Uchwała Nr 75/2010 w sprawie standardu kształcenia na kierunku

Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego
Uchwała Nr 75/2010 w sprawie standardu kształcenia na
kierunku studiów „terapia zajęciowa”
Uchwała Nr 75/2010
Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego
z dnia 17 czerwca 2010 roku
w sprawie standardu kształcenia na kierunku studiów „terapia zajęciowa”
Po rozpatrzeniu projektu standardu kształcenia na kierunku „terapia zajęciowa” przekazanego przy piśmie z
dnia 16 czerwca 2010 (MNiSW-DNS-WUP-626-7264-15/MP/10 Rada Główna, stosownie do art. 45 ust. 2 pkt. 1
ustawy z dnia 27 lipca 2005 roku prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164 poz. 1365, z późn. zm.) oraz w
nawiązaniu do stanowiska Rady Głównej Nr 24/2010 z dnia 15 kwietnia 2010 roku, uchwala co następuje:
Rada Główna nie wnosi uwag do ww. projektu standardu i przedkłada go Ministrowi Nauki i Szkolnictwa
Wyższego.
Projekt standardu stanowi załącznik do niniejszej uchwały.
Uchwałę otrzymuje Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego.
Przewodniczący Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego
Józef Lubacz
Załącznik
do uchwały Nr 75/2010
Standardy kształcenia dla kierunku studiów:
Terapia zajęciowa
STUDIA PIERWSZEGO STOPNIA
(projekt 28.05.2010 )
I. WYMAGANIA OGÓLNE
Studia pierwszego stopnia trwają nie krócej niż 6 semestrów. Program studiów powinien przewidywać nie mniej
niż 3600 godzin studiowania, przy czym liczba godzin zajęć zorganizowanych nie powinna być mniejsza niż
2700, w tym praktyczne zajęcia terenowe powinny obejmować nie mniej niż 1000 godzin. Liczba punktów ECTS
(European Credit Transfer System) nie może być mniejsza niż 180.
II. PROFIL ABSOLWENTA
Absolwent:
1. W oparciu o teorię potrafi wyjaśniać podstawy terapii zajęciowej, w szczególności związki pomiędzy zdrowiem
a aktywnością człowieka w różnych obszarach życia.
2. Posiada oraz potrafi systematycznie wzbogacać wiedzę ogólną z zakresu nauk o zdrowiu i nauk społecznych
oraz wiedzę specjalistyczną i umiejętności praktyczne z zakresu terapii zajęciowej.
3. Potrafi dobierać, modyfikować oraz stosować odpowiednie modele i metody terapii zajęciowej w pracy z
osobami zdrowymi, osobami z dysfunkcjami i niepełnosprawnymi, przede wszystkim jako narzędzie szeroko
rozumianej rehabilitacji oraz jako narzędzie prewencji, w celu promowania aktywności życiowej, uzyskania jak
najlepszej jakości życia oraz skutecznego funkcjonowania w społeczeństwie
4. Potrafi stawiać diagnozę określającą potrzeby stosowania terapii zajęciowej, ustalać hierarchię i kolejność
działań, tworzyć i prowadzić dokumentację procesu terapii zajęciowej, zarządzać materialnymi zasobami
niezbędnymi do realizacji indywidualnego programu prowadzonej terapii.
5. Potrafi stosować zasady partnerstwa zarówno w pracy indywidualnej jak i grupowej; umiejętnie dobierać
formy i metody terapii zajęciowej do indywidualnych, specyficznych potrzeb i możliwości osób w różnym wieku;
prowadzić i dostosowywać działania w ścisłej współpracy z otoczeniem, angażując najbliższe środowisko
społeczne podopiecznego.
6. Potrafi ułatwiać dostępność oraz przystosowywać środowisko życia zgodnie z potrzebami osób
niepełnosprawnych, promować „zajęciową” sprawiedliwość.
7. Współpracuje w zespole interdyscyplinarnym, realizując wspólne cele i zadania; potrafi profesjonalnie
komunikować cele, sposoby i efekty prowadzonej terapii.
8. W procesie terapeutycznym, w pracy indywidualnej i zespołowej, postępuje w sposób etyczny, podchodzi z
szacunkiem do każdej osoby, stosuje zasady partnerstwa uwzględniając i szanując indywidualne różnice,
zwyczaje i tradycje kulturowe.
9. Zna i potrafi stosować odpowiednie przepisy prawne regulujące działalność zawodową w zakresie terapii
zawodowej. Potrafi promować, rozwijać, usprawniać, prowadzić proces terapii zajęciowej zgodnie z polityką
społeczną, zdrowotną oraz przepisami prawa.
10. Potrafi samodzielnie wyszukiwać, interpretować, analizować, syntetyzować oraz krytycznie oceniać literaturę
naukową i pozanaukową z zakresu terapii zajęciowej; rozpoznawać potrzebę dalszych badań naukowych
dotyczących zagadnień terapii zajęciowej.
11. Jest przygotowany do pracy w różnych placówkach medycznych, społecznych oraz edukacyjnych, takich jak:
oddziały szpitalne, szpitalne oddziałowe dzienne, ośrodki psychiatryczne, zakłady opiekuńczo-lecznicze, zakłady
pielęgnacyjno-opiekuńcze, sanatoria, warsztaty terapii zajęciowej, ośrodki rehabilitacyjne dla osób
niepełnosprawnych, domy pomocy społecznej, instytucje szkolnictwa specjalnego, placówki resocjalizacyjne i
Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego
interwencyjne, ośrodki wsparcia dziennego, rodzinnego oraz wielofunkcyjnego, świetlice terapeutyczne,
profilaktyczno-terapeutyczne i środowiskowe, środowiskowe domy samopomocy i kluby integracji społecznej,
firmy projektujące sprzęt i wyposażenie lub adaptujące warunki architektoniczne dla potrzeb osób
niepełnosprawnych, zakłady pracy z dużym narażeniem na choroby zawodowe oraz zakłady aktywności
zawodowej dla osób z niepełnosprawnością.
12. Zna język obcy na poziomie B2 Europejskiego Systemu Opisu Kształcenia Językowego Rady Europy i potrafi
w tym języku posługiwać się specjalistycznymi określeniami i słownictwem z zakresu terapii zajęciowej.
