Autorytet nauczyciela w społeczeństwie informacyjnym
Transkrypt
Autorytet nauczyciela w społeczeństwie informacyjnym
Janusz Morbitzer [email protected] Pracownia Technologii Nauczania Akademia Pedagogiczna im. KEN Kraków Autorytet nauczyciela w społeczeństwie informacyjnym Wstęp Niniejszy artykuł przedstawia wyniki badań dotyczących autorytetu nauczyciela w społeczeństwie informacyjnym. Artykuł jest uzupełnieniem pracy [Morbitzer, 2007], w której przedstawiony został bardzo szeroki kontekst rozważań na tytułowy temat. W celu ułatwienia lektury artykułu zamieszczono w nim skrótowo najważniejsze wątki z przywołanej pracy. Kompetencje nauczyciela XXI wieku Nauczyciel, który ma efektywnie spełniać swoje zadania w społeczeństwie informacyjnym musi być zupełnie innym typem nauczyciela niż dotychczas. W sytuacji nieustannego rozwoju wiedzy i bardzo szybkiej zmienności treści oraz związanej z tym jej równie szybką dezaktualizacją, proces nauczania stopniowo będzie ewoluował w stronę metanauczania, w którym podstawowym zadaniem nauczyciela jest przygotowanie ucznia do samodzielnego i całożyciowego procesu uczenia się, kształtowanie dojrzałości informacyjnej ucznia, polegającej nie tylko na uzyskaniu sprawności w wyszukiwaniu informacji w dużych źródłach informacyjnych (głównie w Internecie), ale także na umiejętności jej selekcjonowania, wartościowania i przekształcania w wiedzę. Nowe czasy i nowa sytuacja, wymagają zatem nowych, bogatszych kompetencji nauczyciela. Pojęcie kompetencji, posiadające wiele różnych interpretacji w literaturze, będzie tu rozumiane jako zdolność do działania, stanowiąca syntezę trzech komponentów: wiedzy, umiejętności i postawy [Strykowski, 2002]. Takie ujęcie zakłada, że nauczyciel posiada cały szereg kompetencji, z których najważniejszymi są: • kompetencje merytoryczne, • kompetencje psychologiczno-pedagogiczne, • kompetencje komunikacyjne i negocjacyjne, • kompetencje autoedukacyjne [Strykowski, 2002, s. 5-13]. W ramach kompetencji merytorycznych nauczyciel powinien dysponować dogłębną wiedzą i znajomością materiału z danego przedmiotu. Kompetencje psychologicznopedagogiczne oznaczają gruntowną wiedzę z zakresu psychologii rozwojowej i wychowawczej, a także znajomość podstawowych założeń i procedur uczenia się, związanych z koncepcjami: behawiorystyczną, kognitywistyczną i humanistyczną. Kompetencje komunikacyjne i negocjacyjne związane są z faktem, że proces dydaktyczny jest nieustannym procesem komunikacji, a ponadto – zgodnie z ideologią postmodernistyczną – wiedza i rzeczywistość stały się „negocjowalne”; nauczyciel zatem coraz częściej zmuszony jest do podejmowania trudnych niekiedy dyskusji z uczniami. W ramach tych kompetencji nauczyciel powinien także posiąść umiejętność sprawnego posługiwania się mediami i szerokiego wykorzystywania technologii informacyjnych, co staje się obecnie wymogiem prawnym. Kompetencje autoedukacyjne związane są z rozwojem zawodowym i samokształceniem. Zaprezentowane tu podejście jest w pełni zgodne z personalistyczną koncepcją modelu edukacji nauczycielskiej, upatrującej szczególną wartość w wielostronnym rozwoju kompetencji nauczyciela, w myśl której nauczyciel ma ponadto być wzorcem osobowościowym na tyle charakterystycznym i interesującym, by z punktu widzenia ucznia być godnym naśladowania [Meighan, 1991, s. 57]. Istota i interpretacja pojęcia autorytetu nauczyciela W społeczeństwie informacyjnym bardzo istotnym problemem edukacji jest autorytet nauczyciela. Autorytet, czyli uznanie i