Książka streszczeń Book of Abstracts - sekcja otologii i neuro

Transkrypt

IV Międzynarodowa Konferencja Sekcji Otologii i Neurootologii
Polskiego Towarzystwa Otorynolaryngologów
Chirurgów Głowy i Szyi
„Otologia 2013“
Warszawa, 21-23 listopada 2013
Książka streszczeń
Book of Abstracts
Innovative solutions
for various degrees of hearing loss
Książka streszczeń
Book of Abstracts
"Otologia 2013"
NEW
RONDO ®
MAESTRO®
EAS®
BONEBRIDGE™
Cochlear Implant System
Hearing Implant System
Combined electric
stimulation and acoustic
amplification in the
second generation.
The ideal solution for
individuals affected by
Partial Deafness.
Bone Conduction
Implant System
23423 r3.0
Now featuring RONDO,
the world’s first CI SingleUnit Processor. For
individuals with severe to
profound sensorineural
hearing loss.
VIBRANT
SOUNDBRIDGE®
The world’s first active
bone conduction implant
system designed for
individuals with singlesided deafness,
conductive or mixed
hearing loss.
Middle Ear Implant
System
The world’s most
successful middle ear
implant system. For
individuals with
sensorineural, conductive
and mixed hearing losses.
medel.com
1
Katarzyna Amernik, A. Konarska,
J. Tomaszewska, Ewa Jaworowska
Wyniki operacji tympanoplastycznych przeprowadzonych w Klinice Otolaryngologii i Onkologii
Laryngologicznej Pomorskiego
Uniwersytetu Medycznego w latach 2011-2012.
Results of tympanoplastic surgeries performed in Clinic of
Otolaryngology and Laryngological Oncology Pomeranian Medical
University in 2011-2012.
Klinika Otolaryngologii Pomorskiego Uniwersytetu Medycznego, Polski Związek
Głuchych, Centrum Diagnozy i Rehabilitacji
Dzieci i Młodzieży oraz Osób Dorosłych z
Uszkodzonym Słuchem im. Marii Góralówny.
Wstęp:
W pracy przedstawiono analizę retrospektywną operacji tympanoplastycznych wykonanych
w Klinice Otolaryngologii i Onkologii Laryngologicznej Pomorskiego Uniwersytetu Medycznego w latach 2011-2012. Analizie poddano
wskazania oraz wyniki czynnościowe.
Pacjenci i Metodyka:
W latach 2011-2012 w Klinice Otolaryngologii
PUM wykonano 89 operacji tympanoplastycznych. Wiek pacjentów wahał się od 9 do 84
lat (średnia 43 lata). Operowano 43 mężczyzn
oraz 46 kobiet.
Wyniki:
Najczęstszym wskazaniem do przeprowadzenia zabiegu było przewlekłe perlakowe zapalenie ucha środkowego, które rozpoznano u
35 chorych (39,3%), pozostałe to przewlekłe
proste zapalenie ucha środkowego 28 pacjentów (31,5%), przewlekłe zapalenie ucha z ziarniną i polipami u 8 (9%), suchą perforacją u 8
(9%), tympanoskleroza u 4 (4,5%), adhezyjne
zapalenie ucha u 4 (4,5%) oraz wady wrodzone u 2 (2,2%). Mastoidektomię wykonano w 54
przypadkach (60,7%). Operację ucha techniką
zamkniętą wykonano u 55 (61,8%) chorych,
2
a techniką otwartą u 34 (38,2%). Zachowany
łańcuch kosteczek słuchowych stwierdzono
śródoperacyjnie u 37 chorych (41,6%), odtworzenie łańcucha kosteczek wykonano u 30
chorych (33,7%). W 14 przypadkach (15,7%)
wykonano jedynie myringoplastykę, a ossikuloplastykę pozostawiono do wykonania w II etapie.
W 8 przypadkach (9%) wykonano IV typ tympanoplastyki. Do badań kontrolnych zgłosiło się 25
osób. U 23 (92%) z nich stwierdzono prawidłowe gojenie. Wtórną perforację błony bębenkowej odnotowano u 2 badanych (8%). Rozstęp
powietrzno – kostny (ABG) poniżej 20dB występował u 16 (64%) osób, u 3 (12%) 21-30dB i u 3
(12%) od 31 do 40dB. U trojga pacjentów przed
i po leczeniu operacyjnym występował głęboki
niedosłuch czuciowo – nerwowy.
Wnioski:
Wykonywanie operacji tympanoplastycznych
jest celowe gdyż wiąże się z poprawą słuchu
oraz jakości życia.
Katarzyna Bieńkowska i wsp.
Wdrożenie wieloośrodkowego
programu oceny postępów rehabilitacji dzieci z implantem ślimakowym od 0 – 48 miesiąca życia.
Implementation of the multicenter
programme of the evaluation of
progress in rehabilitation of children in the age 0 – 48 months.
Stowarzyszenie Rodziców i Przyjaciół
Dzieci z Wadą Słuchu, Krosno i inne.
Wstęp:
Literatura światowa potwierdza wpływ wszczepienia implantu ślimakowego na rozwój
kompetencji lingwistycznych i słuchowych.
Jednocześnie brakuje obserwacji procesu rehabilitacji poszczególnych umiejętności w czasie. Celem niniejszego badania jest zbadanie
rozwoju umiejętności słuchowych i lingwistycznych dzieci z implantem ślimakowym w wieku
do 4 r.ż. w porównaniu do prawidłowo słyszących dzieci.
Książka streszczeń "Otologia 2013"
Jest to wieloośrodkowe badanie z prospektywną rekrutacją użytkowników w wieku 0-4
lat. Zintegrowana Skala Rozwoju została zastosowana jako narzędzie obserwacji postępu
rehabilitacji słyszenia i mowy. Przedstawia ona
typowe poziomy rozwoju w obszarach słuchu, rozumienia, komunikacji (ekspresji mowy),
spostrzegania oraz komunikacji społecznej.
Pacjenci zostali włączeni do badania po pierwszym podłączeniu procesora dźwięku. Obserwacja została wykonana w odstępach 3-miesięcznych do 18-ego miesiąca życia dziecka,
a następnie co pół roku do ukończenia przez
dziecko 4-ego roku życia.
Wyniki:
Niniejsza praca opisuje protokół badawczy
wieloośrodkowego badania obserwacyjnego
oraz wstępne wyniki dla pierwszych 40 pacjentów z implantem ślimakowym.
Wnioski:
Rozwój kompetencji słuchowych i lingwistycznych zaimplantowanych dzieci z głębokim niedosłuchem jest tym bardziej zbliżony do normy
słuchowej wyznaczonej przez Zintegrowaną
Skalę Rozwoju, im wcześniej dziecko zostało
zaimplantowane.
Praca powstała we współpracy z:
Renata Antoniuk, Specjalistyczna Poradnia
Rehabilitacji Dzieci i Młodzieży z Wadą Słuchu
PZG, Częstochowa; Jolanta Antosz, Ośrodek rehabilitacji Słuchu i Mowy CM "Medyk",
Rzeszów; Barbara Bednarska, Specjalistyczny
Ośrodek Diagnozy i Rehabilitacji Dzieci i Młodzieży z Wadą Słuchu PZG, Gdańsk; Elżbieta
Błońska, Ośrodek rehabilitacji Słuchu i Mowy
CM "Medyk", Rzeszów; Alina Butkiewicz, Specjalistyczny Ośrodek Diagnozy i Rehabilitacji
Dzieci i Młodzieży z Wadą Słuchu PZG, Wrocław; Małgorzata Chłopecka, Specjalistyczna Poradnia Rehabilitacji Dzieci i Młodzieży
z Wadą Słuchu PZG, Warszawa; Maria Gawłowska, Medicus AIM Sp. z o.o. S.K.A., Wrocław; Urszula Kasperska-Jachimiak, Fundacja
ECHO, Warszawa; Jolanta Kociemba, Ośrodek Rehabilitacji Laryngologicznej Uniwersytetu Medycznego, Poznań; Izabela Kowalik,
Stowarzyszenie Rodziców i Przyjaciół Dzieci
z Wadą Słuchu, Krosno; Grażyna Krupa, Spe-
cjalistyczna Poradnia Rehabilitacji Dzieci i Młodzieży z Wadą Słuchu PZG, Kraków; Joanna
Kuśmierczyk, Medicus AIM Sp. z o.o. S.K.A.,
Wrocław; Katarzyna Leppert, Specjalistyczny
Ośrodek Diagnozy i Rehabilitacji Dzieci i Młodzieży z Wadą Słuchu, Bydgoszcz; Liwo Helena, Specjalistyczny Ośrodek Diagnozy i Rehabilitacji Dzieci i Młodzieży z Wadą Słuchu PZG,
Gdańsk; Magdalena Magierska-Krzysztoń,
Ośrodek Rehabilitacji Laryngologicznej Uniwersytetu Medycznego, Poznań; Teresa Meyer,
Specjalistyczny Ośrodek Diagnozy i Rehabilitacji Dzieci i Młodzieży z Wadą Słuchu, Koszalin; Elżbieta Szmyt, Specjalistyczny Ośrodek
Diagnozy i Rehabilitacji Dzieci i Młodzieży z
Wadą Słuchu PZG, Olsztyn; Barbara Tabaka,
Ośrodek Rehabilitacji Laryngologicznej Uniwersytetu Medycznego, Poznań; Katarzyna Wojnarowska, Specjalistyczny Ośrodek Diagnozy
i Rehabilitacji Dzieci i Młodzieży z Wadą Słuchu
PZG, Wrocław; Małgorzata Zerbst, Specjalistyczny Ośrodek Diagnozy i Rehabilitacji Dzieci
i Młodzieży z Wadą Słuchu, Bydgoszcz.
Łukasz Borucki, Roland Zydroń, Piotr
Dąbrowski, Witold Szyfter
Rekonstrukcja błony bębenkowej za pomocą chrząstki i powięzi skroniowej – porównanie
skuteczności i wyników słuchowych.
Reconstruction of the tympanic
membrane with fascia and cartilage – comparison of hearing results and efficacy.
Klinika Otolaryngologii i Onkologii Laryngologicznej UM w Poznaniu.
Wstęp:
Myringoplastyka to zabieg polegający na odtworzeniu ciągłości błony bębenkowej. Zasadniczym celem zabiegu jest oddzielenie delikatnych struktur ucha środkowego od środowiska
zewnętrznego, a co za tym idzie poprawa jakości życia chorego, który od tej pory nie będzie
musiał unikać kontaktu ucha z wodą. Drugim,
3
niemniej ważnym celem zabiegu jest poprawa
niedosłuchu powstałego wskutek perforacji.
Badaną grupę stanowiło 49 chorych – w tym 26
u których rekonstrukcję błony bębenkowej wykonano przy użyciu powięzi z mięśnia skroniowego, u 13 zastosowano technikę palisadową,
u 9 użyto chrząstki, a u 1 ochrzęstnej. U wszystkich pacjentów wykonano audiometrię tonalną.
U 6 chorych badanie wykonano po reoperacji.
Średni czas obserwacji wynosił 25 miesiące.
Wyniki audiometrii porównywano zgodnie z wytycznymi Komitetu Słuchu i Równowagi Amerykańskiej Akademii Otolaryngologii Chirurgii
Głowy i Szyi. Za istotną poprawę / pogorszenie
słuchu uznano sytuację, w której progi słyszenia
zmieniły się średnio o ponad 10 dB.
Wyniki:
U 80% pacjentów stwierdzono szczelną
zrekonstruowaną błonę bębenkową (89%
- chrząstka, 85% - palisada, 73% - powięź).
U 49% pacjentów słuch nie zmienił się; u 41%
chorych słuch poprawił się (średnio o 21 dB),
u 3 pacjentów słuch pogorszył się (średnio o
odpowiednio 12,5; 17,5 i 40 dB). 2 pacjentów
miało zdiagnozowaną głuchotę przed zabiegiem.
Wnioski:
W naszym materiale najbardziej skuteczną metodą postępowania był przeszczep z użyciem
chrząstki oraz technika palisadowa. Największe korzyści słuchowe odniesiono w przypadku techniki palisadowej (poprawa słuchu u
62% chorych, średnio o 21 dB); nieco mniejsze
w przypadku użycia powięzi (poprawa u 35%
chorych, średnio o 23 dB) u chorych u których
wykorzystano chrząstkę słuch poprawił się
w 22% przypadków średnio o 14 dB.
Łukasz Borucki, Damian Budzyński, Rafał
Madoński, Michał Rychik, Piotr Przybyła,
Piotr Sauer, Witold Szyfter
Zastosowanie robota przemysłowego do chirurgicznego leczenia usznopochodnego ropnia mó4
zgowia - badania doświadczalne.
The use of an industrial robot for
surgical treatment of otogenic
brain abscess - experimental studies.
Klinika Otolaryngologii i Onkologii Laryngologicznej UM w Poznaniu, Politechnika
Poznańska.
Wstęp:
Technika robotowa to obecnie dynamicznie
rozwijająca się dziedzina chirurgii. Znajduje zastosowanie również w otologii. Aktualnie
standardem postępowania w leczeniu usznopochodnych ropni mózgowia jest drenaż ropnia pod kontrolą neuronawigacji. Procedura ta
znacznie ułatwiła identyfikację i leczenie ropnia.
Nadal problemem jest stabilizacja końca igły
w trakcie nakłuwania. Jednym z możliwych
rozwiązań jest zastosowanie robota do wykonania punkcji.
Cel:
Ocena możliwości wykorzystania robota przemysłowego KUKA do nakłucia usznopochodnego ropnia mózgowia.
Do budowy modelu czaszki wykorzystano technikę druku 3D. Symulację mózgowia i ropni
mózgowia wykonano za pomocą dwubarwnych roztworów żelatynowych. Wykorzystano
najnowszy model robota przemysłowego KUKA
przeznaczonego do testów laboratoryjnych.
Przygotowano system informatyczny sterujący
robotem. Nakłucie kontrolowano za pomocą
kamer umieszczonych w trzech osiach.
Wyniki:
Stworzono model 3D czaszki z wykonaną antromastoidektomią. Wykonano symulację mózgowia i ropnia mózgu za pomocą masy żelatynowej. Ramię robota uzbrojono w typową
igłę punkcyjną. Stworzono wirtualną siatkę trójwymiarową do umiejscowienia modelu czaszki
i sterowania robotem. Za pomocą robota przemysłowego KUKA wykonano szereg punkcji
ropnia oceniając zakres ruchu igły.
Wnioski:
Zastosowanie robota przemysłowego KUKA
w procedurze nakłucia ropnia może być korzystne. Opracowanie stresowania opartego o
współrzędne ropnia jest najtrudniejszym zadaniem w integracji robota przemysłowego z rzeczywistością sali operacyjnej. Materiały zastosowane do symulacji wiernie odzwierciedlają
anatomiczne warunki operacyjne.
