prezentacja dla Rodziców

RADA SZKOLENIOWA
„W ZDROWYM CIELE
ZDROWY DUCH”
Autorzy: Anna Andrzejczak, Paulina Michalak,
Karolina Mikołajczyk
Cele współczesnej edukacji zdrowotnej
Pomoc dzieciom w:
Poznawaniu siebie, śledzeniu przebiegu swojego rozwoju,
identyfikowaniu i rozwiązywaniu problemów zdrowotnych
W rozumieniu czym jest zdrowie, od czego zależy,
dlaczego i jak należy o nie dbać
Rozwijaniu poczucia odpowiedzialności za zdrowie własne
i innych ludzi
Rozwijaniu umiejętności osobistych i społecznych
sprzyjających dobremu samopoczuciu i pozytywnej
adaptacji do zadań i wyzwań codziennego życia
Przygotowaniu się do uczestnictwa w działaniach na rzecz
zdrowia i tworzenia zdrowego środowiska w domu, szkole,
miejscu pracy, społeczności lokalnej
Jednym z celów wychowania
przedszkolnego jest:
Troska o zdrowie dzieci i ich sprawność fizyczną:
zachęcanie do uczestnictwa w zabawach i grach
zespołowych
Treści edukacji zdrowotnej- występują w wielu
obszarach
wychowania
przedszkolnego,
a szczególnie w obszarze 5: „Wychowanie zdrowotne
i kształtowanie sprawności fizycznej dzieci”
Dziecko kończące przedszkole i rozpoczynające naukę w
szkole podstawowej:
1) dba o swoje zdrowie; zaczyna orientować się w zasadach
zdrowego żywienia;
2) dostrzega związek pomiędzy chorobą a leczeniem, poddaje
się leczeniu, np. wie, że przyjmowanie lekarstw i zastrzyki są
konieczne;
3) jest sprawne fizycznie lub jest sprawne w miarę swoich
możliwości, jeżeli jest dzieckiem mniej sprawnym ruchowo;
4) uczestniczy w zajęciach ruchowych, w zabawach i grach
w ogrodzie przedszkolnym, w parku, na boisku, w sali
gimnastycznej.
Aktywność ruchowa
Ruch dla dziecka jest zaspokojeniem jego naturalnej potrzeby,
daje szanse rozwoju tężyzny fizycznej, jest źródłem radości,
odprężenia oraz wyładowania energii.
Rozwijanie sprawności ruchowej przejawia się w zabawach
ruchowych. Mają one na celu: rozwijać umiejętność
współdziałania w zespole, wyzwalać inicjatywę i samodzielność,
podnosić stan zdrowotny, doskonalić sprawności takie jak: chód,
bieg, podskok, rzut, wspinanie, pokonywanie przeszkód.
Zabawy ruchowe powinny być prowadzone również na wolnym
powietrzu. Udział dziecka w zabawie na dworze kształtuje
spostrzegawczość, orientację w przestrzeni, umiejętność oceny
odległości i kierunku, ale przede wszystkim hartuje organizm.
Zabawy ruchowe mają także charakter terapeutyczny, gdyż
korygują lub zapobiegają wadom postawy.
Różnorodne (twórcze) metody ruchowe
stosowane w przedszkolu
metoda ruchu rozwijającego Weroniki Sherborne
gimnastyka twórcza Rudolfa Labana
gimnastyka rytmiczna A. i M. Kniessów
metoda twórcza Karola Orffa
metoda opowieści ruchowej
WSTĘP DO METOD
TWÓRCZYCH
w obecnych warunkach cywilizacji technicznej i urbanizacji, dziecko ma bardzo
ograniczone możliwości spontanicznego wyżycia się ruchowego. Ruch jest
nieodzownym elementem poprawiania zdrowia, rozwijania sprawności, nabywania
doświadczeń, kształtowania nawyków, postaw i umiejętności, rozwijania uczuć
społecznych i smaku estetycznego. Szeroko pojęte zdrowie (w sensie fizycznym,
psychicznym i społecznym) kojarzy się zawsze z prawidłowym rozwojem
fizycznym i pełną sprawnością ruchową. Mając to na uwadze nauczyciele powinni
zapewnić dzieciom wszechstronny rozwój psychomotoryczny i kształtować
prawidłowe postawy wobec zajęć ruchowych, aby ćwiczenia i zabawy sprawiały
dzieciom radość.
w wychowaniu fizycznym dzieci powinny dążyć do obniżenia rangi i znaczenia
ruchu odwzorowanego, powielonego, wykonywanego „na komendę”
i ograniczającego inwencję twórczą dziecka, a wyeksponowania ruchu
podejmowanego według własnych pomysłów, fantazji i doświadczeń.
