Aesculap ma 40 lat

2010
Aesculap ma 40 lat
Artykuł jubileuszowy
Stanisław Rażniewski wymyślił hasło: „Wychowanie
przez góry dla gór”. W myśl tego, postępuje się w
szkole od jej założenia do dziś. W Aesculapie uczy się
jeździć na nartach. Ale nie tylko… Rok szkolny zaczyna
się już w październiku. W programie szkolnych zajęć
znajdują turystyka i krajoznawstwo.
Michał Rażniewski
ESKULAP.NAME
2010-03-11
Artykuł z okazji 40-lecia SN i SKS Aesculap
Mamy jesień 2010 roku. Dokładnie
40 lat temu formowała się pierwsza
grupa
szkoleniowa
Aesculapa.
Teresa Rażniewska i Danuta Koenig
ówczesne pracownice Uzdrowiska
Cieplice oraz Stanisław Rażniewski,
nauczyciel, trener narciarstwa i
instruktor wykładowca snuli wtedy
plany wspólnych wyjazdów na narty
w Karkonosze. Podjęli się trudnego
wyzwania.
Postanowili
bowiem
utworzyć pierwszą szkołę narciarską
na terenie Kotliny Jeleniogórskiej.
Tak naprawdę nie mieli żadnego
wzorca, poza nielicznymi, rzadko
przesiąkającymi przez „żelazną kurtynę”, informacjami o alpejskich szkołach jazdy.
Na terenie Jeleniej Góry i Sudetów Zachodnich można było w tym czasie
obserwować prężny rozwój dotowanych przez Państwo, klubów sportowych, których
działalność była podporządkowana jednemu celowi – sportowi wyczynowemu.
System szkolenia – tutaj często przytaczany przykład „piramidy sportowej” - nie
pozwalał na szerzej zakrojoną zabawę z dziećmi. Nie było na to po prostu czasu.
Dotacje musiały się zwracać i to szybko.
Najlepiej w postaci wyników na
Mistrzostwach Polski czy Zimowych
Igrzyskach Olimpijskich. Nie ukrywajmy
– musiano i nie wahano się bardzo
wcześnie wprowadzać do zajęć z
dziećmi
elementy
treningu
ukierunkowanego. Szybko – na tyczki –
powtarzanie torów slalomowych, szybko,
jak najszybciej… Rodzice stosunkowo
chętnie zapisywali swe dzieci do
znakomicie funkcjonujących klubów
narciarskich, które zapewniały sprzęt i
bezpłatne wyciągi, dojazd na zajęcia, a
nawet już wtedy szyte klubowe stroje.
Wszystkie te rarytasy były niedostępne
przeciętnej ówczesnej rodzinie. Dlatego
organizatorzy Aesculapa mieli sporo kłopotów na początku swojej działalności –
konkurenci często przechwytywali dzieci wychowywane od podstaw w szkole.
W czasie pamiętnej zimy 1970,
udało się zebrać 10-cio osobową
grupę. W założeniu rekreacyjną. Nie
zapominajmy
–
narciarzy
niekoniecznie z predyspozycjami do
wyczynu
–
rekrutujących
się
całkowicie pracowników (lekarzy,
pielęgniarek,
rehabilitantów
itp.)
służby zdrowia i ich dzieci. Nie
ukrywam, że fakt zamożności tego
środowiska ułatwił start szkoły. Jak
również bardzo dobra współpraca z
Polskim Towarzystwem TurystycznoKrajoznawczym. Założono wtedy Koło
nr 5 PTTK – specjalnie dla
uczestników Aesculapa (i w ramach tego koła odbywała się ówczesna działalność).
Nie mniej, kierownictwo naszej szkoły narciarskiej przez całe lata usilnie pracowało
nad minimalizowaniem kosztów uczestnictwa. Wbrew pozorom nie była to nigdy
działalność stricte komercyjna. A poprzez szukanie oszczędności, permanentne
budowania wyciągów (wyrwirączki pod Łabskim, na Odrodzeniu, w Jakuszycach,
wyciągi talerzykowe w Jagniątkowie, na Ulimce, z aktualną mikrostacją włącznie)
doszło do sytuacji, kiedy członkami szkoły mogli zostać przedstawiciele mniej
zamożnych grup społecznych. Pomimo tego Aesculapowi jeszcze przez długie lata
przylepiano łatkę „szkoły elitarnej”. W czasach komunizmu szczególnie… Ze strony
lokalnych władz padały zarzuty: za naukę trzeba słono płacić… prywata… Stanisław
Rażniewski odpowiadał wtedy: - to
dajcie pieniądze na wychowanie
tych
dzieci…
Bez
echa
oczywiście… Ale i… chwila
spokoju...
