Toruń, dnia 22 września 2014 r. Samorządowe Kolegium

Toruń, dnia 22 września 2014 r.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
w Toruniu
za pośrednictwem
Marszałka Województwa
Kujawsko – Pomorskiego
Urząd Marszałkowski Województwa
Kujawsko – Pomorskiego
Plac Teatralny 2
87-100 Toruń
Odwołujący: Towarzystwo Przyjaciół Rzeki Drwęcy
ul. Gagarina 156/9
87-100 Toruń
znak: RO-III.7143.10.2014
Odwołanie
od decyzji Marszałka Województwa Kujawsko – Pomorskiego z dnia 4 września
2014 r. znak: RO-III.7143.10.2014 w przedmiocie
wydania zezwolenia na odłów ryb na terenie rezerwatu przyrody
„Rzeka Drwęca” i zezwolenia wprowadzania ich do obrotu
Niniejszym, działając w imieniu Towarzystwa Przyjaciół Rzeki Drwęcy, na podstawie art.
127 § 1 w zw. z art. 129 § 1 i 2 oraz art. 138 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego, składam odwołanie od decyzji Marszałka
Województwa Kujawsko – Pomorskiego z dnia 4 września 2014 r., doręczonej w dniu 8
września 2014 r., znak: RO-III.7143.10.2014, w części tj.:
-
w pkt 3 decyzji, zezwalającej na wprowadzanie do obrotu handlowego ryb
gatunków łosoś atlantycki oraz troć wędrowna w ilościach określonych w pkt 1
decyzji, od których to ryb uprzednio pobrano materiał płciowy.
Decyzji z dnia 4 września 2014 r., znak: RO-III.7143.10.2014, zarzucam naruszenie:
1. przepisów postępowania tj.: art. 7, art. 8, art. 77 § 1, art. 80, art. 107 § 3 k.p.a.
poprzez:
-
wadliwą
ocenę
ustaleń
faktycznych
poczynionych
przez organ
w
sposób
przekraczający granicę swobodnej oceny dowodów, w stopniu mającym wpływ na
wynik sprawy;
2. przepisów prawa materialnego tj.: art. 17 ust. 1 w zw. z art. 8 ust. 1 pkt 3 i 4 oraz art.
10 ust. 1 ustawy z dnia 18 kwietnia 1985 r. o rybactwie śródlądowym (tekst jednolity
Dz.U. z 2009 r. Nr 189, poz. 1471 z późn. zm) poprzez błędną jego wykładnię i
zastosowanie w sprawie skutkujące uznaniem, iż w niniejszym przypadku zachodzą
szczególne okoliczności pozwalające na odstępstwo od zakazów określonych w tych
przepisach w szczególności w zakresie zezwolenia na wprowadzanie do obrotu
handlowego odłowionych ryb od których pobrano materiał płciowy.
Wskazując na powyższe zarzuty, na podstawie art. 138 § 1 pkt 2, wnoszę o:
zmianę decyzji Marszałka Województwa Kujawsko – Pomorskiego z dnia 4 września 2014
r. w części objętej pkt 3 tj. zezwolenia na wprowadzenie do obrotu handlowego ryb
gatunków wymienionych w pkt 1 i 2 decyzji, od których to ryb uprzednio pobrano materiał
płciowy, poprzez uwzględnienie w decyzji, że zezwolenie objęte pkt 3 decyzji obejmuje
wyłącznie wprowadzenie do obrotu handlowego ryb gatunków wymienionych w pkt 2
decyzji, z wyłączeniem łososia atlantyckiego i troci wędrownej.
Uzasadnienie
Decyzją z dnia 4 września 2014 r. znak RO-III.7143.10.2014 Marszałek Województwa
Kujawsko – Pomorskiego zezwolił na odłów na terenie rezerwatu przyrody „Rzeka Drwęca”
ryb gatunku łosoś atlantycki w ilości do 200 kg, troci wędrownej w ilosci do 500 kg, siei w
ilości do 100 kg oraz sielawy w ilości do 250 kg. Organ określił również miejsce w jakim
podmiot uprawniony może dokonywać odłowu ryb oraz okres czasu w jakim obowiązuje
zezwolenie na odłów. Organ uznał, iż w okolicznościach sprawy zachodzą szczególne
okoliczności, określone jako cele zarybieniowe, pozwalające na pobieranie ikry od
odłowionych ryb, a w konsekwencji zezwolił na wprowadzanie do obrotu handlowego
pobranej ikry oraz samych ryb, które w trakcie procedury pobrania od nich materiału
płciowego są uśmiercane, co jest przeciwieństwem ogólnie stosowanej i powszechnej
metody pobierania od ryb materiału płciowego tzw. metodą przyżyciową.
