Wybrane fragmenty aktów prawnych, w oparciu o

Wybrane fragmenty aktów prawnych, w oparciu
o które udzielana jest pomoc rekonwersyjna
Stan na 20.12.2014.
USTAWA
z dnia 11 września 2003 r.
o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych
Rozdział 1
Przepisy ogólne
Art. 111.
Żołnierza zawodowego zwalnia się z zawodowej służby wojskowej wskutek:
1) zrzeczenia się obywatelstwa polskiego;
2) wybrania na posła, w tym do Parlamentu Europejskiego, senatora, na kierownicze stanowisko
państwowe obsadzane na podstawie wyboru oraz do organów wykonawczych samorządu
terytorialnego;
3) ustalenia przez wojskową komisję lekarską niezdolności do służby;
4) odmowy przyjęcia skierowania do wojskowej komisji lekarskiej lub nieusprawiedliwionego
niezgłoszenia się do tej komisji w określonym terminie i miejscu albo niepoddania się badaniom, do
których został zobowiązany przez komisję lekarską;
5) osiągnięcia wieku sześćdziesięciu lat, z zastrzeżeniem art. 111b;
6) otrzymania niedostatecznej ogólnej oceny w opinii służbowej;
6a) (uchylony);
6b) (uchylony);
6c) złożenia niezgodnego z prawdą oświadczenia lustracyjnego;
7) odmowy pełnienia służby na równorzędnym lub wyższym stanowisku służbowym;
8) upływu czasu określonego w kontrakcie, jeżeli nie nastąpi zawarcie kolejnego kontraktu;
9) upływu terminu wypowiedzenia stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej
dokonanego przez:
a) żołnierza zawodowego,
b) właściwy organ;
10) niewyznaczenia na stanowisko służbowe w czasie pozostawania w rezerwie kadrowej;
11) utraty stopnia wojskowego albo degradacji;
12) prawomocnego orzeczenia o wymierzeniu kary dyscyplinarnej usunięcia z zawodowej
służby wojskowej;
13) prawomocnego orzeczenia środków karnych pozbawienia praw publicznych, wydalenia
z zawodowej służby wojskowej lub zakazu wykonywania zawodu żołnierza zawodowego;
14) skazania prawomocnym wyrokiem sądu na karę pozbawienia wolności (aresztu
wojskowego) bez warunkowego zawieszenia jej wykonania;
15) prawomocnego ukarania przez organ właściwego samorządu zawodowego karą
zawieszenia lub pozbawienia prawa wykonywania zawodu (specjalności zawodowej);
16) nieobecności w służbie jednorazowo przez okres trzech dni roboczych, która nie została
usprawiedliwiona.
Art. 112.
1. Żołnierza zawodowego można zwolnić z zawodowej służby wojskowej wskutek:
1) skazania prawomocnym wyrokiem na karę pozbawienia wolności (aresztu wojskowego)
z warunkowym zawieszeniem wykonania tej kary;
2) odmowy wydania lub cofnięcia żołnierzowi wymaganego poświadczenia bezpieczeństwa;
3) niewyznaczenia na stanowisko służbowe na kolejną kadencję;
4) otrzymania dostatecznej ogólnej oceny w opinii służbowej;
5) zaistnienia potrzeb Sił Zbrojnych – za pisemną zgodą żołnierza.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt. 3, zwolnienie z zawodowej służby wojskowej
następuje po sześciu miesiącach od upływu kadencji, w ostatnim dniu miesiąca. Okres ten może
być skrócony na pisemny wniosek żołnierza.
Art. 114.
1. Żołnierz zawodowy może w każdym czasie wypowiedzieć stosunek służbowy zawodowej służby
wojskowej bez podawania przyczyny.
2. Dokonanie wypowiedzenia stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej przez właściwy
organ może nastąpić, gdy jednostka wojskowa, w której żołnierz zawodowy pełni zawodową służbę
wojskową, uległa rozformowaniu lub zmniejszył się jej stan etatowy w korpusie kadry zawodowej
Sił Zbrojnych, w którym żołnierz pełni służbę, albo gdy uległo likwidacji stanowisko służbowe,
które żołnierz zajmował, a brak jest możliwości wyznaczenia go na inne stanowisko odpowiadające
jego kwalifikacjom zawodowym.
3. Wypowiedzenie stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej przez właściwy organ jest
decyzją.
4. Organem właściwym do wypowiedzenia stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej,
o którym mowa w ust. 3, są:
1) Minister Obrony Narodowej – w odniesieniu do żołnierzy zawodowych, o których mowa w art.
44 ust. 1 pkt 1;
2) dyrektor departamentu Ministerstwa Obrony Narodowej właściwego do spraw kadr –
w odniesieniu do pozostałych żołnierzy zawodowych korpusu oficerów zawodowych;
3) organy, o których mowa w art. 10 pkt 2–4 – w odniesieniu do żołnierzy zawodowych korpusów
podoficerów zawodowych i szeregowych zawodowych.
5. Zwolnienie z zawodowej służby wojskowej żołnierza zawodowego wskutek dokonanego
wypowiedzenia stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej następuje po upływie sześciu
miesięcy od dnia złożenia wypowiedzenia przez żołnierza lub doręczenia wypowiedzenia
dokonanego przez organ wojskowy, w ostatnim dniu miesiąca.
6. Okres wypowiedzenia stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej, o którym mowa w
ust. 5, może być skrócony za pisemną zgodą zwalnianego żołnierza zawodowego i właściwego
organu, przy czym kończyć się musi ostatniego dnia miesiąca.
7. Żołnierzowi zawodowemu może być doręczone wypowiedzenie stosunku służbowego
zawodowej służby wojskowej przed terminem rozformowania jednostki wojskowej lub
zmniejszenia jej stanu etatowego albo likwidacji stanowiska służbowego, które żołnierz zajmuje,
z tym że bieg terminu wypowiedzenia rozpoczyna się od dnia następującego po dniu
rozformowania jednostki wojskowej lub zmniejszenia jej stanu etatowego albo likwidacji
stanowiska służbowego, które żołnierz zajmował.
8. Żołnierzowi zawodowemu, któremu właściwy organ wypowiedział stosunek służbowy
zawodowej służby wojskowej, doręcza się wypowiedzenie wraz z decyzją o przeniesieniu tego
żołnierza do dyspozycji.
Art. 119.
1. Żołnierz zwolniony z zawodowej służby wojskowej z powodu, o którym mowa w art. 111 pkt. 3,
8, pkt. 9 lit. b i pkt. 10 oraz art. 112 ust. 1 pkt. 3–5, który pełnił zawodową służbę wojskową co
najmniej przez dziesięć lat, ze względu na szczególny charakter wykształcenia, doświadczenia
wojskowego i wiedzy specjalistycznej, korzysta z pierwszeństwa w zatrudnieniu na stanowiskach
związanych z obronnością kraju w administracji publicznej i urzędach organów samorządu
terytorialnego.
1a. Organy administracji rządowej i organy samorządu terytorialnego są obowiązane do współpracy
z właściwymi organami wojskowymi w zakresie ewidencjonowania stanowisk związanych
z obronnością kraju, w tym stanowisk dotyczących planowania i realizacji pozamilitarnych
przygotowań obronnych w państwie.
1b. Właściwy organ wojskowy wydaje żołnierzowi, o którym mowa w ust. 1, na jego wniosek
zaświadczenie stwierdzające jego predyspozycje do zajmowania stanowiska pracy określonego
w ust. 1.
1c. Uprawnienie, o którym mowa w ust. 1, w pierwszej kolejności przysługuje byłym żołnierzom
zawodowym którzy zostali zwolnieni z zawodowej służby wojskowej wskutek ustalenia przez
wojskową komisję lekarską niezdolności do pełnienia zawodowej służby wojskowej wskutek
wypadku pozostającego w związku z pełnieniem czynnej służby wojskowej albo choroby powstałej
w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby wojskowej pełnionej poza
granicami państwa, związanej z realizacją celów, o których mowa w art. 2 pkt. 1 ustawy z dnia 17
grudnia 1998 r. o zasadach użycia lub pobytu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza
granicami państwa (Dz. U. Nr 162, poz. 1117, z 2004 r. Nr 210, poz. 2135 oraz z 2009 r. Nr 79, poz.
669 i Nr 161, poz. 1278).
2. Prezes Rady Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, stanowiska pracy związane
z obronnością kraju w administracji publicznej. Rozporządzenie powinno uwzględniać stanowiska
pracy, na których są wykonywane zadania i czynności, dla których kwalifikacje żołnierzy
zwolnionych z zawodowej służby wojskowej są szczególnie przydatne.
3. Minister Obrony Narodowej określi, w drodze rozporządzenia, organy wojskowe właściwe do
ewidencjonowania stanowisk związanych z obronnością kraju, wydawania zaświadczeń, o których
mowa w ust. 1b, tryb postępowania w tych sprawach oraz wzór zaświadczenia, z uwzględnieniem
sposobu prowadzenia ewidencji wojskowej i sprawności postępowania organów wojskowych.
Art. 120.
1. Były żołnierz zawodowy, który został zwolniony z zawodowej służby wojskowej wskutek
ustalenia przez wojskową komisję lekarską niezdolności do pełnienia zawodowej służby wojskowej
wskutek wypadku pozostającego w związku z pełnieniem czynnej służby wojskowej albo choroby
powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby wojskowej albo który
pełnił zawodową służbę wojskową co najmniej cztery lata, z wyjątkiem zwolnionego ze służby
wojskowej z powodu, o którym mowa w art. 111 pkt. 1 i 12–15, w okresie dwóch lat od dnia
zwolnienia z zawodowej służby wojskowej, może korzystać, na terenie kraju, z pomocy w zakresie
doradztwa zawodowego, przekwalifikowania i pośrednictwa pracy, udzielanej przez właściwe
organy.
