PDFotwiera się w nowym oknie
Transkrypt
PDFotwiera się w nowym oknie
Sygn. akt I ACa 85/08 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 października 2008 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: SA Edyta Jefimko (spr.) Sędziowie: SA Anna Kozłowska SA Beata Kozłowska Protokolant: sekr. sąd. Agnieszka Nazar po rozpoznaniu w dniu 29 października 2008 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa R. G., A. S. i R. W. przeciwko M. Z. i […] sp. z o.o. z siedzibą w W. o ochronę dóbr osobistych na skutek apelacji wniesionej przez pozwanych od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 6 listopada 2007 r. sygn. akt XXIV C 602/05 1. oddala apelację obu pozwanych, 2. zasądza solidarnie od pozwanych M. Z. i […] sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz powodów R. G., A. S. i R. W. kwoty po 690 (sześćset dziewięćdziesiąt) złotych procesowego w II instancji. tytułem zwrotu kosztów zastępstwa 2 I ACa 85/08 UZASADNIENIE Zaskarżonym wyrokiem z dnia 6 listopada 2007 r. wydanym w sprawie z powództwa R. G., A. S. i R. W. skierowanego przeciwko M. Z. i […] Spółce z o.o. w W. o ochronę dóbr osobistych- Sąd Okręgowy w Warszawie : 1) nakazał M. Z. i […] Spółce z o.o. w W. opublikowanie na własny koszt w dzienniku „[…]” w terminie 14 dni od uprawomocnienia się wyroku , czcionką analogiczną jak w artykule „Płatny seks pod okiem alfonsa” opublikowanym w dzienniku „[…]” z dnia […] czerwca 2004 r. oświadczenia następującej treści: „Przeprosiny. Były redaktor naczelny dziennika „[…]” M. Z. i wydawca dziennika „[…]” […] Spółka z o.o. w W. oświadczają, że informacje zawarte w artykule „Płatny seks pod okiem alfonsa” opublikowanym w dzienniku „[…]” z dnia […] czerwca 2004 r., dotyczące dorabiania w charakterze ochroniarzy przez Panów R. G., A. S. i R. W. w agencjach towarzyskich należących do gangu sutenerów były nieprawdziwe. Jednocześnie M. Z. i[…] Spółka z o.o. w W. oświadczają, że ujawnienie danych osobowych Panów R. G., A. S. i R. W. w informacji dotyczącej postępowania przygotowawczego prowadzonego w sprawie o czyn z art.197§3 k.k. nastąpiło wbrew zasadom określonym w art.13 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe. M. Z. i […] Spółka z o.o. w 3 W. przepraszają Panów R. G., A. S. i R. W. za opublikowanie powyższych informacji”, 2) zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz każdego z powodów kwoty po 10.000 zł, 3) oddalił powództwo w pozostałej części, 4) zniósł wzajemnie pomiędzy stronami koszty procesu, 5) wpis tymczasowy uznał za ostateczny. Powyższy wyrok Sąd Okręgowy wydał na podstawie następujących ustaleń faktycznych i wniosków. W dzienniku „[…]” z dnia […] czerwca 2004 r. na stronie szóstej został opublikowany artykuł pod tytułem „Płatny seks pod okiem alfonsa” .Artykuł ten miał zostać oparty na relacji P. K. ( posługującej się pseudonimem M. R.), czemu dano wyraz w nagłówku „M. R. ujawnia”. W akapicie rozpoczynającym się od śródtytułu „Gwałcili za karę” zamieszono następującą treść: „Zaczęło się od gwałtu na niej, którego mieli dokonać za karę dwaj zawodowi wojskowi z jednostki w B. –A. S. i R. W. oraz ich cywilny kolega R. G. Dziś Woskowa Prokuratura Garnizonowa docieka, czy dzielni wojskowi o nienagannej opinii u przełożonych dorabiali sobie jako ochroniarze w agencjach należących do tego gangu( sprawdziliśmy fakty się zgadzają -przypis redakcji).” Artykuł ten nie został podpisany przez autora. Wojskowa Prokuratura Garnizonowa w W. prowadziła śledztwo przeciwko R. G., A. S. i R. W., którzy byli podejrzani o zgwałcenie w dniu […] sierpnia 2003 