Organ nie wskazał w zaskarżonej decyzji jakie okoliczności faktyczne sprawy miały
stanowić podstawę do wydania pozwolenia na odłów określonych w decyzji ryb z
pominięciem zakazów wprowadzonych przez ustawodawcę w art. 8 ust. 1 pkt 3 i 4 oraz
art. 10 ust. 1 ustawy o rybactwie śródlądowym. Skoro bowiem ustawodawca precyzyjnie
określił zakazy w połowie ryb oraz związane z tym bezpośrednio zakazy w zakresie
wprowadzania do obrotu handlowego tych ryb oraz pobranej od nich ikry, to zezwolen ia
na odstąpienie od nich wymaga zaistnienia szczególnych okoliczności, których ocena musi
być poprzedzona zgromadzeniem i wszechstronnym zbadaniem materiału dowodowego, a
w dalszej kolejności wydaniem decyzji o treści przekonywującej pod względem prawnym i
faktycznym. Zaskarżona decyzja nie spełnia w tym zakresie żadnych wymogów
określonych art. 107 § 3 k.p.a., o czym świadczy między innymi ograniczenie się przez
organ do stwierdzenia, iż opinie biegłych nie zalecają praktykowania przyżyciowej metody
pozyskiwania produktów płciowych od ryb. W ocenie odwołującego, rażącym naruszeniem
podstawowych zasad jakimi winien kierować się organ wydający decyzję w sprawie, było
całkowite
pominięcie
argumentów
przedstawianych
przez
odwołującego
w
toku
prowadzonego postępowania, przy czym w decyzji lakoniczne stwierdzono jedynie, iż takie
stanowisko, odmienne do opinii biegłych, pojawiło się w sprawie, jednak organ całkowicie
pominął jego merytoryczną ocenę. W ocenie odwołującego, organ wprowadzając wyjątek
od reguły określonej w ustawie winien przed wszystkim wnikliwie ocenić czy taki wyjątek
jest w okolicznościach sprawy potrzebny. Ponadto organ powinien wybrać takie
rozwiązanie, które będzie najmniej ingerować w środowisko naturalne. W ocenie
odwołującego pozwolenie o treści nadanej zaskarżoną decyzją, może spowodować w
środowisku nieodwracalne skutki, o których będzie mowa poniżej.
Ponadto należy zwrócić szczególną uwagę na charakter decyzji wydawanej w oparciu o
art. 17 ust. 1 ustawy o rybactwie śródlądowym. Jakkolwiek zgodnie z brzmieniem w/w
przepisu ustawy decyzja ta ma niewątpliwie charakter decyzji uznaniowej, tak nie może
być mowy o pełnej dowolności w toku jej wydania. Obowiązki organu prowadzącego
postępowanie, które wynikają z omawianej zasady, odnoszą się w pełnym zakresie do tzw.
decyzji uznaniowych, gdyż uprawnienie organu do wydawania takich decyzji nie zwalnia
tegoż organu z obowiązków, o których było mowa powyżej tj. zgromadzenia i
wszechstronnego
zbadania
materiału
dowodowego
i
wydania
decyzji
o
treści
przekonywającej pod względem prawnym i faktycznym. Takie stanowisko wyraził bowiem
Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie z dnia 19 marca 1981 r., w sprawie sygn. akt
SA 234/81
(ONSA 1981, nr 1, poz. 23). Podobne stanowisko zostało również
potwierdzone przez NSA w wyroku z dnia 21 lipca 1998 r. w sprawie sygn. akt II SA
506/98 (LEX nr 41383), w którym trafnie wskazano, że „granice uznania administracyjnego
wyznacza art. 7 k.p.a. Oznacza to, że organ administracyjny podejmując rozstrzygnięcie
powinien uwzględnić interes społeczny i słuszny interes obywatela. Organ administracji,
działając w ramach uznania administracyjnego, powinien wszechstronnie i dokładnie
zbadać wszystkie okoliczności faktyczne, mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia
sprawy – art. 77 k.p.a." Przenosząc powyższe argumenty na grunt niniejszej sprawy
należy stwierdzić, iż organ wydający decyzję nie dopełniając powyższych obowiązków
dopuścił się w tym zakresie znaczących uchybień mających istotny wpływ na wynik
sprawy.