2. Były żołnierz zawodowy, który został zwolniony z zawodowej służby wojskowej wskutek
ustalenia przez wojskową komisję lekarską niezdolności do pełnienia zawodowej służby wojskowej
wskutek wypadku pozostającego w związku z pełnieniem czynnej służby wojskowej albo choroby
powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby wojskowej pełnionej
poza granicami państwa, związanej z realizacją celów, o których mowa w art. 2 pkt. 1 ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o zasadach użycia lub pobytu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza
granicami państwa, korzysta z pomocy, o której mowa w ust. 1, bezterminowo.
3. Żołnierz zawodowy, za zgodą dowódcy jednostki wojskowej, może korzystać, na terenie
kraju, z pomocy w zakresie:
1) doradztwa zawodowego, o ile pełnił zawodową służbę wojskową co najmniej trzy lata,
2) przekwalifikowania zawodowego i pośrednictwa pracy na dwa lata przed zwolnieniem
z zawodowej służby wojskowej, o ile pełnił tę służbę co najmniej cztery lata,
3) praktyk zawodowych na sześć miesięcy przed zwolnieniem z zawodowej służby
wojskowej, o ile pełnił zawodową służbę wojskową co najmniej dziewięć lat
– udzielanej przez właściwe organy.
3a. Do zgody, o której mowa w ust. 3, nie stosuje się art. 106 § 2–6 ustawy z dnia 14 czerwca 1960
r. – Kodeks postępowania administracyjnego.
4. W ramach pomocy, o której mowa w ust 1 i 3, do wysokości limitów, mogą być
pokrywane koszty:
1) przekwalifikowania zawodowego;
2) przejazdów z miejsca zamieszkania do ośrodka szkolenia, w którym następuje
przekwalifikowanie zawodowe, lub do miejsca odbywania praktyki;
3) zakwaterowania w okresie przekwalifikowania zawodowego lub odbywania praktyki
zawodowej;
4) (uchylony).
4a. Wysokość limitów, o których mowa w ust. 4, wynosi za:
1) przekwalifikowanie zawodowe – 75% najniższego uposażenia zasadniczego żołnierza
zawodowego obowiązującego w dniu 1 stycznia roku kalendarzowego, w którym zainteresowany
wystąpił z wnioskiem o udzielenie pomocy w przekwalifikowaniu zawodowym;
2) przejazdy z miejsca zamieszkania do ośrodka szkolenia lub miejsca odbywania praktyki
zawodowej i z powrotem – do wysokości równowartości dwudziestu przejazdów, których koszt
jednostkowy nie przekracza ceny biletu jednorazowego w 2 klasie pociągu według taryfy
pośpiesznej z uwzględnieniem przysługujących ulg, za wyjątkiem biletów na miejsca rezerwowane,
sypialne lub miejsca do leżenia;
3) zakwaterowanie w miejscu szkolenia lub w miejscu odbywania praktyki zawodowej – do
wysokości równowartości trzydziestu noclegów, których koszt jednostkowy nie przekracza 300%
ryczałtu za noclegi określonego w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania
należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej
jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju.
4b. Żołnierzowi zawodowemu i byłemu żołnierzowi zawodowemu pokrywa się koszty, o których
mowa w ust. 4 pkt. 1, w wysokości:
1) po 4 latach służby wojskowej – 100%,
2) po 9 latach służby wojskowej – 200%,
3) po 15 latach służby wojskowej – 300%
– limitu określonego w ust 4a pkt. 1.
4c. Małżonkom oraz dzieciom, o których mowa w ust. 6, oraz byłym żołnierzom zawodowym
zwolnionym z zawodowej służby wojskowej wskutek ustalenia przez wojskową komisję lekarską
niezdolności do pełnienia zawodowej służby wojskowej z przyczyn, o których mowa w ust 1 i 2,
pokrywa się koszty, o których mowa w ust. 4 pkt. 1 w wysokości 300% limitu określonego w ust.
4a pkt. 1.
4d. Koszty, o których mowa w ust. 4 pkt. 2 i 3, pokrywa się, jeżeli przejazd odbywa się na
odległość powyżej 50 kilometrów w jedną stronę.
4e. W przypadku nieukończenia przekwalifikowania zawodowego z winy uprawnionego, koszty,
o których mowa w ust. 4, podlegają zwrotowi.
5. Pomoc w zakresie doradztwa zawodowego i pośrednictwa pracy realizowana jest
bezpłatnie przez właściwe organy wojskowe.
6. Z pomocy, o której mowa w ust. 1, mogą korzystać bezterminowo również małżonek oraz
dzieci pozostające na utrzymaniu żołnierza zawodowego, który:
a) zaginął lub poniósł śmierć w związku z wykonywaniem zadań służbowych,
b) zmarł w okresie 3 lat po zwolnieniu z zawodowej służby wojskowej w następstwie wypadku lub
choroby pozostającej w związku z wykonywaniem zadań służbowych.
7. Minister Obrony Narodowej określi, w drodze rozporządzenia, tryb korzystania
z uprawnień, o których mowa w ust. 1–6, tryb dokonywania zwrotu kosztów, o których mowa
w ust. 4, oraz właściwość organów w sprawach przyznawania pomocy. Rozporządzenie powinno
zagwarantować odpowiednie przygotowanie uprawnionych do funkcjonowania na rynku pracy oraz
prawidłowe wykorzystanie środków finansowych przeznaczanych na ten cel.
USTAWA
z 21 listopada 1967 r.
o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej
Art. 133 a.
1. Żołnierz, który został zwolniony z czynnej służby wojskowej wskutek ustalenia przez
wojskową komisję lekarską trwałej lub czasowej niezdolności do służby wojskowej w następstwie
wypadku lub choroby pozostających w związku z pełnieniem czynnej służby wojskowej, może
korzystać, w okresie dwóch lat od dnia zwolnienia z czynnej służby wojskowej, z pomocy
w zakresie podnoszenia kwalifikacji, przekwalifikowania, doradztwa zawodowego lub
pośrednictwa pracy, udzielanej przez właściwe organy.
2. Żołnierz, który został zwolniony z czynnej służby wojskowej z powodów, o których
mowa w ust. 1, w związku z pełnieniem służby wojskowej poza granicami państwa, związanej
z realizacją celów, o których mowa w art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o zasadach
użycia lub pobytu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami państwa (Dz. U. Nr 162,
poz. 1117 oraz z 2004 r. Nr 210, poz. 2135), korzysta z pomocy, o której mowa w ust. 1,
bezterminowo.
3. Z pomocy, o której mowa w ust. 1, mogą bezterminowo korzystać również małżonek oraz
dzieci pozostające na utrzymaniu żołnierza, który zaginął lub poniósł śmierć, w związku
z wykonywaniem zadań służbowych.
4. Minister Obrony Narodowej określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki
i tryb korzystania przez żołnierzy, o których mowa w ust. 1 i 2, a także małżonków oraz dzieci
pozostających na utrzymaniu żołnierzy, którzy zaginęli lub ponieśli śmierć, w związku
z wykonywaniem zadań służbowych, z pomocy wymienionej w ust. 1, z uwzględnieniem
szczególnego traktowania tych żołnierzy, którzy zostali inwalidami.
ROZPORZĄDZENIE
MINISTRA OBRONY NARODOWEJ
z dnia 19 listopada 2014 r.
w sprawie pomocy w zakresie doradztwa zawodowego, przekwalifikowania, pośrednictwa
pracy i odbywania praktyk zawodowych
Na podstawie art. 120 ust. 7 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej
żołnierzy zawodowych (Dz.U. z 2014 r. poz. 1414) zarządza się, co następuje:
§ 1. Rozporządzenie określa:
1) tryb korzystania z pomocy na terenie kraju w zakresie doradztwa zawodowego,
przekwalifikowania zawodowego, pośrednictwa pracy i praktyk zawodowych przez:
a) żołnierza zawodowego,
b) byłego żołnierza zawodowego,
c) małżonka oraz dzieci pozostające na utrzymaniu żołnierza zawodowego, który:
– zaginął lub poniósł śmierć w związku z wykonywaniem zadań służbowych,
– zmarł w okresie 3 lat po zwolnieniu z zawodowej służby wojskowej w następstwie
wypadku lub choroby pozostającej w związku z wykonywaniem zadań służbowych
– zwanych dalej „uprawnionymi”;
2) tryb dokonywania zwrotu kosztów przekwalifikowania zawodowego, przejazdów z miejsca
zamieszkania do ośrodka szkolenia, w którym następuje przekwalifikowanie zawodowe, lub
do miejsca odbywania praktyki zawodowej, zakwaterowania w okresie przekwalifikowania
zawodowego lub odbywania praktyki zawodowej;
3) właściwość organów w zakresie przyznawania pomocy.
§ 2. Ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o pomocy rekonwersyjnej, należy przez to rozumieć ogół
przedsięwzięć podejmowanych na rzecz uprawnionych w zakresie doradztwa zawodowego,
przekwalifikowania zawodowego, pośrednictwa pracy i odbywania praktyk zawodowych.
§ 3. Organami właściwymi w zakresie udzielania pomocy rekonwersyjnej są:
1) dyrektor komórki organizacyjnej Ministerstwa Obrony Narodowej właściwej do spraw
pomocy rekonwersyjnej;
2) dyrektor Centralnego Ośrodka Aktywizacji Zawodowej w Warszawie, zwanego dalej
„COAZ”;
3) kierownicy ośrodków aktywizacji zawodowej w Bydgoszczy, Gdyni, Krakowie, Lublinie,
Olsztynie, Szczecinie i Wrocławiu, zwanych dalej „OAZ”;
4) szefowie wojewódzkich sztabów wojskowych, zwanych dalej „WSzW”, właściwi ze
względu na terytorialny zasięg działania;
5) dyrektorzy wojskowych biur emerytalnych w Bydgoszczy, Gdańsku, Krakowie, Lublinie,
Olsztynie, Szczecinie, Warszawie i Wrocławiu, zwanych dalej „WBE”.
