D - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Słupsku

Sygn. akt V U 237/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 20 grudnia 2016 r.
Sąd Rejonowy w Słupsku V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący: SSR Marzena Hop
Protokolant: Kamila Skorupska
po rozpoznaniu w dniu 20 grudnia 2016 r. w Słupsku
sprawy z odwołania małoletniej H. G. od orzeczenia Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o
Niepełnosprawności w Województwie (...) z dnia 09.06.2016 r., nr (...)(...)
przeciwko Wojewódzkiemu Zespołowi do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie (...)
o ustalenie niepełnosprawności
oddala odwołanie
Sygn. akt VU 237/16
UZASADNIENIE
Małoletnia H. G. działająca przez przedstawiciela ustawowego – matkę I. C. - reprezentowana przez radcę
prawnego - wniosła odwołanie od orzeczenia Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności
w Województwie (...) z dnia 09.06.2016r. domagając się zmiany decyzji przez orzeczenie, że H. G. należy do osób
wymagających stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną zdolnością
do samodzielnej egzystencji.
Pełnomocnik ubezpieczonej podniósł, że małoletnia ubezpieczona w związku z chorobą nie może regularnie uczęszczać
do przedszkola i funkcjonować kilka godzin bez pomocy matki, wymaga stałej opieki, występuje u niej długotrwały
świąd, częste reakcje alergiczne ( skórne – rany na ciele i pokarmowe – silne bóle brzucha).
Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie (...) w odpowiedzi
na odwołanie wniósł o jego oddalenie.
(...) podniósł, że nie znalazł podstaw do uwzględnienia wniosku strony i zmiany zaskarżonego orzeczenia. Istniejące
schorzenia zaliczają H. G. do osób niepełnosprawnych, jednakże nie zachodzi konieczność stałej lub długotrwałej
opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji, a jedynie
stałego współudziału na co dzień opiekuna w procesie leczenia, rehabilitacji i edukacji. H. G. wymaga pomocy w
procesie leczenia i rehabilitacji w sposób przewyższający zakres opieki nad zdrowym dzieckiem w danym wieku.
Atopowe zapalenie skóry wymaga systematycznego leczenia oraz okresowych badań kontrolnych, nie upośledza
jednak rozwoju dziecka ( psychicznego i fizycznego), zachowana jest sprawność fizyczna i intelektualna.
Sąd ustalił co następuje:
H. G. urodziła się (...) Uczęszcza do przedszkola, ale w związku z chorobą często opuszcza zajęcia. Zdarza się, że matka
odbiera ją z przedszkola po 4 godzinach z uwagi na nasilenie reakcji alergicznych.
Bezsporne
H. G. choruje na atopowe zapalenie skóry od 9 miesiąca życia, podobnie jak młodszy brat. Była z tego powodu
hospitalizowana od dnia 12.05.2016r do 17.05.2016r. w Szpitalu (...), Oddziale Alergologii i Chorób Płuc w G..
Stwierdzono wówczas IgE – niezależną nadwrażliwość na roztocza kurzu domowego, a nasilenie atopowego zapalenia
skóry wg skali (...) wynosiło 41. Dziecko jest na diecie odpowiedniej dla wieku z ograniczeniem barwników i
konserwantów. Dziewczynka jest pod opieką lekarza Poradni POZ w S., który ocenia wyniki leczenia dość dobrze. H.
G. była również hospitalizowana w Oddziale Pediatrycznym Szpitala (...) w S. od dnia 31.05.2016r. do 03.06.2016r.
z powodu zapalenia gardła. Dziecko pozostaje również w leczeniu w (...) Przychodni (...), gdzie lekarz leczący wydał
szczegółowe zalecenia co do pielęgnacji skóry. Nadto leczona jest w placówce medycznej M., gdzie lekarz również
wydał zalecenia co do pielęgnacji skóry i zapisał lek Z..
Badanie w kierunku IgE - zależnej alergii pokarmowej i powietrznopochodnej prawidłowe.