r. P. K., tj. o popełnienie przestępstwa określonego w art.197§3 k.k. Śledztwo przeciwko powodom zostało prawomocnie umorzone postanowieniem z dnia 4 […] marca 2005 r. W dacie publikacji spornego artykułu powodowie A. S. i R. W. służyli jako żołnierze zawodowi w Jednostce Wojskowej w B. A. S. na stanowisku dowódcy plutonu, a R. W. na stanowisku nieetatowego instruktora sportu. R. G. pracował w firmie […] W. Sąd uznał, iż obaj pozwani posiadają legitymację bierną w procesie. W dacie publikacji artykułu pod tytułem „Płatny seks pod okiem alfonsa” pozwany M. Z. był redaktorem dziennika „[…]” . Zgodnie z art.25 ust.4 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe redaktor naczelny odpowiada za treść przygotowanych przez redakcję materiałów prasowych oraz za sprawy redakcyjne i finansowe redakcji w granicach określonych w statucie lub właściwych przepisach. W myśl art.38 ust.1 Prawa prasowego odpowiedzialność cywilną za naruszenie prawa spowodowane opublikowaniem materiału prasowego ponoszą autor, redaktor lub inna osoba, którzy spowodowali opublikowanie tego materiału; nie wyłącza to odpowiedzialności wydawcy. Z uwagi na funkcję jaką pełni redaktor naczelny i treść przepisów kompetencyjnych Sąd uznał, iż odpowiedzialność, o której mowa w art.38 ust.1 Prawa prasowego istnieje także po stronie redaktora naczelnego. Pozwany M. Z. w toku procesu nie przedstawił żadnych dokumentów wskazujących, iż decyzję o opublikowaniu materiału prasowego pod tytułem „Płatny seks pod okiem alfonsa” podjęła inna osoba i dlatego ponosi on odpowiedzialność cywilną za ukazanie się materiału prasowego, naruszającego dobra osobiste powodów, pomimo iż obecnie nie pełni już funkcji redaktora naczelnego. W ocenie Sądu fakt naruszenia na skutek publikacji spornego artykułu dóbr osobistych powodów nie budzi wątpliwości. Poprzez podanie pełnych danych osobowych R. G., A. S. i R. W. w kontekście 5 informacji o postępowaniu przygotowawczym prowadzonym przez Wojskową Prokuraturę Garnizonową w W. naruszone zostało prawo do prywatności, natomiast przez zamieszczenie nieprawdziwych informacji , dotyczących dorabiania przez powodów w charakterze ochroniarzy w agencjach towarzyskich należących do gangu sutenerów, naruszono ich cześć i dobre imię. Pozwani nie wykazali, że ich działanie nie było bezprawne. Podanie imion i nazwisk powodów w informacji o toczącym się postępowaniu przygotowawczym bez zgody kompetentnego organu naruszyło dyspozycję art.13 Prawa prasowego. Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka P. K., ponieważ okoliczność które pozwani chcieli wykazać za pomocą tego środka dowodowego nie miały istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Nawet bowiem w przypadku, gdyby powodowie dopuścili się przestępstwa zgwałcenia P. K., to pozwani nie mieli prawa bez zgody prokuratora opublikować ich danych osobowych. Z tych samych przyczyn Sąd oddalił wniosek o przeprowadzenie dowodu z dokumentów, znajdujących się w aktach sprawy […], w tym z zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa oraz protokołów zeznań P. K. Przeprowadzenie dowodu z dokumentu w postaci postanowienia o wszczęciu postępowania przygotowawczego oraz postanowień o przedstawieniu zarzutów było zbędne , ponieważ powodowie nigdy nie kwestionowali okoliczności, iż w chwili opublikowania spornego artykułu mieli status podejrzanych. Pozwani nie wykazali prawdziwości informacji, jakoby powodowie dorabiali w charakterze ochroniarzy w agencjach towarzyskich. Źródłem powyższej informacji były wyłącznie twierdzenia P. K., które nie zostały w żaden sposób