Minister Pracy

OGÓLNOPOLSKIE
POROZUMIENIE
ZWIĄZKÓW
ZAWODOWYCH
NIP: 526-025-13-39
OPZZ/P/
/2015
Regon: 001133016
KRS: 0000033976
Warszawa, 18 kwietnia 2015 r.
Pan
Władysław Kosiniak – Kamysz
Minister Pracy i Polityki Społecznej
Szanowny Panie Ministrze,
Zgromadzeni na manifestacji w dniu 18 kwietnia 2015 r., protestujemy przeciwko
sytuacji społeczno-ekonomicznej, w jakiej znalazły się miliony Polaków. Rosnąca skala
ubóstwa, przed którym nie chroni nawet praca, wzrost gospodarczy konsumowany przez
najbogatszych, brak warunków do powstawania nowych miejsc pracy, niekontrolowany
wzrost umów terminowych i umów „śmieciowych”, dyskryminacja, mobbing i powszechne
łamanie praw pracowniczych sprawia, że Polska jest krajem nieprzychylnym dla większości
obywateli i zmusza młodych Polaków do opuszczania kraju. Brak dialogu oraz bierność rządu
w rozwiązywaniu problemów branżowych, rodzi ogromne niepokoje społeczne.
Panie Ministrze,
Wiele z problemowych spraw, które wielokrotnie sygnowaliśmy, pozostaje w gestii
kierowanego przez Pana resortu. Dlatego niniejszym oczekujemy:
1. Prowadzenia przez Rząd merytorycznego, skutecznego i partnerskiego dialogu
społecznego.
Domagamy się odbudowania dialogu społecznego, godzącego prawa i interesy stron
poprzez wypracowywanie wspólnych rozwiązań i korzyści.
W ostatnim czasie dialog społeczny w Polsce był fikcją i nic nie znaczącym hasłem,
za którym skrywało się jedynie lekceważenie przez stronę rządową głosu milionów
polskich pracowników. Rząd nie realizował zatem swojego konstytucyjnego
obowiązku prowadzenia i wspierania dialogu społecznego, będącego fundamentem
demokratycznego państwa prawa.
Tylko daleko idące systemowe zmiany mogą przywrócić dialogowi społecznemu
należytą rangę i pozycję.
2. Skrócenia wieku emerytalnego i prawa do emerytury uzależnionego od stażu
ubezpieczeniowego.
Podniesienie wieku emerytalnego było błędem. Rząd nie stworzył nowych miejsc
pracy dla osób po 50 roku życia oraz nie poprawił dostępności usług zdrowotnych.
Dlatego warto rozważyć obniżenie wieku emerytalnego. Oczekujemy też zapewnienia
możliwości przechodzenia na emeryturę niezależnie od wieku dla pracowników z
długoletnim stażem ubezpieczeniowym – 35 lat dla kobiet i 40 lat dla mężczyzn.
OPZZ przedłożył w 2010 roku projekt inicjatywy obywatelskiej w tej sprawie, która
do dnia dzisiejszego nie została rozpatrzona w parlamencie.
3. Wyeliminowania stosowania umów śmieciowych oraz patologicznego
samozatrudnienia i darmowych staży.
Polska przoduje w Europie w ilości pracowników zatrudnionych na umowach
cywilnoprawnych oraz stosowaniu tzw. fałszywego samozatrudnienia. Z tego powodu
ogromna rzesza osób wykonujących pracę zarobkową nie może praktycznie
skorzystać z żadnych uprawnień pracowniczych, będących standardem w państwach
członkowskich Unii Europejskiej.
Skala zjawiska jest ogromna. Prawie 1,4 mln osób pracujących na umowach cywilnoprawnych nie ma prawa do urlopu, norm ochronnych czasu pracy i bezpieczeństwa
pracy. Nie mają praktycznie możliwości dochodzenia swoich praw. OPZZ
wielokrotnie wnioskował o przywrócenie praworządności w tym zakresie.