Twierdzenie, że u dziecka występuje długotrwały świąd i częste reakcje alergiczne nie znajduje odzwierciedlenia w
dokumentacji medycznej nadto nie ogranicza samodzielnej egzystencji dziecka, a wymaga pielęgnacji skóry, co jest
leczeniem i oczywistą powinnością rodzica. Atopowe zapalenie skóry wymaga systematycznego leczenia miejscowego.
Nie upośledza to rozwoju fizycznego i psychicznego dziecka. W dniu badania przez biegłą dziewczynka była pogodna,
w bardzo dobrym kontakcie, biegała po gabinecie. Jej skóra była czysta, bez zmian atopowych, występowało kilka
niewielkich strupków po zadrapaniach. W badaniu przedmiotowym nie stwierdzono odchyleń od stanu prawidłowego.
Rozwój psychoruchowy stosowny do wieku.
H. G. chorująca na atopowe zapalenie skóry wymaga niewątpliwie stałego współudziału rodziców ( opiekunów)
w procesie leczenia. Nie wymaga koniczności całkowitej opieki, co oznacza całkowitą zależność od otoczenia
(w porównaniu do rówieśników), konieczność pielęgnacji w zakresie higieny osobistej i karmienia, niemożność
zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych lub całkowitą zależność od otoczenia w pełnieniu ról społecznych.
dowód: opinia biegłego sądowego z dziedziny alergologii i pediatrii prof. dr hab. n. med. M. C. - Szaflarskiej– k.14-15
akt, dokumentacja medyczna złożona w aktach (...).
Orzeczeniem z dnia 18.04.2016r. (...) do Spraw orzekania o Niepełnosprawności w S. zaliczył H. G. do osób
niepełnosprawnych z przyczyny niepełnosprawności 11-I. Orzekł, że co do H. G. nie zachodzi konieczność stałej lub
długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną zdolnością do samodzielnej egzystencji
oraz że dziecko wymaga stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia, rehabilitacji i
edukacji.
Orzeczeniem z dnia 09.06.2016r. Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie
(...) utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie (...) ds. Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie (...).
dowód: bezsporne oraz orzeczenia - w aktach organu rentowego.
Sąd zważył, co następuje:
Odwołanie H. G. nie jest zasadne i jako takie nie zasługuje na uwzględnienie.
W niniejszej sprawie skarżąca domagała się zmiany punktu 7 orzeczenia o niepełnosprawności poprzez uznanie
konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością
samodzielnej egzystencji.
(...) podniósł, że istniejące u H. G. schorzenia pozwalają na zaliczenie jej do osób niepełnosprawnych. Jednak stan
zdrowia dziecka nie powoduje konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze
znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.
Kluczowym zatem w przedmiotowej sprawie było ustalenie czy małoletnia H. G. potrzebuje stałej lub długotrwałej
opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.
Na gruncie przedmiotowej sprawy zastosowanie znajduje Ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej
i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. 1997, Nr 123, poz. 776).
W myśl art. 4a ust. 1 osoby, które nie ukończyły 16 roku życia zaliczane są do osób niepełnosprawnych, jeżeli mają
naruszoną sprawność fizyczną lub psychiczną o przewidywanym okresie trwania powyżej 12 miesięcy, z powodu wady
wrodzonej, długotrwałej choroby lub uszkodzenia organizmu, powodującą konieczność zapewnienia im całkowitej
opieki lub pomocy w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych w sposób przewyższający wsparcie potrzebne
osobie w danym wieku.
Stosownie natomiast do treści art. 6b powiatowe zespoły orzekają na wniosek osoby zainteresowanej lub jej
przedstawiciela ustawowego albo, za ich zgodą, na wniosek ośrodka pomocy społecznej. W orzeczeniu powiatowego
zespołu, poza ustaleniem niepełnosprawności lub stopnia niepełnosprawności, powinny być zawarte wskazania
dotyczące w szczególności:
1) odpowiedniego zatrudnienia uwzględniającego psychofizyczne możliwości danej osoby;
2) szkolenia, w tym specjalistycznego;
3) zatrudnienia w zakładzie aktywności zawodowej;
4) uczestnictwa w terapii zajęciowej;
5) konieczności zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze oraz pomoce techniczne, ułatwiające
funkcjonowanie danej osoby;
6) korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji, przez co rozumie się korzystanie
z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy
społecznej, organizacje pozarządowe oraz inne placówki;
7) konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością
samodzielnej egzystencji;
8) konieczności stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji;
9) spełniania przez osobę niepełnosprawną przesłanek określonych w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.)
