Mateusz Tomasik_wyróżnienie Pro Arte w kategorii poezja

 Mateusz Tomasik „Skomputeryzowanie” Początek dnia Słońce praży Miłość na zakręcie Zostało wykryte zagrożenie Lato nastało Ciepłem powiało Niebezpieczeństwo Przegrzenie systemu Mróz emocji Chłodniej na świecie Bezpieczniej Baza wirusów została zaktualizowana Czas płynie Serce szybciej bije Bije. Bije. Bije. Błąd 503. „Bezimienni” Godzina wybija! A Wy tak zapomnieni. Od lat się o was wspomina. Bezimienni. Czas minął i wolność nadeszła. I życie kończy swój byt. Miniona groza to tylko wspomnienie. Bezimienni. Pęd życia, nadziei. Nowy świat, choć nie wiem czy lepszy. A Wy tak w niepamięć odesłani. Bezimienni. (Dzień tak poetycko pogodny) Dzień tak poetycko pogodny koszmarnie się musiał zakończyć. Do zagłady zaczął już dążyć kolejny zły objaw –terroryzm. Żyjąc tak w tym świecie zagłady myślę wciąż nad sensem żywota. I ludźmi zawładnęła mamona – ubierać się mogą u Prady. W życiu tym czas szybko przemija i krąg życia zatacza koło. Ucieka – przychodzi nadzieja. Zieleń piękna opuszcza życie, zło zaczyna swe panowanie. Zdoła wytępić całą ludzkość? (Bezszelestnie się zakradasz) Bezszelestnie się zakradasz i sztylet wbijasz w plecy. Złem życie swe obdarzasz, a śmiech twój me uszy dręczy Mimo chęci dobrych ludzi: Morderstwo, kradzież, zagłada. Czy jeszcze ktoś tu się łudzi, że świat dobra nie upada? (Już koniec dnia, znów ludzi męczy życie) Już koniec dnia, znów ludzi męczy życie. Bezchmurna noc, poetyckie zacisze. Pamiętasz? Pamiętam. Ten moment, ten dzień. Gdy zło tam przemknęło, a za nim mój cień. Początek dnia, o Tobie myślę skrycie. A myśli me wędrują po niebycie. Słońce już wschodzi i daje nadzieję tak patrząc na Ciebie – serca zaćmienie.