calendarium wydzia£u eti

CALENDARIUM WYDZIA£U ETI
Czêœæ I – Sekcje Radiotechniki i Teletechniki
na Wydziale Elektrycznym
1945 – W uruchomionych w paŸdzierniku zajêciach dydaktycznych
pierwszego po wojnie roku akademickiego na Wydziale Elektrycznym Politechniki Gdañskiej uczestniczy na pierwszych
trzech latach studiów ok. 250 studentów, z czego znaczna czêœæ
wed³ug programów tzw. oddzia³u „pr¹dów s³abych", obejmuj¹cego specjalnoœci radiotechniki i teletechniki (oddzia³ „pr¹dów silnych" obejmowa³ specjalnoœci eksploatacyjn¹ i konstrukcyjn¹). Programy „s³abopr¹dowe" realizowa³y dwie ze
zorganizowanych wtedy na Wydziale Elektrycznym siedmiu
katedr, Katedra Radiotechniki, której kierownikiem zosta³ prof.
Pawe³ Szulkin, oraz Katedra Teletechniki, któr¹ kierowa³ prof.
£ukasz Dorosz. Katedry te, stanowi¹ce zal¹¿ek przysz³ego
Wydzia³u £¹cznoœci, dysponowa³y pomieszczeniami w po³udniowej czêœci gmachu Wydzia³u Elektrycznego – Teletechnika
na dwóch ni¿szych kondygnacjach, a Radiotechnika na dwóch
wy¿szych, nadbudowanych w cza- sie wojny w kszta³cie drewnianej „wie¿y".
1946 – Roœnie liczba studentów, którzy przybywaj¹ stopniowo do
Gdañska po przejœciach wojennych. Politechnika Gdañska
wydaje pierwszy po wojnie drukowany „Spis wyk³adów na
rok akademicki 1946/47". Z informacji zawartych w „Spisie"
wynika, ¿e ju¿ w roku 1946/47 zajêcia dydaktyczne realizowane na Wydziale Elektrycznym wed³ug jednolitego czteroletniego programu studiów obejmowa³y wszystkie cztery lata studiów. W roku 1946 dyplom ukoñczenia studiów w Katedrze
Teletechniki otrzyma³ jej pierwszy po wojnie dyplomant, póŸniejszy wieloletni pracownik naukowy, Józef Mikulski.
1947 – Rozrasta siê kadra dydaktyczna obu Katedr dziêki podejmowaniu obowi¹zków dydaktycznych przez studentów-wolontariuszy z III i IV roku studiów. Drugi po wojnie dyplomant koñczy studia.
1948 – Dalszych siedmiu dyplomantów uzyskuje dyplomy w Katedrze Radiotechniki. Na Politechnice Gdañskiej uruchomiona
zostaje Wieczorowa Szko³a In¿ynierska (studia 7-semestralne), a w niej, na Wydziale Elektrycznym, oddzia³ pr¹dów s³abych. Jednoczeœnie wprowadzony zostaje w ca³ym Kraju dwustopniowy system nauczania na poziomie in¿ynierskim i magistersko-in¿ynierskim. Pierwszy rocznik studentów rozpoczyna
w tym roku zajêcia wed³ug nowych programów nauczania.
1949 – Kolejnych piêciu dyplomantów otrzymuje dyplomy, po raz
pierwszy – magistrów in¿ynierów.
1950 – Nastêpnych dziesiêciu dyplomantów uzyskuje dyplomy, w tym
pierwsza dyplomantka przysz³ego Wydzia³u – Marianna Sankiewicz.
Podjête zostaj¹ przez ówczesnego Rektora, prof. dr. in¿. Paw³a
Szulkina, intensywne prace organizacyjne zmierzaj¹ce do powo³ania do ¿ycia Wydzia³u £¹cznoœci. Organizowane s¹ Katedra Urz¹dzeñ Radiotechnicznych oraz Docentura Techniki
£¹czenia.
1951 – Pod kierunkiem nowego Rektora PG, którym, po wyjeŸdzie
prof. Szulkina do Warszawy, zosta³ prof. dr in¿. Robert Szewalski, trwaj¹ przygotowania do powo³ania nowego, ósmego
Wydzia³u Politechniki Gdañskiej. Budowana jest nowa siedziba przysz³ego Wydzia³u £¹cznoœci. Drewniana nadbudówka
zostaje rozebrana, a nowy budynek powstaje czêœciowo na
w³asnych fundamentach, a czêœciowo jako nadbudowa po³udniowej czêœci gmachu Wydzia³u Elektrycznego.
str. 3
28 kolejnych dyplomantów sekcji radiotechniki i teletechniki
otrzymuje dyplomy magistrów in¿ynierów.
Czêœæ II – Wydzia³ £¹cznoœci
1952 – Powo³any do ¿ycia formalnie zarz¹dzeniem Ministra Szkolnictwa Wy¿szego, z dn. 12.07.1952, Wydzia³ £¹cznoœci rozpoczyna nowy rok akademicki we w³asnej nowej siedzibie.
Organizatorem Wydzia³u zostaje mianowany prof. £ukasz
Dorosz, dotychczasowy dziekan Wydzia³u Elektrycznego. W
sk³ad Wydzia³u £¹cznoœci wesz³o wówczas szeœæ katedr (w
wiêkszoœci przeniesionych ze zreorganizowanego Wydzia³u
Elektrycznego): Fizyki I (kier.: prof. dr Arkadiusz Piekara),
Urz¹dzeñ Radionadawczych (kier.: z-prof., mgr in¿. Leonard
Knoch), Urz¹dzeñ Radioodbiorczych (kier.: prof. dr in¿. Józef
Lenkowski), Podstaw Telekomunikacji (kier.: z-prof. mgr in¿.
Roman Zimmermann), Przenoszenia Przewodowego (przemianowana z Katedry Teletechniki: kier.: prof. mgr in¿. £ukasz
Dorosz), Teletechniki £¹czeniowej (nowo utworzona; kier.: zprof. mgr in¿. Wiktor Szukszta).
Dziekanem Wydzia³u zostaje na trzyletni¹ kadencjê ówczesny
z-prof. mgr in¿. Wiktor Szukszta. Funkcjê prodziekana obejmuje z-prof. mgr in¿. R. Zimmermann.
Po ukoñczeniu studiów na Wydziale, w tym roku dyplomy otrzyma³o 64 magistrów in¿ynierów i 92 in¿ynierów.
1953 – Powo³ana zostaje nowa, siódma na Wydziale, Katedra Radionawigacji.,
1954 – Umiera prof. £ukasz Dorosz, organizator Wydzia³u i kierownik Katedry Teletechniki, a nastêpnie Katedry Techniki Przenoszenia Przewodowego.
Rektorem Uczelni zostaje prof. mgr in¿. Stanis³aw Hückel. Kierownikiem Katedry Fizyki I zostaje doc. dr W³odzimierz Moœcicki.
Funkcjê prodziekana obejmuje z-prof. mgr fil. mgr in¿. L. Drozdowicz.
1955 – Dziekanem Wydzia³u zostaje z-prof. mgr in¿. Tadeusz Karolczak, w rok póŸniej wybrany przez Radê Wydzia³u na dalsze
dwa lata kadencji.
Prof. mgr in¿. Feliks B³ocki (z Politechniki Warszawskiej) obejmuje kierownictwo Katedry Techniki Przenoszenia Przewodowego. Kierownikiem Katedry Radionawigacji zostaje z-prof.
mgr in¿. Zenon Jagodziñski. Funkcjê prodziekana przejmuj¹ z-prof. mgr in¿. L. Knoch i z-prof. mgr in¿. J. Mikulski.
1956 – Rektorem zostaje na okres czterech lat prof. mgr in¿. Wac³aw
Balcerski.
Powstaje ósma na Wydziale Katedra Miernictwa Telekomunikacyjnego, kierowana przez z-prof. mgr in¿. Romana Zimmermanna, natomiast kierownikiem Katedry Podstaw Telekomunikacji zostaje doc. dr Jerzy Seidler.
Katedra Techniki Przenoszenia Przewodowego zmienia nazwê
na Teletransmisji Przewodowej.
Jako drugi prodziekan Wydzia³u (obok J. Mikulskiego) obejmuje funkcjê z-prof. mgr in¿. W. Winogradow.
1957 – Doc. mgr fil. mgr in¿. Leon Drozdowicz zostaje kierownikiem zorganizowanej przez siebie Katedry Techniki Fal Ultrakrótkich.
Funkcjê prodziekana obejmuje jako trzeci (obok J. Mikulskiego i W. Winogradowa) z-prof. mgr in¿. Z. Jagodziñski.
1958 – Dziekanem na kolejne dwie kadencje trzyletnie zostaje prof.
dr in¿. Józef Lenkowski, a prodziekanami – z-prof. mgr
in¿. J. Mikulski i z-prof. mgr in¿. W. Winogradow.
Katedry Urz¹dzeñ: Radionadawczych i Radioodbiorczych
PISMO PG
zmieniaj¹ nazwê na: Radiotechniki Nadawczej i Radiotechniki
Odbiorczej.
Kierownictwo Katedry Teletransmisji Przewodowej obejmuje
z-prof. mgr in¿. Józef Sa³aciñski.
1959 – Mgr Wanda £awrynowicz obejmuje kierownictwo dziekanatu Wydzia³u i w ci¹gu najbli¿szych lat tworzy zespó³ osobowy
sprawnie obs³uguj¹cy funkcje rosn¹cego szybko Wydzia³u, a
jednoczeœnie skutecznie oddzia³uj¹cy wychowawczo na œrodowisko studenckie.
1960 – Rektorem Uczelni na okres dwóch kadencji trzyletnich zostaje prof. dr in¿. Kazimierz Kopecki.
Roœnie liczba dyplomantów – dyplomy magistra in¿yniera otrzyma³o w tym roku 67 osób.
Wydzia³ rekrutuje coraz wiêcej studentów. W zwi¹zku z tym
powo³ano czterech prodziekanów. Funkcje te obejmuj¹ doc.
mgr in¿. L. Drozdowicz i doc. mgr in¿. R. Zimmermann, oraz
(na miejsce W. Winogradowa) wyk³. mgr in¿. M. Sankiewicz.
Zostaje powo³any delegat Rektora ds. organizacji Oœrodka
Maszyn Matematycznych, w osobie doc. dr. Aleksandra Jankowskiego (póŸniej, po zorganizowaniu Oœrodka, przejdzie
wraz z nim na Wydzia³ Elektroniki).
Komitet Ekonomiczny Rady Ministrów PRL przyznaje (dziêki staraniom m.in. profesora J. Groszkowskiego) fundusze na
budowê nowego gmachu Wydzia³u. W zwi¹zku z tym Rektor
powo³uje prof. dr. in¿. J. Sa³aciñskiego na koordynatora budowy gmachu.
1961 – Podjête zostaj¹ prace projektowe dla nowego gmachu Wydzia³u.
1962 – Pe³nienie funkcji prodziekana koñczy z-prof. mgr in¿. J. Mikulski.
1963 – Doc. dr hab. in¿. W. Szukszta obejmuje funkcjê Prodziekana.
1964 – Katedrê Radiotechniki Nadawczej przemianowano na Radiokomunikacji.
Dziekanem Wydzia³u na kadencjê do roku 1966 zostaje prof.
dr in¿. Jerzy Seidler, a prodziekanami – doc. dr hab. W. Szukszta, doc. mgr in¿. R. Zimmermann i st. wyk³. mgr in¿. M. Sankiewicz.
1965 – Wydzia³ £¹cznoœci otrzymuje wreszcie prawo nadawania stopnia doktora nauk technicznych, co stanowi osi¹gniêcie wa¿ne
dla dalszego rozwoju jego kadry naukowej. Pierwszym doktorem n.t. jest Walerian Gruszczyñski.
Katedrê Podstaw Telekomunikacji przemianowano na Katedrê Teorii Sterowania i Informacji, a Katedrê Radiotechniki
Odbiorczej – na Katedrê Uk³adów Elektronicznych.
1966 – Rektorem na okres dwóch lat zostaje prof. dr in¿. W³adys³aw
Bogucki.
Katedrê Teletransmisji Przewodowej przemianowano na Teletransmisji, zaœ Katedrê Teletechniki £¹czeniowej na Telekomutacji.
Dziekanem Wydzia³u zostaje prof. dr. in¿. Józef Sa³aciñski,
a prodziekanami – prof. dr in¿. L. Knoch, prof. dr in¿. Z. Jagodziñski oraz st. wyk³. mgr in¿. M. Sankiewicz.
Wydzia³y £¹cznoœci Politechnik: Warszawskiej, Wroc³awskiej
i Gdañskiej zmieniaj¹ nazwê na Wydzia³y Elektroniki.
Czêœæ III – Wydzia³ Elektroniki
1967 – Katedrê Miernictwa Telekomunikacyjnego przemianowano na
Miernictwa i Elementów Elektronicznych.
Prof. dr in¿. Józef Sa³aciñski rezygnuje z pe³nienia funkcji dziekana w zwi¹zku z powo³aniem go na funkcjê prorektora ds.
ogólnych PG.
Dziekanem Wydzia³u zostaje na rok doc. dr hab. in¿. Wiktor
Szukszta, a prodziekanami – prof. dr. in¿. Z. Jagodziñski i prof.
PISMO PG
dr in¿. L. Knoch.
Rozpoczyna dzia³alnoœæ Oœrodek Obliczeniowy PG (kierowany przez doc. dr. in¿. A. Jankowskiego).