Obecnie z dawnej tradycji została
tylko nazwa. I… można by rzec,
dzieci lekarzy to rzadkość w
Aesculapie.
Od początków istnienia szkoły,
dzieci wychowywano i kształcono w narciarstwie w duchu umiłowania przyrody,
szacunku i respektu dla groźnych gór. Zanim doszło do budowy Łysej Góry,
Aesculapiacy musieli każde zajęcia narciarskie odbywać w Karkonoszach. Ze
wszelkimi tego faktu konsekwencjami.
A więc: Nerwy w kolejkach do zatłoczonych wyciągów… Brak należytego
bezpieczeństwa na ruchliwych, nierównych, wąskich nartostradach karkonoskich…
Brak kontaktu z poszczególnymi instruktorami na olbrzymich przestrzeniach górskich
(nie było wtedy telefonów
komórkowych)…
Częstokroć konieczność
pieszych
wypraw
do
miejsca zajęć. Proszę
sobie tylko wyobrazić.
Spacer
z
pełnym
obciążeniem
do
schroniska pod Łabskim
Szczytem.
Szliśmy
gęsiego, często po kolana
w śniegu. Małe dzieci,
instruktorzy i rodzice. Tam
przerwa na herbatę (20
minut, sic!) . I dalej normalna lekcja. Korzystało się z wyciągu – wyrwirączki Pana
Jana Bartkiewicza… Długa – pięćsetmetrowa lina, poruszana przez wielki, głośny
silnik od ciągnika, który słyszany był przy dolnej stacji kolei krzesełkowej. Były to
niewątpliwie pionierskie czasy. Jakże jednak się je wspomina!!! Ze wzruszeniem, z
łezką w oku. Nie do wiary… Tak było… Tak hartowali się narciarze… Spróbujcie
przeprowadzić podobne akcje dzisiaj… Większość kursantów zakrzyknęłaby jednym
głosem: - Bez sensu, nieekonomicznie, niewygodnie, za trudno… za… Ale - może
się mylę.
Stanisław Rażniewski wymyślił
hasło: „Wychowanie przez góry
dla gór”. W myśl tego, postępuje
się w szkole od jej założenia do
dziś. W Aesculapie uczy się
jeździć na nartach. Ale nie
tylko… Rok szkolny zaczyna się
już w październiku. W programie
szkolnych
zajęć
znajdują
turystyka i krajoznawstwo. Od
1973 roku suche zaprawy są
obowiązkowe, a jedną z form
pracy wychowawczej staje się konkurs trwający na przestrzeni całego sezonu.
Polega on na tym, że dzieci oceniane są m.in. ( w punktach na plus i minus ) za
zachowanie, pomoc koleżeńską; wymaga się od nich punktualnego przychodzenia
na zbiórki, uzyskiwania wysokiej frekwencji udziału w zajęciach. Wystawia się im
regularnie oceny za naukę. Współzawodnictwo dyscyplinuje, wzmaga aktywność i
poczucie obowiązku u dzieci. Najlepsi narciarze są nagradzani na zakończenie
sezonu.
Ważną częścią działalności Aesculapa jest prowadzenie szkoleń kadrowych. Szkoła
posiada licencję na prowadzenia kursów na stopnie demonstratora i pomocnika
instruktora, wydawaną przez Stowarzyszenie Instruktorów i Trenerów Narciarstwa
SITN-PZN. Dzięki temu zapewnia sobie stały napływ kadry szkoleniowej. Młodzieży
stwarza się możliwość zdobycia patentu instruktora PZN. Po przejściu przez
wszystkie etapy nauki, stają się nauczycielami narciarstwa w szkole, w której się
wychowali. Tradycji stało się zadość… Obecnie nasza kadra rekrutuje się w 100% z
naszych wychowanków. Z satysfakcją należy podkreślić, że duży wpływ na jakość ich
pracy mają doświadczenia zdobyte podczas wieloletniego pobytu w szkole.
Przez SN i SKS AESCULAP w ciągu tych 40 lat przewinęło się tysiące ludzi.
Środowisko ogromne. Trudno znaleźć w Jeleniej Górze rodzinę, której członkowie
uprawiają narciarstwo, nie związanej z nami w jakimś czasie. Trudno znaleźć inną
szkołę narciarską, w której zajęć nie prowadzą nasi byli wychowankowie-instruktorzy.
