Barta, Izabela Dobosz, Prawo prasowe, Kraków 1989.
- Andrzej Karpowicz, Prawo autorskie i prasowe dla dziennikarzy, Wydawnictwa Prawnicze
PWN, Warszawa 1997.
- Media i dziennikarstwo na przełomie stuleci: wybrane zagadnienia. Praca zbiorowa pod
red. Wojciecha Cisaka, Poznań 2004.
9
- Próba sił. Materiały dydaktyczne dla specjalności dziennikarskiej, pod red. Katarzyny
Czarneckiej i Moniki Rzeszutek, Poznań 2003.
- Leszek Olszański, Dziennikarstwo internetowe Warszawa 2006
- Stanisław Bortnowski, Jak redagować informacje? „Warsztaty Polonistyczne” 1998, nr 2, s.
35-41
- M. Szulczewski, Publicystyka. Problemy teorii i praktyki, Warszawa 1976
- Katarzyna Sobieraj, Esej i felieton, „Cogito” 2005, nr 18, s. 46-47
- Tekst w mediach, red. K. Michalewski, Łódź 2002
- Poradnik dla wydawców i dziennikarzy prasy lokalnej, red. J. Hejman, Warszawa 1997
17. Uwagi dodatkowe: Kartę przedmiotu oprac. dr Mariusz Chrostek.
10
Numer 6.
1. Nazwa przedmiotu: Edytorskie redagowanie tekstu
2. Kod przedmiotu:
10. Jeżyk nauczania: polski
11. Wykładowcy: prof. UR dr hab. Alicja Jakubowska-Ożóg; prof. UR dr hab. Zenon Ożóg
12. Wymagania wstępne: znajomość zasad poprawnej polszczyzny, znajomość stylów językowych na
poziomie szkoły średniej.
13. Cel nauczania:
Poznanie procesu edytorskiego i jego podstawowych standardów. Kształcenie umiejętności
redagowania tekstów o różnym stopniu trudności w zależności od rodzaju i funkcji tekstu.
Poznanie sposobów zapisu opracowania redakcyjnego.
Krytyczna analiza tekstu przeznaczonego do wydania pod kątem poziomu redagowania, niezbędnych
ingerencji (standardy minimalne i wzorcowe).
Przyjęte we współczesnym edytorstwie zasady, standardy pracy redakcyjnej na kilku poziomach
tekstu:
- warstwa poprawnej polszczyzny, w tym: zagadnienia stylu/stylów, specyfika tekstu autorskiego
z jego indywidualnym stylem, maniery stylistyczne, granice ingerencji redaktora;
- warstwa merytoryczna tekstu i poziom odpowiedzialności redaktora w zależności od przyjętego przez
wydawnictwo stylu pracy; możliwości ingerencji w konstrukcję tekstu;
- warstwa edytorska: zagadnienia norm i zasad edytorskich (zwyczajowych i zmieniających się),
poznanie dalszych etapów pracy nad książką; edytorskie elementy tekstu przygotowania do wydania.
- ćwiczenia w redagowaniu tekstów,
- obecność i aktywność na zajęciach,
- końcowy sprawdzian nabytych umiejętności.
J. Billingham, Redagowanie tekstów, Warszawa 2006
R. Chwałowski, Typografia typowej książki, Gliwice 2002
B. Kalisz, Słownik wydawcy, Warszawa 1997
B. Osuchowska, Poradnik autora, tłumacza i redaktora, Warszawa 2005
Nowy słownik ortograficzny PWN (dział: Zasady pisowni i interpunkcji) albo Sas Małgorzata,
Turczyn Ryszard, Janik-Płocińska Barbara, Wielki słownik ortograficzno-fleksyjny, wyd. Świat
Książki, Bertelsmann Media, (działy: Pisownia polska, Interpunkcja polska).
A. Markowski, Nowy słownik poprawnej polszczyzny (dział: Hasła problemowe).
11
Serwis http://www.bibl.amwaw.edu.pl/LPJ/skroty.htm
Serwis http://www.typografia.w.pl
Serwis http://www.aula.home.pl/tekst.htm
Kartę przedmiotu oprac. prof. UR dr hab. Alicja Jakubowska-Ożóg; prof. UR dr hab. Zenon Ożóg.
Numer 7.
1. Nazwa przedmiotu: Emisja głosu
2. Kod przedmiotu:
5. Rok: II, semestr 3. i rok III, semestr 5.
6. Liczba punktów ECTS: 2 + 1
7. Poziom przedmiotu: podstawowy i średnio zaawansowany
9. Liczba godzin w semestrze: 15 [9 na II roku i 9 na III roku]
11. Wykładowcy: mgr S. Ożóg oraz pracownicy Zakładu Języka Polskiego
12. Wymagania wstępne: wybór specjalności dziennikarstwo
13. Cel nauczania: Celem zajęć jest wykształcenie prawidłowych nawyków posługiwania
się narządem mowy oraz wyposażenie w wiedzę z zakresu funkcjonowania
i patologii narządu mowy.
Przedmiot obejmuje problemy związane z funkcjami mowy, rodzajami wymowy, jej
prawidłami, środkami ekspresji w interpretacji (głos, rodzaj i barwa głosu, czystość, siła,
akcent, przestankowanie, tempo, rytm, mimika, gest). Ponadto rozważane będą problemy
