F2_Życie w Duchu Świętym

ŻYCIE W DUCHU ŚWIĘTYM
Codzienne rozważania rozpoczynaj od zaproszenia Ducha Świętego
i prośby do Niego, by Cię prowadził
I. PROWADZENI PRZEZ DUCHA ŚWIĘTEGO
Rz 5,1-5; „Dostąpiwszy więc usprawiedliwienia przez wiarę, zachowajmy pokój z Bogiem przez Pana naszego
Jezusa Chrystusa, dzięki któremu uzyskaliśmy przez wiarę dostęp do tej łaski, w której trwamy i chlubimy się
nadzieją chwały Bożej. Ale nie tylko to, lecz chlubimy się także z ucisków, wiedząc, że ucisk wyrabia
wytrwałość, a wytrwałość - wypróbowaną cnotę, wypróbowana cnota zaś - nadzieję. A nadzieja zawieść nie
może, ponieważ miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który został nam dany.”
Przyjmując Obietnice Boga wchodzimy w Nowe Przymierze z Nim za pośrednictwem Jezusa Chrystusa. Gwarantem
wypełnienia Przymierza (tzn. dojścia do „wiecznego razem” z Bogiem = nieba ) z jednej strony jest Święty Bóg, który
zawieść nie może, a z drugiej my ludzie… (ja i Ty)
Bóg z racji swej natury i z racji swej woli pozostaje niezawodnym gwarantem nadziei. To On wezwał nas do tej
nadziei (1 Tes 5, 24) i On nie może zaprzeć się siebie samego. Z Jego strony przymierze nigdy nie zostanie zerwane.
A z naszej strony? Czy możemy polegać na naszej własnej wierności, gdy pojawią się przeszkody, pokusy,
trudności, cierpienie, zniechęcenie, ból i śmierć ? Czy możemy polegać na samych sobie, na naszym ludzkim rozumie,
uczuciach i woli ? Czy sami mamy szansę w walce ze złem, słabością i grzechem, naciskiem świata i demonów?
Aby wytrwać do końca, musimy polegać na mocy Ducha Świętego.
Duch Boży działający w nas jest jedyną podstawą niezawodności nadziei – On jest tym niezawodnym gwarantem
przymierza z naszej strony. „Wierzący w Chrystusa wiedząc, że Bóg jest w nich sprawcą i chcenia i działania zgodnego
z wolą Bożą (Flp 2,13), wiedząc, że Duch Boży jest w nich podstawą niezawodności, wiedzą jednocześnie (i muszą stale
o tym pamiętać), że są wezwani do uległości i wierności temuż Duchowi Świętemu (Ef 4). Duch Święty odwołuje się
bowiem do wolności wierzących. Ostatecznie bowiem synami Bożymi są ci, którzy żyją i postępują według woli tegoż
Ducha i tylko oni mają gwarancję niezawodności ich nadziei na to, że będą dziedzicami Boga i współdziedzicami Chrystusa
(Rz 8,14-17). Chrystusowe słowa o sądzie ostatecznym wskazują, że chrześcijanin jest powołany do działania pod
wpływem Ducha i w Duchu, że to działanie warunkuje od strony ludzkiej niezawodność nadziei chrześcijańskiej” 1
Wszyscy ochrzczeni otrzymują (w sakramencie chrztu) Ducha Świętego, ale można Go nie tylko zasmucić - można
Go zakneblować (głos sumienia), i… chodząc własnymi drogami wlec Go ze sobą przez całe życie, aż do śmierci. Nawet
jeżeli odrzucamy Boga, Jego Miłość (Duch Św.) towarzyszy nam stale. Bóg jest wierny przymierzu chrztu, troszczy się
o nas z nadzieją, że jeszcze zapragniemy GO, że odpowiemy na Jego miłość wiarą i zechcemy nawrócić się, by żyć pełnią
szczęścia z Nim.
Żyjąc po swojemu, można dojść do bram piekieł. Śmierć utrwala ten wybór. Przymierze zostaje przez nas zerwane.