4. Zmiany w ustawie o zatrudnianiu pracowników tymczasowych.
W Polsce w 2014 roku w agencjach pracy tymczasowej było 559 tys. osób. Nadal
najliczniejszą grupę pracowników tymczasowych stanowią osoby młode, do 30 roku
życia. Nadużywanie tej formy zatrudnienia, to przede wszystkim brak poczucia
bezpieczeństwa, brak odpowiedniego zaplecza socjalnego, brak świadczeń
dodatkowych. Aby zaoszczędzić na kosztach, przedsiębiorstwa obchodzą przepisy,
stosując pracę tymczasową. Zdaniem OPZZ praca o charakterze długotrwałym, z
wyznaczonym miejscem, czasem i podległością służbową, powinna mieć status
normalnego stosunku pracy.
5. Wzrostu minimalnej płacy do poziomu 50% przeciętnego wynagrodzenia
i ustalenia minimalnej stawki godzinowej, bez względu na formę zatrudnienia.
Minimalne wynagrodzenie za pracę jest wciąż za niskie, aby godnie żyć i pracować.
Dlatego domagamy się ustanowienia minimalnej płacy na poziomie co najmniej 50%
średniego krajowego wynagrodzenia. Polska jest krajem, w którym, według
oficjalnych statystyk 1,3 miliona osób zarabia minimalne wynagrodzenie. Oficjalne
statystyki nie obejmują jednak osób pracujących na umowach cywilnoprawnych.
Pracownicy ci pozbawieni są praw wynikających z Kodeksu pracy i zabezpieczenia
społecznego. Dlatego domagamy się ustanowienia minimalnej stawki za godzinę
pracy wysokości co najmniej 12 zł brutto, bez względu na formę zatrudnienia.
Uważamy także, że dodatek do wynagrodzenia za pracę w porze nocnej nie powinien
być uwzględniany przy obliczaniu wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę.
6. Podwyższenia zasiłków dla bezrobotnych.
W Polsce mamy najniższy w Unii Europejskiej zasiłek wypłacany bezrobotnym, który
nie jest powiązany z wcześniejszymi zarobkami. Nie spełnia on nawet minimalnych
norm wypływających z Europejskiej Karty Społecznej, a na dodatek otrzymuje go
zaledwie co ósmy bezrobotny. Utrata pracy w Polsce oznacza biedę i wykluczenie.
Zasiłek dla bezrobotnych powinien być podwyższony co najmniej do wysokości
minimum socjalnego.
7. Wycofania antypracowniczych zmian w Kodeksie pracy dotyczących czasu pracy
oraz wprowadzenia zasady zawierania umowy o pracę na piśmie przed
rozpoczęciem pracy.
Możliwość wydłużenia okresu rozliczeniowego czasu pracy nawet do 12 miesięcy
oznacza likwidację nadgodzin, a tym samym zwiększenie zysków pracodawców
kosztem pracowników. Wykonywanie pracy w dłuższym okresie rozliczeniowym
może prowadzić do zwiększonego dobowego wymiaru czasu pracy w długim okresie
czasu, co negatywnie wpływa na zdrowie pracownika oraz jego życie prywatne.
8. Wprowadzenia do przepisów prawa pracy pojęcia tzw. rzeczywistego
pracodawcy.
Z uwagi na rozwój korporacji oraz szybki proces globalizacji domagamy się
wprowadzenia do polskiego prawa pracy możliwości prowadzenia negocjacji (sporu) z
rzeczywistym pracodawcą, który ma faktyczne władztwo w sferze kształtowania
warunków zatrudnienia, a nie tylko w zakresie zarządu pracownikami.
Tylko w taki sposób pracownicy będą mieli możliwość prowadzenia dialogu z
rzeczywistym pracodawcą, który m.in. kształtuje wynagrodzenia dla danej grupy
zawodowej oraz podejmuje istotne decyzje dla praw i interesów pracowniczych.
9. Zniesienia obowiązku zapowiadania kontroli przez organy inspekcji pracy.
Obecne uprawnienia kontrolne inspekcji pracy, poprzez obowiązek uprzedzania
pracodawców o przeprowadzeniu kontroli uniemożliwiają przedstawienie faktycznego
stanu naruszeń warunków pracy i praworządności w stosunkach pracy. Zniesienie
obowiązku uprzedzania pracodawców o przeprowadzeniu kontroli przez organy
inspekcji pracy pozwoli inspekcji pracy realnie wpływać na poprawę warunków pracy
i bezpieczeństwo pracowników.
