Źródła informacji bibliograficznej

Źródła informacji bibliograficznej
1. Katalogi:
 centralne
NUKAT (Narodowy Uniwersalny Katalog Centralny) – centralny katalog polskich
bibliotek naukowych i akademickich dostępny w wersji elektronicznej.
Umożliwia lokalizację poszukiwanych materiałów w konkretnej bibliotece.
Zawiera opisy dokumentów wydanych od roku 2002 oraz niektórych wydanych
wcześniej.
Na końcu każdego opisu dokumentu wyszukanego w NUKAT znajduje się lista
bibliotek udostępniających ten dokument. Kliknięcie na nazwę biblioteki
pozwala sprawdzić dostępność publikacji w tej bibliotece. W zakładce Pomoc
znajdują się wskazówki pozwalające na efektywne korzystanie
z katalogu NUKAT.
Katalogi centralne Biblioteki Narodowej (BN) – zawierają informacje o książkach
i czasopismach zagranicznych oraz czasopismach polskich znajdujących się
w bibliotekach współpracujących z BN. Do opisów dołączone są sigla
(oznaczenia) bibliotek posiadających dane wydawnictwo.
 grupy bibliotek
KaRo (Katalog Rozproszony Bibliotek Polskich) – to wyszukiwarka
umożliwiająca jednoczesne przeszukiwanie katalogów wielu polskich bibliotek.
Jest narzędziem uzupełniającym polski katalog centralny NUKAT.
RK@M (Rozproszony Katalog Małopolski) – umożliwia jednoczesne
przeszukiwanie wybranych katalogów bibliotek województwa małopolskiego.
KR@K (Krakowski Katalog Rozproszony) – pozwala na jednoczesne
przeszukiwanie katalogów kilku krakowskich bibliotek naukowych.
 poszczególnych bibliotek
Obecnie większość bibliotek udostępnia katalog w wersji elektronicznej
(OPAC). Katalogi te często mają jednak ograniczony zasięg chronologiczny, np.
w katalogu Biblioteki Jagiellońskiej znajdziemy wszystkie polskie wydawnictwa
książkowe wydane po 1989 r., a wcześniejsze - tylko w wyborze; dzieła wydane
do 1949 r. włącznie można wyszukiwać w zeskanowanym Katalogu
Podstawowym (kartkowym). Dlatego korzystając z katalogów dostępnych
w Internecie należy zwracać uwagę na informacje o ich kompletności. Aby mieć
pewność, że podczas poszukiwań nie pominięto ważnych materiałów, trzeba
skorzystać z katalogów kartkowych danej biblioteki. Warto tu zaznaczyć, że
zbiory Biblioteki Krakowskiej Akademii są w całości wykazywane w jej katalogu
elektronicznym).
Wykaz linków do katalogów wybranych bibliotek krakowskich znajdziesz tutaj.
1
2. Bazy danych
Bazy danych mają określony zakres tematyczny. Zapewniają dostęp do informacji
o faktach, zdarzeniach, ludziach itp., gromadzą opisy dokumentów oraz, coraz
częściej, same dokumenty (np. zdjęcia, rysunki, pełne teksty artykułów, itp.).
Umożliwiają szybkie wyszukiwanie informacji na dany temat według określonego
kryterium. Bazy zawierające trudno dostępne dane, pełne teksty książek,
artykułów, itp. zarówno o charakterze naukowym, jak i komercyjnym, najczęściej
wymagają prenumeraty (np. dostępny w Bibliotece Krakowskiej Akademii pakiet
baz EBSCO). Jednakże wiele instytucji, w tym także tych naukowych, udostępnia
swoje bazy danych nieodpłatnie w sieci Internet (np. baza Pedagog Uniwersytetu
Opolskiego, Bank Danych Regionalnych GUS).
Szczególnie przydatne z punktu widzenia poszukiwania literatury na dany temat
mogą być bazy Biblioteki Narodowej, które mają wielodziedzinowy charakter.