Rażące naruszenie przez organ art. 7 k.p.a., godzi również bezpośrednio w zasadę
zaufania obywateli do organów Państwa. W niezwykle bogatym i jednolitym orzecznictwie
na tym tle, jako działanie organów administracji publicznej naruszające powyższą zasadę
wskazuje się, że organ administracji, który w ogóle nie ustosunkowuje się do twierdzeń
uważanych przez stronę za istotne dla sposobu załatwienia sprawy, uchybia swym
obowiązkom wynikającym z art. 8 i 11 k.p.a." (wyrok NSA z dnia 6 sierpnia 1984 r., w
sprawie sygn. akt II SA 742/84, ONSA 1984, nr 2, poz. 67).
Powyższe uchybienia skutkowały całkowitym pominięciem charakteru stosowanej metody
przyżyciowej podczas pobierania materiału płciowego, a jedynie dogłębna analiza procesu
związanego z procesem rozrodczym ryb w oparciu o powyższą metodę obrazuje
wielopłaszczyznowe skutki i konsekwencje dostrzegalne w wielu aspektach, nie tylko
środowiska przyrody, ale również zdrowia i życia ludzi.
Należy mieć przy tym na uwadze, co wskazano w petitum niniejszego odwołania, iż
stosowanie metody przyżyciowej pobierania ikry należy odnosić wyłącznie do łososia
atlantyckiego i troci wędrownej i tylko w odniesieniu do tych gatunków ryb, wymienionych
w pkt 1 decyzji, odwołujący wskazuje na zasadność stosowania tej metody.
Przyżyciowa metoda pobierania ikry od ryb jest znana i powszechnie stosowana w
akwakulturze, także na rybach łososiowatych. Pod ogromną wątpliwość poddać zatem
należy opinię Zastępcy Kujawsko – Pomorskiego Wojewódzkiego Lekarza Weterynarii,
który negatywnie ustosunkował się do idei tarła przyżyciowego na łamach pisma PZW
Toruń pt. „Nasze Wody”. Bazuje ona bowiem jedynie na przypuszczeniach i nie jest
poparta żadnymi rzetelnymi badaniami naukowymi jednoznacznie wskazującymi, że tarło
przyżyciowe przyczynia się do pogorszenia bezpieczeństwa epizootycznego.
Zgodnie z tą opinią, należałoby zabronić tarła przyżyciowego w obiektach hodowlanych,
gdyż wedle niej po tarle mogą w takich obiektach występować ogniska epizootyczne, które
mogłyby łatwo rozprzestrzenić się szczególnie na wodach płynących i podczas transportu
ryb do innych zlewni, na przykład podczas zarybień. Taka sytuacja oczywiście nie
występuje i nie ma uzasadnionych obaw, by przy dostępnych środkach odkażających
wykonując zabieg pobierania ikry zgodnie ze sztuką w jakikolwiek sposób zaszkodzić samej
rybie lub w jakikolwiek sposób bezpieczeństwu epizootycznemu – „Profilaktyka w
akwakulturze – znane i mniej znane metody dezynfekcji” Joanna Grudniewska, Elżbieta
Terech – Majewska.
Podważyć należy też opinię o niskiej przeżywalności potarłowej troci wędrownej i łososia.
Dotychczasowe badania opierają się o zwroty znaczków „Carlin”, którymi znakowane są
ryby przed zarybieniem. Pogląd ten jest utrwalony w licznej literatura fachowej m.in.