Dotychczasowe ćwiczenia gimnastyczne powinny przybierać raczej formy zadań,
czynności, funkcji zapewniając dzieciom duży margines swobody. Powinny one
być poddawane w znacznej mierze w formie zadań otwartych, tj. takich, które
można wykonać wieloma sposobami, ale o wyborze sposobu decyduje samo
dziecko, podkreślając tym samym swoją indywidualność. Naczelnym hasłem tak
rozumianej gimnastyki jest nie to „czegośmy się nauczyli” lecz to „jakimi się
stajemy”.
CHARAKTERYSTYKA
METOD TWÓRCZYCH
Wiek przedszkolny charakteryzuje się na ogół dużą plastycznością aparatu
ruchowego i słabymi zdolnościami koordynacji ruchów. W wieku tym
dziecko zdolne jest do dość intensywnego, ale krótkotrwałego ruchu.
Natomiast w sferze psychicznej, w omawianym okresie dziecko
charakteryzuje się żywą wyobraźnią, skłonnością do naśladownictwa jak
również brakiem zdolności do dłuższego skupienia uwagi. Metody pracy
z dziećmi na zajęciach ruchowych winny sprzyjać rozwojowi dziecka
w sferze poznawczej, motorycznej i emocjonalnej, winny nawiązywać do
jego możliwości i potrzeb.
W prezentowanych metodach twórczych odchodzi się od
komend,
stereotypowych kolumn ćwiczebnych a wprowadza się przyjemny nastrój
sprzyjający twórczości, często stosuje się muzykę, przybory, przyrządy,
pracę z partnerem i w grupie oraz różne formy aktywizacji ruchowej
(pantomima, improwizacje ruchowe, inscenizacja, groteska, sceny
dramatyczne, ćwiczenia muzyczno ruchowe, itp.). Nauczyciel wymagający
od swych wychowanków kreatywności, sam musi się wykazać tą cechą,
tworząc coraz to nowe pomysły zadań ruchowych stosownych do
właściwości wieku, warunków pracy i temperamentu swych podopiecznych
oraz wykorzystując regionalne formy kultury muzyczno – ruchowej, zabaw,
zwyczajów i obyczajów.
Metoda Ruchu Rozwijającego
Weroniki Sherborne
Ćwiczenia wywodzą się z naturalnych potrzeb
dziecka zaspokajanych w cielesnym kontakcie
z rodzicem podczas zabaw.
Podstawą metody jest wspomaganie rozwoju
poprzez
nawiązanie
więzi
emocjonalnej
z innym człowiekiem i powiązanie tego
z ruchem.
Założenia Metody Ruchu
Rozwijającego
Rozwijanie przez ruch:
zaufania do samego siebie;
świadomości własnego ciała
i usprawniania ruchowego;
poczucia bezpieczeństwa
fizycznego i emocjonalnego;
świadomości przestrzeni
i działania w niej;
dzielenia przestrzeni
z innymi ludźmi
i nawiązywanie bliskiego
kontaktu.
Korzyści wynikające z metody
Wspomaga rozwój, wyrównuje opóźnienia w sferze
emocjonalnej i społecznej.
Uczy współdziałania z partnerem, pozytywnego
wykorzystania nagromadzonej energii, wykorzystania
siły, koncentrowania się na wykonywanym zadaniu.
Wyzwala wśród uczestników wiele radości, śmiechu.
Jest metodą uniwersalną.
