5 balbina

część 5
Dzél 5. Jem ùtarkła doma w snôżi zëmòwi dzéń (abò ò ôrtach gòrzeniô chòri òsobë)
czyta: Anielka Makurat
Zdôrzô sã, że człowiek zachòrzeje. Przeważno bez swòji winë, biwô równak rozmajice. W miono
nôùczi abò szlachòwnëch przëczënów. Wa ju zycher doszła, że to mdze ò mie. I rzekã Wama jesz
cos. Chòrëch za nic nie nôleżi denerwòwac, leno że nié wszëtcë ò tim wiedzą. A ò tim zarô wama
òpòwié Wastnô Lucyna Sorn.
czyta: Lucyna Sorn
Wczora jô zachòrza. To mie nijak nie zajiscëło, bò to leno przeznobienié, a do szkòłë ni mùszã
chòdzëc bez pôrã dni. Czëjã sã czësto dobrze, dôlëbóg. Leżã w łóżkù, czëtóm ksążczi, a nawetka
jednã piszã. Nie darwóm chòdzëc za kùpiszã, nicht mie nie nakazywô sprzątac, òmëwac statków
czë wënaszac smieców. To je żëcé! Jô so tak leżã i rozmajité mëslë przëchôdają mie do głowë.
Kùreszce móm czas na rozmiszlanié.
Leno, że terô je wiele sniegù i wszëtcë zjéżdżają z grzëpë na sónkach, a jô mùszã leżec
w tim przebrzëdłim łóżkù! Gwësno pózni jesz przez pôrã dniów Mëma nie pùscy mie na sónczi.
Jak jô to przeżëjã?
Jem przeznobionô, në, bò jô chòdzëła w samëch leno żokach pò lodze. A wszëstkò bez
wiatënk z Małgòszą ò trzë lizôczi, że bez bótów téż jidze sã pùrgac. Jô dobëła, leno, że to béł
głëpasy wiatënk. Mie wcale nie szło ò te trzë lizôczi, a leno ò to, żebë ùdokaznic Małgòszi,
że to jô jem górą. I chòc bez bótów jô sã za długò nie pùrgała, to i tak jem sã przeznobiła. Mòże
temù, że stréfle zrobiłë sã mòkré. Móm czëté, że zëmą lëdze nawetka kąpią sã w mòrzu
i cwierdzą, że te lodowaté kąpania są procëm przeznobienióm. Në, a ù mie prawie czësto
na òpak. Widzec mie szło lëchò.
Mëmie jô ò tim wiatënkù nick nie rzekła. Cëż bë to dało. Jô bë sã nasłëcha tegò,
co i tak baro dobrze wiém. A z Małgòszą ò nôùkòwëch sprawach jô nie mdã gôda. Ani sã ju nie
mdã wiatowac. Pò lodze téż nie mdã sã ju pùrgac na samëch żokach, ju jem sã doznała, że je
to mòżebné. Równak béł to prôwdzëwi nôùkòwi eksperiment.
Pò ùczbach zazdrzôł do mie Paùel. Przëprowadzył ze sobą jesz Piotra. Zanim òni sã
pòkôzelë, jô narzucëła na se nocnicã mòji Mëmë, baro snôżą, różewą. Bëła kąsk za wiôlgô,
ale widzało mie sã, że przëcygô zdrok. Kò doch ni mògą mie widzec le w sami piżamie. A ti miast
zrobic wiôldżé òczë, jak nie zaczãlë sã chachòtac.
– Balbi Bùlba w nocnicë! – krziknął Pioterk, prawie kùlającë sã ze smiéchù pò pòdłodze.
– Ni mògã! Bùlba w nocnicë!
Jo, Balbi Bùlba to mòje przezwëskò. Mie òno sã za baro nie widzy, ale ju jem jakòs
do niegò przënãconô. A witro całô szkòła mdze wiedza ò ti nocnicë. Leno nie rozmiejã, co w tim
je taczégò smiésznégò.
– Môsz ògrôżkã? – spitôł Paùel.
– Taką nié za wësoką, leno 37 stãpieniów.
– A nie gôdôł jô?
– A cëż të taczégò gôdôł? Të sóm chcôł wiedzec, czë to jidze sã pùrgac na żokach.
– Wcale że nié. Ten reùmaticzny szpacér to bëła lëchô ùdba.
– Jaczi szpacér? Jô czuł, że szpacérë mògą bëc romanticzné, ale żebë reù... reù... – jąkôł sã
Pioterk.
