Materiały

Rejestracja dziennika lub czasopisma.
Właściwy jest sąd okręgowy, na obszarze właściwości którego znajduje się
siedziba wydawcy.
Zawartość wniosku o rejestrację:
1) tytuł dziennika lub czasopisma;
2) wskazanie siedziby i dokładnego adresu redakcji;
3) wskazanie danych osobowych redaktora naczelnego;
4) określenie wydawcy ze wskazaniem jego siedziby i dokładnego adresu;
5) informacje dotyczące częstotliwości ukazywania się dziennika lub
czasopisma.
Do wniosku o rejestrację czasopisma/dziennika należy dołączyć:
1. Zaświadczenie o prowadzeniu działalności gospodarczej lub odpis z KRS;
2. Pisemne oświadczenie redaktora naczelnego o posiadaniu pełnej zdolności
do czynności prawnych, pełni praw publicznych oraz obywatelstwa polskiego,
3. Pisemne oświadczenie redaktora naczelnego w trybie art. 25 ust. 3 ustawy
prawo prasowe (brak przeszkód do zajmowania funkcji redaktora naczelnego)
4. Pisemne oświadczenie redaktora naczelnego, że nie korzysta z immunitetu
procesowego, a przypadku korzystania przez niego z immunitetu procesowego, do
wskazania redaktora, który ponosi odpowiedzialność.
Koszt wniosku o rejestrację: 40 złotych.
Po wydaniu postanowienia w sprawie rejestracji dziennika lub czasopisma,
sąd zakłada osobną księgę rejestrową dla każdego dziennika lub czasopisma, w
której umieszcza dane określone we wniosku o rejestrację, późniejsze każdorazowe
zmiany tych danych, jak wskazanie redaktora odpowiedzialnego.
Postanowienie Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 18 stycznia 2013 roku, I ACa
15/13.
1. Rejestr czasopism pełni dwie zasadnicze funkcje:
- ma na celu ochronę nazw istniejących już tytułów prasowych, a tym samym
ochronę prawa wydawcy do nazwy tytułu prasowego,
- ma na celu ochronę interesów potencjalnych odbiorców (czytelników),
zapobiegając przed wprowadzeniem ich w błąd co do rzeczywistej tożsamości
danego pisma. Z tych względów sąd w postępowaniu rejestrowym ma obowiązek
badania z urzędu, czy zgłoszony do rejestracji tytuł prasowy odróżnia się
dostatecznie od tytułu już istniejącego oraz czy proponowany tytuł nie będzie
mylony z istniejącym.
2. Na rynku prasowym mogą funkcjonować tytuły podobne, jednakże stopień
tego podobieństwa nie może wprowadzać przeciętnego czytelnika w błąd. Z tych
względów tytuł prasowy podlegający rejestracji nie może być "zbieżny" z tytułem już
zarejestrowanym. Zwrot "zbieżny" ma oczywiście szerszy zakres znaczeniowy, aniżeli
określenie "identyczny", czy "taki sam".
Wydawanie dziennika lub czasopisma można rozpocząć, jeżeli organ
rejestracyjny nie rozstrzygnął wniosku o rejestrację w ciągu 30 dni od jego
zgłoszenia.
Prawa i obowiązki dziennikarzy.
Pozyskiwanie informacji:
Art. 61 Konstytucji.
1. Obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów
władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje
również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i
zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w
jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym
lub majątkiem Skarbu Państwa.
2. Prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz
wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z
powszechnych wyborów, z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu.
3. Ograniczenie prawa, o którym mowa w ust. 1 i 2, może nastąpić wyłącznie
ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i
podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub
ważnego interesu gospodarczego państwa.
Wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 24 czerwca 2014 roku, I ACa 206/14
Jeżeli interes obywatela rozumieć, nie jako prawo do posiadania wiedzy o życiu
prywatnym i osobistym polityków dla samej satysfakcji ingerowania w ten sposób w
ich prywatność, lecz jako wiedzę pozwalającą na weryfikację ich wiarygodności,
prawdomówności, konieczną przy dokonywaniu świadomej oceny działalności osoby
publicznej w kontekście jej postępowania w życiu prywatnym z prezentowanym
publicznie światopoglądem, systemem moralnym i etycznym, dla postrzegania tej
osoby przez obywateli, również w kontekście art. 61 Konstytucji RP, to pewne
informacje o życiu prywatnym osób publicznych nie tylko mogą, ale wręcz powinny
być publikowane. Ostatnio wskazany przepis przyznaje obywatelom RP prawo do
uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób
pełniących funkcje publiczne oraz świadomych preferencji wyborczych.