Dzięki olbrzymiemu zapotrzebowaniu na naukę narciarstwa, szkoły wyrastają jak
grzyby po deszczu na terenie Kotliny Jeleniogórskiej (kiedyś był tylko Aesculap). Ze
zrozumiałych powodów nie będę wdawał się w dywagacje na temat konkurencji i
zatrudniania w innych miejscach instruktorów wychowanych od A do Z w naszej
szkole. Bo takie jest po prostu życie.
40 lat Aesculapa to niekończące się wyjazdy w góry. Setki obozów zimowych i
letnich. Setki wyjazdów na zawody i konferencje. Setki godzin spędzonych przez
naszych zawodników na treningach i wyjazdach na lodowce. Szczegółowe opisy i
wyliczanie zdarzeń, mocno wykraczają poza ramy tego artykułu. Wymienię tylko
niezapomniane obozy w schronisku „Odrodzenie” na Przełęczy Karkonoskiej, gdzie
bawiły się świetnie dzieci i rodzice. Piękny okres obozów w Herlikowicach w
Czechach, czy pierwsze wyjazdy na lodowce w Alpy, organizowane od 1991 roku dla
zawodników. Zdjęcia, teksty, filmy archiwalne dokładnie opisujące czasy 40-lecia są
dostępne na naszej przepastnej stronie internetowej…
Prawidłowe funkcjonowanie
szkoły musiało być poparte
środkami rodziców (kupowali
sprzęt, stroje dla dzieci, płacili
regularnie czesne za pobyt w
szkole
–
podstawa
utrzymania
kadry
itp.).
Jednak trzeba pamiętać o
tym, że dobra współpraca z
rodzicami wynikała i wynika
nadal, z unikalnej wręcz
organizacji
pracy
i
tworzonemu przez lata klimatowi zaufania, związanego z prostą zależnością. A
mianowicie: każdy rodzic jest członkiem naszego stowarzyszenia. Posiadając status
członka jest właścicielem szkoły i decyduje (Walne Zgromadzenie jest najwyższą
władzą) o losach stowarzyszenia, jednak tylko w czasie, kiedy jego dziecko uczy się
jeździć na nartach. Dlatego nietrudno o życzliwość i chęci do pomocy. I właśnie w
wyniku wspólnych działań wybudowano bazę sportową na Łysej Górze (i nie tylko –
wyżej wspominałem o innych stokach narciarskich). Marzenie kierownictwa spełniło
się, wybudowano ją społecznie, i choć trwało to ponad dwadzieścia lat – satysfakcja
jest ogromna. Chyba nie skłamię pisząc, że działalność ta jest ewenementem na
skalę Polski. Niech ktoś znajdzie drugą szkołę, która jest właścicielem podobnej
stacji narciarskiej…
Podstawowym powodem tak wielkiego wysiłku twórców Aesculapa i Łysej Góry była
troska o zapewnienie bezpiecznych warunków do szkolenia i wypoczynku dzieciom i
młodzieży z Jeleniej Góry (nadmieniam, że mikrostacja od początków jej istnienia
była własnością stowarzyszenia SN i SKS AESCULAP; wbrew plotkarzom,
rozpuszczających sensacyjne wiadomości o PRYWACIE Teresy i Stanisława
Rażniewskich). Chociaż później
okazało się, że stacja ta służy z
powodzeniem
narciarzom
z
całego Dolnego Śląska i innych
regionów kraju. A przy okazji ma
istotny wpływ na rozwój turystyki
w Kotlinie Jeleniogórskiej. Nie
sposób nie wspomnieć tutaj o
dużych zasługach, jakie położył w
rozwoju Łysej Góry Zakład
Budowy kopalń z Lubina. Ta firma
pomogła
między
innymi
wybudować system sztucznego
śnieżenia. Naszym obowiązkiem jest również przypomnienie o decyzji-zgody na
budowę pierwszego w historii wyciągu. Zgodę tę wydał w roku 1986, 1 Sekretarz KW
PZPR w Jeleniej Górze Jerzy Golis, który wizytował w tamtych latach stoki Łysej
Góry. Kolejnym przełomowym momentem była wizyta Michała Bidasa, ówczesnego
Prezesa Urzędu Kultury Fizycznej i Turystyki w Warszawie. Był on obecny na
inauguracji sezonu narciarskiego 1991 /1992 , bardzo podoba mu się działalność
Aesculapa i idea budowy stacji narciarskiej na Łysej Górze . Obiecał a później spełnił
swą obietnicę dotyczącą przekazania pieniędzy z UKFiT-u na budowę następnych
wyciągów (talerzykowych - nr 2 i nr 3).