– Reùmaticzné. Të nie wiész, co to je reùma?
– Kò pewno jakô chòrosc.
– Mòja Starka mô reùmã – dali pòwiôdôł Paùel. – Òna gôdô, że jã w gnôtach łómie.
– Mie nick nie łómie – jem wëłożëła.
– Le pòczekôj, jesz pôrã taczich szpacérów, a òbôczisz.
– Nëże, a të tu przëszedł, żebë mie wjadowic? A mòże të jesz wëplestôsz mòjim
Rodzëcóm, jak to bëło?
– Jô ju ani słowa nie pòwiém. Tu môsz zesziwczi, më za gòdzënã za nima przińdzemë.
I szlë. Tak to wëzdrzała gòscëna ù chòrégò człowieka. Nôprzód Pioterk mie rozgòrził tim swòjim
rechòtã i rąganiama z mòji nocnicë. Pòtemù Paùel tim swòjim „a nie gôdôł jô”. Czej Mëma, Tata
abò Czocza tegò nie rzecze, to i tak wiedno sã chto naléze, co chãtno to zrobi. Człowiek doch sóm
dobrze wié, że zrobił lëchò i pò prôwdze ni mùszi do òbrzëdzeniô wësłëchòwac „a nie gôdôł jô”.
Nadto Paùel miôł bë baczëc na to, że to bëło nôùkòwé doswiôdczenié. Czegò to sã dlô nôùczi nie
robi? Jô czëła ò wiele lëdzach, co dlô nôùczi mòcno sã pòswiãcywelë. Jeden baro długò mùszôł
leżec w balice, żebë dokònôł sã rozwij fizyczi.
Przëszlë pò swòje zesziwczi, piãc minut pòsedzelë, wcyg z mùniama. Jô jima da dwa
lizôczi, z nëch trzech, jaczé mia jem wëgróné. Kò równak nie zdrzącë na wszëstkò, są mòjima
Drëchama.
Pózni z robòtë przëszedł Tata i ùwarził pôłnié. Mój Tata pò prôwdze baro dobrze gòtëje,
leno je nót cëgã gò chwôlëc. Tak bëło i terô. Przëniósł mie zupã na tablëce i sôdł z bòkù. Jô jadła
i nick sã nie òdzéwa.
– Cë ta zupa nie szmakô – rzekł Tata.
– Je baro dobrô – pochwôlëła jem.
Za sztót zôs to samò.
– Jô widzã, że Cebie nie szmakô.
– Szmakô, czë Tata nie widzy, że jém? Czejbë òna bëła lëchô, tej jô bë nie jadła.
Za minutã Tata nie wëtrzimôł.
– Jaką jô dobrą zupã zrobił. Blós Cë òna cos nie szmakô!
– Nié, nie szmakô! Òna mie nijak nie szmakô. Je lëchô.
Tata sã òbrësził.
– Në jo, wez, człowiekù, nawarzë dobri zupë, a òna nie chce jesc.
– Ale jô doch ju zjadła, Tata nie widzy?
Tata zmùrzowiałi wëszedł z jizbë. Czasã òn je nié do strzimaniô. Czedë cos ùwarzi, tej gôdô,
że nama to nie szmakô. Jemù jidze ò to, żebë gò pòchwôlëc. Czë mój Tatk pò prôwdze nie widzy,
jak baro wszëtczima szmakô. To dosc łôtwie jidze sprawdzëc. Sygnie przëzdrzec sã na ùszë.
Jak sã trzãsą, tej to na gwës szmakô. Móm to na se w szpéglu przeprifòwóné, jak jô jadła
szokòlôdã z òrzechama. Równak jak jô pòwiôda Cotce ò tim mòjim nôùkòwim doswiôdczenim,
tej mie nie chca ùwierzëc. Scwierdzëła, że mie leno sã tak zdôwało. Dorosłi niejednëch rzeczi nie
widzą, na to ju gwës ni ma radë, blós sã zgòdzëc.
Dwa dni pózni jô dostôwóm pòcztową kartkã:
Snôżotë Balbinie
i nocnica nie òdjimnie!
To jô wiedza, że bãdze sã smia całô szkòła. Ten lelekòwati wiérztoklëmcoch téż dostôł no wiadło.
Niech le jô sã dowiém, chtëż to je!
czyta: Anielka Makurat
Môta Wa rodzeństwò? W pòstãpnym dzélu rzekã Wama kąsk ò mòjim Starszim Brace, chtëren
biwô nerwòwi.