Z uzasadnienia:
Okolicznością, którą należy wziąć pod uwagę jest Statut partii politycznej, do
której należy powód. Otóż z jego art. 3 ust. 1 pkt 4 i pkt 5 oraz ust. 2 wynika, że:
celami partii są:
umocnienie roli rodziny oraz tworzenie sprzyjających warunków dla jej
rozwoju;
stanie na straży wartości chrześcijańskich, w szczególności ochrony życia
zarówno w wymiarze prawnym, jak i etycznym.
Nadto powód w licznych wystąpieniach publicznych, identyfikował się z
programem swojej partii, wyrażał stanowisko w omawianej kwestii zgodne z jej
stanowiskiem i Statutem. Nie może być wątpliwości, że opinia społeczna ma prawo
do weryfikacji, czy głoszone publicznie przez powoda poglądy w przedmiocie
umacniania roli rodziny, tworzenia sprzyjających dla jej rozwoju warunków oraz
poszanowania wartości chrześcijańskich, do których niewątpliwie należy trwałość i
nierozwiązywalność zawartych związków małżeńskich, są tylko sloganami na użytek
jego działalności politycznej i podnoszenia popularności wśród wyborców, czy też są
jego autentycznymi przekonaniami, które realizuje także w życiu osobistym. Tym
samym, czy powód jest osobą wiarygodną, głosząca poglądy rzeczywiście
wyznawane i realizowane także w życiu prywatnym, czy tez nie.
Rozważając przedmiotową sprawę nie może także pozostać poza polem
widzenia fakt, że parta powoda, nie należąca do partii dużych, nie mająca licznej
rzeszy przedstawicieli w parlamentach polskim i europejskim, prowadziła od daty
swojego powstania (24 marzec 2012 r., rejestracja I czerwca 2012 r.) intensywną
kampanię, mającą zapewnić jej rozpoznawalność, a w konsekwencji skuteczną
kampanię wyborczą w najbliższych wyborach, tj. wyborach do parlamentu
europejskiego, które odbyły się w maju 2014 r. Zatem podjęte przez powoda
działania, mające na celu zablokowanie niekorzystnych dla niego, jako osoby
publicznej - europosła, z ambicjami ponownego wyboru do parlamentu
europejskiego, publikacji odnoszących się do jego życia prywatnego, czy wprost
intymnego, na przełomie roku 2012 i roku 2013, nie można uznać, jako
pozostających bez związku z tą kampanią wyborczą do parlamentu europejskiego,
kampanią, w której (...) opowiadała się za kompleksową polityką prorodzinną.
W przypadku sektora publicznego: ustawa z 6 września 2011 roku o dostępie
do informacji publicznej.
W przypadku sektora prywatnego: przedsiębiorcy i podmioty niezaliczone do
sektora finansów publicznych oraz niedziałające w celu osiągnięcia zysku są
obowiązane do udzielenia prasie informacji o swojej działalności, o ile na podstawie
odrębnych przepisów informacja nie jest objęta tajemnicą lub nie narusza prawa do
prywatności.
W przypadku odmowy udzielenia informacji, na żądanie redaktora
naczelnego, odmowę doręcza się zainteresowanej redakcji w formie pisemnej, w
terminie trzech dni; odmowa powinna zawierać oznaczenie organu, jednostki
organizacyjnej lub osoby, od której pochodzi, datę jej udzielenia, redakcję, której
dotyczy, oznaczenie informacji będącej jej przedmiotem oraz powody odmowy.
Odmowę lub niezachowanie wymogów określających tryb postępowania przy
odmowie udzielenia informacji można zaskarżyć do sądu administracyjnego w
terminie 30 dni.
Wyrok WSA z 7 listopada 2007 roku, II SA/Wa 749/07:
Rada Nadzorcza Spółdzielni Mieszkaniowej Lokatorsko-Własnościowej, zalicza się do
podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji prasie. Ewentualny brak
obiektywizmu ze strony pytającego, nie mieści się w katalogu przesłanek
uzasadniających odmowę udzielenie informacji w trybie art. 4 ust. 1 ustawy Prawo
prasowe.