1968 – Rektorem zostaje prof. dr in¿. Stanis³aw Rydlewski. Prof. dr
in¿. J. Sa³aciñski pe³ni nadal funkcjê prorektora ds. ogólnych,
a¿ do r. 1969.
Dziekanem Wydzia³u na trzyletni¹ kadencjê zostaje prof. dr
hab. in¿. Krzysztof Grabowski, a prodziekanami doc. dr hab.
in¿. M. Bia³ko i doc. dr hab. in¿. H. Wierzba.
W nastêpstwie zarz¹dzeñ Ministerstwa Szkolnictwa Wy¿szego w³adze Wydzia³u przystêpuj¹ do generalnej reorganizacji
struktury Wydzia³u.
1969 – Oddano do u¿ytku pierwsz¹, mniejsz¹ czêœæ nowego gmachu
Elektroniki, w zwi¹zku z czym zostaje ona zajêta prowizorycznie (na czas do oddania do u¿ytku drugiej czêœci) przez Katedry opuszczaj¹ce dotychczaso- w¹ siedzibê Wydzia³u.
Doc. dr hab. in¿. H. Wierzba rezygnuje z funkcji prodziekana
(w zwi¹zku z pe³nieniem funkcji seniora budowy gmachu), któr¹
obejmuje doc. dr in¿. M. Sankiewicz.
Z dotychczasowych katedr Wydzia³u zostaj¹ utworzone trzy
Instytuty: Cybernetyki Technicznej (dyr.: prof. dr in¿. Jerzy
Seidler), Technologii Elektronicznej (dyr.: prof. dr in¿. Józef
Sa³aciñski), Radiokomunikacji (dyr.: doc. dr in¿. Marian Zientalski).
Katedra Fizyki I zostaje od³¹czona od Wydzia³u i w³¹czona do
Instytutu Fizyki.
1970 – Umiera rektor prof. dr in¿. Stanis³aw Rydlewski. Nowym rektorem zostaje prof. mgr in¿. Janusz Staliñski.
Reorganizacja Wydzia³u przed³u¿a siê. Zmienia siê obsada personalna kierowników poszczególnych jednostek; zmieniane s¹
ich nazwy. Rozwi¹zane zostaj¹ wszystkie jednostki nauk.-dydakt. typu katedralnego.
Na funkcjê prodziekana ds. studiów wieczorowych zostaje powo³any st. wyk³. mgr in¿. J. Mikulski.
Po d³ugich staraniach Wydzia³ otrzymuje DS-9, jako wydzielon¹ siedzibê swoich studentów. Ma to wielkie znaczenie dla
integracji spo³ecznoœci studentów Wydzia³u i owocuje wieloletnimi ich sukcesami we wspó³zawodnictwie Domów Studenckich, w skali ogólnopolskiej.
1971 – Dziekanem Wydzia³u na okres jednego roku zostaje prof. dr
in¿. J. Sa³aciñski, prodziekanami – doc. dr. in¿. Z. Boguœ, doc.
dr in¿. M. Sankiewicz.
Trzy Instytuty utworzone w 1969 roku obejmuj¹ tematyczne
zespo³y naukowo-dydaktyczne dotychczasowych katedr, zorganizowane w zak³ady, na zasadzie wyboru Instytutu przez zespó³ (w sk³ad Wydzia³u wchodzi ponadto dotychczasowy Zak³ad Maszyn Matematycznych wydzielony z powsta³ego w³aœnie Miêdzywydzia³owego Instytutu Matematyki).
Po tych zmianach Wydzia³ tworzy nastêpuj¹c¹ strukturê:
– Instytut Informatyki (dyr.: doc. dr in¿. Wies³aw Porêbski)
obejmuj¹cy trzy zak³ady dydaktyczne, Centrum Techniki Obliczeniowej oraz Gospodarstwo Pomocnicze i administracjê
Instytutu.
– Instytut Technologii Elektronicznej (dyr.: doc. dr in¿. Micha³
Polowczyk) obejmuj¹cy cztery zak³ady dydaktyczne, Zak³ad
Doœwiadczalny oraz Dzia³ Techniczno-Organizacyjny.
– Instytut Telekomunikacji (dyr.: doc. dr in¿. Marian Zientalski) obejmuj¹cy szeœæ zak³adów dydaktycznych, biuro
Instytutu i Gospodarstwo Pomocnicze.
1972 – Zostaje oddana do u¿ytku druga czêœæ nowego gmachu
Elektroniki. Przeprowadzaj¹ siê do nowych pomieszczeñ
zak³ady, pozostaj¹ce dot¹d w dawnym gmachu (przekazastr. 4
nym, z wyj¹tkiem hydroakustycznego basenu doœwiadczalnego, w u¿ytkowanie Wydzia³owi Elektrycznemu), oraz
przemieszczaj¹ siê niektóre zak³ady ulokowane prowizorycznie w I czêœci gmachu. Wydzia³ otrzymuje znaczne
fundusze na inwestycje aparaturowe.
W Instytucie Informatyki powstaje czwarty Zak³ad – Teorii Systemów Informacyjnych (kier.: doc. dr Wojciech Sobczak).
Dziekanem na nastêpn¹ trzyletni¹ kadencjê zostaje prof. dr
in¿. Marian Zientalski, prodziekanami – doc. dr in¿. Z. Boguœ, doc. dr in¿. M. Sankiewicz, doc. dr in¿. W. Gruszczyñski i doc. dr in¿. W. Porêbski.
Z kadry profesorskiej Wydzia³u ubywa prof. dr in¿. Jerzy
Seidler, cz³. koresp. PAN, który rezygnuje ze wszystkich
funkcji pe³nionych na Wydziale i poœwiêca siê pracy naukowej w PAN.
1973 – Funkcjê prodziekana (zamiast Z. Bogusia) obejmuje doc.
dr in¿. Janusz Gulczyñski.
Zostaj¹ oddane do u¿ytku dwa du¿e audytoria Wydzia³u.
Niemniej Wydzia³ nadal cierpi na brak sal wyk³adowych,
co zmusza do korzystania z pomieszczeñ Gmachu G³ównego, Wydzia³u MT i innych.
1974 – Wydzia³ szybko rozrasta siê. Rada Wydzia³u liczy ju¿ 25
samodzielnych pracowników nauki. 156 dyplomantów koñczy w tym roku studia i otrzymuje tytu³ magistra in¿yniera
elektronika, a dalszych 60 – tytu³ in¿yniera elektronika.
W Instytucie Telekomunikacji nastêpuje po³¹czenie Zak³adu Systemów Telekomunikacyjnych z Zak³adem Teletransmisji w Zak³ad Teleelektroniki, zaœ Zak³ad Urz¹dzeñ Radiokomunikacyjnych zostaje przemianowany na Zak³ad
Teorii Obwodów i Uk³adów Elektronicznych.
Doc. dr in¿. W. Porêbski koñczy sprawowanie funkcji prodziekana.
1975 – Rektorem Uczelni na trzyletni¹ kadencjê zostaje prof. dr
hab. in¿. Tomasz Biernacki.
Wydzia³ Elektroniki po raz pierwszy w swej historii nadaje
doktorat honoris causa. Otrzymuje go profesor dr hab. in¿.
Janusz Groszkowski z Politechniki Warszawskiej, popularnie okreœlany mianem „ojca polskiej elektroniki". Laudacjê wyg³asza promotor przewodu prof. dr in¿. Jerzy Seidler.
Uroczystoœæ nadania ma niezwyk³y charakter, poniewa¿
w³adze pañstwowe ze wzglêdów politycznych usi³uj¹ do
niej nie dopuœciæ i ograniczaj¹ do minimum liczbê obecnych. Mimo to, po oficjalnej uroczystoœci dochodzi do spotkania Profesora ze studentami Wydzia³u (w Audytorium
2), którzy go owacyjnie witaj¹ i s³uchaj¹ jego wypowiedzi.
Dziekanem na nastêpnych siedem lat zostaje prof. dr hab.
in¿. Micha³ Bia³ko.
Funkcje prodziekanów obejmuj¹ doc. dr in¿. R. Zielonko,
doc. dr in¿. M. Sankiewicz, doc. dr in¿. J. Nowakowski.
W Instytucie Telekomunikacji Zak³ad Systemów Radiokomunikacyjnych zmienia nazwê na Zak³ad Systemów i Urz¹dzeñ Radiokomunikacyjnych.
Kolejnym wa¿nym etapem rozwoju naukowego kadry Wydzia³u jest przyznanie mu prawa nadawania stopnia doktora habilitowanego. Zostaje zakoñczony pierwszy na Wydziale przewód habilitacyjny. Habilitantem jest Andrzej Guziñski.
1976 – W dalszym ci¹gu wzrastaj¹ osi¹gniêcia Wydzia³u. Wydano w tym roku 208 dyplomów magistra in¿yniera elektronika (w tym 5 – dyplomantom obcokrajowcom) oraz 61
str. 5
dyplomów in¿yniera elektronika. W tym¿e roku zakoñczono pomyœlnymi obronami 9 przewodów doktorskich w³asnych pracowników naukowych.
Dyrektorem Instytutu Informatyki zostaje prof. dr hab. in¿.
Micha³ Bia³ko.
1977 – Przy utrzymuj¹cej siê liczbie nadawanych dyplomów roœnie nadal liczba dysertacji: 12 zakoñczonych przewodów
doktorskich na Wydziale Elektroniki i dwa na innych wydzia³ach Uczelni oraz druga w dziejach Wydzia³u habilitacja.
1978 – Rektorem na trzyletni¹ kadencjê zostaje prof. dr hab. in¿.
Marian Cichy.
Dalszych 10 pracowników naukowych Wydzia³u koñ- czy
pomyœlnie przewody doktorskie przed Rad¹ Wydzia³u, a
dwóch – przewody habilitacyjne (na innych wydzia³ach PG).
1979 – Dyrektorem Instytutu Technologii Elektronicznej zostaje
doc. dr in¿. Walerian Gruszczyñski. Doc. dr in¿. J. Nowakowski koñczy pe³nienie funkcji prodziekana; obejmuje j¹
doc. dr in¿. J. Gulczyñski.
W Instytucie Informatyki Zak³ad Maszyn Matematycznych
zostaje przemianowany na Zak³ad Podstaw Informatyki, zaœ
Zak³ad Przetwarzania Informacji na Zak³ad Systemów Licz¹cych.
Odchodzi na emeryturê prof. dr in¿. Józef Lenkowski.
1980 – Umiera nagle prodziekan doc. dr in¿. Janusz Gulczyñ- ski.
Koñczy pe³nienie funkcji prodziekana doc. dr in¿. Romuald Zielonko. Obejmuje tê funkcjê doc. dr in¿. Stefan Raczyñski.
W Instytucie Technologii Elektronicznej nastêpuje zmiana
na stanowisku dyrektora – zostaje nim doc. dr hab. in¿.
Bogdan Wilamowski. Zmiana taka zachodzi równie¿ w Instytucie Informatyki – dyrektorem zostaje doc. dr in¿. Janusz Nowakowski. W tym¿e Instytucie Zak³ad Automatyzacji i Obróbki Sygna³ów zostaje przemianowany na Zak³ad Systemów Automatyki.
1981 – Pracownicy Uczelni i studenci uczestnicz¹ w spo³ecznym
ruchu poparcia robotniczych ¿¹dañ na rzecz liberalizacji
systemu rz¹dów i demokratyzacji pañstwa. Rozwija siê
spontanicznie NSZZ „Solidarnoœæ”. W tej atmosferze dochodzi do pierwszych demokratycznych wyborów w³adz
Uczelni. Rektorem wybrany zostaje prof. dr in¿. Jerzy Doerffer, zaœ prorektorami – prof. dr hab. in¿. Boles³aw Mazurkiewicz, prof. dr hab. Olgierd Gzowski oraz doc. dr in¿.
Marianna Sankiewicz.
Wobec objêcia funkcji prorektora ds. kszta³cenia, doc. M.
Sankiewicz rezygnuje z funkcji prodziekana; koñ- czy tak¿e pe³nienie tej funkcji doc. S. Raczyñski; obejmuj¹ te funkcje doc. dr in¿. M. Polowczyk i doc. dr hab. in¿. L. Spiralski.
W grudniu 1981 wprowadzony zostaje w Kraju stan wojenny i nastêpuj¹ aresztowania wœród pracowników i studentów.
1982 –Mimo powa¿nych zak³óceñ powodowanych stanem
wojennym, na Uczelni kontynuowane s¹ dzia³alnoœæ dydaktyczna i naukowa.
Dziekanem na okres piêciu lat zostaje prof. dr hab. Wojciech Sobczak, a prodziekanami – doc. dr hab. in¿. M.
Polowczyk, doc. dr hab. in¿. L. Spiralski i doc. dr in¿. W.
Malina.
W Instytucie Telekomunikacji wydzielone ze wspólnego
Zak³adu zostaj¹: Zak³ad Hydroakustyki i Zak³ad In¿ynierii DŸwiêku.
PISMO PG
1983 –W Instytucie Technologii Elektronicznej dyrektorem
zostaje doc. dr in¿. Stefan Raczyñski
1984 –Rektorem na nastêpne 3 lata zostaje prof. dr hab. in¿.
Eugeniusz Dembicki.
1985 –Umiera em. doc. mgr fil., mgr in¿. Leon Drozdowicz,
wspó³twórca Wydzia³u, za³o¿yciel i d³ugoletni kierownik Katedry Techniki Fal Ultrakrótkich.