13. Potrafi posługiwać się współczesną technologią informacyjną.
14. Jest przygotowany do podjęcia studiów drugiego stopnia.
III. RAMOWE TREŚCI KSZTAŁCENIA
Grupy treści kształcenia, minimalna liczba godzin zajęć dydaktycznych zorganizowanych
godziny
Grupa treści podstawowych 390
Grupa treści kierunkowych 590
Zajęcia terenowe w zakresie terapii zajęciowej 1000
Inne treści opisane w standardzie 210
Inne treści nieopisane w standardzie (do wyboru przez studenta) 510
Razem 2700
Składniki treści kształcenia podstawowych i kierunkowych, minimalna liczba godzin zajęć dydaktycznych
zorganizowanych
Godziny
GRUPA TREŚCI PODSTAWOWYCH - treści kształcenia w zakresie: 390
1. Anatomii, fizjologii i patofizjologii człowieka 60
2. Problemów klinicznych 60
3. Psychologii 60
4. Socjologii z antropologią kultury 45
5. Pedagogiki 30
6. Pedagogiki specjalnej 45
7. Zagadnienia prawne 20
8. Zdrowia publicznego 30
9. Kwalifikowanej pierwszej pomocy 20
10. Podstaw metodologii badań naukowych 20
GRUPA TREŚCI KIERUNKOWYCH – treści kształcenia w zakresie: 590
1.Teoretycznych podstaw terapii zajęciowej 60
2. Rozumienia terapii zajęciowej jako procesu postępowania i umiejętności terapeuty zajęciowego 230
3. Obszarów stosowania terapii zajęciowej w tym prewencji i całożyciowego poradnictwa 180
4. Profesjonalizmu i współpracy w zawodzie terapeuty zajęciowego 45
5. Rozwoju zawodowego i promocji terapii zajęciowej 45
6. Badań naukowych w terapii zajęciowej 30
3. Treści i efekty kształcenia
A. Grupa treści podstawowych
1. Anatomia i fizjologia i patofizjologia człowieka (60 godz.)
Treści kształcenia:
Układ kostno-stawowy i mięśniowy w statyce i dynamice. Budowa i funkcja układu nerwowego obwodowego.
Budowa i funkcja mózgu i rdzenia kręgowego. Narządy zmysłów. Mowa. Proces sterowania ruchami.
Charakterystyka biomechaniczna podstawowych form lokomocyjnych.. Plastyczność ośrodkowego układu
nerwowego. Reinerwacja. Budowa i funkcjonowanie układów: krążeniowego, oddechowego, pokarmowego,
moczowo-płciowego, wydzielania wewnętrznego i odpornościowego. Mechanizmy termoregulacji. Fizjologia
wysiłku fizycznego. Rozwój ontogenetyczny i procesy starzenia się. Rytmy biologiczne. Neurofizjologia bólu.
Czynniki chorobotwórcze i mechanizm ich działania. Najważniejsze procesy patologiczne (zapalenie, zmiany
postępowe i wstecz¬ne, zmiany nowotworowe, reakcje alergiczne, zaburzenia odporności). Najczęstsze zmiany
patofizjologiczne w zakresie układów: nerwowego, ruchu, krążenia, oddechowego, pokarmowego, moczowopłciowego, wydzielania wewnętrznego i odpornościowego. Patobiomechanika zaburzeń postawy ciała i ruchu.
Zaburzenia funkcji zmysłów i mowy.
Efekty kształcenia:
Student posiada ogólną wiedzę z anatomii, fizjologii i patofizjologii człowieka, ze szczególnym uwzględnieniem
układu nerwowego i układu ruchu. Student rozumie podstawowe procesy zachodzące w organizmie człowieka,
zwłaszcza związane z aktywnością w środowisku życia. Student rozumie znaczenie pojęć z zakresu patologii w
stopniu umożliwiającym zrozumienie problematyki najczęściej występujących zmian chorobowych. Student
rozumie procesy zachodzące w organizmie w różnych stanach patologicznych i ich wpływ na zaburzenia
funkcjonowania pacjenta w środowisku Student właściwie interpretuje biomechanikę statyki i dynamiki
człowieka w stanie zdrowia i w zaburzeniach chorobowych.
2. Problemy kliniczne (60 godz)
Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego
Treści kształcenia:
Klasyfikacja chorób, objawy, przebieg, rokowanie, zejście. Najczęściej występujące choroby układów:
nerwowego, mięśniowo-szkieletowego, krążenia, oddechowego, pokarmowego, moczowo-płciowego; choroby
metaboliczne i alergiczne; choroby psychiczne. Choroby wieku dziecięcego w perspektywie rozwojowej.
Specyfika przebiegu chorób wieku podeszłego. Choroby zakaźne. Metody diagnostyczne. Ocena stanu zdrowia
fizycznego i psychicznego. Najważniejsze metody interwencji leczniczej i rehabilitacyjnej. Ból w przebiegu
choroby oraz jako problem kliniczny i życiowy. Stany wymagające szybkiej interwencji lekarskiej, w tym
zabiegowej lub psychiatrycznej. Analiza upadków. Protezowanie, ortozy, zaopatrzenie ortopedyczne oraz
pomoce rehabilitacyjne. Analiza form lokomocji człowieka w różnych zaburzeniach chorobowych, po urazach i
interwencjach leczniczych. Biomechaniczna analiza jazdy na wózku inwalidzkim. Upośledzenie funkcji jako
przyczyna niepełnosprawności. Analiza funkcjonalna wybranych przypadków klinicznych. Ocena jakości życia
zależnej od zdrowia.
Efekty kształcenia:
Student rozumie przebieg procesów chorobowych i ich wpływ na zaburzenia funkcjonowania pacjenta w
środowisku. Student potrafi zastosować podstawowe metody diagnostyczne (w tym korzystać z
kwestionariuszy/skal ocen dotyczących stanu zdrowia fizycznego, psychicznego i jakości życia), poprawnie
ocenić mocne i słabe strony pacjenta, rozpoznać problem somatyczny lub psychogenny, ocenić dobór
zaopatrzenia ortopedycznego i pomocniczego. Student potrafi dokonać analizy podstawowych form
lokomocyjnych w różnego rodzaju zaburzeniach układu ruchu. Student potrafi rozpoznawać stany wymagające
interwencji lekarza, psychologa, innego pracownika opieki zdrowotnej lub opieki społecznej.
3. Psychologia (60 godz.)
Treści kształcenia:
Podstawy psychologii ogólnej. Psychologia jako nauka o człowieku oraz rozwój myśli psychologicznej. Główne
nurty psychologii i koncepcje człowieka (psychoanaliza, psychologia behawiorystyczna, humanistyczna,
poznawcza). Procesy poznawcze biorące udział w odbiorze i przetwarzaniu informacji. Uczenie się i pamięć.
Myślenie i rozumowanie. Uwaga jako mechanizm selekcji informacji. Komunikowanie się. Rola emocji i
motywacji w procesach regulacji zachowania. Procesy samoświadomości. Teorie i struktura osobowości.