szacunek, budowany jest na trzech zasadniczych filarach, które tworzą: wiedza merytoryczna, umiejętność jej przekazywania oraz cechy osobowościowe [Śnieżyński, 2000, s. 5-8]. W odniesieniu do nauczycieli akademickich M. Śnieżyński dodaje jeszcze inne szczegółowe cechy, jak: szerokie horyzonty myślowe, wytyczanie nowych dróg w myśleniu i działaniu, duży dorobek naukowy, umiejętność inspirowania innych do podejmowania badań naukowych, doskonała znajomość warsztatu naukowego, mistrzostwo w organizowaniu działalności naukowej, uczciwość i rzetelność naukowa. Wśród najistotniejszych, pożądanych cech osobowościowych nauczyciela autor wymienia: prawość charakteru kształtowaną przez uczciwość, lojalność i odwagę w prezentowaniu własnych poglądów oraz tolerancję, sprawiedliwość, odpowiedzialność, a także życzliwość, poczucie humoru i tak ważną, a trudną do zdefiniowania cechę, jaką stanowi postawa ku człowiekowi [Śnieżyński, 2000; Autorytet …, 1980]. Współcześnie coraz częściej spotykamy się ze zjawiskiem inwersji pedagogicznej, polegającej na tym, że uczący się przewyższają wiedzą, a zwłaszcza umiejętnościami swoich nauczycieli. Zjawisko to dotyczy w szczególności języków obcych oraz przedmiotów informatycznych. Wpisuje się ono doskonale w kulturę prefiguratywną [Mead, 2000], która jest charakterystyczna dla społeczeństwa informacyjnego. Inwersja pedagogiczna oznacza osłabienie najważniejszego filaru autorytetu nauczyciela. Jak podkreśla M. Dudzikowa, autorytet – to bardzo rozległy i złożony temat [Dudzikowa, 2002, s. 85]. Problemem współczesnej edukacji jest to, że z samej swej natury nie może ona wyrzec się ani autorytetu, ani tradycji, niemniej współczesny proces edukacyjny musi przebiegać w świecie, którego struktury nie wyznacza już autorytet i nie spaja tradycja [Arendt, 1994, s. 231]. Szkoła, a w szczególności szkoła wyższa, zawsze była i nadal stara się być ostoją autorytetu nauczyciela, miejscem jego tworzenia i pielęgnacji. Nie jest to jednak zadanie łatwe. Jesteśmy świadkami ścierania się różnych stanowisk, które najogólniej można zaklasyfikować jako trzy opcje: • liberalna, • emancypacyjna, • konserwatywna [Dudzikowa, 2002, s. 85-86]. Opcja liberalna, silnie reprezentowana na przykład przez brytyjskiego nauczyciela języka angielskiego, twórcę szkoły Summerhill, Alexandra Sutherlanda Neilla (1883-1973), wyrastająca z idei niewtrącania się do rozwoju dziecka, postrzega autorytet jako synonim autorytaryzmu. Na drugim biegunie sytuuje się opcja konserwatywna, wyznaczająca nauczycielowi rolę rzecznika – przekaźnika i strażnika wartości niezmiennych. Nauczyciel jawi się tu jako apologeta „dawnych dobrych czasów”, zastępuje niepewność rodziny, narodu i szkoły. Autorytet emancypacyjny to stanowisko pośrednie między stanowiskami reprezentowanymi przez pedagogikę liberalną i konserwatywną. Wyraża się on między innymi w tym, że – jak pisze H. A. Giroux – nauczyciel chce i potrafi pomóc uczniowi w osiągnięciu krytycznej wiedzy o podstawowych strukturach społecznych, takich jak ekonomia, kraj, miejsce pracy i kultura masowa, aby takie instytucje mogły być otwarte na potencjalną transformację. Przeciwstawiając się autorytaryzmowi H. A. Giroux podkreśla, że pedagodzy nie mogą porzucać własnego autorytetu, ale powinni go przekształcać w emancypacyjną praktykę [Dudzikowa, 2002, s. 98; Giroux, 1997]. W społeczeństwie informacyjnym, w sytuacji, gdy mamy do czynienia z zupełnie innym uczniem niż w dawnych formacjach, optymalną rolą nauczyciela wydaje się być