Ćwiczenia w metodzie
Prowadzące
do poznania
własnego ciała
Pomagające
zdobyć pewność
siebie i poczucie
bezpieczeństwa
w otoczeniu
Ćwiczenia
w
metodzie
Ułatwiające
nawiązanie
kontaktu
i współpracy
z partnerem
i grupą
Twórcze
ĆWICZENIA PROWADZĄCE DO
POZNANIA WŁASNEGO CIAŁA
1. Wyczuwanie brzucha, pleców, pośladków:
leżenie na plecach, leżenie na brzuchu, - ślizganie się w kółko na brzuchu,
siedząc- przyciąganie kolejno nóg (ręce oparte wzdłuż boków), kręcenie się
w kółko na pośladkach), przyciąganie głowy, rozprostowywanie się do
pozycji leżącej,
czołganie się na brzuchu do przodu, z wyciąganiem i zginaniem na przemian
rąk i nóg.
2. Wyczuwanie nóg i rąk. Wyczuwanie kolan w pozycji siedzącej:
podciąganie kolan do siadu skulonego, - pchanie kolan do siadu prostego,
w siadzie prostym- rozcieranie, masowanie i poklepywanie kolan
maszerowanie i bieganie z podnoszeniem wysoko kolan, - bieganie
z uderzaniem stopami o pośladki, o piłkę,
chodzenie, bieganie na „sztywnych” nogach ( jak roboty, jak lalki nakręcane,
chodzenie na palcach, piętach, zewnętrznych krawędziach stopy,
wewnętrznych.
ĆWICZENIA POZWALAJĄCE ZDOBYĆ
PEWNOŚĆ SIEBIE I POCZUCIE
BEZPIECZEŃSTWA W OTOCZENIU
ćwiczenia indywidualne:
- leżenie na plecach, na brzuchu
ćwiczenia w parach:
- jedna osoba robi „mostek”, a druga obchodzi ją na
czworakach, przechodzi pod, przez, nad, dookoła..,
ćwiczenia w grupie:
- grupa tworzy „tunel”- pozostałe dziecko czołga się
pod tunelem na plecach, brzuchu itp.;
- grupa leży na brzuchu w rzędzie, a dziecko pełza po
pośladkach wszystkich dzieci.
ROZWIJANIE WZAJEMNYCH
KONTAKTÓW:
Ćwiczenia „Z” w parach
- pozycja siedząca: ćwiczący
siedzi opierając się plecami
o partnera (nogi ugięte
w kolanach) i pcha plecami
partnera, starając się pokonać jego
opór (zmiana ról).
Ćwiczenia „Przeciw” w parach
- „Skała”: ćwiczący staje stabilnie
w rozkroku podpartym lub siedzi
mocno podparty o podłoże;
współćwiczący próbuje przesunąć
„skałę”, pchając lub ciągnąc w
różnych kierunkach.
Ćwiczenia „Razem”
- Partnerzy siedzą złączeni
plecami, po czym wstają, nie
odrywając się od siebie,
napierając na siebie plecami
tak, aby obydwaj powstali.
Metoda R. Labana – metoda
gimnastyki ekspresyjnej (twórczej)
Metoda ta nie narzuca nauczycielowi schematu zajęć.
Obowiązują jedynie trzy zasady konstrukcji zajęć :
zasada wszechstronności;
zasada naprzemienności wysiłku i rozluźniania;
zasada stopniowania trudności.
Labanowska metoda gimnastyki twórczej przyjmuje
i posługuje się różnymi formami ruchu. Są to:
opowieść ruchowa;
ćwiczenia muzyczno-ruchowe;
taniec;
improwizacja ruchowa;
inscenizacja;
mimika;
pantomima.
Tematy stosowane na zajęciach w przedszkolu
dotyczą pięciu tematów będących podstawą
metody:
I. wyczucie/ świadomość/ własnego ciała;
II. wyczucie/ świadomość/ ciężaru, siły
i czasu;
III. wyczucie/ świadomość/ przestrzeni;
IV. rozwijanie wyczucia płynności ruchu
i ciężaru ciała oraz przestrzeni i czasu;
V. kształtowanie umiejętności
współdziałania z partnerem i grupą.
TEMAT I: Wyczucie (świadomość)
ciała.