zweryfikowane. Sąd oddalił wniosek pozwanych o zwrócenie się do 6 Wojskowej Prokuratury Garnizonowej w W. o nadesłanie informacji, czy w związku ze zdarzeniami objętymi postępowaniem w sprawie […] toczyły się przeciwko R. G., A. S. i R. W. lub w sprawie inne postępowania. Samo sformułowanie tezy dowodowej świadczyło o tym, iż w dacie publikacji artykułu nie zostały zachowane elementarne zasady rzetelności dziennikarskiej, przewidziane w art.12 Prawa prasowego. Ustalając wysokość zadośćuczynienia w kwotach po 10.000 zł , Sąd kierował się przede wszystkim rozmiarem krzywdy doznanej przez powodów, a nie krzywdy ich najbliższych. Osobom tym służą bowiem samodzielne roszczenia z tytułu naruszenia ich dóbr osobistych. Oceniając konsekwencje, jakie publikacja w dzienniku „[…]” wywarła w życiu R. G., A. S. i R. W. wzięto pod uwagę okoliczność, iż jakkolwiek korzystanie z usług prostytutek nie jest zabronione przez prawo, to działalność związana z uprawieniem prostytucji, zwłaszcza w ramach agencji towarzyskich, często jest związana ze środowiskiem przestępczym. Okoliczność ta stanowi fakt powszechnie znany. Decydując się na korzystanie z usług agencji towarzyskich, powodowie również własnym działaniem narazili na szwank swoją reputację. Ponadto uznano, iż publikacja przeprosin w dzienniku „[…]” stanowi wystarczający środek do usunięcia skutków naruszenia dóbr osobistych i dlatego oddalone zostało powództwo o zamieszczenie stosownego oświadczenia w innych gazetach, tj. Gazeta Wyborcza, Rzeczpospolita, Życie Warszawy i Fakt oraz przesłanie go do Departamentu Zezwoleń i Koncesji MSWiA. Sąd zmodyfikował tekst żądanego w pozwie oświadczenia, ponieważ przeciwko powodom było prowadzone postępowanie karne, a więc nie wszystkie informacje zamieszczone w materiale prasowym były nieprawdziwe. 7 Jako podstawę prawną wyroku wskazano art.23 k.c. i art.24 k.c. oraz art.38 Prawa prasowego , a rozstrzygnięcia o kosztach procesu art.100 k.p.c. w zw. z art.31 ust.2 u.k.s.c. Apelację od powyższego wyroku złożyli pozwani M. Z. i […] Spółka z o.o. w W., zaskarżając go w części uwzględniającej powództwo, tj. w punktach I, II, IV, VI i VIII na podstawie następujących zarzutów: 1) naruszenia przepisów prawa procesowego: a) art. 217§2 k.p.c. oraz art.227 k.p.c. na skutek oddalenia wniosków dowodowych pozwanych w postaci: zeznań świadka P. K., dokumentów zawartych w aktach sprawy […], tj. zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa złożonego przez P. K. i protokołów złożonych przez nią zeznań, postanowień o wszczęciu postępowania przygotowawczego oraz o przedstawieniu powodom zarzutów, wniosku o zwrócenie się do Wojskowej Prokuratury Garnizonowej w W. o nadesłanie informacji, czy w związku ze zdarzeniami objętymi postępowaniem w sprawie […] toczyły się wobec powodów lub w sprawie jeszcze inne postępowania , a jeżeli tak to jakie, pomimo, że dotyczyły one okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, b)art.233§1 k.p.c. w zw. z art.316 k.p.c. na skutek przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów i uznanie, iż przy publikacji spornego artykułu nie zostały zachowane zasady staranności i rzetelności dziennikarskiej, chociaż materiał został opracowany na podstawie relacji ofiary gwałtu ; stwierdzenia, iż w artykule została zamieszczona informacja o dorabianiu przez powodów w agencji towarzyskiej, gdy w rzeczywistości w tekście znajduje się jedynie wiadomość, iż organy ścigania badają , czy fakt taki miał miejsce, 2) naruszenia prawa materialnego w postaci: 8 a) art.24§1 k.c. w zw. z art.13 ust.2 Prawa prasowego na