emisji głosu: intonacja, dynamika, iloczas, akcenty. Zajęcia obejmują także ćwiczenia
oddechowe, kształcenie umiejętności oddychania dolnożebrowo-przeponowego oraz
anatomię i fizjologię instrumentu głosowo-wymawianiowego.
15.
Metody i formy oceny pracy studenta: aktywne uczestnictwo w ćwiczeniach oraz
prezentacja wybranych utworów prozatorskich i poetyckich.
Kotlarczyk M., Podstawy sztuki żywego słowa, Warszawa 1965.
Kram J., Kultura żywego słowa, Warszawa 1988.
Mazur K., Kultura mówienia, Warszawa 1974.
Meissner Cz., ABC recytatora, Warszawa 1963.
Michałowska D., Podstawy polskiej wymowy scenicznej, Kraków 1975.
Mikuta M., Kultura żywego słowa, Warszawa 1963.
Sachajska E., Uczymy poprawnej wymowy, Warszawa 1981.
Styczek I., Logopedia, Warszawa 1981.
Szletyński H., Prawidłowe mówienie, Warszawa 1980.
Wieczorkiewicz B., Sztuka mówienia, Warszawa 1980.
12
17. Uwagi dodatkowe: Kartę przedmiotu oprac. pracownicy Zakładu Języka Polskiego.
Numer 8.
– dziennikarstwo telewizyjne
2. Kod przedmiotu:
11. Wykładowcy: mgr Barbara Pawlak oraz inni dziennikarze telewizyjni
12. Wymagania wstępne: wiedza podstawowa z zakresu dziennikarstwa prasowego
13. Cel nauczania:
- przygotowanie dziennikarza do pracy w redakcji telewizyjnej poprzez naukę opowiadania
obrazem
- opanowanie różnic w dziennikarstwie prasowym, radiowym i telewizyjnym
- news (konstrukcja newsa jako najprostszej formy wypowiedzi dziennikarskiej w
telewizji)
* dobór tematu (problem ilustracji obrazem tematów nie będących wydarzeniami )
* język informacji ( PORADNIA JĘZYKOWA, ćwiczenia językowe)
* współpraca dziennikarza telewizyjnego z operatorem obrazu i dźwięku w czasie
realizacji zdjęć (podstawowe terminy języka filmu, planowanie kadru)
* podstawy montażu telewizyjnego (podstawowe terminu języka montażu)
- dobór tematów do lokalnego i ogólnopolskiego serwisu informacyjnego
- pozostałe formy wypowiedzi dziennikarskiej w telewizji np.
* wywiad, rozmowa, program publicystyczny
* felieton , reportaż, dokument, film
* dobór muzyki i efektów rzeczywistych w wypowiedzi dziennikarza telewizyjnego
- „ zasady zdobywania kart mikrofonowych i ekranowych” – ćwiczenia by np. w
przyszłości takie karty zdobyć
- próby opanowania stresu - ćwiczenia
- czołówki programowe ( projekt realizatora, scenografia programu, dobór muzyki i
ubioru prezentera dziennikarza jako dopełnienie propozycji antenowej
- kryteria oceny oferty programowej przez widzów czyli jak samemu „ nie wejść na
minę!”
- etyka dziennikarska i prawo prasowe ze wskazaniem na podmiot zawsze chętne do
współpracy
Rada Etyki Mediów
13
Zajęcia przeprowadzone według powyższego programu oparte są głównie na
ćwiczeniach
zespołowych, gdyż przyszli adepci tego zawodu zanim skierują swoje kroki do redakcji
telewizyjnych
powinni o tym wiedzieć. Od umiejętności dialogu dziennikarza z operatorem,
dźwiękowcem, realizatorem wizji, dźwięku , grafikiem etc. zależy co zobaczy widz i jak to
oceni.
Kiedy jeden zespół wykonuje ćwiczenia reszta grupy występuje w charakterze
widzów. To oni są najbardziej wymagającym i kapryśnym odbiorcą anteny.
Wysokość noty kończącej ćwiczenia studenta uzależniona jest od opanowanego
materiału, jego aktywności, pomysłowości i sumienności podczas ćwiczeń.
Z zakresu dziennikarstwa prasowego:
- Walery Pisarek, Retoryka dziennikarska
- Bolesław Garlicki, Metodyka dziennikarska
- Jerzy Płażewski, Język filmu
- Zbigniew Wałaszewski, Teoria filmu
- J.,Wójcik, Język filmu
- Izabela Dobosz, Etyka w mediach
- W. Kluwer, Prawo i etyka w zawodzie dziennikarskim
- Jan Pleszczyński, Jerzy Jastrzębski, Etyka w mediach
Kartę przedmiotu oprac. mgr Barbara Pawlak.
14
Numer 9.
1. Nazwa przedmiotu: Komunikacja niewerbalna
2. Kod przedmiotu:
3. Formuła przedmiotu: ćwiczenia audytoryjne
5. Rok: II, semestr 4
11. Wykładowcy: dr Bożena Taras oraz pracownicy Zakładu Języka Polskiego
12. Wymagania wstępne: – podstawowa wiedza z zakresu komunikacji językowej dotycząca
