Ocena rozprawy habilitacyjnej - Wydział Geodezji, Inżynierii

Recenzja rozprawy habilitacyjnej oraz dorobku naukowego
dr inż. Janusza Bogusza
Wydział Inżynierii Lądowej i Geodezji, Wojskowa Akademia Techniczna
w Warszawie
Tytuł rozprawy: „Zastosowanie krótko-czasowych rozwiązań GPS do badania
rezydualnych zmian deformacyjnych o charakterze dynamicznym w
częstotliwościach pływowych”
Autor rozprawy: dr inż. Janusz Bogusz
Forma rozprawy: 11 artykułów Autora wraz z Autoreferatem
I.
Ocena merytoryczna rozprawy habilitacyjnej
Rozprawę habilitacyjną stanowi cykl 11 publikacji, których tematyka mieści się w ramach
zagadnienia „Zastosowanie krótko-czasowych rozwiązań GPS do badania rezydualnych
zmian deformacyjnych o charakterze dynamicznym w częstotliwościach pływowych”:
a) Bogusz J., 2007, Environmental Influences on Gravimetric Earth Tides Observations,
Artificial Satellites [1]
b) Araszkiewicz A., Bogusz J., Figurski M., 2009, Investigation on Tidal Components in
GPS coordinates, Artificial Satellites [2]
c) Araszkiewicz A., Bogusz J., Figurski M., Szafranek K., 2010, Application of Short
Time GNSS Solutions to Geodynamical Studies – Preliminary Results, Acta
Geodynamica et Geomaterialia [3]
d) Bogusz J., Figurski M., 2010, Model pływowy IERS2003 i ocena możliwości jego
weryfikacji na podstawie opracowania obserwacji GNSS, Biuletyn WAT [4]
e) Bogusz J., Figurski M., 2010, Short-period Information in GPS time series, Artificial
Satellites [5]
f) Bogusz J., Kłos A., 2010, Wavelet analysis for investigation of precise GNSS
solutions’ credibility, Artificial Satellites [6]
g) Bogusz J., Figurski M., Kroszczyński K., Szafranek K., 2010, Investigation of
environmental influences to the precise GNSS solutions, Acta Geodynamica et
Geomaterialia [7]
h) Bogusz J., Hefty J., 2011, Determination of the Not-modelled short periodic
variations in the GPS permanent sites’ positions, Acta Geodynamica et
Geomaterialia [8]
i) Bogusz J., Kontny B., 2011, Estimation of sub-diurnal noise level in GNSS time
series, Acta Geodynamica et Geomaterialia [9]
j) Bogusz J., Figurski M., 2012, GPS-derived height changes in diurnal and sub-diurnal
time scales, Acta Geophysica [10]
k) Bogusz J., Figurski M., 2011, Residual K1 and K2 oscillations in precise GPS
solutions: case study, Artificial Satellites [11]
Artykuły te zostały opublikowane w większości po angielsku, 5 z nich opublikowano w
Artificial Satellites, 4 w Acta Geodynamica et Geomaterialia (pismo posiadające IF=0,452 w
roku 2010, należące do JCR od roku 2007), jeden w Acta Geophysica (IF=1 w roku 2010, na
liście JCR od 2007) oraz jeden w Biuletynie Wojskowej Akademii Technicznej (na liście
MNiSW, 9 punktów). Prace te ukazywały się w latach 2007-2012. Przedłożony cykl
publikacji spełnia kryteria Rady Wydziału Geodezji i Gospodarki Przestrzennej, jakie
powinien spełniać kandydat ubiegający się o nadanie stopnia doktora habilitowanego nauk
technicznych w dyscyplinie „geodezja i kartografia”.
W artykule [1] opisano czynniki środowiskowe wpływające na pomiary grawimetryczne oraz
sposób ich uwzględnienia przy tworzeniu matematycznego modelu grawimetrycznych
pływów ziemskich dla Obserwatorium Astronomiczno-Geodezyjnego w Józefosławiu.