Relaksacja:
- dziecko manipuluje, bawi się własnymi rękami, nogami, palcami,
wykonuje wszelkie możliwe ruchy w stawach w sposób dowolny;
1. Gąsienica - leżenie przodem, dzieci pokazują jak porusza się gąsienica;
2. Słoń, wróbel, kot - naśladowanie ruchem wymienionych zwierząt
(pokażcie jak porusza się kot, który próbuje upolować mysz);
3. Bal lalek - przy muzyce dzieci pokazują jak tańczą lalki marionetki,
muzyka milknie lalki kłaniają się;
4. Kwiatek - dzieci pokazują jak rozwija się kwiatek, gdy świeci słońce i
jak się zamyka, gdy słońce zachodzi:
5. Sprawdzanie, do jakich okolic swojego ciała możemy dosięgnąć
pięścią, łokciem, palcami nóg, kolanem, głową;
6. Dotykanie jedną częścią ciała do drugiej, np.: łokieć wita się z piętą,
czoło wita się z kolanem, nos wita się z ręką.
7. Z towarzyszeniem muzyki żywiołowej: zwijanie i rozwijanie ciała w
pozycji leżącej, tańczą same ręce, same nogi, sama głowa,
8. Z towarzyszeniem muzyki: swobodny taniec indywidualny, na pauzę
zatrzymanie się i dotknięcie jedną częścią ciała do drugiej, np. łokciem do
kolana.
TEMAT II: Wyczucie ciężaru i
czasu.
1. Piłka - dzieci pokazują jak odbija się ciężka piłka, a jak lekka
dmuchana;
2. Rower - w leżeniu na plecach dzieci pokazują jak jedzie się
na rowerze górki i pod górkę;
3. Film - dzieci pokazują jak zachowują się ludzie na filmie,
który jest przyśpieszony, a jak na filmie zwolnionym;
4. Zbieranie kamieni - po całej sali są 'porozrzucane kamienie',
należy je poprzenosić w jedno miejsce;
5. Lekkie stąpanie krasnoludka i ciężkie człowieka olbrzyma;
6. Chwytanie baniek mydlanych, opadających liści lub, piórek;
7. Podnoszenie i przenoszenie ciężkiego worka, belki.
8. Pchanie ciężkiej taczki na budowie;
9. Improwizacja ruchowa przy muzyce głośnej i cichej, szybkiej
i wolnej, śpiewanej
10. Szybkie i wolne: pływanie, chodzenie, jeżdżenie na rowerze,
nartach, łyżwach
TEMAT III: Wyczucie przestrzeni.
1. Pułapka - dzieci wyobrażają sobie, że ich buty
przykleiły się do podłogi, należy spróbować je 'odkleić';
2. Motylki - dzieci pokazują jak fruwają motylki;
3. Rysunki - przy muzyce dzieci rysują w powietrzu
dowolne figury, następnie poruszają się po sali wg
narysowanego przez siebie projektu;
4. Zrywanie owoców - dzieci pokazują jak ogrodnik
zrywa owoce z drzew;
5. W dowolnej pozycji, sięganie jak najdalej głową, nogą,
rękoma
6. Próby dotknięcia najbliższego sąsiada;
7. Spacer w przestrzeni - (z muzyką lub bez) dowolne
przebieganie po sali z fantazyjnymi ruchami ciała.
TEMAT IV: Rozwijanie wyczucia płynności
ruchów i ciężaru ciała w przestrzeni
1. Pszczoły - (przy muzyce) slalom między
kwiatkami;
2. Ryba na brzegu - dzieci pokazują jak zachowuje się
ryba wyjęta z wody;
3. Tragarze - dzieci pokazują jak tragarze przenoszą
ciężki worki, wracając po kolejny lekko biegną;
4. Wiatr - dzieci pokazują jak porusza się człowiek
idący pod wiatr i jak idący z wiatrem;
5. Popisy łyżwiarzy, baletnic w tańcu dowolnym zakończonym ukłonem;
6. Swobodny taniec przy muzyce na pauzę przyjęcie
zastygłej pozycji ciała.