Tworzy je około dwadzieścia baz danych umożliwiających wyszukiwanie książek
(np. Książki Polskie od 1973), artykułów z czasopism (np. Artykuły z Czasopism
Polskich od 2005, Artykuły z gazet i tygodników polskich od 2005), czasopism (np.
Czasopisma Polskie od 2001), dokumentów kartograficznych, dźwiękowych i
elektronicznych wydawanych w Polsce oraz książek zagranicznych znajdujących
się w wybranych bibliotekach polskich. Ponadto na stronie znajduje się
multiwyszukiwarka FIDKAR, która umożliwia jednoczesne przeszukiwanie kilku
baz.
Odnośniki do wielu bezpłatnych baz danych znajdziesz tutaj.
3. Bibliografie
Wiele dziedzin wiedzy posiada własną bibliografię, czyli uporządkowany według
określonych kryteriów spis dokumentów (książek, czasopism, artykułów i innych)
z najważniejszymi informacjami o każdej z pozycji. Obecnie bibliografie oprócz
wersji drukowanej często posiadają również wersję elektroniczną, ale
z ograniczonym zasięgiem chronologicznym (np. Bibliografia Geografii Polskiej,
Bibliografia Historii Polskiej, Polska Bibliografia Wojskowa). Większość z tych
bibliografii udostępniana jest nieodpłatnie w Internecie. W przypadku niektórych
dziedzin m.in. prawo (Polska Bibliografia Prawnicza), medycyna (Polska
Bibliografia Lekarska) dostęp do bibliografii wymaga wykupienia licencji. Zarówno
z wersji drukowanych bibliografii, jak i elektronicznych, można skorzystać
w wybranych bibliotekach.
Adresy wielu bibliografii dziedzinowych znajdziesz tutaj.
4. Bibliografie załącznikowe
Przy poszukiwaniu literatury na dany temat warto zapoznać się z bibliografią
załącznikową. Jest to wykaz dokumentów cytowanych i wykorzystywanych przez
autora do napisania dzieła. Bibliografię załącznikową sporządza się w celu
2
przedstawienia warsztatu naukowego autora. Stanowi specjalistyczną informację
o źródłach i opracowaniach na dany temat.
Zasady sporządzania bibliografii załącznikowej
Określają je normy:
PN-ISO 690:2002 Dokumentacja. Przypisy bibliograficzne. Zawartość, forma
i struktura.
PN-ISO-2:1999 Informacja i dokumentacja – Przypisy bibliograficzne – Dokumenty
elektroniczne i ich części.
Podstawa opisu
Dane do opisu należy przejmować z karty tytułowej książki czy czasopisma.
W przypadku braku karty tytułowej, można przejąć niezbędne dane z innego źródła
(okładki, opakowania, nagłówka mikrofiszy, itp.). Dla dokumentów elektronicznych
informacje pobieramy z ekranu, na którym wyświetlony jest tytuł. Jeżeli brak takiego
ekranu, dopuszcza się przejmowanie danych z dokumentacji towarzyszącej.
Na co należy zwrócić uwagę!
 Jeżeli publikacja jest wydana po raz pierwszy lub informacja o wydaniu nie jest
podana, to wówczas pomija się ten element opisu.
 W przypadku braku ustalonej daty wydania, podaje się datę copyright lub datę
druku.
 Z kolei, gdy nie można ustalić roku wydania publikacji lub brak informacji
o miejscu wydania, stosuje się zapis [b.r.] – który oznacza brak roku, [b.m.] – brak
miejsca.
 Jeżeli publikacja ma więcej niż jednego wydawcę, wówczas należy przejąć nazwę
wyróżnioną.
 Numery ISBN i ISSN należy podać w oryginalnej formie, z zachowaniem kresek
lub spacji. Numery te podaje się tylko w odniesieniu do całości dokumentów, np.
książek. W przypadku ich części np. rozdziałów z książek, artykułów z czasopism,
ich podawanie nie jest konieczne.