Obecnie narciarze z Aesculapa nie muszą już tułać się autobusami po całych
Sudetach Zachodnich. Jeśli wyjeżdżają gdzie indziej na narty, to dlatego, aby
urozmaicić sobie zajęcia.
Posiadanie znakomitej bazy sportowej na Łysej Górze dało efekty w postaci
sukcesów na polu edukacji kadry instruktorskiej i sportu wyczynowego. Tak
instruktorzy, jak i zawodnicy mają tu idealne miejsce do treningów. Ustawia się w
Górach Kaczawskich slalomy, ćwiczy jazdę zespołową-synchroniczną. Do
największych sukcesów w tych dziedzinach naszej Szkoły i Klubu zaliczam
następujące fakty:
1. Trójka zawodników w kadrze przygotowań olimpijskich na igrzyska w Salt
Lake City w USA – Piotr Kaczmarek, Bartłomiej Wasileńczyk, Katarzyna
Karasińska.
2. Wielokrotne zdobywanie przez w/w zawodników tytułów Mistrza Polski,
Wicemistrza, brązowych medali i Mistrza w nieoficjalnych MŚ (w tym drugim
przypadku Trofeo Topolino - w kategoriach do juniora młodszego włącznie).
3. Udane starty Katarzyny Karasińskiej w Pucharze Świata (i w ogóle sam fakt
startów w tych prestiżowych rozgrywkach). Kasia wielokrotnie zajmowała tam
miejsca w pierwszej trzydziestce.
4. Spektakularny sukces zespołu instruktorów na Kongresie IVSI w Zakopanem
w 2001 roku, gdzie zespół ten dał popis jazdy przed międzynarodową
publicznością.
Na końcu tego artykułu umieszczam tekst, jaki pisałem w roku 2008 na temat
znaczącego momentu historii Szkoły i Klubu. Kończy wtedy swoje długoletnie
prezesowanie Teresa Rażniewska.
Cytuję: „Nowym prezesem naszego stowarzyszenia jest Pani
Joanna Ceglińska. Pani Joanna jest związana z Aesculapem
od 21 lat. Uczestniczyła w zajęciach Szkoły i Klubu, ucząc się
podstaw jazdy na nartach i startując w zawodach jako
zawodniczka. Zaliczyła tutaj kolejne kursy kadrowe, i w
efekcie tych wieloletnich szkoleń narciarskich zdobyła stopień
instruktora
PZN.
Odbywała
praktyki, prowadziła lekcje nauki
jazdy na nartach, jednocześnie angażując się w prace
organizacyjne w Szkole Narciarskiej Aesculap. W
ostatnich latach pracowała na stanowisku Kierownika
Biura. Studiowała w Akademii Ekonomicznej w Jeleniej
Górze i zdobyła tytuł magistra ekonomii. Ukończyła
również Podyplomowe Studium "Rachunkowość i
Kontrola Finansowa". Podobnie jak kilku innych
wychowanków stanowi obecnie trzon ludzi dobrej woli
rozumiejących dobrze specyfikę organizacji, i wydatnie
przyczynia
się
do
jej
rozwoju.
Pierwszą osobą, która serdecznie uścisnęła jej rękę po wyborach była Teresa
Rażniewska. Tu należy się wszystkim wyjaśnienie. Pani Teresa podczas swojego
wystąpienia (i odczytywania obligatoryjnego sprawozdania kadencyjnego) na
zebraniu odniosła się do historii i aktualnej sytuacji stowarzyszenia, przedstawiła
osiągnięcia Aesculapa i Łysej Góry oraz swoje sugestie dotyczące rozwoju
organizacji. Zakomunikowała, że podjęła decyzję o swojej oficjalnej rezygnacji z
pracy i niekandydowaniu w wyborach. Rezygnację swą uzasadniła w następujący
sposób, z właściwym sobie humorem: "mam już swoje lata, a i sytuacja rodzinna jest
taka, że muszę poświęcić więcej czasu swojemu kochanemu mężowi Stasiowi,
starszemu ode mnie o 9 lat" (koniec cytatu).
Serdecznie zapraszamy wszystkich Aesculapiaków, sympatyków Aesculapa,
przedstawicieli władz Jeleniej Góry i Starostwa na Łysą Górę w tym sezonie. Mamy
nadzieję, że zabawa uda się.
Michał Rażniewski
Jelenia Góra 3.11.2010