Wyrok WSA z 20 grudnia 2007 roku, II SA/Wa 1767/07:
1. Na Polskim Związku Łowieckim spoczywa obowiązek udzielania prasie informacji o
swej działalności, z wyjątkiem odmowy dokonanej ze względu na ochronę
prywatności oraz ochronę tajemnicy państwowej i służbowej oraz innej tajemnicy
chronionej ustawą.
2. Postępowanie w zakresie przyznawania odznaczeń łowieckich, również
sporządzanie uzasadnionych wniosków o nadanie odznaczeń przez odpowiedni
organ związku, jako element inicjujący proces przyznawania odznaczenia, mieści się
w pojęciu działalności zrzeszenia i stanowi, informację prasową w rozumieniu ustawy
- Prawo prasowe.
Każdy obywatel, zgodnie z zasadą wolności słowa i prawem do krytyki, może
udzielać informacji prasie. Nikt nie może być narażony na uszczerbek lub zarzut z
powodu udzielenia informacji prasie, jeżeli działał w granicach prawem
dozwolonych.
Problematyka whistleblowers;
Wielka Izba ETPCz: (Guja v. Mołdawia, 2008).
Skarżący, naczelnik wydziału prasowego w biurze Prokuratora Generalnego,
przekazał redakcjom dwóch gazet listy napisane do prokuratury przez wysokich
rangą polityków. Ich treść sprowadzała się do mało subtelnego nacisku na
prokuraturę celem zaniechania ścigania czterech policjantów podejrzanych o
nadużycie władzy. Za udostępnienie prasie listów skarżący został zwolniony z pracy;
ETPCz:
a) szczególny obowiązek lojalności i dyskrecji po stronie urzędnika
państwowego;
b) konieczność zawiadomienia w pierwszej kolejności przełożonych o
dostrzeżonych w pracy urzędu nieprawidłowościach, naruszeniach prawa lub
czynach zabronionych;
c) jeżeli przełożeni nie chcą lub nie mogą przeciwdziałać naruszeniom, o
których zostali poinformowani, pracownik może rozważyć potrzebę skorzystania z
innych kanałów rozpowszechnienia informacji o nieprawidłowościach, jednakże musi
wziąć pod uwagę:
- interes publiczny związany z ujawnianymi informacjami (opinia
publiczna jest czuła na przypadki nadużyć władzy);
- autentyczność i rzetelność ujawnianej informacji;
- potencjalna szkoda, która może wyniknąć z faktu powszechnej
dostępności informacji uznanych za ważne dla państwa;
- rodzaj ujawnianej informacji;
- szczególne cechy urzędu, którego informacja dotyczy.
d) whistleblower powinien działać w dobrej wierze oraz kierować się
interesem ogólnym.
Stany Zjednoczone: Garcetti v. Ceballos (2006)
Richard Ceballos, zastępca prokuratora okręgowego w Los Angeles,
na żądanie adwokata jednego z oskarżonych zbadał prawidłowość procedury
uzyskania przez policję nakazu przeszukania. Dochodząc do wniosku, że policja
naruszyła obowiązujące prawo, podzielił się z przełożonymi swoimi spostrzeżeniami
i sporządził na ten temat notatkę, sugerując wycofanie zarzutów; ostatecznie sąd
karny, odmiennie niż powód, ocenił, że nakaz został wydany prawidłowo. Powód
twierdził, że w wyniku opisanego wyżej incydentu został poddany różnym sankcjom
w miejscu pracy.
Sąd Najwyższy: osoba zatrudniona w służbie publicznej, która w ramach
obowiązków służbowych składa na ręce przełożonych oświadczenie określonej treści
nie działa jako obywatel korzystający z konstytucyjnej wolności słowa,
Jeżeli wypowiedź będąca przyczyną sankcji miała związek z obowiązkami
urzędowymi, to działania pracodawcy w ogóle nie podlegają ocenie w świetle
Pierwszej Poprawki.
Ogólne obowiązki dziennikarzy:
1) Zadaniem dziennikarza jest służba społeczeństwu i państwu.
2) Dziennikarz ma obowiązek działania zgodnie z:
- etyką zawodową;
- zasadami współżycia społecznego;
- w granicach określonych przepisami prawa.