1986 –218 dyplomantów koñczy w tym roku studia i otrzymuje 198 dyplomów magisterskich i 20 in¿ynierskich
1987 –Rektorem PG zostaje prof. dr hab. in¿. Boles³aw Mazurkiewicz, a prorektorami – prof. dr hab. in¿. Zbigniew
Kowalski, prof. dr hab. Wojciech Sobczak oraz prof. dr
hab. in¿. Bohdan Kozerski.
Dziekanem Wydzia³u na okres trzyletni zostaje prof. dr
in¿. Marian Zientalski, a prodziekanami – doc. dr in¿. W.
Gruszczyñski, doc. dr hab. in¿. W. Malina i prof. dr hab.
in¿. D. Rutkowski.
Dyrektorem Instytutu Telekomunikacji zostaje prof. dr
hab. in¿. Krzysztof Grabowski.
Umiera na emigracji (wymuszonej) jeden z g³ównych organizatorów, wspó³twórca naszego Wydzia³u, profesor
Pawe³ Szulkin.
W Instytucie Informatyki Zak³ad Systemów Licz¹cych
zmienia nazwê na Zak³ad Systemów Komputerowych.
1988 –Umiera, w wieku 78 lat, prof dr in¿. Józef Lenkowski,
jeden z najbardziej zas³u¿onych wspó³twórców Wydzia³u. Po reorganizacji, jaka nast¹pi³a w r. 1971, wyjecha³
na kilka lat za granicê i pracowa³ jako profesor (i dziekan tamtejszego Wydzia³u) na Uniwersytecie w Nigerii
(1971-78), oraz na Uniwersytecie w Zambii (1981-85).
W Instytucie Informatyki z Zak³adu Systemów Komputerowych zostaje wydzielony nowy Zak³ad In¿ynierii
Oprogramowania.
1989 –Polska odzyskuje rzeczywist¹ niepodleg³oœæ. Przeprowadzane w Kraju reformy polityczne znajduj¹ czêœciowe odbicie w zmianach zachodz¹cych w funkcjono- waniu uczelni wy¿szych. M.in. nowe w³adze ministerialne
pozbawiaj¹ niehabilitowanych docentów prawa prowadzenia i recenzowania rozpraw doktorskich.
Prof. dr hab. in¿. D. Rutkowski rezygnuje z funkcji prodziekana; obejmuje j¹ doc. dr hab. in¿. W. Stepowicz.
W Instytucie Technologii Elektronicznej nastêpuj¹ zmiany nazw Zak³adów, które odt¹d nosz¹ nazwy: Elektroniki Cia³a Sta³ego, Miernictwa Elektronicznego, Technologii Elementów i Uk³adów Elektronicznych, Technologii Urz¹dzeñ Elektronicznych.
Dwóch profesorów naszego Wydzia³u otrzymuje zaszczytne tytu³y doktora honoris causa w Uczelniach zagranicznych: profesor Henryk Wierzba na Uniwersytecie w Oulu, w Finlandii, oraz profesor Józef Sa³aciñski
na Uniwersytecie w DreŸnie, w NRD.
1990 –Rektorem PG zostaje wybrany prof. dr hab. in¿. Edmund
Wittbrodt, a prorektorami – prof. dr hab. in¿. Zbigniew
Szczerba, prof. dr hab. in¿. Antoni Nowakowski oraz prof.
dr hab. in¿. Aleksander Ko³odziejczyk.
Dziekanem Wydzia³u zostaje wybrany prof. dr hab. in¿.
Henryk Krawczyk, a prodziekanami – prof. dr hab. in¿.
Witold Stepowicz, prof. dr hab. in¿. Marek Kitliñski oraz
dr in¿. Mariusz Barski.
1991 –Rozpoczyna siê ponowna reorganizacja jednostek dydaktycznych Wydzia³u. Zak³ad Teorii Systemów Infor-
PISMO PG
matycznych w Instytucie Telekomunikacji zostaje przemianowany na Katedrê Systemów Informacyjnych, zaœ
Zak³ad Systemów Komputerowych w Instytucie Informatyki – na Katedrê Architektury Systemów Komputerowych. Natomiast w Instytucie Technologii Elektronicznej z Zak³adu Miernictwa Elektronicznego zostaj¹ wydzielone samodzielne zespo³y oraz nowy Zak³ad Elektroniki Medycznej i Ekologicznej.
Na wniosek Rady Wydzia³u tytu³ doktora honoris causa
Politechniki Gdañskiej otrzymuje Profesor Dieter A.
Mlynski z Uniwersytetu w Karlsruhe, w Niemczech.
1992 –Zostaj¹ rozwi¹zane Instytuty Wydzia³u, który odt¹d sk³ada siê z 16 Katedr: Akustyki (kier.: prof. dr hab. in¿. R.
Salamon) z dwoma Zak³adami: In¿ynierii DŸwiêku (dr
hab. in¿. A. Czy¿ewski) i Akustyki Œrodowiska (dr hab.
in¿. A. Stepnowski), Aparatury Pomiarowej (prof. dr hab.
in¿. L. Spiralski), Architektury Systemów Komputerowych (doc. dr in¿. T. Bartkowski), Elektroniki Medycznej i Ekologicznej (prof. dr hab. in¿. A. Nowakowski),
Elektroniki Cia³a Sta³ego (prof. dr hab. in¿. M. Polowczyk), Miernictwa Elektronicznego (prof. dr in¿. R. Zielonko), Optoelektroniki (prof. dr hab. in¿. H. Wierzba),
Podstaw Informatyki (prof. dr hab. in¿. M. Kubale), Systemów i Sieci Telekomunikacyjnych (prof. dr in¿.
M. Zientalski), Systemów Informacyjnych (prof. dr hab.
W. Sobczak), Systemów Automatyki (doc. dr in¿. J. Nowakowski), Systemów i Urz¹dzeñ Radiokomunikacyjnych (prof. dr hab. in¿. D. Rutkowski), Technik Programowania (prof. dr hab. in¿. W. Malina), Techniki Mikrofalowej i Telekomunikacji Optycznej (prof. dr hab. in¿.
K. Grabowski), Teorii Obwodów i Uk³adów (prof. dr hab.
in¿. M. NiedŸwiecki), Uk³adów Elektronicznych (prof.
dr hab. in¿. A. Guziñski) oraz Zak³adu Zastosowañ Informatyki (dr in¿. St. Szejko).
Umiera em. docent dr in¿. Aleksander Jankowski, organizator i Kierownik Oœrodka Maszyn Matematycznych
PG, w³¹czonego od r. 1969 w strukturê naszego Wydzia³u.
1993 –Rektorem PG zostaje wybrany ponownie prof. dr hab.in¿.
Edmund Wittbrodt, a prorektorami ponownie – prof. dr
hab. in¿. Zbigniew Szczerba, prof. dr hab. in¿. Antoni
Nowakowski oraz prof. dr hab. in¿. Aleksander Ko³odziejczyk.
Dziekanem Wydzia³u ETI zostaje wybrany ponownie
prof. dr hab. in¿. Henryk Krawczyk, a prodziekanami –
prof. dr hab. in¿. B. Kosmowski, dr hab. in¿. A. Konczakowska oraz dr hab. in¿. J. WoŸniak.
Prof. dr hab. in¿. B. Kosmowski obejmuje kierownictwo
Katedry Optoelektroniki.
1994 –Zostaje powo³ane do ¿ycia Studium Doktoranckie Wydzia³u ETI. Jego kierownikiem zostaje prof. dr hab. in¿.
Micha³ Bia³ko.
Trzeci profesor naszego Wydzia³u zostaje wyró¿niony przez
zagraniczn¹ Uczelniê: tytu³ doktora honoris causa otrzymuje na Uniwersytecie w Surrey, w Anglii, profesor Zenon
Jagodziñski.
Umiera em. prof. mgr in¿. Roman Zimmermann, wieloletni kierownik katedry, jeden ze wspó³twórców Wydzia³u.
1995 – Prof. dr hab. in¿. Micha³ Bia³ko zostaje wyró¿niony doktoratem honoris causa, nadanym mu przez Uniwersytet w
Tuluzie, we Francji.
str. 6
Umiera em. prof. dr in¿. Leonard Knoch, wieloletni kierownik Katedry, jeden ze wspó³twórców Wydzia³u w r.
1952.
Rada Wydzia³u wystêpuje o zmianê nazwy Wydzia³u na
Elektroniki, Telekomunikacji i Informatyki.
Czêœæ IV – Wydzia³ Elektroniki,
Telekomunikacji i Informatyki (ETI)
1996 – Rektorem PG zostaje wybrany prof. dr hab. in¿. Aleksander Ko³odziejczyk, a prorektorami – prof. dr hab. in¿. Jan
Godlewski, prof. dr hab. in¿. Alicja Konczakowska oraz
prof. dr in¿. W³odzimierz Przybylski.
Dziekanem Wydzia³u na tê kadencjê zostaje wybrany prof.
dr hab. in¿. Józef WoŸniak, a prodziekanami prof. dr hab.
in¿. Andrzej Stepnowski, doc. dr in¿. Janusz Nowakowski
oraz dr hab. in¿. Roman Rykaczewski.
Umiera mgr in¿. Tadeusz Karolczak, by³y cz³onek Rady
Wydzia³u, jego wspó³organizator oraz dziekan w latach
1955-58.
1997 – Prof. dr hab. Wojciech Sobczak obejmuje funkcjê kierownika Studium Doktoranckiego Wydzia³u.
Zak³ad In¿ynierii DŸwiêku zostaje przekszta³cony w Katedrê In¿ynierii DŸwiêku.
W wieku 91 lat umiera prof. dr hab. in¿. Wiktor Szukszta,
pierwszy dziekan naszego Wydzia³u, wieloletni cz³onek
Rady Wydzia³u, kierownik Katedry, twórca i organizator
specjalnoœci telekomutacyjnej.
Umiera mgr Wanda £awrynowicz, emerytowana d³ugoletnia kierowniczka dziekanatu Wydzia³u, obdarzona autorytetem organizatorki i zdolnoœciami wychowawczymi w kontaktach z m³odzie¿¹.
W grudniu umiera em. st. wyk³. mgr in¿. Józef Mikulski,
pierwszy po wojnie dyplomant Wydzia³u i jego b. prodziekan, wieloletni cz³onek Rady Wydzia³u.
1998 – Uruchomione zostaj¹ na Wydziale, obok studiów magisterskich, studia in¿ynierskie, i podjêta zostaje reforma programów nauczania zmierzaj¹ca do wprowadzenia elastycznego systemu studiów dwustopniowych na wszystkich kierunkach.
Umiera em. prof. dr in¿. Józef Sa³aciñski, wieloletni kierownik katedry, dziekan Wydzia³u, inicjator budowy aktualnej siedziby Wydzia³u, prorektor PG i rektor Akademii
Techniczno-Rolniczej w Bydgoszczy.
1999 – Rektorem PG zostaje ponownie wybrany prof. dr hab. in¿.
Aleksander Ko³odziejczyk, a prorektorami – ponownie –
prof. dr hab. Jan Godlewski, prof. dr hab. in¿. Alicja Konczakowska oraz prof. dr hab. in¿. W³odzimierz Przybylski.
Dziekanem Wydzia³u ponownie zostaje wybrany prof. dr
hab. in¿. Józef WoŸniak, a prodziekanami – prof. dr hab.
in¿. Marek Kubale, dr hab. in¿. Roman Rykaczewski oraz
doc. dr in¿. Janusz Nowakowski.
Umiera emerytowany prof. dr in¿. Zenon Jagodziñski, twórca specjalnoœci radionawigacyjnej i hydroakustycznej na
Wydziale, wieloletni Kierownik Katedry i cz³onek Rady
Wydzia³u, prodziekan, doktor honoris causa Uniwersytetu
w Surrey, w Anglii.
2000 – Prof. dr hab. in¿. Andrzej Czy¿ewski obejmuje funkcjê
kierownika Studium Doktoranckiego Wydzia³u ETI; kierowana przezeñ Katedra rozszerza nazwê na In¿ynierii
DŸwiêku i Obrazu. Z Katedry Akustyki zostaje wydzielona Katedra Systemów Telemonitoringu (kier.: prof. dr hab.
in¿. A. Stepnowski). Wydzia³ obejmuje teraz 18 katedr oraz
1 zak³ad dydaktyczny.
str. 7
2001 – O rozwoju Wydzia³u œwiadcz¹ wybrane dane statystyczne: w r. ak. 2001/02 przyjêliœmy na pierwszy rok studiów
783 osoby (22% ogó³u przyjêtych na PG); pracownicy naukowi Wydzia³u opublikowali w ub. roku 10 monografii i
podrêczników, 359 artyku³ów (w recenzowanych czasopismach naukowych), ukoñczyli 54 prace badawczo-rozwojowe oraz uzyskali 2 tytu³y profesorskie, 4 habilitacje i 11
doktoratów.
Umiera prof. dr hab. in¿. Andrzej Guziñski, profesor Politechniki Koszaliñskiej, a przedtem wieloletni cz³onek naszej Rady Wydzia³u, kierownik zak³adu, a nastêpnie katedry na Wydziale ETI.
Umiera prof. dr hab. in¿. Henryk Wierzba, wieloletni cz³onek Rady Wydzia³u, prodziekan, kierownik zak³adu, a nastêpnie katedry, doktor honoris causa Uniwersytetu w Oulu,
w Finlandii.
2002 – Wydzia³ obchodzi 50-lecie swego samodzielnego istnienia w Politechnice Gdañskiej, która ju¿ za dwa lata bêdzie
œwiêtowa³a swój stuletni Jubileusz.