Łukasz Borucki, Wojciech Gawęcki,
Michał Karlik, Maciej Wróbel, Witold
Szyfter
operacji radykalnych z wyciekiem – dojście
przez środkowy dół czaszki.
Łukasz Borucki, Wojciech Gawęcki,
Michał Karlik, Witold Szyfter
Problemy z płatem skórnym u
pacjentów po implantacji ślimakowej.
Problems with skin flap after cochlear implantation.
Implanty ślimakowe u chorych
z przewlekłym zapaleniem ucha
środkowego.
Cochlear implant in patients with
chronic otitis media.
Katedra i Klinika Otolaryngologii, Katedra
i Klinika Foniatrii i Audiologii Uniwersytetu
Medycznego im. Karola Marcinkowskiego
w Poznaniu.
Katedra i Klinika Otolaryngologii, Katedra
i Klinika Foniatrii i Audiologii Uniwersytetu
w Poznaniu.
Wstęp:
Celem pracy jest przedstawienie postępowania w przypadku problemów z płatem skórnym
u pacjentów po implantacji ślimakowej oraz
jego skuteczności.
Przewlekłe zapalenie ucha środkowego u osób
z obustronną głuchotą kwalifikowanych do implantacji ślimakowej jest trudnym zagadnieniem
otologicznym. Ten proces chorobowy łączy się
z zakażeniem licznymi bakteriami opornymi
na większość antybiotyków. W piśmiennictwie
opisywane są różne sposoby postępowania
w takich przypadkach.
W ośrodku poznańskim stosowane są następujące metody:
1. W przypadku przewlekłego zapalenia ucha
środkowego z perforacją mezotympanalną
– tympanoplastyka z odtworzeniem ciągłości błony bębenkowej, najczęściej z użyciem
chrząstki; po 12 miesiącach implantacja.
środkowego z perlakiem – operacja usunięcia
zmian chorobowych zawsze z użyciem techniki
zamkniętej; po 12 miesiącach operacja zwiadowcza i ewentualna implantacja ślimakowa.
środkowego z perlakiem u chorych, u których
trzeba było wykonać zabieg z użyciem techniki otwartej oraz w przypadkach obustronnych
W Klinice Otolaryngologii i Onkologii Laryngologicznej w Poznaniu wykonano dotychczas
1024 zabiegi wszczepienia implantu ślimakowego. W tej grupie do września 2013 roku
problemy z płatem skórnym nad implantem ślimakowym wystąpiły u 17 pacjentów co stanowi 1,7% wszystkich implantowanych. Analizie
poddano postępowanie chirurgiczne w takich
przypadkach i jego skuteczność.
Wyniki:
U pacjentów, u których wystąpiły problemy z
płatem skórnym (zakażenie i ubytek tkanek
zwykle z odsłonięciem implantu) stosowano intensywną antybiotykoterapię celowaną, a następnie podejmowano próbę chirurgicznego
oczyszczenia rany i jej zamknięcia zwykle za
pomocą lokalnych płatów jedno- lub dwuwarstwowych przesuwanych z okolicy skroniowociemieniowej. U 13 chorych istniała niestety
konieczność usunięcia implantu.
Wnioski:
Problemy dotyczące płata skórnego po im-
5
plantacji ślimakowej występują rzadko, ale ich
leczenie jest złożone i trudne. Powinno ono
obejmować intensywną antybiotykoterapię
celowaną a następnie leczenie chirurgiczne z
usunięciem zakażonych tkanek i zamknięciem
ubytku. W niektórych przypadkach konieczna
jest eksplantacja.
Łukasz Borucki, Krystian Klimowski,
Damian Budzyński, Piotr Sauer, Witold
Szyfter
Ocena precyzji chirurgicznej w
otologii – doświadczenia na symulatorach.
Precision in otology - study on simulators.
Klinika Otolaryngologii i Onkologii Laryngologicznej UM w Poznaniu, Politechnika
Poznańska.
Wstęp:
Operacje w obrębie kości skroniowej wymagają dużej precyzji od chirurga. Jest to związane
z pracą z powiększeniem, z małymi i bardzo
delikatnymi strukturami takimi jak strzemiączko. Precyzję tę nabywa się podczas ćwiczeń
na kościach skroniowych jak i w codziennej
praktyce chirurgicznej. Drżenie rąk w istotny
sposób wpływa na skuteczność i bezpieczeństwo leczenia chirurgicznego.
Cel:
Celem badania było porównanie precyzji chirurgicznej dwóch grup chirurgów praktykujących otologów i rezydentów pierwszego roku
na trzech prostych modelach otologicznych.
Badaniom poddano trzech praktykujących
otologów (wykonujących rutynowo zabiegi
implantacji ślimakowej) i sześciu rezydentów
pierwszego roku i stażystów. Zastosowano
3 proste modele symulujące założenie drenika wentylacyjnego stapedotomię i założenie
protezki strzemiączka. Ćwiczenia wyskalowano od najprostszego do najtrudniejszego. Do
6
badań wykorzystano 3 czujniki przyspieszenia
badające ruchy ręki i przedramienia w trzech
osiach. Najistotniejszym pomiarem była amplituda przyspieszenia. Pomiary skorelowano z
dokumentacją filmową. Badanie wykonywano
w dwóch pozycjach z przedramieniem podpartym i bez podparcia.
Wyniki:
Stwierdzono istotną różnicę w precyzji wykonywania zadania pomiędzy obydwiema grupami. W grupie niedoświadczonej połowa nie
ukończyła najtrudniejszego zadania. Brak podparcia istotnie zwiększał drgania ręki podczas
wykonywania zadania w obydwu grupach.
Wnioski:
Badania za pomocą czujników przyspieszenia
są przydatne w ocenie precyzji działania chirurga. Mogą one stanowić istotną metodę badawczą podczas ewaluacji modeli do ćwiczeń
otologicznych jak i postępów szkolenia chirurgicznego. Istnieje istotna różnica w drganiach
ręki między praktykującymi otologami a osobami zaczynającymi przygodę z chirurgią.
Hanna Czerniejewska, Magdalena Kałos,
Bożena Wiskirska-Woźnica, Alicja Sekula
Projekt IROS - badanie obserwacyjne zaimplantowanego pacjenta.
Cochlear – Implanted Recipient Observational Study (IROS) of the adolescent patients implanted with
the cochlear implant.
Katedra i Klinika Foniatrii i Audiologii, Uniwersytet Medyczny im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu.
Wstęp:
Badanie trendów współcześnie stosowanych
praktyk klinicznych dowodzi, że rośnie liczba
publikowanych dowodów klinicznie obserwowanych korzyści z używania jednostronnej
i obustronnej stymulacji poprzez implantowane
urządzenia u pacjentów z wadami słuchu. JedKsiążka streszczeń "Otologia 2013"
nakże zebrane dane wykazują sporą rozbieżność między doświadczeniami i praktykami
klinicznymi, a późniejszymi wynikami. Widoczny jest brak danych związanych z odczuciami
pacjentów zbieranych dla implantowanych w
przyszłości pacjentów, w tym danych porównujących stan przed implantacją lub przed uruchomieniem implantu, z danymi uzyskanymi
w wyniku badań przeprowadzonych w ustalonych odstępach czasu. Międzynarodowe, wieloośrodkowe, prospektywne i długoterminowe
badanie obserwacyjne ma na celu zestawić
subiektywne wrażenia zaimplantowanych pacjentów w regularnych odstępach czasu za
pomocą narzędzi subiektywnej oceny. Dane
wprowadzane są do elektronicznej bazy w zabezpieczonym środowisku.
Oceny dokonuje się 4 tygodnie po implantacji
(przed podłączeniem procesora) oraz rok, dwa
i trzy lata po implantacji. Narzędziami oceny
pacjentów są skale subiektywnej samooceny
(klinicznie wystandaryzowane kwestionariusze
SSQ oraz HUI Mk III), karty profilu pacjenta, jak
również pomiary progów słuchowych.
Wyniki:
Przedstawienie pierwszych wyników, włączając w nie dane demograficzne, epidemiologiczne oraz wyniki subiektywnej oceny zaimplantowanych dorosłych pacjentów włączonych do
badania od października 2012 r.
Wnioski:
Dane są konsekwentnie gromadzone jako
część wieloośrodkowego badania, aby zapewnić statystycznie ważne dane przydatne
w decydowaniu o zarządzaniu pacjentami na
poziomie klinicznym, administracyjnym oraz
wykonawczym w skali lokalnej, krajowej i międzynarodowej.
Katedra i Klinika Otolaryngologii i Onkologii
Laryngologicznej Uniwersytetu Medycznego im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu
Wstęp:
Dysfunkcję trąbki słuchowej (TS) obserwuje się
u ok. 1-5% osób dorosłych. U dzieci poniżej
10 roku życia patologia ta dotyczy prawie 40%.
Niedrożność TS może prowadzić do szeregu
schorzeń ucha środkowego takich jak wysiękowe zapalenie ucha, nawracające ostre zapalenia uszu, atrofia i perforacja błony bębenkowej, powstawanie kieszonek retrakcyjnych, a w
konsekwencji do rozwoju perlaka i przewlekłego stanu zapalnego. Zaburzenia czynności TS
rozwijające się w dzieciństwie bardzo często
mają największe konsekwencje w wieku dorosłym. Głównymi czynnikami prowadzącymi do
patologii TS są nawracające ostre lub przewlekłe zapalenia błony śluzowej nosa i ucha środkowego, alergia, choroba refluksowa, zmiany
w budowie anatomicznej nosa (skrzywienie
przegrody nosowej, przerost małżowin nosowych dolnych), czynniki morfologiczne (polipy
nosowe, polipy choanalne), zaburzenia czynności mięśni podniebienia otwierających światło TS.
Pacjenci ze stwierdzoną dysfunkcją TS. Endoskopowa tuboplastyka przy użyciu balonów
wypełnionych roztworem soli fizjologicznej o
wysokim ciśnieniu.
Wyniki:
Autorzy pracy przedstawiają doświadczenia
własne w zastosowaniu endoskopowej tuboplastyki.
Wnioski:
Tuboplastyka jest skuteczną i łatwą do wyk nania
metodą poprawy czynności TS. Można ją stosować wielokrotnie u tego samego pacjenta.
Piotr Dąbrowski, Wojciech Gawęcki,
Witold Szyfter
Endoskopowa tuboplastyka.
Endoscopic tuboplasty.
7
Marcin Durko, Anna Pajor, Andrzej
Jankowski, Wioletta Pietruszewska, Jiri
Skrivan, Tomasz Durko, Joanna Hima,
Joanna Chądzyńska
Ocena jakości słyszenia u pacjentów
łódzkiego
programu wszczepów ślimakowych
– pierwsze wyniki projektu IROS
rok po operacji.
The quality of hearing after cochlear implantation – evaluation of patients of cochlear implant program
in Łódź the first results of the IROS
study, one year after surgery.
I Katedra Otolaryngologii Uniwersytetu
Medycznego w Łodzi, USK nr 1 im. N.
Barlickiego; Pierwszy Wydział Lekarski
Uniwersytetu Karola w Pradze, Oddział
Otorynolaryngologii i Chirurgii Głowy i Szyi.
Wstęp:
Projekt IROS, czyli obserwacyjne badanie zaimplantowanego pacjenta, jest międzynarodowym, wieloośrodkowym badaniem, którego
głównym celem jest zebranie subiektywnych i
jednorodnych danych dotyczących użytkowników i zestawienie ich w regularnych odstępach
czasowych. W ramach projektu prowadzona
jest elektroniczna baza, w której gromadzone
są dane użytkowników wszczepialnych urządzeń wspomagających słyszenie.
Ocena pacjentów przeprowadzana jest w
pierwszym tygodniu po implantacji (przed podłączeniem procesora mowy), kolejne wizyty
odbywają się rok, dwa i trzy lata po operacji.
Subiektywnej samooceny pacjenci dokonują za pomocą wystandaryzowanych klinicznie
kwestionariuszy SSQ (Speech, Spatial, Quality
Index) oraz HUI Mk III (Health Utility Index).
Wyniki:
Zestawienie wyników demograficznych i epidemiologicznych oraz podsumowanie subiektywnych wrażeń dorosłych pacjentów z implantem
ślimakowym włączonych do badania w czerwcu
8
2012 r. – drugi etap badania, rok po implantacji.
Wnioski:
Według subiektywnej oceny pacjentów implantacje ślimakowe zwiększają zdolność i jakość
słyszenia zarówno mowy jak i słyszenia przestrzennego już po roku użytkowania implantów. Dane są konsekwentnie gromadzone jako
część wieloośrodkowego badania, pacjenci są
nadal sekwencyjnie rekrutowani, aby zapewnić
dane istotne statystyczne.
Wojciech Gawęcki, Joanna ŁączkowskaPrzybylska, Maciej Tokarski, Witold Szyfter
Wyniki leczenia choroby Meniere’a za pomocą dobębenkowych
wstrzyknięć gentamycyny – obserwacje wieloletnie.
Results of treatment of Meniere’s
disease with intratympanic injections of gentamicin – long-term
observations.
Klinika Otolaryngologii i Onkologii Laryngologicznej Uniwersytetu Medycznego im.
Karola Marcinkowskiego w Poznaniu.
Wstęp:
Celem pracy jest ocena wyników leczenia choroby Meniere’a za pomocą dobębenkowych
wstrzyknięć gentamycyny.
Materiał stanowi 48 chorych ze zdefiniowaną,
oporną na leczenie zachowawcze chorobą
Meniere’a leczonych w Klinice Otolaryngologii
i Onkologii Laryngologicznej Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu w latach 2001-2013.
Stosowano wstrzyknięcia dobębenkowe gentamycyny w dawce 0,3ml (12mg) jednorazowo
lub kilkukrotnie z co najmniej 7-dniową przerwą, a liczba iniekcji zależna była od reakcji
ucha wewnętrznego. Oceniano subiektywne
odczucia pacjentów oraz wyniki badań narządu równowagi i słuchu w okresie wczesnym (3
miesiące) i odległym (2 lata i 5 lat) po zastosowanym leczeniu.
Wyniki:
U prawie wszystkich pacjentów (ponad 95%)
uzyskano całkowitą lub istotną kontrolę zawrotów głowy (klasa A i B). U większości chorych nie obserwowano pogorszenia słuchu we
wczesnym okresie po zastosowanym leczeniu
(ok. 85%), choć w dalszej obserwacji odsetek pacjentów bez pogorszenia słuchu uległ
zmniejszeniu (do ok. 75%).
Wnioski:
Dobębenkowe iniekcje gentamycyny stanowią
skuteczną i mało obciążającą metodę terapii
opornej na leczenie zachowawcze choroby
Meniere’a. U większości chorych terapia nie
powoduje pogorszenia słuchu. Liczba stosowanych iniekcji i czas pomiędzy nimi jest zależny od efektu dotychczasowego leczenia
i oczekiwań pacjenta.
Jolanta Jadczyszyn, Małgorzata Dębska,
Lidia Zawadzka-Głos
Usznopochodne powikłania wewnątrzczaszkowe u dzieci.