§ 4. 1. W ramach pomocy rekonwersyjnej w zakresie doradztwa zawodowego dowódca jednostki
wojskowej, w której żołnierz zawodowy pełni służbę na stanowisku służbowym lub do
której został przeniesiony w ramach rezerwy kadrowej albo dyspozycji, kieruje
uprawnionego, o którym mowa w § 1 pkt. 1 lit. a, przed zwolnieniem z zawodowej służby
wojskowej na zajęcia grupowe.
2. Uprawniony, o którym mowa w § 1 pkt. 1 lit. a, może zrezygnować z udziału w zajęciach
grupowych, składając pisemne oświadczenie o rezygnacji do dowódcy jednostki wojskowej,
które dołącza się do jego akt personalnych.
3. Zajęcia grupowe, w wymiarze do trzech dni, realizowane są przez COAZ lub OAZ właściwe
ze względu na miejsce stacjonowania jednostki wojskowej, w której uprawniony, o którym
mowa w § 1 pkt. 1 lit. a, pełni zawodową służbę wojskową.
§ 5. Uprawnieni mogą korzystać z doradztwa zawodowego w trybie indywidualnym realizowanym
przez COAZ lub OAZ właściwe ze względu na miejsce zamieszkania lub miejsce
stacjonowania jednostki wojskowej uprawnionego.
§ 6. 1. Koszty przekwalifikowania zawodowego, o których mowa w art. 120 ust. 4 pkt. 1 ustawy z
dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych, zwanej dalej
„ustawą”, gdy to przekwalifikowanie jest rozumiane jako zmiana posiadanych przez
uprawnionego kwalifikacji zawodowych na inne w celu wykonywania nowego zawodu,
nabycia nowych kwalifikacji w ramach tego samego zawodu, uzyskania innych kwalifikacji
zawodowych niezbędnych do funkcjonowania na rynku pracy, uzyskania certyfikatu,
licencji, zdania egzaminu lub uzyskania wpisu na listę uprawnionych do wykonywania
zawodu, pokrywa dyrektor WBE przez:
1) przekazanie należności na rachunek bankowy ośrodka szkolenia realizującego
przekwalifikowanie zawodowe na podstawie oryginału faktury lub rachunku wystawionego
przez tę instytucję;
2) wypłatę należności po przedstawieniu oryginału dokumentu potwierdzającego opłacenie
kosztów przekwalifikowania zawodowego oraz zaświadczenia o ukończeniu
przekwalifikowania zawodowego z wynikiem pozytywnym.
2. Koszty, o których mowa w art. 120 ust. 4 pkt. 2 i 3 ustawy, pokrywa:
1) dowódca jednostki wojskowej – uprawnionemu, o którym mowa w § 1 pkt. 1 lit. a,
2) dyrektor WBE – uprawnionym, o których mowa w § 1 pkt. 1 lit. b i c
– na podstawie złożonego przez uprawnionego oświadczenia o wysokości faktycznie
poniesionych kosztów, potwierdzonych oryginałami dowodów wpłaty, rachunków i
biletów.
§ 7. 1. Pomoc rekonwersyjna, o której mowa w art. 120 ust. 4 ustawy, jest udzielana uprawnionym
na ich wniosek.
2. Wniosek zawiera:
1) stopień wojskowy, imię i nazwisko, numer PESEL, adres i numer telefonu kontaktowego
uprawnionego;
2) pełną nazwę przekwalifikowania zawodowego;
3) nazwę ośrodka szkolenia, jego adres, NIP i REGON;
4) termin przekwalifikowania zawodowego;
5) koszt przekwalifikowania zawodowego;
6) przewidywane koszty przejazdów i zakwaterowania;
7) informacje dotyczące uzyskanej dotychczas pomocy rekonwersyjnej.
3. Uprawniony, o którym mowa w § 1 pkt. 1 lit. a, dołącza do wniosku:
1) dokument określający termin zwolnienia z zawodowej służby wojskowej albo
oświadczenie żołnierza o planowanym zamiarze zwolnienia z zawodowej służby
wojskowej;
2) zgodę dowódcy jednostki wojskowej na odbycie przekwalifikowania zawodowego;
3) zaświadczenie dowódcy jednostki wojskowej o posiadanej wysłudze lat służby
wojskowej, w tym zawodowej służby wojskowej;
4) zaświadczenie z ośrodka szkolenia o uprawnieniach do prowadzenia szkoleń.
4. Uprawniony, o którym mowa w § 1 pkt. 1 lit. b, dołącza do wniosku:
1) decyzję o zwolnieniu z zawodowej służby wojskowej oraz – w przypadku żołnierza
zawodowego, o którym mowa w art. 120 ust. 2 ustawy – decyzję o przyznaniu świadczeń
odszkodowawczych z tytułu wypadku lub choroby pozostających w związku z
pełnieniem służby wojskowej poza granicami państwa;
2) dokument potwierdzający posiadaną wysługę lat służby wojskowej, w tym zawodowej
służby wojskowej;
3) zaświadczenie z ośrodka szkolenia o uprawnieniach do prowadzenia szkoleń.
5. Uprawniony (małżonek), o którym mowa w § 1 pkt. 1 lit. c, dołącza do wniosku:
1) skrócony odpis aktu małżeństwa;
2) dokument potwierdzający zaginięcie lub śmierć żołnierza zawodowego w związku z
wykonywaniem zadań służbowych;
3) zaświadczenie z ośrodka szkolenia o uprawnieniach do prowadzenia szkoleń.
6. Uprawniony (dziecko), o którym mowa w § 1 pkt. 1 lit. c, lub jego opiekun prawny
dołączają do wniosku:
1) skrócony odpis aktu urodzenia;
2) dokument potwierdzający zaginięcie lub śmierć żołnierza zawodowego w związku z
wykonywaniem zadań służbowych;
3) zaświadczenie z ośrodka szkolenia o uprawnieniach do prowadzenia szkoleń.
7. Uprawniony (dziecko), o którym mowa w § 1 pkt. 1 lit. c, w wieku od 18 do 25 lat do
wniosku, niezależnie od dokumentów określonych w ust. 6, dołącza:
1) oświadczenie o stanie cywilnym;
2) zaświadczenie o pobieraniu nauki;
3) orzeczenie o niepełnosprawności – w przypadku dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 1
pkt. 20 lit. b ustawy.
§ 8. 1. Pomoc rekonwersyjna, o której mowa w art. 120 ust. 4 ustawy, uprawnionemu, o którym
mowa w § 1 pkt. 1 lit. a, jest udzielana na wniosek skierowany do dyrektora WBE
właściwego ze względu na miejsce zamieszkania uprawnionego za pośrednictwem dowódcy
jednostki wojskowej.
2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, dowódca jednostki wojskowej przesyła, w terminie 7
dni od dnia otrzymania, do dyrektora WBE za pośrednictwem dyrektora COAZ lub
kierownika OAZ właściwego ze względu na miejsce zamieszkania żołnierza.
3. Dyrektor COAZ lub kierownik OAZ przesyła wniosek wraz z dokumentami, o których
mowa w § 7 ust. 3, oraz opinią, w terminie 14 dni od dnia otrzymania, do właściwego
dyrektora WBE.
§ 9. 1. Pomoc rekonwersyjna, o której mowa w art. 120 ust. 4 ustawy, uprawnionym, o których
mowa w § 1 pkt. 1 lit. b i c, jest udzielana na pisemny wniosek skierowany do dyrektora
WBE właściwego ze względu na miejsce ich zamieszkania za pośrednictwem dyrektora
COAZ, kierownika OAZ właściwego ze względu na miejsce zamieszkania uprawnionego,
szefa WSzW albo wojskowego komendanta uzupełnień.
2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, szef WSzW albo wojskowy komendant uzupełnień
przesyła, w terminie 7 dni od dnia otrzymania, do dyrektora WBE za pośrednictwem
dyrektora COAZ lub kierownika OAZ właściwego ze względu na miejsce zamieszkania
uprawnionego.
3. Dyrektor COAZ lub kierownik OAZ przesyła wniosek wraz z dokumentami, o których
mowa w § 7 ust. 4–7, oraz opinią, w terminie 14 dni od dnia otrzymania, do właściwego
dyrektora WBE.
§ 10. 1. Organem właściwym do wydawania decyzji w sprawach, o których mowa w art. 120 ust. 4
ustawy, jest dyrektor WBE właściwy ze względu na miejsce zamieszkania uprawnionego.
2. Odwołania od decyzji dyrektora WBE rozpatruje dyrektor komórki organizacyjnej
Ministerstwa Obrony Narodowej właściwej do spraw pomocy rekonwersyjnej.
§ 11. 1. Uprawnieni, którym pokryto koszty przekwalifikowania zawodowego w sposób, o którym
mowa w § 6 ust. 1 pkt. 1, przedstawiają właściwemu dyrektorowi WBE, w terminie 30 dni
od daty zakończenia przekwalifikowania zawodowego, dokument potwierdzający jego
ukończenie z wynikiem pozytywnym.
2. Uprawniony, o którym mowa w § 1 pkt. 1 lit. a, któremu pokryto koszty, o których mowa
w art. 120 ust. 4 pkt. 2 i 3 ustawy, przedstawia dowódcy jednostki wojskowej, w terminie 30
dni od daty zakończenia przekwalifikowania zawodowego, dokument potwierdzający jego
ukończenie z wynikiem pozytywnym.
§ 12. 1. W przypadku nieukończenia przekwalifikowania zawodowego z winy uprawnionego
koszty, o których mowa w art. 120 ust. 4 ustawy, podlegają zwrotowi.