Następuje rozstanie. Wtedy okaże się, że nie ma szczęścia bez Boga. Bez Boga nie ma nieba. Brak Jego miłującej
obecności to jest właśnie piekło.
Propozycja chrztu w Duchu Świętym nie jest wezwaniem do tego, abyś ty miał Ducha Świętego,
ale zaproszeniem, abyś ty oddał się Jemu – aby Duch Święty (Bóg) miał Ciebie.
„ A zatem proszę was, bracia, przez miłosierdzie Boże, abyście dali ciała swoje na ofiarę żywą, świętą,
Bogu przyjemną, jako wyraz waszej rozumnej służby Bożej. Nie bierzcie więc wzoru z tego świata, lecz
przemieniajcie się przez odnawianie umysłu, abyście umieli rozpoznać, jaka jest wola Boża: co jest dobre, co
Bogu przyjemne i co doskonałe.” (Rz 12,1-2;)
Nazywamy to „chodzeniem w Duchu Świętym”. Wtedy On – Duch Święty – poprowadzi Cię do domu Ojca, On
najlepiej wie dokąd i jaką drogą. Dlatego jest niezawodny.
Modlitwa (Akty strzeliste):
„Jezu ufam Tobie – bardziej niż sobie”
„Duchu Święty prowadź mnie – nie moja lecz Twoja wola w każdej sytuacji”
„Boże nie ma dla mnie nieba (szczęścia, dobra) poza Tobą”
1
W. Słomka, Nadzieja chrześcijańska, s. 137, 139.
II. NA NOWO STWARZANI PRZEZ DUCHA ŚWIĘTEGO
Duch Święty jest Bogiem tak samo jak Bóg Ojciec i Syn Boży (Jezus Chrystus). Tam gdzie przebywa Duch Święty,
obecny jest też Jezus Chrystus i Jego Ojciec ponieważ są jedno – niepodzielnie (nie da się podzielić Trójcy Świętej!)
Gdy Duch Święty zamieszkuje we wnętrzu człowieka, cała Trójca Święta jest w nim obecna.
Gdy prosimy Boga o Ducha Świętego – Bóg daje nam SIEBIE !
Przestrzenie w których Bóg daje nam SIEBIE aby nas przebóstwić – stworzyć na nowo:
1. Sakramenty, które są „źródłami łask”
2. Cnoty wlane (teologalne) – wiara, nadzieja i miłość – tworzą organizm duchowy chrześcijanina. Są konieczne aby
istniało w nim życie duchowe.
3. Dary uświęcające (bojaźni, pobożności, poznania, męstwa, rady, rozumu, mądrości) są dla rozwoju indywidualnego
nowego człowieka, wzrostu w świętości.
4. Charyzmaty nadają kształt Kościołowi – Ciału Chrystusa bo różnicują „tkanki”, dzięki nim jest różnorodność członków.
„To zatem mówię i zaklinam was w Panu, abyście już nie postępowali tak, jak postępują poganie, z ich
próżnym myśleniem, umysłem pogrążeni w mroku, obcy dla życia Bożego, na skutek tkwiącej w nich niewiedzy,
na skutek zatwardziałości serca. Oni to doprowadziwszy siebie do nieczułości sumienia, oddali się rozpuście,
popełniając zachłannie wszelkiego rodzaju grzechy nieczyste. Wy zaś nie tak nauczyliście się Chrystusa.
Słyszeliście przecież o Nim i zostaliście pouczeni w Nim - zgodnie z prawdą, jaka jest w Jezusie, że - co się tyczy
poprzedniego sposobu życia - trzeba porzucić dawnego człowieka, który ulega zepsuciu na skutek zwodniczych
żądz, odnawiać się duchem w waszym myśleniu i przyoblec człowieka nowego, stworzonego według Boga,
w sprawiedliwości i prawdziwej świętości.” (Ef 4,17-24)
„ Jeżeli więc ktoś pozostaje w CHRYSTUSIE, jest NOWYM STWORZENIEM. To, co dawne, minęło, a oto wszystko
czynię nowe.” (2Kor 5,17;)
1. Korzystając jak najczęściej z sakramentów powinniśmy teraz z radością czerpać ze źródeł łaski – szczególnie
Eucharystii i sakramentu pojednania. Warto znaleźć sobie stałego spowiednika, przygotować się i odbyć spowiedź
generalną z całego życia.