intelektualnym i emocjonalnym partnerem, tłumaczem i mediatorem oraz empatycznym pomocnikiem i promotorem rozmaitych sprawności i kompetencji ucznia. Z. Kwieciński słusznie postuluje konieczność kształcenia nauczycieli w rolach przewodnika i tłumacza, wykluczających zarówno autorytaryzm, jak i automarginalizację [Kwieciński, 1998]. Wyniki i analiza badań autorytetu nauczyciela w społeczeństwie informacyjnym Przemiany cywilizacyjne, zmiany dotyczące współczesnego młodego pokolenia oraz rozważania o autorytecie nauczyciela muszą prowadzić do postawienia istotnych pytań: W jaki sposób spotykana inwersja pedagogiczna wpływa na autorytet współczesnego nauczyciela przedmiotów informatycznych? Jakie cechy nauczyciela przedmiotów informatycznych są szczególnie preferowane przez młodzież akademicką? W celu uzyskania odpowiedzi na te dwa zasadnicze pytania, a także kilka innych, szczegółowych, autor przeprowadził w roku akademickim 2003/2004 badania ankietowe. Badaniami ankietowymi zostali objęci studenci Akademii Pedagogicznej w Krakowie studiów stacjonarnych, następujących kierunków i lat: pedagogika społeczno-opiekuńcza 1. rok, pedagogika przedszkolna i wczesnoszkolna 1. rok, pedagogika specjalna 1. rok, filologia rosyjska 5. rok. Łączna liczba ankietowanych – 211, w tym 205 kobiet i 6 mężczyzn. Spośród ankietowanych osób 191 miało w szkole średniej przedmiot kształcenia informatycznego, a 20 osób – głównie z uwagi na nieco starszy wiek – nie miało takiego przedmiotu. Ze względu na zróżnicowane nazwy przedmiotu, zależne od rodzaju kończonej szkoły średniej, w dalszych rozważaniach oraz w opisie wykresów używana będzie nazwa „przedmioty informatyczne”. Badani odpowiadali na 12 pytań, z których 3 pierwsze dotyczyły ogólnych danych na temat osoby ankietowanej. W niniejszym artykule, ze względu na jego silnie limitowaną objętość, tylko część wyników badań została zobrazowana w postaci graficznej, natomiast całość omówiono zarówno w ujęciu ilościowym, jak i jakościowym. W każdym przypadku źródłem przedstawianych wyników badań są badania przeprowadzone przez autora i obliczenia własne. 105; 55% 73; 38% 13; 7% wysoki przeciętny niski Rys. 1. Odpowiedź na pytanie: Jak oceniasz poziom prowadzenia zajęć z przedmiotów informatycznych w szkole średniej? (pyt. 4) 2,5 2,2 2,2 2,0 1,5 1,5 1,0 0,5 0,0 wiedza zawodowa umiejętność przekazywania wiedzy cechy osobowościowe Rys. 2. Ocena ważności elementów składających się na autorytet nauczyciela (pyt. 5) 50; 24% 70; 33% 89; 43% nigdy rzadko często Rys. 3. Odpowiedź na pytanie: Czy spotkała(e)ś się z sytuacją dydaktyczną, gdy na przedmiotach informatycznych uczeń przewyższał umiejętnościami nauczyciela? (pyt. 6) 126; 60% 66; 31% 19; 9% tak nie pod pewnymi warunkami Rys. 4. Odpowiedź na pytanie: Czy obecnie akceptujesz sytuację, gdy umiejętności ucznia przewyższają umiejętności nauczyciela w zakresie przedmiotów informatycznych? (pyt. 7) 102; 48% 109; 52% tak nie Rys. 5. Odpowiedź na pytanie: Czy uważasz, że nauczyciel przedmiotów informatycznych powinien posiadać pewne specyficzne cechy, odróżniające go od nauczycieli innych przedmiotów? (pyt. 8) Przeprowadzone badania ankietowe wykazały, że z trzech filarów autorytetu nauczyciela przedmiotów informatycznych studenci najwyżej oceniają umiejętność przekazywania wiedzy, natomiast samą wiedzę zawodową i cechy osobowościowe, uważają za nieco mniej istotne, nie dokonując już między nimi różnicowania (pytanie nr 5). W obliczeniach do sporządzenia wykresu (rys. 2) posłużono się