Psychologia różnic indywidualnych: różnice w zakresie inteligencji, temperamentu i stylu poznawczego.
Zagadnienia z psychologii rozwoju człowieka. Podstawowe pojęcia i modele rozwoju. Periodyzacja rozwoju.
Zegar biologiczny i zegar społeczny. Złożoność i uwarunkowania rozwoju, zmiany rozwojowe i metody ich
badania. Rozwój funkcji psychicznych: rozwój poznawczy, emocjonalny, społeczno-moralny i osobowości.
Charakterystyka etapów rozwoju pod względem osiągnięć rozwojowych. Okres wczesnego dzieciństwa:
przywiązanie, stałość przedmiotu, początki uspołecznienia, wczesne etapy rozwoju inteligencji, lokomocja i
manipulacja, komunikacja, samokontrola zabawa. Średnie dzieciństwo (wiek szkolny): kooperacja, początek
nauki szkolnej i związane z nią kompetencje. Okres adolescencji: zmiany fizyczne i psychiczne, osiąganie
autonomii, krystalizowanie się tożsamości, związki. Wczesna dorosłość: identyfikacja z nowymi rolami
społecznymi. Średnia dorosłość: ogólny stan zdrowia, zmiany w czynnościach poznawczych, kryzys wieku
średniego. Okres późnej dorosłości: emerytura, biologiczny, psychiczny i społeczny aspekt starzenia się.
Zagadnienia z psychologii klinicznej i psychopatologii. Przedmiot i zakres zastosowania psychologii klinicznej.
Pojęcie normy i patologii oraz metody diagnozy. Koncepcje zdrowia psychicznego i kryteria patologii (aspekty:
statystyczny, działania mechanizmów przystosowawczych oraz negatywnych konsekwencji dla osoby i jej
otoczenia). Stres i radzenie sobie. Psychologia kliniczna dziecka: uwarunkowania problemów klinicznych w
poszczególnych okresach rozwoju dzieci i młodzieży. Zaburzenia emocjonalne, zaburzenia rozwojowe,
zaburzenia odżywiania i nawyków oraz zaburzenia zachowania. Wybrane problemy psychologii klinicznej
człowieka dorosłego. Zaburzenia lękowe i nastroju. Zaburzenia osobowości. Niepełnosprawność i jej
konsekwencje psychologiczne.
Elementy psychologii społecznej. Założenia psychologii społecznej ze szczególnym uwzględnieniem procesów
komunikowania się. Poznanie i spostrzeganie społeczne. Wpływ społeczny. Postawy, stereotypy, uprzedzenia.
Zachowania społeczne i ich uwarunkowania. Sytuacja interpersonalna. Procesy komunikowania się. Poziomy
komunikacji. Techniki aktywnego słuchania. Empatia. Autoprezentacja. Postawa otwartości i kręgów otwartości.
Bariery komunikacji. Kontakt z osobą chorą i/lub niepełnosprawną. Zachowania asertywne, agresywne i uległe.
Porozumiewanie się ludzi w instytucjach. Reguły współdziałania.
Efekty kształcenia:
Student potrafi poprawnie interpretować podstawowe pojęcia z zakresu psychologii ogólnej, rozwojowej,
społecznej i klinicznej; potrafi rozpoznać potrzeby osoby zdrowej i osoby chorej; potrafi zinterpretować
orzeczenie psychologiczne oraz zastosować się do jego zaleceń w procesie terapeutycznym; potrafi nawiązać
prawidłową relację z pacjentem, przeprowadzić rozmowę z nim, udzielić mu wsparcia zgodnie z jego potrzebami.
4. Socjologia i antropologia kulturowa (45 godz.)
Treści kształcenia:
Socjologia i antropologia wśród innych nauk społecznych. Zachowania, działania, interakcje. Stosunki społeczne.
Struktura społeczna: elementy, rodzaje struktur społecznych i ich znaczenie w życiu społecznym jednostek.
Środowisko społeczne – kręgi społeczne, wspólnoty, społeczności lokalne. Grupy społeczne – klasyfikacje, grupy
przynależności i grupy odniesienia, struktura grup i układ ról. Teoria roli społecznej. Dynamika struktur.
Działania masowe i ruchy społeczne. Socjalizacja. Socjologiczna koncepcja osobowości. Tożsamość społeczna.
Więź społeczna. Teorie stratyfikacji społecznej. Teorie socjalizacji i kontroli społecznej. Teorie zmian
społecznych. Kulturowe podstawy życia społecznego. Antropologiczna koncepcja człowieka. Antropologiczna
koncepcja języka. Antropologiczna koncepcja religii. Antropologiczna koncepcja narodu. Systemy
pokrewieństwa. Zmiana kulturowa i jej źródła – zagadnienia rozwoju i postępu w kulturze. Tożsamość kulturowa.
Kulturowa dominacja i podporządkowanie. Etniczność i procesy migracji przestrzennych. Przeobrażenia
współczesnego społeczeństwa. Antropologia społeczeństwa nowoczesnego – kultury lokalne. Społeczności
lokalne i zbiorowości terytorialne. Rodzina jako instytucja i grupa społeczna. Przeobrażenia współczesnej rodziny
Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego
i ich konsekwencje dla zaspokajania potrzeb dzieci, młodzieży i osób dorosłych. Pojęcie i rozumienie
społeczeństwa obywatelskiego. Prawa człowieka i wolności obywatelskie.
Efekty kształcenia:
Student wykazuje się rozumieniem podstawowych terminów i pojęć oraz najważniejszych teorii socjologicznych i
koncepcji antropologicznych. Przejawia wrażliwość i wyobraźnię socjologiczną w analizie i interpretacji różnych
zjawisk i procesów składających się na różnorodne aspekty życia społecznego. Posiada wiedzę z zakresu
antropologicznych podstaw rozumienia problematyki uniwersalizmu i partykularyzmu form życia zbiorowego
ludzi, jak również mechanizmów formowania się tożsamości społecznej i kulturowej człowieka. Rozpoznaje
osobliwości kultur lokalnych, zna i rozumie rolę rodziny, społeczności lokalnych, instytucji i organizacji
pozarządowych w procesie socjalizacji do realiów społeczeństwa obywatelskiego.
5. Pedagogiki (30 godz.)
Treści kształcenia:
Podstawy pedagogiki obejmujące analizę podstawowych pojęć, wybranych aspektów z zakresu teorii
wychowania, systemów pedagogicznych, pedagogiki społecznej oraz terapii pedagogicznej. Geneza
wychowania. Wychowanie a rozwój. Funkcje wychowania. Struktura procesu wychowania i jego dynamika.
