Belgian IPA

Belgian IPA
Stosunkowo młody styl, który powstał w wyniku połączenia mody na mocno chmielone piwa
z popularnością tradycyjnych piw belgijskich. Jest to mocne piwo górnej fermentacji o bardzo
złożonym profilu aromatycznym i jasnej barwie. Charakteryzuje je dobry, przesunięty nieznacznie
w stronę goryczki balans i wysoka pijalność.
Parametry:
Ekstrakt początkowy: 16 – 21º Blg
Ekstrakt końcowy: 2 – 3,5º Blg
Zawartość alkoholu: 7,5 – 9,5% obj.
Goryczka: 30 – 60 IBU
Barwa: 10 – 18º EBC
Surowce i technologia: podstawą zasypu jest słód pilzneński, ew. z niewielkimi dodatkami
belgijskiego słodu pale ale, monachijskiego lub jasnych słodów karmelowych. Dodatek jasnych
cukrów prostych może sięgać aż 20 procent. Przy wyborze chmieli, podobnie jak w stylu IPA,
panuje pełna dowolność: odmiany amerykańskie, nowozelandzkie, australijskie a nawet
szlachetne odmiany chmieli kontynentalnych. Dozwolone są również niewielkie ilości przypraw,
które jednak nie mogą zdominować profilu aromatycznego piwa. Stosuje się wytrawne zacieranie
infuzyjne z jedną lub kilkoma przerwami. Fermentacja jest prowadzona w szerokim zakresie
temperatur przy użyciu szczepów drożdży belgijskich. Zwykle stosuje się refermentację w butelce.
Z jednej strony zalecane jest długie leżakowanie, które sprzyja ułożeniu się alkoholu, niemniej
trzeba się również wziąć pod uwagę, że z czasem aromat chmieli będzie coraz słabszy.
Barwa: od ciemnej słomkowej do głębokiego złota, lekko zamglone do delikatnie mętnego
(z powodu refermentacji i ew. chmielenia na zimno).
Piana: od średniej do wysokiej, biała, bardzo trwała.
Aromat: niezwykle złożony mariaż estrów pochodzących od belgijskich drożdży (banany, guma
balonowa, morele, brzoskwinie, winogrona) z aromatami pochodzącymi od chmieli nowofalowych
(chmielowy, cytrusowy, kwiatowy, perfumowy, owoców tropikalnych itp.), na dalszym planie
drożdżowo-chmielowe aromaty przyprawowe (kolendra, wanilia, goździk, gałka muszkatołowa)
oraz, opcjonalnie, aromaty chmielowe pochodzące z chmielenia na zimno. Całość dopełnia karmel
i aromat słodowy. Nuty winne lub drewniane są opcjonalne. Alkohol może być wyczuwalny, ale
niewskazane są nuty alkoholi wyższych, rozpuszczalnika, aldehydu octowego. Wadą jest diacetyl,
nuty siarkowe i DMS.
Smak: słodko-alkoholowe estry owocowe lub guma balonowa, aromaty chmielowe, umiarkowane
fenole i przyprawowość. Alkohol nie może być intensywny, powinien być delikatny, dodawać piwu
słodyczy i pikantności. Goryczka powinna kontrować słodycz pochodzącą od aromatu, alkoholu i
słodowego charakteru piwa. Finisz powinien być wytrawny i goryczkowy. Brak diacetylu.
Goryczka: zbalansowana, wyraźna, od średnio-niskiej do średnio-wysokiej, chmielowa, delikatnie
alkoholowa i polifenolowa od drożdży belgijskich. Wyższa niż w tradycyjnych triplach, nie może
jednak dominować, nie może być zalegająca ani ściągająca.
Odczucie w ustach: nasycenie średnie do wysokiego, treściwość niska do średniej, niższa od tej,
którą sugerowałaby gęstość początkowa. Mogą pojawić się rozgrzewające nuty alkoholowe.
Wysoka zawartość alkoholu i olejków chmielowych dodaje piwu miłej kremowości. Powinno być
możliwie pijalne, nie może oblepiać ust.