Calendarium zestawili:
Marianna Sankiewicz* i Gustaw Budzyñski**
* Doc. dr in¿. Maria Sankiewicz – prodziekan ds. kszta³cenia w latach 196062 oraz 1966-67, prorektor ds. kszta³cenia w latach 1981-1984 (przyp.
red.)
* Doc. dr. in¿. Gustaw Budzyñski – kierownik Zak³adu In¿ynierii DŸwiêku
w latach 1982-91 (przyp. red.)
Jubileuszowe ¿yczenia
Ongiœ z kryszta³ków p³ynê³y dŸwiêki
Telefon z korbk¹ by³ nieosi¹galny
Liczyd³o to ci¹g³ej historia udrêki
Bo tak wygl¹da³ nasz œwiat realny
A dzisiaj radio w wiecznym mieszka piórze
Telefon komórkowy to ju¿ nie nowina
A kalkulator w ka¿dym znajdziesz biurze
E-mail’a miast listów dziœ pisze rodzina
Kosmiczne stacje tworzymy w przestrzeni
Elektroniczne nas budz¹ zegary
Œwiat sta³ siê wiosk¹ robotów i leni
Gdzie komputery sprzedaj¹ towary
Co ¿yczyæ Wydzia³owi?– w nazwie POSTÊPU
Bo ETI dzisiaj jest ju¿ przestarza³a
Stu lat – w piêædziesi¹t – tytu³em wstêpu
Na dalsze pó³ wieku – niech mu bêdzie chwa³a
Niech siê rozbudz¹ œwiat³e umys³y
Pomni nadziei na wielkoœæ w³asn¹
By dobre myœli jak bañka nie prys³y
A serca przysz³oœci¹ niech ¿yj¹ jasn¹
Czy ¿yczyæ Wydzia³owi w nazwie POSTÊPU?
Bo dobra ETI ju¿ siê postarza³a
Stu lat – na pewno – tytu³em wstêpu
Dalsze pó³ wieku – niech mu bêdzie chwa³a
Marek Biedrzycki
Dzia³ Wspó³pracy z Zagranic¹
PISMO PG
E
Pó³ wieku ELEKTRONIKI w Politechnice Gdañskiej
lektronika – dziedzina okreœlana w encyklopediach jako
„dzia³ nauki i techniki zajmuj¹cy siê praktycznym zastosowaniem zjawisk zwi¹zanych z daj¹cym siê sterowaæ ruchem elektronów w pró¿ni, gazach i pó³przewodnikach” – dziedzina, która
w XX wieku stanowi³a synonim postêpu technicznego, kszta³towana by³a przez d³ugi szereg odkryæ naukowych i osi¹gniêæ
techniczno-ekonomicznych. Pozornie niezwi¹zane ze sob¹ takie osi¹gniêcia naukowo-techniczne, jak: odkrycie promieni katodowych (Plücker, 1859), odkrycie zjawiska prostowania pr¹du elektrycznego na kontaktach z kryszta³ami karborundu, galeny i pirytu (Braun, 1874), skonstruowanie prostownika selenowego (Fritts, 1886), skonstruowanie lampy katodowej (Braun,
1897) i identyfikacja elektronu (Thomson, 1897), skonstruowanie diody pró¿niowej (Fleming, 1904) i triody pró¿niowej (Forest, 1906), i liczne inne, doprowadzi³y ju¿ w latach 40. ubieg³ego wieku do uznania elektroniki za dziedzinê strategiczn¹.
Elektronika w po³owie poprzedniego wieku zdecydowa³a o
burzliwym rozwoju radiotechniki, teletechniki, telewizji, metrologii elektronicznej, automatyki i maszyn matematycznych
– dzisiaj powszechnie nazywanych komputerami. Wynalezienie tranzystora bipolarnego w 1947 roku zwielokrotni³o tempo
wprowadzania elektroniki w ró¿ne dziedziny ¿ycia. Urz¹dzenia elektroniczne sta³y siê bardziej niezawodne, miniaturowe i
tañsze. Tranzystory zapocz¹tkowa³y erê elektroniki pó³przewodnikowej i wkrótce prawie ca³kowicie wypar³y lampy elektronowe z urz¹dzeñ elektronicznych.
W³aœnie w okresie powszechnej tranzystoryzacji wytworów
elektroniki, po 14 latach funkcjonowania w Politechnice Gdañskiej Wydzia³u £¹cznoœci, nast¹pi³o jego przemianowanie na
Wydzia³ Elektroniki. Przekszta³cenie nast¹pi³o na podstawie
Zarz¹dzenia Ministra Szkolnictwa Wy¿szego z dnia 28 wrzeœnia 1966 roku, obowi¹zuj¹cego od dnia 1 wrzeœnia tego¿ roku.
Rektorem by³ wówczas prof. dr in¿. W³adys³aw Bogucki z
Wydzia³u Budownictwa, natomiast Dziekanem by³ œwiêtej pamiêci prof. dr in¿. Józef Sa³aciñski, którego aktywnoœci w du¿ym stopniu zawdziêczamy aktualn¹ siedzibê. Wydzia³ by³ w
owym czasie jednym z trzech w Polsce, obok Wydzia³ów Elektroniki Politechniki Warszawskiej i Wroc³awskiej. Sk³ada³ siê
on z dziewiêciu katedr:
1. Katedry Fizyki, kierowanej przez prof. dr. W³odzimierza
Moœcickiego,
2. Katedry Miernictwa Telekomunikacyjnego, kierowanej przez
doc. mgr. in¿. Romana Zimmermanna,
3. Katedry Radiokomunikacji, kierowanej przez prof. dr. in¿.
Leonarda Knocha,
4. Katedry Radionawigacji, kierowanej przez prof. dr. in¿. Zenona Jagodziñskiego,
5. Katedry Techniki Fal Ultrakrótkich, kierowanej przez doc.
mgr. in¿. Leona Drozdowicza,
6. Katedry Telekomutacji, kierowanej przez doc. dr. hab. in¿.
Wiktora Szuksztê,
7. Katedry Teletransmisji, kierowanej przez prof. dr. in¿. Józefa Sa³aciñskiego,
8. Katedry Teorii Sterowania i Informacji, kierowanej przez
prof. dr. in¿. Jerzego Seidlera,
9. Katedry Uk³adów Elektronicznych, kierowanej przez prof.
dr. in¿. Józefa Lenkowskiego.
Dziekanatem Wydzia³u kierowa³a mgr Wanda £awrynowicz.
Pisz¹cy te wspomnienia by³ wówczas starszym asystentem
naukowo-dydaktycznym w Katedrze Miernictwa TelekomuniPISMO PG
„Stara” Elektronika (fot. J. Ciemno³oñski)
kacyjnego.
Elektronika w tym okresie w Polsce cieszy³a siê niezwyk³ym
uznaniem w³adz i niezwyk³¹ popularnoœci¹ wœród m³odzie¿y,
bodaj najwiêksz¹ ze wszystkich kierunków technicznych studiów. W 1966 roku na Wydziale trwa³a intensywna praca naukowa i dydaktyczna. Krzysztof Grabowski ukoñczy³ pracê
habilitacyjn¹ „Studia nad w³asnoœciami diodowych wzmacniaczy i mieszaczy parametrycznych”, sta³ siê drugim na Wydziale
po Wiktorze Szukszcie, który habilitowa³ siê w 1963 roku, habilitowanym nauczycielem akademickim. Wydawnictwo WKi£
wyda³o ksi¹¿kê Józefa Lenkowskiego, Micha³a Bia³ko i Alfreda Matusewicza „Odbiorniki z przemian¹ czêstotliwoœci”. Tadeusz Bartkowski, Jerzy Chramiec, Janusz Gulczyñski, Janusz
Nowakowski, Wiktor Paw³owski, Zenon Polacki, pisz¹cy te
wspomnienia, Henryk Wierzba, Zenon Zakrzewski i Marian
Zientalski ukoñczyli swoje rozprawy doktorskie; Walerian
Gruszczyñski i Zenon Boguœ zrobili to ju¿ w 1965 roku (do
tego czasu stopnie doktorskie posiadali ju¿: Micha³ Bia³ko,
Krzysztof Grabowski, Zenon Jagodziñski, Leonard Knoch, Józef Lenkowski, Alfred Matusewicz, Miron NiedŸwiecki, Józef
Sa³aciñski, Jerzy Seidler, Wiktor Szukszta i Romuald Zielonko; w ci¹gu nastêpnych dwóch lat do tej listy do³¹czyli: Marian
Ligmanowski, Czes³aw Plata, Wies³aw Porêbski, Dominik Rutkowski, Marianna Sankiewicz i Wojciech Sobczak). Ponadto
ukaza³y siê w roku 1966 publikacje:
Tadeusz Bartkowski:
• -, J. £¹ski: Elektroniczny generator liczb przypadkowych do
wspó³pracy z maszyn¹ cyfrow¹ ZAM-2. Prace Inst. Maszyn
Matematycznych, T. 4, praca B 18,
• -, W. Porêbski, E. Ziajka: Generator wolnozmiennych przebiegów przypadkowych do systematycznego modelowania
uk³adów sterowania. Z. Nauk. PG nr 87, £¹cznoœæ nr 16,
• Optymalizacja przetworników analogowo cyfrowych. Budownictwo Okrêtowe R. 11, nr 7/8,
Micha³ Bia³ko:
• -, J. Gulczyñski: Przyrz¹dy do pomiaru parametru fT tranzystorów w zakresie czêstotliwoœci 100-500 MHz. Pomiary ·
Automatyka · Kontrola R. 12, nr 7,
str. 8
• -, M. Rasiukiewicz: W³asnoœci lampowych i tranzystorowych
unilateralnych wzmacniaczy rezonansowych. Z. Nauk. PG
nr 94, £¹cznoœæ nr 17,
Czes³aw Bojarski:
• Bemerkungen zur Frage der wechselseitigen Beziehung der
Konstanten einiger Theorien über die Konzentrationsdepolarisation der Photoluminiszenz von Lösungen. Acta Physica Academiae Scientiarum Hungaricae T. 21, 2 fasc.,
• Issledovanije resonansnogo pierenosa energii vozbu¿d¿enija vo flourescirujuszczich roztvorach. International Conference on Luminescence, Budapest,
• Resonance Quenching of Solid Solutions Luminescence. Acta
Phys. Pol. V. 30, 2 fasc.,
Gustaw Budzyñski:
• Series-Parallel Oscillatotors. Bull. Pol. Acad. Sci., Sér. Sc.
Techn. V. 14, nr 5,
Jerzy Chramiec:
• Gain Stability of the Superregenerative Parametric Amplifier. Electronics Letters V. 2, nr 11,
• Noise Properties of Superregerative Parametric Amplifier.
Proceedings IEEE V. 54, nr 4,
• Zenon Czarnecki, B. Kibort
• Pomiary propagacji sygna³ów podwodnych w wodach œródl¹dowych. XIII Seminarium Otwarte z Akustyki, Wis³a,
Krzysztof Grabowski:
• Analiza rezonansowych jednodiodowych wzmacniaczy parametrycznych. Z. Nauk. PG nr 94, £¹cznoœæ nr 17,
• Analysis of an Unindirectional Parametric Amplifier and
Mixer. Bull. Pol. Acad. Sci. Sér. Sc. Techn. V. 14, nr 6,
• Remarks on the Analysis of a Travelling – Wave Parametric
Amplifier with Series – connected Varactor Diodes. Bull.
Pol. Acad. Sci. Ser. Sc. Techn. V. 14, nr 6,
• Piêcioczêstotliwoœciowy diodowy mieszacz parametryczny.
Z. Nauk. PG nr 84, £¹cznoœæ nr 15,
• Aspekty analizy iterowanego wzmacniacza parametrycznego z fal¹ biegn¹c¹ z szeregowym w³¹czeniem diody pojemnoœciowej. Z. Nauk. PG nr 94, £¹cznoœæ nr 17,
• Rezonansowe kierunkowe wzmacniacze i mieszacze parametryczne. Z. Nauk. PG nr 94, £¹cznoœæ nr 17,
Zenon Jagodziñski:
• Analiza warunków odbiæ i rewerberacji w obszarze wodnym.
XIII Seminarium Otwarte z Akustyki, Wis³a,
• Rozró¿nialnoœæ echosond ultradŸwiêkowych w œwietle potrzeb rybo³ówstwa i hydrografii morskiej. XIII Seminarium
Otwarte z Akustyki, Wis³a,
Tadeusz Kopiczyñski:
• -, W. Moœcicki, H. Renk: CO2 C6H14 GM Counter. Acta
Phys. Pol. V. 29, 3 fasc.,
• -, W. Moœcicki, H. Renk: Licznik GM Do pomiaru aktywnoœci wêgla w fazie gazowej wype³nionej CO2+C6H14. Z.
Nauk. PG nr 113, Fizyka nr 2,
• -, H. Renk: Ocena niektórych gazów prze³adowuj¹cych w
licznikach GM wype³nionych CO2. Z. Nauk. PG nr 156, Fizyka nr 5,
Józef Lenkowski:
• Pó³przewodnikowe uk³ady elektroniczne. Z. Nauk. PG nr 84,
£¹cznoœæ nr 15,
Marian Ligmanowski:
• Zarys strukturalnej teorii wybieraków bezstykowych. Arch.
Automatyki i Telemechaniki R. 11, z.1,
str. 9
Stanis³aw £êgowski:
• Integrator wolnozmiennych przebiegów w tetrodzie Solion.