Podstawowe dziedziny wychowania i ich teorie. Moralne, aksjologiczne i teleologiczne podłoże wychowania.
Antropologiczne podstawy wychowania. Aporie pedagogiczne: przymus i swoboda w wychowaniu, wychowanie
jako urabianie i jako wspomaganie rozwoju, wychowanie adaptacyjne i emancypacyjne, wychowanie a
manipulacja. Wychowanie jako działanie komunikacyjne oraz jako fakt kulturowy. Główne doktryny (systemy)
pedagogiczne. Metodyczne aspekty wychowania: technologie wychowania, zasady, metody, formy, techniki i
środki wychowania. Podstawowe pojęcia i kategorie pedagogiki społecznej: profilaktyka, kompensacja, wsparcie
społeczne, praca w środowisku, siły społeczne i ich organizacja. Główne środowiska życia człowieka, ich funkcje,
przemiany i zagrożenia – rodzina, społeczność lokalna, grupa rówieśnicza, środowiska intencjonalne.
Pedagogiczna analiza życia dziecka, okresu adolescencji oraz życia osób w wieku dojrzałym w aspekcie
starzenia się i starości.
Wybrane dziedziny aktywności człowieka: kultura, czas wolny, rekreacja, aktywność społeczna i obywatelska,
organizacje pozarządowe, wolontariat. Socjopedagogiczne mechanizmy kształtowania postaw i zachowań
podopiecznego. Uwarunkowania procesu diagnostycznego. Założenia teoretyczne diagnozy i terapii
pedagogicznej. Podstawowe techniki diagnostyczne w pedagogice. Główne obszary diagnozy i terapii
pedagogicznej. Planowanie procesu terapeutycznego (indywidualnie oraz w pracy zespołowej).
Psychopedagogiczne uwarunkowania skuteczności pracy terapeuty zajęciowego.
Efekty kształcenia:
Student zna podstawy teoretyczne i praktyczne implikacje procesu wychowania. Rozumie procesy zachodzące w
otoczeniu i środowisku życia człowieka, a także psychospołeczne uwarunkowania problemów wychowawczych w
świetle różnych teorii wychowania. Potrafi zastosować wiedzę z pedagogiki w procesie diagnozy, planowania
oraz stosowania metod teorii i terapii pedagogicznej w pracy indywidualnej i grupowej z podopiecznym w
odniesieniu do jego postaw i zachowań. Zna uwarunkowania organizowania sił społecznych i rzeczowych
składników środowiska szczególnie na rzecz dzieci, młodzieży i osób niewydolnych społecznie.
6. Pedagogika specjalna (45 godz.)
Treści kształcenia: Podstawy pedagogiki specjalnej (jako nauki interdycyplinarnej) – pojęcia, cele zadania,
zasady , zakres i subdyscypliny. Wspólne i swoiste problemy osób z różnymi rodzajami niepełnosprawności.
Skala i dynamika zjawiska niepełnosprawności w Polsce i na świecie. Problemy dotyczące: efektywności,
wyrównywania szans edukacyjnych. Postawy społeczne wobec osób z niepełnosprawnością. Idea integracji,
inkluzji osób z niepełnosprawnością w edukacji i społecznym funkcjonowaniu. Kształtowanie idei autonomii,
normalizacja warunków życia oraz definiowanie empowermentu, jako idei społecznej samodzielności osób z
niepełnosprawnością intelektualną. Kreatywność osób niepełnosprawnych w różnych przejawach ludzkiej
aktywności. Całożyciowe poradnictwo, rehabilitacja społeczna i zawodowa. Subdyscypliny pedagogiki specjalnej
– ich charakterystyka uwzględniająca działania skierowane na osoby niedostosowane i nieprzystosowane
społecznie w ujęciu pedagogiki rehabilitacyjnej i resocjalizacyjnej. Metody pracy opiekuńczo-wychowawczej,
rehabilitacyjnej i resocjalizacyjnej. Formy opieki nad osobami z niepełnosprawnością. Działalność placówek
rehabilitacyjnych i resocjalizacyjnych – problemy ich funkcjonowania. Pedagogiczna opieka nad osobami z
niepełnosprawnością w starszym wieku – rola i zadania andragogiki specjalnej i geragogiki.
Efekty kształcenia: student rozumie jaka jest specyfika pracy z osobami z niepełnosprawnością zgodnie z
najnowszymi teoriami poszanowania autonomii, kształtowania normalizacji i rozwijania empowermentu. Zna
najważniejsze cele i zadania pedagogiki specjalnej z uwzględnieniem rodzaju i stopnia niepełnosprawności.
Posiada wiedzę na temat fundamentalnych zasad pedagogiki specjalnej, potrafi je wykorzystać w pracy z
osobami z niepełnosprawnością i niesamodzielnych z różnych względów, w tym społecznych. Ma opanowane
treści dotyczące zagadnień usytuowania pedagogiki specjalnej w systemie nauk z uwzględnieniem nauk
współwystępujących. Ponadto student posiada umiejętności definiowania i charakteryzowania poszczególnych
subdyscyplin pedagogiki specjalnej. W toku zajęć nabywa umiejętność rozumienia specyfiki pracy z osobami z
różnym stopniem niepełnosprawności z uwzględnieniem zespołu minimalnych uszkodzeń mózgu, zaburzeń o
charakterze parcjalnym oraz globalnych zaburzeń w rozwoju. Student nabywa umiejętności poprawnego
charakteryzowania tych zaburzeń z wyodrębnieniem możliwości zastosowania właściwych metod oddziaływań
terapeutycznych odpowiednich w pracy terapeutów zajęciowych.
7. Zagadnienia prawne (20 godz.)
Treści kształcenia:
Podstawowe pojęcia z zakresu prawa. Funkcje prawa. Przepis prawny a norma prawna. System prawa. Gałęzie
prawa. Źródła prawa. Wykładnia prawa. Stosowanie prawa. Stosunek prawa krajowego do prawa
międzynarodowego i europejskiego. Rodzaje, podmioty i przedmioty stosunków prawnych. Podstawy prawa i
postępowania administracyjnego. Organy administracji rządowej i samorządowej. Strony i ich prawa i obowiązki.
Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego
Rozstrzygnięcia i środki odwoławcze. Prawne podstawy systemu opieki zdrowotnej w Polsce. Zasady
organizacyjne i podstawy finansowania świadczeń. Formy i podstawy prawne funkcjonowania jednostek
organizacyjnych służby zdrowia. Regulacje prawne dotyczące rehabilitacji. Karta praw pacjenta. Organizacja i
funkcjonowanie systemu zabezpieczania społecznego w Polsce. Pomoc społeczna dla osób niepełnosprawnych i
zdrowych. Rodzaje świadczeń społecznych oraz pracy socjalnej. Rehabilitacja i aktywizacja zawodowa.
