Kliknij prawym przyciskiem myszy i wybierz opcję

Recenzja opublikowana w serwisie StacjaKultura.pl
Mike Oldfield - Incantations
W świecie
wiecie muzycznym ddruga połowa lat 70. XX
wieku przyniosła falę popularności
ści punk rocka i stanowiła
okres, w którym triumfy śświęciły
ęciły zespoły takie jak The
Ramones, Sex Pistols czy The Clash.
Clash W tym też okresie
Mike Oldfield, niebędący nigdy częścią
częś
głównego nurtu,
wydaje swój czwarty album,
um, osadzone w minimalistycznej
stylistyce,
łączące
elementy
angielskiego
folku
i progresywnego rocka - Incantations.
Incantations Wydawnictwo
ukazało się w 1978 roku, pierwotnie na dwóch płytach
winylowych, zawierających cztery kilkunastominutowe
kompozycje i stanowiąc najdłuż
uższe dzieło Oldfielda.
Nagranie w sferze brzmieniowej różni
róż się od późniejszej
twórczości Mike’a i uchodzi za ostatni „klasyczny”
„kl
album. Charakterystyczna gitara schodzi tu na drugi
plan, ustępując miejsca aranżacjom
żacjom symfonicznym, chórom i motywom operowym,
operowym a wszystko to przy
akompaniamencie kilkunastu różnorodnych
żnorodnych instrumentów
instrumentów.. Artysta po raz kolejny udowodnił, że nie bez
powodu nosi miano multiinstrumentalisty i osobiście zagrał na wielu z nich,
h, m.in. gitarze elektrycznej
i basowej, basie akustycznym, fortepianie, perkusji, syntezatorach.
syntezatorach
Pierwsze dwie części mają charakter symfoniczny z silnie zaznaczonąą partią fletu (tu Oldfielda
wsparł jego brat, Terry) i zakończone
zakoń
są wierszem XVIII wiecznego, angielskiego
ego poety, Henry’ego
Longfellowaa „The Song of Hiawatha” zaśpiewanym przez Maddy Prior, przy hipnotycznym wtórze
afrykańskich bębnów. Część
ęść trzecia Incantations to najbardziej rockowy fragment albumu. Rozpoczyna
R
ją
średniowieczny
redniowieczny motyw przechodzący
przechodzą wkrótce w długie, surowe solo gitarowe,
we, natomiast w tle powtórnie
słyszymy bębny z towarzyszącymi
ącymi im subtelnymi riffami basowymi i syntezatorami. Ostatnia część
cz
jest
znacznie bardziej eksperymentalna i choć z początku
tku utrzymana w ezoterycznej atmosferze,
z dominującym wibrafonem, to mniej więcej
wi
w połowie do głosu dochodzi wrzeszcząca
wrzeszczą gitara Oldfielda,
a wszystko to zmierza do nieuchronnego
nieuch
zakończenia, które stanowi „Ode to Cynthia”
Cynthia w wykonaniu
Queen’s College Girls Choir.
Wiele motywów muzycznych na Incantations w swej strukturze wykorzystuje koło kwintowe.
Melodia przepuszczana jest przez kolejne z dwunastu kluczy zanim pojawi się kolejny element
kompozycji,, przez co poszczególne sekcje wchodzą
wchodz znacznie wolniej niż ma to miejsce w innych dziełach
tego twórcy.
Album tworzy zamkniętą
ętą, koherentną całość i tak powinien byćć odbierany. Potrafi przyku
przykuć
i utrzymać uwagę odbiorcy zarówno w momentach
momentach rockowych zrywów, jak i podczas niespiesznie
rozwijających się motywów symfonicznych. Incantations to wydawnictwo ponadczasowe, nadal
zachwycające
ce nietypowym połą
połączeniem stylów, rozmachem i mistrzostwem
em wykonania, a co
najważniejsze, wciąż potrafiące zaczarować
zaczarowa nowe rzesze słuchaczy.