Z. Nauk. PG nr 87, £¹cznoœæ nr 16,
• -, J. Dera, J. Olszewski: Method of the Irradiation Measurement in the Sea by Means of an Irradiance with „Solion”
Tetrode. Acta Geophys. Pol. V. 15, nr 1,
Alfred Matusewicz:
• O koniecznoœci okreœlenia temperatury uzwojeñ. Przegl¹d
Telekomunikacyjny nr 3,
• Projektowanie obwodów rezonansowych przestrajanych o
sta³ym paœmie przepuszczania. Przegl¹d Telekomunikacyjny nr 6,
• Wzmacniacz pomiarowy pr¹du sta³ego o zwiêkszonej stabilnoœci punktu zerowego. Z. Nauk. PG nr 84, £¹cznoœæ nr
15,
Zenon Polacki:
• -, M. Grodel: Investigations on the Radioluminescence in
Styrene Solutions During Polimerization Process. International Conference on Luminescence, Budapest,
• M. Grodel, Z. Polacki: O mo¿liwoœci badania procesu polimeryzacji styrenu za pomoc¹ luminescencji. Polimery, Tworzywa Wielkocz¹steczkowe,
Micha³ Polowczyk:
• Nieprzestrajane powielacze czêstotliwoœci. Przegl¹d Telekomunikacyjny nr 7,
• Opornoœæ i piezoopornoœæ w ujêciu tensorowym i macierzowym. Z. Nauk. PG nr 87, £¹cznoœæ nr 16,
Marianna Sankiewicz:
• Resistance Stable Negative Resistance. Proceeding of the
IEEE V.54, nr 11,
Jerzy Seidler:
• Podstawowe problemy teoretyczne identyfikacji. Pomiary ·
Automatyka · Kontrola R. 13, nr 10,
• Zagadnienia teorii informacji i sterowania. Budownictwo
Okrêtowe R. 11, nr 7/8,
Andrzej Wojtkiewicz:
• Przebadanie mo¿liwoœci zastosowania diody tunelowej w
detektorze AM. Z. Nauk. PG nr 84, £¹cznoœæ nr 15,
• -, M. Rasiukiewicz: Przegl¹d i porównanie funkcji aproksymuj¹cych charakterystykê statyczn¹ diody tunelowej. Z.
Nauk. PG nr 94, £¹cznoœæ nr 17,
Andrzej Zastawny:
• Gas Amplifie in a Proportional Counter with Carbon Dioxyde. Journal of Scientific Instruments V. 43, nr 3,
• -, J. Mizeraczyk: Gazovoje usilenije proporcjonalnych sczotczikov napo³niennych argonom i azotom. Nukleonika T. 11,
nr 6,
Romuald Zielonko:
• Miernik tensometryczny o czêstotliwoœci noœnej 50 kHz.
Pomiary · Automatyka · Kontrola R. 12, nr 8/9,
Seweryn ¯o³êdziowski, R. Jasiñski
• Wykrywacz instalacji podziemnych. Z. Nauk. PG nr 94, £¹cznoœæ nr 17.
Trwa³y prace nad innymi tematami, których wyniki zosta³y
publikowane w nastêpnych latach. Poza tym prowadzone by³y
na szerok¹ skalê prace badawczo-rozwojowe w tzw. gospodarstwach pomocniczych katedr, z których najwiêkszy rozmach wykazywa³o gospodarstwo katedry profesora Sa³aciñskiego.
Wielk¹ osobowoœci¹ Wydzia³u by³ profesor Jerzy Seidler,
który do roku 1966 opublikowa³ 30 prac, w tym 4 ksi¹¿ki o
olbrzymim ³adunku naukowym z zakresu teorii odbioru sygna³ów, metod optymalizacji i systemów informacji. Dziêki niePISMO PG
zwyk³oœci umys³u Profesor cieszy³ siê u mnie i wœród moich
rówieœników niezwyk³ym autorytetem i estym¹.
Lata szeœædziesi¹te i siedemdziesi¹te Wydzia³ prze¿y³ pod
wra¿eniem telewizji kolorowej, efektywnoœci ³¹czeniowej tyrystora, niezwyk³ych mo¿liwoœci lasera pó³przewodnikowego i
tranzystora polowego, rozwoju uk³adów scalonych, a na ich
bazie – rozwoju techniki cyfrowej, wreszcie pod wra¿eniem
mikroprocesora i komputera osobistego. Mikroelektronika wydawa³a siê g³ównym nurtem elektroniki, chocia¿ korzystaj¹c z
rozwoju elektroniki, intensywnie rozwija³y siê dziedziny pokrewne: telekomunikacja i informatyka. Niezale¿nie od tego, a
raczej pod wp³ywem niezwyk³ego talentu profesora Seidlera
burzliwie rozwija³a siê teoria systemów informacyjnych. Profesor w okresie tego dwudziestolecia opublikowa³ 48 prac, w
tym chyba 11 ksi¹¿ek o najwy¿szym poziomie naukowym; wokó³ siebie zgromadzi³ liczn¹ grupê równie¿ niezwykle uzdolnionych wspó³pracowników, z których najznakomitsi to: Wojciech Sobczak, Dominik Rutkowski, Janusz Nowakowski, Tadeusz Bartkowski, Wies³aw Porêbski, Zenon Boguœ, Stanis³aw
Mazurek, Wojciech Jêdruch, Roman Rykaczewski i Miros³aw
Rojewski.
Mikroelektronik¹ „dowodzi³” Micha³ Bia³ko. Jego prace
naukowe, w tym rozprawa doktorska z 1961 roku „Metody projektowania wzmacniaczy tranzystorowych z silnym sprzê¿eniem
zwrotnym”, rozprawa habilitacyjna z 1967 roku „Liniowe bezindukcyjne uk³ady pasmowe dla zastosowañ w mikroelektronice” i ksi¹¿ka „Uk³ady mikroelektroniczne” wydana w 1969 roku
przez WKi£, czyni³y zeñ autorytet w dziedzinie mikroelektroniki, a niezwyk³a ¿yczliwoœæ by³a dodatkow¹ zachêt¹ do wspó³pracy z nim licznego grona m³odszych kolegów. Do fanów profesora Bia³ko nale¿a³em równie¿ ja, chocia¿ doktoryzowa³em
siê z tematyki pogranicza mikroelektroniki i metrologii, pod
kierunkiem profesora Zimmermanna, którego równie¿ bardzo
ceni³em zarówno jako wybitnego znawcê dziedziny, jak i wspania³ego cz³owieka.
Pod „skrzyd³ami” profesora Bia³ko ujawni³y siê nowe gwiazdy Gdañskiej Elektroniki: Andrzej Guziñski, Ludwik Spiralski,
Bogdan Wilamowski i W³odzimierz Janke. Andrzej Guziñski,
który do lat siedemdziesi¹tych pracowa³ w RAD- MORze, w
ci¹gu pierwszych 10 lat pracy na Wydziale zdo³a³ opublikowaæ
24 prace, w tym: w 1970 roku rozprawê doktorsk¹ „Projektowanie ma³o czu³ych wzmacniaczy pasmowych z mikroelektroniczn¹ lini¹ RC o sta³ych roz³o¿onych”, w 1973 roku dwie ksi¹¿ki o technologii i konstrukcji uk³adów mikroelektronicznych, a
w 1975 roku rozprawê habilitacyjn¹ „Analiza, projektowanie i
mo¿liwoœci realizacji technologicznej hybrydo- wych filtrów
aktywnych RC o sta³ych skupiono-roz³o¿onych”. Ludwik Spiralski pojawi³ siê na Wydziale w 1957 roku, w 1969 roku doktoryzowa³ siê na Wydziale Elektrycznym PG na podstawie rozprawy „Pó³przewodnikowy dynamiczny generator analizatora
pr¹du przemiennego”. Do koñca lat siedemdziesi¹tych opublikowa³ 72 prace, w tym 3 ksi¹¿ki z miernictwa uk³adów scalonych. Okaza³ siê bodaj najskuteczniejszym kreatorem badañ z
zakresu aparatury pomiarowo-kontrolnej dla potrzeb przemys³u elektronicznego, a w roku 1980 habilitowa³ siê w Politechnice Wroc³awskiej rozpraw¹ „Problemy pomiarów szumów liniowych przyrz¹dów pó³przewodnikowych”.
W pierwszym 20-leciu Wydzia³u dziêki staraniom Stefana
Raczyñskiego zaczê³a wyró¿niaæ siê dzia³alnoœæ w zakresie
Elektroniki Medycznej. Stefan Raczyñski w koñcu lat siedemdziesi¹tych porzuci³ dyrektorowanie Gdañskiemu Oddzia³owi
PISMO PG
POLON-u na rzecz dzia³alnoœci naukowo-dydaktycznej na
Wydziale. Doktoryzowa³ siê w 1972 roku rozpraw¹ „Model
analogowy funkcji serca jako czêœci uk³adu kr¹¿enia”, a do czasu
przejœcia na emeryturê opublikowa³ 62 prace i pozostawi³ po
sobie prê¿ny Zak³ad Elektroniki Medycznej i Ekologicznej, który pod kierunkiem profesora Antoniego Nowakowskiego wkrótce zosta³ przekszta³cony w obecnie jedn¹ z najprê¿niej dzia³aj¹cych w obrêbie elektroniki katedr.
Lata osiemdziesi¹te i dziewiêædziesi¹te to przede wszystkim
przeobra¿enia systemu politycznego w Naszym Kraju, otwarcie na Œwiat i szok dla Naszej Elektroniki. W pocz¹tkach lat
dziewiêædziesi¹tych pada du¿a czêœæ krajowego przemys³u elektronicznego, w tym Centrum Naukowo-Produkcyjne Pó³przewodników w Warszawie, wieloletni sponsor badañ naukowych
Wydzia³u, pada ELWRO we Wroc³awiu i UNIMOR w Gdañsku. Podstawowym i skromnym Ÿród³em finansowania dzia³alnoœci naukowej Wydzia³u staje siê KBN. Elektronika spada z
piedesta³u dziedziny decyduj¹cej o rozwoju Kraju, staje siê jedn¹
z wielu dziedzin dzia³alnoœci naukowej i gospodarczej, z zapóŸnieniem w stosunku do stanu œwiatowego znacznie wiêkszym ni¿ na pocz¹tku dzia³alnoœci Wydzia³u. Znacz¹ca czêœæ
kadry naukowej pozostaje za granic¹ (£êgowski, Wilamowski,
¯urada, Malinowski – w USA, Vogel, Okoniewski – w Szwecji, P³otka w Japonii, Pietkiewicz i Tollik w Szwajcarii, Badach, Czarnul, ¯o³êdziowski, Roszkiewicz, Groch, Ho³owacz,
£¹ski, Marchlik, Olszowy, Piwakowski, ...). Jednoczeœnie pojawiaj¹ siê nowe mo¿liwoœci i znacznemu przyœpieszeniu ulega
rozwój informatyki, telekomunikacji i automa- tyki. Te trzy
dziedziny wyodrêbniaj¹ siê z elektroniki jako samodzielne.
Komputer osobisty, o mocy obliczeniowej wiêkszej od wczeœniej dostêpnej tylko w oœrodkach obliczeniowych, staje siê powszechnym wyposa¿eniem ka¿dego nauczyciela akademickiego. Istnieje mo¿liwoœæ nabycia prawie dowolnego wyrobu elektronicznego – mikroprocesorów, cyfrowych procesorów sygna³owych, mikrokontrolerów, .., inteligentnych przetworników i
aktuatorów, uk³adów scalonych projektowanych na zamówienie i programowalnych uk³adów scalonych, dowolnej aparatury i sprzêtu pomiarowego oraz technologicznego – trzeba na to
mieæ tylko informacje i pieni¹dze oraz zachowaæ odpowiednie
procedury zakupu. W tych nowych okolicznoœciach w 1996 roku
Wydzia³ zmieni³ nazwê na Wydzia³ Elektroniki, Telekomunikacji i Informatyki. Choæ w nowej nazwie nie wystêpuje automatyka, to jednak ta dziedzina znakomicie rozwija siê, korzystaj¹c w równym stopniu z trzech wymienionych w nazwie.
W ³onie w³aœciwej elektroniki z inspiracji profesora Henryka Wierzby ju¿ na pocz¹tku ostatniego dwudziestolecia zaczê³a intensywnie rozwijaæ siê nowa dziedzina – optoelektronika.
Profesor, z którym ³¹czy³y mnie wiêzy przyjaŸni powsta³e w
czasie wieloletniej wspó³pracy, zajmuj¹cy siê wczeœniej g³ównie problematyk¹ biernych elementów elektronicznych (rozprawa doktorska – „Analiza elektryczna i fizyczna obwodu magnetycznego modulatora podwójnie zrównowa¿onego”, rozprawa habilitacyjna – „Wybrane zagadnienia teorii, projektowania
oraz aplikacji przekaŸników kontaktronowych”) pierwszy na
Wydziale dostrzeg³ znaczenie optoelektroniki jako perspektywicznego kierunku rozwoju nauk technicznych. Ciesz¹c siê niezwyk³ym autorytetem, Profesor skutecznie zachêci³ liczne grono bliskich wspó³pracowników do aktywnego zajêcia siê t¹ now¹
problematyk¹. Do zespo³u pionierów optoelektroniki na Wydziale weszli m.in. Bogdan Kosmowski, Andrzej £oziñski, Ryszard Hypszer, Ryszard Kowalik, Witold Go³uñski, Jerzy Plu-
str. 10
ciñski i nieco póŸniej – Pawe³ Wierzba (nie syn Profesora).
