JESZCZE SŁÓW KILKA O RAJDZIE POLSKA

JESZCZE SŁÓW KILKA O RAJDZIE POLSKA-LITWA 2014
Hej, hej, ja również zostałam poproszona o napisanie relacji z Rajdu na Litwę. Obawiam się, że po
artykule Andrzeja słynącego z krasomówstwa, nie potrafię znaleźć lepszych słów by oddać fenomen
minionej przygody. Pragnę tylko dodać kilka wątków, które najbardziej utkwiły w mej pamięci.
Jak każda wyprawa samolotowa tak i ten Rajd miał wiele niespodzianek, a największa niewątpliwie
spotkała Zygmunta „Zyga” Kuczyńskiego. Otóż został on hojnie obdarowany przez Naszego
naczelnego wodza Marka Tyburę, przez dwie urocze „autopilotki”. No i rad nie rad w takim składzie
musiał pokonywać przestworza Polski i Litwy.
Niepowtarzalna załoga SKL’a
Już od startu w Warszawie słoneczko na zewnątrz, a na radiu… naszych żartów, komentarzy i radości
z nich płynących nie da się opisać. Trudno się było spodziewać innej atmosfery, skoro lecieliśmy w tak
znakomitym gronie.
Po przekroczeniu granicy miałam zaszczyt prowadzić korespondencję w imieniu całego Rajdu, w
języku litewskim. Akcent, słownictwo i wymiana zdań z wieżą dla wielu była wielką zagadką, jednak
wyrażam nadzieję, że sprawiła wiele radości i zaciekawienia.
Na lotnisku EYRD bardzo mile i gościnie powitali nas Teresa z Tadeuszem. Ich uśmiechnięte twarze,
życzliwe gesty oraz poczęstunek wybornym trunkiem sprawiły, że każdy od razu poczuł się tutaj jak u
siebie. Podsumowując, lot był piękny, ale w samych Rudiszkach emocji też nam nie zabrakło. Część z
nas postanowiła w saunie i kubłach zrelaksować się w pełni, oczekując dalszych przygód na litewskiej
ziemi.
Pod „skrzydłami” Tadeusza – Tadasa, na lotnisku w Rudiszkach
Drugiego dnia polecieliśmy na północ, aby pokonać odcinek Rudziszki – Birże. Lecąc nad Trokami
uczestnicy Rajdu nie oparli się pokusie dokonać tradycyjnego „nalotu” na malowniczy zamek
mieszczący się na wyspie jeziora Galwe.
Zamek w Trokach (przy nim hasło „zabieram dupę w troki” nabiera innego znaczenia  )
Pałac Tyszkiewicza w Walce Trockiej
Birże słyną z pięknych równin, jezior i rzek oraz z złóż dolomitu i gipsu. Natura tutaj często płata figle.
Warstwy dolomitu i gipsu wymyte przez wodę powodują osunięcie, zapadnięcie ziemi, czyli tzw.
kratery. Największy krater ma średnicę 10 metrów i głębokość 12 metrów oraz nazywa się Jaskinia
Krowy. W obawie przed figlami tamtejszej ziemi nasze samolociki „leciutko” oderwały się w kierunku
Uteny.
W Utene za sprawą miejscowego pilota dwie wybranki losu mogły podziwiać jeziora i lasy litewskie z
bardzo bliska. Podobno w tym czasie rajdowicze którzy zostali na lotnisku przy stole, mieli nie złą
zagadkę, „Co będzie dalej?”
Lot Moranem i przeganianie komarów nad jeziorem (rodem z Radom Air Show in Utena )
Rajdowa flota na lotnisku w Utene
Na lotnisku w Utene mogliśmy również obejrzeć modelarski pokaz, udowadniający nam, że nawet
nieduży model śmigłowca może wykonywać loty odwrócone jak i inne dziwne, przeczące
aerodynamice lotu powietrzne ewolucje.
Ostatniego poranka, musieliśmy już opuścić drewniane domki nad brzegami jezior uteńskich. Szybko
wsiedliśmy do samolotów, gdyż czekał nas powrót do Rudiszek. Na trawersie Trok ostatnie spojrzenie
w stronę zarysowującej się w oddali sylwetki miasta Wilno. Pogoda była nieco gorsza niż w
poprzednie dni, jednak bez trudu można było dojrzeć wieżę telewizyjna w Wilnie oraz brzegi rzeki
Wilii.
W Rudiszkach pożegnanie z świetnymi gospodarzami i start do Warszawy.
Gotowi do startu
Chwila odpoczynku przed powrotem
Dla wielu Rajd był okazją spotkania starych przyjaciół oraz poznania nowych miejsc, dla innych, wśród
nich również dla mnie, okazją do odwiedzenia rodzinnych stron. Pochodzę z Wilna, licencję PPL(A)
zrobiłam w Dęblinie, w aeroklubie „Orląt”, przygodę z lataniem w Aeroklubie Warszawskim zaczęłam
od niedawna. Taki układ spraw po raz kolejny dowodzi, że niebo nie ma granic, a pilot na każdym
lotnisku może poczuć się jak w domu, gdyż wszystkich nas łączy miłość do latania.
Gorące podziękowania organizatorom Rajdu.
Viso gero ir iki pasimatymo ! 
Sabina Stankevič