 W opisie dokumentów elektronicznych udostępnianych online obowiązkowe jest
podanie daty dostępu oraz jego warunków.
 Typ nośnika elektronicznego należy podawać w nawiasach kwadratowych po
tytule. Zaleca się stosowanie następujących określeń lub ich odpowiedników:
[online], [CD-ROM], [DVD], [taśma magnetyczna].
 Adresy internetowe należy zamieszczać w całości. W przypadku konieczności
podziału powinno się to zrobić wykorzystując występujące w adresie znaki, np. /,
_,
=,
?,
np.
http://parl.sejm.gov.pl/WydBAS.nsf/0/
B3C402A865AD63C3C1257656002592D5/$file/Analiza_%20BAS_2009_22.pdf
Język, pisownia i interpunkcja
Elementy opisu należy podawać zgodnie z językiem i pisownią występującą
w dokumencie. Wyjątek stanowi numer wydania, który zawsze podaje się za pomocą
cyfr arabskich.
3
Należy również pamiętać, że dokumenty opisujemy używając terminologii
pochodzącej z języka, w jakim dokument został sporządzony (np. w opisie
dokumentu anglojęzycznego zamiast skrótu „red.” użyjemy „ed.”).
W nazwie autora pomijamy informacje o jego stopniach naukowych i funkcjach (np.
mgr, dr, ks, itp.).
Należy stosować jednolity system interpunkcji, każdy element opisu trzeba oddzielić
od elementów następnych odpowiednim znakiem przestankowym (np. kropka,
przecinek itp.). Opis bibliograficzny zawsze kończy się kropką.
Skracanie wyrazów
Dopuszcza się skracanie do inicjałów imion stanowiących część nazwy autora,
redaktora (jeżeli nie utrudni to identyfikacji osoby), nazwy wydawcy (np. PIW Państwowy Instytut Wydawniczy), numeru czasopisma, informacji o zmianach
dokonanych w wydaniu (np. poprawione - popr., uzupełnione - uzup., zmienione zmien.).
Skracaniu podlegają również wyrazy określające rodzaj odpowiedzialności za treść
dzieła (np. wybrał - wyb., opracował - oprac., redaktor - red.).
Sprostowania i rozwinięcia
Oczywiste błędy w opisie powinny zostać sprostowane. W celu zapewnienia
dokładniejszej identyfikacji osób i ciał zbiorowych można rozwinąć inicjały i akronimy,
a nazwy miejscowości rozróżnić poprzez dodanie dopowiedzeń.
Wszystkie dodatkowe elementy (uzupełnienia lub sprostowania) podaje się z reguły
w nawiasach kwadratowych, po elemencie, który podlega modyfikacji, np. I[wona]
O[leksy].
Lokalizacja bibliografii w pracy
Bibliografię najczęściej umieszcza się na końcu zasadniczej części pracy (po
zakończeniu), a przed ewentualnymi aneksami.
Układ bibliografii
Najczęściej opisy bibliograficzne porządkowane są:
 alfabetycznie,
 według kryteriów treściowych (tematycznie) – w obrębie grup opisy powinny być
uporządkowane alfabetycznie lub chronologicznie,
 według kryteriów formalnych (rodzaje dokumentów) – jw.
Opisy bibliograficzne poszczególnych dokumentów
Książka jednego, dwóch lub trzech autorów
Nazwisko i imię autora(ów). Tytuł. Wydanie. Miejsce wydania: Wydawca, Rok
wydania. ISBN.
4
Przykłady:
Czaja Jan. Kulturowe czynniki bezpieczeństwa. Kraków: Krakowskie Towarzystwo
Edukacyjne, 2008. ISBN 978-83-7571-000-7.
Ostasiewicz S., Rusnak Z., Siedlecka U. Statystyka: elementy teorii i zadania.