Aktualnie jestem pod wra¿eniem wspania³ej prezentacji Paw³a
Wierzby jego rozprawy doktorskiej poœwiêconej optoelektronicznym przetwornikom do pomiaru natê¿enia ruchu drogowego, wykonanej pod kierownictwem profesora Bogdana Kosmowskiego, który po przejœciu profesora Wierzby na emeryturê przej¹³ po nim Katedrê Optoelektroniki, aktywnie rozwijaj¹c dzie³o Profesora.
We wspó³czesnej elektronice nadal jednym z wa¿niejszych
problemów jest pomiar i diagnostyka uszkodzeñ uk³adów i systemów elektronicznych. W problematyce tej specjalizuje siê
Katedra profesora Romualda Zielonko. Profesor rozpocz¹³ pracê
na Wydziale w koñcu lat piêædziesi¹tych. Przez ca³y czas konsekwentnie kontynuuje dzia³alnoœæ metrologiczn¹, po przejœciu
profesora Zimmermanna na emeryturê – jako jego godny nastêpca. Uznanie i podziw mój wywo³uje umiejêtnoœæ Profesora
trafnego okreœlania najbardziej aktualnie istotnych problemów
metrologicznych mikroelektroniki. Na jego koncie znajduje siê
ponad sto piêædziesi¹t publikacji naukowych i patentów zwi¹zanych z metrologi¹ i diagnostyk¹ elektroniczn¹. W ostatnich
latach jego aktywnoœæ naukowa staje siê coraz bardziej intensywna. Dziêki pracom jego i jego doktorantów mo¿liwe sta³o
siê okreœlanie wielu uszkodzeñ i wartoœci parametrów elementów sk³adowych uk³adów scalonych du¿ej z³o¿onoœci korzystaj¹c jedynie z ich zacisków zewnêtrznych, bez naruszania integralnoœci uk³adów. Aktywnoœæ naukowa i atrakcyjnoœæ uprawianej przez katedrê tematyki sprawia, ¿e najwiêksza liczba
studentów elektroniki ubiega siê o specjalizacje w tej katedrze,
a jej absolwenci s¹ rozchwytywani przez najlepsze firmy.
Pomimo niezaprzeczalnych sukcesów Naszej Elektroniki w
minionym piêædziesiêcioleciu obecnie mo¿na zauwa¿yæ pewien
regres w stosunku do dzia³alnoœci jej „dzieci” – wspó³czesnej
informatyki i wspó³czesnej telekomunikacji. Wyra¿a siê on chocia¿by w spadku popularnoœci wœród m³odzie¿y kierunku studiów „elektronika” w stosunku do kierunków „informatyka” i
„telekomunikacja”. Jest to spowodowane przede wszystkim stanem krajowego przemys³u elektronicznego i sytuacj¹ na rynku
pracy, ale nie tylko, i dlatego wymaga powa¿nego zastanowienia wszystkich œwiadomych znaczenia Elektroniki w ¿yciu Kraju
i Regionu Gdañskiego.
Micha³ Polowczyk*
* Prof. dr. hab. in¿. Micha³ Polowczyk – kierownik Katedry Elektroniki Cia³a
Sta³ego WETI (przyp. red.)
OD TELETECHNIKI DO TELEKOMUNIKACJI
P
50-lecie kszta³cenia specjalistów telekomutacji i teletransmisji w Politechnice Gdañskiej
ocz¹tki kszta³cenia teletechników (specjalistów telekomu
tacji i teletransmisji), a od lat 70. ubieg³ego wieku – specjalistów telekomunikacji, s¹ historycznie zwi¹zane z Politech- nik¹
Gdañsk¹ od 1945 roku.
Na powsta³ym wówczas Wydziale Elektrycznym profesor
£ukasz Dorosz zorganizowa³ Katedrê Teletechniki, z której w
1952 roku wydzielono dwie katedry: Katedrê Teletechniki £¹czeniowej, kierowan¹ przez profesora Wiktora Szuksztê, i Katedrê Techniki Przenoszenia Przewodowego, któr¹ kierowa³
nadal prof. £ukasz Dorosz. Po jego œmierci w 1954 roku kierownictwo Katedry obj¹³ profesor Feliks B³ocki. W roku 1957
zmieniono nazwê na: Katedra Teletransmisji Przewodowej,
a kierownikiem zosta³ profesor Józef Sa³aciñski. W 1966 roku
skrócono nazwê na: Katedra Teletransmisji, nadal zaœ kierowa³
ni¹ prof. Józef Sa³aciñski. Po reorganizacji Wydzia³u w roku
1969 Katedra przekszta³ci³a siê w Zak³ad Technologii Urz¹dzeñ Elektronicznych, który wszed³ do Instytutu Technologii
Elektronicznej. W roku 1971 Zak³ad zmieni³ nazwê na Zak³ad
Teletransmisji, przechodz¹c do Instytutu Telekomunikacji. Ponowna zmiana nazwy nast¹pi³a w roku 1974, na Zak³ad Teleelektroniki. W latach 1972-82, tj. do s³u¿bowego przeniesienia
do Akademii Techniczno-Rolniczej w Bydgoszczy, której by³
Profesor £ukasz
Dorosz
(1897 – 1954)
str. 11
Profesor Wiktor
Szukszta
(1906 – 1997)
Profesor Józef
Sa³aciñski
(1921 – 1998)
rektorem, Zak³adem kierowa³ prof. Józef Sa³aciñski. W roku
1982 kierownikiem Zak³adu zosta³ autor niniejszych wspomnieñ
i funkcjê tê sprawowa³ do koñca istnienia Zak³adu.
W 1991 roku Rada Wydzia³u Elektroniki podjê³a decyzjê
o zmianie struktury instytutowej na tradycyjn¹ strukturê katedraln¹, istniej¹c¹ do 1969 roku, i powo³a³a Katedrê Systemów
i Sieci Telekomunikacyjnych, powierzaj¹c mnie jej kierownictwo. Aktualnie Katedra Systemów i Sieci Telekomunikacyjnych
liczy ogó³em 16 pracowników, w tym: 1 profesor, 1 doktor habilitowany, 6 doktorów, 4 magistrów in¿ynierów, 1 in¿ynier, 2
techników, 1 pracownik administracyjny.
DZIA£ALNOŒÆ DYDAKTYCZNA
Dzia³alnoœæ dydaktyczna Katedry i jednostek, z których powsta³a, koncentrowa³a siê na prowadzeniu zajêæ podstawowych
i kierunkowych z: podstaw telekomunikacji, urz¹dzeñ i systemów telekomunikacyjnych, zintegrowanych sieci telekomunikacyjnych, jêzyków programowania, oraz na prowadzeniu zajêæ specjalistycznych i dyplomowaniu w zakresie: teletransmisji, telekomutacji i teleelektroniki. Po po³¹czeniu kierunków
studiów Elektronika i Telekomunikacja utworzona zosta³a specjalnoœæ Systemy i Sieci Telekomunikacyjne, która aktualnie
jest prowadzona na studiach magisterskich i in¿ynierskich. W
ramach kierunku studiów Informatyka, Katedra prowadzi równie¿ specjalnoœæ Komputerowe Systemy Telekomunikacyjne.
W ci¹gu ca³ego okresu funkcjonowania Katedry oraz poprzedzaj¹cych j¹ katedr i zak³adów, wypromowanych zosta³o w nich
ponad 2400 magistrów in¿ynierów i in¿ynierów.
SpecjalnoϾ: Systemy i Sieci Telekomunikacyjne
Absolwent specjalizuj¹cy siê w zakresie systemów i sieci
telekomunikacyjnych przygotowany jest do twórczej pracy in¿ynierskiej i do udzia³u w pracach badawczych w dziedzinie
przesy³ania informacji na odleg³oœæ. Studia przygotowuj¹ absolwentów tej specjalnoœci do systemowego spojrzenia na pro-
PISMO PG
Spotkanie kierownictwa Wydzia³u ze studentami –
od lewej: prodziekan doc. J. Gulczyñski, dziekan prof. M. Zientalski,
student, opiekun roku dr A. Leœnicki,
prodziekan doc. M. Sankiewicz – 1973 rok
blematykê zwi¹zan¹ z nowoczesn¹ sieci¹ telekomunikacyjn¹, z
ukierunkowaniem na zagadnienia komutacji i transmisji. Program studiów umo¿liwia zdobycie wiedzy i umiejêtnoœci konstruowania, wdra¿ania, eksploatacji i zarz¹dzania oraz rozwoju
nowoczesnej szerokopasmowej sieci telekomunikacyjnej. Studenci poznaj¹ struktury i funkcje sieci telekomunikacyjnej oraz
systemów transmisyjnych i komutacyjnych, a w szczególnoœci
wêz³ów i sieci ISDN i BISDN, typów sieci (stacjonarnych, ruchomych i inteligentnych), metod komutacji (kana³ów, pakietów i komórek – ATM), metod sterowania wêz³ami komutacyjnymi i sieci¹ telekomunikacyjn¹, zasad sygnalizacji i komunikacji u¿ytkownika w sieci, podstaw teorii in¿ynierii ruchu telekomunikacyjnego, zasad eksploatacji i zarz¹dzania sieci¹ i wêz³ami, oraz zapoznaj¹ siê z telekomunikacj¹ œwiat³owodow¹ i
sieciami komputerowymi. Zdobywaj¹ te¿ wiedzê praktyczn¹
dotycz¹c¹ wykorzystania informatyki w telekomunikacji,
a w szczególnoœci zapoznaj¹ siê z:
* jêzykami programowania systemów telekomunikacyjnych,
* systemami komputerowymi w telekomunikacji,
* komputerowym projektowaniem sieci telekomunikacyjnej.
Program uwzglêdnia potrzeby operatorów polskiej sieci telekomunikacyjnej oraz firm produkuj¹cych sprzêt telekomunikacyjny, a w szczególnoœci przygotowuje absolwentów do prowadzenia prac zwi¹zanych z rozwojem i eksploatacj¹ systemów
transmisyjnych i komutacyjnych, wynikaj¹cych z postêpu technologii sprzêtu, oprogramowania i wprowadzania nowych us³ug.
SpecjalnoϾ: Komputerowe Systemy Telekomunikacyjne
Rozwój telekomunikacji bazuje na integracji informatyki i telekomunikacji, która odbywa siê w trzech p³aszczyznach:
• komputeryzacji i cyfryzacji sieci telekomunikacyjnych jako
nowoczesnej infrastruktury transportu i przetwarzania informacji,
• oferowania nowych us³ug informatycznych mo¿liwych przy
wspó³pracy obu dziedzin,
• wspólnej podstawy teoretycznej w zakresie teorii informacji, techniki cyfrowej, teorii systemów i oprogramowania, a
tak¿e wspólnej bazy technologicznej.
Przy uwzglêdnieniu rozwoju bazy technologicznej telekomunikacja zmierza do jednolitej wielofunkcyjnej sieci cyfrowej – informatyka rozwija metody rozproszonego przetwarzania; obie dziedziny zmierzaj¹ do oprogramowania opartego na
jêzykach postproceduralnych i systemach ekspertowych. Ewolucja ta prowadzi do systemów C & C (Computer and Communications), bazuj¹cych na sieci cyfrowej . Powy¿sze wymusza
PISMO PG
równie¿ kszta³cenie specjalistów oprogramowuj¹cych sieci telekomunikacyjne dla wdra¿ania nowych us³ug i budowy sieci
zintegrowanych. Takich specjalistów szkoli Katedra Systemów
i Sieci Telekomunikacyjnych w ramach prowadzonej na kierunku Informatyka specjalnoœci: Komputerowe Systemy Telekomunikacyjne. Studiowanie tej specjalnoœci wymaga wys³uchania przedmiotów specjalnoœciowych: Wstêp do telekomunikacji, Systemy i sieci telekomunikacyjne, Sieci zintegrowane
i inteligentne, Cyfrowe wêz³y komutacyjne z integracj¹ us³ug,
Teletransmisyjne systemy cyfrowe, Systemy sygnalizacji i protoko³y komunikacyjne, Jêzyki programowania dla systemów
telekomunikacyjnych oraz przedmiotów obieralnych: Systemy
zarz¹dzania i utrzymania w sieciach telekomunikacyjnych, Pomiary ruchowe i diagnostyka urz¹dzeñ telekomunikacyjnych,
Zasady projektowania sieci telekomunikacyjnych. Program
kszta³cenia uwzglêdnia potrzeby operatorów polskiej sieci telekomunikacyjnej.
BADANIA NAUKOWE
Zapewnienie wysokiego poziomu kszta³cenia jest uwarunkowane aktywnoœci¹ naukow¹ i realizacj¹ kompleksowych badañ naukowych.
Dzia³alnoœæ naukowo-badawcza Katedry koncentruje siê na
problematyce rozwoju systemów i sieci telekomunikacyjnych i
obejmuje:
• sieci i wêz³y transmisyjne,
• systemy i urz¹dzenia teletransmisyjne,
• automatyzacjê pomiarów teletransmisyjnych,
• wêz³y komutacyjne,
• zintegrowane systemy telekomunikacyjne,
• u¿ytkowanie, utrzymanie i zarz¹dzanie sieci¹,
• systemy eksperckie.
• teoriê i projektowanie autonomicznych sieci zarz¹dzania i
utrzymania wêz³ów komutacyjnych,
• rozwój technologii sieci dostêpowych,
• kompleksowe projektowanie, analizê i realizacjê przedsiêwziêæ rozwojowych w zakresie sieci miejscowej.