aktu nadawczo-odbiorczego i konsytuacji: operowanie pojęciami teorii komunikacji, dobór
zachowań językowych adekwatnych do sytuacji komunikacyjnych.
13. Cel nauczania:
– kształcenie umiejętności sprawnego i poprawnego zachowania się niewerbalnego w różnych
sytuacjach komunikacyjnych,
– uświadomienie potrzeby sprawnego i poprawnego posługiwania się zachowaniami
niewerbalnymi do osiągania celów komunikacyjnych.
Lp. Treści merytoryczne przedmiotu
1. Program zajęć, lektury i warunki zaliczenia. Ogólna charakterystyka
przedmiotu (cele i zadania).
2. Komunikacja językowa: proces komunikacji, akt nadawczy, akt odbiorczy,
konsytuacja, uczestnicy, intencje, kompetencje, cele, konwencje, strategie,
bariery; funkcje języka, grzeczność i kultura zachowań językowych
(przypomnienie).
3. Komunikacja językowa i niejęzykowa w systemie komunikacji
międzyludzkiej: przegląd stanowisk badawczych, metodologii, kategorii.
4. Pojęcie komunikacji niewerbalnej (KNW): definicja, struktura, determinanty.
5. Społeczno-kulturowe uwarunkowania aktu KNW: interakcja „twarzą
w
twarz”, pozycja interlokutorów (mężczyzny, kobiety), kulturowa kompetencja
komunikatywna porozumiewających się.
6. Rola wykładników niewerbalnych w akcie komunikacji międzyludzkiej:
kinezycznych (język gestów, ciała, twarzy), proksemicznych (przestrzeń,
dystans), parajęzykowych, aparycji.
7. Komunikacyjna funkcje milczenia i prozodii (elementy suprasegmentalne:
intonacja, akcent, iloczas, tempo, pauza, rytm).
8. Funkcje komunikacyjne zachowań niewerbalnych.
9. Podsumowanie zajęć.
Liczba godzin
1
1
1
1
2
5
2
1
1
15
– obecność na zajęciach (usprawiedliwione nieobecności do zaliczenia w trybie
indywidualnym),
– aktywność na zajęciach (m.in. rozwiązywanie zadań tematycznych, referowanie zadanych
artykułów i przygotowanych materiałów),
– prezentacja tematu.
Spis lektur obowiązkowych:
Leathers Dale G., 2007, Komunikacja niewerbalna. Zasady i zastosowania, Warszawa.
Marcjanik Małgorzata (red.), 2005, Grzeczność nasza i obca, Warszawa.
Pease Allan i Barbara, 2007, Mowa ciała, Poznań.
Spis lektur uzupełniających:
Antas Jolanta, 1995, Morfologia gestu. Rozważania metodologiczne, w: Studia z
językoznawstwa słowiańskiego, red. F. Sławski, H. Mieczkowska, Kraków.
Antas Jolanta, 1996. Gest, mowa a myśl, w: Językowa kategoryzacja świata, red.
R. Grzegorczykowa, A. Pajdzińska, Lublin.
Antas Jolanta, 2001, Co mówią ręce. Wprowadzenie do komunikacji niewerbalnej, w:
Retoryka dziś. Teoria i praktyka, red. R. Przybylska i W. Przyczyna, Kraków.
Antas Jolanta, Załazińska Aneta, 2004, Niewerbalne środki i strategie przekonywania
stosowane w telewizyjnych debatach polityków, w: Sztuka perswazji, red. R. Garpiel, K.
Leszczyńska, Kraków.
Bierach Alfred J., 1997, Mowa ciała kluczem do sukcesu, Wrocław.
Bogusławski Wojciech, 1965, Dramaturgia, czyli nauka sztuki mimicznej. Mimika,
Warszawa.
Crystal David, 1980, Prozodyczne i parajęzykowe korelaty kategorii społecznych, [w:] Język
i społeczeństwo, red. M. Głowiński, Warszawa, s. 139-168.
Darwin Karol, 1988, O wyrazie uczuć u człowieka i zwierząt, Warszawa.
Dąmbska Izydora, 1975, O funkcjach semiotycznych milczenia, [w:] tejże: Znaki i myśli.
Wybór pism z semiotyki, teorii nauki i historii filozofii, Toruń, s. 93-103.
Domachowski Waldemar, 1993, Psychologia społeczna komunikacji niewerbalnej, Toruń.
Dul Robert Andrzej, 1995, Komunikacja niewerbalna w teorii i badaniach, w: A. Kapciak,
L. Korporowicz, A. Tyszka, Komunikacja międzykulturowa. Zbliżenia i impresje,
Warszawa, s. 43-68.
Głodowski Włodzimierz, 1999, Bez słowa. Komunikacyjne funkcje zachowań niewerbalnych,
Warszawa.
Handke Kwiryna (red.), 1999, Semantyka milczenia, Warszawa.
Handke Kwiryna, 2008, Milczenie w przestrzeni społecznej, w: tejże: Socjologia języka,
Warszawa, s. 15-39.
Jakobson Roman, 1989, „Tak” i „nie” w mimice, [w:] tenże: W poszukiwaniu istoty języka, t.
1, s. 85-91.