Utworzony model został przyjęty przez International Centre for Earth Tides jako oficjalny
model pływowy dla Obserwatorium w Józefosławiu. W treści artykułu zawarta jest uwaga
(strona 53 [1]) o braku uwzględnienia redukcji hydrologicznych z powodu zbyt małej
częstości próbkowania danych. Brak głębszej analizy wpływu tego pominięcia na uzyskany
model (oprócz ostatniego zdania wniosków, z którego wynika, że wpływ może być znaczny,
ale bez zawartych w nim częstotliwości pływowych). Ta publikacja tylko częściowo pasuje
do tematu cyklu, wydaje się, że mogłaby być pominięta w cyklu, a za to wzbogacałaby
pozostały dorobek naukowy Habilitanta.
W kolejnej publikacji [2] włączonej do cyklu monotematycznego, Autorzy zajmują się
analizą współrzędnych GPS otrzymanych z rozwiązań programem Bernese. Uzyskiwano
wynikowe współrzędne co 1 godzinę, na podstawie przesuwanego 4-godzinnego okna
obserwacyjnego. W rozwiązaniach poszukiwano oscylacji dobowych i sub-dobowych,
wykorzystywano do tego celu szybką transformatę Fouriera oraz analizę falkową. Dzięki
zastosowanej analizie wykryto istnienie oscylacji dobowych (PSK1) i półdobowych (S2K2)
we współrzędnych niektórych stacji, jednakże amplituda wykrytych fal pływowych jest
bardzo mała, na poziomie dokładności wyznaczeń (na poziomie 1 mm i mniej), a do
rozdzielenia oscylacji PSK1 i S2K2 potrzebne byłyby dłuższe okresy badanych danych. Czy z
tego wynika, że model stosowany w programie Bernese nie musi już być poprawiany?
Autorzy nie ustosunkowują się w swoich wnioskach do otrzymanych wyników ani do sugestii
postawionych we wstępie, podsumowują je tylko.
W następnym artykule [3] zastosowano FFT (tym razem bez analizy falkowej) na wybranych
stacjach, a celem badań było: a) stwierdzenie poprawności zastosowania 3-godzinnego okna
obserwacyjnego (zamiast poprzedniego 4-godzinnego), poprzez porównania uzyskanych
rozwiązań z rozwiązaniami dobowymi; b) możliwość wykrycia oscylacji dobowych i subdobowych w badanych współrzędnych stacji permanentnych, przy czym na tym etapie
wykorzystywano już współrzędne stacji ASG-EUPOS. Uzyskane wyniki potwierdziły
możliwość wykorzystywania rozwiązań z 3-godzinnego okien obserwacyjnych, aczkolwiek w
tym przypadku, dla uzyskania wyższej dokładności wyników, Autorzy postulują potrzebę
wykorzystywania lepszych modeli jonosferycznych i troposferycznych, gdyż pozostałe błędy
już się nie uśredniają tak dobrze, jak w przypadku rozwiązań z dłuższych okresów obserwacji.
Natomiast nie jest prawdą, że na mniejszą dokładność wyników może mieć wpływ w tym
przypadku jakość wyznaczenia nieoznaczoności (a taka sugestia znalazła się na stronie 298 w
[3]). W takim wypadku dokładności musiałyby być dużo niższe niż te prezentowane na rys. 5
w [3]. Na marginesie: czy istnieje jakieś przeciwskazanie do przyjęcia wartości
nieoznaczoności dla krótszych okien obserwacyjnych, uzyskanych z rozwiązań dobowych?
