sylwetki Honorowych Obywateli

Honorowi Obywatele m.st. Warszawy
Tytuły przyznane 31 maja 2012 r. uchwałą nr XXXVII/944/2012
Prof. Jerzy Regulski urodził się w 1924 roku w Zarybiu, współzałożyciel i prezes
Rady Fundatorów Fundacji Rozwoju Demokracji Lokalnej (od 1989 r.) profesor
Wyższych Szkół Administracji Publicznej w Białymstoku i Szczecinie.
W okresie okupacji podporucznik Narodowych Sił Zbrojnych. Członek Zarządu
Towarzystwa Bratniej Pomocy Studentów Politechniki Warszawskiej (1945 r.).
Więzień polityczny w latach 1945-1946.
Absolwent Wydziału Inżynierii Politechniki Warszawskiej (1947 r.), stopień doktora
i doktora habilitowanego uzyskał na Wydziale Architektury PW (1963 r. i 1969 r.).
Profesor nadzwyczajny nauk technicznych (1974 r.) i profesor zwyczajny nauk
ekonomicznych (1983 r.). W latach 1948-1958 m.in. Naczelny Inżynier budowy
Osiedla Młynów w Warszawie, od 1958 do 1974 r. pracował w Komitecie, a następnie
Instytucie Urbanistyki i Architektury (ostatnio z-ca dyrektora ds. naukowych),
w latach 1975-89 r. był profesorem Uniwersytetu Łódzkiego, a w latach 1981-1992
Polskiej Akademii Nauk.
Inicjator i organizator badań nad odbudową samorządu terytorialnego (1981-1988 r.),
członek Konwersatorium Doświadczenie i Przyszłość (1978-82 r. oraz od 2007 r.),
członek
Komitetu
Obywatelskiego
przy
Lechu
Wałęsie
(1988-1990
r.),
współprzewodniczący zespołu ds. samorządu terytorialnego podczas obrad
Okrągłego Stołu (1989 r.), senator (1989-1991 r.), pełnomocnik rządu ds. reformy
samorządu terytorialnego (1989-1991 r.), ambasador, stały przedstawiciel RP przy
Radzie Europy (1992-1997 r.), przewodniczący Rady ds. Reform Ustrojowych
Państwa (1998-1999 r.), członek Narodowej Rady Integracji Europejskiej 2000-2004 r.).
Członek wielu rad i komitetów. Wykładał gościnnie na ponad osiemdziesięciu
uniwersytetach zagranicznych. Ekspert Banku Światowego i innych organizacji
międzynarodowych. Uczestniczył w pracach nad reformami samorządowymi
w wielu krajach Europy Południowej i Wschodniej oraz Azji Centralnej.
Autor wielu publikacji m.in.: A Practical Guide to Building Local Government. The Polish
Experience,
Budapeszt
2010,
Droga
do
samorządu.
Od
pierwszych
koncepcji
do inicjatywy Senatu (1981-1989), wraz z M. Kuleszą, Warszawa 2009; Reformowanie
Państwa. Moje Doświadczenia, Warszawa-Szczecin 2007; Samorządna Polska, Warszawa
2005; Local Government Reform in Poland: An Insider’s Story, Budapeszt 2003; Samorząd
III Rzeczypospolitej. Koncepcje i realizacja, Warszawa 2000.
Doktor honoris causa Uniwersytetu Łódzkiego i Uniwersytetu Roskilde (Dania).
Odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski. Od 2012 roku kawaler
Orderu Orła Białego. Honorowy Obywatel miast: Warszawy, Jeleniej Góry
i Podkowy Leśnej oraz gminy Marklowice. Wyróżniony wieloma nagrodami
krajowymi i zagranicznymi.
Prof. Witold J. Kieżun urodził się w 1922 roku w Wilnie, profesor nauk
ekonomicznych, nauczyciel akademicki, teoretyk zarządzania, przedstawiciel
polskiej szkoły prakseologicznej,
żołnierz Armii Krajowej, podporucznik czasu
wojny, powstaniec warszawski, więzień sowieckich łagrów.