skutek błędnego przyjęcia , iż naruszenie zakazu z art.13 ust.2 Prawa prasowego jest w każdych okolicznościach bezprawne, b) art.24§1 k.c. w zw. z art.37 i 38 Prawa prasowego na skutek błędnego uznania, że redaktor naczelny posiada legitymację bierną w procesie, pomimo odpowiedzialnym braku w wykazania, rozumieniu art.38 iż był Prawa on redaktorem prasowego za opublikowanie spornego artykułu i , że to redaktor naczelny ma wykazać, że nie odpowiada za treść materiału prasowego, c) art.10 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności poprzez jego niezastosowanie. W oparciu o powyższe zarzuty skarżący wnieśli o uchylenie orzeczenia Sądu Okręgowego w zaskarżonej części i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania oraz rozstrzygnięcia o kosztach procesu. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja pozwanych nie jest zasadna. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Okręgowy są prawidłowe. Sąd Apelacyjny podziela je w całości i uznaje za własne. Stwierdzić jednak należy, iż w okolicznościach rozpoznawanej sprawy Sąd I instancji bezzasadnie oddalił wniosek o przesłuchanie w 9 sprawie w charakterze świadka P. K. na okoliczności dotyczące prawdziwości informacji zawartych w artykule pod tytułem „Płatny seks pod okiem alfonsa” opublikowanym w dzienniku „[…]” z dnia […] czerwca 2004 r. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy uznał, iż pozwani nie wykazali prawdziwości informacji, jakoby powodowie dorabiali w charakterze ochroniarzy w agencjach towarzyskich , podnosząc równocześnie, iż jej jedynym źródłem były wyłącznie twierdzenia P. K., które nie zostały w żaden sposób zweryfikowane. Sam brak potwierdzenia pozyskanych od określonej osoby przez autora tekstu danych nie wyklucza , że mogą one być prawdziwe i dlatego przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka było celowe. Postępowanie apelacyjne postępowania merytorycznego postępowanie apelacyjne w powinno jest zawsze sprawie. kontynuacją Oznacza zmierzać do to, że ponownego rozpoznania całokształtu sprawy, a nie tylko badać , czy zaskarżone orzeczenie jest trafne. Tak określona istota i funkcja postępowania apelacyjnego sprawia , że Sąd II instancji może prowadzić własne postępowanie dowodowe i dokonywać oceny dowodów przeprowadzonych zarówno przez siebie, jak i Sąd I instancji. Realizując obowiązek ponownego rozważenia na nowo całego zebranego w sprawie materiału dowodowego , oraz dokonania jego własnej i swobodnej oceny, w tym oceny zgromadzonych przez Sądy obu instancji dowodów, Sąd ten powinien harmonizować ogólne (art.227-315 k.p.c.) i szczególne (art.381-382 k.p.c.) reguły postępowania dowodowego, co jest nieodzowne dla respektowania zasad bezpośredniości i instancyjności postępowania. Sąd II instancji może zmienić ustalenia faktyczne, stanowiące podstawę wydania wyroku Sądu I instancji nawet bez przeprowadzenia postępowania 10 dowodowego, uzasadniającego odmienne ustalenia, chyba że szczególne okoliczności wymagają ponowienia lub uzupełnienia tego postępowania. Sąd Apelacyjny uznał, iż celowe jest uzupełnienie postępowania dowodowego i dlatego na wniosek apelujących postanowieniem z dnia 29 maja 2008 r. dopuścił dowód z zeznań świadka P. K. na okoliczność prawdziwości informacji zawartych w materiale prasowym opublikowanym w dniu […]czerwca 2004 r. oraz dowód z dokumentów zawartych w aktach sprawy […], tj. zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa złożonego przez P. K. i protokołów złożonych przez nią zeznań, postanowień o wszczęciu postępowania przygotowawczego oraz o