Fragment - AlmaPress

Myśliwce: europejski teatr
działań wojennych 1939–1940
Spitfire Mk IB
Messerschmitt Bf 109D
x2
x2
kal.
kal.
x2
x4
km
Rheinmetall-Borsig
km
Browning
x4
kal.
PZL P.11c
20 mm
u Supermarine Spitfire Mk IB
km
Dewoitine
D.520C.1
20 mm
Kaliber uzbrojenia i prędkość maksymalna
Gladiator Mk I
działko
Hispano-Suiza
Messerschmitt
Bf 109D Calibre
20 mm
PZL P.11c
x1
działka
działka
Hispano
Supermarine
Spitfire Mk IB
Dewoitine D.520C.1
kal.
7,92
mm )
x4
Gloster Gladiator Mk
Ikal.
km
7,7 mm
x4
km
MAC1934
KALIBER UZBROJENIA
Supermarine
Spitfire Mk IB
kal.
7,7 mm
Messerschmitt
f-109D
kal.
Najnowocześniejsze myśliwce z początku
drugiej wojny światowej nie tylko były szybsze
od starszych dwupłatów i górnopłatów, ale
także silniej uzbrojone. Brytyjskie, francuskie
i niemieckie samoloty myśliwskie na ogół były
wyposażone w kaemy i działka kal. 20 mm,
a już jeden celny pocisk z takiego działka mógł
zniszczyć nieprzyjacielski samolot.
Dewoitine
D.520C.1
7,92 mm
kal.
7,5 mm
Supermarine Spitfire
Mk IB – prędkość:
582 km/h
Dewoitine D.520C.1
– prędkość:
535 km/h
Messerschmitt
Bf 109D – prędkość:
520 km/h
Gloster Gladiator
Mk I – prędkość:
8
BROŃ DRUGIEJ WOJNY ŚWIATOWEJ – PORÓWNANIA
u Messerschmitt Bf 109D
u Gloster Gladiator Mk I
u PZL P.11c
Do najpotężniejszych broni drugiej wojny światowej
z tych przewidzianych do użycia w walkach
powietrznych należały działka kal. 20 mm,
zastosowane zarówno w brytyjskim myśliwcu
Supermarine Spitfire MkIB, jak i w niektórych
egzemplarzach niemieckich Messerschmittów Bf
109D, uzupełniając nimi karabiny maszynowe kal. 7,7
mm i 7,92 mm (w Bf 109). Najwcześniejsze seryjne Bf
109D były uzbrojone tylko w kaemy i odegrały znaczną
rolę w walkach powietrznych w czasie wojny domowej
w Hiszpanii. Jednakże w 1939 roku Luftwaffe otrzymały
już sporą liczbę ulepszonych Bf 109E, a starsze
wersje tych myśliwców wycofano ze służby. Spitfire
MkIB miał parę montowanych w skrzydłach działek
Hispano kal. 20 mm, ale one często się zacinały,
więc z ich użycia zrezygnowano po wyprodukowaniu
próbnej partii 30 egzemplarzy tego wariantu Spitfire’a.
W istocie, w przypadku Spitfire’ów oraz Bf 109,
wczesne próby wzmocnienia uzbrojenia strzeleckiego
tych legendarnych myśliwców okazały się w znacznej
mierze fiaskiem.
Francuski Dewoitine D.520C.1 był pod wieloma
względami porównywalny z podstawowym niemieckim
samolotem myśliwskim, a nawet okazał się
zwrotniejszy od Bf 109E. Jednak stosunkowo niewiele
tych maszyn broniło nieba nad Francją, gdyż samoloty
owego typu weszły do służby dopiero w styczniu
1940 roku, a już sześć miesięcy później Francuzi
skapitulowali przed Niemcami. Smukły i zwrotny
Spitfire, z silnikiem Rolls-Royce Merlin o mocy 1030
KM, przewyższał prędkością myśliwce niemieckie
i francuskie.
Starszymi typami myśliwców, już przestarzałymi
w chwili wybuchu wojny, były brytyjski Gloster
Gladiator oraz polski PZL P.11c – bardzo powolne
w porównaniu z nowymi dolnopłatami z końca lat 30.
PZL P.11 był uzbrojony w zaledwie dwa lub cztery km
kal. 7,92 mm i miał otwartą kabinę pilota.
407 km/h
PRĘDKOŚĆ MAKSYMALNA
Gdy zbliżała się druga wojna światowa, smukłe myśliwskie
dolnopłaty zdecydowanie górowały nad starszymi dwupłatowymi
samolotami z okresu międzywojennego, przede wszystkim pod
względem prędkości. Ale niebawem musiały ustąpić pola kolejnej
generacji samolotów myśliwskich z późniejszych lat wojny. Do
najszybszych samolotów z pierwszych lat wojennych należały
brytyjskie Supermarine Spitfire Mk IB, francuskie Dewoitine
D.520C.1 oraz niemieckie Messerschmitty Bf 109D.
u Dewoitine D.520C.1
PZL P.11c –
prędkość:
375 km/h
Siły powietrzne
9