protokół posiedzenia jury konkursu artystycznego xxxi pieszej

PROTOKÓŁ POSIEDZENIA JURY KONKURSU ARTYSTYCZNEGO
XXXI PIESZEJ PIELGRZYMKI KRAKOWSKIEJ 2011
Jury Konkursu Artystycznego XXXI Pieszej Pielgrzymki Krakowskiej 2011 w składzie:
ks. bp Jan Szkodoń
ks. Jan Przybocki
ks. dr Marcin Godawa
mgr inż. Andrzej Bac
dokonując podsumowania wartości artystycznej i religijnej nadesłanych prac na
konkurs przyznaje następujące wyróżnienia:
W KATEGORII ZDJĘCIE PIELGRZYMKOWE:
Marcin Szczygieł
Dariusz Łazarek „Chwalcie łąki umajone”
1
br. Marek Szumny
W KATEGORII WIERSZ PIELGRZYMKOWY:
Agata Godek „Hej pielgrzym jo se pielgrzym”
Hej pielgrzym jo se pielgrzym
Ide se polem lasem
Hej buty mi się zdarły
Dobrze, że nie z obcasem
Idziemy i śpiewamy
Modlimy się gorliwie
Byśmy tam kiedyś w niebie
Spotkali się szczęśliwie.
Śpimy sobie w namiotach
Myjemy się w balyjce
Kucharka nam gotuje
Zupki a nie pomyjce.
Mieliśmy dzisiaj gościa
Papieża kochanego
Ciałem nieobecnego
Lecz duchem wciąż żywego.
2
Justyna Skiba – „Hodegetria”
Panna z nimbem jak słomkowym kapeluszem
Rozbujanym krokiem migocąca w piasku.
W skórzanych sandałkach i żołnierskim plecakiem
Hodegetria wychodzących o brzasku.
Panna z bzu gałązką jak drewnianym berłem
Po kolana uwita w szeleszczące sitowie.
Sosnowa Madonna chroniąca przed deszczem
Hodegetria na każdą pogodę.
Panna z pajęczynką jak jedwabnym płaszczem
Wdzięcznie wijąca wianki z rumianków
Wieczorem zmęczona twarzyczka z rumieńcem
Hodegetria szeptanych różańców.
Mateusz Wojtuła – „To właśnie Mogiła”
Lewa wolna! /x4
1. Godzina szósta, bagaż nadany
O siódmej msza, szybkie śniadanie i wyruszamy
Z przodu muzyczni z ojcem Maciejem
Za nimi tuby, potem techniczni i przyjaciele
Idziemy tam, przed siebie
Czujemy się jak w niebie
Podaj rękę i chodź, chodź!
Śpiewaj z nami i chodź, chodź!
Czerwona chusta w naszych dłoniach
To właśnie MOGIŁA!
Ref.
Grupa dwadzieścia sześć – to my!
Rozmodleni, otwarci
Czerwona chusta w naszych dłoniach
To właśnie MOGIŁA!
2. Ojciec Augustyn dba o noclegi
Marcin kieruje i w naszym busie on zmienia biegi
A ojciec Krzysztof wszystkich spowiada
i z każdą siostrą, i z każdym bratem chętnie pogada
Czy słońce jest, czy pada
Cudowna z nas gromada!
Podaj rękę i chodź, chodź!
Śpiewaj z nami i chodź, chodź!
Czerwona chusta w naszych dłoniach
To właśnie MOGIŁA!
3. Niesiemy prośby, do naszej Pani
Modlimy się ufając że, Ty jesteś z nami
Droga się skraca, postój za rogiem
Idziemy tam, by mocniej trwać w komunii z Bogiem
Radując się, śpiewajmy!
Maryję tak, witajmy!
Podaj rękę i chodź, chodź!
Śpiewaj z nami i chodź, chodź!
Czerwona chusta w naszych
To właśnie MOGIŁA!
3
W KATEGORII HUMOR - ŻART PIELGRZYMKOWY:
Monika Kowalik – ” Kierowanie ruchem”
WYRÓŻNIENIE SPECJALNE
Agnieszka Wołodko „Ja jestem wdzięczna Panu Bogu …”
Pierwsze moje pielgrzymowanie to rok 1985, grupa VII Franciszkanów w V Pieszej
Pielgrzymce Krakowskiej. Szłam sama, to znaczy sama się zapisałam i wychodząc spod
Wawelu nie znałam nikogo. Byłam świeżo upieczoną absolwentką szkoły podstawowej, czyli
piętnastolatką po VIII klasie. W Polsce bieda, głodno, a na pielgrzymce chłodno. Lało nam od
samego rana, szłam więc w kaloszach cała mokra. No i pierwszy nocleg. Kwatermistrz po
odebraniu bagażów krzyknął „do tej stodoły 50 sióstr”. Poszłam. Dach przecieka, myszy
piszczą, ja z alergią na zboża i trawę kicham raz za razem. Nie wiem czy się przebierać, czy
spać w tym co jestem. Okropność. Myślę sobie: noc wytrzymam, a jutro jakoś wrócę. Pamiętać
należy, że o komórce nikt wówczas nie śnił, a rozmowy zamiejscowe zamawiało się na poczcie
lub przez centralę, więc nawet napotkanie budki telefonicznej na trasie nic by nie dało. Ale
rano wstałam i zaświeciło słonko. Pobudka była ok. 5.00, ale już zanosiło się na ładny dzień.