przedstawieniu powodom zarzutów. W ocenie Sądu Apelacyjnego treść powyższych dowodów miała znaczenie dla oceny zeznań świadka P. K. Natomiast został wniosek o zwrócenie się do Wojskowej oddalony Prokuratury Garnizonowej w W. o nadesłanie informacji, czy w związku ze zdarzeniami objętymi postępowaniem w sprawie […] toczyły się wobec powodów lub w sprawie jeszcze inne postępowania , a jeżeli tak to jakie. Sąd Okręgowy trafnie bowiem uznał, iż przeprowadzenie powyższego dowodu w okolicznościach rozpoznawanej sprawy nie było celowe. Art.12 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe( Dz.U. Nr 5, poz. 24 z późn. zm.) nakazuje dziennikarzom zachować szczególną staranność i rzetelność przy zbieraniu i wykorzystywaniu materiałów prasowych, zwłaszcza sprawdzić zgodność z prawdą uzyskanych wiadomości lub podać ich źródło. Zaniechanie podjęcia działań tego typu nie może być w swoisty sposób konwalidowane po opublikowaniu materiału prasowego, zwłaszcza na etapie procesu sądowego poprzez poszukiwanie za 11 pośrednictwem Sądu dowodów , celem wykazania prawdziwości podanych informacji. W orzecznictwie dominuje stanowisko, iż dopuszczalność poprzestania przez dziennikarza na zacytowaniu informatora bez konieczności weryfikacji jego twierdzeń , jest ograniczona wyłącznie do źródeł informacji, które można zakwalifikować jako wiarygodne. Wiarygodność informatora może wynikać bądź z posiadanych przez niego kompetencji fachowych lub faktu sprawowania określonej funkcji, bądź z cnót moralnych i dystansu do opisywanej w materiale prasowym sprawy. Powyższą cechę należy rozpatrywać w zależności od charakteru rozpowszechnianego zarzutu. Za wiarygodne źródło nie może być uznana osoba zainteresowana w sprawie, a do przyjęcia wiarygodności nie jest wystarczające samo przekonanie dziennikarza oparte na subiektywnym odczuciu (por. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 28 maja 1999 r., I CKN 16/98, OSNC 2000/2/25, z dnia 11 listopada 2001 r., II CKN 559/99, OSP 2002/12/161 ,z dnia 5 czerwca 2003 r., II CKN 14/01, Wspólnota 2004/22/56 i z dnia 7 października 2004 r., IV CK 83/04 niepubl.). Wskazane powyżej kryteria oceny wiarygodności źródła informacji wskazują, iż z uwagi na wykonywaną działalność, sposób życia oraz fakt bycia osobą zainteresowaną w sprawie dotyczącej stawianych powodom zarzutów, jako domniemana ofiara przestępstwa, P. K. nie mogła być uznana za wiarygodne źródło informacji . Przekazane przez nią dziennikarzowi dane powinny zostać przez niego zweryfikowane, czego autor spornego tekstu nie uczynił. Dowód z zeznań świadka P. K. nie został ostatecznie przeprowadzony, ponieważ pozwani pomimo wyznaczenia im przez Sąd Apelacyjny na podstawie art.242 k.p.c. terminu(następnie przedłużonego) celem wskazania aktualnego 12 adresu świadka, tego nie uczynili. Z uwagi na powyższe Sąd Apelacyjny na podstawie art.240§1 k.p.c. postanowieniem z dnia 29 października 2008 r. zmienił swoje postanowienie dowodowe i oddalił wnioski dowodowe apelujących. Niecelowe było przeprowadzenie przez Sąd Okręgowy dowodów z dokumentów w postaci zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa złożonego przez P. K. i protokołów złożonych przez nią zeznań .Jak bowiem podkreśla się w orzecznictwie, odczytanie zaprotokołowanych w innym postępowaniu zeznań nie może zastąpić przesłuchania przed sądem jako świadka. Protokół obejmujący zeznania stanowi tylko dowód tego, że określona osoba zeznała to co zaprotokołowano, a nie to, że zeznanie jest zgodne z prawdą - por. orzeczenie SN z dnia 6 czerwca 1957 r., I CR 743/56, OSNCK 1959/3/70). Za