2. Postępowanie w sprawie zwrotu kosztów wszczyna i prowadzi organ wypłacający
świadczenie.
3. Zwrot kosztów, o których mowa w ust. 1, następuje w terminie 14 dni od dnia doręczenia
uprawnionemu wezwania od organu.
4. W wezwaniu określa się kwotę podlegającą zwrotowi i wskazuje numer rachunku
bankowego, na który należy dokonać wpłaty.
§ 13. 1. Uprawniony, o którym mowa w § 1 pkt. 1 lit. a, może, na swój wniosek, zostać skierowany,
za zgodą dowódcy jednostki wojskowej, decyzją dyrektora komórki organizacyjnej
Ministerstwa Obrony Narodowej właściwej do spraw pomocy rekonwersyjnej, na praktykę
zawodową, jeżeli jest to niezbędne do uzyskania zatrudnienia.
2. Praktyka zawodowa może trwać do 6 miesięcy pod warunkiem jej zakończenia przed
dniem zwolnienia z zawodowej służby wojskowej.
3. Przepisy § 7 ust. 2 i 3 stosuje się odpowiednio.
4. Uprawniony, o którym mowa w § 1 pkt.1 lit. a, do wniosku dołącza zaświadczenie z
instytucji organizującej praktykę zawodową o przyjęciu na praktykę zawodową.
5. Uprawnionemu, o którym mowa w § 1 pkt. 1 lit. a, mogą być pokryte koszty przejazdów z
miejsca zamieszkania do miejsca odbywania praktyk zawodowych i z powrotem oraz
zakwaterowania w miejscu odbywania praktyk zawodowych, którego dokonuje dowódca
jednostki wojskowej według limitów określonych w art. 120 ust. 4a pkt. 2 i 3 ustawy.
6. Uprawniony, o którym mowa w § 1 pkt. 1 lit. a, skierowany decyzją, o której mowa w ust.
1, na praktykę zawodową po jej zakończeniu przesyła do dyrektora, o którym mowa w ust.
1, zaświadczenie o odbyciu praktyki.
§ 14. COAZ, OAZ i WSzW prowadzą pośrednictwo pracy dla uprawnionych.
§ 15. 1. Uprawnieni składają do dyrektora COAZ, kierownika OAZ lub szefa WSzW pisemny
wniosek o udzielenie pomocy w zakresie pośrednictwa pracy. W przypadku uprawnionego,
o którym mowa w § 1 pkt.1 lit. b, ubiegającego się o stanowisko pracy związane z
obronnością kraju wniosek kierowany jest do właściwego terytorialnie szefa WSzW.
2. Uprawnionym organ przedstawia, w miarę możliwości, oferty pracy na wolnych
stanowiskach pracy w rejonie miejsca zamieszkania, uwzględniając ich potrzeby i
posiadane kwalifikacje oraz wymagania związane z zatrudnieniem na konkretnym
stanowisku pracy.
3. W przypadku braku ofert pracy w miejscu zamieszkania uprawnionego organ, w
porozumieniu z innymi organami, o których mowa w § 14, prowadzącymi pośrednictwo
pracy, przedstawia uprawnionemu, w miarę możliwości, oferty pracy w innych rejonach
przez niego wskazanych.
§ 16. 1. Dyrektor komórki organizacyjnej Ministerstwa Obrony Narodowej właściwej do spraw
pomocy rekonwersyjnej, dyrektor COAZ, kierownik OAZ, dyrektor WBE oraz szef
WSzW prowadzą na rzecz uprawnionych działalność informacyjną w zakresie rekonwersji.
2. Dowódcy jednostek wojskowych odpowiadają za realizację przedsięwzięć
rekonwersyjnych i współpracują z właściwym terytorialnie dyrektorem COAZ lub
kierownikiem OAZ w zakresie realizacji:
1) działalności rekonwersyjnej;
2) planowanych co najmniej raz w roku, w ramach prowadzonych szkoleń uzupełniających
i doskonalących dla żołnierzy zawodowych, zajęć na temat pomocy rekonwersyjnej.
§ 17. Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.
Minister Obrony Narodowej: T. Siemoniak
Niniejsze rozporządzenie było poprzedzone rozporządzeniem Ministra Obrony Narodowej z dnia 13 czerwca 2011
r. w sprawie pomocy w zakresie doradztwa zawodowego, przekwalifikowania, pośrednictwa pracy i odbywania
praktyk zawodowych (Dz. U. Nr 134, poz. 784), które na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 października 2013
r. o zmianie ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1355) traci
moc z dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
ROZPORZĄDZENIE
MINISTRA OBRONY NARODOWEJ
z dnia 9 czerwca 2009 r.
w sprawie szczegółowych warunków i trybu korzystania przez żołnierzy zwolnionych z
czynnej służby wojskowej, a także małżonków oraz dzieci pozostających na utrzymaniu
żołnierzy, którzy zaginęli lub ponieśli śmierć w związku z wykonywaniem zadań służbowych,
z pomocy w zakresie podnoszenia kwalifikacji, przekwalifikowania, doradztwa zawodowego
lub pośrednictwa pracy.
Na podstawie art. 133 a ust. 4 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku
obrony Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2004 r. Nr 241, poz. 2416, z późn. zm.) zarządza się, co
następuje:
§ 1. Rozporządzenie określa szczegółowe warunki i tryb korzystania przez żołnierzy zwolnionych
z czynnej służby wojskowej wskutek ustalenia przez wojskową komisję lekarską trwałej lub
czasowej niezdolności do służby wojskowej w następstwie wypadku lub choroby pozostających
w związku z pełnieniem czynnej służby wojskowej, a także małżonków oraz dzieci
pozostających na utrzymaniu żołnierzy, którzy zaginęli lub ponieśli śmierć w związku
z wykonywaniem zadań służbowych, zwanych dalej „zainteresowanymi”, z pomocy na terenie
kraju w zakresie podnoszenia kwalifikacji, przekwalifikowania, doradztwa zawodowego lub
pośrednictwa pracy (pomoc rekonwersyjna).
§ 2. Użyte w rozporządzeniu określenia oznaczają:
1) ustawa – ustawę z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony
Rzeczypospolitej Polskiej;
2) dziecko pozostające na utrzymaniu żołnierza – dziecko własne żołnierza, dziecko jego
małżonka, dziecko przysposobione i dziecko przyjęte na wychowanie, do czasu zawarcia przez
nie związku małżeńskiego, które:
a) nie przekroczyło osiemnastego roku życia, a w razie uczęszczania do szkoły lub odbywania
studiów w szkole wyższej – dwudziestego piątego roku życia albo
b) stało się całkowicie niezdolne do pracy lub niezdolne do samodzielnej egzystencji przed
osiągnięciem wieku określonego w lit. a.
§ 3. 1. Pomoc w zakresie doradztwa zawodowego udzielana jest w trybie porady indywidualnej.
2. Pomoc, o której mowa w ust. 1, jest realizowana przez dyrektora Centralnego Ośrodka
Aktywizacji Zawodowej w Warszawie, zwanego dalej „COAZ”, oraz kierowników ośrodków
aktywizacji zawodowej w Bydgoszczy, Gdyni, Krakowie, Lublinie, Olsztynie, Szczecinie
i Wrocławiu, zwanych dalej „OAZ”, właściwych ze względu na miejsce zamieszkania
zainteresowanego.
§ 4. 1. Pomoc w zakresie przekwalifikowania zawodowego lub podnoszenia kwalifikacji
realizowana jest w ośrodkach szkolenia oraz w instytucjach uprawnionych do prowadzenia
kształcenia i szkoleń.
2. Zainteresowanemu pokrywa się, do wysokości limitu, koszty za:
1) szkolenia związane z przekwalifikowaniem zawodowym lub podnoszeniem kwalifikacji;
2) przejazdy z miejsca zamieszkania do ośrodka szkolenia i z powrotem;
3) noclegi w miejscu szkolenia.
3. Wysokość limitu kosztów, o którym mowa w ust. 2, wynosi za:
1) korzystanie z przekwalifikowania zawodowego lub podnoszenia kwalifikacji – 150 %
najniższego uposażenia zasadniczego żołnierza zawodowego obowiązującego w dniu
1 stycznia roku kalendarzowego, w którym zainteresowany wystąpił z wnioskiem
o udzielenie pomocy;
2) przejazdy – równowartość dwudziestu przejazdów, wykonywanych przez przewoźników
kolejowych drugą klasą pociągu pośpiesznego, z miejsca zamieszkania do ośrodka
szkolenia i z powrotem;
3) noclegi – równowartość trzydziestu noclegów, których koszt jednostkowy nie przekracza
300 % ryczałtu za nocleg określonego w przepisach rozporządzenia Ministra Pracy
i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków
ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub
samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju
(Dz. U. Nr 236, poz. 1990, z 2004 r. Nr 271, poz. 2686, z 2005 r. Nr 186, poz. 1554 oraz
z 2006 r. Nr 227, poz. 1661).
4. Koszty przejazdów i noclegów z miejsca zamieszkania zainteresowanego do ośrodka
szkolenia i z powrotem pokrywa się, jeżeli przejazd odbywa się na odległość powyżej
pięćdziesięciu kilometrów w jedną stronę.
5. Pokrycia kosztów, o których mowa w ust. 2 pkt 2 i 3, dokonuje się na podstawie złożonego
przez zainteresowanego oświadczenia o wysokości faktycznie poniesionych kosztów,
potwierdzonych oryginałami rachunków i biletów.
6. W razie odbycia przejazdu innym środkiem transportu niż określony w ust. 3 pkt 2,
zainteresowanemu pokrywa się koszty tego przejazdu w wysokości równej cenie biletu za
przejazd drugą klasą pociągu pośpiesznego, z uwzględnieniem posiadanych uprawnień do
przejazdów ulgowych. Koszty te nie obejmują cen biletów na miejsca rezerwowane oraz cen
biletów na miejsca sypialne lub na miejsca do leżenia.