Do najwa¿niejszych dotychczasowych osi¹gniêæ Katedry
w zakresie dzia³alnoœci naukowo-badawczej zaliczam:
• udzia³ w opracowaniu krajowej rodziny systemów telefonii
wielokrotnej (systemy TN 300, TN 960, TN 2700) oraz aparatury pomiarowo-kontrolnej dla potrzeb produkcji i eksploatacji teletransmisyjnych systemów cyfrowych; prace te zosta³y wyró¿nione nagrodami Ministra i Nagrod¹ Pañstwow¹
II stopnia w dziedzinie techniki,
• inicjowanie, koordynacjê i udzia³ w realizacji Centralnego
Programu Badañ Podstawowych 02.16 pn. „Rozwój technik
przekazywania informacji”,
• wypracowanie koncepcji i opracowywanie projektów rozwoju telekomunikacji na obszarach wiejskich w Polsce,
• realizacjê prac badawczo-rozwojowych objêtych projektem
celowym: „Scentralizowany system eksploatacji central telefonicznych”,
• opracowanie metodologii planowania rozwoju sieci dostêpowych,
• udzia³ w opracowaniu metodologii badañ i badaniach sieci
dostêpowych.
Wp³yw centralnego programu badañ podstawowych
CPBP 02.16 na rozwój telekomunikacji w kraju
Celem g³ównym Centralnego Programu Badañ Podstawowych 02.16 pn. „Rozwój technik przekazywania informacji”
by³o tworzenie i rozwijanie podstaw teoretycznych oraz techstr. 12
nicznych dla rozwoju technik przekazywania informacji, ze
szczególnym uwzglêdnieniem potrzeb gospodarki narodowej,
obronnoœci kraju i przyspieszonego rozwoju telekomunikacji,
oraz:
• rozwiniêcie badañ podstawowych wyprzedzaj¹cych krajowe zastosowanie przemys³owe,
• rozwój kadry uczelni technicznych i jej przygotowanie do
szybkiej realizacji zaawansowanych, kompleksowych prac
na rzecz gospodarki narodowej,
• wykorzystanie prowadzonych badañ do rozwoju bazy dydaktycznej i doskonalenia procesu kszta³cenia kadr in¿ynierskich,
• rozwój na uczelniach doœwiadczalnych technik wytwarzania.
Program by³ realizowany w latach 1986-1990 w oœmiu nastêpuj¹cych podprogramach:
02.16.1. Rozwój teorii i metodyki projektowania systemów i
urz¹dzeñ telekomunikacyjnych,
02.16.2. Rozwój techniki teletransmisyjnej,
02.16.3. Rozwój techniki komutacyjnej,
02.16.4. Rozwój systemów telekomunikacji podwodnej i techniki hydroakustycznej,
02.16.5. Badania podstawowe dotycz¹ce lokalnych sieci zintegrowanych,
02.16.6. Badania podstawowe i stosowane dotycz¹ce eksploatacji technicznej systemów telekomunikacyjnych,
02.16.7. Rozwój technik wytwarzania sprzêtu telekomunikacyjnego,
02.16.8. Rozwój elementów techniki mikrofalowej.
G³ównymi wykonawcami programu „Rozwój technik przekazywania informacji” byli:
• Politechnika Gdañska – Instytuty: Telekomunikacji, Informatyki i Technologii Elektronicznej,
• Politechnika Warszawska – Instytuty: Telekomunikacji, Radioelektroniki,
• Politechnika Poznañska – Instytut Elektroniki i Telekomunikacji,
• Akademia Techniczno-Rolnicza w Bydgoszczy – Instytut
Telekomunikacji,
• Politechnika Wroc³awska – Instytut Telekomunikacji i Akustyki,
• Instytut Podstawowych Problemów Techniki PAN w Warszawie,
• Politechnika Krakowska – Katedra Telekomunikacji,
• Politechnika Œwiêtokrzyska,
• Akademia Marynarki Wojennej w Gdyni,
• Uniwersytet Warszawski – Instytut Informatyki,
• Morski Instytut Rybacki w Gdyni,
• Instytut £¹cznoœci w Warszawie,
• OBRT „Telkom-Telpro” w Warszawie.
£¹cznie w realizacji programu uczestniczy³o ponad 200
wykonawców.
Program 02.16 by³ pierwszym programem badañ podstawowych w zakresie telekomunikacji realizowanym w kraju, a jego
wp³yw na rozwój telekomunikacji wynika³ z:
• integracji œrodowiska specjalistów telekomunikacji,
• przygotowania œrodowiska naukowego do projektowania
nowoczesnych systemów telekomunikacyjnych i hydroakustycznych, a w szczególnoœci do projektowania cyfrowych
sieci telekomunikacyjnych z integracj¹ us³ug, w tym: w zakresie nowoczesnych rozwi¹zañ elektronicznych systemów
komutacyjnych (sterowanie rozproszone, cyfrowe pola kostr. 13
mutacyjne), sterowania ruchem w sieci, opracowania metod
projektowania i konstrukcji sonarów oraz diagnostyki technicznej systemów telekomunikacyjnych,
• przyspieszenia rozwoju kadr o najwy¿szych kwalifikacjach
dla potrzeb telekomunikacji (w ramach programu wykonano
wiele rozpraw habilitacyjnych i doktorskich).
Realizacja zadañ programu mia³a istotny wp³yw na poprawê
warunków kszta³cenia na kierunku studiów Telekomunikacja.
Korzyœci dydaktyczne wynikaj¹ ze wzbogacenia i rozwoju bazy
laboratoryjnej, podnoszenia kwalifikacji pracowników naukowych zatrudnionych w realizacji programu oraz zwiêkszenia
zakresu wiedzy naukowej i doœwiadczenia technicznego. Liczne prace magisterskie s³u¿y³y bezpoœrednio wykony- waniu zadañ programu. Zakupiona aparatura i sprzêt komputerowy by³y
powszechnie wykorzystywane przez dyplomantów. Zwiêkszy³
siê równie¿ udzia³ studentów w bezpoœredniej realizacji konkretnych tematów. Doœwiadczenia zdobyte w realizacji programu pozwoli³y równie¿ na znaczne rozszerzenie listy przedmiotów obieralnych dla studentów kierunku Telekomunikacja.
Wyniki programu by³y wykorzystywane do dalszych prac
poprzez udostêpnienie ich w ponad 1200 publikacjach, referatach i raportach, w tym 326 pracach opublikowanych w jêzykach obcych oraz 33 patentach i zg³oszeniach patentowych.
Oryginalne osi¹gniêcia uzyskane w toku realizacji CPBR
02.16 zosta³y wyró¿nione nagrodami Ministra: dwiema nagrodami I stopnia, trzema II stopnia i dwiema III stopnia.
Wypracowywanie koncepcji i opracowywanie projektów
rozwoju telekomunikacji na obszarach wiejskich
Celem prowadzonych prac by³o sformu³owanie wytycznych
obejmuj¹cych za³o¿enia i zasady rozwoju sieci telekomunikacyjnych na obszarach o charakterze wiejskim z zastosowaniem
techniki urz¹dzeñ cyfrowych i uwzglêdnieniem mo¿liwoœci zarz¹dzania sieci¹ przez wiêcej ni¿ jednego operatora oraz przy
za³o¿eniu kompatybilnego w³¹czenia sieci wiejskich do Jednolitej Sieci Telekomunikacyjnej Pañstwa (JSTP).
Opracowane wytyczne mia³y s³u¿yæ jako:
* generalne ustalenia przeznaczone do ukierunkowania polityki w zakresie rozwoju sieci wiejskich,
* wytyczne dla wypracowywania koncepcji i opracowywania
projektów rozwoju sieci wiejskich,
* materia³ informacyjny dla zainteresowanych w budowie i
eksploatacji sieci na obszarach wiejskich.
W opracowaniach omówiono zagadnienia istotne dla prawid³owego budowania sieci telekomunikacyjnych na obszarach
wiejskich, niezale¿nie od ich po³o¿enia na terenie kraju. Po
uzupe³nieniu konkretnymi danymi, w³aœciwymi dla danego obszaru, materia³ wytycznych u³atwia tworzenie projektów rozwoju wybranych sieci wiejskich i okrêgowych.
Wytyczne zosta³y opracowane na zlecenie Pe³nomocnika
Rz¹du do Spraw Telekomunikacji na Wsi i wydane w dwóch
tomach.
Tom I zawiera³ wytyczne dla wypracowywania koncepcji
i opracowywania projektów rozwoju telekomunikacji na
obszarach wiejskich RP, obejmuj¹ce:
• krótk¹ charakterystykê obecnego stanu telekomunikacji na
obszarach wiejskich i zagadnienie wyboru strategii rozwoju,
• omówienie czynników decyduj¹cych o rozwoju telekomunikacji na obszarach wiejskich, ze szczególnym uwzglêdnieniem uwarunkowañ legislacyjnych i ekonomicznych,
• charakterystykê struktur organizacyjnych operatorów,
• przedstawienie mo¿liwych rozwi¹zañ technicznych i przyk³ady rozwi¹zañ zalecanych do stosowania,
PISMO PG
• omówienie zasad wspó³pracy w sieci, w tym zasad wspó³pracy i rozliczeñ miêdzy operatorami,
• charakterystykê metod okreœlania parametrów iloœciowych
rozwoju sieci,
• zagadnienia wdra¿ania wypracowanej koncepcji, oraz podsumowanie i wnioski koñcowe.
W tomie II umieszczono za³¹czniki i dodatki.
Za³¹czniki zawiera³y:
* Projekt koncepcyjny telefonizacji gminy – za³. I,
* Zbiorcze zestawienie kosztów i projekt budowy urz¹dzeñ
i sieci telekomunikacyjnej w gminie – za³. II,
* Przyk³adowe rzeczywiste projekty telefonizacji obszarów
wiejskich – za³. III.
Planowanie i monitorowanie rozwoju sieci miejscowych
Celem realizowanej pracy badawczo-rozwojowej by³o kompleksowe planowanie przedsiêwziêæ rozwojowych na poziomie
sieci miejscowej (dostêpowej).
Zakres merytoryczny pracy obj¹³ nastêpuj¹ce g³ówne problemy:
• Metodologie planowania rozwoju sieci telekomunikacyjnej w zakresie sieci dostêpowej (charakterystykê problemów), w tym: strategiê rozwoju sieci i us³ug telekomunikacyjnych, klasyfikacjê œwiadczonych us³ug, prognozowanie
rozwoju ruchu telekomunikacyjnego w sieci dostêpowej,
metodykê prognozowania popytu na us³ugi telekomunikacyjne, ogólne uwagi na temat prognozowania (definicje
i funkcje prognoz, problemy prognozowania, podzia³ i zakres stosowania prognoz ze wzglêdu na horyzont czasowy,
po³o¿enie geograficzne oraz segmenty rynku), metody prognozowania popytu na us³ugi telekomunikacyjne (klasyfikacja metod prognostycznych, prognozy oparte na modelach
ekonometrycznych: ekonometryczny model popytu na us³ugi telekomunikacyjne, prognozowanie popytu abonentów
mieszkaniowych, prognozowanie popytu abonentów biznesowych, prognozowanie nowych us³ug), zastosowanie ekonometrycznych metod prognostycznych w zale¿noœci od
horyzontu czasowego i zakresu geograficznego, zwi¹zek
metodologii prognozowania popytu na us³ugi telekomunikacyjne z faz¹ rozwoju sieci, propozycjê metodologii prognozowania popytu na us³ugi telekomunikacyjne, rozwój us³ug
telekomunikacyjnych; us³ugi – stan aktualny i prognozy, us³ugi multimedialne; stosowane technologie; stosowane sposoby cyfrowego zwielokrotniania, technikê ADSL, koncentratory ³¹czy abonenckich (koncentratory centralowe, redukto-
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
ry ³¹czy abonenckich); wykorzystanie transmisji radiowej,
tendencje rozwoju sieci dostêpowych, koncepcje realizacji
œwiat³owodowych sieci dostêpowych (architektura systemów
FITL, pasywne sieci optyczne), strategiê finansow¹ rozwoju
sieci i us³ug telekomunikacyjnych, strategiê alokacji kapita³u w alternatywne przedsiêwziêcia rozwojowe, system planowania i realizacji przedsiêwziêæ rozwojowych.
System prognozowania rozwoju sieci i planowania inwestycyjnego w TP SA, w tym: zadania jednostek uczestnicz¹cych bezpoœrednio w procesie planowania, koncepcje wieloletnie, planowanie œredniookresowe, za³o¿enia Zadania
Inwestycyjnego.
Metodykê badañ marketingowych us³ug telekomunikacyjnych, w tym: metodykê badañ marketingowych (cele i zasiêg badañ, proces badañ, projekt badañ, Ÿród³a informacji,
podstawowe metody badañ, wybór próby do badañ, realizacja badañ, analiza i wykorzystanie wyników badañ, organizacja badañ marketingowych us³ug telekomunikacyjnych).
Metodologiê planowania rozwoju sieci dostêpowych propozycje systemu planowania dla ró¿nych szczebli zarz¹dzania TP SA, w tym: strukturê procesu planowania i monitorowania rozwoju sieci dostêpowej, metodykê strategicznego planowania rozwoju TP S.A. z uwzglêdnieniem rozwoju sieci dostêpowej, metodykê prognozowania popytu na
us³ugi telekomunikacyjne, metodykê okreœlania i wyboru
koncepcji rozwoju sieci dostêpowej, metodykê monitorowania rozwoju sieci dostêpowej, algorytm planowania rozwoju
sieci dostêpowej, propozycjê systemu planowania dla ró¿nych szczebli zarz¹dzania TP SA, zasady tworzenia koncepcji rozwoju sieci dostêpowej na szczeblu Zak³adu Telekomunikacji.