Przy założeniu, że dane zostały już „wyczyszczone” z występujących „cycle slips” powinno
być to możliwe i zasadne. Od tej pory, we wszystkich artykułach cyklu stosowano
rozwiazania z 3-godzinnego okna obserwacyjnego na każdą godzinę. We wnioskach zawarto
trochę sprzeczne stwierdzenia: a) jeśli chodzi o uzyskiwane dokładności, to przydałyby się
lepsze modele poprawek atmosferycznych, b) trudno jest dokonać rozróżnienia pomiędzy
efektami czysto dynamicznymi a innymi (jak na przykład termicznymi) oraz c) nie było stacji
z takim samym zachowaniem się, jeśli chodzi o częstotliwości oscylacji, ale nie przeszkodziło
to Autorom wyciągnąć wniosku, że „(…) the verification of the existing models (…) could be
possible.”
Idea weryfikacji modelu pływowego zaimplementowanego w oprogramowaniu Bernese jest
treścią także kolejnej publikacji cyklu [4]. Ponownie wykorzystano przesuwane co 1 godzinę
okno 3-godzinne. Badano wyniki z okresu 1 roku (czerwiec 2008 – czerwiec 2009) z
oprogramowania Bernese, przeliczone na lokalne współrzędne E, N, U. Otrzymano
rezydualne szeregi czasowe, badane dalej wstępnie ponownie za pomocą FFT, a ostatecznie
za pomocą metody Chojnickiego, wykorzystanej w oprogramowaniu Eterna. Podano wyniki
analizy pływowej dla stacji JOZE i BOGO. Potwierdzono na tej podstawie, że model IERS
2003 wymaga drobnych poprawek, których wielkość jest na poziomie dokładności wyznaczeń
geodezyjnych. Publikacja [5] jest w znacznej mierze powtórzeniem publikacji [4].
Zastosowano te same metody obliczeniowe i zamieszczono te same rysunki ilustrujące
stawiane tezy o możliwości poprawy modelu IERS2003. Dołączono rozkład przestrzenny
dobowych oscylacji składowej Up. Brak jest powołania na artykuł [4], być może były one
pisane w jednym czasie (oba mają rok publikacji 2010).
W kolejnej publikacji [6] do tych samych szeregów czasowych zastosowano analizę falkową,
gdyż ta metoda, w odróżnieniu od FFT, nie gubi informacji o zmianach amplitudy dla danych
częstotliwości. Analiza falkowa daje też bardziej niż FFT wiarygodne wyniki dla sygnałów
niestacjonarnych. W pracy podano podstawy teoretyczne analizy falkowej i omówiono falkę
Morleta, która została ostatecznie wykorzystana do przeprowadzenia (po zbadaniu innych
falek dostępnych w bibliotekach Matlab’a) badań. Udało się dzięki temu podzielić
analizowane stacje ASG-EUPOS na stabilne i niestabilne w sensie zmian amplitud fal
krótkookresowych. Stwierdzono brak koincydencji zmian ze sposobem stabilizacji anten na
stacjach systemu. Na niektórych stacjach znaleziono przypadkowe zmiany amplitud w
badanych częstotliwościach, związane ze zmianami lokalnych warunków otoczenia. Badania
nad wpływem czynników środowiskowych na uzyskane wyniki zawarto w pracy [7].
Ponownie potwierdzono, że sposób posadowienia anten systemu ASG-EUPOS, na przykład
na wysokich konstrukcjach lub dachach, nie powoduje degradacji dokładności wyznaczeń
współrzędnych tych punktów. Badano zmiany współrzędnych w zależności od pór roku,
dobowe i sub-dobowe, włączono także po raz pierwszy do tych badań rozwiązania GNSS
(GPS+GLONASS). W konkluzjach stwierdzono, że zmiany sezonowe wymagają dalszych
badań. Co do zmian dobowych i sub-dobowych potwierdzono trudność w ich prawidłowej
interpretacji, czyli braku pewności czy są to zmiany pływowe czy termiczne. Badania
prowadzono w kontekście realizacji systemu ETRS’89 na obszarze Polski.
