Rejestracja i analiza sygnału EKG

Rejestracja i analiza sygnału EKG
Aparat do rejestracji czynności
elektrycznej serca skonstruowany
przez W. Einthovena. Proszę
zauważyć w jakich miejscach na ciele
zbierana jest sygnał.
Rozchodzenie się sygnału
stymulujacego pracę serca i
związane z tym powstawanie sygnału
EKG. Rysunek po brany ze strony
Wikipedii.
Oznaczenia kolejnych składowych
sygnału EKG.
Umiejscowienie elektrod do pomiaru
czynności elektrycznej serca z
powierzchni klatki piersiowej,
rysunek pobrany ze stron Wikipedii.
Mechanizm powstawania czynności elektrycznej serca został omówiony na zajęciach „Sygnały
Bioelektryczne". W tym miejscu przypomnimy tylko kilka ważnych (i ciekawych) faktów.
Czynność elektryczna serca znana jest od połowy XIX, jednakże za początek narodzin
elektrokardiografii uznaje się rok 1903, kiedy to W. Einthoven dokonał pomiaru czynności
elektrycznej serca z powierzchni ciała (rys. 1). Jako metoda diagnostyczna, elektrokardiografia
zaczęła się szybko rozwijać po roku 1936, kiedy to do rejestracji czynności elektrycznej serca
zastosowano wzmacniacz lampowy oraz system zapisu pomiaru na papierze.
Serce posiada specjalny, wzbudzany samoczynnie układ, który generuje i przewodzi bodźce
elektryczne. Następstwem działania tego układu jest rytmiczna praca serca o częstości od 70
do 180 cykli na minutę (częstość ta ulega zmianom pod wpływem czynników biochemicznych,
powstałych np. w skutek stresu).
Elektroda rejestrująca sygnał EKG zbiera czynność elektryczną wszystkich komórek serca, a
zatem zarówno komórek wchodzących w skład układu generującego i przewodzącego impulsy
elektryczne oraz kurczących się pod wpływem impulsów sterujących mięśni, które kurcząc się,
również wytwarzają sygnał elektryczny. Jednakże, z uwagi na nieporównywalnie dużo większą
masę mięśni serca w porównaniu z masą komórek układu stymulującego przyjmuje się, że
głównym składnikiem sygnału EKG jest czynność elektryczna mięśnia sercowego.
W przybliżeniu, sygnał stymulujący pracę serca rozchodzi się z jego prawej górnej części w
kierunku dolnym i na lewą stronę. Na skutek pobudzania kolejnych partii mięśnia sercowego,
powstaje charakterystyczny kształt sygnału EKG (rys. 2, rys. 3).
Oznaczenia kolejnych składowych sygnału EKG:
odchylenia od linii poziomej (izoelektrycznej) nazywamy załamkami,
odległość w czasie pomiędzy końcem załamka P i początkiem załamka Q oraz końcem
załamka S i początkiem załamka T nazywamy odcinkami — odpowiednio PQ i ST.
Elektrody pomiarowe połączone do aparatury rejestrujących nazywamy odprowadzeniami.
Uwaga — przyjęto odprowadzeniami oznaczać także sygnały EKG będące liniowymi
kombinacjami sygnałów zebranych przez elektrody.
W konwencjonalnej elektroencefalografii stosuje się 12 tzw. odprowadzeń klasycznych:
Trzy odprowadzenia kończynowe biegunowe, zaproponowane jeszcze przez Einthoven i
oznaczane rzymskimi cyframi I, II i III. Elektrody w tym systemie umieszcza się prawej
(R) (ang. right) i lewej (L) (ang. left) kończynie górnej (najczęściej w okolicy nadgarstka,
czasem ramieniu lub czy barku) oraz lewej nodze w okolicy stopy (F) (ang. foot).
Elektrodę umieszczaną na prawym nadgarstku oznacza się kolorem czerwonym, na
lewym żółtym, na lewej kostce zielonym. Elektrodę masy umieszcza się zwykle na lewej
kostce (choć teoretycznie można ją aplikować gdziekolwiek) i jest ona oznaczona
kolorem czarnym. Odprowadzenia kończynowe mierzą różnicę napięć pomiędzy
miejscami przyłożenia elektrod w następujący sposób:
gdzie:
to potencjały odpowiednio na prawym i lewym nadgarstku oraz stopie
mierzone względem elektrody masy.