Zatrudnienie socjalne. Organizacja i zasady funkcjonowania stowarzyszeń i fundacji. Podstawy prawa cywilnego.
Podmioty i przedmiot stosunków cywilnoprawnych. Czynności prawne. Forma czynności. Przedstawicielstwo.
Zawieranie umów. Kontrakty o świadczenia ze środków publicznych. Umowy z klientami. Odpowiedzialność
cywilna kontraktowa i deliktowa, związana z działalnością w zakresie terapii zajęciowej. Ochrona prawna dóbr
osoby chorej/zdrowej w prawie cywilnym. Osoba chora/zdrowa jako konsument. Podstawy prawa pracy.
Zawarcie, zmiana i zakończenie stosunku pracy. Stosunek pracy a stosunki cywilnoprawne. Uprawnienia i
obowiązki pracodawcy i pracownika. Ochrona małoletnich, ciężarnych i niepełnosprawnych pracowników.
Organizacje związkowe i układy zbiorowe pracy. Prawa autorskie, własność intelektualna i przemysłowa. Prawna
ochrona własności intelektualnej.
Efekty kształcenia:
Student rozumie system prawa i stosowane w tym systemie metody regulacji prawnych. Student ma wiedzę o
uregulowaniach prawnych stanowiących warunek prowadzenia działalności terapeuty zajęciowego. Student
potrafi formułować i oceniać dokumenty, które mogą mieć zastosowanie w praktyce terapeuty zajęciowego.
8. Zdrowie publiczne (30 godz.)
Treści kształcenia
Współczesna interpretacja zdrowia, zdrowie w ujęciu społecznym. Charakterystyka czynników decydujących o
zdrowiu. Zachowania prozdrowotne i antyzdrowotne. Choroby cywilizacyjne. Prewencja pierwotna i wtórna.
Podstawowe pojęcia statystyki epidemiologicznej, chorobowość, zapadalność, umieralność, swoiste
współczynniki umieralności, współczynniki standaryzowane. Choroby cywilizacyjne, niepełnosprawność,
patologie społeczne w ujęciu epidemiologicznym. Organizacja systemu ochrony zdrowia w Polsce i Unii
Europejskiej. Definicja promocji zdrowia Współczesne obszary promocji zdrowia. Promocja zdrowia w różnych
okresach życia. Pojęcie edukacji zdrowotnej i jej roli w utrzymywaniu zdrowia. Środowiskowe uwarunkowania
zdrowia. Praca jako czynnik patogenny. Zapobieganie chorobom zawodowym i parazawodowym.
Charakterystyka czynników szkodliwych i uciążliwych (rodzaje: fizyczne, chemiczne, biologiczne,
psychofizyczne). Zakres i zadania zdrowia publicznego. Znaczenie problematyki zdrowia publicznego i
medycyny zapobiegawczej. Systemowy model ochrony zdrowia. Standardy opieki w zdrowiu i chorobie (jakość w
opiece zdrowotnej, akredytacja zakładów opieki zdrowotnej). Podstawowa opieka zdrowotna. Opieka medyczna
nad rodziną. Wpływ wybranych substancji psychoaktywnych na zdrowie. Profilaktyka uzależnień. Choroby
zakaźne jako problem opieki zdrowotnej - strategie zapobiegania. Promocja zdrowia osób niepełnosprawnych.
Efekty kształcenia:
Student potrafi podjąć działania ukierunkowane na edukację zdrowotną i promocję zdrowia, stosować szeroko
pojętą profilaktykę niepełnosprawności w oparciu o znajomość czynników decydujących o zdrowiu oraz o
zagrożeniu zdrowia. Student potrafi podejmować działania promujące zachowania prozdrowotne. Student jest
przygotowany do współpracy w ramach istniejących organizacji systemu ochrony zdrowia. Student potrafi
prawidłowo interpretować statystykę epidemiologiczną do oceny skali problemów niepełnosprawności oraz
wykorzystywać wiedzę z zakresu demografii i epidemiologii w profilaktyce chorób cywilizacyjnych, patologii
społecznych, niepełnosprawności i wykluczenia społecznego.
9. Kwalifikowana pierwsza pomoc (20 godz.)
Treści kształcenia:
Stany wymagające pierwszej pomocy medycznej i zasady postępowania w tych stanach. Hierarchia stanów
zagrożenia, bezpośrednie zagrożenie życia, utrata przytomności, zasłabnięcie. Ciało obce w drogach
oddechowych. Bezdech. Zatrucia (w tym narkotykami i lekami). Hipoglikemia. Wypadki komunikacyjne i inne
urazy. Topienie się. Ostra niewydolność oddechowa i krążeniowa, nagłe zatrzymanie krążenia. Napad padaczki.
Rażenie prądem. Wyziębienie, wyczerpanie cieplne, udar cieplny. Zasady postępowania: rozpoznanie stanu
zagrożenia, resuscytacja, postępowanie z nieprzytomnym, udrażnianie dróg oddechowych, metody sztucznej
wentylacji płuc, układanie chorego w stanie zagrożenia, zabezpieczenie kręgosłupa, zabezpieczenie w
przypadku złamań, tamowanie krwawień, opatrywanie ran, Apteczka pierwszej pomocy.
Efekty kształcenia:
Student potrafi udzielić kwalifikowanej pierwszej pomocy w różnych przypadkach chorobowych i urazowych.
10. Podstawy metodologii badań naukowych (20 godz.)
Treści kształcenia:
Pozyskiwanie informacji naukowej. Techniki gromadzenia informacji i uczenia się. Korzystanie z zasobów
bibliotecznych. Bazy danych informacji naukowej w naukach o zdrowiu i naukach społecznych. Ogólne zasady
konstrukcji badań naukowych. Rodzaje projektów i metod badawczych stosowanych w naukach o zdrowiu i
naukach społecznych. Ocena wiarygodności informacji naukowej.
Efekty kształcenia:
Student potrafi wyszukiwać i gromadzić informację naukowa w odniesieniu do swoich potrzeb studiowania i
przyszłych potrzeb zawodowych. Potrafi stosować zasady skutecznego uczenia się. Potrafi identyfikować rodzaje
projektów badawczych oraz oceniać wiarygodność pozyskanej informacji naukowej.