Jarząbek Krystyna, 1989, Znaki kinetyczne wspomagające komunikację mowną i ich miejsce
w nauczaniu języków obcych (na przykładzie komunikacji Polaków i Rosjan – ujęcie
konfrontatywne), Katowice.
Jarząbek Krystyna, 1993a, Mimika jako element komunikacji międzyludzkiej, „Studia
Semiotyczne” XVIII, s. 67-76.
Jarząbek Krystyna, 1993b, Znakowe ruchy rąk jako istotny element porozumiewania się ludzi,
„Socjolingwistyka” 12-13, s. 285-297.
Jarząbek Krystyna, 1994a, Gestykulacja i mimika. Słownik, Katowice.
Jarząbek Krystyna, 1994b, Kinetyczne formy powitań i pożegnań, „Etnolingwistyka” 6, s. 6581.
16
Knapp Mark L., Hall Judith A., 2000, Komunikacja niewerbalna w interakcjach
międzyludzkich, Wrocław.
Korolko Mirosław, 1990, Sztuka retoryki. Przewodnik encyklopedyczny, Warszawa.
Kwintylian Marek Fabiusz, 1951, Kształcenie mówcy, Wrocław.
Niedzielski H., 1991, Sposób porozumienia się bez słów, czyli komunikacja pozawerbalna
w Polsce, „Socjolingwistyka” 11, s. 109-114.
Ożdżyński Jan, 1994, Kontekst wizualny reporterskiej wypowiedzi unaoczniającej w radiu
i telewizji, [w:] Współczesna polszczyzna mówiona w odmianie opracowanej (oficjalnej),
red. Z. Kurzowa, W. Śliwiński, Kraków, s. 231-241.
Pease Allan, 1992, Język ciała. Jak czytać myśli ludzi z ich gestów, Kraków.
Pisarek Walery, 1985, Słowa między ludźmi, Warszawa. [Pochwała milczenia, s. 7-19;
Słowem i gestem, s. 58-74]
Pisarkowa Krystyna, 1994, O komunikatywnej funkcji przemilczenia, [w:] tejże: Z
pragmatycznej stylistyki, semantyki i historii języka. Wybór zagadnień, Kraków, s.25-33.
17. Uwagi dodatkowe: Kartę przedmiotu oprac. dr Bożena Taras.
Numer 10.
1. Nazwa przedmiotu: Podstawy fotografii artystycznej
2. Kod przedmiotu:
5. Rok: III, semestr 5.
11. Wykładowcy: 12. Wymagania wstępne:
13. Cel nauczania:
17
Numer 11.
1. Nazwa przedmiotu: Ortofonia
2. Kod przedmiotu:
3. Formuła przedmiotu: ćwiczenia
4. Typ przedmiotu: obowiązkowy dla specjalności dziennikarstwo
5. Rok i semestr: II, semestr 4
7. Poziom przedmiotu: średniozaawansowany
11. Wykładowcy: dr Agnieszka Myszka
12. Wymagania wstępne: chęć pracy nad własną wymową, otwartość
13. Cel nauczania:
 zapoznanie studentów z najczęstszymi problemami związanymi z wymową;
 nauczenie technik usprawniania mowy (tempa, artykulacji);
 przedstawienie technik terapeutycznych pozwalających skorygować błędną wymowę;
 zapoznanie z zasadami ortofonii polskiej
 wyćwiczenie prawidłowej wymowy głosek polskich i zbitek głosek
1. Czym jest ortofonia? Zaburzenie mowy a błąd i pomyłka. Typy zaburzeń mowy i ich
przyczyny. Współpraca z logopedą, foniatrą, ortodontą. Psychoterapia a usprawnianie
mowy. Mowa a słuch fizyczny, muzyczny i fonematyczny.
2. Tempo mowy – jak określić własne tempo mowy i jak je korygować. Rodzaje
niepłynności mowy. Kiedy niepłynność przeszkadza w odbiorze wypowiedzi.
3. Rola samogłosek w wypowiedzi; ćwiczenia prawidłowej artykulacji samogłosek;
akcent a oddech.
4. Najczęstsze problemy artykulacyjne: substytucje i deformacje – jak rozpoznać, kiedy
korygować. Metody usprawniania artykulacji.
5. Zasady wymowy samogłosek nosowych w języku polskim.
6. Upodobnienia wewnątrzwyrazowe i międzywyrazowe. Regionalizmy a błędy
językowe.
7. Miękczenie spółgłosek twardych, słabe zmiękczanie miękkich, niedokładna
artykulacja (wymowa typy: sz’alik, c’astko).
8. Ćwiczenia wyrazistości mowy.
15. Metody i formy oceny pracy studenta: student jest oceniany na podstawie pracy na
ćwiczeniach
Cegieła A., 1996, Norma wzorcowa i norma użytkowa komunikacji we współczesnej
polszczyźnie, [w:] O zagrożeniach i bogactwie polszczyzny, red. J. Miodek, Wrocław.
Dunaj B., 2006, Zasady poprawnej wymowy polskiej, „Język Polski” LXXXVI, s. 3-15.
Ropa A., Rusowicz A., 1985, Rola cech prozodycznych w segmentacji tekstu mówionego [w:]
Badania nad językiem Telewizji Polskiej. Studia metodologiczne i opisowe, red. Z.
Kurzowa, Warszawa.
Toczyska B., 2009, Łamańce z dedykacją czyli makaka ma Kama, Gdańsk.