Z kolei szczegółowe zasady wydawania orzeczeń o niepełnosprawności, standardy w zakresie kwalifikowania oraz
postępowania dotyczącego orzekania o niepełnosprawności reguluje Rozporządzenie Ministra Gospodarki Pracy i
Polityki Społecznej z dnia 15.07.2003r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności.
Zgodnie z § 3 ust. 1 powyższego Rozporządzenia, przy orzekaniu o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16
roku życia, zwanej dalej "dzieckiem", bierze się pod uwagę:
1)zaświadczenie lekarskie zawierające opis stanu zdrowia, wydane przez lekarza, pod którego opieką lekarską znajduje
się dziecko, oraz inne posiadane dokumenty mogące mieć wpływ na ustalenie niepełnosprawności;
2)ocenę stanu zdrowia wystawioną przez lekarza - przewodniczącego składu orzekającego, zawierającą opis przebiegu
choroby zasadniczej oraz wyniki dotychczasowego leczenia i rehabilitacji, opis badania przedmiotowego, rozpoznanie
choroby zasadniczej i chorób współistniejących oraz rokowania odnośnie do przebiegu choroby, a także ograniczenia
w funkcjonowaniu występujące w życiu codziennym w porównaniu do dzieci z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną
właściwą dla wieku dziecka;
3)możliwość poprawy zaburzonej funkcji organizmu poprzez zaopatrzenie w przedmioty ortopedyczne, środki
techniczne, środki pomocnicze lub inne działania.
Natomiast przy ocenie:
1)konieczności korzystania przez dziecko z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji - bierze
się pod uwagę, czy występuje ograniczenie lub brak zdolności do wykonywania czynności stosownie do wieku, płci i
środowiska, które uniemożliwią osiągnięcie niezależności fizycznej;
2)konieczności korzystania przez dziecko z prawa do zamieszkiwania w oddzielnym pokoju - bierze się pod uwagę
rodzaj niepełnosprawności, w szczególności, czy dziecko porusza się na wózku inwalidzkim, jest leżące, ma znaczne
ograniczenia w przyjmowaniu pokarmów i innych czynności fizjologicznych;
3) obniżonej sprawności ruchowej dziecka, o której mowa w art. 6b ust. 3 pkt 9 ustawy, bierze się pod uwagę, czy
niepełnosprawność powoduje ograniczenia w samodzielnym poruszaniu się i przemieszczaniu. (§ 5 ust.3)
Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 1 lutego 2002r. w sprawie kryteriów oceny
niepełnosprawności u osób w wieku do 16 roku życia wskazuje, że oceny niepełnosprawności u osoby do 16 roku życia,
dokonuje się na podstawie następujących kryteriów:
1) przewidywanego okresu trwania upośledzenia stanu zdrowia z powodu stanów chorobowych, o których mowa w §
2, przekraczającego 12 miesięcy,
2) niezdolności do zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych, takich jak: samoobsługa, samodzielne poruszanie
się, komunikowanie z otoczeniem, powodującej konieczność zapewnienia stałej opieki lub pomocy, w sposób
przewyższający zakres opieki nad zdrowym dzieckiem w danym wieku, albo
3)znacznego zaburzenia funkcjonowania organizmu, wymagającego systematycznych i częstych zabiegów leczniczych
i rehabilitacyjnych w domu i poza domem.