Intracranial complications of otitis media in children.
Klinika Otolaryngologii Dziecięcej Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego.
Wstęp:
Usznopochodne powikłania wewnątrzczaszkowe częściej dotyczą dzieci i osób młodych
niż osób dorosłych. Głównie występują w przebiegu ostrego zapalenia ucha środkowego,
rzadziej w przewlekłym zapaleniu ucha z perlakiem lub ziarniną.
Celem pracy jest przedstawienie 8 pacjentów z
usznopochodnymi powikłaniami wewnątrzczaszkowymi. Wszyscy pacjenci byli leczeni operacyjnie
w Klinice Otolaryngologii Dziecięcej Warszawskiego
Uniwersytetu Medycznego w latach 2010-2013. W
czasie operacji został pobrany materiał do badań
bakteriologicznych. U wszystkich pacjentów zastosowano intensywną dożylną antybiotykoterapię.
Wyniki:
Przedstawiamy wyniki leczenia hospitalizowanych pacjentów. U 3 pacjentów wystąpiły powikłania odległe.
Wnioski:
1. Usznopochodne powikłania wewnątrzczaszkowe należą do bardzo ciężkich, rzadkich powikłań.
2. Nadal istnieje trudny problem diagnostyczny
i leczniczy.
3. Szybkie wkroczenie z leczeniem operacyjnym decyduje o bezpieczeństwie dziecka i
przebiegu dalszego leczenia.
Anna Kabacińska, Adam Koryzma
Nagła głuchota jako objaw osłoniaka nerwu VIII w materiale Kliniki
Otolaryngologii PUM w okresie od
stycznia 2011 do czerwca 2013 r.
Sudden hearing loss as a symptom
of the Vestibular Schwannoma.
Klinika Otolaryngologii i Onkologii Laryngologicznej PUM w Szczecinie, Zakład
Diagnostyki Obrazowej i Radiologii Interwencyjnej PUM w Szczecinie.
Wstęp:
Szacuje się, że nagła głuchota może być pierwszym objawem u około 10% chorych z guzem
nerwu VIII. Znajomość tego faktu powoduje,
że chorzy, którzy doznali nagłego pogorszenia
słuchu, powinni być poddani wnikliwej diagnostyce audiologicznej.
Analizie poddano okres od stycznia 2011 do
czerwca 2013 r. W tym czasie w Klinice Otolaryngologii i Onkologii Laryngologicznej PUM
hospitalizowano 87 pacjentów z powodu nagłej jednostronnej głuchoty niejasnego pochodzenia. Do analizy nie włączono chorych z
głuchotą na tle pourazowym (w tym po urazie
akustycznym), infekcyjnym oraz z rozpoznaną
w dalszym procesie diagnostycznym chorobą
Meniere'a. W grupie badanej były 42 kobiety
9
i 45 mężczyzn. Wiek chorych: 9 - 80 lat, średnia wieku 52 lata, średnia wieku badanych kobiet to 49 lat, mężczyzn 54 lata. U wszystkich
chorych w procesie diagnostycznym wykonano audiometrię tonalną, impedancyjną, zarejestrowano słuchowe potencjały z pnia mózgu
(ABR), elektronystagmografię (ENG). Audiometrię tonalną kontrolowano co drugi dzień. W
przypadku braku poprawy słuchu oraz w przypadku nieprawidłowego wyniku badania ABR
(nawet w przypadku poprawy słuchu), pacjenta
kierowano na badanie MRI z oceną nerwu VIII i
kąta mostowo-móżdżkowego.
Wyniki:
W wyniku przeprowadzonego leczenia poprawę słuchu zarejestrowaną w audiometrii tonalnej uzyskano u 60 pacjentów (61%), w tym poprawę słuchu do normy u 20 pacjentów (20%).
Nieprawidłowy wynik badania ABR zarejestrowano u 29 chorych. Zostali oni, jak również 12
chorych bez poprawy słuchu skierowani na
badanie MRI. W wyniku tomografii rezonansu
magnetycznego (z kontrastem) u 5 chorych,
co stanowi 5,7% badanej grupy, rozpoznano
osłoniaka nerwu VIII. U jednego z tych chorych,
pomimo uzyskanej poprawy słuchu do normy,
nieprawidłowy wynik badania ABR i w konsekwencji badanie MRI ujawniło obecność osłoniaka wielkości 25x16x23 mm.
Wnioski:
1. Jeśli w procesie diagnostycznym zarejestrowano nieprawidłowe odpowiedzi ABR, poprawa słuchu w wyniku leczenia nagłej głuchoty
nie zwalnia z wykonania tomografii rezonansu
magnetycznego.
2. Badanie ABR stanowi wartościową metodę
pozwalającą torować drogę w procesie diagnostycznym osłoniaków nerwu VIII.
Agnieszka Kargul, Grzegorz Juras, Jan
Pilch, Małgorzata Witkowska, Lucyna
Klimczak – Gołąb, Jarosław Markowski
Wpływ implantacji ślimakowej
na równowagę statyczną ciała.
The influence of cochlear implantation on static balance.
10
Akademia Wychowania Fizycznego im.
J. Kukuczki w Katowicach, Samodzielny
Publiczny Szpital Kliniczny im. A. Mielęckiego Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach.
Wstęp:
Zaburzenia równowagi stanowią obecnie duży
problem medyczny, ekonomiczny i społeczny.
Zmniejszona zdolność do adaptacji ciała na
różnego rodzaju bodźce może być przyczyną
niestabilności ciała i zwiększonej podatności
na upadki. Implanty ślimakowe są obecnie
bezpieczną i szeroko stosowaną metodą leczenia osób z głuchotą. Doświadczenie kliniczne pokazuje jednak, że fakt implantacji ślimakowej może być przyczyną nowych zaburzeń
posturalnych. Celem badania była ocena wpływu implantacji ślimakowej na równowagę ciała.
Grupę kliniczną (K) stanowiło (n=14) pacjentów
po implantacji ślimakowej (wiek: 31,7±11,78).
W celach porównawczych do badania włączono dwie grupy kontrolne osób zdrowych
bez zaburzeń słuchu: młodszą (n=16) w
wieku 19,31±0,60 i starszą (n=15) w wieku
43,86±6,93. Głównym narzędziem badawczym była platforma dynamograficzna AccuGait firmy AMTI. Zadaniem badanego było
dwukrotne wykonanie stania swobodnego
(60s, 50Hz). Do oceny równowagi statycznej
użyto programu MatLab, przy pomocy którego analizowano zmienne uzyskane w trakcie
dekompozycji sygnału COP (center of pressure). Badania w grupie klinicznej wykonywano z
włączonym i wyłączonym implantem.
Wyniki:
Badane osoby po zabiegu wszczepienia implantu ślimakowego osiągają nieróżniące się istotnie
wartości parametrów charakteryzujących zarówno równowagę statyczną podczas prób wykonywanych z włączonym/wyłączonym urządzeniem.
Stwierdzono istotne statystycznie zmniejszenie
się zakresu wychwiań postawy w grupie klinicznej na tle grup porównawczych. Zaobserwowane usztywnienie postawy osób po wszczepieniu
implantu prawdopodobnie związane jest z procesami kompensacyjnymi oraz czynnikami natury
psychicznej (lęk przed upadkiem).
Wnioski:
Zasadnym wydaje się wdrożenie u pacjentów
zakwalifikowanych do implantacji ślimakowej
zarówno w okresie przed jak i pooperacyjnym
procedur usprawniających ukierunkowanych
na kształtowanie odruchów związanych z zachowaniem równowagi ciała.
Michał Karlik, Olgierd Stieler, Renata
Gibasiewicz
Pilot do pomiarów śródoperacyjnych CR120 - doświadczenia
własne.
Control Remote 120 (CR120) for intraoperative measurements – our
experience.
Katedra i Klinika Foniatrii i Audiologii, Katedra i Klinika Otolaryngologii Uniwersytetu
w Poznaniu.
Wstęp:
Celem pracy była ocena przydatności klinicznej urządzenia firmy Cochlear służącego do
pomiarów śródoperacyjnych (Control Remote
120, CR120).
Materiał stanowiło 26 pacjentów, w tym 16
dzieci i 10 dorosłych w wieku od 1 do 79 lat.
Pomiary śródoperacyjne obejmowały: (1) pomiary impedancji elektrod oraz rejestrację
AutoNRT użyciu standardowo stosowanego
zestawu z użyciem oprogramowania Custom
Sound 3.2, (2) pomiary impedancji elektrod
oraz NRT z wykorzystaniem urządzenia CR120
oraz (3) pomiary pooperacyjne – impedancje
elektrod oraz AutoNRT (CS3.3) rejestrowane
podczas podłączenia procesora mowy. Dodatkowo mierzono czas każdej rejestracji NRT.
Wyniki:
U 11 pacjentów udało się zarejestrować
wszystkie pomiary. U 6 pacjentów nie można
było zarejestrować pooperacyjnie AutoNRT.
U 17 pacjentów udało się wykonać tylko po-
miary śródoperacyjne. Czas wykonania badania śródoperacyjnego AutoNRT wahał się
07:51 do 24:17, dla CR120 NRT wynosił 04:21
do 07:04, a dla pooperacyjnego AutoNRT 07:42 to 15:00. U 2 pacjentów stwierdzono
duże rozbieżności w pomiarach śródoperacyjnych z wykorzystaniem 2 metod.
Wnioski:
Ze względu na czas niezbędny do wykonania
pomiarów, urządzenie wydaje się być bardzo
cennym rozwiązaniem. Problematyczna była
jedynie duża rozbieżność uzyskanych wyników
u 2 pacjentów. Urządzenie to może być obsługiwane przez personel sali operacyjnej, co
może w przyszłości w niektórych sytuacjach
zwalniać akustyków z konieczności osobistego
wykonywania pomiarów.
Michał Karlik, Olgierd Stieler, Renata
Gibasiewicz
Śródoperacyjna rejestracja elektrycznie wywołanego odruchu
strzemiączkowego podczas implantacji ślimakowych.
The value of intraoperative ESRT in
children with CI.
Katedra i Klinika Foniatrii i Audiologii, Katedra i Klinika Otolaryngologii Uniwersytetu
w Poznaniu.
Wstęp:
Celem pracy była ocena przydatności klinicznej
śródoperacyjnej rejestracji elektrycznie wywołanego odruchu z mięśnia strzemiączkowego
(iESRT) podczas zabiegu założenia implantu
ślimakowego. Pomiar ten wykonywany jest
rutynowo w Ośrodku Poznańskim od 1995 r.
podczas każdej implantacji ślimakowej.
Do chwili obecnej w naszym ośrodku założono
ponad 1020 implantów ślimakowych. Materiał
analizy stanowiło 100 dzieci w wieku od 1 do 4
r.ż, z minimalnym okresem 1 roku korzystania
11
z procesora mowy. Śródoperacyjnie wywołany
odruch strzemiączkowy oceniany był na drodze
wzrokowej, obserwując w mikroskopie operacyjnym skurcz ścięgna mięśnia strzemiączkowego po podaniu bodźca elektrycznego.
Wyniki:
Uzyskane wartości progowe skurczu mięśnia
porównano z poziomami T i C określonym
podczas podłączenia procesora mowy, po
6 oraz 12 miesiącach użytkowania systemu.
U wszystkich dzieci poziomy stymulacji elektrycznej określano wyłącznie w oparciu o metody behawioralne. U wszystkich badanych
obserwowano dobre reakcje na dźwięki podczas badania VRA, jak i audiometrii zabawowej
w wolnym polu słuchowym. Śródoperacyjne
odruchy z mięśnia strzemiączkowego zarejestrowano u 82 dzieci badanej grupy.
Wnioski:
We wszystkich przypadkach ustalony poziom
stymulacji elektrycznej C znajdował się poniżej
poziomu śródoperacyjnego odruchu z mięśnia
strzemiączkowego.
Monika Klepas, Eugeniusz Szymiec,
Helena Sęk, Anna Sowinska, Zofia
Obrebowska
Psychologiczna
charakterystyka pacjentów leczonych
z powodu szumów usznych
Psychological characteristics of
patients for tinnitus.
Klinika Otolaryngologii i Onkologii Laryngologicznej w Poznaniu.
Wstęp:
Celem badania było stworzenie psychologicznej charakterystyki pacjentów leczonych
z powodu szumów usznych. W perspektywie
planowana jest organizacja psychologicznych
grup terapeutycznych i prowadzenie zajęć w
zakresie szumów usznych pacjentów Ośrodka
Rehabilitacji Laryngologicznej.
12
W badaniu wzięło udział 169 pacjentów Ośrodka Rehabilitacji Laryngologicznej Uniwersytetu
Medycznego w Poznaniu. 76 kobiet /44,71%/
oraz 94 mężczyzn /54,71%/ w wieku od 22
lat do 88 lat /średnia 53/. Badana grupa była
zróżnicowana pod kątem czasu doświadczenia szumów usznych - od 5 miesięcy do 30 lat
/średnia 5,29/.Wśród osób badanych znajdowali się zarówno pacjenci słyszący prawidłowo
oraz pacjenci z uszczerbkiem słuchu. W badaniu wykorzystano dwa narzędzia: Kwestionariusz Ogólnego Stanu Zdrowia GHQ-28 D.
Goldberga oraz przetłumaczony na język polski
Tinnitus Hendicap Inventory opracowany przez
Newmana i wsp.
Wyniki:
Przeprowadzone badanie pozwoliło ocenić
stan zdrowia oraz rodzaj dolegliwości i nasilenie problemów doświadczanych przez pacjentów z szumami usznymi.
Wnioski:
Ocena profilu psychologicznego pacjentów,
jest etapem wstępnym do organizacji grup
terapeutycznych. Po zakwalifikowaniu chętnych pacjentów będą prowadzone zajęcia w
mniejszych grupach stanowiące formę wspomagania leczenia szumów usznych. Podobne
zajęcia psychoterapeutyczne prowadzone są
w innych ośrodkach zajmujących się leczeniem
szumów usznych.
Tomasz Kopeć, Łukasz Borucki, Witold
Szyfter, Maciej Tokarski
Pourazowe uszkodzenia nerwu
twarzowego leczone chirurgicznie.
Posttraumatic facial nerve injuries treated surgically.
Klinika Otolaryngologii i Onkologii Laryngologicznej w Poznaniu.
Wstęp:
Do przyczyn pourazowego porażenia nerwu
twarzowego zaliczamy: złamania kości skroniowej (podłużne – w około 20% niedowład lub
porażenie n.VII), poprzeczne (porażenie nerwu
twarzowego u około 50%), uszkodzenia jatrogenne – najczęściej podczas operacji otologicznych, operacje ślinianki przyusznej, urazy
penetrujące (rany postrzałowe) i urazy okołoporodowe. W uszkodzeniach pourazowych
decydujące znaczenie ma badanie tomografii
komputerowej wysokiej rozdzielczości pozwalające na ocenę miejsca uszkodzenia. W przypadku braku zmian w badaniach obrazowych
decydującą rolę prognostyczną odgrywają testy elektrofizjologiczne.