Narzêdzia wykorzystywane w procesie planowania rozwoju sieci dostêpowych, w tym: narzêdzia strategicznego
planowania firmy, narzêdzia prognozowania popytu na us³ugi telekomunikacyjne, narzêdzia doskonalenia procesów, koncepcjê reengineeringu procesów, modelowanie procesów
z u¿yciem programu ARIS, narzêdzia projektowania przedsiêwziêæ rozwojowych; narzêdzia analizy ekonomiczno – finansowej przedsiêwziêæ rozwojowych, ISO 9000 jako narzêdzie doskonalenia jakoœci, unifikacji i standaryzacji procesów; TQM jako koncepcjê zarz¹dzania rozwojem.
Metodykê szkolenia kadr rozwojowych, w tym: cele szkolenia, formy i metody szkoleñ, zakres szkoleñ; organizacjê
szkoleñ; warunki realizacji szkoleñ, przyk³adowy zakres
szkolenia, propozycjê programu warsztatów.
Analiza i badania sieci ISDN
Dla sieci ISDN opracowano:
metodologiê tworzenia procedur technicznych wprowadzania us³ug ISDN do sieci telekomunikacyjnej,
procedury konfigurowania abonentów ISDN, przydzielania,
aktywacji i dezaktywacji us³ug bazowych i dodatkowych,
oraz:
przebadano w³aœciwoœci transmisyjne modelu styku U sieci
ISDN,
oceniono jakoœæ transmisji cyfrowej w sieci dostêpowej NISDN na podstawie pomiarów b³êdów binarnych,
przedstawiono procedury kwalifikowania linii abonenckich
do transmisji cyfrowej dla sieci dostêpowej N-ISDN,
omówiono zastosowanie symulacyjnych metod pomiaru
BER.
Obrady XV Krajowego Sympozjum Telekomunikacji – Sesja
Plenarna
PISMO PG
str. 14
Badania sieci dostêpowych
Badania sieci dostêpowych s¹ prowadzone dla potrzeb Telekomunikacji Polskiej SA wspólnie z Instytutem Telekomunikacji Politechniki Wroc³awskiej – zespo³em profesora Daniela J.
Bema. Przyk³adowo, zakres merytoryczny prac obejmuj¹cych
opracowanie metodologii badania i przeprowadzenie badañ pilotowej instalacji systemu dostêpowego zawiera:
• opis systemu, w tym: architekturê systemu, podstawowe elementy, opis instalacji (rozmieszczanie i konfiguracja urz¹dzeñ, podsystem transmisji sygna³ów telewizyjnych i radiofonicznych, us³ugi);
• szczegó³ow¹ metodologiê badania systemu, w tym: us³ugi
podstawowe, szczegó³ow¹ metodologiê badania us³ugi ISDN
(pomiar kszta³tu impulsu, pomiar bitowej stopy b³êdów,
sprawdzenie poprawnoœci przenoszenia sygnalizacji DSS1 i
realizacji us³ug, us³ugi przenoszenia ISDN, us³ugi dodatkowe ISDN, jakoœæ transmisji danych), szczegó³ow¹ metodologiê badania us³ug szybkiej transmisji danych (test interfejsu abonenckiego dla ³¹cza cyfrowego, pomiar b³êdów, parametry jakoœci transmisji, metodologiê badania ³¹cza 2 Mb/s
z interfejsem G 703), us³ugi transmisji sygna³ów telewizyjnych i radiofonicznych (przegl¹d norm – zalecane przez normy miêdzynarodowe metody badania kablowych systemów
rozprowadzaj¹cych, kryteria oceny jakoœci transmisji),
metodologiê przeprowadzenia ankiet wœród abonentów;
• badanie systemu, które obejmuj¹:
– us³ugi podstawowe,
– badanie jakoœci transmisji danych przy u¿yciu modemów,
– badanie jakoœci transmisji g³osu,
– sprawdzenie poprawnoœci dzia³ania ³¹cza dostêpu podstawowego ISDN,
– badanie us³ug szybkiej transmisji danych (badanie ³¹cza
cyfrowego 64 kb/s i nx64 kb/s) i sposób przeprowadzenia
pomiarów,
– badanie ³¹cza cyfrowego 2 Mb/s (sposób przeprowadzenia pomiarów, wyniki badañ ³¹cza 2Mb/s),
– us³ugi transmisji sygna³ów telewizyjnych i radiofonicznych
(opis przeprowadzonych pomiarów, wynik pomiarów i ich
omówienie);
• wnioski szczegó³owe dotycz¹ce: architektury systemu, us³ug
dostêpnych w instalacji systemu, pojemnoœci systemu, jakoœci obs³ugi (pomiarów styku abonenckiego, jakoœci transmisji g³osu, skutecznoœci realizacji po³¹czeñ, sprawdzenia poprawnoœci zaliczania przez aparat publiczny na karty magnetyczne, jakoœci i szybkoœci modemowej transmisji danych,
jakoœci transmisji faksowej), us³ugi ISDN, us³ugi transmisji
danych, podsystemu transmisji sygna³ów telewizyjnych i radiofonicznych, systemu zarz¹dzania i utrzymania, zasilania
awaryjnego, wspó³pracy z dostawc¹ systemu.
• wyniki ogólne,
• wniosek koñcowy.
Wspó³praca z zespo³em profesora D. J. Bema jest wzorowa.
Udzia³ w organizacji i rozwoju Krajowego Sympozjum
Telekomunikacji
W 1985 roku razem z profesorem Józefem Sa³aciñskim popar³em inicjatywê profesora Stanis³awa S³awiñskiego – ówczesnego Przewodnicz¹cego Sekcji Telekomunikacji Komitetu
Elektroniki i Telekomunikacji Polskiej Akademii Nauk – w sprawie organizacji Krajowego Sympozjum Telekomunikacji. Organizatorem pierwszego Krajowego Sympozjum Telekomunikacji, które odby³o siê w dniach 19-20 wrzeœnia 1985 roku w
str. 15
Borkowie k.Kielc, by³a Sekcja Telekomunikacji KEiT PAN oraz
Politechnika Warszawska i Instytut £¹cznoœci. Na Sympozjum
tym referat pt.: „Kszta³cenie kadr z wy¿szym wykszta³ceniem
dla potrzeb telekomunikacji” wyg³osi³ prof. dr in¿. Stanis³aw
S³awiñski, a ja wyg³osi³em referat: „Stan i zamierzenia badañ
naukowych w kraju w obszarze telekomunikacji”.
Pocz¹wszy od 1987 roku kolejne Krajowe Sympozja Telekomunikacji odbywaj¹ siê w Akademii Techniczno-Rolniczej
w Bydgoszczy. Organizowane co roku Krajowe Sympozja Telekomunikacji (w 2002 roku odbêdzie siê XVIII KST) spe³niaj¹ trzy podstawowe cele:
• umo¿liwiaj¹ prezentacje przemian w telekomunikacji, jej
aktualnego stanu na tle osi¹gniêæ œwiatowych, wskazuj¹ nowe
technologie i us³ugi (cel ten realizuje siê zarówno podczas
czêœci naukowej, jak i poprzez towarzysz¹c¹ KST prezentacjê sprzêtu telekomunikacyjnego – dorobku firm telekomunikacyjnych),
• stwarzaj¹ szansê przedstawienia swych osi¹gniêæ badawczych i opracowañ naukowych realizowanych w uczelniach,
instytucjach badawczych, czy placówkach zaplecza badawczo-rozwojowego przemys³u i eksploatacji,
• s³u¿¹ celowi, który jest konsekwentnie realizowany, to znaczy – integracji œrodowiska. Integracja widoczna jest tak¿e
miêdzy przedstawicielami œwiata nauki i praktyki oraz firmami zajmuj¹cymi siê produkcj¹, eksploatacj¹ czy us³ugami. S¹ to bardzo cenne doœwiadczenia dla obu stron.
W organizacji i obradach Krajowego Sympozjum Telekomunikacji aktywnie uczestnicz¹ pracownicy Katedry (przewodniczê Radzie Sympozjum); cz³onkami Rady Sympozjum s¹: dr
hab. in¿. Sylwester Kaczmarek i dr in¿. Ryszard Weis- brodt; w
obradach Sympozjum równie¿ uczestnicz¹: dr in¿. Henryk
Krzy¿niewski, dr in¿. Lech Smoleñski, dr in¿. Andrzej Kusiuk,
mgr in¿. Adam Olszewski. Na XVII Krajowym Sympozjum
Telekomunikacji, które odby³o siê w dniach od 12 do 14 wrzeœnia 2001 roku, i w którym uczestniczy³o ponad 1000 specjalistów telekomunikacji, pracownicy Katedry zaprezentowali 8
referatów wydanych w materia³ach Sympozjum (tomy A i C).
Krajowe Sympozjum Telekomunikacji w istotny sposób przyczynia siê do rozwoju telekomunikacji w kraju poprzez:
* doskonalenie kszta³cenia specjalistów telekomunikacji,
* rozwój badañ naukowych i upowszechnianie nowoczesnych
technologii,
* wymianê doœwiadczeñ pomiêdzy specjalistami telekomunikacji.
W realizacji tych zadañ wa¿n¹ rolê odgrywa Katedra Systemów i Sieci Telekomunikacyjnych.
***
Podsumowanie prac badawczych prowadzonych w Katedrze
tylko w ostatnich piêciu latach (1997 – 2001) stanowi 161 publikacji i opracowañ naukowo-badawczych oraz 38 recenzji i
opinii o charakterze naukowym opracowanych dla Rad Wydzia³ów: Elektroniki i Technik Informacyjnych Politechniki Warszawskiej, Elektroniki Politechniki Wroc³awskiej, Elektrotechniki, Automatyki i Elektroniki AGH, Elektrycznego Politechniki Poznañskiej, Telekomunikacji i Elektrotechniki ATR, Rady
Naukowej Instytutu Telekomunikacji i Akustyki Politechniki
Wroc³awskiej oraz Centralnej Komisji do Spraw Tytu³u i Stopni Naukowych, Sekretarza Naukowego PAN i Ministra Edukacji Narodowej.
Dzia³alnoœæ naukowo-badawcza Katedry bêdzie nadal skoncentrowana na rozwoju systemów i sieci telekomunikacyjnej.
PISMO PG
Kontynuowane bêd¹ badania dotycz¹ce: szerokopasmowych
sieci dostêpowych i rozwoju technologii kabli telekomunikacyjnych, nowych technologii sieci miejscowych, sieci ISDN i
ATM, in¿ynierii ruchu telekomunikacyjnego, modelowania
struktur optycznej sieci szkieletowej z zastosowaniem systemów
WDM-EDFA na bazie pakietu symulacyjnego COMSIS, realizacji us³ug z gwarantowan¹ jakoœci¹ obs³ugi w sieci IP, oceny
jakoœci transmisji cyfrowej o du¿ych szybkoœciach i wp³ywu
zak³óceñ na jakoœæ transmisji cyfrowej w sieci dostêpowej oraz
analizy systemów zarz¹dzania sieciami telekomunikacyjnymi.
Pracownicy Katedry s¹ aktywnymi cz³onkami: Komitetu
Elektroniki i Telekomunikacji Polskiej Akademii Nauk oraz
Sekcji Telekomunikacji tego Komitetu, Komitetów Naukowych
oraz Programowych Telekomunikacyjnych Konferencji i Sympozjów Naukowych.
Realizacja tak powa¿nych i kompleksowych zadañ dydaktycznych i badawczych nie by³aby mo¿liwa bez osobistego zaanga¿owania pracowników Katedry oraz wzorowej wspó³pracy i ¿yczliwoœci ze strony innych katedr Wydzia³u i innych uczelni, operatora narodowego i przemys³u.
PISMO PG
Za t¹ bardzo dobr¹, wieloletni¹ wspó³pracê i pomoc pragnê
serdecznie podziêkowaæ: Pracownikom Katedry, Wydzia³owi
Elektroniki, Telekomunikacji i Informatyki Politechniki Gdañskiej, Instytutom: Telekomunikacji Politechniki Warszawskiej
i Akademii Techniczno-Rolniczej w Bydgoszczy, Instytutowi
Telekomunikacji i Akustyki Politechniki Wroc³awskiej, Wydzia³owi Elektroniki Wojskowej Akademii Technicznej, Instytutowi Elektroniki i Telekomunikacji Politechniki Poznañskiej,
Katedrze Telekomunikacji Akademii Górniczo-Hutniczej, Telekomunikacji Polskiej SA oraz przemys³owi: Elektrimowi
Kable SA (aktualnie TELE-FONIKA KABLE) – Bydgoskiej
Fabryce Kabli, Zak³adom Przemys³u Telekomunikacyjnego:
DGT Gdañsk, Alcatel Polska, Lucent Technologies, ZWUT SA,
Siemens Company (aktualnie Siemens Sp. z o.o.) i innym jednostkom, z którymi wspó³pracujemy.
Marian Zientalski*
* Prof. zw. dr in¿ Marian Zientalski – kierownik Katedry Systemów i Sieci
Telekomunikacyjnych, dziekan Wydzia³u Elektroniki w latach 1972-75 i
1987-90 (przyp. red.)
str. 16