Jak łatwo zauważyć, tylko dwa spośród powyższych napięć są liniowo niezależne, co
można zapisać w postaci związku:
który nazywany jest prawem Einthovena. Proszę zauważyć, iż w tym przypadku
wzmacniane jest sygnał będący różnicą napięć dwóch kolejnych elektrod, stąd też te
odprowadzenia nazywamy dwubiegunowymi (bipolarnymi).
Trzy odprowadzenia jednobiegunowe Goldberga. W odprowadzeniach tych sygnał w
danym odprowadzeniu jest różnicą napięć pomiędzy elektrodą pomiarową a średnim
napięciem na dwóch pozostałych elektrodach:
Sześć odprowadzeń jednobiegunowych Wilsona. W przypadku warto zapoznać się z z
historią tych odprowadzeń. Początkowo Wilson zaproponował układ jednobiegunowych
doniesień dla kończyn w następujący sposób:
Jak widzimy, jako elektrodę odniesienia wybrał on średnie napięcie rejestrowane przez
elektrody. Niestety, sygnały prezentowane w tym systemie miały małą amplitudę, w
związku z czym tego rodzaju odprowadzenia nie stosowano w praktyce. Z systemu
zaproponowanego przez Wilsona wywodzi się jednak system odniesień Goldbergera,
który zauważył, że napięcie na trzeciej kończynie można zwiększyć o 50% jeśli do
wyznaczenia napięcia odniesienia zastosuje się dwie, a nie trzy elektrody. Metoda
wyznaczania potencjału odniesienia zaproponowana przez Wilsona znalazła jednak
zastosowanie przy mierzeniu czynności elektrycznej serca mierzonej z powierzchni klatki
piersiowej. W tym celu elektrody umieszcza się w pewnych ustalonych miejscach (rys. 4,
zaś odprowadzenia oznacza się symbolami
. Odniesieniem w tym
przypadku jest średni sygnał rejestrowany na kończynach górnych i lewej stopie.
Ćwiczenia
Aby uruchomić zbieranie sygnału należy wykonać następujące operacje:
przykleić elektrody do badanego;
włożyć przewody do elektrod, a potem do wzmacniacza;
podłączyć zasilanie wzmacniacza;
podłączyć wzmacniacz do komputera (przejściówka optyczna i kabel USB);
otworzyć Terminal i wpisać polecenia:
obci launch ../administrator/obci/scenarios/porti7_ekg.ini. Po tym
poleceniu wzmacniacz powinien wyświetlać napis „Fiber”; napis „Connect” oznacza, że
połączenie wzmacniacza z komputerem nie udało się. W takim przypadku wykonujemy
polecenie obci srv_kill i powtarzamy próbę połączenia.
svarog.
Ćwiczenie 1
Podaj związek pomiędzy sygnałami mierzonymi w systemie Goldbergera, a systemem
Einthovena. Podaj analogiczny związek pomiędzy sygnałami w odniesieniach Goldberga co
Prawo Einthovena. Pokaż, że w systemie Goldbergera uzyskuje się sygnały o amplitudzie o
50% wyższej niż w pierwotnym systemie Wilsona.
Ćwiczenie 2
Umieść po jednej elektrodzie na prawej i lewej kończynie górnej oraz w okolicy kostki na lewej
nodze. Elektrodę GND umieść na brzuchu i podłącz ją do wejścia GND wzmacniacza. Elektrody
pomiarowe podłącz do unipolarnych wejść wzmacniacza. Uruchom aplikację SVAROG do
rejestracji i oglądania sygnałów bioelektrycznych. Korzystając zakładki „Montaż” utwórz I i II
odprowadzenia Einthovena. Spróbuj zaobserwować sygnał EKG. Jeśli Ci się to nie udało, podaj
przyczynę i zaproponuj rozwiązanie. Zaprojektuj filtr górnoprzepustowy i zastosuj go do
zbieranego sygnału. Znajdź w sygnale EKG poszczególne załamki.
Ćwiczenie 3
Za pomocą elektrod połączonych z wejściami monopolarnymi zbierz sygnał EKG w odniesieniu
Goldbergera.
Ćwiczenie 5
Zbierz fragment sygnału EKG przy pomocy Svaroga. Napisz program który:
wczytuje i rysuje sygnał,
transformuje sygnał do systemu dwubiegunowego i sprawdza dla niego prawo Einthovena
Ćwiczenie 6
Zaproponuj metodę rozpoznawania początku kolejnego cyklu pracy serca. Wyznacz widmo
sygnału EKG, zebranego w ćwiczeniu 5 w kolejnych cyklach pracy serca.
Ćwiczenie 7
Napisz program, który wczyta plik z sygnałem i na jego podstawie wyznaczy tętno (ang. heart
rate).