średnią ważoną, uwzględniając, że studenci mieli za zadanie uszeregować elementy składające się na autorytet nauczyciela (wiedza zawodowa, umiejętność jej przekazywania, cechy osobowościowe, jak prawość, stałość charakteru, uczciwość, sprawiedliwość, przyjazny stosunek do uczniów, przestrzeganie norm moralnych), przypisując im jedną z trzech wartości: 1 – cecha najważniejsza, 2 – cecha o średnim natężeniu lub 3 – cecha najmniej ważna. Wartości liczbowe odzwierciedlają tu zatem preferowaną kolejność komponentów autorytetu, a nie ich punktową ocenę. Stąd też najważniejsza jest cecha, której odpowiada najmniejsza wartość liczbowa. Jedna czwarta badanych często spotykała się w szkole średniej z sytuacją, gdy na przedmiocie informatycznym uczeń przewyższał umiejętnościami swojego nauczyciela, jedna trzecia z taką sytuacją nie spotkała się nigdy, pozostali zaś ze zjawiskiem inwersji pedagogicznej spotykali się rzadko (pytanie nr 6). W większości (60% badanych) studenci akceptują to zjawisko, jednak blisko jedna trzecia (31%) nie godzi się z taką sytuacją (pytanie nr 7). Nieco ponad połowa ankietowanych (52%) uważa, że nauczyciel przedmiotów informatycznych powinien mieć pewne cechy odróżniające go od nauczycieli innych przedmiotów, ale niemal podobna ich liczba (48%) jest odmiennego zdania (pytanie nr 8). Wśród takich cech studenci wymienili: otwartość na pomysły uczniów i dialog z nimi, gotowość do nieustannego uczenia się oraz umiejętność radzenia sobie w nowych sytuacjach (pytanie nr 9). Cechą najmniej ważną okazały się tu zdolności organizacyjne nauczyciela, choć ta akurat cecha na przedmiotach informatycznych, wymagających często pracy zindywidualizowanej, z pewnością ma duże znaczenie. Spośród preferowanych cech nauczyciela przedmiotów informatycznych studenci zdecydowanie najbardziej cenią zarówno umiejętność przekazywania wiedzy (cecha najważniejsza), jak i samą wiedzę merytoryczną (2. miejsce na liście cech). Wysoko oceniono również zaangażowanie w realizację przedmiotu (miejsce 3.) oraz – niemal na tym samym poziomie – nieustanne uczenie się, połączone z aktualizacją własnej wiedzy i otwartość na poglądy uczniów. Cechy osobowościowe znalazły się na relatywnie odległej 6. pozycji, najmniej zaś studenci oczekują od nauczyciela zdolności organizacyjnych, solidności w prowadzeniu zajęć oraz umiejętności reagowania w nowych sytuacjach (pytanie nr 10). Odpowiedzi te są zgodne z preferowanymi cechami nauczyciela przedmiotów informatycznych podanymi w pytaniu nr 9. Dziwi jednak fakt, że studenci nie oczekują od nauczyciela solidności (w tym głownie punktualności) w prowadzeniu zajęć. Ta cecha, która powinna charakteryzować każdego nauczyciela dowolnego przedmiotu, jest w gruncie rzeczy nie tylko jego obowiązkiem, ale też dowodem szacunku i poważnego traktowania słuchaczy. Większość ankietowanych studentów (59%) za najważniejsze treści, jakie powinny być poruszane w ramach przedmiotów informatycznych uznała zagadnienia praktyczne, wyłącznie zaś zagadnienia teoretyczne są interesujące zaledwie dla 1% badanych. Za łączeniem zagadnień praktycznych z treściami teoretycznymi opowiedziało się 40% respondentów (pytanie nr 11). Wyniki te wskazują na dobre „dydaktyczne wyczucie” studentów i jednocześnie ich naturalną chęć poznawania zagadnień praktycznych. Większość studentów (58%) uważa, że przedmioty informatyczne są szczególnie odpowiednim miejscem do podejmowania tematyki wychowawczej i aksjologicznej, nieco mniej niż połowa z nich (40%) jest zdania, że