10. Wprowadzenia skutecznej polityki państwa ukierunkowanej na tworzenie
stabilnych miejsc pracy chroniących pracowników przed ubóstwem.
Domagamy się, aby w zamówieniach publicznych wygrywający przetargi wraz z
podwykonawcami musieli zatrudniać wszystkich pracowników na etat. Oczekujemy
odblokowania środków Funduszu Pracy przeznaczonych na aktywizację
bezrobotnych. Apelujemy o tworzenie nowych miejsc pracy w sektorze publicznym,
szczególnie w zakresie usług opiekuńczych. Postulujemy zwiększenie kompetencji
Państwowej Inspekcji Pracy i podwyższenie kar dla nieuczciwych pracodawców.
11. Odmrożenia podstawy naliczania odpisu na zakładowy fundusz świadczeń
socjalnych (ZFŚS).
Już piąty rok obowiązuje ta sama kwota odpisu na zakładowy fundusz świadczeń
socjalnych. Tracą na tym pracownicy oraz emeryci i renciści, dla których fundusz
stanowi często jedyną formę pomocy w trudnych sytuacjach życiowych. Oszczędności
z tego tytułu zyskują jedynie pracodawcy. Bez wątpienia zamrożenie odpisu na ZFŚS
wpisuje się w dotychczasową politykę społeczno-gospodarczą rządu ukierunkowaną
na poszukiwanie oszczędności kosztem najuboższych. W rezultacie, w perspektywie
najbliższych lat, budżet będzie musiał ponieść znacznie większe wydatki socjalne w
związku z poszerzaniem się obszarów biedy i ubóstwa, za co zapłacą wszyscy
podatnicy. Dlatego domagamy się odmrożenia podstawy naliczania odpisu na ZFŚS
oraz zrekompensowania pracownikom strat, które ponieśli w związku z jego
zamrożeniem.
12. Skutecznej polityki rodzinnej, w tym podniesienia progów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych
Brak skutecznej polityki prorodzinnej, skoordynowanej z polityką rynku pracy,
skutkuje wysokim poziomem ubóstwa oraz pogarszaniem się wskaźników
demograficznych. Domagamy się o wiele wyższych i bardziej uniwersalnych
świadczeń rodzinnych.
13. Reformy systemu pomocy społecznej.
Pomoc społeczna powinna stanowić narzędzie zabezpieczenia bytu obywateli, którzy
znaleźli się w trudnej sytuacji. Obecny system nie gwarantuje potrzebującym ani
świadczeń na wystarczającym poziomie, ani właściwej pracy socjalnej. Praktyka
pomocy społecznej w Polsce utrwala ubóstwo i wspiera dziedziczoną z pokolenia na
pokolenie biedę, zamiast dawać szansę na jej przezwyciężenie!
Panie Ministrze,
Ogólnopolskie Porozumienie Związków Zawodowych domaga się od rządu podjęcia
konstruktywnych rozmów, mających na celu realizację postulatów wysuniętych przez związki
zawodowe. Tylko tak można zapewnić rozwiązanie narosłych problemów społecznogospodarczych i przywrócić spokój społeczny.
Warszawa 18 kwietnia 2015r.
BRANŻA I: „GÓRNICTWO, PRZEMYSŁ
CHEMICZNY I ENERGETYKA"
BRANŻA II: „METALOWCY"
BRANŻA III: „OŚWIATA I NAUKA"
BRANŻA IV: „USŁUGI PUBLICZNE"
BRANŻA V: PRZEMYSŁ SPOŻYWCZY,
ROLNICTWO I TURYSTYKA"
BRANŻA VI: „BUDOWNICTWO"
BRANŻA VII: „PRZEMYSŁ
ODZIEŻOWY I SKÓRZANY"
BRANŻA VIII: „TRANSPORT"
BRANŻA IX: „HANDEL,
USŁUGI, KULTURA I SZTUKA"
OGÓLNOPOLSKIE POROZUMIENIE ZWIĄZKÓW ZAWODOWYCH
00-924 Warszawa, ul. Kopernika 36/40
tel.: 022 551 55 00, fax: 022 551 55 01
e-mail: [email protected], www: http://opzz.org.pl