Do stanów chorobowych, które uzasadniają konieczność stałej opieki lub pomocy dziecku, należą:
1)wady wrodzone i schorzenia o różnej etiologii prowadzące do niedowładów, porażenia kończyn lub zmian w
narządzie ruchu, upośledzające w znacznym stopniu zdolność chwytną rąk lub utrudniające samodzielne poruszanie
się,
2)wrodzone lub nabyte ciężkie choroby metaboliczne, układu krążenia, oddechowego, moczowego, pokarmowego,
układu krzepnięcia i inne znacznie upośledzające sprawność organizmu, wymagające systematycznego leczenia w
domu i okresowo leczenia szpitalnego,
3)upośledzenie umysłowe, począwszy od upośledzenia w stopniu umiarkowanym,
4)psychozy i zespoły psychotyczne,
5) (1) całościowe zaburzenia rozwojowe powodujące znaczne zaburzenia interakcji społecznych lub komunikacji
werbalnej oraz nasilone stereotypie zachowań, zainteresowań i aktywności,
6)padaczka z częstymi napadami lub wyraźnymi następstwami psychoneurologicznymi,
7)nowotwory złośliwe i choroby rozrostowe układu krwiotwórczego do 5 lat od zakończenia leczenia,
8)wrodzone lub nabyte wady narządu wzroku powodujące znaczne ograniczenie jego sprawności, prowadzące
do obniżenia ostrości wzroku w oku lepszym do 5/25 lub 0,2 według S. po wyrównaniu wady wzroku szkłami
korekcyjnymi, lub ograniczenie pola widzenia do przestrzeni zawartej w granicach 30 stopni,
9)głuchoniemota, głuchota lub obustronne upośledzenie słuchu niepoprawiające się w wystarczającym stopniu po
zastosowaniu aparatu słuchowego lub implantu ślimakowego.
2. Przy ocenie niepełnosprawności dziecka bierze się pod uwagę:
1)rodzaj i przebieg procesu chorobowego oraz jego wpływ na stan czynnościowy organizmu,
2)sprawność fizyczną i psychiczną dziecka oraz stopień jego przystosowania do skutków choroby lub naruszenia
sprawności organizmu,
3)możliwość poprawy stanu funkcjonalnego pod wpływem leczenia i rehabilitacji.
Sąd miał na uwadze, iż dla oceny czy dana osoba wymaga stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w
związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji, niezbędne są wiadomości fachowe z zakresu
medycyny, stosownie do schorzeń, na które cierpi osoba zainteresowana.
W celu wyjaśnienia powyższych wątpliwości, Sąd na podstawie art. 278 kpc przeprowadził dowód z opinii biegłego
lekarza sądowego z zakresu alergologii i pediatrii.
Biegła z dziedziny alergologii i pediatrii nie stwierdziła u H. G. niepełnosprawności i zaopiniowała, że H. G.
chorująca na atopowe zapalenie skóry wymaga niewątpliwie stałego współudziału rodziców ( opiekunów) w procesie
leczenia. Nie wymaga koniczności całkowitej opieki, co oznacza całkowitą zależność od otoczenia ( w porównaniu
do rówieśników), konieczność pielęgnacji w zakresie higieny osobistej i karmienia, niemożność zaspokajania
podstawowych potrzeb życiowych lub całkowitą zależność od otoczenia w pełnieniu ról społecznych.
Biegła podkreśliła, że twierdzenie matki, iż u dziecka występuje długotrwały świąd i częste reakcje alergiczne
nie znajduje odzwierciedlenia w dokumentacji medycznej nadto nie ogranicza samodzielnej egzystencji dziecka, a
wymaga pielęgnacji skóry, co jest leczeniem i oczywistą powinnością rodzica. Atopowe zapalenie skóry wymaga
systematycznego leczenia miejscowego. Nie upośledza to rozwoju fizycznego i psychicznego dziecka. W dniu badania
przez biegłą dziewczynka była pogodna, w bardzo dobrym kontakcie, biegała po gabinecie. Jej skóra była czysta,
bez zmian atopowych, występowało kilka niewielkich strupków po zadrapaniach. W badaniu przedmiotowym nie
stwierdzono odchyleń od stanu prawidłowego. Rozwój psychoruchowy stosowny do wieku.
W zakreślonym terminie matka małoletniej skarżącej ani organ rentowy nie wnieśli zastrzeżeń do opinii biegłej.
Oceniając opinię biegłej Sąd przychylił się do opinii sporządzonej przez biegłego lekarza. Opinia sądowo – lekarska
w ocenie Sądu sporządzona została przez lekarza specjalistę w oparciu o badanie ubezpieczonej i dokumentację
medyczną.