Wrocław: Wydawnictwo Akademii Ekonomicznej, 2001. ISBN 83-7011-528-4.
Praca zbiorowa (więcej niż trzech autorów)
Tytuł. Imię i nazwisko redaktora. Wydanie. Miejsce wydania: Nazwa wydawcy, Rok
wydania. ISBN.
Przykłady:
Sztuka tworzenia miejsc. Pod red. Stanisława Hrynia. Kraków: Krakowskie
Towarzystwo Edukacyjne, 2007. ISBN 978-83-7571-0410.
Słownik chemiczny. Red. nauk. Jerzy Chodkowski. Wyd. 6. Warszawa: Wiedza
Powszechna, 1982. ISBN 83-214-0323-9.
Książka wielotomowa
Nazwisko i imię autora(ów). Tytuł. Tom. Wydanie. Miejsce wydania: Nazwa
wydawcy, Rok wydania. ISBN.
Przykład:
Dąbrowski Zdzisław. Pedagogika opiekuńcza w zarysie. T 1. Wyd. 4 popr. uzup.
Olsztyn: Wydawnictwo Uniwersytetu Warmińsko – Mazurskiego, 2006. ISBN 978-837299-463-9.
Fragment książki (np. rozdział)
Nazwisko i imię autora(ów). Tytuł dokumentu macierzystego. Wydanie. Miejsce
wydania: Nazwa wydawcy, Rok wydania. Tytuł fragmentu, Numery stron.
Przykład:
Malec Jerzy. Szkice z dziejów federalizmu i myśli federalistycznej w nowożytnej
Europie. Wyd. 2 popr. i uzup. Kraków: Krakowska Szkoła Wyższa, 2003. Zmiany
w stosunku prawnym Polski i Litwy po unii lubelskiej, s. 39-138.
Artykuł w pracy zbiorowej
Nazwisko i imię autora(ów). Tytuł artykułu. W: Tytuł dokumentu macierzystego.
Odpowiedzialność główna dokumentu macierzystego (redaktor). Wydanie. Miejsce
wydania: Nazwa wydawcy, Rok wydania, Numery stron.
5
Przykład:
Mazińska–Szumska Magdalena. Polityka Unii Europejskiej w zakresie nauczania
języków obcych. W: Oświata polonijna na początku XXI wieku: stan i perspektywy.
Pod. red. Krystyny Gąsowskiej i Magdaleny Mizińskiej–Szumskiej. Kraków:
Stowarzyszenie „Wspólnota Polska”, 2006, s. 73- 84.
Artykuł z czasopisma
Nazwisko i imię autora(ów) artykułu. Tytuł. Tytuł czasopisma Rok wydania, Numer
czasopisma, Numery stron.
Przykład:
Domański Cezary. Mistrz z Genewy. Charaktery 2009, nr 10, s. 46 – 48.
Recenzja
Nazwisko i imię autora(ów) książki recenzowanej. Tytuł książki recenzowanej.
Miejsce wydania, Rok wydania. Rec.: Nazwisko i imię autora recenzji. Tytuł recenzji.
Tytuł czasopisma Rok wydania, Numer czasopisma, Numery stron.
Przykład:
Barańczak Stanisław. Wiersze zebrane. Poznań 2006. Rec. Nyczek Tadeusz.
Stanisław Barańczak. Przekrój 2006, nr 46, s. 142.
Wywiad
Nazwisko i imię udzielającego(ych) wywiadu. Tytuł artykułu. Rozmowę przepr. Imię
i nazwisko przeprowadzającego(ych) wywiad. Tytuł czasopisma Rok wydania, Numer
czasopisma, Numery stron.
Przykłady:
Pilch Jerzy. Dar niesprawiedliwego spojrzenia. Rozmowę przepr. Andrzej Franciszek.
Tygodnik Powszechny 2006, nr 51, s. 21.