B. Grupa treści kierunkowych
1. Teoretyczne podstawy terapii zajęciowej (TZ) (60 godz.)
Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego
Treści kształcenia:
Idea TZ (TZ jako zawód, historia i rozwój TZ). Teoretyczne podstawy TZ. Potencjał i potrzeby społecznozawodowe osoby zdrowej i osoby chorej. Podstawowe koncepcje, pojęcia, zagadnienia metodologiczne i
metodyczne terapii zajęciowej; wzajemne oddziaływanie TZ i środowiska. Modele TZ. Stosowanie TZ w oparciu o
Międzynarodową Klasyfikację Funkcjonowania, Niepełnosprawności i Zdrowia (ICF). Współczesne role i zadania
terapeuty zajęciowego. Wskazania, przeciwwskazania i ograniczenia dla stosowania poszczególnych rodzajów
TZ. Zasady bezpieczeństwa i higieny pracy w prowadzeniu różnych form terapii. Stosowanie TZ indywidualnie i
grupowo jako narzędzia prewencji oraz w procesie leczenia i rehabilitacji dla osiągnięcia dobrego samopoczucia
i podniesienia jakości życia osoby zdrowej i chorej. Relacje terapeutyczne. Biopsychospołeczne wymiary
aktywności człowieka. Taksonomia aktywności człowieka, normy, zwyczaje, role społeczne i zawodowe.
Podstawowe pojęcia dla TZ: zajęcie, zdrowie, choroba, sprawiedliwość społeczna, stygmatyzacja, sprawność,
niesprawność, aktywność, praca, wykluczenie, deprywacja, alienacja, itp. Instytucje i organizacje działające na
rzecz osób niepełnosprawnych i wykluczonych społecznie. Terapia zajęciowa w Europie.
Efekty kształcenia:
Absolwent stosuje adekwatną wiedzę i rozumie teoretyczne podstawy zawodu, głównie jego naturę, wpływ TZ
na zdrowie oraz liczne interakcje zachodzące pomiędzy osobą, zajęciem i środowiskiem. Cechuje się wiedzą i
zrozumieniem kompleksowej relacji pomiędzy zdrowiem społeczeństwa, jednością socjalną, a zawodowymi i
społecznymi prawami. Postrzega jednostki holistycznie - ich potrzeby fizyczne, psychiczne i duchowe traktuje
jako jedność.
2. Rozumienie terapii zajęciowej jako procesu postępowania i umiejętności terapeuty zajęciowego (230 godz.)
Treści kształcenia:
Zasady prowadzenia indywidualnej TZ przy uwzględnieniu jej zewnętrznych uwarunkowań. Główne etapy
procesu TZ: inicjowanie kontaktu, planowanie i realizacja planu, monitoring i ewaluacja. Stosowanie analizy i
różnych modeli terapii zajęciowej, interwencja zajęciowa. Ogólne i szczegółowe umiejętności praktyczne
terapeuty zajęciowego. Metody diagnozy i używanie narzędzi diagnostycznych w terapii zajęciowej. Interwencje
stosowane w terapii zajęciowej. Planowanie i oceniania interwencji. Zalecenia, nadzór, współpraca, konsultacja,
koordynowanie, edukacja i zaangażowanie w terapii zajęciowej. Analiza czynności życia codziennego, pracy oraz
czasu wolnego, uczenie aktywności oraz umożliwienie jej wykonania osobom w każdym okresie życia.
Kształtowanie umiejętności praktycznych – samowystarczalność w zajęciach domowych, podczas zabawy, w
szkole; pomoce praktyczne, adaptacje. Stosowanie, projektowanie oraz ulepszanie sprzętów pomocniczych.
Praca w profilowanych warsztatach terapeutycznych. Stosowanie terapii zajęciowej z uwzględnieniem wiedzy
teoretycznej z zakresu neurologii, psychiatrii, psychologii rozwojowej i fizjoterapii. Umiejętności komunikowania
się: przeprowadzanie wywiadu, komunikacja werbalna i niewerbalna. Edukowanie i instruowanie.
Dokumentowanie przebiegu terapii zajęciowej i interpretowanie zapisów przebiegu procesu terapeutycznego.
Problemy bezpieczeństwa stosowanie interwencji w terapii zajęciowej. Etyka i odpowiedzialność w procesie TZ.
Polityka i prawo w TZ.
Efekty kształcenia:
Absolwent potrafi prowadzić proces TZ opowiadając na potrzeby osób zdrowych i chorych, uwzględniać
oczekiwania i ograniczenia wynikające ze stanu zdrowia, sytuacji socjalnej i/ lub środowiska. Absolwent
wykorzystuje umiejętność profesjonalnego działania, aby utrzymać funkcje lub stworzyć nowe możliwości
działania, odkrywać potencjał oraz przystosować zachowanie osoby do jej możliwości. Wykorzystuje czynniki
fizyczne, społeczne, kulturalne, prawne i środowiskowe, które wpływają na zdolność do wykonywania pracy oraz
potrafi przystosować środowisko. Krytycznie, wieloaspektowo ocenia proces TZ. Absolwent potrafi stosować
różne rodzaje badań i interwencji, nabył niezbędne, profesjonalne umiejętności, które potrafi wdrożyć w
odpowiedni sposób w procesie terapii zajęciowej. Potrafi dostosowywać czynności oraz środowisko życia zgodnie
z potrzebami osoby zdrowej i osoby chorej. Absolwent potrafi przygotować i interpretować dokumentację
przebiegu terapii zajęciowej. Absolwent potrafi przestrzegać zasad etyki, szanować indywidualne różnice,
poglądy, zwyczaje i ich wpływ na aktywność życiową osoby chorej/zdrowej. Jest w stanie uzasadnić potrzebę
stosowania TZ posługując się dowodami naukowymi oraz racjonalną argumentacją uwzględniającą zawodowe
zasady etyczne.
3. Obszary stosowania terapii zajęciowej w tym prewencja i całożyciowe poradnictwo, (180godz.)
Treści kształcenia:
Środowiskowe i pozaśrodowiskowe uwarunkowania zajęciowości człowieka (kulturalne, osobiste, czasowe,
trwałe, psychiczne, społeczne). Praca z różnymi grupami osób zdrowych i chorych, ich wspieranie w życiu
codziennym, w domu, w pracy, w czasie wolnym. Specyficzny, ukierunkowany na konkretną grupę osób wybór
metod oceny osoby zdrowej/chorej, precyzyjna analiza otoczenia, identyfikacja potrzeb, wzorów aktywności oraz
umiejętności osoby zdrowej/chorej, jak również wymogów środowiskowych potrzebnych do zrealizowania zajęć.