Dziennikarz, w ramach stosunku pracy, ma obowiązek realizowania ustalonej
w statucie lub regulaminie redakcji, w której jest zatrudniony, ogólnej linii
programowej tej redakcji. Działalność dziennikarza sprzeczna z linią programową
redakcji stanowi naruszenie obowiązku pracowniczego.
Kodeks etyki dziennikarskiej SDP (wyciąg):
I - Informacje i opinie
Informacje należy wyraźnie oddzielać od interpretacji i opinii.
Opinie mogą być stronnicze, ale nie mogą zniekształcać faktów i być wynikiem
zewnętrznych nacisków.
II - Zbieranie i opracowanie materiałów
W zbieraniu materiałów nie wolno posługiwać się metodami sprzecznymi z prawem i
nagannymi etycznie; ukryta kamera i mikrofon czy podsłuch telefoniczny są
dopuszczalne wyłącznie w przypadku dziennikarstwa śledczego, tj. tropienia w imię
dobra publicznego - za wiedzą i zgodą przełożonych - zbrodni, korupcji czy nadużycia
władzy.
Dziennikarza obowiązuje zachowanie tajemnicy źródła informacji, osoby i wizerunku
informatora, jeśli on tego wymaga; tajemnica może być ujawniona - z tym
zastrzeżeniem - jedynie przełożonemu.
III - Dziennikarz wobec rozmówców i odbiorców
Rozmówcy powinni być poinformowani, w jaki sposób zostaną wykorzystane ich
wypowiedzi; autoryzacja obowiązuje, jeśli zastrzeże to rozmówca;
IV - Przestępstwa i sytuacje wyjątkowe
Przy ujawnianiu przestępstw i osób podejrzanych o ich dokonanie, należy zachować
daleko idącą rozwagę, unikać opisów umożliwiających naśladowanie czynów
antyspołecznych, oraz nie przesądzać o winie, zanim sąd nie wyda prawomocnego
wyroku.
W relacjach z wojen, zamieszek i demonstracji dziennikarze powinni zachować
postawę niezaangażowanych obserwatorów, tak by nie stać się przedmiotem
manipulacji.
Niedopuszczalne jest pokazywanie w bliskim planie scen śmierci, a krwawe skutki
wojen i katastrof, przejawy okrucieństwa i przemocy mogą być opisywane i
pokazywane jedynie pod warunkiem zachowania równowagi między ścisłością relacji
a względem na wrażliwość odbiorców, zwłaszcza rodzin ofiar i osób im bliskich.
V - Konflikt interesów
Wiarygodność i niezależność dziennikarska jest nie do pogodzenia z przyjmowaniem
prezentów o wartości przekraczającej 200 zł, korzystaniem z darmowych wyjazdów
czy testowaniem przedmiotów, urządzeń.
Angażowanie się dziennikarzy w bezpośrednią działalność polityczną i partyjną jest
przejawem konfliktu interesów i należy wykluczyć podejmowanie takich zajęć oraz
pełnienie funkcji w administracji publicznej i w organizacjach politycznych.
Szczegółowe obowiązki dziennikarza:
zachowanie
szczególnej
staranności
i
rzetelności
przy
zbieraniu
i
wykorzystaniu materiałów prasowych,
konieczność sprawdzenia zgodności z prawdą uzyskanych wiadomości lub
podania ich źródła,
ochrona dóbr osobistych innych osób,
ochrona działających w dobrej wierze informatorów i innych osób, które
okazują dziennikarzowi zaufanie.
Wyrok SN z 2 grudnia 2010 roku, I CSK 11/10
1. Dziennikarz nie zawsze będzie ponosił odpowiedzialność za opublikowanie faktów,
które okazały się nieprawdzie. Warunkiem nieodzownym zwolnienia dziennikarza od
odpowiedzialności cywilnej za publikację faktu, który okazał się niezgodny z prawdą
jest zachowanie przez niego szczególnej staranności i rzetelności przy zbieraniu i
wykorzystaniu materiału prasowego.