W ocenie Sądu należy stwierdzić, że opinia te spełnia wymóg fachowości, rzetelności i logiczności. Wnioski zawarte
w opinii zostały uzasadnione w sposób jasny i przekonywujący. Ponadto opinia została sporządzona przez lekarza
specjalistę z dziedziny alergologii i pediatrii - profesora dr nauk medycznych, a zatem zawarte w niej twierdzenia
są poparte specjalistyczną wiedzą na wysokim poziomie. Opinia jest jednoznaczna i stanowcza. W tym stanie rzeczy
przedmiotową opinię przyjąć należało za podstawę poczynionych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych co do stanu
zdrowia ubezpieczonej.
Zważyć należy, że zgodnie z art.233 § 2 kpc opinia biegłych podlega ocenie sądu, ale w zakresie mocy przekonywującej
rozumowania biegłych i logicznej poprawności wyciągniętych wniosków. Sąd natomiast nie może wchodzić w zakres
merytorycznej wiedzy biegłych. Sąd nie może nie podzielać merytorycznych poglądów biegłego (biegłych), czy zamiast
nich wprowadzać własne stwierdzenia. Stanowisko Sądu w tym zakresie zgodnie jest z poglądem wyrażonym przez
Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia19.12.1990r., I PR 149/90,OSP 1991, nr 11-12,poz. 300.
Zdaniem Sądu powyższe ograniczenia jakich doznaje małoletnia w porównaniu z rówieśnikami pozwalają – jak
orzekł o tym organ rentowy - na ustalenie niepełnosprawności dziecka. Nie uzasadniają natomiast orzeczenia
o niezdolności dziecka do samodzielnej egzystencji. Nie każda osoba niepełnosprawna wymaga zapewnienia jej
konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością
samodzielnej egzystencji. Jak wyżej wskazano nie wszystkie stany chorobowe uzasadniają konieczność stałej opieki
lub pomocy dziecku. Konieczność sprawowania opieki oznacza całkowitą zależność od otoczenia, polegającą na
pielęgnacji w zakresie higieny intymnej i karmienia lub wykonywania czynności samoobsługowych, ułatwiania
kontaktów ze środowiskiem. Konieczność udzielania pomocy, w tym również w pełnieniu ról społecznych oznacza
zależność osoby od otoczenia polegającą na udzielaniu wsparcia w czynnościach samoobsługowych, współdziałania w
procesie leczenia, rehabilitacji i edukacji oraz pełnienia ról społecznych właściwych dla każdego człowieka, zależnych
od wieku, płci, czynników społecznych i kulturowych. Długotrwała opieka i pomoc w pełnieniu ról społecznych
oznacza konieczność jej stosowania przez okres powyżej 12 miesięcy ( § 29 Rozp. (...) z dnia 15.07.2003r. w sprawie
orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności). Każde dziecko wymaga współudziału w procesie
leczenia, rehabilitacji i edukacji. Ponieważ H. G. – jak wynika z decyzji (...) wymaga tego współudziału w stopniu
przewyższającym wsparcie potrzebne dziecku w jego wieku dlatego też została zaliczona do osób niepełnosprawnych.
Zwrócić należy uwagę, że dziecko dotychczas nie było leczone psychologicznie ani też psychiatrycznie, co świadczy
o dobrej adaptacji tak do choroby jak i własnego problemu ( pomimo tak młodego wieku). Biegła zwróciła uwagę,
że choroba nie pozostawia wpływu na stanie psychiczno –emocjonalnym dziecka, nie ogranicza jego aktywności.