W artykule [8] przedstawiono analizę przestrzenną zmian współrzędnych 130 stacji sieci
ASG-EUPOS. Do badań ponownie wykorzystano metodę najmniejszych kwadratów i
oprogramowanie ETERNA. Stwierdzono, że częstotliwości O1 i M2 fal pływowych są bardzo
dobrze eliminowane przez model IERS2003, natomiast wykryto znaczące oscylacje w
częstotliwościach K1 i K2 oraz w S1 i S2, które są związane z oddziaływaniami termicznymi.
Wyjaśnienie przyczyn występowania tych oscylacji pozostawiono do dalszych badań. W
publikacji [9] zawarto krótki opis zjawiska pływów ziemskich, koncepcję określenia
parametrów pływowych, charakter białego i kolorowego szumu oraz określenie i badanie
szumu w danych GPS, na podstawie 130 stacji sieci ASG-EUPOS. Stwierdzono, że średni
poziom szumu w częstotliwościach dobowych i sub-dobowych nie przekracza 1 mm, zbadano
jego rozkład przestrzenny oraz stwierdzono, że szum ten nie jest szumem białym lecz
kolorowym (czyli występują korelacje czasowe w badanych sygnałach) – tu konkretnie
różowym (dla składowej pionowej). W omawianym artykule nie ustosunkowano się ani do
celu tego typu badań, ani do znaczenia tego zjawiska. Wydaje się, że takie badania
ewentualnie należałoby przeprowadzić na samym początku (czyli w pierwszej publikacji
cyklu), gdyż gdyby szeregi czasowe rezyduów tworzyły biały szum, to nie warto by już było
poszukiwać w nich żadnych ukrytych informacji i częstotliwości. Tak więc stwierdzenie, że
szeregi zmian współrzędnych geodezyjnych tworzą tzw. szum kolorowy, w kontekście
prowadzonych badań, jest oczywiste i było w dotychczasowych artykułach „milczącym
założeniem”. Natomiast znaczenie stwierdzenia, że jest to szum różowy powinno być w pracy
przedyskutowane. Wydaje się, że nie jest to szum ściśle różowy (w takim przypadku
widmowa gęstość mocy opada o równo 10 dB na dekadę, czyli około 3 dB na oktawę, co
prowadzi do tego, że występujące w sygnale częstotliwości są bardzie skupione przy
częstotliwościach mniejszych), ale raczej posiada on różowe zabarwienie… Przydałaby się w
omawianej pracy, lub w autoreferacie, dyskusja tego zagadnienia.
Publikacja [10] stanowi podsumowanie wcześniejszych badań, opatrzona została dość długim
i rozbudowanym wstępem, który w dużej mierze pokrywa się ze wstępem do Autoreferatu.
Do badań wykorzystano dane dotyczące tych samych stacji, tym razem dla okresu 2-letniego
(130 stacji ASG-EUPOS z okresu czerwiec 2008 – czerwiec 2010). Za pomocą metody FFT
przeanalizowano zachowanie się składowej Up w oscylacjach dobowych i półdobowych,
stanowi to kontynuację badań zamieszczonych w [7]. W następnym kroku, podobnie jak w
publikacjach [4], [5], [8], zastosowano program Eterna, z zaimplementowaną metodą
najmniejszych kwadratów wykorzystujących pomysł Chojnickiego. Zamieszczono analizę
amplitud oscylacji składowej Up, z której wynika, że oscylacje w częstotliwości S1mają
spójny charakter na obszarze naszego kraju i wiążą się z oddziaływaniem termicznym,
odzwierciedlając termiczne właściwości samej anteny, jak i miejsca jej posadowienia.