„Wiarygodność określania wieku łososi z Bałtyku na podstawie łusek – międzynarodowy
test organizowany w 2008 r. przez SGSAD” Irena Borzęcka Zakład Rybactwa Rzecznego,
IRS w Żabieńcu, gdzie podkreślono: „Mimo corocznego znakowania kilkuset tysięcy
smoltów liczba zwrotów znaczków zazwyczaj jest niewielka, dane o rybie dostarczane
przez rybaków nie zawsze są wiarygodne, trudno też o pewność, że łuski zawsze
pobierano z odpowiedniego miejsca na ciele ryby. ” W związku z niską ilością zwrotów
znaczków od rybaków Stacja Morska Instytutu Oceanografii Uniwersytetu Gdańskiego
przeprowadziła specjalną akcję uświadamiającą, brak jednak informacji o jakiejkolwiek
pozytywnym jej rezultacie. W związku z powyższym określenie przeżywalności ryb
dwuśrodowiskowych na podstawie zwrotów zaimplikowanych wcześniej znakó w jest mało
wiarygodna i nie może być rzetelną oceną stanu faktycznego, a jeśli już to obarczoną
dużym błędem i mocno zaniżoną.
Dotychczas jedyne znane badania nad przeżywalnością ryb wycieranych przyżyciowo
prowadzi Sowiński Park Narodowy (dalej: SPN), który tarło przyżyciowe na troci
wędrownej przeprowadza od trzech lat. Wcześniej takie tarło wykonywał PZW Słupsk nad
rzeką Słupią, obecnie tarlaki na Słupi nie są już odławiane.
Próba około 300 sztuk wypuszczonych troci wędrownych dała dotychczas zwrot oko ło 10
sztuk znaków – „Informacja ustna SPN”. Jedna z ryb odłowiona została ponad rok po
wypuszczeniu podczas realizacji przez SPN zadań ochronnych, jedna z wypuszczonych ryb
została złowiona przez wędkarza w rzece Łebie, jedną z ryb z charakterystycznym
znaczkiem T-Bar Strażnicy Społecznej Straży Rybackiej widzieli podczas tarła na niewielkim
dopływie rzeki Łeby. Trzy z ryb zostały złowione przez rybaka na wysokości miejscowości
Dąbki, kilkadziesiąt kilometrów od Łeby, gdzie ryby zostały wcześniej wypuszczo ne. Te
fakty stanowią podstawę do oczywistego wniosku o niewielkiej szkodliwości tarła
przyżyciowego dla ryb dzikich i uzasadniają dalsze badanie jego skuteczności oraz
kontynuację takiej formy pozyskiwania materiałów płciowych także na innych rzekach. Na
uwagę zasługuje również fakt, że w obecnym projekcie Planu Ochrony obszaru znalazł się
zapis o braku przeciwwskazań dla przyżyciowego tarła troci i łososia.
Dodatkowym argumentem wskazującym za zmiana decyzji zgodnie z niniejszym
odwołaniem jest fakt, że Starosta Słupski decyzją z dnia 5 września 2014 r. również
pozytywnie zaopiniował fakt przeprowadzania tarła przyżyciowego przez Słowiński Park
Narodowy. W swoim stanowisku Starosta Słupski wskazał, że: „ Ponieważ wypracowane na
przestrzeni kilku lat przegrodzenie jeziora oraz prowadzone odłowy na podstawie decyzji
wydawanych przez Starostę Słupskiego, wykazały iż stosowane narzędzia połowowe
nadają się najlepiej do prowadzenia selektywnego oraz przyżyciowego odłowu tarlaków
gatunków objętych programami zarybień, tj. łosoś atlantycki oraz troć wędrowna tut.
organ za zasadne uznał zobowiązać SPN do prowadzenia przyżyciowego tarła ”
Pozytywne aspekty stosowanego podczas przyżyciowego sposobu pobierania ikry środka
znieczulającego rybę Propiscinu są znane i powszechnie uważane: „Profilaktyka w
akwakulturze – znane i mniej znane metody dezynfekcji” Joanna Grudniewska, Elżbieta
Terech – Majewska, „Ochrona zdrowia ryb w akwakulturze – znaczenie dla środowiska
naturalnego”, „Propiscin – a safe new anaesthetic for fish” Krzysztof Kazuń, Andrzej K.