7. Pokrycia kosztów, o których mowa w ust. 2, dokonuje właściwy terytorialnie ze względu na
miejsce zamieszkania zainteresowanego dyrektor wojskowego biura emerytalnego
w Bydgoszczy, Gdańsku, Krakowie, Lublinie, Olsztynie, Szczecinie, Warszawie albo
Wrocławiu, zwanego dalej „WBE”.
8. Żołnierze, którzy zostali inwalidami w następstwie wypadku lub choroby pozostających
w związku z pełnieniem czynnej służby wojskowej, korzystają z pomocy określonej w ust. 1
do wysokości dwukrotnego limitu, o którym mowa w ust. 3 pkt 1.
§ 5. 1. Zainteresowanemu pomoc, o której mowa w § 4 ust. 1, udzielana jest na podstawie wniosku
kierowanego do dyrektora WBE za pośrednictwem, właściwego ze względu na miejsce
zamieszkania zainteresowanego, szefa wojewódzkiego sztabu wojskowego lub wojskowego
komendanta uzupełnień.
2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, szef wojewódzkiego sztabu wojskowego lub wojskowy
komendant uzupełnień przesyła, w terminie siedmiu dni od dnia otrzymania, do dyrektora
WBE, za pośrednictwem właściwego ze względu na miejsce zamieszkania zainteresowanego
COAZ lub OAZ.
3. Właściwy ze względu na miejsce zamieszkania zainteresowanego COAZ lub OAZ przesyła
wniosek, o którym mowa w ust. 1, wraz z opinią, w terminie siedmiu dni od dnia otrzymania,
do właściwego WBE.
§ 6. 1. Wniosek, o którym mowa w § 5, powinien zawierać:
1) stopień wojskowy, imię i nazwisko, adres zamieszkania, numer telefonu kontaktowego
oraz numer PESEL, NIP i adres urzędu skarbowego zainteresowanego;
2) formę pomocy wraz z uzasadnieniem jej wyboru, z której zainteresowany chciałby
skorzystać, w tym pełną nazwę szkolenia;
3) instytucję organizującą szkolenie;
4) termin szkolenia;
5) koszt szkolenia;
6) przewidywane koszty przejazdów i noclegów;
7) informacje dotyczące uzyskanej już pomocy rekonwersyjnej.
2. Żołnierz zwolniony z czynnej służby wojskowej wskutek ustalenia przez wojskową komisję
lekarską trwałej lub czasowej niezdolności do służby wojskowej w następstwie wypadku lub
choroby pozostających w związku z pełnieniem czynnej służby wojskowej do wniosku
dołącza:
1) wyciąg z rozkazu dowódcy jednostki wojskowej, w której żołnierz ostatnio pełnił czynną
służbę wojskową, o zwolnieniu z czynnej służby wojskowej oraz, w przypadku żołnierza,
o którym mowa w art. 133a ust. 2 ustawy, decyzję o przyznaniu świadczeń
odszkodowawczych z tytułu wypadku lub choroby pozostających w związku z pełnieniem
służby wojskowej poza granicami państwa;
2) zaświadczenie z instytucji szkolącej o uprawnieniach do prowadzenia szkoleń;
3) zaświadczenie o inwalidztwie.
3. Małżonek żołnierza, który zaginął lub poniósł śmierć w związku z wykonywaniem zadań
służbowych, do wniosku dołącza:
1) skrócony odpis aktu małżeństwa;
2) dokument potwierdzający zaginięcie lub śmierć żołnierza;
3) zaświadczenie z instytucji szkolącej o uprawnieniach do prowadzenia szkoleń.
4. Dziecko pozostające na utrzymaniu żołnierza, który zaginął lub poniósł śmierć w związku
z wykonywaniem zadań służbowych, do wniosku dołącza:
1) skrócony odpis aktu urodzenia;
2) dokument potwierdzający zaginięcie lub śmierć żołnierza;
3) zaświadczenie z instytucji szkolącej o uprawnieniach do prowadzenia szkoleń.
§ 7. Organem właściwym do wydania decyzji w sprawie udzielania pomocy, o której mowa w §4
ust. 1, jest dyrektor WBE, właściwy dla miejsca zamieszkania zainteresowanego.
§ 8. Do rozpatrywania odwołań wniesionych od decyzji dyrektorów WBE właściwy jest dyrektor
komórki organizacyjnej Ministerstwa Obrony Narodowej właściwej do spraw pomocy
rekonwersyjnej.
§ 9. Zainteresowanemu, któremu przyznano pomoc, o której mowa w § 4 ust. 1, dyrektor WBE
pokrywa koszty szkolenia do wysokości nie większej niż limit określony w § 4 ust. 3 pkt 1,
przez:
1) przekazanie należności za szkolenie na rachunek bankowy instytucji realizującej szkolenie,
na podstawie oryginału faktury lub rachunku wystawionego przez tę instytucję, lub
2) wypłatę należności za szkolenie – po przedstawieniu oryginału rachunku potwierdzającego
opłacenie kosztów szkolenia oraz zaświadczenia o ukończeniu szkolenia z wynikiem
pozytywnym.
§ 10. Dyrektor COAZ i kierownicy OAZ prowadzą dla zainteresowanych pomoc w zakresie
pośrednictwa pracy.
§ 11. 1. Zainteresowany składa do organu, o którym mowa w § 10, właściwego ze względu na
miejsce zamieszkania, wniosek o udzielenie pomocy w zakresie pośrednictwa pracy.
2. Organ, na wniosek zainteresowanego, przedstawia mu, w miarę możliwości, oferty pracy
na wolnych stanowiskach pracy w rejonie miejsca zamieszkania, uwzględniając jego
potrzeby i posiadane kwalifikacje oraz wymagania związane z zatrudnieniem na
konkretnym stanowisku pracy.
3. W przypadku braku ofert pracy w miejscu zamieszkania zainteresowanego organ
przedstawia zainteresowanemu, w miarę możliwości, oferty pracy w innych rejonach przez
niego wskazanych.
§ 12. Organy, o których mowa w § 10, szefowie wojewódzkich sztabów wojskowych oraz
dyrektorzy WBE i dyrektor komórki organizacyjnej Ministerstwa Obrony Narodowej
właściwej do spraw pomocy rekonwersyjnej, niezależnie od zakresu swojego działania,
prowadzą działalność informacyjną w zakresie pomocy rekonwersyjnej.
§ 13. Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.
Minister Obrony Narodowej: B. Klich
DECYZJA Nr 440/MON
MINISTRA OBRONY NARODOWEJ
z dnia 3 października 2007 r.
w sprawie działalności rekonwersyjnej w resorcie obrony narodowej
Na podstawie § 1 pkt 9 lit. g i § 2 pkt 14 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 lipca 1996 r.
w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Obrony Narodowej (Dz. U. Nr 94, poz. 426)
oraz w związku z art. 119 i 120 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy
zawodowych (Dz. U. Nr 179, poz. 1750, z 2004 r. Nr 116, poz. 1203 i Nr 210, poz. 2135, z 2005 r.
Nr 122, poz. 1025, z 2006 r. Nr 104, poz. 711, Nr 191, poz. 1414 i Nr 220, poz. 1600 i 1602 oraz
z 2007 r. Nr 107, poz. 732) ustala się, co następuje:
1. Decyzja określa:
1) organy właściwe w sprawach rekonwersji kadr w resorcie obrony narodowej;
2) strukturę i organizację działalności rekonwersji kadr w resorcie obrony narodowej;
3) zakres obowiązków i kompetencji Centralnego Ośrodka Aktywizacji Zawodowej oraz
ośrodków aktywizacji zawodowej, a także komórek i jednostek organizacyjnych resortu obrony
narodowej realizujących zadania z zakresu rekonwersji kadr.
2.
Nadzór nad działalnością rekonwersyjną, w imieniu Ministerstwa Obrony Narodowej,
sprawuje Dyrektor Departamentu Spraw Socjalnych.
3. Organami wykonawczymi właściwymi w sprawach działalności rekonwersyjnej w resorcie
obrony narodowej są Centralny Ośrodek Aktywizacji Zawodowej, utworzony na bazie Wojskowego
Centrum Aktywizacji Zawodowej, oraz podległe mu ośrodki aktywizacji zawodowej.
4. Centralny Ośrodek Aktywizacji Zawodowej jest jednostką organizacyjną podległą Ministrowi
Obrony Narodowej, bezpośrednio podporządkowaną Dyrektorowi Departamentu Spraw
Socjalnych.
5. Przedmiotem działalności Centralnego Ośrodka Aktywizacji Zawodowej i ośrodków aktywizacji
zawodowej jest realizacja przedsięwzięć podejmowanych w ramach rekonwersji kadr, wobec
żołnierzy zwalnianych oraz zwolnionych z zawodowej służby wojskowej, mających na celu
przygotowanie tych żołnierzy do podjęcia zatrudnienia.
6. Strukturę rekonwersji kadr w resorcie obrony narodowej tworzą:
1) Centralny Ośrodek Aktywizacji Zawodowej w Warszawie;
2) Ośrodek Aktywizacji Zawodowej w Bydgoszczy;
3) Ośrodek Aktywizacji Zawodowej w Gdyni;
4) Ośrodek Aktywizacji Zawodowej w Krakowie;
5) Ośrodek Aktywizacji Zawodowej w Lublinie;
6) Ośrodek Aktywizacji Zawodowej w Olsztynie;
7) Ośrodek Aktywizacji Zawodowej w Szczecinie;
8) Ośrodek Aktywizacji Zawodowej we Wrocławiu.
7. Terytorialne obszary działania jednostek organizacyjnych, o których mowa w pkt. 6, określa
załącznik do decyzji.