Natomiast oscylacje w częstotliwościach K1 i K2 nie wykazują spójności przestrzennej,
według Autorów mogą stanowić odzwierciedlenie niedoskonałości modelowania jonosfery,
troposfery, błędów orbit satelitów, etc. W pracy [11] Autorzy kontynuują badania nad
oscylacjami w częstotliwościach K1, K2 oraz S2, których występowanie zostało już
przedstawione w [2], rys. 11 i 12 oraz w [3] (Tabela 2), i dalszych. Przeprowadzono tu próbę
interpretacji przyczyn występowania tych oscylacji, choć – jak podkreślają to Autorzy – nie
jest to łatwe. Prawdopodobnie oscylacje te pochodzą od samego systemu GPS jako takiego.
Wszystkie te prace zostały streszczone przez Habilitanta w 10-ciostronicowym autoreferacie.
Uwagi pozytywne – podsumowanie
a) Bardzo ciekawa tematyka badań, wymagająca szerokiej znajomości wielu zjawisk,
które potencjalnie mogą mieć wpływ na uzyskiwane współrzędne
b) Wykonanie obliczeń na tak obszernym materiale wymagało ogromnego nakładu
pracy, systematyczności, bardzo dobrych narzędzi obliczeniowych i sprzętu
komputerowego, jak też najlepszego oprogramowania (Bernese, MatLab, Eterna)
c) Do badań wykorzystano nowoczesne metody matematyczne (FFT, analiza falkowa,
metoda Chojnickiego najmniejszych kwadratów z odpowiednio dostosowanymi
równaniami poprawek i odpowiednim sposobem grupowania fal pływowych)
d) Podziw budzi wydanie aż dziewięciu obszernych publikacji w ciągu dwóch lat 2010 i
2011.
e) Skład Autorów publikacji świadczy o szerokiej współpracy Habilitanta - zarówno
krajowej, jak i międzynarodowej
f) Osiągnięto postawiony cel badań, jakim było uzyskanie jak najgłębszej wiedzy o
rezydualnych zmianach deformacyjnych współrzędnych permanentnych stacji GNSS,
wydzieleniu z tych zmian częstotliwości pływowych i próbie ich interpretacji
g) Zbadano możliwości poprawienia na tej podstawie modelu IERS2003 – choć tu
wnioski nie były jednoznaczne
h) Uzyskano podział stacji ASG-EUPOS na stabilne i niestabilne w sensie zmian
amplitud fal krótkookresowych, opracowana do tego celu metoda na pewno będzie w
dalszym ciągu wykorzystywana do badań zmian współrzędnych stacji sieci
permanentnych
i) Dzięki przeprowadzonym badaniom stwierdzono, że sposób posadowienia anten stacji
sieci ASG-EUPOS, często na dachach budynków, nie pogarsza dokładności
wyznaczeń [5], [7]
j) Prowadzone badania otwierają szerokie perspektywy dalszych prac w tym kierunku,
stosowania coraz lepszych modeli innych zjawisk, dzięki czemu dynamiczne zmiany
będą wyznaczane bardziej wiarygodnie
k) W dobie tworzenia na całym świecie sieci stacji permanentnych – prowadzone badania
mają znaczenie ogólnoświatowe, opracowane metody mogą być wykorzystane we
wszystkich ośrodkach zajmujących się badaniem stałości stacji, realizacją układów
geodezyjnych, badaniem zmian pływowych, tworzeniem modeli tych zmian i modeli
samego potencjału ziemskiego pola grawitacyjnego
Uwagi krytyczne - podsumowanie
a) Autoreferat: brak jasno podsumowanych wyników, tekst autoreferatu urywa się zaraz
po zakończeniu omawiania ostatniego artykułu cyklu, jeśli stanowić on ma
podsumowanie pracy habilitacyjnej przedstawionej w postaci zbioru artykułów, to
wydaje się, że po omówieniu ostatniego z artykułów powinno nastąpić, choćby krótkie
podsumowanie wyników, co się udało osiągnąć, a czego nie, co autor uważa za
najważniejsze, etc.