2. Dziennikarz ma ograniczone możliwości sprawdzenia prawdziwości uzyskanych
informacji. Nie zwalnia to jednak dziennikarza od obowiązku weryfikacji uzyskanych
wiadomości w dostępny dla niego sposób. Tym bardziej w sytuacji, gdy okoliczności
towarzyszące uzyskanej informacji uzasadniają obawę, że jej źródło nie było
obiektywne, a podawane przez dziennikarza fakty mogą stanowić podstawę
poważnych zarzutów wobec przedstawianej w publikacji prasowej osoby.
3. Od obowiązku zachowania przez dziennikarza szczególnej staranności i rzetelności
dziennikarskiej nie zwalnia to, że motywem publikacji prasowej jest ochrona
uzasadnionego interesu społecznego. Należy mieć także na uwadze, że w przypadku
publikacji istotnych dla społeczeństwa informacji, mimo braku możliwości pełnego
zweryfikowania
przez
dziennikarza
ich
prawdziwości,
powinno
to zostać
uwzględnione w treści, jak również w odpowiedniej formie materiału prasowego.
Wymóg szczególnie starannego i rzetelnego postępowania, przewidziany w art. 12
ust. 1 pkt 1 Prawa prasowego, jest bowiem aktualny nie tylko na etapie zbierania, ale
także wykorzystania materiałów prasowych.
4. Z art. 47 Konstytucji wynika, że każdy ma prawo do ochrony czci i dobrego imienia.
Dotyczy to także osób publicznych, mimo że podejmując się działalności publicznej
muszą oni liczyć się z krytyką, chociażby obiektywnie niesłuszną, swojego
postępowania.
Wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 24 lipca 2014 roku, I ACa 141/14:
Samo podanie źródła informacji opublikowanej przez dziennikarza nie jest przesłanką
wystarczającą do uchylenia bezprawności, ani nie zwalnia z obowiązku sprawdzenia
zgodności z prawdą publikowanych informacji. Poprzestanie na zacytowaniu opisu
danego zdarzenia przedstawionego przez jedną ze stron bez sprawdzenia, czy
zdarzenie takie miało miejsce, czy chociażby bez umożliwienia drugiej stronie
sprawdzenia tego faktu i przedstawienia własnej wersji, z pewnością nie spełnia
wymogu staranności i rzetelności dziennikarskiej, których kryteria oceny
ustawodawca zaostrzył poprzez nakaz, aby były one szczególne.
Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 3 kwietnia 2014 roku, I ACa 1511/13:
Przepisy
Prawa
prasowego
nie
dają
podstaw
do
przyjęcia
absolutnej
odpowiedzialności dziennikarza w tym sensie, żeby w przypadku sprzeczności faktów
wynikających z informacji z rzeczywistym stanem rzeczy dziennikarz odpowiadał już
tylko z racji samego zaistnienia takiej sprzeczności. Z art. 12 ust. 1 Prawa prasowego
wynika, że dziennikarz odpowiada za własne zaniedbania w wyjaśnieniu
rzeczywistego stanu rzeczy, a nie za nieprawdziwość podanej informacji. Zatem,
jeżeli pomimo zachowania przez dziennikarza wymaganej staranności okaże się, że
fakty objęte jego informacją były inne, to pozostać to musi bez wpływu na ocenę
zachowania się dziennikarza, jako będącego dozwolonym przez prawo. Brak
przeprowadzenia tzw. dowodu prawdy odnośnie do powyższych faktów nie
przesądza o odpowiedzialności dziennikarza na podstawie art. 24 k.c. za naruszenie
cudzego dobra osobistego, jeżeli równocześnie nie można dziennikarzowi zarzucić
zaniedbań w wypełnieniu obowiązków wymienionych w art. 12 ust. 1 pkt 1 Prawa
prasowego. Innymi słowy zgodne z art. 12 ust. 1 pkt 1 Prawa prasowego działanie
dziennikarza uchyla bezprawność nieprawdziwej informacji naruszającej cudze dobro
osobiste, choćby tzw. dowód prawdy odnośnie do faktów objętych informacją nie
został przeprowadzony.
Wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z 28 lutego 2013 roku, I ACa 519/12:
Jedynie w przypadku, gdy dziennikarz opiera informacje na dokumentach
urzędowych, zwolniony jest z obowiązku dodatkowej weryfikacji, w tym
umożliwienia osobie zainteresowanej ustosunkowania się do informacji.
Wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 15 stycznia 2013 roku, I ACa 1014/12:
Zachowanie rzetelności, do której zobowiązuje dziennikarza ustawa przejawia się w
ukazaniu całościowego, obiektywnego obrazu opisywanej rzeczywistości. Pojęcie
rzetelności obejmuje też odpowiedzialność za słowo, uczciwość i solidność.
Natomiast szczególna staranność to nic innego jak powinność sprawdzenia zgodności
z prawdą uzyskanych informacji, ich weryfikacji u osób, których dotyczą opisywane
zdarzenia, przy czym dziennikarz nie ma obowiązku w każdych okolicznościach
zwracać się o wyjaśnienia do osoby, o której ma zamiar krytycznie wypowiedzieć się
lub napisać artykuł.
Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 8 lipca 2009 roku, I ACa 316/09:
1. Sposób spędzania wolnego czasu, a zatem życie prywatne jest dobrem osobistym
każdego człowieka i nie może on być przedmiotem publikacji prasowej opatrzonej
fotografiami, jak również imieniem i nazwiskiem osoby której dotyczy, o ile ta osoba
nie wyraziła zgody na publikację jej danych personalnych.
2. Napiętnowanie i informowanie społeczeństwa o niekorzystnych zjawiskach
występujących w społeczeństwie, w tym zwrócenie uwagi na naganne postępowanie
posłów w postaci nadużywania alkoholu w czasie służbowych wyjazdów niewątpliwie
należy do obowiązków prasy.
Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 10 czerwca 2008 roku, VI ACa 1648/07:
Opublikowanie informacji o naruszaniu określonych wartości w działalności
publicznej lub w życiu prywatnym przez osobę, której działalność publiczna wiąże się
z ich prezentacją, pozbawione jest cech bezprawności.
Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 19 lutego 2014 roku, I ACa 1073/13
1. Zgoda na publikację informacji dotyczących życia prywatnego musi wskazywać
zakres informacji, które mogą być publikowane oraz sposób ich publikacji.
2. Życie intymne każdej osoby podlega zawsze pełnej ochronie prawnej. Nie obala
zatem domniemania bezprawności działania wykazanie przez dziennikarza, że
okoliczności z cudzego życia intymnego, ujawnione przez niego w reportażu
prasowym, były obiektywnie prawdziwe (art. 24 § 1 k.c.). Jedynie w przypadku osób
sprawujących funkcje publiczne ujawnione mogłyby być z tej sfery wyłącznie te fakty,
które stanowią czyny niedozwolone lub są sprzeczne z zasadami współżycia
społecznego (dobrymi obyczajami).
Zakazy związane z toczącym się postępowaniem karnym:
Nie wolno wypowiadać w prasie opinii co do rozstrzygnięcia w postępowaniu
sądowym przed wydaniem orzeczenia w I instancji.
SN USA, Bridges v. California (1946)
Nie wolno publikować w prasie danych osobowych i wizerunku osób,
przeciwko którym toczy się postępowanie przygotowawcze lub sądowe, jak również
danych osobowych i wizerunku świadków, pokrzywdzonych i poszkodowanych,
chyba że osoby te wyrażą na to zgodę.
Właściwy prokurator lub sąd może zezwolić, ze względu na ważny interes
społeczny, na ujawnienie danych osobowych i wizerunku osób, przeciwko którym
toczy się postępowanie przygotowawcze lub sądowe.
Wyrok Sądu Najwyższego z 29 kwietnia 2011 roku, I CSK 509/10
Art. 13 ust. 2 ustawy z 1984 r. - Prawo prasowe nie oznacza, żeby prasa przez czas
trwania postępowań karnych nie mogła zajmować się sprawami i problemami,
których te postępowania dotyczą. Zakaz wprowadzony przez art. 13 ust. 2 ustawy z
1984 r. - Prawo prasowe odnosi się wyłącznie do danych osobowych i wizerunku
osób, które w toczącym się postępowaniu karnym występują w różnych rolach
procesowych. Zakaz publikowania w prasie danych osobowych i wizerunku
oskarżonego w sprawie karnej ma na celu jego ochronę przed stygmatyzacją, w
warunkach, gdy do chwili wydania prawomocnego skazującego wyroku chroni go
zasada domniemania niewinności. Podanie danych osobowych oskarżonego w
środkach masowego przekazu może narazić go na utratę dobrego imienia zanim
jeszcze postępowanie karne się zakończy.