2. Wiara, nadzieja i miłość rodzi się z poznania jak dobry jest Bóg, a poznajemy Go w Obliczu Jezusa Chrystusa.
Zapatrzeni w Niego możemy się stawać do Niego podobni, naśladując Go sprawiamy radość Bogu, który nazwał nas
swoimi dziećmi i posłał nam swojego Ducha, abyśmy stali się nimi. To KIM JESTEŚ decyduje o tym, co robisz i jak żyjesz.
 Wsłuchaj się w SŁOWO BOŻE z Duchem Świętym, aby dowiedzieć się kim jesteś z woli Boga.
 Przyjmij SŁOWO BOŻE do serca z Duchem Świętym , aby przez nie Bóg stworzył Cię na nowo.
 Współdziałaj z łaską Bożą w Duchu Świętym, aby to SŁOWO BOŻE stało się w Tobie ciałem.
3. Dary uświęcające są dla wszystkich ludzi jednakowe i służą do uświęcenia każdego z nas (osobno, indywidualnie).
Duch Święty udziela ich każdemu, kto pragnie nowego życia i prosi o nie.
Modlitwa o dary uświęcające
Duchu Święty udziel mi daru mądrości,
abym nigdy dóbr tego świata nie przedkładał nad dobro wieczne
i zawsze umiejętnie rozróżniał dobro od zła (lub „dobra” pozornego).
Duchu Święty udziel mi daru bojaźni Bożej,
abym bał się Ciebie opuścić (odejść)lub znieważyć Krew Chrystusa,
dar miłości wybawiającej mnie od śmierci wiecznej (niewoli grzechu i zła).
Duchu Święty udziel mi daru rozumu,
abym umiłował Twoje Słowo Boże i poznał prawdy objawione
na ile tylko jest to możliwe dla człowieka.
Duchu Święty udziel mi daru umiejętności,
abym wszystko odnosił do Boga i spełniał wolę Bożą
Duchu Święty udziel mi daru rady,
abym postępował według natchnień Twoich wśród niebezpieczeństw życia doczesnego
Duchu Święty udziel mi daru pobożności,
abym się rozmiłował w modlitwie, radował każdym spotkaniem z Bogiem Ojcem,
całym sercem śpiewał pieśń nową dla Jezusa, mojego Zbawcy i przygarniał w miłości moich braci i siostry.
Duchu Święty udziel mi daru męstwa,
abym przezwyciężał pokusy nieprzyjaciela i mężnie znosząc prześladowania wytrwał w wierze do końca.
Amen
III. WALKA DUCHOWA
Ef 6,10-18; „W końcu bądźcie mocni w Panu – siłą Jego potęgi. Obleczcie pełną zbroję Bożą,
byście mogli się ostać wobec podstępnych zakusów diabła. Nie toczymy bowiem walki przeciw krwi i ciału,
lecz przeciw Zwierzchnościom, przeciw Władzom, przeciw rządcom świata tych ciemności,
przeciw pierwiastkom duchowym zła na wyżynach niebieskich.
Dlatego weźcie na siebie pełną zbroję Bożą, abyście w dzień zły zdołali się przeciwstawić i ostać,
zwalczywszy wszystko. Stańcie więc do walki przepasawszy biodra wasze prawdą
i oblókłszy pancerz, którym jest sprawiedliwość,
a obuwszy nogi w gotowość głoszenia dobrej nowiny o pokoju.
W każdym położeniu bierzcie wiarę jako tarczę,
dzięki której zdołacie zgasić wszystkie rozżarzone pociski Złego.
Weźcie też hełm zbawienia i miecz Ducha, to jest Słowo Boże - wśród wszelakiej modlitwy i błagania.