Toczyska B., 2009, Ruch w głosie. Ćwiczenia nie tylko dla dziennikarzy, Gdańsk.
Toczyska B., 2006, Sarabanda w chaszczach. Ćwiczenia samogłosek, Gdańsk.
18
Toczyska B., 2007, Głośno i wyraźnie. 9 lekcji dobrego mówienia., Gdańsk.
Wierzchowska B., 1971, Wymowa polska. Warszawa.
17. Uwagi dodatkowe: --Kartę przedmiotu oprac. dr Agnieszka Myszka.
19
Numer 12.
1.Nazwa przedmiotu: Społeczna rola mediów
2.Kod przedmiotu:
3.Formuła przedmiotu: wykład
4.Typ przedmiotu: obowiązkowy, zakończony egzaminem
5.Rok: III, semestr 5.
6.Liczba punktów ECTS: 4
7.Poziom przedmiotu: średnio zaawansowany
8.Liczba godzin w tygodniu: 1
9.Liczba godzin w semestrze: 15 [9]
10.Język nauczania: polski
11.Wykładowcy: prof. dr hab. Kazimierz Ożóg
12.Wymagania wstępne:
13.Cel nauczania:
14.Program nauczania:
15.Metody i formy oceny pracy studenta:
16.Zalecane lektury i materiały pomocnicze:
17.Uwagi dodatkowe:
20
Numer 13.
– dziennikarstwo radiowe
2. Kod przedmiotu:
11. Wykładowcy: dr Iwona Piętak oraz inni dziennikarze radiowi
13. Cel nauczania:
Zapoznanie studentów z najważniejszymi problemami współczesnego dziennikarstwa
radiowego, opanowanie podstaw warsztatu dziennikarskiego, tworzenie wybranych form
radiowych (informacja, komentarz, felieton, sonda, wywiad); doskonalenie sprawności językowej
(dykcja, modulacja głosu), zapoznanie z pojęciem etyki dziennikarskiej, formowanie
umiejętności.
LP.
LICZBA GODZIN
l.
Charakterystyka radia jako medium. Język radia
Współczesny odbiorca radia (oczekiwania i potrzeby)
Cechy dobrego dziennikarza radiowego, warunki głosowe,
wiarygodność dziennikarska, zasady występowania przed
mikrofonem (dykcja, modulacja głosu, „mowa ciała"), ćwiczenia
Formy radiowe: informacja, serwis informacyjny, korespondencja,
relacja, wywiad, sonda, komentarz, słuchowisko, reportaż; słuchanie
audycji różnych rozgłośni
1
1
2
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
Redagowanie informacji radiowej, cechy dobrze skonstruowanej
informacji, zasada odwróconej piramidy
Przygotowanie scenariusza wywiadu z wybranym przedstawicielem
życia publicznego; przeprowadzenie wywiadu (symulacja na
zajęciach)
Warsztat dziennikarza radiowego: sposoby zdobywania informacji,
nawiązywanie kontaktu z rozmówcą (rozmówcami)
Zawód: dziennikarz radiowy - reporter, serwisant, prezenter
Podstawowe elementy techniki radiowej
10
2
2
4
2
2
21
10,
Zajęcia praktyczne w rozgłośni radiowej: zapoznanie z pracą
newsroomu, redakcji publicystyki, nagranie wywiadu w studiu
4
aktywność na zajęciach, ćwiczenia tekstowe i zadania reporterskie, obecność na
zajęciach.
Adamowski J., „O warsztacie dziennikarskim", Warszawa 2002. Bauer Z., Chudziński E.
„Dziennikarstwo i świat mediów", Kraków 2000. Beliczyński J., „Radio jako obiekt
zarządzania", Kraków 2005. Bortnowski S., Warsztaty dziennikarskie, STENTOR, Warszawa
2003.
Dziennikarstwo i świat mediów, pod red. Zb.Bauera i E.Chudzińskiego, Kraków 2008. GobanKlas T., „Media i komunikowanie masowe", Warszawa-Kraków 2002. Kanoniuk T., Michalski
B., „Problemy prawne zawodu dziennikarskiego", Warszawa 1998. Kapuściński R., Autoportret
reportera, Kraków 2003. Korolko M., Sztuka retoryki, Warszawa 1990. 3. Magdoń A., „Reporter
i jego warsztat", Kraków 2000.
Pisarek W., „Nowa retoryka dziennikarska", Kraków 2002.
Pisarek W., O mediach i języku, Kraków 2007.
Poradnik dla dziennikarzy z Europy Środkowej i Wschodniej, pod red.Malcoma F.Mallette, w
tłum.Barbary Stanisławczyk-Żyły, World Press Freudom Committee 1990.
Schopenhauer A. ,„Erystyka czyli sztuka prowadzenia sporów", Warszawa 1993.
Słownik wiedzy o mediach, pod red. E. Chudzińskiego, Warszawa - Bielsko-Biała 2007.
Ziomecki M., Skowroński K., Lis T., „ABC dziennikarstwa", Warszawa 2002.
Kartę przedmiotu oprac. dr Iwona Piętak.
22
Numer 14.
1. Nazwa przedmiotu: Media w Unii Europejskiej
2. Kod przedmiotu:
11. Wykładowcy: dr Piotr Wisz
Wymagania wstępne: podstawowe wiadomości o mediach i UE
Cel nauczania:

synteza wiadomości o mediach w ramach UE, wykorzystanie informacji m.in. z
zakresu historii, socjologii, prawa oraz innych przedmiotów związanych z mediami

kształcenie umiejętności samodzielnego myślenia o roli, miejscu i posłannictwie
mediów w UE
Program nauczania:
 Wpływ mediów na proces powstania UE- 2 godz.
 Ewolucja prasy codziennej w UE - 2 godz.
 Miejsce telewizji i radia w UE - 2 godz.
 Internet w UE - 2 godz.
 Procesy fragmentaryzacji w mediach UE - 2 godz.
 Media elektroniczne UE wobec globalizacji - 2godz.
 Podstawowe akty prawne i finansowanie mediów w UE - 3 godz.
Metody i formy pracy studenta: aktywność w czasie zajęć, przygotowanie materiałów
źródłowych i ich prezentacja
Zalecane lektury i materiały pomocnicze:
A. Działo, S. Wijowski, Internet – szansa czy zagrożenie, Kraków 2001.
Dziennikarstwo i świat mediów, pod red. Z. Bauera i E. Chudzińskiego, Kraków 2004.
J. Kłoczowski, Polska-Europa, Gdańsk 2002.
A. i M. Mattelart, Teoria komunikacji, Kraków 2002.
J. Mikułowski Pomorski, Zmieniający się świat mediów, Kraków 2008.
Społeczeństwo informacyjne, pod red. L.W. Habera i M. Niezgody, Kraków 2005.
23
Numer 15.
1. Nazwa przedmiotu: Etyka dziennikarska
2. Kod przedmiotu:
11. Wykładowcy: mgr Barbara Pawlak
12. Wymagania wstępne: podstawy z zakresu dziennikarstwa prasowego
13. Cel nauczania: przygotowanie studenta do zawodu dziennikarza telewizyjnego, który w pracy
będzie przestrzegał 7 zasad wynikających z Karty Etyki Mediów
- pojęcie etyki dziennikarskiej
- analiza dokumentów regulujących zasady etyki w zawodzie:
* konstytucja RP
* Kodeks Etyki Dziennikarskiej (13 X 2001)
* Dziennikarski Kodeks Obyczajowy
* Karta Etyki Mediów ( 29 III 1995)
- ustawa o Prawie Prasowym (26 I 1984)
- szczegółowa analiza reportaży w świetle 7 zasad etycznej pracy dziennikarza
telewizyjnego (zasady prawdy, obiektywizmu, oddzielenia informacji od komentarza,
uczciwości, szacunku i tolerancji, pierwszeństwa dobra odbiorcy, wolności i
odpowiedzialności)
 Dawaj gada cz. I i II
 Pułapka
 Pytania do... temat; Zagrożenia dla zdrowia i życia pacjentów w Zakładzie Radioterapii w WSS w
Rzeszowie * Solidarni 2010
- wychwycenie różnic pomiędzy dziennikarstwem prasowym , radiowym i telewizyjnym by zrozumieć,
że etyka dziennikarska obowiązuje także w doborze rozmówców, ich kadrowaniu, montażu (jak
uniknąć manipulacji, podczas montażu)
- co to jest manipulacja
- etyka a prawo prasowe oraz prawo prasowe a etyka dziennikarska
- reakcje studentów na samorządową kampanię wyborczą w prasie regionalnej, radio oraz w telewizji
15. Metody i formy oceny pracy:
Nota końcowa uzależniona jest od aktywności oraz poprawności wykonywanych ćwiczeń
* Znajomość aktów regulujących podstawy etyki w zawodzie
* Analiza kampanii - szukamy przykładów pozytywnych i negatywnych
24
* Dyskusja i próby obrony własnego stanowiska poprzez opanowanie 7 zasad etyki dziennikarskiej
* eksperyment tft." Solidarni 2010 " a stanowisko Rady Etyki Mediów
* Karta Etyki Mediów
* Deklaracja Paryska „Międzynarodowe Zasady Etyki Zawodowej w Dziennikarstwie”
* Europejski Kodeks Deontologii Dziennikarskiej ( wydany przez Radę Europy)
* Dziennikarski Kodeks Obyczajowy
* ustawa o Prawie Prasowym 26 11984
* orzecznictwo na bieżąco Rady Etyki Mediów pod kierownictwem Magdaleny Bajer
* Jerzy Płażewski, Język filmu, Książka i Wiedza, Warszawa 2008
* J.Pijanowski, Małe abecadło filmowe i telewizyjne Warszawa 1973
* Izabela Dobosz, Prawo i etyka w zawodzie dziennikarza, Warszawa 2008
* Jan Pleszczyński, Jerzy Jastębski Etyka w mediach Difin 2007
