(Kl¹twa Faraonów_Zofia_Lasocka_klasa_VI)

„Klątwa Faraonów”
Dnia 29.01.08 r. klasy od 4 SP – 2 gimnazjum wybrały się na wystawę do Gdańska
Pt: „Klątwa Faraonów”. Po podzieleniu się na dwie grupy zaczęto oglądać eksponaty.
Na samym początku wystawy pani przewodnik opowiedziała nam, że życie
starożytnych Egipcjan zależało od wylewów Nilu. Gdyby nieprzepływający przez sam
środek kraju Nil, Egipt byłby jedną wielką pustynią. Egipcjanie kopali kanały
nawadniające i niewielkie obszary wodne, aby powiększyć obszary uprawne. W
magazynach składowali zboże na wypadek suszy, gdyby wylew Nilu był mały. W Nilu
znajdował się muł, który użyźniał glebę. Kiedy Nil nie przyniósł mułu i zbiorów nie
było, albo były bardzo małe, rolnik oddawał żonę i dzieci jako daninę, a kiedy
odpracował brak zboża w danym roku to dostawał rodzinę z powrotem.
W pierwszej Sali znajdowała się rzeźba Sfinksa, czyli leżącego lwa z głową
człowieka-zwykle portretem panującego króla. Obok piramid w Gizie znajduje się
Sfinks z głową Chefrena albo Cheopsa. Sfinks ten ma na głowie nemes, czyli chustę
faraona oraz Ursus-wyobrażenie kobry umieszczone na nakryciu głowy faraona, które
symbolizowało opiekę boga Słońca Ra.
W Egipcie panowała monarchia despotyczna-ustrój państwa, w którym władca nie
podlega stanowionym przez siebie prawom i sprawuje nieograniczoną władzę-był
najwyższym kapłanem, dowódcą wojskowym i sędzią.
Słowo ‘faraon’ pochodzi od starożytnego ‘per-aa’, czyli „wielki dom”, jak
nazywano w Egipcie pałac królewski, a od czasów 18-ej dynastii również samego
króla. W 3100 r.p.n.e. odbyło się zjednoczenie Egiptu, a jego pierwszym władcą był
Menes , prawdopodobnie to ta sama osoba , co Narmer. Według niektórych legend
przed Menesem, Egiptem rządziły postacie czczone później jako egipscy bogowie.
Przez około 3000 lat Egiptem panowało, co najmniej 170 królów. Każdy Egipcjanin
podlegał faraonowi to znaczy, że mógł być przez niego za byle drobnostkę skazany na
śmierć. Ziemia Egiptu również należała do faraona, jego wola była uważana za świętą.
Władzę starożytnego Egiptu najłatwiej jest przedstawić w postaci piramidy. Na jaj
czele znajdował się faraon a tuż za nim jego prawa ręka, zwany ministrem
sprawiedliwości wezyr, czyli najwyższy urzędnik w państwie nazywany „oczami i
uszami króla”. Wezyr nie uchwalał praw, lecz wprowadzał je w życie i pilnował ich
przestrzegania. Jako dozorca pozostałych urzędników kontrolował ich pracę oraz
nakazywał ściąganie podatków lub zarządzał pobór do wojska. Poniżej wezyra stali
urzędnicy państwowi, kapłani i oficerowie armii. Kapłani oraz inni urzędnicy z rzadka
manipulowali faraonem oraz próbowali się od niego uniezależnić, kiedy zdarzy się
faraonem człowiek nieudolny. Sami wyżsi urzędnicy odpowiadali za różne, jak można
by było dzisiaj powiedzieć ministerstwa: rolnictwa, handlu. Natomiast do niższych
urzędników należeli pisarze Nie ważne, z jakiej pochodzili rodziny i czy ukończyli tak
zwane domy życia-szkoły, do których chodzili chłopcy- musieli tylko umieć czytać i
pisać, a droga do zaszczytnych urzędów stała przed nimi otworem.
Pismo egipskie liczyło około 8000 znaków zwanych hieroglifami, oznaczających
„rzeźbione święte litery”. Hieroglify stanowiły zagadkę dla wielu naukowców, aż do
odkrycia kamienia z czasów ptolomejskich w Rosetcie na początku 19-go wieku, który
był pokryty inspiracjami w trzech językach: hieroglifowym, demotycznym, greckim.
Pisarze zajmowali się na przykład notowaniem objętości zboża odnoszonego do
magazynów, dokumentowaniem ilości materiałów budowlanych zużytych przy
wznoszeniu magazynów, wymierzaniem pola i zapisywaniem tych pomiarów. Na
przedostatnim piętrze piramidy znajdowali się ludzie, którzy płacili podatki w formie
naturalnej, czyli na przykład w zwierzętach hodowlanych, zbożu, wyrobach
rzemieślniczych. Należeli do nich kupcy, rzemieślnicy, chłopi i żołnierze, którzy
słuchali nakazów swoich przełożonych. Żołnierze dostawali wisiory z muchami od
faraonów. Na najniższym stopniu piramidy znaleźli się niewolnicy, których było w
Egipcie nie wiele. Urzędnicy zarówno ci ważniejsi, jak i mniej ważni odgrywali dużą
rolę w państwie, co oznacza, że Egipt cechowała duża biurokracja.