b) W publikacjach: wiele wiadomości się powtarza, niektóre wydają się zbyt podstawowe
by je zamieszczać w poważnych publikacjach, jak wzory na przeliczenie B, L, h na E,
N, U (w [4] i [5] w identyczny sposób obok siebie);
c) Niektóre wnioski wydają się być podane na wyrost, jak na przykład wspomniane
wyżej wnioski z publikacji [3], nie znajdują one potwierdzenia ani kontynuacji w
dalszych pracach
d) Brak jasnych odniesień i powołań jednych publikacji w innych w przedstawionym
cyklu (przykładowo: w [5] brak powołań na [4], pomimo tego, że praktycznie te same
wyniki i ilustracje wyników: rys.1 z [5] = rys. 5 z [4], rys. 2 z [5] = rys. 6 z [4], dalsze
podobnie rysunki i tabele); tu wytłumaczeniem może być ten sam czas
przygotowywania publikacji
e) Wydaje się, że mogłoby być raczej mniej publikacji zamieszczonych w cyklu, tak
dobranych aby zminimalizować powtarzające się informacje oraz umieścić te
artykuły, w których już udało się dojść do konstruktywnych wniosków
f) Tak ważny temat, interesujący z punktu widzenia globalnej geodezji światowej,
powinien znaleźć odzwierciedlenie w jeszcze bardziej prestiżowych czasopismach,
także zagranicznych, przede wszystkim w Journal of Geodesy – szkoda, że ich nie ma.
Powyższe uwagi krytyczne nie umniejszają mojej oceny merytorycznej recenzowanej
rozprawy, która jest wysoka.
Wnioski końcowe dotyczące rozprawy habilitacyjnej
Podsumowując stwierdzam, że przedłożona mi do recenzji rozprawa habilitacyjna porusza
bardzo ważną i aktualną tematykę, związaną z analizą rezydualnych oscylacji współrzędnych
geodezyjnych stacji permanentnych, głównie w częstotliwościach pływowych, nad którą
pracują aktualnie cenione naukowe ośrodki geodezyjne na świecie. Uzyskane przez
Habilitanta, w trakcie jej realizacji, wyniki - stawiają Go w grupie znanych naukowców
zajmujących się tymi zagadnieniami. Prace Autora wniosły znaczący wkład w poznanie
składu częstotliwościowego i przyczyn występowania zmian rezydualnych współrzędnych
stacji permanentnych oraz zwróciły uwagę na konieczność prowadzenia badań tego typu w
celu prawidłowej realizacji układu odniesienia dla Polski poprzez stacje sieci ASG-EUPOS
oraz sprawdzania poprawności i, ewentualnie, dokonywania prób poprawiania modeli
pływowych wykorzystywanych w oprogramowaniu stosowanym do obliczeń współrzędnych
stacji permanentnych.
II. Ocena dorobku naukowego Habilitanta
Dr Janusz Bogusz jest aktualnie zatrudniony na stanowisku adiunkta na Wydziale Inżynierii
Lądowej i Geodezji Wojskowej Akademii Technicznej.
Stopień naukowy doktora nauk technicznych uzyskał w roku 2001 na Wydziale Geodezji i
Kartografii Politechniki Warszawskiej. Doktorat poświęcony był badaniom wpływu
atmosfery na wyniki grawimetrycznych obserwacji pływów ziemskich. Dr Janusz Bogusz jest
lub był kierownikiem 7 projektów lub grantów badawczych, w tym 3 projektów
ministerialnych i 4 wewnętrznych (Wydziału ILiG lub WAT) oraz wykonawcą w 15
projektach (ministerialnych, KBN, SPUB, statutowe). Uzyskał 7 nagród za działalność
naukową (w tym 6 nagród Rektora PW i 1 nagrodę Rektora WAT). Brał udział w wykonaniu
33 ekspertyz lub innych opracowań naukowych – są to raporty z realizacji badań w ramach
ekspertyz (2) i projektów (pozostałe).