W 1931 roku przeniósł się do Warszawy, gdzie w 1939 roku zdał maturę
w Państwowym Liceum i Gimnazjum im. Księcia Józefa Poniatowskiego. W roku
1942 ukończył studia w Szkole Budowy Maszyn i Elektrotechniki uzyskując dyplom
technika – inżyniera budowy maszyn i rozpoczął tajną naukę na Wydziale Prawa
Uniwersytetu Warszawskiego.
Od października 1939 roku brał udział w wojskowej działalności podziemnej.
W czasie Powstania Warszawskiego walczył w oddziale do zadań specjalnych
„Harnaś” pod pseudonimem „Wypad”. W sierpniu 1944 roku został odznaczony
Krzyżem Walecznych, a 23 września 1944 roku udekorowany osobiście przez
dowódcę AK generała Bora-Komorowskiego wojennym orderem Virtuti Militari
i awansowany do stopnia podporucznika. Po kapitulacji uciekł z niewoli niemieckiej
pod Ożarowem. W marcu 1945 roku został aresztowany w Krakowie przez NKWD.
Po ciężkim śledztwie zesłano go do Gułagu Krasnowodsk na pustyni Kara-kum.
Po roku, na mocy amnestii wrócił do kraju.
Po uzyskaniu stopnia magistra prawa na Uniwersytecie Jagiellońskim przeniósł się
do Warszawy i przyjął posadę w NBP, a następnie asystenta w SGPiS. W roku 1961
rozpoczął seminarium doktoranckie u prof. Jana Zieleniewskiego w Zakładzie
Prakseologii PAN, które ukończył w 1964 roku uzyskaniem stopnia doktora nauk
ekonomicznych ze specjalizacją „organizacja i zarządzanie”. Już pięć lat później
obronił pracę habilitacyjną w tym obszarze naukowym, a w roku 1975 uzyskał tytuł
naukowy profesora.
W 1980 roku wyjechał za granicę. Wykładał zarządzanie m.in. na Temple University
w Filadelfii i na Uniwersytecie w Montrealu. Pracował w Burundi, najpierw
z ramienia ONZ, później jako przedstawiciel Kanady.
W latach 90-tych wykładał gościnnie na polskich uczelniach: w Międzynarodowej
Szkole Zarządzania, Wyższej Szkole Przedsiębiorczości i Zarządzania oraz
w Wyższej Szkole Humanistycznej w Pułtusku.
Sławomir Pietras
urodził się w 1943 roku w Czeladzi, z wykształcenia prawnik,
z powołania jeden z najwybitniejszych na świecie dyrektorów teatrów operowych.
Publicysta, pedagog, popularyzator sztuki operowej i baletowej. Przez ponad 30 lat
kierował kolejno teatrami operowymi Wrocławia, Łodzi, Warszawy i Poznania.
Absolwent Wydziału Prawa Uniwersytetu Adama Mickiewicza. W czasie studiów
był założycielem i pierwszym prezesem Towarzystwa Przyjaciół Opery w Poznaniu,
a także współzałożycielem i wiceprezesem Stowarzyszenia Polskiej Młodzieży
Muzycznej – polskiej sekcji Jeunesses Musicales.
Wykreował wiele wybitnych i rzadko prezentowanych produkcji repertuaru
klasycznego (Fidelio, Norma, Mefistofeles, Makbet, Ernani, Stiffelio, Żydówka, Walkiria,
Parsifal, Tannhäuser) oraz dzieła kompozytorów współczesnych (Penderecki,
Landowski, Britten, Szostakowicz, Orff, Theodorakis, Praszczałek-Prasqual).
Pod jego dyrekcją zrealizowano blisko 300 premier operowych i baletowych.
Spektakle te były prezentowane na międzynarodowych festiwalach m.in. w: Xanten,
Carcassone, Messynie, Moskwie, Hanowerze, Maladze, Salonikach.
Współtwórca Polskiego Teatru Tańca – Baletu Poznańskiego, dyrektor artystyczny
Festiwalu Moniuszkowskiego w Kudowie Zdroju (do 2011 r.), Ave Maria w Czeladzi
(od 2000 r.), Festiwalu Hoffmannowskiego w Poznaniu (w latach 2001-2008),
Leszczyńskiego Festiwalu Muzycznego im. Romana Maciejewskiego (od 2011 r.).