* P. Legutko, D. Rodziewicz, Gra w media, Między informacją a deformacją, Sentor, 2007
* W.Pisarek, Kodeks etyki dziennikarskiej,
* Dziennikarstwo i świat mediów pod redakcją Z. Bauera i E. Chudzińskiego, Kraków 2000
* A. Sasińska, T. Goban - Klas Dziennikarstwo - zawód czy wyzwanie? jak wyżej
Kartę przedmiotu oprac. mgr Barbara Pawlak.
25
Numer 16.
1. Nazwa przedmiotu: Język wypowiedzi dziennikarskiej
2. Kod przedmiotu:
11. Wykładowcy: dr Bożena Taras oraz pracownicy Zakładu Języka Polskiego
– uzyskanie zaliczeń z przedmiotów nauki o języku realizowanych wcześniej: gramatyka
opisowa, leksykologia i leksykografia.
13. Cel nauczania:
– omówienie językowych sposobów kształtowania podstawowych gatunków dziennikarskich,
– kształtowanie samoświadomości językowo-stylistycznej studentów poprzez ćwiczenie
umiejętności pisania wybranych tekstów dziennikarskich.
Lp.
Liczba godzin
1. Program zajęć, lektury i warunki zaliczenia. Ogólna charakterystyka
przedmiotu (cele i zadania).
2. Podstawy warsztatu pisarskiego (zdanie, akapit, opis, definicja, porównanie,
streszczenie).
3. Język i styl tekstu dziennikarskiego (wulgaryzmy, zapożyczenia,
terminologia, szablon językowy, ekspresyjność, powtórzenia, metafory,
porównania, ironia).
4. Język i styl podstawowych gatunków dziennikarskich (wiadomość,
sprawozdanie, reportaż, wywiad, artykuł, felieton).
5. Językowo-stylistyczny kształt nagłówka tekstu dziennikarskiego.
6. Ćwiczenia umiejętności pisania wybranych tekstów dziennikarskich.
7. Podsumowanie zajęć.
1
2
2
2
1
6
1
1. Obecność na zajęciach (usprawiedliwione nieobecności do zaliczenia w trybie
indywidualnym).
2. Aktywność na zajęciach: odwoływanie się do teoretycznych zagadnień wypowiedzi
dziennikarskiej, omówienie na przykładach wybranych gatunków dziennikarskich cech
języka wypowiedzi, językowa analiza tekstów (na każdych ćwiczeniach).
3. Przygotowanie (napisanie) następujących tekstów: wiadomość, sylwetka, sprawozdanie,
reportaż, artykuł lub felieton.
Spis lektur obowiązkowych:
1. J. Fras, Dziennikarski warsztat językowy, Wrocław 2005 (wyd. II).
26
2. J. Maćkiewicz, Jak dobrze pisać. Od myśli do tekstu, Warszawa 2010.
Spis lektur uzupełniających:
1. M. Bańko (red.), Polszczyzna na co dzień, Warszawa 2006.
2. S. Bąba, B. Walczak, Na końcu języka. Poradnik leksykalno-gramatyczny, Poznań 1992.
3. H. Jadacka, Kultura języka polskiego. Fleksja, słowotwórstwo, składnia, Warszawa 2005.
4. Z. Klemensiewicz, Prawidła poprawnej wymowy polskiej, Warszawa.
5. A. Markowski, Kultura języka polskiego. Teoria. Zagadnienia leksykalne, Warszawa
2005.
6. Norma językowa w polszczyźnie, red. M. Bugajski, Zielona Góra 1995.
7. O zagrożeniach i bogactwie polszczyzny, red. J. Miodek, Wrocław 1996.
8. K. Ożóg, Polszczyzna przełomu XX i XXI wieku. Wybrane zagadnienia, Rzeszów 2007
(wyd. III).
9. W. Pisarek, Retoryka dziennikarska, Kraków 1988 (wyd. II).
10. Polszczyzna 2000. Orędzie o stanie języka na przełomie tysiącleci, red. W. Pisarek,
Kraków 1999.
11. Polszczyzna płata nam figle. Poradnik językowy dla każdego, red. J. Podracki, Warszawa
1991.
12. J. Puzynina, Słowo – wartość – kultura, Lublin 1997.
13. M. Wojtak, Gatunki prasowe, Lublin 2004.
14. H. i T. Zgółkowie, Językowy savoir-vivre. Praktyczny poradnik posługiwania się
polszczyzną w sytuacjach oficjalnych i towarzyskich, Poznań 2001.
Słowniki
1.
I. Bartmińska, J. Bartmiński, Słownik wymowy i odmiany nazwisk obcych, Olsztyn
1992.
2.
A. Dąbrowska, Słownik eufemizmów polskich czyli w rzeczy mocno, w sposobie
łagodnie, Warszawa 1998.
3.
Nowy słownik ortograficzny wraz z zasadami pisowni i interpunkcji, red. E. Polański,
Warszawa 1996.