tematykę tę należy wprawdzie poruszać, ale nie w większym wymiarze niż na innych przedmiotach, natomiast żadna z ankietowanych osób nie stwierdziła, aby w ogóle nie było potrzeby omawiania tej tematyki (pytanie nr 12). Wyniki badań skłaniają ku umiarkowanemu optymizmowi. Ankietowani studenci doceniają wprawdzie znaczenie autorytetu nauczyciela i związanych z tym pojęciem wartościami, wykazują jednak wyraźnie pragmatyczne nastawienie. Pragmatyzm ten polega na preferowaniu umiejętności przekazu wiedzy, jak i jej posiadania, przy jednoczesnym traktowaniu jako mniej istotnych cech osobowościowych, solidności w realizacji zajęć, czy zdolności organizacyjnych. Podkreślić jednak trzeba, że badania były zawężone wyłącznie do nauczycieli przedmiotów informatycznych z macierzystych dla osób badanych szkół średnich, sami zaś badani to studenci kierunków pedagogicznych Akademii Pedagogicznej w Krakowie, a więc osoby o zamiłowaniach głównie humanistycznych i – jak można sądzić – o przeciętnie wyższym niż w innych uczelniach, stopniu wrażliwości na drugiego człowieka. Podmiotowość ucznia i nauczyciela we współczesnej szkole Zagadnienie autorytetu nauczyciela związane jest ściśle z jego umiejętnością kształtowania relacji interpersonalnych ze studentami, a zatem należy powiązać go z podmiotowością. Podmiotowość ucznia, a także i nauczyciela, to tendencja, którą można wywieść z coraz bardziej cenionych we współczesnym świecie humanistycznych wartości, takich jak wolność, równość i godność człowieka. Podmiotowość nie jest pojęciem jednoznacznym, bywa rozmaicie rozumiana i interpretowana. Dla jednych jest ona siłą i umiejętnością określania oraz podejmowania działań formujących człowieka, umożliwiających jego samookreślenie się i autokreację, dla innych to zachowanie prawa do własnej inności i tożsamości, jeszcze inni zaś uważają, że podmiotowość to autonomia jednostki i grup społecznych związana z uczestnictwem w życiu politycznym i obywatelskim [Lewowicki, 1995, s. 57-58]. Problem podmiotowości ucznia podnoszony jest w całej dydaktyce, ale w edukacji wspieranej komputerowo nabiera on szczególnego znaczenia, gdyż podmiotowość i komputerowo wspierana edukacja mają – przynajmniej częściowo – wspólne korzenie. Warunkiem rozwoju podmiotowości, podobnie jak i rozwoju społeczeństwa informacyjnego, a także możliwości swobodnej wymiany informacji oraz globalnej komunikacji, jest bowiem rozwój wolności demokratycznych. Edukacja wspierana komputerowo to również jeden z nielicznych dziś obszarów nauki szkolnej, w którym uczeń – pod względem posiadanych umiejętności – może przewyższyć swojego nauczyciela i gdzie – z uwagi na ogromnie szybki przyrost wiedzy – nauczyciel zmuszony jest uczyć się razem ze swoimi uczniami. Obszar stosunków międzyludzkich, a więc także relacji między nauczycielami i uczniami, jest jednym z obszarów poszukiwań optymalnego wzorca edukacji podmiotowej. W edukacji wspieranej komputerowo nauczyciel, który dawno już utracił monopol na przekazywanie wiedzy, staje się inspiratorem i naukowym opiekunem ucznia. Z drugiej strony, rosnące oddalanie ucznia od nauczyciela oraz wykonywanie coraz większej części zadań edukacyjnych poza szkołą, utrudniają pełną realizację postulatu podmiotowości ucznia i nauczyciela, nadając temu pojęciu nieco inne znaczenie. Współcześnie podmiotowość przesuwa się bardziej w stronę takiego jej rozumienia, jak wyzwolenie od dominacji określonych ideologii i monopolu światopoglądowego oraz lansowanie modelu edukacji krytyczno-kreatywnej, w