Cel:
Celem pracy była ocena możliwości leczenia
chirurgicznego chorych z pourazowym uszkodzeniem nerwu twarzowego.
W latach 2004-2013 leczono 5 chorych z pourazowym uszkodzeniem nerwu twarzowego
w odcinku wewnątrzskroniowym (przyczynami
były: uraz, operacja otologiczna, wyciek płynu
mózgowo-rdzeniowego). Dodatkowo leczono
5 chorych z uszkodzeniem zewnątrzskroniowym (nowotwór złośliwy ślinianki przyusznej).
W 3 przypadkach patologii wewnątrzskroniowej wykonano dekompresję nerwu, w 2 wykonano zespolenie uszkodzonego odcinka
koniec do końca. We wszystkich przypadkach
nowotworu złośliwego ślinianki przyusznej wykonano rekonstrukcję nerwu przeszczepem z
n. usznego wielkiego.
Wyniki:
W grupie chorych z patologią wewątrzskroniową czynność nerwu po leczeniu w skali H-B
wyniosła I-II-III, w grupie chorych z uszkodzeniem zewnątrzskroniowym wyniosła III-IV.
Wnioski:
W uszkodzeniach pourazowych zastosowanie
odpowiedniego leczenia pozwala na uzyskanie
zadowalających wyników funkcjonalnych.
Jerzy Kuczkowski, Tomasz Przewoźny,
Dmitry Tretiakow, Wojciech Sierszeń,
Edyta Szurowska
Powikłania zewnątrz- i wewnątrzczaszkowe przewlekłego zapalenia ucha środkowego.
Extracranial and intracranial complications of chronic otitis media.
Katedra i Klinika Otolaryngologii1 GUMed, II Zakład Radiologii GUMed
Wstęp:
Przewlekłe zapalenie ucha środkowego (pzuś)
może prowadzić do rozwoju powikłań zewnątrz- i wewnątrzczaszkowych. Rozpoznanie i leczenie powikłań usznopochodnych jest
trudnym zadaniem otolaryngologa.
Cel:
Ocena epidemiologiczno- kliniczna chorych z
powikłaniami zewnątrz- i wewnątrzczaszkowymi przewlekłego zapalenia ucha środkowego
leczonych w Klinice Otolaryngologii GUMed.
W okresie od 01.01.2000 do 01.09.2013 roku
(13 lat) w Klinice Otolaryngologii GUMed leczono 99 chorych (58 mężczyzn i 41 kobiet w
wieku od 6 do 84 lat, średnia wieku 49,1±17,3
lat) z powikłaniami zewnątrz- i wewnątrzczaszkowymi pzuś. Analizie poddano następujące
czynniki: wiek, płeć, rodzaj powikłania, typ niedosłuchu, sposób i wyniki leczenia.
Wyniki:
U 85 chorych (85,9%) stwierdzono powikłania
zewnątrzczaszkowe, u 10 chorych (10,1 %)
zewnątrz- i wewnątrzczaszkowe a u 4 chorych
(4,0%) tylko wewnątrzczaszkowe. W całej grupie chorych stwierdzono 121 powikłań (106
zewnątrzczaszkowych i 15 wewnątrzczaszkowych). Wśród powikłań zewnątrzczaszkowych
stwierdzono u 84 chorych powikłania pojedyncze a u 11 mnogie w tym 55 (55,1%) przetok
perylimfatycznych, 24 (27,5%) zapalenia błędnika, 20 (20,3%) porażeń lub niedowładów
nerwu twarzowego, 7 (7,1%) zapaleń wyrostka
sutkowatego z towarzyszącym ropniem podo13
kostnowym w 2 przypadkach (2,0%), ropniem
Bezolda w 2 (2,0%) oraz zapaleniem szpiku
kości skroniowej w 1 przypadku (1,0%). Wśród
powikłań wewnątrzczaszkowych stwierdzono u 13 chorych powikłania pojedyncze a u
1 mnogie w tym 5 (5,0%) zapaleń opon mózgowo-rdzeniowych, 4 (4,0%) ropnie mózgu, 3
(3,0%) zakrzepowe zapalenia zatoki esowatej,
2 (2,0%) ropnie zewnątrzoponowe i 1 (1,0%)
przepuklinę oponową. Leczenie operacyjne zastosowano u 87 chorych (87,9%), leczenie zachowawcze u 10 chorych (10,1%), 2 chorych
(2,0%) nie wyraziło zgody na leczenie szpitalne.
W badanej grupie stwierdzono 11/75 przypadków (14,7%) całkowitej głuchoty ucha dotkniętego powikłaniem oraz 34/75 niedosłuchów
mieszanych (45,3%). Największy niedosłuch
stwierdzano dla częstotliwości 6 i 8 kHz.
Wnioski:
Przewlekłe zapalenie ucha środkowego częściej doprowadza do wystąpienia powikłań wewnątrzskroniowych (przetoka przychłonkowa).
Wśród powikłań wewnątrzczaszkowych najczęściej występuje zapalenie opon mózgowordzeniowych. U chorych z powikłaniami usznopochodnymi występuje niedosłuch mieszany
wysokotonowy. Rozpoznanie powikłań ułatwia
TK uszu oraz MRI głowy. Leczenie chirurgiczne
jest metodą leczenia z wyboru.
Jerzy Kuczkowski, Wojciech Sierszeń,
Dmitry Tretiakow, Tomasz Przewoźny,
Andrzej Molisz
Postępowanie w pierwotnych
perlakach ucha zewnętrznego.
Management in the primary cholesteatoma of the external auditory canal.
Klinika i Katedra Otolaryngologii i Zakład
Medycyny Rodzinnej Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego.
Wstęp:
Pierwotny perlak przewodu słuchowego zewnętrznego (pppsz) rozwija się w tylno-dolnej
części kostnej przewodu, przed niezmienioną
14
błoną bębenkową. Objawami tego perlaka są
ropne wycieki z ucha, ubytek skóry przewodu, ból ucha oraz niedosłuch. Chorobę należy różnicować z pozapalnym zwężeniem psz,
keratosis obturans, złośliwym zapaleniem oraz
rakiem psz. Leczenie pppsz jest chirurgiczne z
dojścia wewnątrzusznego lub zausznego z następowym zaopatrzeniem ubytku skórno-kostnego płatem chrzęstno-ochrzęstnowym.
Cel:
Celem pracy jest przedstawienie sposobu postępowania w pierwotnych perlakach psz u
chorych leczonych w Klinice Otolaryngologii
GUMed.
W okresie od 1.01.2008 do 31.08.2013 roku
w Klinice Otolaryngologii GUMed leczono 9
chorych (5 kobiet i 4 mężczyzn w wieku od 23
do 68 lat) z powodu pierwotnych perlaków psz.
Wyniki:
U wszystkich chorych rozpoznanie pppsz postawiono w oparciu o badanie otoskopowe,
TK HR uszu oraz badanie histopatologiczne
usuniętego guza przewodu. Operację usunięcia perlaka z dojścia wewnątrzusznego (Heermann B) wykonano u 7 chorych, u 2 z dojścia
zausznego. Ubytek skóry i kości przewodu
słuchowego zaopatrzono płatem chrzęstnoochrzęstnowym lub ochrzęstnowym. Uzyskano we wszystkich przypadkach ustąpienie perlaka z dobrym wgojeniem przeszczepu.
Wnioski:
Pierwotny perlak psz jest bardzo rzadkim guzem ucha, który wymaga leczenia chirurgicznego z rekonstrukcją ścian psz. Warunkiem
powodzenia w leczeniu jest dokładne usunięcie zmienionej zapalnie kości przewodu z pokryciem ubytku przeszczepem ochrzęstnowym
lub chrzęstno-ochrzęstnowym.
Jerzy Kuczkowski
Leczenie powikłań wewnątrzskroniowych przewlekłego zapalenia ucha środkowego.
Treatment of intratemporal complications chronic otitis media.
Katedra i Klinika Otolaryngologii Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego.
Wstęp:
Przewlekłe zapalenie ucha środkowego najczęściej prowadzi do rozwoju powikłań wewnątrzskroniowych. Rozpoznanie i leczenie tych powikłań jest trudnym zadaniem otolaryngologa.
Cel:
Celem pracy jest przedstawienie metod rozpoznawania i leczenia powikłań wewnątrzskroniowych u chorych z przewlekłym zapaleniem
ucha środkowego leczonych w Klinice Otolaryngologii GUMed.
W okresie od 01.01.2000 do 01.09.2013 (13
lat) w Klinice Otolaryngologii GUMed leczono
85 chorych z powikłaniami wewnątrzskroniowymi przewlekłego zapalenia ucha środkowego. Wśród powikłań stwierdzono: przetoki
perylimfatyczne, zapalenia błędnika, porażenia
nerwu twarzowego, zapalenia wyrostka sutkowatego z ropniem podokostnowym, ropnie
Bezolda oraz zapalenie szpiku kostnego kości
skroniowej.
Wyniki:
W pracy dokładnie omawia się szczegóły diagnostyczno-lecznicze powikłań wewnątrzskroniowych przewlekłego zapalenia ucha środkowego.
Wnioski:
Przewlekłe zapalenie ucha środkowego może
prowadzić do wystąpienia powikłań wewnątrzskroniowych. Rozpoznanie tych powikłań ułatwia TK HR uszu. Leczenie chirurgiczne jest
metodą z wyboru leczenia tych powikłań.
M. Kusiński, J. Koźmińska, P. Lepka, N.
Porańska
Nagła głuchota obustronna w
przebiegu infekcji Mycoplasma
pneumoniae.
Sudden bilateral deafness following Mycoplasma pneumoniae infection.
Kliniczny Oddział Otolaryngologiczny
4-tego WSK we Wrocławiu, Ośrodek
Badania i Leczenia Narządu Słuchu i
Równowagi 4-tego WSK we Wrocławiu,
Zakład Patomorfologii i Cytologii Onkologicznej Uniwersytetu Medycznego im.
Piastów Śląskich we Wrocławiu.
Wstęp:
Nagła głuchota to schorzenie o trudnych do
ustalenia przyczynach. Rozróżnia się trzy grupy
czynników etiologicznych: naczyniowe, infekcyjne i immunologiczne. Część autorów uważa, iż jest to jedynie objaw, a nie odrębna jednostka chorobowa. Nagłe uszkodzenie słuchu
w przebiegu zakażenia mykoplazmą występuje
rzadko, a patomechanizm uszkodzenie ślimaka w tym powikłaniu nie poznany.
W lipcu br. do oddziału laryngologicznego została przyjęta 56-letnia pacjentka z obustronną głuchotą w przebiegu zapalenia płuc oraz
nieżytu uszu środkowych. Wykonano diagnostykę audiologiczną obrazową i laboratoryjną.
Wdrożono leczenie otoprotekcyjne oraz antybiotykoterapię. Nie uzyskano poprawy słuchu.
W dziewiątej dobie leczenia włączono terapię
tlenem hiperbarycznym.
Wyniki:
Przy przyjęciu w badaniu BERA trzaskiem
90dB nie zarejestrowano fali V, w otoemisji
akustycznej nie uzyskano odpowiedzi z komórek słuchowych zewnętrznych. W tomografii
komputerowej kości skroniowych uwidoczniono zacienienie komórek wyrostków sutkowatych. W badaniach serologicznych stwierdzono
wysokie miano przeciwciał M. pneumoniae w
klasach IgM i IgG. W leczeniu farmakologicznym zastosowano glikokortykosteroidy, leki
naczyniowe, hemodilucję, lignokainę, klarytromycynę. Po 8 dniach leczenia nie uzyskano
poprawy słuchu (średni próg słuchu w audiometrii tonalnej ustalono na poziomie 110dB
obustronnie). W 9-tej dobie leczenia wdrożono
15
terapię tlenem hiperbarycznym, którą kontynuowano przez 15 dni, uzyskując stopniową
poprawę słuchu. W badaniu kontrolnym BERA
określono próg słuchu na poziomie 80dB dla
ucha prawego oraz 65dB dla ucha lewego.
Wnioski:
Leczenie nagłej głuchoty w przebiegu infekcji
Mycoplasma pneumoniae powinno być skierowane nie tylko na intensywne działania otoprotekcyjne z terapią tlenem hiperbarycznym
włącznie.
Maciej Kusiński, Grzegorz Pitala
Zespół zawrotów głowy u pacjenta z niedowładem kanałowym i udarem pnia mózgu.
Dizziness syndrome in a patient with
vestibular lesion and brainstem
stroke.
Kliniczny Oddział Otolaryngologiczny
4-tego WSK we Wrocławiu, Zakład Patomorfologii i Cytologii Onkologicznej
Uniwersytetu Medycznego im. Piastów
Śląskich we Wrocławiu.
Wstęp:
Wskazania do hospitalizacji w oddziale laryngologicznym w trybie pilnym z powodu zawrotów głowy określane są głównie na podstawie
oceny oczopląsu i prawidłowym obrazie TK
głowy. Trudności diagnostyczne sprawiają zawroty głowy o mieszanej etiologii.
65-letni pacjent został przyjęty do oddziału
laryngologicznego z powodu nasilenia trwających od dwóch tygodni zawrotów głowy o
typie wirowania z towarzyszącymi prawostronnymi szumami usznymi. Wykonano badania
laboratoryjne, TK głowy i podstawową diagnostykę audionystagmograficzną, wdrożono leczenie. Po trzech dniach hospitalizacji pacjenta
wypisano do domu w stanie ogólnym dobrym.
Chory był ponownie hospitalizowany po 48
godzinach z nawrotem dolegliwości. Z uwagi
16
na niewspółmierność objawów i wyników badań obrazowych diagnostykę poszerzono o
MRI głowy i angiotomografię tętnic szyjnych i
kręgowych. Pacjenta przekazano do oddziału
neurologicznego celem dalszego leczenia i diagnostyki.
Wyniki:
Przy przyjęciu stwierdzono prawostronny poziomo-obrotowy oczopląs II stopnia, w TK głowy
nie uwidoczniono istotnych patologii. Rozpoznano obustronny niedosłuch odbiorczy, niedowład kanałowy prawostronny w okresie kompensacji, zaburzone śledzenie ciągłe. Podczas
drugiej hospitalizacji ponownie wykluczono tło
ośrodkowe na podstawie TK głowy, w badaniach laboratoryjnych stwierdzono znamienny
wzrost D-dimerów. W trakcie pobytu w oddziale chory miał problemy z pionizacją, zmienił się
charakter oczopląsu, pojawiły się cechy niedowładu lewego. W MRI głowy rozpoznano ognisko niedokrwienne w rdzeniu przedłużonym po
stronie lewej. W angiotomografii opisano tętniakowate poszerzenie tętnic szyjnych wspólnych
z przyściennymi skrzeplinami, krytyczne zwężenie lewej tętnicy kręgowej.