Kieślowski Krzysztof. Ciągle poszukuję. Rozmowę przepr. Stefan Węgrzyn. Polityka
1992, nr 50, s. 12.
Artykuł w czasopiśmie elektronicznym
Nazwisko i imię autora(ów). Tytuł artykułu. Tytuł czasopisma [Typ nośnika]. Rok
wydania, Numer czasopisma, Numery stron (jeżeli są podane). [Data dostępu] (dla
dokumentów online). Warunki dostępu dla dokumentów online - np. Dostępny
w Internecie:.
Przykłady:
Brooks Terrence A. Where is meaning when form is gone? Knowledge
representation on the Web. Information Research [online]. 2001, vol. 6, no 2. [dostęp
6
19 października 2009]. Dostępny w Internecie: http://informationr.net/ir/62/paper93.html.
Gurell Seth, Connelly Sunshine, Wiley David. Otwarte zasoby edukacyjne.
Podstawowe informacje. EBIB [online]. 2009, nr 1. [dostęp 15 października 2009].
Dostępny w Internecie: http://www.ebib.info/2009/101/a.php?gurell_connelly_wiley.
Dokumenty na dyskach optycznych
Nazwisko i imię autora(ów). Tytuł [Typ nośnika]. Wydanie. Miejsce wydania: Nazwa
wydawcy, Rok wydania. ISBN.
Przykłady:
Kopaliński Władysław. Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych [CDROM]. Wersja 1.0.3.16. Łódź: Pro-media CD, 1998. ISBN 83-7231-731-3.
E- Book – internetowa wersja utworu literackiego
Nazwisko i imię autora(ów). Tytuł [Typ nośnika]. Wydanie. Miejsce wydania:
Wydawca, Rok wydania. [Data dostępu]. Warunki dostępu.
Przykłady:
Kochanowski Jan. Treny [online]. [b.m.], [b.r.]. [dostęp 20 października 2009].
Dostępny w Internecie: http://monika.univ.gda.pl/~literat/kochan/index.html.
Kopernik Mikołaj. De revolutlionbus [online]. Kraków: Neurosoft, cop. 1996 [dostęp:
20 października 2009]. Dostępny w Internecie:
http://www.bj.uj.edu.pl/bjmanus/manus_p.html.
Portal
Nazwisko i imię autora(ów)/twórcy(ów). Tytuł portalu [Typ nośnika]. Data wydania.
Data aktualizacji. [Data dostępu]. Warunki dostępu.
Przykład:
Uniwersytet Pedagogiczny (Kraków). Wirtualna historia książki i bibliotek [online].
Ostatnia aktualizacja 16.06.2009. [dostęp 2 października 2009]. Dostępny
w Internecie: http://www.wsp.krakow.pl/whk/.
Strona internetowa
Nazwisko i imię autora(ów). Tytuł artykułu [Typ nośnika]. Miejsce publikacji:
Instytucja sprawcza, Data publikacji. [Data dostępu]. Dostępny w Internecie: adres
strony.
7
Przykład:
Ryszard Kapuściński. Zawód reporter [online]. [dostęp 23 października 2009].
Dostępny w Internecie: http://www.kapuscinski.hg.pl/index.php.
Dokument muzyczny
Twórca(y) dokumentu/utworu. Tytuł [Typ nośnika]. Wydanie. Miejsce wydania:
Nazwa wydawcy, Data wydania.
Przykład:
Beethoven Ludwig van. Piano Concertos 2 & 3 [płyta CD]. Hanower: Deutsche
Grammophon, 2004.
Film
Tytuł filmu [Typ nośnika]. Reż. Imię i nazwisko reżysera. Miejsce dystrybucji: Nazwa
dystrybutora, Rok produkcji.
Przykłady:
Effective telephoning [kaseta VHS]. Directed by Jeremy Comfort, Derek Utley.
Oxford: Oxford University Press, 1996.
Pan Tadeusz [1 płyta DVD]. Reż. Andrzej Wajda. Warszawa: Visio Film, 1999.