Siwicki.
„Wysoka
przydatność
Propiscinu
w
okresie
okołotarłowym
udokumentowana licznymi badaniami klinicznymi, które wykazały:
• ograniczenie do minimum, a nawet zniesienie stresu w czasie tarła,
• samoczynne wypływanie ikry po delikatnym masażu powłok brzusznych,
• wyższy odsetek zapłodnionej ikry,
• wyższy odsetek wylęgu,
• lepszy stan kondycyjny i zdrowotny narybku w pierwszym miesiącu życia.
została
Proces pozyskiwania ikry (przez wyciśnięcie) powinien odbywać się w znieczuleniu
ogólnym, co gwarantuje uniknięcie skurczu zwieracza gonady i pozyskanie ikry bez
uszkodzeń mechanicznych.”
Na olbrzymią uwagę zasługuje również fakt bardzo negatywnego odbioru, wręcz sprzeciwu
społecznego związanego z corocznym uśmiercaniem odławianych w okresie ochronnym
podążających na tarło troci i łososi. W okresie rozrodu ryby otaczane są przez
ustawodawcę ochroną, a jak wskazano we wcześniejszej argumentacji nie ma żadnych
znajdujących
logicznego
uzasadnienia
przesłanek,
aby
w
niniejszym
przypadku
wprowadzać jakiekolwiek wyjątki od zasady. Tarło, to wyjątkowy czas, podczas którego
ryby powinny znajdywać się pod szczególną opieką i ochroną i to wynika wprost z
przepisów prawa. Jednym z odstępstw od tych zakazów jest konieczność pozyskania
materiału zarybieniowego. To oczywiste i zrozumiałe, gdyż z pozyskanego materiału
realizowane są następnie zarybienia.
W tym kontekście istotny sprzeciw budzi jednak zezwolenie na wprowadzenie ryb
pozyskanych podczas odłowu do obrotu. Ryba w okresie tarła pokonuj e znaczne odległości
migrując na tarliska, w jej ciele w związku z wyczerpującą wędrówką zachodzą znaczne
przemiany, ryba chudnie, zachodzą zmiany hormonalne, ryba zużywa zapas tłuszczu na
wędrówkę i produkcję ikry i mlecza. Wyraźnie podkreślić należy, że wprowadzenie takiej
ryby do obrotu zewnętrznego w ocenie odwołującego jest niewłaściwe i nie powinno mieć
miejsca.
Niezależnie od powyższego wskazać należy, że zezwolenie na uśmiercanie ryb od których
pobrano materiał płciowy, do czego w rzeczywistości zmierzać będzie zaskarżona decyzja,
wymaga uprzednio wnikliwego rozpatrzenia i oceny warunków w jakich miałoby się to
odbywać. Organ wydający decyzję konsekwentnie pominął również i ten aspekt sprawy, a
wskazać należy, że warunki sanitarne w jakich przetrzymywane są ubite ryby są co
najmniej skandaliczne i nie spełniają jakichkolwiek wymogów sanitarnych. Uwzględniając
fakt, że mięso ryby przetrzymywanej w takich warunkach jest podatne na liczne
zagrożenia bakteriologiczne, poddaje w wątpliwość możliwość wprowadzenia ich do
obrotu. Brak chłodni, zaplecza do patroszenia tusz stanowią podstawę do wycofania zgody
na wprowadzenie tych ryb po tarle do obrotu.
dowód:
dokumentacja fotograficzna obrazująca warunki w jakich przeprowadza się
pobieranie materiału płciowego z jednoczesnym uśmiercaniem ryb w punkcie
odłowu
W świetle wszystkich powyższych argumentów podkreślić należy, że całkowicie dowolna
ocena przedstawiona w opinii naukowej, przyjętej przez organ wydający decyzję, i uznanej
za wytyczną do wydania decyzji, której treść nie daje się pogodzić z rzeczywistym stanem
faktycznym, wymaga natychmiastowej zmiany.
Mając powyższe na uwadze, wnoszę jak w petitum.
Załączniki:
1. dokumenty wskazane w treści odwołania jako dowody
2. wydruk z KRS odwołującego
3. odpis odwołania