Wnioski:
Pacjenci z ostrymi zawrotami głowy z niekompensującym się klinicznie niedowładem kanałowym powinni być obserwowani w kierunku
dodatkowej etiologii ośrodkowej.
Magdalena Lachowska, Agnieszka
Pastuszka, Paulina Glinka, Zuzanna
Łukaszewicz, Lidia Mikołajewska,
Kazimierz Niemczyk
Implanty ślimakowe – wyniki audiologiczne w grupie starszych
pacjentów.
Audiological results of cochlear
implantation in deafened elderly.
Katedra i Klinika Otolaryngologii Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego.
Cel:
Ocena audiologiczna efektów implantacji ślimakowej u starszych pacjentów z obustronnym znacznym lub głębokim niedosłuchem
odbiorczym.
Materiał i metoda:
Retrospektywna ocena wyników badań audiologicznych u implantowanych pacjentów
powyżej 65 roku życia. Analiza obejmowała
wyniki następujących badań słuchu wykonanych przed i po operacji wszczepienia protezy
ślimakowej: audiometria tonalna i słowna, audiometria wolnego pola tonalna i słowna. Podczas badań po wszczepie protezy ślimakowej
pacjenci nie korzystali z aparatu słuchowego.
Wyniki:
Po implantacji wyniki badań audiologicznych
poprawiły się u zdecydowanej większości pacjentów. Wśród analizowanych pacjentów
można wyróżnić trzy grupy pod względem korzyści słuchowych wynikających z implantacji
ślimakowej. Pierwsza to grupa z bardzo małymi korzyściami – implant zapewnia tylko detekcję dźwięków, brak komunikacji na drodze
słuchowej, PTA ≥ 50 dBHL. W drugiej grupie
korzyści z implantacji są dobre – komunikacja
na drodze słuchowej, PTA w wolnym polu < 50
dBHL i ≥ 30 dBHL. W grupie trzeciej korzyści
z implantacji zostały bardzo dobre – komunikacja na drodze słuchowej bez odczytywania
mowy z ust, PTA < 30 dBHL.
Wnioski:
Implantacja ślimakowa u starszych osób z
obustronnym niedosłuchem odbiorczym daje
dobre i bardzo dobre wyniki słuchowe. Osoby
starsze są dobrymi kandydatami do tej metody leczenia głuchoty, niemniej grupa ta nie jest
homogeniczna i każdy kandydat powinien być
poddany wnikliwej procedurze kwalifikacyjnej.
Magdalena Lachowska, Małgorzata
Staciwa, Kazimierz Niemczyk
nych z powodu guza nerwu VIII.
Hearing preservation and facial
nerve function following vestibular schwannoma surgery.
Cel:
Analiza ryzyka uszkodzenia słuchu i pogorszenia funkcji nerwu twarzowego u chorych operowanych z powodu nerwiaka nerwu przedsionkowo-ślimakowego w zależności od typu
dojścia chirurgicznego: przezbłędnikowe (TL)
lub przez środkowy dół czaszki (MF).
Materiał i metoda:
Retrospektywna analiza obejmowała 104 chorych leczonych otochirurgicznie z powodu
przedsionkowego schwannoma: 41 MF i 63
TL. Oceniono ryzyko wystąpienia pogorszenia
funkcji nerwu twarzowego w zależności od wyboru dojścia chirurgicznego (TL lub MF) i wielkości guza, a także ryzyko pogorszenia słyszenia po stronie operowanej.
Wyniki:
Wybór drogi operacji (MF lub TL) był zależny
od wielkości guza i wystąpienia niedosłuchu
przed operacją. Wykazano korelację między
drogą dostępu chirurgicznego, a pogorszeniem słuchu po operacji oraz wielkością guza
a pogorszeniem funkcji nerwu twarzowego po
operacji.
Wnioski:
Dojście operacyjne przez środkowy dół czaszki pozwala na zachowanie użytecznego słuchu u większości operowanych chorych. Dojście operacyjne
przezbłędnikowe powoduje bezpowrotnie całkowitą
utratę słuchu po stronie operowanej (głuchota), co
wynika z techniki operacyjnej. Ryzyko pogorszenia
funkcji nerwu twarzowego po operacji wzrasta wraz
z wielkością guza, natomiast nie jest zależne od zastosowanego dojścia chirurgicznego (MF lub TL).
Ocena ryzyka uszkodzenia nerwu twarzowego i pogorszenia
słyszenia u chorych operowa17
Magdalena Lachowska, Kazimierz
Niemczyk, Krzysztof Morawski
Monitorowanie śródoperacyjne
resztek słuchowych u pacjenta z
częściową głuchotą w czasie wszczepiania implantu ślimakowego.
Hybrid implantation with intraoperative hearing monitoring.
Zaawansowana i stale rozwijająca się technologia stosowana w implantach ślimakowych
pozwoliła na połączenie implantu z aparatem
słuchowym i tym samym stworzenie urządzenia hybrydowego. Dzięki implantom hybrydowym pacjenci z obustronną częściową głuchotą mogą odzyskać możliwość słyszenia w
zakresie wysokich częstotliwości (stymulacja
elektryczna). W przypadku podwyższonego
progu słyszenia w zakresie niskich częstotliwości implant hybrydowy zapewnia także
stymulację akustyczną. Ponieważ słuch w zakresie niskich częstotliwości jest w przypadku
częściowej głuchoty zachowany, dlatego tak
ważne jest zachowanie funkcji szczytowej części ślimaka podczas implantacji hybrydowej, w
czym bardzo pomocne jest monitorowanie słuchu. W prezentowanej pracy przedstawiamy
naszą propozycję monitorowania słuchu podczas operacji wszczepienia protezy ślimakowej
typu hybrydowego.
Magdalena Magierska-Krzysztoń, Jolanta
Kociemba, Witold Szyfter
Porównanie umiejętności leksykalno - gramatycznych dzieci
zaimplantowanych wszczepem
ślimakowym,
wychowujących
się w rodzinach osób słyszących i niesłyszących.
Comparison of lexical-gramatic
skills in children with cochlear
18
implant, raised in hearing and deaf
families.
stopniu porównywalnym do osiągnięć językowych dzieci z CI pochodzących z rodzin osób
słyszących.
Laryngologicznej, Uniwersytet Medyczny
im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu.
Wstęp:
Dzieci z głuchotą prelingwalną zaimplantowane
wszczepem ślimakowym powinny przebywać
w środowisku stymulującym słuchowo i językowo, jest to warunek konieczny do spełnienia,
aby język w aspekcie leksykalno-gramatycznym rozwijał się w sposób prawidłowy. Celem
pracy jest porównanie możliwości rozwoju języka u dzieci zaimplantowanych, które wzrastają w dwóch, różnych środowiskach wraz z
rodzicami słyszącymi i posługującymi się czynnie językiem mówionym-dźwiękowym oraz z
rodzicami niesłyszącymi, u których wiodącą
rolę w komunikacji odgrywa język migowy.
W badaniach wzięło udział 24 pacjentów (12
dzieci wychowujących się w rodzinach osób
słyszących oraz 12 dzieci pochodzących z
rodzin osób z dysfunkcją słuchową). Poziom
umiejętności leksykalno- gramatycznych u poszczególnych pacjentów oraz czynne posługiwanie się językiem określano za pomocą logopedycznych narzędzi oceny.
Wyniki:
Wyniki uzyskane w dwóch grupach dzieci pokazują, że nabywanie mowy i języka jest procesem długotrwałym, który poprzez realizację
naturalnych, spontanicznych oraz terapeutycznie stymulowanych określonych umiejętności
językowych jest możliwy. Obie grupy dzieci
osiągnęły porównywalne wyniki w nabywaniu
i rozwoju badanych funkcji.
Wnioski:
Nabycie kompetencji językowych jest możliwe
w obu badanych grupach dzieci. W przypadku
pacjentów zaimplantowanych wychowujących
się w rodzinach osób niesłyszących, pomimo
ograniczonej stymulacji środowiskowej czynne
posługiwanie się językiem mówionym (adekwatnym do stopnia rozwoju psychoruchowego danego dziecka) zostało osiągnięte w
Magdalena Magierska-Krzysztoń, Jolanta
Kociemba, Barbara Tabaka, Witold Szyfter
Dynamika powrotu funkcji rozumienia mowy u osób z głuchotą postlingwalną, zaimplantowanych wszczepem ślimakowym
oraz jej wpływ na poziom zadowolenia w badanej grupie.
Dynamics of return of speech understanding in postlingual deaf
patients implanted with cochlear
implant and its influence on satisfaction level in studied group.
Laryngologicznej, Uniwersytet Medyczny
im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu.
Wstęp:
Powrót funkcji rozumienia mowy u zaimplantowanych osób, ogłuchłych postlingwalnie, następuje w różnym czasie. Uzależnione to jest
od wielu czynników, które determinują indywidualne losy poszczególnych pacjentów. Celem
prowadzonych badań było określenie dynamiki powrotu utraconej funkcji rozumienia mowy
na drodze słuchowej oraz zbadanie czy tempo
powrotu określonych umiejętności ma wpływ
na poziom zadowolenia w badanej grupie.
W badaniach wzięło udział 307 osób dorosłych, podlegających określonej ocenie w
zależności od czasu użytkowania wszczepu
ślimakowego. Dynamikę powrotu utraconych
funkcji rozumienia mowy oraz jej wpływ na poziom zadowolenia u poszczególnych pacjentów określano za pomocą psychologicznych
oraz logopedycznych narzędzi oceny, dodatkowo posłużono się kwestionariuszem ankiety
oraz bezpośrednią rozmową.
Wyniki:
Najlepsze wyniki uzyskała grupa pacjentów
użytkująca implant ślimakowy od roku do
trzech lat. W każdej z badanych grup noszącej
implant określony czas znaleźli się pacjenci o
wysokim i niskim poziomie zadowolenia.
Wnioski:
Tempo odzyskiwania utraconych funkcji rozumienia mowy uzależnione jest od wielu czynników, które wpływają pośrednio na określony poziom zadowolenia w życiu codziennym.
Należy prowadzić dalsze badania w celu rozpoznania przyczyn różnego tempa powrotu
badanej funkcji jak i znalezienia przyczyn zróżnicowanego poziomu zadowolenia w badanej
grupie.
Józef Mierzwiński, Maria Drela, Piotr Łaz,
Michał Ławicki
Ocena jakości życia, zawrotów
głowy oraz rozwoju językowego u użytkowników implantu
ślimakowego do 18 r.ż.
Evaluation of QoL, vertigo and language
development in pediatric CI-users.
Oddział Otolaryngologii Wojewódzkiego
Szpitala Dziecięcego im. J. Brudzińskiego w Bydgoszczy.
Wstęp:
Celem niniejszej pracy było zebranie i retrospektywna ocena pełnego zestawu danych ze
szczególnym uwzględnieniem oceny jakości
życia, zawrotów głowy oraz rozwoju słuchowego i językowego.
Dane demograficzne i epidemiologiczne dotyczące
zaimplantowanych pacjentów zostały zebrane. Korzyść w zakresie jakości życia została oznaczona
w oparciu o skalę Glasgow Benefit Inventory. Pooperacyjne występowanie zawrotów głowy zostało
ocenione za pomocą Head Impulse Test. Dane w
zakresie rozwoju językowego i słuchowego zostały
zebrane przy użyciu Skali Zintegrowanego Rozwoju.
19
Wyniki:
18 pacjentów do 18 r.ż. zaimplantowanych
w Bydgoszczy w Wojewódzkim Dziecięcym
Szpitalu od grudnia 2010 r. zostało włączonych
do obserwacji. 11 pacjentów miało wrodzony
niedosłuch, w 5 przypadkach etiologia niedosłuchu pozostała nieznana oraz 2 pacjentów
utraciło słyszenie w wyniku zapalenia opon
mózgowych. 77,7% pacjentów zostało zaimplantowanych przed 4 r.ż. 2 pacjentów było
zaimplantowanych obustronnie.
Wnioski:
Wszczepienie implantu ślimakowego u niesłyszących dzieci znacząco poprawia jakość życia
zgodnie z GBI oraz umożliwia rozwój słuchowy
i językowy, a także nie powoduje dodatkowego
ryzyka w zakresie zawrotów głowy.
Krzysztof Morawski, Katarzyna Pierchala,
Magdalena Kuźmińska, Aleksandra
Hryciuk, Kazimierz Niemczyk Ocena zjawiska adaptacji narządu słuchu pacjentów z zawrotami głowy z zastosowaniem
techniki CLAD.
Adaptation processes of the hearing organ in vertigo ears evaluated by CLAD technique.
Katedra i Klinika Otolaryngologii, Warszawski Uniwersytet Medyczny, Warszawa.
Wstęp:
Obwodowe zawroty głowy pozostają wciąż
wyzwaniem dla otolaryngologów. Informacje
o procesach zachodzących na poziomie ucha
wewnętrznego uzyskiwane w nowoczesnych
technikach audiologicznych ułatwiają proces
diagnostyczny zawrotów głowy.
Cele:
Analiza morfologii zapisów uzyskanych w
elektrokochleografii tramstympanalnej (TT-ECochG) u pacjentów ze ślimakowym uszkodzeniem narządu słuchu i zawrotami główy.
20
Metodyka:
Analizie poddano zmiany morfologii zapisów
uzyskanych w elektrokochleografii transtympanalnej (TT-ECochG) po stymulacji trzaskiem, poziomie stymulacji 75-85 dB nHL, z szybkością
prezentacji bodźca 7/sec - 800/sec. W pracy
skoncentrowano się na następujących parametrach opisujących ECochG: potencjał czynnościowy (CAP) i potencjał sumacyjny (SP).
Wyniki:
Wykazano, iż SP charakteryzuje się stabilną
amplitudą i latencją niezależnie od innych zmian
w morfologii CAP. Zapisy TT-ECochG dla polaryzacji ujemnej i dodatniej różnią się między
sobą, chociaż w obu przypadkach amplituda
ulega redukcji wraz ze wzrostem częstotliwości
prezentacji bodźca, a towarzysząca jej latencja
systematycznie się wydłuża. Zaobserwowano
zaburzenia procesu adaptacji peryferyjnej części narządu słuchu, które pogłębiają się wraz
z uszkodzeniem narządu słuchu, a manifestują
się poprzez zróżnicowanie morfologii zapisów
dla poszczególnych polaryzacji, redukcję amplitudy CAP, zróżnicowanie wartości latencji dla
wyższych szybkości prezentacji bodźca. Omawiane są także inne zmiany morfologii, które
mogą być przydatne w diagnostyce choroby
Meniere’a.
Wnioski:
Zmiany morfologii zapisów TT-ECochG w funkcji szybkości prezentacji wnoszą istotne informacje o procesach adaptacyjnych mających
miejsce w obwodowej części narządu słuchu.
Przedstawione wyniki są szczególnie przydatne w diagnostyce zawrotów głowy i w procesie
diagnostyki choroby Meniere’a.