Redagowanie przypisów bibliograficznych
Tworząc przypisy należy pamiętać o następujących zasadach:
 Przypis powinien jednoznacznie odwoływać nas do źródła skąd została
zaczerpnięta myśl.
 W całym tekście należy stosować konsekwentnie jeden system przypisu.
 Przypisy powinny być oszczędne.
Najczęściej stosowane systemy przypisów to tradycyjny i harwardzki.
System tradycyjny
W systemie tradycyjnym przypisy umieszczane są u dołu strony, w niektórych
przypadkach na końcu rozdziału lub tekstu (przed bibliografią załącznikową).
Powinny być łączone z tekstem za pomocą odnośników cyfrowych (cyfry arabskie).
Ta sama cyfra musi znajdować się na dole strony przy odpowiednim przypisie.
8
Odsyłacz umieszcza się w tekście na końcu cytowanego fragmentu w numeracji
ciągłej. Jeżeli przypisy występują sporadycznie dopuszcza się stosowanie innego
odnośnika np. gwiazdki (*). Dopuszcza się również różnicowanie liczby gwiazdek do
trzech na jednej stronie. Tekst główny oddziela się od przypisów linią ciągłą.
Jeżeli cytujemy fragment tekstu musimy umieścić go w cudzysłowie. Przy skracaniu
cytatu opuszczone fragmenty należy zaznaczyć trzema kropkami ujętymi w nawias
okrągły (…). Cytować należy zawsze z ostatniego wydania danej książki.
W przypadku, gdy dany tekst jest opublikowany w czasopiśmie i książce, należy go
cytować za książką. Jeżeli w cytowanym ze źródła tekście występują fragmenty ujęte
w cudzysłów, należy dla jego rozróżnienia zastosować cudzysłów francuski << >> lub
zaznaczyć pojedynczymi przecinkami.
W przypadku tworzenia przypisów systemem tradycyjnym, opisy w bibliografii
załącznikowej należy tworzyć według zasad podanych tutaj.
Przykłady stosowania przypisów
Pierwszy opis zawiera kompletną informację o danym dziele, np.:
„(…) ocena pozostaje w wyraźnym związku z takimi czynnikami jak poziom
wykształcenia, charakter wykonywanej pracy a przede wszystkim wewnętrzne
przeświadczenie o należnym miejscu kobiety w rodzinie i społeczeństwie”1.
Na ocenę sytuacji zawodowej kobiet zamężnych wpływają również czynniki takie, jak
charakter wykonywanej pracy i poziom wykształcenia1.
_________________
1
F. Adamski. Rodzina nowego miasta: kierunki przemian w strukturze społeczno
-moralnej rodziny nowohuckiej. Warszawa 1970, s. 61.
W przypadku ponownego odwołania się do dokumentu już opisanego, jeżeli
następujące po sobie przypisy dotyczą tej samej pracy, należy w miejsce pełnego
opisu stosować oznaczenie dz. cyt. (dzieło cytowane), op. cit. (opus citatum), tamże
lub ibid. (ibidem), a następnie podać numer strony. Pamiętaj, aby w całej pracy
stosować skróty w jednym języku – w języku polskim albo w języku łacińskim (np. dz.
cyt. albo op. cit.).
_________________
5
Dz. cyt., s. 17.
Op. cit., s. 45-50.
5
Tamże, s. 23.
5
Ibid., s. 29-30.
5
O
o
9
Jeżeli powołujemy się na tą samą pracę, a tekst znajduje się na tej samej stronie, co
w przypisie poprzednim, wówczas stosujemy określenie: tamże lub ibid.
_________________
8
Tamże.
8
Ibid.
W przypadku powoływania się na dokument wymieniony w jednym z przypisów
wcześniejszych, który jest jedyną cytowaną pracą autora – należy wymienić nazwę
autora i dodać numer strony.