Wrażenie ogólne: w barwie może być jaśniejsze od standardowej IPA. Mocne odfermentowanie,
balans nieznacznie przesunięty w stronę goryczki oraz wysokie nagazowanie sprawia, że piwo
jest bardzo pijalne, mimo swojej mocy. Słodki, estrowy charakter drożdży belgijskich nie może być
przysłonięty przez aromaty pochodzące od chmielu. Poszczególne składowe powinny tworzyć
zgraną kompozycję, żaden z elementów nie powinien dominować. Piwo, mimo swojej mocy, nie
może być mocno alkoholowe, czy rozpuszczalnikowe.
Przykłady komercyjne: Szczun, Raging Bich Belgian-Style IPA, Wildeman Farmhouse IPA,
Duvel Tripel Hop, Hop Master's Abbey Belgian-Style Double IPA.
Wędzone pszeniczne
(opis stworzony na potrzeby II edycji Warszawskiego Konkursu Piw Domowych)
Historycznie, posmaki dymne, będące ubocznym efektem technologi suszenia słodu, cechowały
większość dostępnych piw. Z początkiem XIX wieku zmiana technologii suszenia słodu
spowodowała wyparcie nut dymnych z piwa. Jednym z miejsc gdzie pomimo postępu
technologicznego przez ponad 200 lat kontynuowano suszenie słodu przy użyciu dymy drzewnego
jest niemieckie miasto Bamberg - swoiste centrum tak popularnych obecnie piw wędzonych.
Wędzone pszeniczne to połączenie bawarskiego piwa pszenicznego (weissebier lub
dunkelweizen) z aromatem i smakiem słodów wędzonych (również nad torfem). Najważniejszą
cechą wędzonego pszenicznego jest jego wysoka pijalność oraz zbalansowanie cech
charakterystycznych dla tradycyjnej pszenicy z aromatami/nutami wędzonymi w taki sposób, aby
zachowany był pierwotny charakter piwa.
Parametry:
Ekstrakt początkowy: 11 - 14 BLG
Ekstrakt końcowy: 2 - 4 BLG
Zawartość alkoholu: 4% - 6%
Goryczka: 10 - 30 IBU
Barwa: 5 - 40 EBC
Surowce i technologia:
Zgodnie z prawem niemieckim co najmniej 50% zasypu powinna stanowić słodowana pszenica.
Reszta to słód pilzneński, monachijski oraz słód wędzony (również torfem). Możliwe niewielkie
ilości słodów karmelowych i/lub palonych w celu pogłębienia koloru oraz smaku. Drożdże
dedykowane do piw pszenicznych.
Barwa:
Od jasnej do ciemnego brązu. Zazwyczaj nieklarowne.
Piana:
Wysoka, gęsta, trwała, kolor od jasnego do ciemnego beżu.
Aromat:
W aromacie umiarkowany lub wysoki poziom estrów (banan, gruszka, lekka guma balonowa) oraz
fenoli typowych dla piw pszenicznych (goździk,pieprze, gałka muszkatołowa). Aromat wędzony
(ogniska, szynkowy, wędzonego sera, torfowy) od niskiego do umiarkowanego, nie może
nadmiernie dominować. Lekki do umiarkowanego aromat słodowy może przybierać szeroki
zakres(najczęściej: zbożowy, chlebowy, przypiekanej skórki). Opcjonalnie lekkie nuty karmelowe
lub palone. Mogą pojawić się niewielkie ilości aromatów torfowych lub whiskey. Brak aromatu
chmielowego. Diacetyl, DMS oraz siarkowodór (ten w wysokim stężeniu) należy uznać za wadę.
Smak:
Słodowość od niskiej do umiarkowanej, słaby do umiarkowanego smak owocowy, to wszystko
skontrowane nutami fenolowymi pochodzącymi zarówno od dymu jak i fermentacji. Posmaki
wędzone nie mogą być przykre ani nadmiernie uciążliwe. Opcjonalne posmaki karmelowo-palone.
Finisz wytrawny do umiarkowanie wytrawnego wzmacnia wysoką pijalność.
Goryczka:
Niska do średniej, krótka.
Odczucie w ustach:
Pełnia smaku od średniej do pełnej. Puszyste i kremowe ze względu na duży udział słodu
pszenicznego w zasypie. Mocno nasycone.
Ogólne wrażenie:
Pijalne i orzeźwiające piwo, charakterystyczne nuty typowe dla piw pszenicznych zbalansowane z
aromatem i smakiem dymnym
Przykłady komercyjne:
Hösl Whiskey-Weisse, Aecht Schlenkerla Weizen