Zofia Obrębowska, Agnieszka LangMałecka, Małgorzata Modrzyńska
Ocena nadwrażliwości słuchowej wśród pacjentów z przewlekłym subiektywnym szumem
usznym.
Loudness Discomfort Level in patients
with chronic subjective tinnitus.
Katedra i Klinika Otolaryngologii Chirurgii
Głowy i Szyi w Poznaniu, Ośrodek Rehabilitacji Laryngologicznej.
Agnieszka Pastuszka, Magdalena
Lachowska, Zuzanna Łukaszewicz, Lidia
Mikołajewska, Kazimierz Niemczyk
Wstęp:
W ramach diagnostyki audiologicznej przewlekłych szumów usznych w Ośrodku Rehabilitacji Laryngologicznej w Poznaniu w latach
1998-2013 przebadano grupę 9 tys osób, u
których każdorazowo oznaczono poziom LDL
(Loudness Discomfort Level). Pod tym pojęciem określa się poziom, przy którym pacjent
zgłasza sygnał o maksymalnie tolerowanym
poziomie natężenia dźwięku (dB HL).
Wpływ implantacji ślimakowej
na percepcję mowy w grupie
starszych pacjentów z głębokim obustronnym niedosłuchem
odbiorczym – wyniki logopedyczne.
Speech perception results in deafened elderly with cochlear implants.
W pracy przeanalizowano grupę 500 osób,
zgłaszających się do Ośrodka Rehabilitacji
Laryngologicznej w latach 2012-2013 w przebiegu przewlekłych szumów usznych oraz
nadwrażliwości słuchowej. Każdorazowo wykonywano pełną diagnostykę audiologiczną z
oznaczeniem poziomu LDL.
Wyniki:
W około 40% przypadków stwierdzano zjawisko nadwrażliwości słuchowej, współistniejące
z/lub bez niedosłuchu o charakterze odbiorczym. Wśród tej grupy zastosowano terapię
TRT z użyciem generatorów dźwięku. Czas
trwania terapii wynosi 18-24 miesięcy. Szacuje
się, że u około 50% nastąpi znacząca poprawa
tolerancji postrzegania głośnych dźwięków.
Wnioski:
Zjawisko nadwrażliwości słuchowej jest istotnym problemem diagnostyczno-terapeutycznym wśród pacjentów. Określenie poziomu
LDL stanowi istotny element w diagnostyce
audiologicznej wśród pacjentów z przewlekłym
subiektywnym szumem usznym. Metoda TRT
stała się jednym z ważniejszych działań rehabilitacyjnych w minimalizowaniu nadwrażliwości
słuchowej.
Cel:
Ocena percepcji słuchowej i rozumienia mowy
po implantacji ślimakowej na podstawie badań
logopedycznych w grupie starszych pacjentów
z obustronnym znacznym lub głębokim niedosłuchem odbiorczym.
Materiał i metoda:
Retrospektywna ocena wyników badań logopedycznych u implantowanych pacjentów powyżej 65 roku życia. Analiza obejmowała wyniki następujących badań wykonanych przed i
po operacji wszczepienia protezy ślimakowej:
test dźwięków Linga, test pozwalający na identyfikację spółgłosek w sylabach otwartych,
oceniono także rozumienie wyrazów wykorzystując listy słów jedno- i wielosylabowych
w zestawach otwartych. Podczas badań po
wszczepie protezy ślimakowej pacjenci nie korzystali z aparatu słuchowego.
Wyniki:
Po implantacji wyniki badań logopedycznych
poprawiły się u zdecydowanej większości pacjentów. Pacjenci, którzy przed implantacją
odbierali komunikaty słowne poprzez odczytywanie mowy z ust lub pismo po krótkim czasie
od aktywacji protezy uzyskali zdecydowany
postęp w zakresie percepcji słuchowej jak i rozumienia mowy. Podczas przeprowadzania cyklicznych spotkań ze starszymi użytkownikami
implantu ślimakowego zaobserwowano zdecydowany progres w komunikacji werbalnej w
21
cichym pomieszczeniu, jak również poprawę
subiektywnej oceny jakości życia, większą aktywność społeczną i wzrost pewności siebie.
Wnioski:
U wszystkich badanych nastąpiła zdecydowana poprawa w odbiorze i rozumieniu języka mówionego, co potwierdza, że implantacja
ślimakowa u starszych osób z obustronnym
znacznym lub głębokim niedosłuchem odbiorczym daje dobre i bardzo dobre wyniki słuchowe. Osoby starsze są dobrymi kandydatami do
tej metody leczenia głuchoty i wiek nie powinien mieć wpływu na decyzję kwalifikującą do
tej metody leczenia.
jest zadaniem łatwym, a biorąc pod uwagę
ogromne oczekiwania, wymaga czasu oraz
cierpliwości, jak też systematycznego treningu
słuchowego.
Na podstawie naszych obserwacji możemy
powiedzieć, że pacjenci z wadą słuchu, którzy
po zaaparatowaniu uczęszczali na trening słuchowy pod kierunkiem logopedy, korzystają z
aparatów nie tylko w warunkach domowych i
ciszy, ale również w trudniejszych warunkach
akustycznych, czyli tam, gdzie jest obecny hałas konkurujący.
Piotr Pietkiewicz, Anna Jałocha-Kaczka,
Jurek Olszewski
Juliusz Piotrowski
Problemy audiologiczne u pacjentów w starszym wieku.
Audiological problems in the elderly.
Katedra i Klinika Otolaryngologii Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego,
Warszawa.
Wada słuchu, bez względu na wiek chorego,
ogranicza jego funkcjonowanie w otoczeniu.
Kompleksowe podejście do problemu niedosłuchu u ludzi starszych, właściwa diagnostyka, protezowanie słuchu odpowiednie do potrzeb, rehabilitacja poprzez trening słuchowy
sprzyjają zachowaniu aktywności i dobrej samooceny u pacjentów dotkniętych starzeniem
się narządu słuchu.
Starzenie się społeczeństwa staje się istotnym
problemem w wielu krajach, zwłaszcza o wysoko rozwiniętej gospodarce. W Polsce odsetek osób w wieku emerytalnym w ciągi ostatnich 22 lat wg danych GUS wzrósł z 12,8% do
17,8%.
Istotnym problemem jest przełamanie oporu
chorego przed noszeniem aparatu słuchowego, który nadal w Polsce traktowany jest jak
stygmat niepełnosprawności. W procesie protezowania i rehabilitacji słuchu ogromną rolę
powinno odegrać najbliższe otoczenie pacjenta, ponieważ powrót do świata dźwięków nie
22
Stymulacja kaloryczna narządów przedsionkowych za pomocą próby wodnej i powietrznej.
Sensitivity in air and water caloric
stimulation of the vestibular organs.
Klinika Otolaryngologii i Onkologii Laryngologicznej II Katedry Otolaryngologii
UM w Łodzi Kierownik Katedry i Kliniki:
prof. dr hab. med. J. Olszewski.
Wstęp:
Celem pracy była cena czułości stymulacji kalorycznej narządów przedsionkowych za pomocą próby wodnej i powietrznej w badaniu
ENG i VNG.
Badania przeprowadzono u 18 kobiet w wieku
21–63 lat (średnia 32±0,5 lat) i 11 mężczyzn w
wieku 21–74 lat (średnia 31±0,5 lat) hospitalizowanych w Klinice Otolaryngologii i Onkologii
Laryngologicznej UM w Łodzi z różnych przyczyn laryngologicznych, ale bez zawrotów głowy i zaburzeń równowagi. Kryteriami włączenia
osób do badania były: szczegółowy wywiad w
oparciu o ankietę obejmującą: wywiad zawrotowy, choroby przebyte, choroby przewlekłe,
przyjmowane leki. Badanie przedmiotowe otoneurologiczne obejmowało próby móżdżkowe
(diadochokineza, próba palec-nos), odruchy
przedsionkowo-rdzeniowe (próba zbaczania
i mijania) oraz próby statyczno-dynamiczne.
Test kaloryczny wykonano przy zastosowaniu
kalorymetru powietrznego lub wodnego firmy
HOMOTH, używając temperatury powietrza
30 stopni C oraz 44 stopni C (przerwa między
nimi 12 min), podawanych przez 40 s do przewodów słuchowych zewnętrznych. Przerwa
między stymulacją powietrzną, a wodną wynosiła 2 godziny. Zapisów dokonano przy użyciu
komputerowych systemów analizy ENG i VNG.
Uzyskane wyniki poddano analizie statystycznej.
Wyniki:
U wszystkich pacjentów oceniane parametry
w badaniu VNG, zarówno podczas stymulacji
powietrznej, jak i wodnej narządów przedsionkowych mieściły się w granicach normy, ale
różniły się znacznie miedzy sobą. I tak stwierdzono znamienną statystycznie średnią różnicę
w badaniu deficytu przedsionkowego, ale tylko
w przypadku ucha lewego (w %) – p=0,007,
bezwzględnej przewagi kierunkowej (w o/s) p < 0,001, względnej przewagi kierunkowej (w
o/s) - p < 0,001), pobudliwości (w o/s) - p <
0,001, prędkości (w o/s) -p < 0,001, częstotliwości (w Hz) - p < 0,001, zarówno w uchu
prawym, jak i lewym dla obu prób.
Tomasz Pychyński, Karolina GoińskaBednarek
Wpływ różnych systemów Baha®
na czas trwania operacji, reakcję skórną, efekty estetyczne
oraz stabilność implantu.
Evaluation of the surgery time, skin
reactions, aesthetic outcomes and
implant stability of two Baha® system models.
dla dwóch różnych systemów Baha®: BIA 300
oraz BIA 400.
Do badań włączono jedenastu pacjentów podzielonych na dwie grupy. Pięciu z Grupy I
zostało zaimplantowanych systemem BIA300
z zastosowaniem techniki operacyjnej wykorzystującej ostrze dermatom, a 6 z Grupy II
systemem BIA 400 (ze wspornikiem pokrytym
hydroksyapatytem) za pomocą cięcia liniowego. Wszystkie implantacje z wykorzystaniem
dermatomu oraz dwie przeprowadzone z cięciem liniowym wykonano w znieczuleniu ogólnym, 4 pozostałe w znieczuleniu miejscowym.
Mierzono czas trwania operacji, współczynnik
stabilności implantu metodą analizy rezonansu częstotliwościowego oraz dokonano oceny
reakcji skórnej według skali Holgers. Ocena
przeprowadzana była śródoperacyjnie, w dniu
ściągania szwów oraz w dniu podłączenia procesora. Procesor podłączano dwa tygodnie po
operacji w obu grupach.
Wyniki:
Pomiary stabilności implantu były podobne dla
obu grup. Zaobserwowano znaczącą różnicę w czasie trwania operacji w zależności od
zastosowanego systemu Baha®. Technologia
wykorzystująca hydroksyapatyt pozwoliła na
40%-owe zmniejszenie czasu operacji. Efekty
estetyczne były znacząco lepsze u Grupy II.
Średni czas gojenia się rany u pacjentów Grupy
I wynosił 4-6 tygodni, a u Grupy II – 1 tydzień.
Wnioski:
Nowy system Baha® BIA400 pozwala na szybsze przeprowadzenie operacji i szybszy proces
gojenia oraz poprawia efekty estetyczne. Konieczne jest przeprowadzenie długoterminowych badań na większej grupie pacjentów.
Oddział laryngologiczny Wojewódzkiego
Szpitala Zespolonego w Koninie,
Wstęp:
Celem pracy było zbadanie stabilności implantu, reakcji skórnej oraz efektów estetycznych
23
Marek Rogowski
Znieczulenie błędnika w chorobie Meniere'a.
Labyrinth anesthesia in Ménière's
disease.
Afiliacja: Klinika Otolaryngologii Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku.
Wstęp:
Znieczulenie błędnika (Labyrinth Anesthesia,
LA) opisane w 2003 roku (Adunka et al. ORL
66:84-90) jest alternatywną formą leczenia
choroby Meniere’a i polega na podaniu do
ucha środkowego lignokainy. Lek dyfunduje
poprzez błonę okienka okrągłego do ucha wewnętrznego i działa na nabłonek zmysłowy. Kumuluje się w melanocytach stria vascularis co
warunkuje długotrwały efekt LA. Celem pracy
jest przedstawienie efektów leczenia opisaną
metodą.
Retrospektywną analizą objęto 24 pacjentów,
którzy łącznie poddani zostali 76 zabiegom
LA pomiędzy 2004, a 2012 rokiem. Oceniono
wpływ leczenia na wydłużenie okresu między
napadami choroby, przedstawiono efekt wielokrotnego podawania leku oraz skuteczność leczenia według kryteriów American Academy of
Otolaryngology-Head and Neck Surgery (AAOHNS) (1995).
Wyniki:
Znieczulenie błędnika było skuteczne u 76%
pacjentów, a średni okres wolny od napadów
wyniósł 11 miesięcy. Powtórne podanie leku
było skuteczne u 90% badanych. Dwa lata po
leczeniu 15 pacjentów miało poziom czynnościowy 1 lub 2 wg AAO-HNS, a 18 zakwalifikowano do klasy A lub B.
Wnioski:
Znieczulenie błędnika jest skuteczną formą leczenia choroby Meniere’a.
24
Teresa Ryczer, Małgorzata Dębska, Lidia
Zawadzka-Głos
Gruźlica
ucha
środkowego
u dzieci.
Tuberculous otitis media in children.
Klinika Otolaryngologii Dziecięcej, Warszawski Uniwersytet Medyczny, Warszawa.
Wstęp:
Gruźlicze zapalenie ucha środkowego występuje rzadko. Charakteryzuje się bezbolesnymi
wyciekami z ucha, niedosłuchem odbiorczym
oraz często porażeniem nerwu twarzowego.
Choć dostępne są wysokospecjalistyczne badania pozwalające potwierdzić gruźlicę, rozpoznanie gruźlicy ucha środkowego stanowi duże
wyzwanie diagnostyczne i lecznicze.
Analiza pacjentów z gruźliczym zapaleniem
ucha środkowego na podstawie 3 przypadków
z Klinki Otolaryngologii Dziecięcej WUM leczonych w latach 2006-2012. Oceniono objawy,
przebieg choroby i zastosowane leczenie.