Przy każdej sposobności módlcie się w Duchu! Nad tym właśnie czuwajcie z całą usilnością
i proście za wszystkich świętych …
Konieczne by nie przegrać codziennej walki :
Po pierwsze – trzeba zacząć od codziennej, solidnej modlitwy osobistej opartej na Słowie Bożym. Trzeba też
przywyknąć do tego, by zaczynać dzień, powierzając się Duchowi Świętemu, prosząc o Jego światło, o natchnienia.










1/ Modlitwa poranna:
„Przyjdź Duchu Święty!..... i prowadź mnie, módl się we mnie, wpieraj…”
Oddanie chwały Jezusowi Chrystusowi mojemu Panu.
Razem z Jezusem stawać przed Bogiem Ojcem (modlitwa Pańska)
Drogowskaz dla sumienia – Dekalog.
Zawierzenie swoich bliskich, siebie i wszystkiego opiece Matki Bożej…
2/ Podczas dnia:
Słowo Boże (na dziś).
Uwielbienie! Akty strzeliste!
3/ Wieczorem:
Rachunek sumienia (przejrzeć dzień z Panem dziękując, przepraszając, prosząc)
Oddanie Bogu chwały! Dziękczynienie!
Zawierzenie siebie i innych Jezusowi Chrystusowi.
Po drugie – starać się formować swoje sumienie, gdyż właśnie ono jest “miejscem”, w którym uczymy się słuchać Ducha
Świętego. Jak? Przez częstą spowiedź, kierownictwo duchowe, lekturę duchową, poznawanie nauczania Kościoła
Po trzecie (ten punkt łączy się z punktem poprzednim) – uczyć się rozeznawać w sposób duchowy: postarać się czy
raczej wymodlić sobie dobrego kierownika duchowego, poznawać spuściznę duchową Kościoła dotyczącą rozeznawania,
odprawić rekolekcje zamknięte z prowadzeniem indywidualnym (np. Ćwiczenia duchowe św. Ignacego Loyoli). Pierwszym
krokiem na drodze codziennego rozeznawania może być wieczorna modlitwa tzw. rachunku sumienia, „kwadrans
Ignacjański” lub inna np. taka, która jest zbudowana na trzech słowach: dziękuję, przepraszam, proszę. Pozwala ona
dostrzegać w zwykłych okolicznościach życia obecność Pana.
Po czwarte – uczyć się słuchać innych, tak po prostu, w życiu. Każda autentyczna, szczera relacja, w której prawdziwie
słuchamy drugiego, czyli wychodzimy poza siebie, może być swego rodzaju szkołą słuchania Ducha. W szczególny sposób
dotyczy to relacji (w rodzinie) małżeńskiej, gdyż więź między małżonkami jest więzią sakramentalną, nasyconą szczególną
obecnością Trójcy Przenajświętszej.
Po piąte – uczyć się poddania innym i współpracy z innymi oraz mądrego posłuszeństwa prawowitej władzy. Ktoś, kto
uważa, że zawsze ma rację, nigdy nie otworzy się na Ducha Świętego.
W całym procesie uczenia się uległości Duchowi bardzo ważna jest cierpliwość i wytrwałość. Jeżeli prawdziwie oddajemy
się Panu, On nas wychowuje i oczyszcza: „Synu, jeżeli masz zamiar służyć Panu, przygotuj swą duszę na doświadczenie.
Zachowaj spokój serca i bądź cierpliwy, a nie trać równowagi w czasie utrapienia” – mówi Mądrość Syracha (Syr 2,1-2).
Choć miłość Boża może dotykać nas boleśnie, jest to zawsze dotknięcie uzdrawiające i uwalniające. A im bardziej staniemy
się wewnętrznie uporządkowani i wolni, tym większa będzie nasza przejrzystość na działanie Ducha.
W otwieraniu się na Ducha Świętego w grupie dużą rolę spełniają odpowiedzialni, dlatego trzeba się modlić o dobrych
odpowiedzialnych grup i wspólnot oraz za nich.