TEMAT V: Adaptacja ruchów
własnych do ruchów partnera
1. Lustro (w parach) - jedno dziecko wykonuje
dowolne ruchy, drucie stojące naprzeciw niego
powtarza je wiernie (zmiana ról);
2. Gra w badmintona - markowanie gry;
3. Bajka - za pomocą mimiki, gestów i ruchów całego
ciała dziecko opowiada drugiemu dowolną bajkę odtwarzanie, (zmiana ról);
4. Taniec - dzieci tańczą przy muzyce, na pauzę
dowolną częścią swojego ciała starają się dotknąć
dziecka stojącego najbliżej;
5. Jedno dziecko idzie po dowolnej ścieżce zmieniając
poziom ruchu i wykonując dowolne 'akrobacje', drugie
naśladuje partnera.
Pomoce dydaktyczne
Głównie stosuje się typowe przybory :
szarfy w czterech kolorach: niebieskim, żółtym,
czerwonym i zielonym;
woreczki z materiału w w/w kolorach;
krążki ze sklejki lub tworzywa w czterech kolorach;
kolorowe obręcze różnych rozmiarów;
skakanki;
piłeczki – małe gumowe;
duże piłki;
laski.
Metoda Marii i Alfreda Kniessów –
Ruch i rytm lub Ruch w rytmie
Metoda wychowania ruchowego przez rytm, dla której
najbardziej charakterystyczne jest współdziałanie następujących
elementów:
• ruch,
• muzyka,
• rytm,
• przybory.
Muzyka jest traktowana jako przyjemne przeżycie estetyczne.
Istotą natomiast jest wyrazisty rytm będący podstawą
wykonywania poszczególnych faz ruchu w czasie, czyli
w określonym tempie.
Metoda Kniessów pozwala na:
- rozwijanie poczucia rytmu, wrażliwości
muzycznej, ekspresji twórczej;
- doskonalenie koordynacji wzrokowo –
słuchowo – ruchowej, orientacji w schemacie
własnego ciała;
- harmonijne rozwijanie prawej i lewej strony
ciała, stwarzanie sytuacji do poznania przez
dziecko swoich możliwości ruchowych;
- rozumienie swojej roli w zespole - wzajemna
kontrola podczas odtwarzania ruchów
nauczyciela.
Metoda Kniessów - przybory
Stosuje się następujące przybory:
• szarfy,
• grzechotki,
• dzwoneczki,
• wstążki,
• bębenki,
• przepołowione łuski orzecha
kokosowego,
• miotełki bibułkowe, gazetowe,
• grzechotki puszkowe,
• grzechotki butelkowe,
• woreczki z grochem,
• rolki po ręcznikach papierowych.
Przykłady zabaw:
BIJAKI
przy akompaniamencie, naśladując n-kę, uderzanie rytmiczne o
podłogę, potem o swoje ciało (głowę, brzuch, kolana, stopy) i
ponownie o podłogę;
marsz z przyborem w dowolnym kierunku i uderzanie nim w bok:
w lewo, w prawo;
chód z wysokim sięganiem a następnie niskim pochyleniem z
uderzeniem o podłogę, w podanym rytmie muzycznym;
uderzanie przyborem rytmicznie o podłogę mocno (głośno) a
następnie lekko (cicho) zgodnie z akompaniamentem;
w siadzie skulnym podnoszenie i opuszczanie bijaka za pomocą
palców stóp;
składanie bijaków na stosie, rozpalenie ogniska; ogrzewanie
różnych części ciała, dowolny taniec wokół ogniska.
WSTĄŻKA
swobodna zabawa wstążką w miejscu, w marszu,
w lekkim biegu;
wymachy ramion z przyborem z jednoczesnym
tupaniem, tak aby wstążka nie opadła na podłogę;
konik grzebie nóżką, niecierpliwi się; imitując
wstążką na przemian bat i koński ogon, rozpoczyna
szybki bieg, zatrzymuje się i rży;
podrzut wstążki do góry, chwytanie;
improwizacja ruchowa przy muzyce.