Terapia zajęciowa dzieci, młodzieży, osób dorosłych, osób w podeszłym wieku z różnymi rodzajami
niepełnosprawności – osób z niepełnosprawnością intelektualną, z zaburzeniami psychicznymi, z zaburzeniami
funkcji zmysłowych, z niepełnosprawnością z powodu chorób wrodzonych, przewlekłych chorób nabytych i po
urazach. Terapia zajęciowa osób zagrożonych wykluczeniem społecznym (sieroctwo, bezdomność, bezrobocie,
dyskryminacja rasowa). Metody identyfikacji potrzeb grup zagrożonych wykluczeniem. Projektowanie oraz
wdrażanie programów wspierających grupy zagrożone wykluczeniem. Środowisko domowe, społeczne, pracy,
szkoły oraz środków komunikacji. Dostępność do środowiska jako warunek aktywności i partycypacji,
interwencje środowiskowe. Ergonomia. Adaptacja w domach, szkołach, miejscach pracy. Podnoszenie jakości
wyposażenia domów, proces projektowania i planowania; ocena, certyfikacja, interwencja, ewaluacja,
dokumentacja. Dostępność i użyteczność w kontekście współczesnych modeli funkcjonowania oraz
niepełnosprawności, min. klasyfikacji ICF. Aktualna polityka dotycząca dostępności środowiska, likwidacji barier,
normy prawne, standardy w Polsce oraz krajach Unii Europejskiej. Aspekt prawny procesu projektowania,
planowania oraz budowania w domach prywatnych, instytucjach społecznych oraz środkach komunikacji.
Dostępność i użyteczność w kontekście dobra społecznego, opieki zdrowotnej, podnoszenia jakości życia. Szkoły
integracyjne. Tworzenie miejsc pracy dla osób niepełnosprawnych. Integracja społeczna jednostkowa i grupowa.
Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego
TZ a rehabilitacja, prewencja, promocja zdrowia oraz całożyciowe poradnictwo. Projektowanie oraz prowadzenie
indywidualnych i grupowych akcji promowania zdrowia i dobrego samopoczucia.
Efekty kształcenia:
Absolwent rozumie kluczowe zagadnienia rozwoju społeczeństw ukierunkowane na włączanie odpowiednich
strategii interwencji w proces terapii zajęciowej. Potrafi stosować terapię zajęciową w odniesieniu do
specyficznych grup osób zdrowych i osób chorych oraz dostosować swoje postępowanie do indywidualnych
potrzeb każdej osoby. Potrafi określić wymagania zdrowotne dla danego stanowiska pracy. Potrafi projektować
programy TZ i przeprowadzać akcje promocyjne uwzględniające potrzeby jednostek i grup społecznych, prawo
do codziennych zajęć uwzględniając ich wpływ na zdrowie i dobre samopoczucie. Potrafi tworzyć i rozwijać
projekty dotyczące przystosowania miejsc pracy, szkół, instytucji publicznych, środków komunikacji do potrzeb
poszczególnych grup osób zdrowych, chorych, niepełnosprawnych. Potrafi porównać europejską oraz krajową
politykę społecznej integracji oraz koncepcje zawodowej sprawiedliwości z konkretnymi projektami w obszarze
terapii zajęciowej.
4. Profesjonalizm i współpraca w zawodzie terapeuty zajęciowego (45 godz.)
Treści kształcenia:
Relacje terapeutyczne pomiędzy podmiotami procesu TZ. Terapia zorientowana na osobę zdrową i osobę chorą,
współpraca oparta na wzajemnym szacunku, zdolność oceny doświadczeń pacjenta podczas procesu TZ. Praca
grupowa i indywidualna, zorientowana na zadania i kształtowanie relacji interpersonalnych. Radzenie sobie z
zachowaniami trudnymi (agresja, autoagresja, negatywizm). Współpraca zawodowa, praca ukierunkowana na
wspólny cel, zespoły wielodyscyplinarne, procedury działalności zespołowej. Fazy budowania partnerstwa,
przeszkody i kluczowe zasady, praca mająca na celu rozwój zespołu terapeutycznego. Problemy wypalenia
zawodowego.
Efekty kształcenia:
Absolwent potrafi w sposób profesjonalny nawiązać współpracę z osobą zdrową i chorą, z jej środowiskiem
społecznym, rodziną i najbliższym otoczeniem, i stosować terapię zajęciową zgodnie z zasadami praktyki
nakierowanej na potrzeby pacjenta/klienta. Respektuje indywidualne różnice i wartości, oraz ich wpływ na życie
oraz dobór zajęć. Absolwent potrafi pracować zgodnie z posiadaną wiedzą i umiejętnościami oraz jest świadom
sytuacji, w których musi zwrócić się o współpracę do profesjonalistów innych zawodów. Współpracuje z innymi
terapeutami, proponuje konsultacje i poradnictwo adekwatne do wykonywanego zawodu. Buduje relacje
partnerskie traktując zajęciowość człowieka jako fundament rozwoju społecznego. Potrafi zdefiniować i
rozwiązywać problemy etyczne, które powstają w obrębie relacji zawodowych. W swojej pracy fachowo i jasno
przekazuje informacje, idee, cele, problemy i ich rozwiązania innym terapeutom, członkom zespołu
wielodyscyplinarnego, pomocnikom, studentom, jak również osobom niezwiązanym z TZ.
5. Rozwój zawodowy i promocja terapii zajęciowej (45 godz.)
Treści kształcenia:
Zagadnienia prawne i etyczne, procedury oraz polityka rządowa w praktyce terapii zajęciowej w celu ochrony
interesu publicznego. Identyfikacja właściwych aktywności oraz akcji wspierających rozwój profesji. Kreowanie
planu rozwoju zawodowego. Stałe podnoszenie kwalifikacji. Zarządzanie TZ. Utrzymywanie wysokich
standardów oraz podnoszenie jakości usług. Uczestniczenie w akcjach promujących oraz związanych z rozwojem
TZ. Status prawny zawodu terapeuty zajęciowego. Zasady wykonywania zawodu terapeuty zajęciowego.
Odpowiedzialność prawna terapeuty zajęciowego. Międzynarodowe perspektywy profesjonalnego rozwoju.
Efekty kształcenia:
Absolwent potrafi wyznaczać, nadawać priorytet działaniom podejmowanym w terapii zajęciowej. Potrafi
promować zawód terapeuty zajęciowego. Monitorować pracę studentów terapii zajęciowej, jak również
pomocników, asystentów oraz wolontariuszy. Rozumieć oraz wdrażać strategie, aktywnie promujące TZ, przede
wszystkim na szczeblu lokalnym: zdrowotnym oraz społecznym. Rozumieć i wdrażać strategie i metody
zarządzania TZ.