8. W uzasadnionych przypadkach dyrektor Centralnego Ośrodka Aktywizacji Zawodowej może
zlecić podległym kierownikom ośrodków aktywizacji zawodowej realizację zadań na obszarze
innym, niż określonym w załączniku do decyzji.
9. Strukturę Centralnego Ośrodka Aktywizacji Zawodowej oraz ośrodków aktywizacji zawodowej
określają etaty, nadane według odrębnych przepisów.
10. Do zakresu działania Centralnego Ośrodka Aktywizacji Zawodowej należy w szczególności:
1) kierowanie podległymi ośrodkami aktywizacji zawodowej;
2) prowadzenie działalności metodyczno - szkoleniowej wobec struktur rekonwersji kadr;
3) prowadzenie badań, statystyk i analiz w zakresie rekonwersji kadr;
4) wydawanie wytycznych i zaleceń do działalności rekonwersyjnej dla struktur rekonwersji
kadr;
5) realizowanie zadań ośrodków aktywizacji zawodowej, o których mowa w pkt. 11, dla
obszaru działania określonego w pkt. 7.
11. Do zakresu ośrodków aktywizacji zawodowej należy w szczególności:
1) realizowanie zadań i przedsięwzięć rekonwersyjnych na określonym obszarze działania;
2) organizowanie współpracy z jednostkami wojskowymi, władzami samorządowymi oraz
instytucjami rynku pracy na określonym obszarze działania.
12. Głównymi formami i metodami rekonwersji kadr są w szczególności:
1) informacja zawodowa;
2) doradztwo zawodowe;
3) przekwalifikowanie;
4) pośrednictwo pracy;
5) praktyki zawodowe.
13. Do zadań wojewódzkich sztabów wojskowych w zakresie rekonwersji kadr należy:
1) prowadzenie działalności informacyjnej w zakresie rekonwersji dla byłych żołnierzy
zawodowych;
2) realizowanie zadań z zakresu pośrednictwa pracy wynikających z odrębnych przepisów;
realizowanie zadań zleconych przez właściwych terytorialnie kierowników ośrodków
aktywizacji zawodowej.
14.Merytoryczny nadzór nad realizacją zadań, o których mowa w pkt. 13, sprawuje właściwy
terytorialnie Centralny Ośrodek Aktywizacji Zawodowej i ośrodki aktywizacji zawodowej.
15. Jednostki organizacyjne, o których mowa w pkt. 6, pozostają:
1) na zaopatrzeniu finansowym wojskowych biur emerytalnych, odpowiednio w Warszawie,
Bydgoszczy, Gdańsku, Krakowie, Lublinie, Olsztynie, Szczecinie i we Wrocławiu;
2) na zaopatrzeniu logistycznym wojskowych jednostek budżetowych właściwych dla tego
zaopatrzenia prowadzonego na rzecz wojskowych biur emerytalnych.
16. Dowódcy (dyrektorzy, komendanci, szefowie, kierownicy) komórek i jednostek
organizacyjnych resortu obrony narodowej stacjonujących na obszarze działania właściwego
terytorialnie ośrodka aktywizacji zawodowej:
1) przekazują informacje dotyczące żołnierzy zwalnianych z zawodowej służby wojskowej
w zakresie niezbędnym do przeprowadzenia wobec nich działań rekonwersyjnych;
2) uczestniczą w procesie udzielania zwalnianym żołnierzom pomocy rekonwersyjnej;
3) współpracują z właściwymi terytorialnie ośrodkami aktywizacji zawodowej w zakresie
działalności rekonwersyjnej.
17. Szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego wyda do dnia 31 grudnia 2007 r. dokumenty
organizacyjne i etatowe umożliwiające realizację przedsięwzięć określonych w decyzji.
18. Dowódcy rodzajów Sił Zbrojnych, Szef Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych oraz Dowódca
Garnizonu Warszawa, w uzgodnieniu z Dyrektorem Departamentu Spraw Socjalnych, przedstawią
Szefowi Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, do dnia 15 listopada 2007 r., wnioski
organizacyjno - etatowe dotyczące likwidacji stanowisk do spraw rekonwersji, za wyjątkiem
stanowisk pełnomocników do spraw rekonwersji w wojewódzkich sztabach wojskowych.
19. Szef Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych oraz Dowódca Garnizonu Warszawa w wyniku zmian
etatowych, o których mowa w pkt 17 i 18, przekażą do dyspozycji dysponenta głównego planowane
zatrudnienie pracowników oraz wydatki budżetowe.
20. Dyrektor Generalny Ministerstwa Obrony Narodowej uwzględni zmiany wynikające z decyzji
przy opracowywaniu obwieszczenia Ministra Obrony Narodowej w sprawie wykazu jednostek
organizacyjnych podległych Ministrowi Obrony Narodowej lub przez niego nadzorowanych oraz
decyzji Ministra Obrony Narodowej w sprawie bezpośredniego podporządkowania jednostek
organizacyjnych podległych Ministrowi Obrony Narodowej lub przez niego nadzorowanych.
21. Dyrektor Departamentu Spraw Socjalnych:
1) na etapie projektu decyzji budżetowej na 2008 r. przedstawi uzgodniony z właściwymi
dysponentami środków budżetowych wniosek w sprawie przesunięcia limitów zatrudnienia
pracowników wojska oraz wydatków budżetowych na utrzymanie istniejących ośrodków
aktywizacji zawodowej;
2) przedstawi, w terminie do dnia 15 listopada 2007 r., w trybie określonym w przepisach
w sprawie działalności kompetencyjnej i organizacyjno - etatowej w resorcie obrony narodowej,
wnioski organizacyjno - etatowe dotyczące przeformowania dotychczasowych
i sformowania
nowych jednostek organizacyjnych, o których mowa w pkt 6;
3) przedstawi, w terminie do dnia 15 października 2007 r., projekt zmian do rozporządzenia
Ministra Obrony Narodowej z dnia 7 czerwca 2004 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu
korzystania przez żołnierzy zawodowych z pomocy w zakresie przekwalifikowania, doradztwa
zawodowego lub pośrednictwa pracy (Dz. U. Nr 147, poz. 1549);
4) opracuje jednolite wytyczne do działalności rekonwersyjnej;
5) przeformuje i sformuje, w terminie do dnia 31 marca 2008 r., jednostki organizacyjne, o których
mowa w pkt 6;
6) opracuje, w porozumieniu z Dyrektorem Departamentu Administracyjnego, projekt zmian do
regulaminu organizacyjnego MON stanowiącego załącznik do zarządzenia Nr 40/MON z 22
listopada 2006 r. w sprawie regulaminu organizacyjnego Ministerstwa Obrony Narodowej (Dz. Urz.
MON Nr 21, poz. 270 oraz z 2007 r. Nr 4, poz. 38 i Nr 6, poz. 73) wynikających z decyzji.
22. Dyrektor Departamentu Kontroli dostosuje plany działalności kontrolnej do postanowień
decyzji.
23. Odpowiedzialnym za wykonanie decyzji jest Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Obrony
Narodowej właściwy w zakresie nadzoru nad Departamentem Spraw Socjalnych.
24. Decyzja wchodzi w życie z dniem ogłoszenia z mocą od dnia podpisania.
Minister Obrony Narodowej A. Szczygło
USTAWA
z dnia 20 kwietnia 2004 r.
o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy
(Artykuły związane z udzielaniem pomocy byłym żołnierzom zawodowym)
Art. 2.
1.Ilekroć w ustawie jest mowa o:
Żołnierzach rezerwy - oznacza to osoby zwolnione z zawodowej służby wojskowej Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej, przy czym status żołnierza rezerwy przysługuje przez okres 36 miesięcy
od dnia zwolnienia żołnierza z zawodowej służby wojskowej.
Art. 40.
1. Starosta inicjuje, organizuje i finansuje z Funduszu Pracy szkolenia bezrobotnych, w celu
podniesienia ich kwalifikacji zawodowych i innych kwalifikacji, zwiększających szanse na
uzyskanie lub utrzymanie zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, w szczególności w przypadku:
1) braku kwalifikacji zawodowych;
2) konieczności zmiany lub uzupełnienia kwalifikacji;
3) utraty zdolności do wykonywania pracy w dotychczas wykonywanym zawodzie;
4) braku umiejętności aktywnego poszukiwania pracy.
2 c. Finansowanie szkoleń osób skierowanych przez starostę jest realizowane ze środków
publicznych, w szczególności ze środków Funduszu Pracy, Europejskiego Funduszu Społecznego
lub ze środków programów Unii Europejskiej, i polega na:
1) finansowaniu kosztów szkoleń instytucjom szkoleniowym;
2) wypłacaniu stypendiów osobom skierowanym na szkolenia;
3) finansowaniu kosztów przejazdów lub kosztów zakwaterowania i wyżywienia związanych
z udziałem w szkoleniach;
4) finansowaniu kosztów badań lekarskich lub psychologicznych.
3. Starosta może skierować bezrobotnego na wskazane przez niego szkolenie, jeżeli uzasadni on
celowość tego szkolenia, a jego koszt w części finansowanej z Funduszu Pracy nie przekroczy
300% przeciętnego wynagrodzenia; skierowanie takie przysługuje nie częściej niż raz w ciągu roku
kalendarzowego.
3 a. Starosta, na wniosek bezrobotnego może sfinansować ze środków Funduszu Pracy, do
wysokości przeciętnego wynagrodzenia, koszty egzaminów umożliwiających uzyskanie świadectw,
dyplomów, zaświadczeń, określonych uprawnień zawodowych lub tytułów zawodowych oraz
koszty uzyskania licencji niezbędnych do wykonywania danego zawodu. Przepis ust. 3 stosuje się
odpowiednio.