bezzasadny Sąd Apelacyjny uznał zarzut naruszenia art.233§1 k.p.c. Dla skuteczności zarzutu naruszenia art.233§1 k.p.c. nie jest wystarczające samo stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżących odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie Sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinni wskazać, jakie kryteria oceny naruszył Sąd przy ocenie dowodów, uznając ich brak wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie ją im przyznając( por. postanowienie Sądu najwyższego z dnia 23.01.2001 r. , IV CKN 970/00 Lex nr 52753).Apelacja nie powołuje okoliczności tego typu. W istocie stanowi ona dowolną polemikę z prawidłowo poczynionymi przez Sąd Okręgowy ustaleniami faktycznymi. Uwzględnienie przez Sąd w ocenie materiału dowodowego powszechnych i obiektywnych zasad doświadczenia życiowego nie usprawiedliwia zarzutu 13 przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów na tej tylko podstawie, że indywidualne i subiektywne doświadczenia strony są od tych zasad odmienne (por. wyrok Sad najwyższego z dnia 5.08.1999 76/99, r. , II UKN OSNP 2000/19/732). Wbrew twierdzeniom skarżących Sąd Okręgowy prawidłowo uznał, iż autor spornego materiału prasowego ograniczając się do informacji wyłącznie przekazanych przez P. K. i ich nie weryfikując, naruszył obowiązek szczególnej staranności i rzetelność przy zbieraniu i wykorzystywaniu materiałów prasowych. Ponadto w tekście artykułu znalazła się nieprawdziwa informacja, iż powodowie dorabiali jako ochroniarze w agencjach towarzyskich gangu sutenerów, przy czym autor tekstu wprost napisał, iż fakt ten został po sprawdzeniu – potwierdzony. Nietrafne są także zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego. Apelujący nie obalili, wynikającego z art.24§1 k.c. domniemania bezprawności ich działań naruszających dobra osobiste powodów. W szczególności nie wykazali, aby opublikowanie z naruszeniem art.13 ust.2 Prawa prasowego danych osobowych stanowiło działanie w celu ochrony interesu publicznego, zgłasza w sytuacji, gdy postępowanie karne prowadzone przeciwko powodom zostało umorzone , a skarżący nie udowodnili, że zamieszone w materiale prasowym informacje na temat niezgodnych z prawem działań R. G., A. S. i R. W. były prawdziwe. Sąd Okręgowy zasadnie uznał, iż M. Z. posiadał legitymację bierną w procesie, ponieważ pełnił funkcję redaktora naczelnego dziennika „[…]” w chwili opublikowania materiału prasowego, naruszającego dobra osobiste powodów oraz nie wykazał, iż nie decydował o jego publikacji. Sąd Apelacyjny w pełni podziela pogląd 14 prawny Sądu Najwyższego wyrażony w wyroku z dnia 20 lutego 2004 r., I CK 339/03, Lex nr 196605, iż odpowiedzialność na podstawie przepisu art. 38 Prawa prasowego ponosić może także redaktor naczelny, lecz tylko w razie ustalenia, że decydował o publikacji. Art. 7 ust. 2 pkt 7 Prawa prasowego w połączeniu z treścią art. 25 Prawa prasowego traktować można jedynie jako podstawę domniemania faktycznego, że osoba sprawująca funkcję redaktora naczelnego w czasie publikacji konkretnego materiału decydowała o publikacji tego materiału. Zasadnie Sąd I instancji w okolicznościach rozpoznawanej sprawy na podstawie art.231 k.p.c. uznał, iż pozwany M. Z. jako redaktor naczelny gazety podjął decyzję o publikacji artykułu pod tytułem„Płatny seks pod okiem alfonsa”. Uznając apelację pozwanych za bezzasadną Sąd Apelacyjny na podstawie art.385 k.p.c. orzekł o jej oddaleniu. O kosztach procesu za II instancję rozstrzygnięcie zapadło na podstawie art.98§ 1 i §3 k.p.c. w zw. z art.108§1 k.p.c. i art.391 §1 k.p.c.