Opis styli III KPD Lubuski

Extra Special Bitter (ESB)
Podstawowe informacje:
Gęstość początkowa: 12 - 14,7°Blg
Goryczka: 30 – 50 IBU
Gęstość końcowa: 2,6 – 4,1°Blg
Kolor: 5 – 16 SRM
Alkohol objętościowo: 4,6 – 6,2%
Aromat:
Aromat chmielowy od umiarkowanie słabego do umiarkowanie intensywnego, mogą być użyte wszystkie
odmiany chmielu, ale tradycyjnie używane są chmiele odmian angielskich. Aromat słodowy średni do
średnio mocnego, często występuje łącznie z lekką do umiarkowanie intensywnej nutą karmelową (nuty
karmelowe są delikatniejsze w wersjach jaśniejszych). Estry owocowe są w zakresie od średnio słabych do
średnio intensywnych. Najczęściej brak diacetylu, ale bardzo niski poziom jest dopuszczalny. Ewentualnie
w tle mogą występować zapachy siarkowe i/albo alkoholowe.
Wygląd:
Kolor od złotego do głęboko miedzianego. Klarowność dobra do doskonałej. Piana biała do białoszarej,
niska do umiarkowanej. Piana może być niewielka lub niezbyt trwała z powodu niskiego nagazowania.
Smak:
Od średnio mocnej do średniej goryczki wraz z ewidentnymi smakami słodowymi. Przeważnie posiada od
umiarkowanie lekką do mocną karmelowo-słodową słodkość. Smaki chmielowe występują od
umiarkowanego do umiarkowanie intensywnego poziomu (wszystkie odmiany, ale odmiany nadające
ziemiste, żywiczne, i/lub kwiatowe chmiele brytyjskie są odmianami tradycyjnymi). Goryczka i smak
chmielowy powinna być zauważalna, ale nie powinna kompletnie zdominować smaków słodowych. Może
posiadać delikatne nutki drugoplanowe (na przykład orzechowe, ciasteczkowe) nadając kompleksowość
smaku. Umiarkowanie niskie do wysokie estry owocowe. Ewentualnie można wyczuć słabe smaki
alkoholowe oraz umiarkowane smaki mineralne albo siarkowe. Średnio wytrawny do wytrawny finisz (w
szczególności gdy użyta została siarczanowa woda). Najczęściej brak dwuacetylu, ale bardzo niski poziom
jest dopuszczalny.
Tekstura:
Średnio lekka do średnio pełna treściwość. Niskie do średnie nagazowanie, ale przemysłowe wersje
butelkowe mogą być mocniej nagazowane. Mocniejsze wersje mogą mieć alkoholowy rozgrzewający
charakter, ale nie powinien on być zbyt mocny.
Ogólne wrażenia:
Średnio do umiarkowanie mocne alkoholowo piwo. Balans chmielowo-słodowy może być pomiędzy
słodowo chmielowy do goryczkowego. Przyjemność picia tego piwa jest krytycznym elementem tego stylu.
Nacisk kładziony jest na goryczkowe nachmielenie w odróżnieniu od agresywnego nachmielenia na smak i
aromat występujący w amerykańskim ale. Jest to raczej luźny styl, który umożliwia szeroką interpretację.
Komentarz:
Ewidentnie mocniejsze słodowo i chmielowo niż w specjalny/najlepszy bitter. Mocniejsze wersje mogą
wydawać się podobne do Old Ale, aczkolwiek Strong Bitter powinien być bladszy i bardziej goryczkowy.
Fullers ESB jest unikalnym piwem zawierającym bardzo mocny, kompleksowy profil słodowy niespotykany
w innych piwach tego stylu. Większość strong bitterów jest bardziej goryczkowe i bardziej owocowe.
Jurorzy nie powinni oceniać wszystkich piw w tym stylu jakby były klonami Fuller`s ESB. Niektóre
nowoczesne wersje warzone są wyłącznie ze słodów pale ale , wersje te znane są jako golden albo summer
bitters. Większość wersji butelkowanych bądź kegowanych brytyjskiej produkcji, produkowanej specjalnie
na eksport, zawierają więcej alkoholu niż tradycyjne wersje beczkowe (cask). Poziom IBU nie jest
ujednolicony, zatem wersje produkowane w USA często nie są odzwierciedleniem brytyjskich
odpowiedników podgatunku. Angielski pale ale jest określany jako, mocniejszy alkoholowo (poziomu piw
typu premium, export), bardzo podobny styl do mocny bitter, ale z tak zmienioną recepturą by piwo
nadawało się do zabutelkowania (czyli między innymi mocniejsze nagazowanie).