której uczniowie otrzymują warunki aktywności, współdecydują o treściach i metodach, a nawet rozwiązaniach organizacyjnych [Lewowicki, 1995, s. 62]. Ten postulat pozostaje jednak raczej w sferze życzeń. Dominująca ideologia postmodernizmu zakłada wprawdzie funkcjonowanie wielości poglądów i stanowisk, jednak w końcowym rezultacie owa wielość nie przekłada się na wyższą jakość, prowadząc raczej do chaosu. Jak słusznie konstatuje Z. Kwieciński […] głównym wrogiem pedagogiki liberalnej jest ona sama, ze swoimi skłonnościami zamieniania się w permisywizm wychowawczy, […] wyrzekający się działań dla wyraźnych celów i wartości, w końcu wpadający w objęcia takiego lub innego fundamentalizmu [Kwieciński, 1998, s. 28]. Zakończenie Badanie zagadnienia autorytetu nauczyciela w społeczeństwie informacyjnym wydaje się obecnie szczególnie istotnym problemem dydaktycznym. Z przykrością trzeba stwierdzić, że zarówno w świecie, jak i w Polsce, jesteśmy świadkami wielkiej erozji autorytetów, w tym także autorytetów najwyższych. Triumf święcą postmodernistyczne idee negacji potrzeby istnienia autorytetów – ogólnej równości, nieskrępowanej wolności i końca epoki wielkich narracji, ale jest to jednocześnie wielka porażka systemu edukacyjnego, dla którego autorytet jest fundamentem budowania wszelkich wartości. Kreowana często przez media i przez nie nagłaśniana walka z autorytetami ma ogromny wpływ także na kształtowanie autorytetu nauczyciela. Postępujący brak szacunku i upadek autorytetów trafnie przewidział N. Postman, który w swojej znanej pracy poświęcił temu zagadnieniu cały rozdział, nadając mu znamienny tytuł: Upadek wielkich symboli [Postman, 2004, s. 198-216]. W napisanej w roku 1992 książce, dzieląc się swoimi obserwacjami społeczeństwa amerykańskiego N. Postman zauważył, że w technopolu utraciło znaczenie rozróżnienie między sacrum a profanum [Postman, 2004, s. 202]. Szkoda, że ta uwaga stała się dziś aktualna również po drugiej stronie Atlantyku. Literatura Arendt H.: Kryzys edukacji. [W:] Między czasem minionym a przyszłym. Osiem ćwiczeń z myśli politycznej. Wydaw. Fundacja „Aletheia”, Warszawa 1994 Autorytet w nauce. Pod red. P. Rybickiego i J. Goćkowskiego; Polska Akademia Nauk, Komitet Naukoznawstwa, Wrocław 1980 Dudzikowa M.: Autorytet nauczyciela i edukacja. Trzy opcje. [W:] Edukacyjne drogi i bezdroża. Pod red. R. Kwiecińskiej i S. Kowala. Wydaw. Naukowe Akademii Pedagogicznej, Kraków 2002 Giroux H. A.: Pedagogy and the politices of hope. Theory, culture and schooling (A critical Reader). Oxford 1997 Kwieciński Z.: Demokracja jako wyzwanie i zadanie edukacyjne. [W:] Wychowanie obywatelskie. Studium teoretyczne, porównawcze i empiryczne. Pod red. Z. Melosika i K. Przyszczypkowskiego. Wydaw. „Edytor”, Toruń-Poznań 1998 Lewowicki T.: Przemiany oświaty. Wydaw. Akademickie „Żak”, Warszawa 1995 Mead M.: Kultura i tożsamość. Studium dystansu międzypokoleniowego. Wydaw. Naukowe PWN, Warszawa 2000 Meighan R.: Edukacja elastyczna. Jutro twojego dziecka decyduje się dzisiaj. Wydaw. „Nasza Szkoła”, Toruń 1991 Morbitzer J.: Edukacja wspierana komputerowo a humanistyczne wartości pedagogiki. Wydaw. Naukowe Akademii Pedagogicznej, Kraków 2007 Postman N.: Technopol. Triumf techniki nad kulturą. Warszawskie Wydawnictwo Literackie Muza, Warszawa 2004 Strykowski W.: Kompetencje nauczyciela szkoły współczesnej. „Edukacja Medialna” 2002, nr 4 Śnieżyński M.: O autorytecie nauczyciela akademickiego. „Konspekt” – Pismo Akademii Pedagogicznej w Krakowie 2000, nr 3