_________________
6
F. Adamski, s. 67.
Z kolei, gdy powołujemy się na dokument wymieniony wcześniej, ale nie jest to
jedyna publikacja cytowanego autora, należy powtórzyć początkowe elementy opisu
tego dokumentu (autor, tytuł lub początek tytułu danej publikacji, numer strony) lub
zastosować pewne skróty, np.:
_________________
7
F. Adamski, Rodzina… s. 38.
7
F. Adamski, op. cit., s. 34.
7
F. Adamski, dz. cyt., s. 45.
System harwardzki
Składa się z dwóch elementów – odwołania w tekście i bibliografii.
Odwołanie w tekście zawiera nazwisko autora, datę wydania dzieła i strony.
W bibliografii załącznikowej na końcu książki lub rozdziału musi znajdować się
dokładny opis bibliograficzny. Poszczególne elementy opisu rozdzielane są
przecinkami z wyjątkiem daty wydania, którą ujmuje się w nawias okrągły. W opisie
można podawać pełne imię autora lub tylko jego inicjał. Tytuły książek, czasopism
i gazet wyróżnia się kursywą. Podawanie numerów stron publikacji w opisach
bibliograficznych nie jest obowiązkowe.
Przykłady umieszczenia w tekście przypisu harwardzkiego:
Natomiast Grygajtis (2006, s. 9) uważa, że Londyn, aby ratować kolonie brytyjskie
w Azji, przymknął oko na zajęcie przez ZSRR Międzymorza.
Londyn, aby ratować kolonie brytyjskie w Azji, przymknął oko na zajęcie przez ZSRR
Międzymorza (Grygajtis, 2006, s. 9).
Opis cytowanego dokumentu w bibliografii załącznikowej:
Grygajtis Krzysztof (2006), Sowiecka strategia geopolityczna 1923-1943, Elbląg,
Sprawy Polityczne, 184 s.
10
Jeżeli książka posiada dwóch autorów, podaje się obydwa nazwiska rozdzielone
przecinkiem.
(Bryła, Maniecka-Bryła, 2009, s. 15)
Bryła M., Maniecka-Bryła I. (2009), Starzenie się ludności jako wyzwanie dla polityki
zdrowotnej, Polityka Społeczna, nr 8, s. 14-17.
W przypadku trzech i więcej autorów można podać nazwisko pierwszego i użyć
skrótu polskiego „i in.” lub łacińskiego „et al.”, natomiast w bibliografii należy
wymienić wszystkich autorów.
(Ostasiewicz i in., 2008, s. 23)
Ostasiewicz S., Rusnak Z., Siedlecka U. (2001), Statystyka elementy teorii i zadania,
Wrocław, Wydawnictwo Akademii Ekonomicznej, 423 s.
Jeżeli odwołujemy się do kilku prac tego samego autora wydanych w tym samym
roku, po dacie publikacji dodaje się małą literę „a”, „b”, „c”, „d”, itd. W bibliografii
załącznikowej wykazującej wykorzystaną literaturę należy zamieścić odpowiednie
oznaczenie przy latach.
(Chodyński, 2007a, s. 20)
(Chodyński, 2007b, s. 15)
Chodyński A. (2007a), Wiedza i kompetencje ekologiczne w strategiach rozwoju
przedsiębiorstw, Warszawa, Centrum Doradztwa Informacji Difin, s. 213.
Chodyński A. (2007b), Strategiczna karta wyników (balanced scorecard)
w implementacji założeń rozwoju organizacji, Kraków, Krakowskie Towarzystwo
Edukacyjne, 123 s.
W przypadku rozdziału z pracy zbiorowej, informacje o całości poprzedzane są literą
„w”, a tytuł wyróżniony kursywą.
(Molo, 2008, s. 25)
Molo Beata (2008), Podstawowe pojęcia i kategorie międzynarodowych stosunków
politycznych, w Cziomer E. (red.), Międzynarodowe stosunki polityczne, Kraków,
Krakowska Szkoła Wyższa, s. 21-37.