Wyniki:
2-letni chłopiec po lewostronnej antromasteidektomii w 13 m.ż. z powodu nawracającego
zapalenia ucha środkowego lewego przyjęty do
Kliniki z powodu wycieku ropnego z ucha prawego. Z uwagi na kontakt z gruźlicą wykonano
badania w kierunku TBC. Wyniki bakteriologiczne-ujemne; odczyn tuberkulinowy-dodatni,
ponowne badanie sondą genetyczną – wynik
dodatni. U 4-letniego chłopca z obustronnym
OZUŚ z powodu braku poprawy po leczeniu
(antybiotykoterapia, paracenteza ucha prawego) w 6 dobie hospitalizacji wykonano antromasteidektomię prawostronną, stwierdzając
ziarninę w wyrostku sutkowatym, odsłonięte
opony mózgowo-rdzeniowe, destrukcję kanału
półkolistego bocznego. W 3 dobie po operacji
nastąpiło rozejście szwów, w 6 dobie stwierdzono ziarninę w PSZ. Wynik bakteriologiczny
i metodą genetyczną w kierunku TBC: dodatni. Obu pacjentów przesłano do ośrodka specjalistycznego, gdzie włączono leczenie przeciwprątkowe. U 4-letniej pacjentki z ostrym
zapaleniem wyrostka sutkowatego lewego po
paracentezie i zastosowaniu antybiotykoterapii
i.v. wykonano antromasteidektomię. Z uwagi
na powikłane gojenie rany pooperacyjnej oraz
utrzymujący się wyciek z ucha wykonano badanie w kierunku M. tuberculosis – dodatni wyniki sondy genetycznej. Po wykonaniu pełnej
diagnostyki w kierunku TBC, gruźlica została
wykluczona.
Wnioski:
Gruźlicze zapalenie ucha środkowego, choć
występuje rzadko, wymaga czujności klinicznej.
Powinno być brane pod uwagę w każdym przypadku powikłanego przebiegu ostrego ropnego
zapalenia ucha środkowego, bez poprawy po
leczeniu, a także w przypadku kontaktu z TBC.
TK kości skroniowych uwidacznia destrukcję
kostną w obrębie wyrostka sutkowatego. Badanie genetyczne potwierdza zakażenie prątkiem
TBC. Jednak część wyników może być fałszywie dodatnia, dlatego należy przeprowadzić dodatkowe badania w ośrodku specjalistycznym.
Zastosowanie leczenia p/prątkowego umożliwia
całkowite wyzdrowienie.
Teresa Ryczer, Małgorzata Dębska, Lidia
Zawadzka-Głos
Ostre zapalenie wyrostka sutkowatego u dzieci.
Acute mastoiditis in children.
Klinika Otolaryngologii Dziecięcej, Warszawski Uniwersytet Medyczny, Warszawa.
Wstęp:
Powikłania usznopochodne mogą wystąpić
zarówno w ostrym jak i przewlekłym zapaleniu
ucha środkowego. Najczęstszym powikłaniem
usznopochodnym u dzieci jest zapalenie wyrostka sutkowatego. Mimo rozpowszechnionej
antybiotykoterapii nadal jest często spotykane
w praktyce klinicznej.
Materiał i metodyka pracy:
Analiza retrospektywna objęła pacjentów ho-
spitalizowanych w Klinice Dziecięcej ORL
WUM z powodu ostrego zapalenia wyrostka
sutkowatego w okresie styczeń 2011- styczeń
2013. Oceniano m.in. dane demograficzne pacjentów, rodzaj powikłań, postępowanie.
Wyniki:
Hospitalizowano 24 dzieci z ostrym zapaleniem wyrostka sutkowatego (M=14, K=10), mediana wieku
wyniosła 3,86 lata. Zapalenie wyrostka sutkowatego częściej występowało po stronie prawej (n=16).
U 21 dzieci zapalenie wyrostka sutkowatego wystąpiło na tle ostrego stanu zapalnego, u 3 dzieci na
tle przewlekłego zapalenia ucha środkowego (jedno
dziecko było hospitalizowane trzykrotnie). Ropień
podokostnowy wyrostka sutkowatego stwierdzono
u 6 dzieci (25%). Paracenteza była wykonana u 20
pacjentów, w 9 przypadkach (37,5%) wykonano
antromasteidektomię. U wszystkich pacjentów prowadzono intensywną antybiotykoterapię dożylną.
Wnioski:
Zapalenie wyrostka sutkowatego występuje
głównie na tle ostrego zapalenia ucha środkowego. Postępowaniem z wyboru jest leczenie
chirurgiczne i złożona antybiotykoterapia. Paracenteza powinna być wykonana w przypadku,
gdy nie doszło do perforacji błony bębenkowej
z wyciekiem ropnym. W razie wytworzenia się
ropnia podokostnowego wyrostka sutkowatego wykonywana jest antromasteidektomia.
Monika Sakowicz-Burkiewicz, Jerzy
Kuczkowski, Tadeusz Pawełczyk, Dmitry
Tretiakow
Zmiana fenotypu fibroblastów
izolowanych z ognisk tympanosklerotycznych: znaczenie w
patogenezie tympanosklerozy.
Altered phenotype of fibroblasts
from tympanosclerotic lesion:
possible role in pathogenesis of
tympanosclerosis.
Zakład Medycyny Molekularnej, Katedra
i Klinika Otolaryngologii, Gdański Uniwersytet Medyczny.
25
Wstęp:
Tympanoskleroza (TS) jest chorobą ucha środkowego, która dotyka znaczącej części naszej
populacji i dla której pomimo wielu wysiłków nie
ma skutecznej terapii. TS często rozwija się u
chorych z przewlekłym zapaleniem ucha środkowego. Dotychczasowe obserwacje kliniczne pokazują, że obecnie stosowane sposoby
leczenia chorych z przewlekłym zapaleniem
ucha nie zapobiegają, a w przypadku niektórych procedur indukują wręcz rozwój tympanosklerozy.
wzrastała odpowiednio 5- i 12-krotnie w FsTM
i FsTMS. Ekspozycja na aktywowane HMC1 skutkowała 2-krotnym wzrostem poziomu
ekspresji COL4A w FsTMS lecz nie w FsTM.
Zaobserwowaliśmy, że FsTMS znacząco dłużej
w porównaniu do FsTM pozostawały w stanie
aktywnym po stymulacji komórkami tucznymi.
Indukowane przez HMC-1 wydzielanie MMP-9
przez FsTM wracało do stanu z przed stymulacji po 15 dniach, natomiast podwyższony poziom wydzielania MMP-9 przez FsTMS utrzymywał się nawet po 40 dniach od stymulacji.
Cel:
Celem pracy było badanie patomechanizmów
rozwoju TS u chorych z przewlekłym zapaleniem ucha środkowego leczonych w Klinice
Otolaryngologii GUMed.
Wnioski:
Otrzymane wyniki silnie wspierają nasze przypuszczenie o znaczącym udziale fibroblastów
w patologicznej przebudowie błony bębenkowej i błony śluzowej. Wydaje się, że dużą rolę w
tym procesie odgrywa zmiana fenotypu fibroblastów prowadząca do wzrostu wrażliwości
fibroblastów na czynniki uwalniane przez aktywowane komórki tuczne, zmiany profilu.
W naszych pracach skoncentrowaliśmy się na
zbadaniu stanu funkcjonalnego fibroblastów
izolowanych z ognisk tympanosklerotycznych
oraz odpowiedzi tych komórek na czynniki
uwalniane przez aktywowane mastocyty. Fibroblasty były izolowane z tkanki tympanosklerotycznej (FsTMS) usuwanej chirurgicznie w
celu poprawy ruchomości kosteczek słuchowych oraz poprawy warunków przewodnictwa. Fibroblasty kontrolne (FsTM) były izolowane z niezmienionej błony bębenkowej pobranej
sekcyjnie od osób zmarłych nagłą śmiercią.
Komórki tuczne RI specyficznymi linii HMC-1
były stymulowane przez sieciowanie receptora
Fc przeciwciałami.
Wyniki:
Przeprowadzone doświadczenia wskazują, że
FsTMS podczas hodowli wydzielały do pożywki znacząco większe ilości TNF-a, TGF-b1, IL-6
i MMP-9 oraz charakteryzowały się dwukrotnie
większym poziomem ekspresji osteopontyny
(OPN) w porównaniu do FsTM. Ekspozycja
fibroblastów na aktywowane komórki HMC-1
skutkowała wzrostem wydzielania tych czynników. FsTMS w porównaniu do FsTM wydzielały
znacząco mniejsze ilości bFGF i wydzielanie to
nie zmieniało się po ekspozycji na aktywowane
HMC-1. Poziom ekspresji kolagenów typu I, II,
III i IV nie różnił się znacząco w FsTM i FsTMS.
Jednak ekspresja COL2A w fibroblastach hodowanych wspólnie z aktywowanymi HMC-1
26
Wojciech Skóra, Anna Pajor, Magdalena
Józefowicz-Korczyńska
Kompensacja układu przedsionkowego u pacjentów po urazach głowy.
Vestibular system compensation in
patients after head trauma.
I Katedra Otolaryngologii UM w Łodzi.
Wstęp:
Rozwojowi cywilizacji i motoryzacji towarzyszy
wzrost liczby wypadków i urazów. Nawet niegroźne urazy głowy często prowadzą do różnego typu i nasilenia dysfunkcji układu równowagi.
Cel:
Celem pracy była ocena procesu kompensacji
zaburzeń układu przedsionkowego u osób po
urazach głowy.
Badanie dotyczyło 44 pacjentów z zawrotami
głowy i zaburzeniami równowagi po przebytym
urazie głowy, diagnozowanych w Zakładzie
Układu Równowagi UM w Łodzi. U 6 pacjentów rozpoznano BPPV. Prospektywną analizą
objęto 38 osób, z rozpoznanym w badaniu
VNG uszkodzeniem układu przedsionkowego.
Grupę kontrolną stanowiło 40 zdrowych osób.
Pacjenci wypełniali kwestionariusz zawrotów
głowy (DHI). Przeprowadzano badanie otoneurologiczne tonalną i VNG, dwukrotnie: w momencie włączenia i po 6 miesiącach.
lar rehabilitation in patients with
chronic unilateral vestibular dysfunction.
Wyniki:
W badaniu VNG stwierdzono istotne różnice
między grupą kontrolną, a wynikami pacjentów po urazach głowy. We wstępnym badaniu
VNG uszkodzenie obwodowe stwierdzono u
12 (31,6%), ośrodkowe u 16 (42,1%), a typu
mieszanego u 10 (26,3%). W badaniu drugim
normalizację zapisów VNG stwierdzono u 13
(34,2%) pacjentów (G1), a u 25 (65,8%) pacjentów (G2) nadal cechy dysfunkcji układu
przedsionkowego. Po 6 miesiącach normalizacja wyników dotyczyła częściej testu kalorycznego u osób z obwodowym uszkodzeniem
układu przedsionkowego. Dla całej grupy pacjentów po urazie uzyskano statystycznie istotne różnice wyników kwestionariusza DHI po 6
miesiącach (punktacja ogólna 36,3 vs. 25,3)
oraz między podgrupami G1 a G2 w zakresie
punktacji ogólnej (18,9 vs. 8,9) i podskali funkcjonalnej (7,9 VS. 2,9) tego kwestionariusza.
Wstęp:
Osoby z zawrotami głowy i zaburzeniami równowagi wg statystyk światowych stanowią
5-7% pacjentów lekarzy rodzinnych i ok.1012% otolaryngologów. Co najmniej 25% ludzi
w wieku 50-65 lat cierpi na tę dolegliwość, a u
osób powyżej 65 roku życia zawroty głowy
stanowią trzecią w kolejności przyczynę wizyt
u lekarza. Zawroty głowy mogą być objawem
schorzeń o bardzo zróżnicowanej etiologii.
Szacuje się, że u 30-50% pacjentów przyczyną zawrotów głowy jest uszkodzenie układu
przedsionkowego. Rehabilitacja ruchowa jest
metodą z wyboru w leczeniu pacjentów z jednostronnym uszkodzeniem narządu przedsionkowego, u których brak jest całkowitego ustąpienia objawów.
Wnioski:
U pacjentów po urazach głowy z zaburzeniami
układu przedsionkowego, po półrocznej ocenie proces kompensacji w większym stopniu
dotyczy uszkodzenia obwodowego.
Katarzyna Smółka, Jarosław Markowski,
Wojciech Smółka, Katarzyna Gawron,
Konrad Niemczyk
Ocena skuteczności dwóch wybranych metod rehabilitacji u
pacjentów z jednostronnym
uszkodzeniem narządu przedsionkowego.
Effects of two models of vestibu-
Klinka Laryngologii Śl.U.M. w Katowicach, Ośrodek rehabilitacyjno wychowawczy dla dzieci niepełnosprawnych w
Jaworznie, ORT-MED. Gabinet rehabilitacji i ortopedii, Trzebinia.
Cel:
Celem pracy była ocena skuteczności dwóch
wybranych modeli rehabilitacji na przebieg procesu kompensacji przedsionkowej u pacjentów
z przewlekłym jednostronnym nieskompensowanym uszkodzeniem narządu przedsionkowego.
Badanie zostało przeprowadzone w wyselekcjonowanej grupie 58 chorych z potwierdzonym jednostronnym uszkodzeniem obwodowej
części narządu przedsionkowego. Pacjentów
przydzielono losowo do dwóch grup. W grupie
pierwszej pacjenci uczestniczyli raz w tygodniu
przez 1,5 godz. w zajęciach kompleksowej kinezyterapii prowadzonych przez lekarza specjalistę rehabilitacji oraz fizjoterapeutę. Każda
sesja rehabilitacyjna obejmowała ćwiczenia
ogólnousprawniające, równoważne, kontroli
postawy, ruchów gałek ocznych, poprawiające orientację przestrzenną (1h 15 min) oraz
trening na platformie stabilometrycznej „ALFA”
(15 min). W grupie drugiej pacjenci otrzymali
27
drukowany instruktaż klasycznego układu ćwiczeń przedsionkowych wg Cawthorne i Cooksey oraz prostych ćwiczeń równoważnych do
wykonywania w warunkach domowych. Skuteczność leczenia oceniano po 6 tygodniach
terapii na podstawie badania stabilometrycznego na platformie komputerowej, testów klinicznych do oceny równowagi statycznej i dynamicznej: testu chodu (Dynamic Gait Index),
skali równowagi Berga (Berg Balance Scale,
testu “wstań i idź” (Timed Up and Go Test) oraz
skal do oceny subiektywnej stopnia nasilenia
dolegliwości: kwestionariusza do subiektywnej
oceny wpływu zawrotów głowy na życie pacjenta (Dizziness Handicap Inventory) oraz skali
VAS do oceny zawrotów głowy (Vertigo VAS).
Wyniki:
W obu badanych grupach chorych w wyniku prowadzonego leczenia rehabilitacyjnego
uzyskano zmniejszenie się objawów chorobowych, lecz tylko w pierwszej grupie pacjentów
uzyskano poprawę we wszystkich badanych
parametrach.
Wnioski:
Kompleksowa terapia prowadzona ambulatoryjnie, pod nadzorem terapeuty jest skuteczniejsza w leczeniu pacjentów z jednostronnym
uszkodzeniem narządu przedsionkowego niż
ćwiczenia wg Cawthorne i Cooksey i proste
ćwiczenia równoważne wykonywane przez
pacjenta samodzielnie w domu.
Witold Szyfter, Łukasz Borucki, Piotr
Dąbrowski, Joanna Jackowska
Perlak penetrujący w kierunku
szczytu piramidy – trudny problem otologiczny.