Okres Ptolemejski
Królowie macedońscy (ok. 332-302 p.n.e.)
Ptolemeusze (ok. 304-30 p.n.e.)
• Aleksander Wielki
• Filip Arridajos
• Aleksander IV
• Ptolemeusz I Soter
• Ptolemeusz II Filadelfos
• Ptolemeusz III Euergetes
• Ptolemeusz IV Filopator
• Ptolemeusz V Epifanes
• Ptolemeusz VI Filometor
• Ptolemeusz VII Neos
• Filopator
• Ptolemeusz VIII
• Euergetes II
• Ptolemeusz IX Soter II
• Ptolemeusz X Aleksander
• Ptolemeusz IX (ponownie)
• Ptolemeusz XI Aleksander II
• Ptolemeusz XII Neos
• Dionizos
• Kleopatra VII Filopator
W starożytnym Egipcie wierzono, w wielu bogów i uważano, że faraonowie są
synami boga Ra. Uważano tez, że faraonowie są pośrednikami pomiędzy bogami, a
ludźmi, a po śmierci sami stają się bogami.
Arabowie nie mieli pojęcia o metodach mumifikacji, czyli wyciąganiu narządów
zmarłego, dlatego „mumiyah” z języka arabskiego znaczy ‘ciało zakonserwowane
woskiem’. Początki mumifikacji sięgają czasów predynastycznych, czyli sprzed
3000r.p.n.e. i związane są z tamtejszym klimatem. Ciała chowane w piasku ulegały
naturalnej mumifikacji. Kiedy Egipcjanie zauważyli , że ciała chowane w grobowcach
nie zachowują już tych samych właściwości co w piasku to zaczęto sztucznie
balsamować zwłoki. Szczyt mumifikacji nadszedł w czasach nowego państwa.
Wydobyte z ciała narządy składano w urnach kanopskich na przykład żołądek, jelita,
płuca i serce. W grobowcu składano naszyjniki dla zmarłego, jako ofiarę.
W „sali dwóch prawd”, gdzie zasiadał trybunał Ozyrysa, dusza zmarłego musiała
się poddać sądowi. Na środku sali znajdowała się waga, na której ważono serce
zmarłego, a na drugiej szali kładziono pióro-symbol bogini prawdy Maat. Po
wysłuchaniu spowiedzi, jeśli ciężar grzechów przeważył szalę, duszę zabierała
Pożeraczka, a człowieka usprawiedliwionego, Ozyrys wysyłał do raju.
Inne informacje:
1. Narzedzia w starożytnym Egipcie wykonywano z kamienia, kości, rogu, metali.
2. Jednostka miary: łokieć(44cm.),łokieć królewski(52cm.).
3. Do obrony używano: łuków, toporów, mieczy (kształt sierpu) i sztyletów.
4. Egipcjanie byli czystym narodem i myli się po załatwianiu.
5. Uważali, że wejście lewą nogą oznacza szczęście.
6. Egipcjanie golili sobie włosy na czole, a po bokach robili warkoczyki. Niektórzy
golili włosy na całym ciele, a nasili peruki z włosów lub sierści zwierząt(podobnie jak
kobiety), a na włosach nosili różne ozdoby.
7. Do pisania używali dwóch rodzajów atramentów: jeden czarny z ochry, a drugi
czerwony ze smoły. Mieli też piórniki odporne na wodę.
8. Ich ubrania były cienkie, lenne, zwiewne i przezroczyste, a buty z trzciny i skóry.
9. Egipcjanie spali pionowo na podgłówku.
10. Egipcjanki miały też kuferki kosmetyczne, a w nich na przykład kredkę do oczu i
lusterko.
11. Na rydwanach oprócz imion faraonów były też sceny z życia faraona.
12. Kobra oznaczała górny Egipt, a sokolica – dolny.
13. Rzeźba przedstawiająca faraona ze zgiętą brodą oznaczała, że już nie żyje.
14. W świątyniach tam gdzie sufit najniższy, a podłoga najwyższa stał posąg boga tej
świątyni.
15. Malowano wtedy przede wszystkim życie po śmierci.
16. Dla Egipcjan szczęśliwą liczbą było 5.
Pod koniec wystawy weszliśmy do grobowca i mogliśmy zobaczyć jak jest
zbudowany, a nawet zostaliśmy przestraszeni przez mumię.
Wystawa minęła szybko jednak wielu ciekawych informacji o starożytnym
Egipcie mogliśmy się dowiedzieć i zobaczyć na własne oczy faraonów, ich ubiór i
zwyczaje.
Zosia Lasocka kl.VI