W opisie dokumentów elektronicznych podaje się datę dostępu, a tych dostępnych
online również adres internetowy ujęty w <…>.
(Kaczmarski, 2009)
11
Kaczmarski, M. (2009), Polska polityka wschodnia na tle polityki wschodniej Unii
Europejskiej, Warszawa, Centrum Stosunków Międzynarodowych, s. 28, dostępny
16 października 2009, <http://www.csm.org.pl/images/rte/File/Raporty%20i%
20publikacje/MPPZ/CSM_MPPZ_polska_polityka_wschodnia_MKaczmarski.pdf>.
(GIODO, b.r.)
GIODO Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych (b.r.), Ustanowienie Dnia
Ochrony Danych Rady Europy, Warszawa, Generalny Inspektor Ochrony Danych
Osobowych,
dostęp
15
października
2009,
<http://www.giodo.gov.pl/410/id_art/2525/j/pl/>.
Literatura pomocnicza
1. Dostępna w Bibliotece Krakowskiej Akademii (wybór):
 Eco Umberto (2007), Jak napisać pracę dyplomową?: poradnik dla humanistów,
Warszawa, Wydawnictwo Uniwersytetu Warszawskiego, 273 s.
 Kubielski Wiesław (2008), Praca magisterska w pedagogice, wyd. zm. i rozsz.,
Leszno, Wyższa Szkoła Humanistyczna, 222 s.
 Nęcka Edward, Stocki Ryszard (2009), Jak pisać prace z psychologii: poradnik
dla studentów i badaczy, wyd. 4, Kraków, Universitas, 89 s.
 Pioterek Paweł, Zieleniecka Barbara (2000), Technika pisania
dyplomowych, Poznań, Wydaw. Wyższej Szkoły Bankowej, 78 s.
prac
 Pułło Andrzej (2006), Prace magisterskie i licencjackie: wskazówki dla
studentów, wyd. 4 zmien., Warszawa, Wydaw. Prawnicze LexisNexis, 126 s.
 Stoczewska Barbara (2009), Jak pisać pracę licencjacką lub magisterską:
poradnik dla studentów, wyd. 3 popr., Kraków, Krakowskie Towarzystwo
Edukacyjne, 63 s.
 Szkutnik Zdzisław (2005), Metodyka pisania pracy dyplomowej: skrypt dla
studentów, Poznań, Wydaw. Poznańskie, 170 s.
 Węglińska Maria (2007), Jak pisać pracę licencjacką lub magisterską?:
poradnik dla studentów, wyd. 6, Kraków, Oficyna Wydawnicza "Impuls", 127 s.
 Zenderowski Radosław (2007/2008), Praca magisterska: jak pisać i obronić:
wskazówki metdologiczne, wyd. 4, Warszawa, CeDeWu, 110 s.
 Zenderowski Radosław (2008), Technika pisania prac magisterskich: krótki
przewodnik po metodologii pisania pracy dyplomowej, wyd. 3, Warszawa,
CeDeWu, 131 s.
12
2. Dostępna w Internecie:
 Bibliografia załącznikowa – Biblioteka Uniwersytetu Ekonomicznego
 Bibliografia załącznikowa – Pomorska Akademia Medyczna
 Harvard autor-date style – Monash University Library
 Instrukcja: prace licencjackie, Instrukcja: prace magisterskie – Instytut
Informacji Naukowej i Bibliotekoznawstwa UJ
 Przypisy bibliograficzne i bibliografia załącznikowa – Biblioteka Publiczna
w Białej Podlaskiej Filia w Radzyniu Podlaskim
 Reguły korzystania z cudzych prac, Przypisy: rodzaje i systemy, Normy
dotyczące sporządzania opisów bibliograficznych – Uniwersytet Mikołaja
Kopernika
Opracowanie
Renata Patela, Monika Piech
13