Cholesteatoma penetrating to the
temporal bone apex – difficult surgical problem.
Kliniki Otolaryngologii i Onkologii Laryngologicznej Uniwersytetu Medycznego w
Poznaniu.
28
Wstęp:
Perlaki występujące w obrębie kości skroniowej można podzielić ze względu na etiologię ich
pochodzenia na wrodzone oraz nabyte. Perlaki
wrodzone stanowią rzadką postać tego schorzenia charakteryzującą się występowaniem za
niezmienioną błoną bębenkowa. Umiejscowienie perlaków wrodzonych w obrębie szczytu
piramidy kości skroniowej jest ze względu na
pochodzenie lokalizacją naturalną, natomiast
perlaki nabyte penetrują w kierunku szczytu
na skutek dużej dynamiki procesu chorobowego jak i w przebiegu niektórych nawrotów.
Celem pracy jest przedstawienie doświadczeń
własnych w diagnostyce oraz leczeniu chirurgicznym perlaków kości skroniowych penetrujących w kierunku szczytu piramidy.
Ocena wyników zastosowania
nowego wspornika systemu
Baha® i nowej techniki chirurgicznej bez redukcji tkanki podskórnej.
Evaluation of results of using new
Baha® abutment and new surgical
technique without soft tissue reduction.
W latach 2000-2013 w Klinice Otolaryngologii
i Onkologii Laryngologicznej leczono chirurgicznie 935 chorych z powodu przewlekłego
zapalenia ucha środkowego z perlakiem. U 55
chorych stwierdzono perlaka penetrującego w
kierunku szczytu piramidy kości skroniowej, z
czego u 3 zdiagnozowano zajęcie przewodu
słuchowego wewnętrznego.
Wstęp:
Celem niniejszej pracy jest ocena wyników zastosowania nowego wspornika systemu Baha
pokrytego hydroksyapatytem (Baha® BA400,
Cochlear Ltd.) umożliwiającego zastosowanie
techniki chirurgicznej bez redukcji tkanki podskórnej.
Wyniki:
W przedstawionym materiale perlaków penetrujących w kierunku szczytu piramidy leczenie obejmowało operację techniką otwartą. W
trzech przypadkach stwierdzono śródoperacyjnie płynotok, który zaopatrzono jednoczasowo.
Wnioski:
Operacje perlaków penetrujących wymagają znajomości różnych technik chirurgicznych
zarówno otologicznych, jak i neurootologicznych. W leczeniu operacyjnym perlaków penetrujących w kierunku szczytu piramidy kości
skroniowej należy zwrócić szczególną uwagę
na nerw twarzowy, który w wyniku działania
procesu destrukcyjnego w wielu przypadkach
może być pozbawiony kanału kostnego. Należy pamiętać, że perlaki szczytu piramidy mogą
penetrować do struktur takich jak przewód słuchowy wewnętrzny, kąt mostowo-móżdżkowy
i tylny dół czaszki.
Witold Szyfter, Wojciech Gawęcki, Maciej
Wróbel, Łukasz Borucki
Klinika Otolaryngologii i Onkologii Laryngologicznej Uniwersytetu Medycznego
im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu.
Analizie poddano wyniki leczenia 9 dorosłych
pacjentów, które porównano do grupy 126 pacjentów wcześniej implantowanych tradycyjną
techniką z redukcją tkanki podskórnej.
Wyniki:
W analizowanej grupie stwierdzono: nieznaczne skrócenie czasu zabiegu, zbliżone wyniki
stabilności implantu (RFA) przy podłączaniu
procesora dźwięku, bardzo dobry efekt kosmetyczny u 6 chorych, tworzenie się nawisu
tkanek miękkich u 2 oraz formowanie się kieszonki skórnej i odczyn zapalny (Holgers 2) u 1,
brak zaburzeń czucia i dolegliwości bólowych
u wszystkich operowanych.
Wnioski:
Użycie nowego wspornika Baha® pokrytego
hydroksyapatytem (Baha® BA400) pozwala
na bezpieczną zmianę techniki operacyjnej z
odstąpieniem lub ograniczeniem redukcji tkanki podskórnej. Zdaniem autorów największą
korzyścią odstąpienia od redukcji tkanki podskórnej jest zmniejszenie krwawienia w czasie
zabiegu, a tym samym ograniczenie używania
koagulacji stwarzającej ryzyko uszkodzenia
struktur nerwowych i w konsekwencji istotne
zmniejszenie czucia i dolegliwości bólowych
w okolicy operowanej po zabiegu. Technika ta
pozwala także na relatywne skrócenie czasu
trwania zabiegu, jednak konieczność dodatkowego pomiaru grubości skóry i tkanki podskórnej przed jego rozpoczęciem oraz doboru
wspornika o odpowiedniej wysokości powodują wydłużenie okresu przygotowawczego,
dlatego też skrócenie całej procedury implantacji nie jest aż tak ewidentne. Wyniki estetyczne i gojenie się tkanek potwierdzają przewagę
techniki bez redukcji tkanek nad metodą klasyczną. Nie mniej u osób z grubą tkanką podskórną z uwagi na ryzyko powstawania nawisu
tkanek nad implantem lepszym rozwiązaniem
jest częściowa redukcja tkanki podskórnej.
Marcin Szymański, Rafał Rusinek,
Katarzyna Zasławska, Marek Zadrożniak,
Kamal Morshed, Jerzy Warmiński
Wyniki rekonstrukcji ubytku
kowadełka w badaniu doświadczalnym za pomocą laserowego
wibrometru Dopplerowskiego.
Results of incus defect reconstruction analysed with the use of
Laser Doppler Vibrometer in an experimental model.
Klinika Otolaryngologii i Onkologii Laryngologicznej Uniwersytet Medyczny w
Lublinie, Zakład Mechaniki Stosowanej,
Politechnika Lubelska.
Wstęp:
Zniszczenie kowadełka i ubytek odnogi długiej
kowadełka jest najczęstszym uszkodzeniem
łańcucha kosteczek w przewlekłym zapaleniu
ucha. Istnieje wiele typów rekonstrukcji takiego
ubytku.
Cel:
Celem pracy była doświadczalna ocena sku29
teczności trzech metod rekonstrukcji ubytku
kowadełka w badaniu doświadczalnym.
Badania przeprowadzono na 5 preparatach
świeżo mrożonych ludzkich kościach skroniowych, w których wykonano uszkodzenie kowadełka i rekonstruowano je za pomocą cementu
kostnego, interpozycji kowadełka oraz protezy
typu PORP w różnych długościach. Wykonywano pomiar drgań podstawy strzemiączka w
nienaruszonym łańcuchu kosteczek, po uszkodzeniu kowadełka i po każdym ze sposobów
rekonstrukcji kosteczek. Drgania wzbudzane
były serią tonów czystych o kontrolowanym i
rejestrowanym natężeniu.
Wyniki:
Żaden ze sposobów rekonstrukcji łańcucha
kosteczek nie osiągnął prędkości drgań strzemiączka w nienaruszonym uchu. Wartości
prędkości drgań strzemiączka zbliżone do
drgań w uchu nienaruszonym, uzyskano stosując rekonstrukcję niewielkiego ubytku odnogi
długiej kowadełka za pomocą cementu kostnego. Rekonstrukcje za pomocą protezy PORP o
optymalnej długości i interpozycja kowadełka
dawały zbliżone wartości drgań strzemiączka.
Jednak wyniki uzyskane po zastosowaniu interpozycji kowadełka miały większy rozrzut.
Wnioski:
Rekonstrukcja niewielkich ubytków kowadełka
za pomocą cementu kostnego dawała najbardziej zbliżone do prawidłowych wyniki drgań
strzemiączka. Rekonstrukcja ubytku kowadełka za pomocą protezy PORP oraz interpozycja kowadełka dają zbliżone wyniki. Protezy
o długości średniej najskuteczniej poprawiają
drgania strzemiączka, protezy najkrótsze dawały najgorsze rezultaty. Duże napięcie między
błoną, a strzemiączkiem powoduje nieznacznie
większą amplitudę drgań w częstotliwościach
wysokich niż napięcie średnie i małe.
Projekt realizowany ze środków MNiSW w ramach grantów nr. N403 065 32/3451 i N N403
283440.
Przemysław Śpiewak, Beata Śpiewak,
Jerzy Adamek
Różnicowanie
niedosłuchów
ciężkich od głębokich u niemowląt i małych dzieci przy użyciu
„ASSR CE-Chirp”.
Differential diagnostics severe
versus profound hearing loss In
infants and toddlers using ASSR
CE-Chirp.
Poradnia
Audiologiczno-Foniatryczna
NZOZ – Audiofonika, Bielsko-Biała.
Wstęp:
Najważniejszym i jednocześnie najtrudniejszym zadaniem pedoaudiologii jest dokładne
oszacowanie progu słuchu u niemowlęcia. Dokładne odtworzenie audiogramu w pierwszych
miesiącach życia, w zakresie częstotliwości od
0,5 do 4,0 KHz przy użyciu trzasku lub krótkich
bodźców tonalnych jest w zasadzie niemożliwe u dzieci głęboko niedosłyszących. Presja
na jak najwcześniejsze rozpoczęcie procesu
rehabilitacji wymusza na audiologu dokładne
określenie stopnia niedosłuchu u najmłodszych
niemowląt. Dokładne badanie progu słuchu z
rozróżnieniem niedosłuchów ciężkich od głębokich ma istotne znaczenie w selekcji pacjentów do implantacji ślimakowej. Wprowadzony
w ostatnich latach przez Interacoustics bodziec „CE-Chirp” w badaniach ASSR pozwala
na wzbudzenie większej liczby komórek rzęsatych ślimaka, co powoduje, ze odpowiedź jest
wyraźniejsza i łatwiejsza do wykrycia. Kompensacja bodźca „na wejściu” jest spowodowana
tym, że niższe składowe częstotliwościowe
znajdują się w tym bodźcu przed wyższymi, co
umożliwia pobudzenie całej błony podstawnej
w tym samym czasie. Badania osób dobrze
słyszących dowodzą, ze odpowiedź na CEChirp może mieć nawet dwukrotnie większą
amplitudę niż na trzask. Brak jest natomiast
badań klinicznych, które dowodziłyby przewagi
ASSR CE-Chirp w diagnostyce niedosłyszących dzieci.
Cel:
Celem pracy było oszacowanie progu słuchu
30
metodą „ASSR CE-Chirp” u dzieci, u których
zarejestrowano co najwyżej odpowiedź resztkową metodą ”ABR Click”.
Materiał i metoda:
11 dzieci zostało poddanych badaniu progu
słuchu metodą „ASSR CE-Chirp”. Kryterium
włączającym pacjenta do badania najwyżej
resztkowa odpowiedź na bodziec typu trzask
w ABR wykonanym w wieku od 3 do 6 miesiąca życia dziecka. Badanie „ASSR CE-Chirp”
wykonywano u tych pacjentów w wieku od 12
do 18 miesiąca życia. 8 pacjentów było wstępnie kwalifikowanych do implantu ślimakowego.
Wyniki:
U 6 pacjentów niedosłuch określono jako ciężki
(60-80 dB nHl), u 3 jako głęboki (≥ 90 dB nHl).
U dwóch dzieci nie zarejestrowano odpowiedzi.
Wnioski:
(1). Badanie ABR bodźcem typu trzask można
przeszacować głębokość niedosłuchu u pacjentów w pierwszym półroczu życia.
(2). Badanie „ASSR CE Chip” pozwala na dokładniejsze oszacowanie progu słuchu u niedosłyszących pacjentów w wieku niemowlęcym i
małego dziecka, a zarazem lepszą selekcję
kandydatów do implantu ślimakowego.
Małgorzata Wierzbicka, Katarzyna Nowak,
Anna Bartochowska, Joanna Jackowska,
Witold Szyfter
ny problem kosmetyczny, funkcjonalny oraz
psychosocjalny. W przypadkach nie pozwalających na jego rekonstrukcję, zastosowanie
mają techniki statyczne, służące podwieszeniu
powieki dolnej oraz kącika ust. Materiałem szeroko wykorzystywanym w tych metodach są
m.in. paski powięzi szerokiej uda.
Cel:
Celem pracy jest przedstawienie własnych doświadczeń w podciągnięciu twarzy z wykorzystaniem powięzi szerokiej uda u pacjentów z
trwałym porażeniem nerwu twarzowego.
W latach 2010-2012 w Klinice Otolaryngologii i Onkologii Laryngologicznej wykonano 12
procedur statycznej korekcji deformacji twarzy:
2 - u chorych po usunięciu guza kąta mostowo-móżdżkowego, 3 - u pacjentów leczonych
z powodu nowotworów ucha środkowego, a
7 - w przypadkach trwałych porażeń nerwu
twarzowego po resekcjach złośliwych guzów
ślinianki przyusznej i przestrzeni przygardłowej.
Wyniki:
Wszyscy chorzy ocenili wynik zabiegu jako
istotnie poprawiający funkcjonalność twarzy
oraz zadowalający w aspekcie kosmetycznym.
Wnioski:
Statyczne podciągnięcie twarzy z zastosowaniem powięzi szerokiej uda jest skuteczną i
prostą metodą pozwalającą na poprawę komfortu życia chorych z trwałym porażeniem nerwu twarzowego.
Doświadczenia własne w plastyce twarzy u chorych z trwałym
porażeniem nerwu twarzowego.
Single-institution experience in
plastic surgery of facial palsy
with broad thigh fascia.
Klinika Otolaryngologii i Onkologii Laryngologicznej, Uniwersytet Medyczny w
Poznaniu.
Wstęp:
Porażenie nerwu twarzowego stanowi istot31
Nowoczesne systemy
implantów ślimakowych
Implant ślimakowy Evo
Szybka i prosta operacja
Bezpieczne mocowanie
Atraumatyczne umieszczenie
Procesor dźwięku Saphyr
Lepsze rozumienie mowy w hałasie
Wygodny w noszeniu,
intuicyjny w obsłudze
Łączność bezprzewodowa
Oticon Polska Sp. z o.o. 00-499 Warszawa, Plac Trzech Krzyży 4/6, tel. (22) 622 14 44, www.oticon.pl, [email protected]
Organizatorzy:
Patronaty honorowe:
Sponsorzy:

Książka streszczeń Book of Abstracts - sekcja otologii i neuro

Transkrypt

Podobne dokumenty

technik farmacji technik stażysta

ogłoszenie_badanie-crpc_30-11-2016

Arkadiusz Wilusz Prezentacja platformy Telehealth

Motywacja do leczenia ortodontycznego oceniana za pomocą

Czy nie byłoby wspaniale, gdyby Julia mogła zjeść obiad z wnukiem?

Opieka paliatywna.

Pani Domu - Program Infrastruktura i Środowisko 2007-2013

Turystyka medyczna – Niemcy konkurują z Polską zabiegając o

URUCHOMIENIE e-USŁUG - Dolnośląski Szpital Specjalistyczny im