Dorobek publikacyjny dr Janusza Bogusza jest znaczny. Po uzyskaniu stopnia doktora jest
autorem lub współautorem 49 publikacji, poza publikacjami z cyklu habilitacyjnego.
Większość opracowań opublikowano w Reports on Geodesy (36 na 49), pozostałe w Artificial
Satellites, Acta Geodynamica et Geomaterialia, Biuletynie WAT, Biuletynie Wyższej Szkoły
Oficerskiej Wojsk Powietrznych w Dęblinie, Advances in Space Research, Bolletino di
Geodesia e Scienze Affini, w Biuletynie BIM. Jest też autorem lub współautorem 16
publikacji zamieszczonych w materiałach konferencyjnych, polskich i zagranicznych. Dr
Janusz Bogusz jest także recenzentem w 3 polskich (Artificial Satellites, report on Geodesy,
Biuletyn WAT) oraz w jednym zagranicznego czasopisma (Contributions to Geophysics and
Geodesy) o obiegu międzynarodowym. Ponownie zamieszczam uwagę o potrzebie
publikowania tego typu badań, jakie prowadzi dr Janusz Bogusz, także w czasopismach
zagranicznych, o szerokim odbiorze.
Dr Janusz Bogusz prowadzi badania w ramach współpracy międzynarodowej: z International
Centre for Earth Tides, Institut fur Geowissenschaften Lehrstuhl fur Angewandte Geophysik
na Uniwersytecie w Jenie, z Politechniką Bratysławską oraz z profesorem Davidem Crossley
z Department of Earth and Atmospheric Sciences, Saint Louis University. Jest też członkiem
dwóch międzynarodowych organizacji i towarzystw naukowych : European Geosciences
Union EGU oraz podkomisja 3.1 „Earth Tides and Geodynamics” w IAG, której jest
współprzewodniczącym. Spośród organizacji krajowych jest członkiem SGP, członkiem
sekcji Dynamiki Ziemi KG PAN oraz członkiem Komisji Geodezji Satelitarnej KBKiS PAN.
Był uczestnikiem stażu naukowego w Austin w siedzibie firmy LaCoste&Romberg oraz
międzynarodowej szkoły modelowania parametrów geoidy, a także szkolenia na
Uniwersytecie w Jenie dotyczącego zastosowania grawimetrów względnych w geodezji i
geodynamice.
Dodatkowo, dr Janusz Bogusz ma też bogate osiągnięcia organizacyjne i dydaktyczne: był
członkiem komitetów organizacyjnych konferencji krajowych i międzynarodowych, pełnił
funkcje organizacyjne na PW, jest sekretarzem Komisji Geodezji Satelitarnej KBKiS PAN.
Jego dorobek dydaktyczny jest także znaczący, prowadził wiele przedmiotów, zarówno na
PW, WAT, jak i na dwóch uczelniach prywatnych.
III. Podsumowanie oceny rozprawy habilitacyjnej oraz dorobku naukowego
Habilitanta
Wyrażam przekonanie, że zarówno sama rozprawa habilitacyjna, jak i cały dorobek oraz
sylwetka Habilitanta, spełniają wymogi określone w Ustawie z dnia 14 marca 2003 o
stopniach naukowych i tytule naukowym oraz stopniach i tytułach w zakresie sztuki (Dz.
Ustaw nr 65, poz. 595, Art. 13.1 oraz Rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej i Sportu
z dnia 15 października 2004 w sprawie szczegółowego trybu przeprowadzania czynności w
przewodach doktorskim i habilitacyjnym oraz w postępowaniu o nadanie tytułu profesora
(Dz. Ustaw nr 15, poz. 128) oraz Rozporządzenie Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z
dnia 1 września 2011 roku w sprawie kryteriów oceny osiągnięć osoby ubiegającej się o
nadanie stopnia doktora habilitowanego. Przedkładam zatem Komisji wniosek o dopuszczenie
dr inż. Janusza Bogusza do dalszych etapów procedury habilitacyjnej.