DZWONECZKI
w rozkroku wyrzuty ramion w górę i powolne
opuszczanie z potrząsaniem
marsz w kole, co jakiś czas naśladowanie strząsania
wody (od głowy w dół)
'ciosy boksera';
w przysiadzie, uderzenia dłońmi podłogę, powolny
wyprost bieg w miejscu z potrząsaniem ramion;
Metoda twórcza Karola Orffa
Karol Orff wyszedł z założenia, iż kulturę fizyczną dziecka należy
rozwijać w ścisłej korelacji z kulturą rytmiczno – muzyczną oraz z kulturą
słowa. Dlatego nawiązuje on do tradycyjnych, znikających we
współczesnych czasach form zabaw, ćwiczeń tańców, muzyki, porzekadeł,
legend, baśni, poezji, itp.
Te właśnie ginące formy ruchowo – muzyczno – słowne zainteresowań
dzieci znalazły się u podstaw nowej metody, której głównym celem
i zadaniem jest wyzwolenie u dzieci tendencji do samoekspresji
i rozwijania inwencji twórczej.
Zwłaszcza powiązanie muzyki z ruchem stanowi bardzo charakterystyczny
rys metody. Szeroko rozbudowany repertuar ćwiczeń i zabaw daje
możliwość rozwijania inwencji zarówno dzieciom wysoko uzdolnionym,
jak i zaniedbywanym, które mają okazję wyrównać swe braki. Zarówno
muzyka jak i ruch oraz żywe słowo przenikają się wzajemnie, przy czym
w konkretnych ćwiczeniach dominuje zwykle jeden z wymienionych
elementów, gdy inne spełniają rolę towarzyszącą lub podrzędną.
Metoda twórcza Karola Orffa
Karol Orff proponował następujące formy ruchu:
gimnastyka oparta na ruchu naturalnym, bez komenderowania;
ćwiczenia „sensoryczne” z zamkniętymi oczami, wyostrzające zmysły
i rozwijające wyobraźnię, zabawy rozwijające szybki refleks;
ćwiczenia muzyczno ruchowe z wykorzystaniem instrumentów
perkusyjnych, a także muzyki z taśm;
tańce regionalne, towarzyskie, inscenizacja pieśni, bajek, poezji;
pantomima o szerokiej tematyce i środkach wyrazu z użyciem
przyborów lub bez przyborów;
żywe słowo: układanki, wyliczanki, zagadki, wierszyki, echo,
naśladowanie odgłosów zwierząt – wszystko to połączone z gestami,
ruchem.
Metoda opowieści ruchowej
Metoda opowieści
ruchowej polega na tym, że nauczyciel, poprzez
odpowiedni dobór tematu wymyślonego przez siebie opowiadania, działa na
wyobraźnię dziecka skłaniając je do odtwarzania ruchem treści opowiadania.
Opowieść powinna być tak sformułowana, aby jej obraz ruchowy odpowiadał
zasadzie wszechstronności, tj. aby angażując wyobraźnię dziecka usprawniał
wszystkie główne grupy mięśniowe oraz narządy wewnętrzne (głównie układy
krążenia i oddychania). Powinien tu występować ruch o różnym charakterze
np. bieg, skoki, rzuty, czworakowanie, pełzanie, ciągnięcie, pchanie noszenie
itp. Metoda opowieści ruchowej sprzyja rozwojowi fantazji, która w życiu
dziecka, odgrywa dominującą rolę; fantazja bowiem może pobudzać
i utrzymać dziecko w ruchu, wywołać przeróżne obrazy. Metoda ta wymaga
jednak od nauczyciela dobrego, starannego przygotowania i zrozumienia, że
stosowane opowiadanie w czasie trwania zajęć jest tylko środkiem do
odtworzenia przez dzieci poprawnego ruchu. Układ opowiadania zatem musi
opierać się na zasadach wszechstronności ruchu, stopniowania wysiłku
i zmienności pracy mięśniowej. Metoda ta najbardziej nadaje się do
prowadzenia zajęć z młodszymi grupami dzieci.
Dziękujemy
za uwagę ☺
Źródło:
Metody twórcze stosowane na zajęciach fizycznych
w przedszkoli-opracowanie Anna Cebo
http://www.ps1.szkoly.lodz.pl/
http://zss11.pl/terapie-90