TWÓRCZE METODY -art

TWÓRCZE METODY AKTYWNOŚCI RUCHOWEJ I TAŃCA
„Twórcze metody aktywności ruchowej i tańca” to temat warsztatów dla nauczycieli, które
odbyły się w lutym 2008 prowadzonych przez Ewę Roszka. Prowadząca podała wiele propozycji
zabaw i ćwiczeń rozwijających wyobraźnię twórczą i aktywizację ruchową dzieci w wieku
przedszkolnym. Zaproponowała ciekawe sposoby wykorzystania nietypowych pomocy, które
uatrakcyjniają zajęcia (kolorowe bibułki, sznureczki, papier gazetowy, instrumenty perkusyjne –
brzękadełka, grzechotki, dzwoneczki. Celem tych ćwiczeń jest radosna zabawa i osiąganie sukcesów
na kaŜdym etapie działania dziecka.
Nauczycielki zapoznały się równieŜ z wybranymi metodami i ich wykorzystaniem w codziennej
pracy.
Metoda ruchu rozwijającego W. Sherborne
Szczególnie przydatna do pracy z dziećmi nadpobudliwymi, agresywnymi, lękliwymi oraz
w przypadkach głębszych zaburzeń rozwojowych. Podstawa tej metody jest posługiwanie się
ruchem rozwijającym świadomość własnego ciała, świadomość przestrzeni, działania w niej,
umiejętnego dzielenia się nią z innymi, nawiązanie bliskiego kontaktu z uczestnikami zabawy,
współdziałania, brania odpowiedzialności za partnera w trakcie wspólnych ćwiczeń.
Metoda gimnastyki rytmicznej A. i M. Kniessów
Jedna z metod rozwijania sprawności fizycznej, jest rodzajem gimnastyki rytmicznej polegającej na
nieustannym poszukiwaniu form i rodzajów ruchu ze strony nauczycieli poprzez eksperymentowanie
środkami ruchowymi, słuchowymi, i wzrokowymi. Eksponuje się w niej naturalne formy ruchowe
eliminując ścisłe.
Metoda nie stosuje baletu, technik sportowych, chociaŜ jej interpretacja w formach rytmicznotechnicznych nie jest obca pokazom. Bardzo waŜnym czynnikiem oprócz ruchu, rytmu i muzyki są
przybory, które twórczo uczestniczą w procesie kształcenia kultury fizycznej i powinny być stosowane
dwustronnie, tj. do obydwu rąk.
Metoda gimnastyki twórczej/ ekspresyjnej/ R. Labana
Metoda improwizacji ruchowej, u podstaw której leŜy naturalna ruchliwość i naturalny styl motoryki
dziecka. Pozwala ona na posługiwanie się róŜnymi formami ruchu i ekspresji – ćwiczeniami
muzyczno-ruchowymi, zabawą, tańcem, naśladownictwem, inscenizacją, improwizacją, groteską,
pantomimą, scenami dramatycznymi. Przy prowadzeniu zajęć naleŜy dzieciom wyjaśnić co mają
robić, zaś sposób wykonania zadania będzie zaleŜał od ich pomysłowości, fantazji, inwencji twórczej
oraz od doświadczeń ruchowych. Pokaz nauczyciela jest zbędny, gdyŜ kaŜdy wykonuje ćwiczenia
na swój własny sposób.
Zasady konstrukcji zajęcia: wszechstronności, naprzemienności wysiłku i rozluźnienia, stopniowania
trudności.
Metoda oparta jest na 16 tematach. KaŜdy z nich posiada inny charakter ruchu bądź róŜnorodne
kombinacje czynności. W przedszkolu zaleca się 5 pierwszych tematów, obejmujących zagadnienia
z zakresu: wyczucia własnego ciała, wyczucia przestrzeni, cięŜaru ciała, doskonalenia płynności
ruchów, oraz kształtowania umiejętności współdziałania z partnerem.
Metoda K. Orfa
Ma rozwijać wszechstronną aktywność dzieci. Ruch w tym systemie ma charakter kreatywny,
rodzi się spontanicznie w trakcie zabawy, jest swobodny, powodowany wewnętrznym
nastrojem dziecka, wyobraŜeniem sobie jakiejś sytuacji, itp. Formą ruchu są tańce- regionalne,
narodowe, towarzyskie i współczesne stwarzające moŜliwości improwizacyjne. W metodzie
ruch, muzyka, Ŝywe słowo przenikają się wzajemnie.
Metoda opowieści ruchowej J.C. Thulina
Nauczyciel przez odpowiedni dobór tematu działa na wyobraźnię dziecka skłaniając je do odtwarzania
ruchem treści opowiadania, przestawiania róŜnych sytuacji, zdarzeń, itp. Opowiadanie musi
opierać się na zasadach wszechstronności ruchu, stopniowania wysiłku i zmienności pracy mięśniowej.
Rytmika Dalcroze’a
Wg twórcy metody rytmika ma słuŜyć wszechstronnemu rozwojowi człowieka. Celem zadań
muzyczno-ruchowych jest nie tylko dbałość o rozwój fizyczny i muzyczny, ale przede wszystkim
uczynienie dziecka aktywnym, twórczym, myślącym, wraŜliwym, otwartym. W procesie
kształcenia angaŜowane są w równym stopniu intelekt, psychika i ciało. Podstawą zajęć są
ćwiczenia inhibicyjno - incytacyjne, hamująco-pobudzające.
Małgorzata Ciukaj
doradca metodyczny SCE