4. Szkolenie finansowane przez starostę z Funduszu Pracy odbywa się w formie kursu,
realizowanego według planu nauczania obejmującego przeciętnie nie mniej niż 25 godzin
zegarowych w tygodniu. Szkolenie może trwać do 6 miesięcy, a w sytuacjach uzasadnionych
programem szkolenia w danym zawodzie nie dłużej niż 12 miesięcy; w przypadkach osób bez
kwalifikacji zawodowych szkolenie może trwać do 12 miesięcy, a w sytuacjach uzasadnionych
programem szkolenia w danym zawodzie nie dłużej niż 24 miesiące.
5. Skierowanie na szkolenie bezrobotnego, w przypadkach zawodów wymagających szczególnych
predyspozycji psychofizycznych, powinno być poprzedzone określeniem przez doradcę
zawodowego powiatowego urzędu pracy predyspozycji do wykonywania zawodu, który osoby te
uzyskają w wyniku szkolenia; w uzasadnionych przypadkach szkolenie może być poprzedzone
skierowaniem na badania lekarskie lub psychologiczne finansowane z Funduszu Pracy.
Art. 41.
1. Bezrobotnemu w okresie odbywania szkolenia, na które został skierowany przez starostę,
przysługuje stypendium finansowane ze środków Funduszu Pracy.
1 a. W okresie pobierania stypendium nie przysługuje zasiłek, o którym mowa w art. 72 ust. 1.
2. Stypendium nie przysługuje bezrobotnemu, jeżeli w okresie odbywania szkolenia przysługuje mu
z tego tytułu inne stypendium, dieta lub innego rodzaju świadczenie pieniężne w wysokości równej
lub wyższej niż stypendium finansowane z Funduszu Pracy.
3. Wysokość stypendium wynosi miesięcznie 120 % zasiłku, o którym mowa w art. 72 ust. 1 pkt.1,
pod warunkiem, że liczba godzin szkolenia wynosi nie mniej niż 150 godzin miesięcznie;
w przypadku niższego miesięcznego wymiaru godzin szkolenia wysokość stypendium ustala się
proporcjonalnie.
3 a. Skierowany przez starostę na szkolenie, w przypadku podjęcia zatrudnienia w trakcie szkolenia,
ma prawo do ukończenia tego szkolenia bez konieczności ponoszenia kosztów szkolenia za okres,
w którym podjął zatrudnienie.
3 b. Bezrobotnemu skierowanemu przez starostę na szkolenie, który w trakcie szkolenia podjął
zatrudnienie, przysługuje stypendium w wysokości 20 % zasiłku, o którym mowa w art. 72 ust. 1
pkt. 1, od ostatniego dnia miesiąca, w którym podjął zatrudnienie, do zakończenia szkolenia. Od
stypendium tego nie są odprowadzane składki na ubezpieczenia społeczne.
3c. Do stypendium, o którym mowa w ust. 3b, nie stosuje się zasady proporcjonalnego ustalania jego
wysokości, o której mowa w ust. 3. Stypendium, o którym mowa w ust. 3b, za niepełny miesiąc ustala
się, dzieląc kwotę przysługującego stypendium przez 30 i mnożąc otrzymaną kwotę przez liczbę dni
kalendarzowych przypadających w okresie, za który stypendium przysługuje.
4. W przypadku skierowania na szkolenie bezrobotnego, koszty tego szkolenia są finansowane
z Funduszu Pracy.
4a. Starosta finansuje z Funduszu Pracy, w formie zwrotu, koszty zakwaterowania i wyżywienia
bezrobotnego, skierowanego na szkolenie odbywane poza miejscem zamieszkania, jeżeli wynika to
z umowy zawartej z instytucją szkoleniową.
4b. Starosta może wyrazić zgodę na sfinansowanie, w formie zwrotu, całości lub części
poniesionych przez skierowanego bezrobotnego, kosztów z tytułu przejazdu na szkolenie.
4c. Starosta może wyrazić zgodę na sfinansowanie z Funduszu Pracy, w formie zwrotu, poniesionych
przez bezrobotnego kosztów przejazdu na egzamin, o którym mowa w art. 40 ust. 3a.
5. Starosta, na wniosek bezrobotnego, może wyrazić zgodę na częściowe sfinansowanie z Funduszu
Pracy kosztów szkolenia, jeżeli skierowanie na to szkolenie nastąpiło na prośbę bezrobotnego albo
organizacji lub instytucji pokrywającej część kosztów tego szkolenia. Przepisy art. 40 stosuje się
odpowiednio.
6. Osoba, która z własnej winy nie ukończyła szkolenia, jest obowiązana do zwrotu kosztów
szkolenia z wyjątkiem sytuacji, gdy powodem nieukończenia szkolenia było podjęcie zatrudnienia
lub innej pracy zarobkowej.
7. Osobom skierowanym na szkolenie przez starostę, z wyjątkiem osób posiadających z tego tytułu
prawo do stypendium, przysługuje odszkodowanie z tytułu ubezpieczenia od następstw
nieszczęśliwych wypadków powstałych w związku ze szkoleniem oraz w drodze do miejsca
szkolenia i z powrotem, wypłacane przez instytucję ubezpieczeniową, w której osoby te zostały
ubezpieczone.
Art. 42.
1. Starosta może, na wniosek bezrobotnego, udzielić pożyczki na sfinansowanie kosztów szkolenia
do wysokości 400 % przeciętnego wynagrodzenia obowiązującego w dniu podpisania umowy
pożyczki, w celu umożliwienia podjęcia lub utrzymania zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej.
2. Pożyczka, o której mowa w ust.1, jest nieoprocentowana, a okres jej spłaty nie może
przekroczyć 18 miesięcy od ustalonego w umowie dnia zakończenia szkolenia.
3. W przypadku wykorzystania pożyczki na cele inne niż określone w umowie, niepodjęcia lub
nieukończenia szkolenia pożyczka podlega bezzwłocznemu zwrotowi w całości, wraz z
odsetkami ustawowymi. Odsetki ustawowe ustala się także od kwoty pożyczki niespłaconej w
terminie.
Art. 42 a.
1. Starosta, na wniosek bezrobotnego, może sfinansować z Funduszu Pracy koszty studiów
podyplomowych należne organizatorowi studiów, do wysokości 100 %, jednak nie więcej niż
300% przeciętnego wynagrodzenia.
2. Starosta zawiera z osobą, o której mowa w ust. 1, umowę o dofinansowanie studiów
podyplomowych, która określa w szczególności prawa i obowiązki stron oraz wysokość i tryb
przekazywania środków na pokrycie kosztów studiów podyplomowych w formie bezpośrednich
wpłat na konto organizatora tych studiów.
3. W przypadku podjęcia przez uczestnika studiów podyplomowych zatrudnienia w trakcie ich
odbywania, nie zawiesza się finansowania tych studiów do planowanego terminu ich
ukończenia.
4. W przypadku przerwania studiów podyplomowych z winy uczestnika, kwota wydatkowana na
ich finansowanie z Funduszu Pracy podlega zwrotowi.
5. Bezrobotnemu, któremu starosta przyznał dofinansowanie kosztów studiów podyplomowych, za
okres uczestnictwa w zajęciach przewidzianych programem studiów przysługuje stypendium,
w wysokości 20 % zasiłku, o którym mowa w art. 72 ust. 1 pkt. 1. Przepis art. 41 ust. 3 b stosuje
się odpowiednio.
6. Uczestnikowi studiów podyplomowych, który w trakcie ich odbywania podjął zatrudnienie, inną
pracę zarobkową lub działalność gospodarczą, nie zawiesza się wypłaty stypendium, o którym mowa
w ust. 5, do planowanego terminu ukończenia tych studiów.
7. Uczestnikowi studiów podyplomowych, o którym mowa w ust. 6, przysługuje odszkodowanie
z tytułu ubezpieczenia od następstw nieszczęśliwych wypadków powstałych w związku ze studiami
podyplomowymi oraz w drodze do miejsca studiów i z powrotem, wypłacane przez instytucję
ubezpieczeniową, w której uczestnik ten został ubezpieczony.
8. Starosta ze środków Funduszu Pracy ubezpiecza uczestnika studiów podyplomowych, o którym
mowa w ust. 7, od następstw nieszczęśliwych wypadków, z wyłączeniem przypadku, gdy uczestnik
ten posiada już takie ubezpieczenie.
Art. 43.
1. Do poszukującego pracy, który:
1) jest w okresie wypowiedzenia stosunku pracy lub stosunku służbowego z przyczyn
dotyczących zakładu pracy,
2) jest zatrudniony u pracodawcy, wobec którego ogłoszono upadłość lub który jest w stanie
likwidacji, z wyłączeniem likwidacji w celu prywatyzacji,
3) otrzymuje świadczenie socjalne przysługujące na urlopie górniczym lub górniczy zasiłek
socjalny, określone w odrębnych przepisach,
4) uczestniczy w zajęciach w Centrum Integracji Społecznej lub indywidualnym programie
integracji, o którym mowa w przepisach o pomocy społecznej,
5) jest żołnierzem rezerwy,
6) pobiera rentę szkoleniową,
7) pobiera świadczenie szkoleniowe, o którym mowa w art. 70 ust. 6,
8) podlega ubezpieczeniu społecznemu rolników w pełnym zakresie na podstawie przepisów
o ubezpieczeniu społecznym rolników jako domownik lub małżonek rolnika, jeżeli zamierza
podjąć zatrudnienie, inną pracę zarobkową lub działalność gospodarczą poza rolnictwem przepisy art. 40, art. 41 ust. 4-7, art. 42 i art. 42a stosuje się odpowiednio.
9) jest cudzoziemcem, o którym mowa w art. 1 ust. 3 pkt. 2 lit. h oraz ha, z zastrzeżeniem art. 1 ust.
6.
2. Osobie, o której mowa w ust. 1, w okresie odbywania szkolenia i studiów podyplomowych
stypendium nie przysługuje.