Kiedy zaśpiewaliśmy „Kiedy ranne”, a po nich godzinki, których nie znałam, spodobało mi się
i pomyślałam, że pójdę dalej. Poszłam. Drugiego dnia był pogodny wieczorek. Braciszkowie
opowiadali śmieszne rzeczy i śpiewaliśmy dużo piosenek. Spodobało mi się. A trzeciego dnia,
idąc przez Olkusz, kiedy wszyscy rzucili się na odpoczynek na trawie, ja wstąpiłam do
zakładu fryzjerskiego i poprosiłam o umycie głowy. Poczułam się świeżo, zwłaszcza, że miła
fryzjerka nie wzięła ode mnie pieniędzy i pozwoliła skorzystać z toalety, gdzie się trochę
umyłam i założyłam czyste ciuchy. Stwierdziłam, że pójdę dalej. Rodzicom wysłałam kartkę z
tego Olkusza pisząc, że jest dobrze. Bo było dobrze poza tym, że byłam głodna. Miałam
upieczony przez mamę kawałek mięsa, jakąś słodką chałkę, którą na postojach dzieliłam sobie,
4
by starczyło na 6 dni. Kiedyś trafiłam na poczęstunek, czyli ktoś zaprosił pielgrzymów na
zalewajkę. Załatwianie się w lasach nie było dla mnie problemem, ale spanie w stodołach tak.
Ta moja alergia, chrapanie starszych pań, harce myszy i w ogóle spanie w stodole dla mnie,
dziewczyny wychowanej w bloku, było niezbyt miłym doświadczeniem. Ale doszłam do
Częstochowy. Miałam w pamięci prośbę wielu znajomych, którzy prosili mnie o modlitwę, bo
sami pójść nie mogli. Niosłam Matce Bożej intencję pewnej pani, której syn był alkoholikiem,
myślałam o naszej Ojczyźnie, która przeżywała trudny czas, a mój tato, zaangażowany mocno
w ruch Solidarności, jasno określał w domu co się dzieje. Modliłam się za kuzyna, który
wstąpił do seminarium, no i oczywiście miałam własne intencje. Wracając do domu czułam,
mimo zmęczenia, wielką radość i postanowiłam, że pójdę za rok. Wierna temu chodziłam z
grupą XIII na następne pielgrzymki, aż do roku 1990. Zawsze w Olkuszu myłam głowę,
zawsze wysyłałam do domu kartkę że jest wszystko dobrze. Z czasem, kiedy powstały
automatyczne połączenia telefoniczne, gdzieś w połowie trasy dzwoniłam. W 1991 roku
urodziłam córeczkę, gdy podrosła – synka. W 2007 roku znów zostałam mamą, więc ta moja
przerwa w pielgrzymowaniu trwała trochę. Aż moja pierworodna córka przed maturą poszła
na 29 Krakowską Pielgrzymkę. Za rok poszłyśmy już razem. W tym roku – 2011 - również
byłam zabierając z sobą 11 – letniego synka. Doszliśmy. Spaliśmy głównie w prywatnych
domach. Kiedy na postoje podjeżdżał Toi-Toi, ja często, starym zwyczajem, szłam gdzieś
głęboko w las. Kiedy pielgrzymi ustawiali się w kolejkę do podstawionego sklepiku - ja
mrużąc oczy wspominałam swoje pielgrzymowanie sprzed 20 lat, gdzie o soczku z rurką,
pepsi w puszce, świeżych drożdżówkach nikt nie marzył.
To co było 20 lat temu jest i dzisiaj, to „Kiedy ranne” o poranku, godzinki, różaniec… Te same
w większości piosenki, które dziś śpiewam bez śpiewnika, bo słów, jak się okazało, nie
zapomniałam.
Boli mnie, kiedy dziś od młodych pielgrzymów słyszę, że „było niewygodnie”. Niewygodnie?
Dziś nikt nie śpi w stodole! Niewygodnie? Dziś każdy ma karimatę, śpiwór, jedzenie w bród!
Niewygodnie? My 20 lat temu nieśliśmy ciężkie transparenty z pisanym literami Solidarności
wezwaniem do Matki Bożej. Rozwijało się je na chwilę tuż przez Jasną Górą, aby milicja nie
zdążyła zareagować. Dziś idzie się lekko: WC podjeżdża do lasu, sklepik oferuje świeże
produkty do wyboru, do koloru. Dziś bije radość, jest wolność, dobrobyt. Owszem, trud
pielgrzymowania każdy czuje w nogach. Ale może te nogi obsypać talkiem, założyć skarpety
antyuciskowe, zastosować maści, kremy. 20 lat temu nikt o tym nie marzył. Nogi bolały , ale
niewiele można było zrobić.
Może ci, którzy nie mieli okazji poznać smaku pielgrzymowania w trudnych latach 80 – tych,
poczytają trochę o tamtych czasach i spróbują wczuć się, choć na chwilę, w atmosferę
pierwszych pielgrzymek. Ja wdzięczna jestem Panu Bogu za to, że pozwolił mi zakosztować
pielgrzymowania dawniej i dziś.
5