6. Badania naukowe w terapii zajęciowej (30 godz.)
Treści kształcenia:
Podstawowe zasady badań naukowych w terapii zajęciowej, badania jakościowe i ilościowe. Krytyczne podejście
do dokumentów, informacji naukowych dotyczących TZ/OS. Pisanie projektów badawczych. Aktualne badania
naukowe w zakresie terapii zajęciowej. Analizowanie badań z zakresu tematyki będącej przedmiotem studiów.
Etyczne aspekty badań naukowych. Zastosowanie badań naukowych w praktyce zawodowej – praktyka oparta
na dowodach naukowych. Ciągła edukacja terapeuty.
Efekty kształcenia:
Absolwent potrafi pozyskać przydatną literaturę naukową. Potrafi aktywnie i efektywnie uczestniczyć w
projekcie badawczym, konferencjach, warsztatach; kontynuować rozwój zawodowy w miejscu pracy. Zna i
rozumie podstawowe zasady analizy literatury naukowej, potrafi odnosić się do niej krytycznie. Rozumie
znaczenie praktyki zawodowej opartej na dowodach naukowych.
C. Zajęcia terenowe
Zajęcia terenowe w wymiarze co najmniej 1000 godzin, którym należy przypisać co najmniej 40 punktów ECTS,
powinny rozszerzać wiedzę i umiejętności w zakresie treści kierunkowych. Poprzez zajęcia terenowe rozumie się
zajęcia praktyczne realizowane poza terenem uczelni w miejscach pracy terapeuty zajęciowego. Zajęcia
terenowe muszą obejmować:
Godziny
1. Zajęcia terenowe w warsztatach terapii zajęciowej 200
Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego
2. Zajęcia terenowe w zakładach opieki zdrowotnej 320
3. Zajęcia terenowe w placówkach pomocy społecznej, edukacyjnych i resocjalizacyjnych 360
4. Zajęcia terenowe w instytucjach administracji lub organizacjach społecznych zajmujących się rehabilitacją lub
pomocą społeczną, lub instytucjach i zakładach projektujących lub produkujących sprzęt i wyposażenie dla
potrzeb osób niepełnosprawnych 120
Zajęcia terenowe w zakładach opieki zdrowotnej powinny uwzględniać: oddziały szpitalne, rehabilitacyjne
ośrodki ambulatoryjne i oddziały dzienne, zakłady opiekuńczo – lecznicze.
Zajęcia terenowe w palcówkach pomocy społecznej powinny uwzględniać: domy pomocy społecznej, placówki
socjalizacyjne i interwencyjne, instytucje szkolnictwa specjalnego i integracyjnego, zakłady aktywności
zawodowej. Zajęcia terenowe mogą także odbywać się w zakłady pielęgnacyjno – opiekuńczych, ośrodkach
dziennych dla osób niepełnosprawnych, ośrodkach wsparcia dziennego (w tym świetlice: terapeutyczne,
socjoterapeutyczne, profilaktyczno – terapeutyczne, środowiskowe), placówkach resocjalizacyjnych,
środowiskowych domach samopomocy, klubach integracji społecznej, itp.
Zajęcia terenowe powinny obejmować pracę z osobami o różnych zaburzeniach (fizycznych, psychicznych,
poznawczych, etc.) i z osobami niedostosowanymi społecznie.
Zajęcia terenowe powinny uwzględniać wykorzystanie różnych umiejętności terapeuty zajęciowego, takich jak
badanie, terapia, konsultacje, programowanie postępowania, monitorowanie i modyfikowanie oraz planowanie
zakończenia lub kontynuacji interwencji, ewaluacja wyników, dokumentowanie, etc.
Sposób zorganizowania zajęć terenowych powinien uwzględniać: stosowanie się do etycznych i prawnych
krajowych i międzynarodowych standardów, skupiania się na potrzebach osoby chorej/ zdrowej, wnoszenie
efektywnego wkładu praktykanta do pracy zespołu, postępowanie z zawodową uczciwością, wykorzystywanie
zdobytej wiedzy, ocenianie potrzeb pacjenta/klienta, stosowanie modeli i struktur TZ w praktyce, praktykowanie
w taki sposób, aby mieć na uwadze dobro pacjenta/klienta, kształtowanie zdolności aktywnego słuchania i
komunikowania w stosunku do pacjenta/klienta i zespołu, informowanie o rezultatach.
D. Inne treści opisane w standardzie
Programy nauczania powinny przewidywać zajęcia z zakresu:
1. Języków obcych – w wymiarze nie mniej niż 120 godzin, którym można przypisać do 5 punktów ECTS;
2. Technologii informacyjnej – w wymiarze nie mniej niż 30 godzin, którym można przypisać 2 punkty ECTS –
treści kształcenia w zakresie technologii informacyjnej (podstawy technik informatycznych, przetwarzanie
tekstów, arkusze kalkulacyjne, bazy danych, grafika menedżerska i/lub prezentacyjna, usługi w sieciach
informatycznych, pozyskiwanie i przetwarzanie informacji) powinny co najmniej stanowić odpowiednio dobrany
podzbiór informacji zawartych w modułach wymaganych do uzyskania Europejskiego Certyfikatu Umiejętności
Komputerowych (ECDL - European Computer Driving Licence).
3. Wychowania fizycznego – w wymiarze nie mniej niż 60 godzin, którym można przypisać 2 punkty ECTS;
E. Inne treści nieopisane w standardzie
1. Program studiów musi zawierać dodatkowe treści przedstawione przez uczelnię studentowi w postaci zajęć do
wyboru, w wymiarze stanowiącym około 30% całkowitej ilości godzin (za 100% należy przyjąć ilość godzin zajęć
zorganizowanych obejmujących: treści podstawowe, treści kierunkowe, inne treści opisane w standardzie i
dodatkowe treści przedstawione przez uczelnię studentowi do wyboru), czyli nie mniejszym niż 510 godzin
zorganizowanych, którym należy przypisać nie więcej niż 30 punktów ECTS. Treści dodatkowe powinny dotyczyć
nauk humanistycznych, w tym filozofii i etyki, nauk społecznych i nauk o zdrowiu. Zaproponowane zajęcia mogą
także poszerzać wiedzę i umiejętności studenta w zakresie treści podstawowych i kierunkowych.
2. Za przygotowanie do egzaminu dyplomowego (w tym także za przygotowanie pracy dyplomowej, jeśli
przewiduje ją program nauczania) student otrzymuje 10 punktów ECTS.
ZALECENIE
Zaleca się dostosowywanie programów nauczania i planów studiów do aktualnych wytycznych Światowej
Federacji Terapeutów Zajęciowych (WFOT) i Europejskiej Sieci Nauczania Terapii Zajęciowej w Szkolnictwie
Wyższym (ENOTHE).
Powered by TCPDF (www.tcpdf.org)