Historia:
Strong bitter może być widziany przez konsumentów jako piwo o wyższej gęstości początkowej w
porównaniu do best bitter (ale niekoniecznie jako „ bardziej premium”, gdyż best bitter jest tradycyjnie
najlepszym produktem browaru). Od czasu gdy piwo zaczęto sprzedawać w UK w zależności od zawartości
alkoholu, to piwo zaczęło częściej posiadać posmaki alkoholowe (prawdopodobnie po to by konsument miał
wrażenie, że otrzymał to za co zapłacił). Obecnie w Wielkiej Brytanii „ESB” jest marką należącą do
browaru Fullers. W USA nazwa została podmieniona by opisać słodowy, gorzkawy, czerwony i o normalnej
mocy (jak na warunki USA) rodzaj angielskiego ale. Chmielenie może być po angielsku, albo połączenie
angielskiego i amerykańskiego sposobu.
Surowce:
Słód pale ale, amber albo/i słód cystal, można użyć troszkę słodu black by zmienić kolor. Używa się
dodatków takich jak cukier, kukurydza albo pszenica. Najczęściej używane są chmiele angielskie,
aczkolwiek odmiany amerykańskie i europejskie zaczynają być coraz bardziej popularne (w szczególności w
jaśniejszych wersjach). Pełne charakteru angielskie drożdże. Wersje typu "burton" są warzone na średnio do
wysoko siarczanowej wodzie.
Komercyjne przykłady:
Fullers ESB, Adnams Broadside, Shepherd Neame Bishop's Finger, Young’s Ram Rod, Samuel Smith’s Old
Brewery Pale Ale, Bass Ale, Whitbread Pale Ale, Shepherd Neame Spitfire, Marston’s Pedigree, Black
Sheep Ale, Vintage Henley, Mordue Workie Ticket, Morland Old Speckled Hen, Greene King Abbot Ale,
Bateman's XXXB, Gale’s Hordean Special Bitter (HSB), Ushers 1824 Particular Ale, Hopback Summer
Lightning, Great Lakes Moondog Ale, Shipyard Old Thumper, Alaskan ESB, Geary’s Pale Ale,
Cooperstown Old Slugger, Anderson Valley Boont ESB, Avery 14’er ESB, Redhook ESB
Black Summer Ale:
Parametry:
Ekstrakt początkowy: 9,0-12,5º Blg
Ekstrakt końcowy: 1.5-3,0º Blg
Zawartość alkoholu: 3.5-5% obj.
Goryczka: 15-30 IBU
Kolor: 25 – 40 SRM
Barwa:
Od czarna stoutowa. Piwo generalnie klarowne, ale dopuszczalna jest lekka opalizacja spowodowana
chmieleniem na zimno.
Piana:
Biała, beżowa, obfita, średnio zwarta, średnio wysoka i trwała.
Aromat:
Aromat chmielowy (od średnio lekkiego do mocnego) może odzwierciedlać prawie wszystkie, nowofalowe
jak i klasyczne, odmiany chmieli. Aromat słodki, słodowy, a także chlebowy i ciasteczkowy na poziomie od
niskiego do umiarkowanego. Brak aromatów karmelowych i dwuacetylu, mogą natomiast występować
delikatne nuty owocowe (estrowe) pochodzące od drożdży. Delikatny aromat palony jest dopuszczalny, ale
nie może być nachalny i dominować bukietu piwa.
Smak:
Początkowo delikatna słodkość, ale także lekki, nieprzytłaczający charakter słodowy – chlebowy, tostowy,
ciasteczkowy, pszenny. Smaki karmelowe nieobecne. Estry owocowe od niskich do średnio niskich. Smaki
chmielowe od lekkich do średnich (wszystkie odmiany), ale nie powinny być agresywne. Finisz od średnio
wytrawnego do trochę słodkiego. Delikatna paloność, ale nie kwaskowata i ściągająca. Brak dwuacetylu.
Goryczka:
Od lekkiej do średniowysokiej. Czysto chmielowa, bez akcentów taninowych, palonych czy alkoholowych.
Z balansem przesuniętym w stronę słodowości.
Odczucie w ustach:
Treściwość niska do średnio niskiej. Piwo powinno być delikatnie wytrawne i rześkie. Powinno pozostawiać
uczucie orzeźwienia oraz być mocno pijalne. Odczucia ściągania i zalegania są wadą.
Ogólne wrażenie:
Dobrze pijalne, przystępne, delikatnie słodowo-chmielowe piwo. Przypomina jasną wersję Summer Ale.
Bardzo wysoka pijalność jest kluczową cechą stylu.
Surowce:
Bazę piwa stanowią słody jasne – pilzneński i amerykański dwurzędowy pale ale. Może zawierać niewielkie
ilości słodu pszenicznego i nieco cukrowych dodatków niesłodowanych dodających delikatnej wytrawności.
Dopuszczalne małe dodatki słodów karmelowych i specjalnych oraz palonych. Mogą być użyte wszystkie
odmiany chmieli, zarówno nowofalowe jak i klasyczne. Do piwa używamy czystych drożdży
amerykańskich i delikatnie owocowych drożdży angielskich.
Komercyjne przykłady:
Widawa – Black Summer Ale;