3. Do pracowników oraz osób wykonujących inną pracę zarobkową w wieku 45 lat i powyżej,
zainteresowanych pomocą w rozwoju zawodowym, po zarejestrowaniu się w urzędzie pracy,
przepisy art. 40, art. 41 ust. 4-7, art.42 i art. 42a ust. 1-4 stosuje się odpowiednio.
ROZPORZĄDZENIE
PREZESA RADY MINISTRÓW
z dnia 5 czerwca 2007 r.
w sprawie stanowisk pracy związanych z obronnością kraju w administracji publicznej
Na podstawie art. 119 ust. 2 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy
zawodowych (Dz. U. Nr 179, poz. 1750, z późn. zm. zarządza się, co następuje:
§ 1. 1. Stanowiskami pracy związanymi z obronnością kraju są stanowiska, na których zakres
czynności pracownika obejmuje realizację zadań obronnych, w tym dotyczących planowania
i realizacji pozamilitarnych przygotowań obronnych w państwie oraz zarządzania kryzysowego,
wynikających z ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony
Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2004 r. Nr 241, poz. 2416, z późn. zm., a także innych ustaw
i wydanych na ich podstawie aktów wykonawczych.
2. Do stanowisk, o których mowa w ust. 1, zalicza się stanowiska od referenta (równorzędnego)
do dyrektora departamentu lub innej komórki organizacyjnej (równorzędnego) włącznie,
występujące w:
1) Kancelarii Prezesa Rady Ministrów;
2) urzędach obsługujących członków Rady Ministrów i centralne organy administracji rządowej;
3) urzędach wojewódzkich oraz urzędach obsługujących terenowe organy administracji rządowej;
4) komendach, inspektoratach i innych jednostkach organizacyjnych stanowiących aparat
pomocniczy kierowników zespolonych służb, inspekcji i straży wojewódzkich oraz powiatowych,
chyba że odrębne przepisy stanowią inaczej;
5) urzędach gmin, miast na prawach powiatu, starostwach powiatowych i urzędach
marszałkowskich;
6) jednostkach organizacyjnych podległych albo nadzorowanych przez Prezesa Rady Ministrów,
ministrów, centralne organy administracji rządowej, wojewodów, organy niezespolonej
administracji rządowej, kierowników zespolonych służb, inspekcji i straży wojewódzkich oraz
powiatowych, a także organy samorządu terytorialnego;
7) jednostkach organizacyjnych, dla których organ administracji rządowej lub organ samorządu
terytorialnego jest organem założycielskim.
§ 2. Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.
Prezes Rady Ministrów: J. Kaczyński
ROZPORZĄDZENIE
MINISTRA OBRONY NARODOWEJ
z dnia 18 maja 2007 r.
w sprawie określenia organów wojskowych właściwych do ewidencjonowania
stanowisk pracy związanych z obronnością kraju
Na podstawie art. 119 ust. 3 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy
zawodowych (Dz. U. Nr 179, poz. 1750, z późn. zm.1') zarządza się, co następuje:
§ 1. Rozporządzenie określa:
1) organy wojskowe właściwe do ewidencjonowania stanowisk związanych z obronnością kraju
i wydawania zaświadczeń, o których mowa w art. 119 ust. 1 b ustawy z dnia 11 września
2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych, zwanej dalej „ustawą";
2)
tryb postępowania w sprawach, o których mowa w pkt 1;
3)
wzór zaświadczenia, o którym mowa w art. 119 ust. 1 b ustawy.
§ 2. 1. Szefowie wojewódzkich sztabów wojskowych, zwani dalej „Szefami WSzW", prowadzą
ewidencję stanowisk pracy związanych z obronnością kraju w administracji publicznej,
zwanych dalej „stanowiskami pracy związanymi z obronnością kraju", w celu korzystania
z pierwszeństwa w zatrudnianiu na tych stanowiskach przez żołnierzy zawodowych, o których
mowa w art. 119 ust. 1 ustawy.
2. Szefowie WSzW, zgodnie z zasięgiem terytorialnym wojewódzkich sztabów wojskowych,
prowadzą ewidencję stanowisk pracy związanych z obronnością kraju na podstawie informacji
przekazywanych przez właściwe miejscowo organy administracji rządowej i organy samorządu
terytorialnego, w których dyspozycji lub zasobach znajdują się te stanowiska.
§ 3. Szef WSzW, na wniosek żołnierza zawodowego, o którym mowa w art. 119 ust. 1 ustawy,
zwanego dalej „żołnierzem zawodowym", udostępnia mu informację o stanowiskach pracy
związanych z obronnością kraju.
§ 4. 1. Na pisemny wniosek żołnierza zawodowego Szef WSzW właściwy ze względu na miejsce
zamieszkania żołnierza zawodowego, w terminie 14 dni, wydaje zaświadczenie, o którym
mowa w art. 119 ust. 1b ustawy.
2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, powinien zawierać:
1) imię i nazwisko żołnierza zawodowego;
2) stopień wojskowy;
3) imiona rodziców;
4) datę i miejsce urodzenia;
5) adres zamieszkania i adres do korespondencji;
6) numer PESEL;
7) wskazanie stanowiska pracy związanego z obronnością kraju, o które ubiega się żołnierz
zawodowy;
1
Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2004 r. Nr 116, poz. 1203 i Nr 210, poz. 2135, z 2005 r. Nr
122, poz. 1025 oraz z 2006 r. Nr 104, poz. 711, Nr 191, poz. 1414 i Nr 220, poz. 1600 i 1602.
8) podpis żołnierza zawodowego.
3. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, załącza się:
1) decyzję o zwolnieniu z zawodowej służby wojskowej;
2) odpis przebiegu zawodowej służby wojskowej wynikający z jego akt personalnych;
3) dokumenty potwierdzające posiadane wykształcenie oraz kwalifikacje zawodowe;
4) świadectwo służby.
4. W razie złożenia niekompletnego wniosku oraz niedołączenia załączników wymienionych
w ust.3 żołnierzowi zawodowemu zwraca się całą dokumentację w celu jej uzupełnienia.
§ 5. Wzór zaświadczenia, o którym mowa w art. 119 ust. 1b ustawy, określa załącznik do
rozporządzenia.
§ 6. 1. Żołnierz zawodowy, który podjął pracę na stanowisku pracy związanym z obronnością kraju,
jest obowiązany niezwłocznie poinformować o tym Szefa WSzW.
2. Szef WSzW jest obowiązany przekazywać dyrektorowi komórki właściwej do spraw
rekonwersji kadr w Ministerstwie Obrony Narodowej zbiorczą informację kwartalną
w terminie do 10 dni po jego zakończeniu, z wyszczególnieniem liczby stanowisk pracy
związanych z obronnością kraju, o których mowa w § 2 ust. 2, oraz liczby żołnierzy
zawodowych zatrudnionych w tym okresie w administracji publicznej.
§ 7. Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.
Minister Obrony Narodowej: A. Szczygło
Decyzja Nr 448/MON
Ministra Obrony Narodowej
z dnia 31 grudnia 2013 r.
w sprawie zatrudnienia i funduszu wynagrodzeń pracowników resortu obrony narodowej
Rozdział 1
Postanowienia ogólne
§ 1. Decyzja określa zadania w zakresie kształtowania zatrudnienia pracowników oraz
gospodarowania funduszem wynagrodzeń w resorcie obrony narodowej.
Rozdział 2
Zatrudnienie bazowe
§ 3. 1 Limit zatrudnienia bazowego w jednostkach (komórkach) organizacyjnych resortu
obrony narodowej ustala się na poziomie: na dzień 1 lipca 2014 r.- 45.310, na dzień 1 stycznia 2015
r. - 45.440 i na dzień 1 stycznia 2016 r. - 45.453 stanowisk pracowników wojska.
§ 6. 1. Określenia limitu zatrudnienia bazowego, o którym mowa w § 5, dokonuje się
w formie decyzji (rozkazu). Kopie decyzji (rozkazów) wydanych przez osoby, o których mowa w §
5 przedstawia się w terminie 30 dni od dnia ich wydania Dyrektorowi Departamentu Spraw
Socjalnych oraz właściwemu organowi planującemu.
Rozdział 5
Plan zatrudnienia bazowego i funduszu wynagrodzeń
§ 15. 1. Pracodawcy sporządzają, w terminie 30 dni od dnia ogłoszenia decyzji budżetowej,
plan zatrudnienia bazowego i funduszu wynagrodzeń, zwany dalej „planem”, wg wzoru
określonego w załączniku Nr 3 i 3a do decyzji.
4. Pracodawca przedstawia plan zatrudnienia bazowego i funduszu wynagrodzeń do
zaopiniowania właściwej zakładowej organizacji związkowej.
Rozdział 7
§ 19. 1. Pracodawcy nawiążą współpracę z właściwymi terytorialnie ośrodkami aktywizacji
zawodowej w zakresie aktywizacji zawodowej zwalnianych pracowników wojska.
2. Ośrodki aktywizacji zawodowej podejmą działania w zakresie wspierania pracodawców
planujących zmniejszenie zatrudnienia w zakresie:
a) nawiązywania współpracy z właściwymi terytorialnie urzędami pracy,
b) prowadzenia działalności informacyjnej wśród pracodawców cywilnych dotyczącej
możliwości zatrudnienia zwalnianych pracowników wojska,
c) udzielania pomocy zwalnianym pracownikom wojska w obszarze doradztwa zawodowego oraz
w poszukiwaniu zatrudnienia.
Postanowienia końcowe
§ 23. Traci moc Decyzja Nr 88/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 24 marca 2010 r.
w sprawie zatrudnienia i funduszu wynagrodzeń pracowników resortu obrony narodowej (Dz. Urz.
Min. Obr. Nar. Nr 6, poz. 65).
§ 24. Decyzja wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2014 r.
Minister Obrony Narodowej: T. Siemoniak