Bierze udział w jury krajowych oraz międzynarodowych konkursów wokalnych,
uprawia działalność publicystyczną, angażuje się w istotne dla środowiska
operowego sprawy.
Jest inicjatorem powstania Poznańskich Dni Verdiego, Poznańskiej Wiosny
Baletowej,
Festiwalu
Hoffmannowskiego
–
Polsko-Niemieckiego
Festiwalu
Operowego oraz Międzynarodowego Festiwalu Tańca – Lądeckie Lato Baletowe.
Twórca Warsztatów Operowych, które prowadził w dotychczas kierowanych przez
siebie teatrach. Uczestniczyli w nich melomani, chcący przybliżyć sobie problemy
sztuki operowej i baletowej poprzez osobisty kontakt z dyrektorem i jego artystami.
Zasłużony
Działacz
Kultury,
odznaczony
Złotym
Krzyżem
Zasługi,
Krzyżem
Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia
Polski. Honorowy Obywatel Warszawy, Będzina i Czeladzi.
Stanisław Wyganowski urodził się w 1919 roku w Ligocie (powiat łaski),
dr nauk ekonomicznych, urbanista, działacz samorządowy, w latach 1990-1994
Prezydent m.st. Warszawy.
Uczestnik kampanii wrześniowej 1939 roku, w czasie okupacji hitlerowskiej służył
w Armii Krajowej (m.in. w II Dywizji Piechoty, okręg „Jodła”), brał udział w akcji
"Burza".
Karierę zawodową ściśle związał z Warszawą, od 1950 roku pracował w instytucjach
związanych z gospodarką miejską: Instytucie Budownictwa Mieszkaniowego, Biurze
Projektów
Warszawa
Północny-Wschód,
Pracowni
Urbanistycznej
Województwa
Warszawskiego, Instytucie Urbanistyki i Architektury (początkowo jako pracownik
naukowy, a następnie dyrektor tegoż Instytutu).
Przez 10 lat wykładał na Politechnice Warszawskiej i Gdańskiej, był członkiem Komitetu
Przestrzennego
Zagospodarowania
Kraju
oraz
Komitetu
Architektury
i Urbanistyki PAN. W 1974 roku wyjechał na kontrakt do Algierii, gdzie pracował
w polskiej ekipie nad planem miasta Algier. W 1980 roku wrócił do kraju i podjął
pracę na stanowisku docenta w Instytucie Kształtowania Środowiska. Jest członkiem
honorowym Towarzystwa Urbanistów Polskich.
Jego liczne zasługi i dorobek sprawiły, że premier Tadeusz Mazowiecki mianował
go w styczniu 1990 roku Prezydentem Miasta Stołecznego Warszawy, a wybór ten
potwierdziło
później
Zgromadzenie
Wyborcze
Warszawy.
Obejmując
stanowisko
Prezydenta w początkowym okresie transformacji ustrojowej, w momencie kształtowania
autentycznego samorządu terytorialnego, Stanisław Wyganowski określił najpilniejsze
długofalowe zadania stojące przed Stolicą w okresie przełomu. Zorganizował Urząd Miasta
Stołecznego Warszawy, nakreślił wizję rozwoju Miasta. Dzięki niemu udało się stworzyć
odpowiedni klimat dla Warszawy i realizacji warszawskich projektów, a zadanie to było
wyjątkowo trudne wobec politycznych sporów, konfliktów i dyskusji, dotyczących ustroju
Stolicy. Swoje credo w tym zakresie zawarł w wydanej w 1993 roku publikacji „Jutro wielka
Warszawa".
Stanisław Wyganowski jest wciąż aktywny, zakochany w swoim Mieście, uczestniczy w
debatach i spotkaniach poświęconych różnym aspektom życia współczesnej Warszawy.
Odznaczony m.in.: Krzyżem Armii Krajowej, Krzyżem AK Akcji „Burza”, Złotym
Krzyżem Zasługi, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem
Zasługi dla Algierii.