Dodatkowo wskazać należy, że w odróżnianiu od lekarza klinicysty, którego zadaniem jest postawienie diagnozy i
wprowadzenie prawidłowego leczenia, organ rentowy (opierając się na opinii lekarza orzecznika) obok oceny czysto
medycznej musi ocenić zmiany w funkcjonowaniu organizmu pacjenta i ustalić w jakim zakresie niepełnosprawność
wpływa na jego codzienną aktywność. Ocenia zatem skutek a nie przyczynę. Nie samo rozpoznanie choroby przesądza
o niepełnosprawności i określonych wskazaniach, ale skutki jakie wywołuje ona w funkcjonowaniu dziecka w
środowisku i ograniczenia wpływające na sytuację rodziny. W przypadku wskazań o konieczności stałej i długotrwałej
opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji, jak wyżej
wskazano mamy do czynienia z całkowitą zależnością dziecka od otoczenia. Opieka taka definiowana jest jako
bezpośrednia i znacząca pomoc dziecku w podstawowych czynnościach w związku z podstawowymi potrzebami
życiowymi takimi jak oddychanie, słyszenie, widzenie, porozumiewanie się, jedzenie i picie, chodzenie, siedzenia,
spanie, higiena osobista i ochrona skóry (łącznie ze zmianą pozycji w łóżku), wstawanie i kładzenie się do łóżka,
ubieranie i rozbieranie się, korzystanie z toalety. Zdolności te w sposób oczywisty należy odnosić do wieku osoby co
do której ustalana jest niepełnosprawność. Dla dzieci w wieku przedszkolnym - jak ubezpieczona -oceny tej dokonuje
się przez pryzmat zdolności uczęszczania do przedszkola i udziału w zajęciach.
H. C. uczęszcza do przedszkola ogólnodostępnego co świadczy o tym, że nie jest całkowicie zależna od otoczenia.
Ponieważ jednak w porównaniu do rówieśników, z uwagi na stan zdrowia ma naruszoną sprawność fizyczną o
przewidywanym okresie trwania powyżej 12 miesięcy z powodu choroby, powodującą konieczność zapewnienia jej
całkowitej opieki lub pomocy w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych w sposób przewyższający wsparcie
potrzebne osobie w danym wieku dlatego też zaliczona została do osób niepełnosprawnych. Skutki jakie wywołuje
jej choroba powodują zaburzenia w funkcjonowaniu rodziny i wymagają zwiększonego obciążenia w zakresie opieki i
wychowania dziecka ze względu na konieczność dodatkowej opieki lekarskiej, przemieszczania się na zabiegi lecznicze,
kontrolne wizyty w placówkach służby zdrowia w sposób przekraczający wsparcie potrzebne dziecku w jej wieku.
Choroba H. G. powoduje, że występują u niej ograniczenia wynikające ze skutków jakie powoduje u niej rozpoznana
choroba w porównaniu do dzieci zdrowych. U H. G. występują ograniczenia w rozwoju do czynności samoobsługowych
stosownych do wieku wymagających pomocy i konieczności stałego współudziału opiekuna dziecka w procesie jego
rehabilitacji, leczenia i edukacji – o czym organ rentowy orzekł w punkcie 8 orzeczenia. Brak natomiast podstaw
do uznania, że zachodzi konieczność stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie
ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. W ocenie Sądu decyzja organu rentowego jest prawidłowa.
W toku postępowania Sąd oddalił wniosek pełnomocnika ubezpieczonej o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych
lekarzu z dziadziny dermatologii i psychologii. Sąd miał na uwadze, że z dokumentacji medycznej nie wynika, by
dziecko pozostawało pod opieką psychologa bądź było leczone dermatologicznie. Również matka małoletniej na
rozprawie dnia 20.12.2016r. potwierdziła, że dziecko dotychczas nie było leczone dermatologicznie i dopiero nosi się z
zamiarem podjęcia systematycznego leczenia u specjalisty z tej dziedziny medycyny. W postępowaniu z odwołania od
decyzji organu rentowego Sąd dokonuje oceny prawidłowości wydanego orzeczenia przez organ rentowy na podstawie
przedstawionej temu organowi dokumentacji medycznej i stanu zdrowia dziecka na dzień złożenia wniosku, a w
przypadku zaskarżenia decyzji i ewentualnego uzupełnienia tej dokumentacji - na dzień wydania decyzji przez (...)
W oparciu o powyższe Sąd uznał, że odwołanie ubezpieczonej nie jest zasadne i na podstawie art. 47714 § 1 kpc oddalił
jej odwołanie.