4.
Nowy słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. A. Markowski, Warszawa 2002.
5.
Słownik frazeologiczny współczesnej polszczyzny, red. S. Bąba, J. Liberek,
Warszawa 2002.
Kartę przedmiotu oprac. dr Bożena Taras.
27
Numer 17.
1. Nazwa przedmiotu: Media regionalne i lokalne
2. Kod przedmiotu:
7. Poziom przedmiotu: zaawansowany
11. Wykładowcy: dr Kazimierz Surowiec
12. WYMAGANIA WSTĘPNE: Znajomość zasad funkcjonowania mediów masowych w
życiu i funkcjonowaniu współczesnego społeczeństwa.
13. CELE PRZEDMIOTU:
 Zaznajomienie studentów z podstawowymi zagadnieniami historyczno-teoretycznymi
dotyczącymi problematyki medioznawczej.
 Dostarczenie studentom wiedzy w zakresie: standardów funkcjonowania mediów
masowych i ich roli we współczesnym świecie, uwarunkowań działania mediów
lokalnych i środowiskowych; przeobrażeń na rynku mediów lokalnych po roku 1989.
Lp.
1.
Regionalizm i lokalizm. Świadomość regionalna i lokalna
Społeczności lokalne jako odbiorcy mediów lokalnych.
Funkcje mediów lokalnych i środowiskowych
Etapy rozwoju mediów lokalnych w Polsce
Problemy prasy lokalnej i sublokalnej w wielkim mieście i w gminie
Regionalne i lokalne media elektroniczne
Systemy mediów lokalnych w Polsce i na świecie
2.
3.
4.
5.
6.
Liczba
godzin
4
2
3
2
2
2
14. METODY OCENIANIA: Praca zaliczeniowa
15. SPIS ZALECANYCH LEKTUR:
Abecadło dziennikarza pod red. A. Niczyperowicza, Poznań 1996.
W. Chorązki, Polskie media lokalne i sublokalne 1989 – 1999, „Zeszyty Prasoznawcze” 1999,
nr 1-2.
Dziennikarstwo i świat mediów pod red. Z. Bauera i E. Chudzińskiego, Kraków 1996.
M. Gierula, Polska prasa lokalna 1989-2000, Katowice 2005.
28
R. Kowalczyk, Prasa lokalna w Polsce, Poznań 2000.
R. Kowalczyk, Prasa lokalna w systemie komunikowania społecznego, Poznań 2003.
R. Kowalczyk, Wczoraj i dziś prasy lokalnej w Polsce, Poznań 2002.
M. Kunczik, A. Zipfel, Wprowadzenie do nauki o dziennikarstwie i komunikowaniu,
Warszawa 2000.
Media i dziennikarstwo na przełomie stuleci: wybrane zagadnienia, praca zbiorowa pod red.
W. Cisaka, Poznań 2004.
Media regionalne i lokalne a demokracja na szczeblu lokalnym, pod red. W. Furmana i K.
Wolnego, Rzeszów – Kielce 1998.
S. Michalczyk, Media lokalne w systemie komunikowania. Współczesne tendencje i
uwarunkowania rozwojowe, Katowice 2000.
K. Mroziewicz, Dziennikarz w globalnej wiosce, Warszawa 2004.
Nowe media a tradycyjne środki wyrazu, red. P. Drzyzga, Tychy 2007.
W. Pisarek, Analiza zawartości prasy, Kraków 1983.
Próba sił. Materiały dydaktyczne dla specjalności dziennikarskiej, pod red. K. Czarneckiej i
M. Rzeszutek, Poznań 2003.
L. Olszański, Dziennikarstwo internetowe Warszawa 2006.
Poradnik dla wydawców i dziennikarzy prasy lokalnej, red. J. Hejman, Warszawa 1997.
Regionalne i lokalne media w społeczeństwie wielokulturowym, red. J. Glenska i M.
Kalczyńska, Opole 2004.
Słownik terminologii medialnej, red. W. Pisarek, Kraków 2006.
Kartę przedmiotu oprac. dr Kazimierz Surowiec.
29

MODUŁ VI

Transkrypt

Podobne dokumenty

Systemy i Sieci Telekomunikacyjne grupa A rok IV 2016/2017

Konspekt lekcji j. polskiego lub WOSu Czas realizacji: 45 minut

konferencja Media Dziennikarstwo Muzyka

KLASA dZIENNIKARSKA - XI Liceum Ogólnokształcące im

Sylabus przedmiotu / modułu kształcenia w roku 2015/2016 Dr

dziennikarstwo i komunikacja społeczna Rok akademicki 2013/2014

Załącznik nr 3 do Uchwały nr 36/2014 i nr 37/2014 z dnia 08.12.2014

LINK DO STRONY: http://www.ue.katowice.pl/uczelnia/wydzialy

DZIENNIKARSTWO I KOMUNIKACJA SPOŁECZNA Profil: praktyczny

pobierz - Katedra Inwestycji i Nieruchomości